Voor wie het niet geloofd: een dagje pediatrie

Het is negen uur en m’n ronde begint na de briefing.
Ik ben amper begonnen, of een meisje, dat hier al eerder was, had me gezien en was dolblij dat ik er vandaag weer was… Voila en mijn dag kon al niet beter beginnen 
Enkele tellen later zag ik weer dat moslim jongetje van vorige week … hij herkende mij onmiddellijk en wou meteen geknuffeld worden … en nu kon mijn dag al helemaal niet meer stuk. 
Na mijn ronde hadden we een redelijk volle klas, dus veel rommelen en nog veel meer plezier … we vergaten de tijd, maar geloof het of niet, we hebben met z’n allen, samen met de kids en hun mamma’s, opgeruimd … daarna nog een dikke knuffel om alweer een prachtige voormiddag … ik zeker met het innige gevoel dat we weer enkele zieke kindjes gelukkig gemaakt hebben, zelfs die kinderen die speelgoed of iets anders op hun kamer hebben gekregen, om die vervelende ziekenhuis-dag door te komen…
En de pluim op mijn hoed van de psychosociale begeleidster neem ik er met plezier bij.
Ik ga nu niet elke week een verslag brengen, maar zo gaat dat nu iedere week; en toch telkens weer telkens anders…
Nee, nee … vrijwilliger zijn op pediatrie (Sint-Augustinus) in geen opgave, maar een geschenk!