Gewoon een dagje pediatrie

Vandaag alweer vroeg uit de veren
de kleindochter ook
“goed geslapen” zei ze met een kusje en een knuffel
de dag begon dus al vol leuke kinderdrukte
acht uur; tijd om naar ’t ziekenhuis te vertrekken
ik had er, zoals gewoonlijk, veel zin in
vele kleine kindjes vandaag
maar ook een puber, die haar kamer niet uit wou
en een jonge die daar veel te ziek voor was
een oost Europees meisje was bang voor het ziekenhuisuniform
maar een lief woord, een gekke bek, wat speelgoed, een puzzel, boek of dvd
maken zo’n dag voor een bedlegerig kind al heel wat beter
daarna spelen in de klas
of knutselen (niet zo mijn ding, maar ik doe dan wel de babbel)
rollebollen, koken-eten , of spelen met de poppen
zingen, lachen en er op los fantaseren
maar tussen door ook aandacht voor die eenzame baby
met het syndroom van down en haar ontwapende glimlach
of dat klein lief moslim jongetje, dat wel uit bed mag, maar noch niet naar ’t klasje
dat zelfde jongetje dat tegen sluitingstijd gepakt wilde worden
z’n kleine hoofdje tegen het mijne drukte
tot de stomme verbazing van z’n mama.

Hoe schoon kan vrijwilligerswerk toch zijn?
Drie uurtjes per week op de pediatrie, is één dag langer geleefd.