Ik kan het haast niet geloven. Al bijna twee maanden geleden dat we verhuisd zijn. De tijd staat niet stil. Het lijkt nog gisteren, vrachtwagen volgeladen, zusjes mee om de boel uit te pakken. We denken er nog vaak aan terug en zijn dankbaar omdat ze met ons meegekomen zijn toen.
Ondertussen eind september. De kinderen doen het wonderwel op school. Net kameleons die zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving. Beetje bij beetje weer een stapje vooruit.Chapeau dames. We weten dat het zeker niet makkelijk is. Gelukkig zijn wij er ook nog om bij te sturen waar nodig is. En kunnen we ook rekenen op onze buren, mocht dat al nodig zijn. Marie onze buurvrouw afkomstig van Parijs, was vroeger onderwijzeres en Mannuel, onze Spaanse buurman, hebben beiden al hun hulp aangeboden.
We hebben er ook best wel veel hulp aan. In het weekend om beurt het gras afrijden, met de tractor natuurlijk. Of de vaat terwijl ze kletsen ... of een beetje kibbelen, want dat moet hier natuurlijk ook wel eens.

Het is woensdagmiddag. Het konijn staat te pruttelen, de frietjes zijn voor de eerste keer gebakken. Het is leuk om de kinderen thuis te hebben elke middag. Met z'n allen rond de tafel. Er wordt gepraat over school, ook over andere zaken maar vooral over school. Ondertussen hebben ze het ook al over "vrienden en vriendinnen" en dat doet goed.
Deze week zijn we naar de eerste schoolvergadering geweest.

Sinds vorige week zijn de stielmannen begonnen met de kamers. Vooruitgang. Zo'n week of twee geleden dachten we nog dat een een hele opgave zou zijn, de juiste mensen te vinden om alle werken uit te voeren, en vooral op tijd uit te voeren. Maar het lijkt ons gelukt zonder al te veel problemen. Tot dusver toch. Vooral niet op de de zaken vooruitlopen.
Het is dus vrij druk in huis. Mannen lopen heen en weer, sjouwen met materiaal en nemen af en toe eens tijd om een tas koffie te drinken. Ja, ze zijn het al goed gewoon. 's Morgens koffie, in de namiddag een koekje of een stukje zelfgebakken taart erbij. Het éné plezier is het andere waard. Jean kijkt volgende keer wel eens naar onze waterput. Volgens hem kan die terug gebruikt worden. Doe maar Jean. Morgen terug koekjes.
 
Drie dagen heb ik er over gedaan. Drie dagen om alle steentjes van de “rotonde” op te scheppen, te vervoeren en terug te lossen. Mijn armen zijn, vermoed ik, wel 5cm langer geworden,mijn spieren verdubbeld.Of zo voelt het toch aan. Zelfs de kruiwagen is er na 2 dagen onder bezweken, lekke band. Ik vond het eigenlijk wel leuk. En het ziet er fraai uit.
Nu nog de grote stenen en klaar is kees. Nog tijd tot eind oktober want dan beginnen ze met het zwembad.
Een deel van de grote stenen hebben we in een kring rond de vuurkring van ons hegafval gelegd en daar hebben we zondagavond kampvuur gehouden. Was werkelijk super. Beetje onverwachts vandaar we het in plaats van met worstjes op een stokje moesten rooien met inktvisringetjes. Niet echt de ideale oplossing maar ach ...
Ondertussen staat ook het kippenhok er. Het ziet er prachtig uit. Als ik een kip zou zijn, ik zou het wel weten. Kastanjehouten afsluiting en een poortje. En gróót !
 
Sinds vorige week hebben nu ook televisie. Echt waar, we hadden het niet gemist tot nu toe. Zelfs nu wordt er eigenlijk niet zo vaak naar gekeken, maar wel met een frans jasje. Alleen een beetje belachelijk en tergelijkertijd best grappig, dat ze hier persé alle engels gesproken reeksen verfransen. Op de achtergrond hoor je zelfs soms nog de Engelse versie. Gewoon eventjes de franse taal eroverheen. Personages passen niet meer met hun nieuwe stem en ook het lippen stemt niet meer overeen. Hilarisch.

Het weer ontgoochelt ook al niet. Het blijft schitterend. Blauwe hemel, temperaturen rond de 30°, meestal dat aangename briesje. Er wordt ons een hele mooie nazomer voorspelt en daar zijn we niet rouwig om.
Elke middag un petit siësta. Wie het eerst bij de hangmat is ... Héérlijk tien minuutjes heen en weer wiebelen. Of een stukje lezen. Twee,drie bladzijden en dan weer aan de slag.
De dagen zijn een stuk langer en toch vliegen ze voorbij.Voor we het weten is de week alweer voorbij.

Mensen vragen me wel eens of ik me hier niet verveel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik momenteel soms tijd te kort kom. Mijn activiteiten zijn zo gevarieerd. Gisteren waren mijn handen week en roken lekker zoet door het schillen van emmers fruit om confituur en appelmoes van te maken, vandaag zijn mijn nagels smerig van het wroeten in de tuin, morgen zijn er misschien weer verfspatten op. En dan natuurlijk ook nog de huiselijke karweitjes.  Neen, ik verveel me niet.
Ik hou wel van dit leventje. Voel me af. Voel me compleet. Gek hoe je soms een eind verder moet reizen vooraleer je jezelf tegen komt. En ik merk het ook bij Koen. Hij voelt zich meer dan ok. Brengt overdag meer en meer tijd door achter zijn bureau, wat wil zeggen dat de zaken aardig vlot beginnen te lopen. 's Avonds ruilt hij zijnen tenue in voor een werkshort en verandert dan prompt in tuin en boerder. Neen die voelt zich wel goed.Die heeft trouwens nog geen andere momenten gehad. Nooit getwijfeld. Ik had het enkel die eerste avond, de gedachte van "wat kom ik hier eigenlijk zoeken, wat doe ik hier eigenlijk". Twee dagen later voelde ik me al thuis. En dat gevoel is sindsdien alleen maar sterker geworden.
Onlangs nog een leuke woordspeling. We zaten in de auto en zeiden tegen elkaar dat we nu 3x lot hebben in ons leven : ons Lothje, de Lot en het lot.
Ik verlang wel tot alle werken gedaan zijn. Tot ik me op de kamers kan storten. Inrichten en klaarstomen voor gebruik. Dan zal het echt beginnen. De eerste klanten .....
Eigenlijk hadden we vorige week reeds onze eerste gast. Ik was bezig in de gang toen Loth vanuit de kamer kwam gelopen. "Mama, kom vlug! Haast je mama." Een muis ! Jesus, een mens schrikt zich rot. Nog geen seconde later stonden we alletwee bovenop een stoel, bezem in de aanslag. Dan maar Amor haar hulp inroepen. Het beest in haar nopjes. Maar het was te laat, het muisje was er van onder gemuisd, Amor was haar speelkameraadje kwijt.

Een paar dagen later zagen we het beestje terug, alleen wat minder angstaanjagend, gevangen in het valletje. Met één klap gedaan. Eigenlijk best wel een schoon beestje als je het zo van dicht bij bekijkt. Jammer maar helaas. (Wel heeft ze al een mol gescoord. Wat wil je dat beest is stekeblind en kon niet weten dat dat grote mormel Amor net aan de uitgang, de poort met de bovenwereld, lag te waken.)
Verdere gasten zijn ook de egel, de vervelende das die enkel 's nachts verschijnt en gaten in de afsluiting maakt waar Amor dan weer door ontsnapt, een marter, en af en toe ook eens een everzwijntje naar het schijnt. Maar die hebben we nog niet gezien. Alleen hoor ik er af en toe ééntje, 's nachts naast me in bed ZzzzzzZzzzzzz......
 
La vie contiue...
En wij, wij kijken achterom, denken vooruit, blijven eventjes stilstaan en beseffen dat onze beslissing de juiste was.
Wat zal de winter brengen?
Tot hoors
Sandra

25-09-2007 om 00:00 geschreven door koen