|
Vandaag vrijdag, gaan we nog eens de internationale toer op. We nemen deel aan de 20 uurs Eurodaxwandeling van Rheinbach. Een aantal jaren geleden nam ik al eens deel aan deze tocht, toen geleid door Manfred. Thans zal Manfred de wagenrusten verzorgen. Na een autorit van 2,5 uur komen we vlot maar buiten onze gewoonte ruim op tijd aan in de startzaal, de Glasfachschüle , zoeken een plaatsje en schrijven ons in. Hier is het wel iets duurder dan bij ons : dus we verwachten er veel van.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Koffie of een ander drankje zijn hier jammer genoeg niet te koop, tenzij uit een automaat.
Ondertussen komen oa Helga en Paul ook aan. Ongeveer de helft van de deelnemers zijn Belgen. Er zijn ook Nederlandse wandelaars en Franse.
Omstreeks 23u gaan we van start. De eerste lus, tot het ontbijt, is er ene van ruim 38 km met Karl als baankapitein. We wandelen langsheen een drukke weg, weliswaar veilig op een fietspad. Later gaan we ook in het stikdonker een bospad op die we lange tijd rechtdoor volgen. Onderweg krijgen we een aantal wagenrusten waar ons iets te snoepen en iets te drinken wordt aangeboden. Na 25 km komen we aan in een dorpje waar we verwacht worden in het parochiezaaltje voor koffie, thee en broodjes met kaas. Een goed half uur later gaan we weer op pad voor een wel heel lange lus.
Erna komen we terug in Rheinbach voor een rijkelijk ontbijt. We profiteren ervan dat we onze bagage ter beschikking hebben want dit is dan ook de enige keer tijdens deze tocht. Zééér ongebruikelijk voor een 100km tocht en gedurende de rest van de tocht, dus meer dan 60km, zullen we het moeten stellen zonder!
Als we weer op pad gaan is de dageraad aangebroken. Er zijn een paar wandelaars bijgekomen die zich ingeschreven hebben voor 50km. Het is nu heel wat aangenamer wandelen dan in het donker. Marion is nu baankapitein en dat zullen we geweten hebben. Aangemoedigd door twee pestkoppen, die het idee van eurodax opzij schuiven, drijft Marion het tempo flink op. Al gauw vallen er grote gaten in het toch al kleine peleton. Het is onmogelijk dit tempo aan te houden. Bij de wagenrusten hebben de eersten al lang hun drankje en versnapering op als de laatsten pas aankomen en het fluitsignaal alweer klinkt om verder te stappen.
Alhoewel wij zelf niet bij de kopgroep zijn, komen we nochtans stipt op het voorziene uur aan , rekening houdend met het aantal km en het tempo van 6km/u zoals voorgeschreven door het eurodax-reglement.
We stappen verder richting Bonn. Van hieruit steken we langs een hele lange voetgangersbrug de Rein over. Alhoewel een klein beetje nevelig is het uitzicht hier toch wel heel mooi en we zien heel wat boten op het water voorbijvaren. Aan de overkant gaan we langs een pad vlak naast de Rein wandelen en dit voor vele vele kilometers lang. Ik denk aan de lessen Duitse literatuur van vroeger en aan de vele sages die er zijn over de stadjes en dorpjes langs de Rijn (zoals bv de sage van de Lorelei).
We stappen naar Königswinter. Nog steeds is het tempo moordend, ondanks er geen tijdsnood is! We hebben nog een wagenrust en dan draaien we af richting Drachenfels, toch wel een kuitenbijterke hoor. Langs een ezelspad klimmen we naar boven. Deze Drachenfels , een rots, maakt deel uit van het Siebengebirge. De rots zelf is 321 m hoog. Ook hier bestaat een sage, verteld in het Nibelungenlied uit de 13 de eeuw en dat de ondergang van het huis der Bourgondiërs verhaalt.
De naam Drachenfels zou gekomen zijn omdat volgens een andere legende er ooit een kwaadaardige draak zou gewoond hebben op de rots. Deze zou gewelddadig om het leven zijn gekomen waarbij zijn bloed langs de rots stroomde. Als herinnering aan deze heugelijke gebeurtenis noemt de wijn van de druiven geteeld op deze helling Drachenblut. Bovenop de top staat de ruïne van een vroeg-middeleeuwse burcht
De top van de rots blaakt in het zonnetje en de lopers zitten reeds lang te terrassen als wij pas aankomen en er zijn nog velen na ons. Gelukkig krijgen ook wij , al is het maar heel even , de tijd om even te gaan zitten en van het prachtige uitzicht te genieten.
Dan gaan we langs een andere, steilere weg terug naar beneden. Naast de weg ligt een spoorlijn dewelke Königswinter met de top van de Drachenfels verbindt.
Onderweg naar beneden hebben we voortdurend zicht op de Rein en op een prachtig neogotisch kasteel. Eens beneden zijn we direct in het hartje van Königswinter en hier wacht ons in hetzelfde hotelletje als een aantal jaren geleden een middagmaal. Het stelt niet zoveel voor maar we hebben allen honger en zijn vooral blij dat we even kunnen zitten.
Na deze korte rustpauze stappen we naar de oevers van de Rijn waar de overzet net aanlegt. Wij zoeken ons een plaatsje op het binnendek en vrij snel worden we naar de overkant van de Rijn gevaren. Nog steeds is het tempo niet geminderd ondanks de vele ontevreden opmerkingen. Een plasje doen onderweg brengt je onherstelbaar achterop. We volgen lange lange stukken asfaltwegen of fietspaden. Op ongeveer tien km voor het einde verlaten ons de 50 km stappers. Het wordt nu toch wat gortig met de snelheid en eindelijk wordt door een lijder één en ander duidelijk gemaakt aan de leiders. Voor het laatste stuk geeft Karl opnieuw het tempo aan en iedereen kan nu weer perfect volgen. Jammer genoeg gaat dit laatste stuk langs de drukke steenweg die we ook deze nacht volgden. We stappen langs eindeloze velden met fruitbomen. Eindelijk bereiken we het centrum van Rheinbach. Deze wandeling kent toch nog een goed einde want we krijgen allen een lekker ijsje.
Ik wil toch nog opmerken dat het zeer jammer is dat we maar één maal over onze bagage konden beschikken. Marion verdient zeker een tweede kans. Ze zal uit deze tocht wel de nodige lessen getrokken hebben dat ze zich niet moet laten opjutten maar dat ze rekening moet houden met de voorschriften van Eurodax : wandelen aan 6km/u en zoveel mogelijk de groep trachten samen te houden.
|
