De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
05-08-2014
Wantoestanden in de PMS-centra (7)
Aflevering 7. Martine M., migrantenwerkster
In 1991 startte een project in een aantal Limburgse 'risicogemeenten' om sociaal achtergestelde gezinnen op te vangen en te begeleiden. Bedoeling was om leerachterstand bij kinderen tegen te gaan en de gezinnen volwaardig te laten participeren aan de maatschappij. De gemeenten wierven personeel aan om het project een concrete vorm te geven. Algauw baanden die ambtenaartjes zich een weg naar de PMS-centra waar ze binnendrongen en voor de voeten liepen van het personeel aldaar.
Martine M. werd aangesteld als coördinator en kreeg de leiding over het project dat in de scholen van een migrantenwijk liep. Haar opdracht was: bouwen aan een sterke ouderbetrokkenheid, aan een nauwe band tussen kansarme ouders en de school van hun kinderen. Maar Martine raakte verstrikt in haar opdracht, zij vulde haar opdracht in met activiteiten die niets meer te maken hadden met integratiebevordering. Het project ontaardde in een regelrecht migrantenproject dat allochtone eigenheden ondersteunde, een project dat eigen taal en cultuur aanmoedigde. Van integratiebevordering was er geen sprake meer.
Martientje was een geitenwollensokkenmadam, jong, blond, naïef en euforisch. Zij geloofde in het verhaaltje van de olifant en het muizenholletje, in de perfecte integratie van migranten in onze samenleving, een integratie die spontaan en vanzelfsprekend op gang zou komen, mits een nederige en liefdevolle bejeging van De Allochtoon.
Omdat Martientje niet stevig in haar schoenen stond, begon ze te zweven. Haar affiniteit met de Turkse bevolking groeide, ze was goed op weg om zélf te integreren in het vreemde allochtone wereldje, ze vergat haar eigen aard en oorsprong. Zo was er haar adoratie voor de Turkse taal en cultuur, voor moskeeën, islam en koran, voor het CGKR, en haar vriendschappelijke omgang met de bolvette Turkse mama's die ze regelmatig aan huis bezocht in het gezelschap van de Turkse tolk (een overtreding van de werkovereenkomsten! Hierover later meer)... De Turkse mama's wijdden Martine in in hún wereld van gebed, godsdienst en gebruiken. Martine besefte niet dat ze afweek van haar eigenlijke opdracht en zich liet hersenspoelen in de migrantenwijken rondom de concentratiescholen.
Ouderavond lyceum, oktober 1996. Bijna herfstvakantie. De eerste toetsen en beoordelingen zitten erop, en nu nog even spartelen met lastige ouders.
Het was een donkere herfstige avond, er hing onheil in de lucht, ik voélde het. Boze moeders kan ik nog wel aan, maar onmensen als Suzanne B. zijn een nachtmerrie die aan mijn controle ontsnappen.
Suzanne B. was de naam van het kreng (zie foto). Zij leek op een voorhistorische tante, zo eentje dat tourtel drinkt en dan zat wordt. De duivel stuurde haar naar de ouderavond, ofwel was ze op eigen houtje ontsnapt uit de hel?... In ieder geval zat ze daar te wachten. In de donkere gang, als een logge zware gestalte, zat ze geduldig haar beurt af te wachten. De aanblik was dreigend en imponerend. Zelfbewust keek ze star voor zich uit. Eigenlijk had het mens hier totaal niets te zoeken, want ze was géén ouder, van geen enkele leerling... Haar rotverwende kleinzoon zat in het laatste middelbaar. En die vrijde zo'n beetje met een meisje uit zijn klas. Dat meisje was de oogappel van Suzanne B., hoewel beiden nog lang geen familie van elkaar waren.
Toen 'het gevaarte' eindelijk aan de beurt kwam, leek het alsof ze in de gang haar tirade al voorbereid had. Ze was agressief, verbaal agressief. Met priemende ogen protesteerde ze hevig tegen de lage screeningscijfers van haar toekomstige kleinkind, ze was het er niet mee eens en eiste een herziening. Als mensen een 'herziening' eisen, wil dat zeggen dat ze een vervalsing willen, corruptie dus! Suzanne B. wou me het liefst te lijf gaan, maar haar schijnheilige burgerfatsoen belette haar dat.
Aanvankelijk luisterde ik naar de ergernissen van de boze vrouw. Maar het kwaad was geschied. De wortels van vijandigheid zaten al vast. Het mens zat zowat zinloos en doelloos te kibbelen en te krijsen, niet voor rede vatbaar... Een uitzichtloze situatie!... De nachtmerrie eindigde toen ik haar hardhandig buitenzwierde. Er zat niets anders op.
Op school hebben ze me nog nooit een lijfwacht aangeboden!!! Een aantrekkelijke bodyguard kon ik soms wel gebruiken, toen ik zo overgeleverd zat te wachten op agressievelingen die hun boosheid en frustraties op mij wilden afreageren...
Rik Ringers, detective en journalist in het gelijknamige stripverhaal, is de schuilnaam van een warhoofd die me ooit eens een mail stuurde waarmee ik aanvankelijk geen raad wist. Maar algauw besloot ik het mailincident gewoon te negeren. Te klasseren als waardeloze prul, als tijdverdrijf van een gefrustreerde lezer die een zwak moment beleefde.
Rik Ringers was van mening dat bloggers niets mogen verbergen, dat ze hun ziel en hun hele innerlijke wezen moeten blootgeven, dat ze geen geheimen mogen hebben, dat ze hun hele psyche moeten delen met alle lezers.
Hij vond ook iets niet kloppen aan mijn blog, maar vertelde niet wat hem dwarszat. Dat zou hij gaan onderzoeken. Oei! Moet ik nu schrik krijgen? Of al mijn zonden voortaan gaan opbiechten op mijn blog? Of meer over erotische avontuurtjes gaan vertellen? Of minder fantaseren en minder dromen?...
Het was niet duidelijk wat Rik Ringers van me verlangde. Hij zou het gaan onderzoeken, zei hij. Wat onderzoeken? Hoe onderzoeken? Waarmee onderzoeken? Met vergrootglas of kristallen bol? Met telescoop of verrekijker? Welke bronnen zou hij aanspreken?... De geheimen die een detective ontrafelt kunnen soms verrassend uit de bus komen. Wie weet wat hij allemaal over mij gaat ontdekken? Ben benieuwd. Ik wens hem veel succes...
Hallo Rik Ringers, onder welke schuilnamen heb je me nog belaagd? Ik heb ze allemaal verzameld, alle fictieve e-mailadressen. Vergeet niet dat ik ook Rik Ringers kan spelen! Ik ben er bijna!!!
Dat was de titel van een nieuwsberichtje vandaag. Het woord 'kwartet' intrigeert me. Is dat een nieuw woord in de journalistiek? In plaats van 'jongeren'?
In de Antwerpse wijk 2060 is zaterdagavond een 33-jarige man levensgevaarlijk gewond geraakt bij een vechtpartij op straat. Dat meldt de Antwerpse lokale politie. De man werd in elkaar geslagen door vier andere mannen. Intussen zijn al twee verdachten gevat, de twee anderen zijn geïdentificeerd en worden opgespoord. Een ooggetuige zag hoe het slachtoffer het op het Sint-Jansplein aan de stok kreeg met zijn belagers. De man werd op de grond geduwd en kreeg verschillende schoppen in het aangezicht voor de vier ervandoor gingen. De ooggetuige verwittigde de hulpdiensten. Die dienden het slachtoffer eerst ter plaatse de eerste zorgen toe en brachten hem dan in kritieke toestand naar het nabije Stuivenbergziekenhuis. Over de aanleiding tot de vechtpartij is nog niets bekend.
Om deze criminele streek uit te halen, is er een zeker samenhorigheidsgevoel verondersteld tussen vier personen. En bij welke bevolkingsgroep is het samenhorigheidsgevoel en de groepscultuur nergens zo sterk? Juist. Dan is het niet zo moeilijk om te raden naar het soort misdadigers. Hun identiteit zullen we wel nooit te weten komen: de politie als beschermers van het imago van allochtonen... alsof dat imago niet allang beschadigd is. Ik zal het de journalisten eens makkelijk maken, ze kunnen kiezen tussen de volgende woorden: criminelen, gespuis, ongure types, bandieten, boeven, schurken, gangsters, goot- en richeltuig, klaplopers, geweldenaars, crapuul, dieven, plunderaars, verkrachters, moordenaars...
Willy V., bijgenaamd 't Kabouterke wegens zijn nietige gestalte en onwaardige uitstraling, speelde directeur van een lagere school waar allochtoontjes de 'witte' leerlingen aan het wegjagen waren. Een droeve evolutie die in andere scholen ook al aan de gang was. 't Kabouterke bleek niet opgewassen tegen de diversiteit in zijn school. Hij accepteerde geen enkel niveauverschil tussen allochtoontjes en Vlaminkjes. 'Iedereen gelijk' en zo... Voor hem waren de zwakke testuitslagen van zijn allochtoontjes uitschuivers, toevallige vergissingen, tijdelijke blunders... Het zou allemaal wel goed komen. In zijn dromen, ja...
Geldverslindende projecten, met snobistisch materiaal en dure leerkrachten, hebben vergeefs gepoogd de kloof tussen migranten en eigen kinderen weg te werken. Dat was te voorspellen. Dat het vergeefs zou zijn...
Op zekere dag vertelde 't Kabouterke dat het CLB was komen testen en dat de uitslagen om te janken waren. Hij begreep niet waarom zijn allochtoontjes zoveel lager scoorden dan hun Vlaamse klasgenootjes. Hij was van mening dat allochtoontjes extra hulp moesten krijgen bij de testafname, dat de testinstructies vertaald moesten worden, dat fouten door de vingers gezien moesten worden, dat de geldende normen herzien moesten worden, en nog zo meer van die discrimerende onzin...
Over de hele lijn werd 't Kabouterke geconfronteerd met het lage peil van zijn allochtone leerlingen, hij wéigerde de lage scores te aanvaarden. Het zat hem zó dwars dat hij op een dag ontplofte. Dat gebeurde op 26 oktober 1992. Een onvergetelijke datum. Hij verloor zijn zelfbeheersing, liep rood aan, sloeg blauw-paars uit, zijn stem ging hoger, en toen moest het CLB het ontgelden, alles wat hem in de weg lag, flapte hij er uit, als gal die maandenlang vast in zijn keel gezeten had. Waar het maar kon, trok hij het CLB-werk in twijfel. Alléén zijn eigen leerkrachten deugden nog, dat waren nog de enige 'goei', want "die pasten hun lesniveau aan"... Wacht even, lesniveau "aanpassen"? Neen, lesniveau "verlágen"!...
Professor Nuttin gaf ongestoord en emotieloos een uiteenzetting over het G-plekje in de vagina. Het was toen een zwoele en broeierige dag. Een dag die nog lang bleef nazinderen bij zijn studenten. Het was de tijd dat we nog allemaal maagd waren, rein en fris als een onbezoedeld kinderzieltje. Met een halve seksuele voorlichting achter de rug luisterden we gespannen en gulzig naar de wijze woorden van de prof. En toen we buitenkwamen was het alsof de zon veel dichter bij de aarde gekomen was.
Professor Nuttin dweepte met Sigmund Freud en zijn psychanalyse. Maar hij was het niet eens met Freuds opvattingen over de psycho-seksuele ontwikkeling van de vrouw, omdat Freud het clitoraal orgasme veroordeelde als zijnde infantiel en onvolwassen. Wél erkende Freud twee soorten orgasmen, het kinderlijke clitoraal orgasme, en het rijpe volwassen vaginaal orgasme. Latere research naar de fysiologische reacties van de vrouwelijke geslachtsorganen tijdens het vrijen, vestigde de aandacht op een plekje in de vagina dat door prikkeling een orgasme veroorzaakt, gevolgd door een ejaculatie, waarbij een helder vocht geloosd wordt.
Het G-plekje heeft natuurlijk altijd bestaan, maar in 1950 werd het plekje genoemd naar dokter Ernst Gräfenberg. Deze beschreef het plekje in de vagina en de precieze locatie ervan. Het plekje is een soort weefsel, dat erg lijkt op het weefsel van de zwellichaampjes in de penis, een weefsel dat opzwelt bij seksuele prikkeling, en tijdens het hoogtepunt komt er een helder vocht vrij. Die vochtuitstoting bij het klaarkomen heeft een chemische structuur die erg lijkt op het vocht dat bij de man in de prostaat aangemaakt wordt.
Lezer, als je nog in staat bent tot extatische hoogtepunten vanochtend, ga dan nu als de bliksem op jacht naar G-plekjes!!!
Er zijn mensen die wild worden als ze het woord 'homo' horen, ze krijgen stuiptrekkingen, beginnen te raaskallen en nemen dan de gekste beslissingen.
Zo is er in een taalschool in Utah een medewerker ontslagen omdat hij een blogpost publiceerde over homofonen.
Homofonen zijn gelijkklinkende woorden met een verschillende betekenis (lijden/leiden).
Tim Torkildson (op de foto toen hij nog niet ontslagen was) zou de indruk gewekt hebben dat de school homoseksualiteit promootte, hij zou de school associëren met homoseksualiteit. En daarom werd hij ontslagen. Hij gaf toe dat het voorvoegsel 'homo' controverse kan veroorzaken.
Zijn baas, Clarke Woodger, zei echter dat het ontslag niets te maken had met homoseksualiteit.
En dan is het aan ons om te raden naar de motieven van de homofonen-auteur. Misschien wilde hij wat spelen met 'homo', maar waarom heeft hij er dan niet 'homogeen', 'homozygoot', 'homoloog' bijgehaald?...
En toch... komt het woord 'homo' weer in diskrediet. We hebben er alweer een woord bij dat niet zomaar gebruikt mag worden, eerst was er 'allochtoon', en 'neger', nu is het 'homo'. 'Wit' en 'zwart' zijn ook al zwaar beladen. Welke andere woorden gaan volgen? De aanslag op onze taalschat neemt zorgwekkende vormen aan!
Vandaag heb ik de luierik uitgehangen. Meestal gebeurt dat opzettelijk, andere keren zijn het toevalligheden die me loom maken en me verplichten om niets te ondernemen. Gewoon stil zitten in het zonnetje achter een lekker biertje. Niet bewegen en zo min mogelijk transpireren. Aan plezante dingen denken en akelige gedachten verbannen.
Terwijl ik daar zo zit te genieten en te mijmeren in de wildernis - ik heb al verteld dat mijn tuin verwilderd is - komt het poesje van de buren mij gezelschap houden. Ze strekt zich languit naast me neer in het groene gras en begint dan uitvoerig aan een wasbeurt. Lek, lek, lek. Als ik haar wil strelen krijgen mijn vingers ook een wasbeurt en duwt ze met haar natte snoet tegen mijn hand. Overal waar ik ga of sta, volgt ze me. Ik kan nooit eens incognito in mijn eigen tuin ronddwalen.
Het beestje weet drommels goed dat ik een voorraad exclusief kattenvoer in huis heb. Heerlijke brokjes. En een speciaal poezenservies ook nog. Vandaag stond op haar menu een fricassee van konijn en eend, van zalm en garnalen, en van kalkoen en kalfsvlees. Eerst begint het beestje aan de saus te lekken, maar uiteindelijk eet ze toch alles op. Bordje leeg. Klaar voor de afwas.
Na de schranspartij rolt ze zich op, geeuwt met een wijd open mondje en maakt zich klaar voor een dutje. Ik voel het al. De genegenheid is afgelopen. Ik tel niet meer mee. Ze ziet me niet eens meer staan. Ook de liefde van een poesje gaat door het maagje.
Als er dan bij mij echt niets meer te beleven valt, vertrekt ze naar haar baasjes, die wonen hier even verderop. Tot morgen poesje!
Islamleraren, moslimleerlingen, hoofddoekgevallen, waggelganzen... ze zijn al allemaal aan de beurt gekomen in mijn verhaaltjes. Racistisch getint?! Bijlange niet! Leg me eerst eens uit wat 'racistisch' betekent. De moslimwereld zélf is racistisch, en het CGKR zou eens eindelijk die islamieters op hun nummer moeten zetten, en hen aanmanen om meer respect te tonen voor de westerse gebruiken en de westerse idealen, hen stimuleren om hun eigen bizarre identiteit aan de kant te schuiven om zich te assimileren met onze omgeving en daar empathisch in op te lossen. Zij zijn hier aangeland zonder onze toestemming, dus wordt er van hen een complete metamorfose verwacht, een islamloze versmelting moet er komen. Het is de taak van het Centrum om hen daarbij te helpen. Hoewel... hun opdringerige nederzetting die zich als een kankergezwel uitspreidt, heeft andere louche bedoelingen dan een vreedzame en verzoenende religie te belijden, niks religie, zij willen de westerse inboedel inpikken en die naar eigen maatstaven boetseren en kneden naar eigen goesting...
Tot daar mijn verzuchtende luchtspiegelingen over een utopische samenleving met andersgecultuurden die het niet goed menen met Europa en zijn westerlingen.
Nu terug naar het onderwijs waar ik vroeger halsbrekende stunten en stoten heb zien uithalen om de islam in de watten te leggen, om met een kruiperige onderdanigheid te knielen en te buigen voor moslimleerlingen, om de islamleraar te laten slapen tijdens de ramadan, om de islamisering in het onderwijs zijn verwoestende gangetje te laten gaan.
Medisch onderzoek. Moslimvaders kwamen op school protesteren omdat ze niet wilden dat een mannelijke dokter aan hun dochters frutselde. Met handen en voeten werd hen uitgelegd dat het medisch onderzoek verplicht was, en de wettekst werd erbij gehaald. Er volgde een moeizaam onderhoud met de verpleegster, waarbij de taak van de dokter beschreven werd en dat die professioneel en zonder bijbedoelingen zijn onderzoeken uitvoert. De moslimvaders waren moeilijk te overtuigen. En toen ging de school over tot een verregaande toegeving: "Meneer de Moslim, de verpleegster zal erbij aanwezig zijn wanneer de dokter uw dochter onderzoekt". De aanwezigheid van de verpleegster was een ongebruikelijke en ongekende luxe waarvan nooit één Vlaamse leerling heeft mogen genieten! Zwemlessen. Moslimmeisjes hielden niet van water en ook niet van badpakken. Ze verzonnen smoesjes om aan het zwemonderricht te ontsnappen, in samenwerking met hun corrupte huisartsen. Vaak gebeurde het dat ze slaagden in het zwemexamen, terwijl ze niet eens pootje konden baden! Aan turnlessen hadden ze ook een hekel. Hun fysieke conditie takelde af. En zo komt het dat deze meisjes later over onze straten zullen strompelen, geen blijf wetend met hun logge lijven.
Jaarlijkse barbecue. Deze traditie was een onvervalst smul- en drankfestijn, zo op z'n breugheliaans... totdat er een Turkse tolk aan deelnam. Die vertelde onomwonden dat ze van haar godsdienst niet alles mocht eten en drinken van wat er op tafel zou verschijnen, en toen besloten onnozele en achterlijke collega's om van de barbecue een uitgelezen islamitische aangelegenheid te maken. Uit solidariteit. En omdat de Turkse tolk een kleurrijke en leerzame toevoeging was aan ons dagelijks leven. Nonsens natuurlijk. Mijn protesten moest ik inslikken... Dus géén malse varkenslapjes om lekker te roosteren en géén spekjes bij de groentjes, voor niémand, uit sympathie voor de godsdienst van de Turkse indringster. Islamitische aanstellerij!
Arrogante islamleraren. Een islamleraar werd op zijn eerste werkdag op school vriendelijk begroet alsof hij een curiosum was. Toch bleef hij zich afstandelijk en vijandig opstellen. Zijn verwaandheid groeide evenredig met de vriendelijke bejegeningen van overtolerante leerkrachten die de islamleraar bleven steunen in zijn missiewerk. Missiewerk? Moslimleerlingen hersenspoelen en opjutten, dát was zijn missie, dat mocht ik wel dénken, maar niet uitspreken.
Stilaan heb ik moslims in de scholen hun wensen en verlangens zien opdringen. Eerst kleinschalig en incidenteel. Toén hadden de scholen consequent moeten vasthouden aan hun eigen gebruiken zonder enige toegeeflijkheid, het islamonderricht hadden ze moeten weren, of het behandelen als een ongewenste bijkomstigheid, als een te verwaarlozen muggenbeet. Neen, dat is niet gebeurd, ze hebben de moslimgemeenschap in de scholen macht gegeven. Nu is het te laat. We gaan ingepalmd en opgeslokt worden.
De Turkse vicepremier Bülent Arinc, partijgenoot van Erdogan, wil niet dat vrouwen lachen in het openbaar. Dat zei hij in een toespraak over het 'moreel verval' in Turkije: "Waar zijn onze vrouwen die licht blozen, het hoofd buigen en de ogen afwenden wanneer we ze in het gezicht aankijken, en zo een symbool van onze kuisheid worden."
Dit pleidooi voor emotieloosheid en zelfwegcijfering van de vrouw, doet me denken aan een berichtje over Turkse badgasten die aan de Zwarte Zee belaagd werden door religieuze bebaarde mannen in pofbroeken. Die leurden met een brochure met als titel "De vrouw die Allah wil". Er staan 72 punten in vermeld waaraan de vrouwen zich moeten houden. Zo staat er ook geschreven dat de vrouw bedekt moet zijn, onbekende mannen niet de hand mag geven, ze het huis niet uit mag zonder toestemming van haar echtgenoot, niet naar huwelijken mag gaan als daar muziek is en niet in openbare plekken mag zitten...Wel, wel... Gelukkig ben ik slimmer dan Allah!
TV-soaps zitten propvol drama's en intriges. In het werkelijke leven is het niet anders, en vaak veel erger en ingewikkelder. Ik zal eens vertellen over de zwartste bladzijde uit mijn hele loopbaan. Dat was in 1995 in het lyceum waar ik verstrikt raakte in een web van roddels, leugens, afgunst, achterklap en pure laster. Ik was aangewezen op juridische bijstand. Men adviseerde me om klacht neer te leggen wegens laster en eerroof, en ze zouden me daarbij helpen en steunen, ze zagen immers dat ik emotioneel een wrak was. En tóch heb ik geen klacht ingediend en dat spijt me nu nog ten zeerste. Met vijanden mag je nooit voorzichtig zijn, heb ik nu geleerd, je mag ze nooit ontzien.
Het begon allemaal met Marie-Jeanne B., maatschappelijk werkster en geobsedeerd door sociale randgevallen in het lyceum. Net zoals directrice Prutsmans, die familiale probleemsituaties tot op de draad kon uitpluizen en eindeloos erover kon zeuren en zagen, in plaats van haar school te leiden, maar daartoe was ze niet bekwaam. Extreme belangstelling voor goot- en richeltuig zegt al genoeg over je eigen aard...
Marie-Jeanne koos als begeleidingsgeval een gevaarlijk meisje, een eerstejaarsleerling van het lyceum. Annick was haar naam, en haar moeder Laura was al even onbetrouwbaar, achterbaks en belust op intriges. Moeder en dochter sloten innige vriendschap met begeleidster Marie-Jeanne. Later sloot directrice Prutsmans zich ook aan bij het vriendenclubje. Deontologisch kon dit niet, mocht dit niet, je kunt onmogelijk professioneel werken als de band tussen hulpverlener en patiënt innig en persoonlijk wordt. Denk maar aan de therapeut in de Tiense kliniek die precies door het te nauwe contact met zijn patiënten in de fout ging...
Ik distantieerde me van het clubje en wist dus niet wat ze bekokstoofden en hoe ze elkaar ophitsten met leugens en verzinsels over mijn persoon. Fantasieverhalen, overdrijvingen en verdraaiingen, ontsproten uit het brein van het duivelskind Annick, bereikten baas Horbert. Nog altijd voelde ik geen argwaan en werkte voort. Omdat ik niet deelnam aan het gezelschap en omdat ik Marie-Jeanne wees op haar achteropliggend werk werd ik een soort boeman. Marie-Jeanne weigerde taken uit te voeren die bij haar eigenlijke opdracht hoorden. Ze werkte zelfstandig en wilde niets vertellen over haar activiteiten, ze pikte mijn begeleidingsgevallen in, inclusief de dossiers, weigerde te overleggen, liet zich opslokken door Annick, door haar moeder Laura en door Prutsmans, ze geneerde zich ook niet om haar vijandigheid jegens mij openlijk te laten blijken. Onvoorstelbaar en raadselachtig!
Ondertussen had baas Horbert een resem van klaagzangen ontvangen vanuit het vrouwenclubje. Horbert was een goede biechtvader voor klagende vrouwen. Altijd zo geweest Zijn zalvende stem was de druppel op een hete plaat. Op een sombere dag ontving ik van hem een berispende nota waarin gedetailleerd alle opmerkingen van het vrouwenclubje vermeld stonden. Die nota was de kers op de taart van intriges. Dankzij juridische bijstand ben ik uit de ellende kunnen spartelen. Nu is Marie-Jeanne B. werkzaam in CLB Lommel. Welke slachtoffers zou ze daar uitgekozen hebben? Hoe zou ze nu omgaan met haar frustraties? Hoe zou ze die een fatsoelijke uitlaatklep kunnen geven? Zou ze zich eindelijk verzoend hebben met haar ondergeschikte positie? En zich aanpassen aan haar feitelijke job?... Allemaal vragen die me nu niet meer mogen interesseren. Het hele incident van vroeger is op een sisser uitgelopen, het verdampte alsof er niets gebeurd was. "Sorry Lieve, er is een beoordelingsfout gemaakt". Dat was alles...
Nu volgt er een verhaaltje over een ondeugend afleidingsmaneuver waaraan ik nu nog met veel plezier terugdenk. Een afleidingsmaneuver om mijn sympathie voor het Vlaams Blok te camoufleren. Als Turken mogen liegen om te overleven, mag Lieve ook wat foefelen om zich te handhaven.
Het ging om het vroegere maandblaadje 'Limburgs Mozaïek', uitgegeven door het Provinciaal Integratiecentrum, waarin nieuwtjes stonden over multicultureel Limburg, en waarin vreemdelingen geïnformeerd werden over integratiemogelijkheden, blabla... De integratiewerkers waren trots op de naam 'Mozaïek' die verwees naar een bonte mengeling van culturen in één mooi samenlevingsgeheel. De fantasten waren allemaal ezels die achter een worteltje liepen.
Het integratiecentrum gaf ook een gids uit over 'Nederlands leren in Limburg', om migranten uit hun 'sociaal isolement' te halen wanneer die bv. gingen solliciteren. De integratiewerkers hadden nog nooit een migrant van dichtbij gezien, anders wisten ze dat migranten niet staan te popelen om Nederlands te leren en zeker niet uit hun sociaal isolement gehaald wilden worden, én nog minder om te integreren. Wereldvreemde illusies koesteren doet geen pijn...
Vroeger, dat was sympathiseren met het Vlaams Blok terwijl niemand dat mocht weten... Ik abonneerde me dus op 'Limburgs Mozaïek'. Niet uit belangstelling, en ook niet uit liefde voor mijn bruine medemens, maar om de aandacht af te leiden van de heksenjagers in het lyceum die erop uit waren om Vlaamsblokkers te verklikken bij de directie. Als je dan stond te zwaaien met 'Limburgs Mozaïek', dan ontsnapte je aan alle verdachtmakingen. Heksenjagers misleiden en verschalken. Heerlijk! In het lyceum hadden Vlaamsblokkers de kwalijke reputatie van marginale verschoppelingen die door een geheimzinnige bacterie besmet waren, een imago dat door directrice Prutsmans gecreëerd en in stand gehouden werd, een soort sanitair cordonneke. Prutsmans, dat was die toverkol met kromme snavel die met een bezem naar school kwam. En later had ik ook nog af te rekenen met toverkol An Serpent, eveneens op jacht naar rechtse rechtvaardigen.
Alle maandblaadjes 'Limburgs Mozaïek', van wel vijf jaargangen bleven helemaal onaangeroerd. ik heb ze doen verdwijnen in een grote kartonnen doos met andere waardeloze oude papieren. Dat was hun verdiende lot. De gemeentelijke papierophalingen zorgden voor de complete vernietiging van alle Mozaïekblaadjes!... De maandblaadjeas van het Vlaams Blok heb ik nauwkeurig doorgenomen en bijgehouden...
Ik ergerde me vroeger mateloos aan het amateurisme en lichtzinnigheid waarmee mijn collega's ADHD-diagnoses stelden. Voor hen was diagnosestelling kinderspel en ze waren gecharmeerd omdat ze meetelden in de hype rond ADHD. Ze vroegen zich niet eens af waarom ADHD vroeger niet bestond, en nu ineens wel. Dwepen met de 'ziekte' ADHD en zwaaien met de medicatie Rilatine. Dat was de rage!
Van bij de aanvang had ik geen respect voor ouders die hun kinderen overleverden aan de farmacie in plaats van zélf hun kind op te voeden. Een aangepaste pedagogische aanpak, door ouders én leerkrachten, moet er zijn, en geen wonderpilletje waarop klakkeloos vertrouwd wordt. Het is gemakzuchtig en goedgelovig.
Nu blijkt dat ADHD geen ziekte is, ADHD is verzonnen, ADHD heeft nooit bestaan. ADHD is fictie! De ADHD-'ziekte' blijkt onbekend te zijn, even onbekend als de werking van de rilatine-medicatie ertegen. De bedenker van de ADHD-diagnose, psychiater Leon Eisenberg, bekent op zijn laatste levensdagen: "ADHD is een fictieve ziekte". Lees hierover en klik op de bovenste link.
Heer Haesbrouck bleef altijd consequent bij zijn correcte standpunt: "ADHD is een verzonnen aandoening waarvoor geen neurobiologische diagnosecriteria bestaan. Een verzonnen ziekte, omdat een ziekte voorgewend moest worden om een toxicomanie te mogen instellen. Verzonnen om van rilatine als psychoticum een kaskraker te maken. In rilatine zit de chemische stof methylfenidaat die onder de opiumwetgeving valt, daarom is rilatine schadelijk, het verwoest zenuwstelsels van kinderen, het doet controleverlies over het gedrag ontstaan, agressief gedrag dat dan weer bijgestuurd moet worden door antipsychotica. En door deze winstgevende bipolariteit zwijgt de medische wetenschap over het werkingsmechanisme van rilatine"...
De rilatine-rage en de verering van de wonderpil zijn vergeefse opvoedingspogingen, want de druktemakertjes kennen slechts een lichte tijdelijke opflakkering van rust, kalmte en bezinning. Pedagogisch comfortabel, maar de rapportcijfers van rilatinegebruikers heb ik nóóit zien verbeteren! Als gedrogeerde willoze automaten zitten ze in een klas samen met alerte medeleerlingen die geen rilatine nodig hebben!
Het Minderhedenforum dat de belangen verdedigt van etnisch-culturele minderheden in Vlaanderen, stapt naar de rechter met een strafklacht tegen burgemeester Debroux. Ook dj Jos zou medeplichtig zijn.
Het Minderhedenforum bundelt groeperingen van allochtonen, vluchtelingen, woonwagenbewoners, en wordt door de Vlaamse overheid (!) erkend.
De burgemeester kwam in opspraak toen hij koppige woonwagenbewoners van een industrieterrein wilde verdrijven met luide muziek... Muziek verzacht de zeden zeggen ze toch?
Eén van de doelstellingen van het Minderhedenforum is het verbeteren van de verstandhouding tussen bevolkingsgroepen. En tóch klagen ze de burgemeester aan?!
Zo zitten wij in elkaar, wij brave bange Vlamingen, die eigen medemensen aanvallen en rondtrekkende zigeuners vrijpleiten.
Eergisteren speelden zigeunerkinderen, van hetzelfde kamp dat 2 weken geleden uit Landen vertrok, op de spoorweg in Lommel. De kinderen werden aangemaand om elders te gaan spelen, maar er werd géén proces-verbaal opgemaakt... Doet me denken aan de straffeloosheid van jonge overtreders vroeger in school...
Er was eens een slaperig dorpje met landelijke weggetjes waarlangs je eindeloos kon fietsen zonder een mens tegen te komen. De verlaten kronkelpaadjes waren omzoomd door lange grassprieten die als verse korenaren meewiegden met het zachte zwoele lentebriesje. Ook korenbloemen en klaprozen in velden en weiden deinden vredig mee. Het geheel leek op een kleurrijk boeket dat regelrecht van een schilderspalet kwam. De sereniteit van het ogenblik nodigde uit om even te verpozen op een bankje bij een kapelletje. Even wegdoezelen, met enkel het geluid van de pure natuur onder een ijle helblauwe hemel. Er was het intense verlangen om dit moment vast te houden, om het niet te laten wegglippen.
Het landelijke weggetje had een tweesprong, en midden op de scheiding stond het lieflijke kapelletje, met bankjes errond en bloemversieringen die elke dag ververst werden. De oude buurtbewoners maakten er een pronkstuk van. Hún kapelletje! Bij mooi weer verzamelden de oudjes zich rondom het kapelletje, om gewoon wat te zitten en te keuvelen. Het ontroerende tafereeltje deed me denken aan 'Het Dorp' van Wim Sonneveld.
Even verderop was er het plaatselijke schooltje met allemaal kindjes die in de buurt woonden. Allemaal Jantjes en Miekes. In de loop van de jaren 80 evolueerde het schooltje naar een heuse concentratieschool. Alle Vlaamse kindjes werden verdreven, toen de migrantjes langzaam maar zeker de school kwamen bevolken. Vreemde gezinnen palmden brutaal hele buurten in rondom het schooltje. De buurt verloederde, en in de mooie tuintjes van weleer lag er alleen nog maar afval en rommel. Straten en pleintjes verloren hun uitstraling van eigenheid.
Soms vraag ik me af of het veldkapelletje er nu nog zou staan? Iets houdt me tegen om weer te gaan kijken naar de tweesprong op het landelijke weggetje waar het kapelletje stond. De schrik voor ontgoocheling houdt me tegen! Misschien is het Mariabeeldje weggenomen, of zijn de bankjes vervangen door bidmatjes, of is het kruisje weg, en staan er nu minaretjes op het dak? Een mini-moskeetje?... Moskeeën, minaretten, bidmatjes... het zijn vuiltjes in je ogen waar je niet goed bij kunt...
Niet te geloven! Moordenaar Volkert van der G. stelt eisen! Hij wil van zijn enkelband af. Die enkelband zou volgens hem een resocialisatie in de weg staan... Ja, ja.
Onbegrijpelijk dat Volkert steeds weer de aandacht voor zichzelf vraagt. Vandaag de enkelband en morgen weer iets anders. "Het mag nooit zo zijn dat hij zijn zin krijgt. Deze man heeft helemaal niets te willen"... "Deze schaamteloze figuur blijft tot aan zijn dood de belastingbetaler vermogens kosten door steeds maar weer te procederen op staatskosten."... "Te schandalig voor woorden dat het weer zoveel moet kosten, alleen om dit heerschap zijn zin te geven. Die Volkert wist allang dat hij die enkelband eerst moest toestaan om er daarna op terug te komen."
Ondanks de kosten van Volkerts gang naar naar de rechter, mag hij toch doorgaan met procederen op kosten van de belastingbetaler?!...
Ik ga gewoon door met PMS'ers, bendeleider Horbert, en alle toestanden daarrond in hun hemd te zetten.
Aflevering 6. De Taterende Theetantes
De dagelijkse herrie begon 's ochtends al. De zon was nog maar pas opgestaan en de kindjes in een duistere crèche gedumpt, of er verzamelde zich al een kliekje kwekkende theetantes in de refter van het PMS-gebouw. Tetteren en tateren over hun belevenissen van de vorige avond en de vorige nacht, over hun kinderen en over hun man. "Mijne man". Bezitterige collega's had ik toch. Al koffieslurpend ratelden ze maar door, alsof er peppillen in de koffie zaten. Ondertussen kletterde het lepeltje tegen de randen van het koffiekopje. Het kwam geen seconde in hen op om iets te gaan presteren, om iets te gaan doen waarvoor ze betaald werden.
Directeur Horbert sloeg het banale spektakel grinnikend gade en glimlachte instemmend. Hij was van mening dat het groepsgewijs tateren "de teamwerking bevordert" en zo van die zever. Hét Team! Dat was Horberts stokpaardje. Of dat team nu presteerde of niet, dat was bijkomstig, als er maar een geolied team klaarstond. Hij was vertederd door de giecheltrienen en door hun gekwebbel over onbenullige dingen, hij vond het formidabel... Ondertussen pruttelde de koffiezetmachine rustig voort ...
Nu gaat Lieve namen noemen van collega's die haar ferm geambeteerd hebben. Waarschijnlijk deden ze dat opzettelijk om mij te hinderen in mijn concentratie, en omdat ze wisten dat ik oordopjes (!) gebruikte om van hun luidruchtig gezaag af te zijn.
Eerst waren er Annie en Huguette die de hele voormiddag doorbrachten met kwaken en schateren. Hele verhalen kwamen aan de beurt, en samen leken die verhalen op een soap.
Dan was er ook Marc F. die radio Donna op zijn luidst liet schetteren terwijl hij aan zijn koffie slurpte en de gazet doornam. Toen ie naar school vertrok 'vergat' ie de radio af te zetten die maar bleef doorratelen. Lieve trok toen met een boze ruk de stekker uit het contact om van het lawaai verlost te zijn. Dagelijks ritueel!
Er was ook nog Marleen W. die halftijds aanwezig was met wispelturige uren, net zo wispelturig als zijzelf. Horbert had haar nooit een concrete opdracht gegeven en daarom zat het mens zich halftijds te amuseren met het entertainen van haar mannelijke collega's. Het leek wel of die mannen gecharmeerd waren door haar hysterische kreten en zinloze lachbuien. Onnozelaars!
De interne keuken van het PMS-gebeuren werd te grabbel gegooid aan buitenstaanders wanneer er zich bezoek aankondigde aan de voordeur. Meestal waren dat ouders of leerlingen. Het belgerinkel was onhoorbaar vanwege het lawaai in de refter waar koffieslurpers heftig tekeer gingen. Daarom waren de wachtende bezoekers in de gang getuigen van het achterlijke kabaal in de refter. Pijnlijk! Genant!...
Begin jaren 90 werd er in het atheneum van Blauwbaard een containergebouwtje uit de grond gestampt, zo ergens achteraan in een donkere achtertuin van de school. Met brandalarm, inbraakalarm, zaagalarm, alles erop en eraan. Alles voor het migrantenteam! Alles onder impuls van de linkse en louche CLB-directeur Horbert. In samenwerking met andere aanbidders van de bruine cultuur, de schooldirecteurs Blauwbaard en 't Kabouterke. Later voegde de SS'er An Serpent zich ook nog bij het extreem-linkse broederschap, de bewierokers van de allochtone gemeenschap.
Alles voor de migranten, gebouwen en materialen, begrip en tolerantie, gunsten en privileges, inclusief alle geschenken die voor hen uit de hemel vielen. Ze hoefden het nog eens niet op te rapen, het belandde gewoon allemaal vanzelf in hun schoot.
Directeur Blauwbaard liep te koop met zijn overrijpe libido en oversekste sexappeal. Een vrouwenversierder met imagoproblemen dus. En directeur Kabouterke was bekend om zijn bureel zónder bezoekersstoel, waar zijn gesprekspartner al staande zijn zegje moest doen.
In het containergebouwtje huisde een stelletje koffieleuten, kletskousen, zwetsmadammen en roddeltantes : verpleegster L.D. als aanvoerster en dirigent, en haar volgelingen, de migrantenwerksters Natasja, Katleen, en tolk Gülnür. Hun opdracht was initieel om te werken aan integratiebevorderende activiteiten en aan ouderbetrokkenheid. En alles wat ze deden wat precies het tegenovergestelde van wat van hen verwacht werd. Prutsen en Knoeien. Krabben en ploeteren. Zeuren en zagen... Puzzelen en sleutelen aan activiteiten die Eigen Taal en Cultuur van allochtonen stimuleerden en in stand hielden...
Het Kiekenkot! Het plafond van het containertje dreigde soms naar omlaag te komen onder het lawaai en het getetter van de dames die eindeloze koffiekransjes hielden achter hun bureaus. Op de holle vloer hoorde je dan oorverdovend hoefgetrappel wanneer ze om het zoveelste kopje koffie gingen. Hun puberaal gegiechel overstemde zelfs de idiote klanken van radio donna... Deze stupide bezigheidstherapieën werden gesteund door belastinggelden, want de migrantenwerksters 'werkten' in dienst van de gemeente!
COC Nederland, de belangenorganisatie voor lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders, kreeg een heel bijzondere donatie binnen van tien cent. Een 9-jarig jongetje moest dit bedrag van zijn ouders overmaken omdat hij het scheldwoord 'homo' gebruikte... ?!*?!*... 'Homo', een scheldwoord?!...
'Hetero' is toch ook geen scheldwoord?
'Homo' is een officieel Nederlands woord dat opgenomen is in de Woordenlijst van de Nederlands Taal. Het wijst op homofiel of homoseksueel, da's duidelijk. Maar een Nederlands koppel houdt er wel een heel andere en eigenaardige opvatting op na over 'homo'. Omdat hun zoontje het 'scheldwoord homo' gebruikte moest hij een geldboete betalen. Het jongetje zag zijn 10 cent verdwijnen in de zakken van een organisatie die het opneemt voor mensen met seksuele afwijkingen.
De homo-organisatie reageerde bovendien enthousiast op Facebook: "Wat een geweldige ouders! Zoon scheldt met 'homo' en moet als boete 10 cent betalen aan COC Nederland." De organisatie waardeerde de didactische aanpak van de ouders... (?!*?!*)... Didactische aanpak? Ja, ja...
Ik denk niet dat COC de moeite genomen heeft om aan de ouders én aan het kind uit te leggen dat 'homo' géén scheldwoord is, en om hen de exacte betekenis van 'homo' uit te leggen.
