Op vrijdag 29mei vertrokken een aantal van onze vrienden vanuit Parijs richting Tubize. Na bijna 300 km (officieel - maar officieus vast meer!) kwamen ze aan in Tubize Per dag werd vaak meer dan 80 km afgelegd Wij gingen hen gisteren aan de eindmeet tegemoet Proficiat Helga, Pauleke, Christine, Dirk, Dany, Eddy, Wim, Mariepaule, Frans, Luc, Rebecca en zo vele anderen!
Een mooie beker voor Helga's vijfde deelname
Liefde is.......samen onderweg van Parijs naar Tubize
Nog even nagenieten en alweer dromend van een nieuwe uitdaging
Zowel op zaterdag als op zondag wandelden we 50 km dwars door Kluisbergen. Het weertje was heerlijk. Op zaterdag gingen we de richting van Avelgem uit. Op zondag ging het dan weer naar Wallonië. Wat vooral opviel was dat de zondagtocht veel minder zwaar was dan vorige edities.
Ik deed op het feest van de arbeid één lus mee van deze prachtige eurodaxwandeling in het Zoniënwoud. We vertrokken in Bosvoorde en wandelen oa via Overijse, Duisburg en Hoeilaart. 's Middags lunchten we in de aangename taverne van een manège.
Start is in deelgemeente Sombeke, in het parochiecentrum. We schrijven in voor de 26 km wandeling.
Het weer is nogal miezerig. Het regent wel niet zo hard maar echt aangenaam is het niet.
Al direct mogen we een padje volgen in het bos. Daarna stappen we langs de overstromingsgebieden van de Oude Durmeen ook een tijdje over de dijk naast de Durme.Er zijn hier heel wat visvijvers te zien. Dit zijn wellicht oude rivierarmen van de Durme. We zien ook meerdere sluisjes die de rivier doen vollopen bij laag waterstand.
Verderop wandelen we langs paadjes in het bosrijke gebied rondom de Durme. Ook hier zijn heel wat waterpartijen aanwezig. Er bloeien hier massas gele dovennetel en pinksterbloemen en ook nog bosanemoontjes.
Na een goed uur komen we aan op de eerste controlepost in Elversele, waar we even verpozen bij een tas koffie
We verlaten de controlepost en gaan terug de dijk op richting Tielrode. Tielrode, een dorp dat in het verleden vaak geteisterd werd door overstromingen. Na de laatste overstroming van januari 1976 werd het Sigma plan opgesteld. De dijken werden tot 8m verhoogd. Als het water van de Schelde te hoog komt, stroomt het over de dijken in de lagergelegen potpolders. We wandelen nog langs een aantal bospaden tussen moerassig gebied en komen aan in Tielrode. Controle is er in de plaatselijke schrijnwerkerij die voor de gelegenheid helemaal opgeruimd is.
Van hieruit vertrekken we voor een langere lus doorheen het Provinciaal Domein Roomacker. We volgen het gelijknamige pad. Dit pad is afgeboord met jonge boompjes, aangepland bij de geboorte van iedere nieuwe Tielrodenaar. Hier in dit gebied werd vroeger klei gewonnen. Later vulden de putten zich met water. En nu is dit dus een natuurgebied, dankzij de milieuwerkgroep Ons Streven.
We lopen afwisselend hoog op de dijk waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. Ginds in de verte ligt Temse, waar ooit de Boelwerf was. Soms lopen we benedendijks. Sommige van deze paden zijn niet bereikbaar in de winter door het hoge water in de overstromingsgebieden. Na een tijdje komen we in het centrum van Tielrode terecht. Nog een ommetje langs een aantal paadjes en we zijn terug in de schrijnwerkerij. Bij de koffie krijgen we suikerbonen, aangeboden door de kersverse vader Ronny, die we even later ontmoeten. Hij toont ons fier de foto van zijn dochter Elena.
We vatten de laatste lus aan en volgen heel even terug het Roomackerpad. We hebben een overzicht over de Durme waar de waterstand wel heel laag is. Aan de oevers is heel wat slib te zien. En dan volgt een leuke verrassing. We worden met het veer overgezet aan de andere oever van de Durme. Hier wandelen we op een hogere dijk tussen de meersen. We volgen de Miraroute en komen op grondgebied van Hamme. En mijn vermoeden wordt bevestigd : Vlak voor ons ligt de oude Mirabrug die ons terug naar de overkant van de Durme brengt. Velen onder jullie herinneren zich zeker de Vlaamse filmklassieker van Fons Rademakers : Mira, of de teloorgang van de Waterhoek. De film is gemaakt naar een boek van Stijn Streuvels. Het gehucht Waterhoek werd door de bouw van deze brug uit zijn isolement gehaald en niet iedereen was daar gelukkig mee. Hiermee zijn we aan het einde van onze wandeltocht gekomen. Even later bereiken we terughet stemmige dorpsplein van Sombeke. Van verre komt ons de geur tegemoet van versgebakken pannenkoeken en natuurlijk kunnen we niet aan de verleiding weerstaan. En het zonnetje is aangenaam gaan schijnen dus kunnen we terrassen.
Deze wandeltocht is me over het algemeen goed bevallen al vind ik het een klein beetje jammer dat we ook geen stukje heide te zien kregen.
Vandaag vrijdag, gaan we nog eens de internationale toer op. We nemen deel aan de 20 uurs Eurodaxwandeling van Rheinbach. Een aantal jaren geleden nam ik al eens deel aan deze tocht, toen geleid door Manfred. Thans zal Manfred de wagenrusten verzorgen. Na een autorit van 2,5 uur komen we vlot maar buiten onze gewoonte ruim op tijd aan in de startzaal, de Glasfachschüle, zoeken een plaatsje en schrijven ons in. Hier is het wel iets duurder dan bij ons : dus we verwachten er veel van.
Koffie of een ander drankje zijn hier jammer genoeg niet te koop, tenzij uit een automaat.
Ondertussen komen oa Helga en Paul ook aan. Ongeveer de helft van de deelnemers zijn Belgen. Er zijn ook Nederlandse wandelaars en Franse.
Omstreeks 23u gaan we van start. De eerste lus, tot het ontbijt, is er ene van ruim 38 km met Karl als baankapitein. We wandelen langsheen een drukke weg, weliswaar veilig op een fietspad. Later gaan we ook in het stikdonker een bospad op die we lange tijd rechtdoor volgen. Onderweg krijgen we een aantal wagenrusten waar ons iets te snoepen en iets te drinken wordt aangeboden. Na 25 km komen we aan in een dorpje waar we verwacht worden in het parochiezaaltje voor koffie, thee en broodjes met kaas. Een goed half uur later gaan we weer op pad voor een wel heel lange lus.
Erna komen we terug in Rheinbach voor een rijkelijk ontbijt. We profiteren ervan dat we onze bagage ter beschikking hebben want dit is dan ook de enige keer tijdens deze tocht. Zééér ongebruikelijk voor een 100km tocht en gedurende de rest van de tocht, dus meer dan 60km, zullen we het moeten stellen zonder!
Als we weer op pad gaan is de dageraad aangebroken. Er zijn een paar wandelaars bijgekomen die zich ingeschreven hebben voor 50km. Het is nu heel wat aangenamer wandelen dan in het donker. Marion is nu baankapitein en dat zullen we geweten hebben. Aangemoedigd door twee pestkoppen, die het idee van eurodax opzij schuiven, drijft Marion het tempo flink op. Al gauw vallen er grote gaten in het toch al kleine peleton. Het is onmogelijk dit tempo aan te houden. Bij de wagenrusten hebben de eersten al lang hun drankje en versnapering op als de laatsten pas aankomen en het fluitsignaal alweer klinkt om verder te stappen.
Alhoewel wij zelf niet bij de kopgroep zijn, komen we nochtans stipt op het voorziene uur aan , rekening houdend met het aantal km en het tempo van 6km/u zoals voorgeschreven door het eurodax-reglement.
We stappen verder richting Bonn. Van hieruit steken we langs een hele langevoetgangersbrug de Rein over. Alhoewel een klein beetje nevelig is het uitzicht hier toch wel heel mooi en we zien heel wat boten op het water voorbijvaren. Aan de overkant gaan we langs een pad vlak naast de Rein wandelen en dit voor vele vele kilometers lang.Ik denk aan de lessen Duitse literatuur van vroeger en aan de vele sages die er zijn over de stadjes en dorpjes langs de Rijn (zoals bv de sage van de Lorelei).
We stappen naar Königswinter. Nog steeds is het tempo moordend, ondanks er geen tijdsnood is! We hebben nog een wagenrust en dan draaien we af richting Drachenfels, toch wel een kuitenbijterke hoor. Langs een ezelspad klimmen we naar boven. Deze Drachenfels , een rots, maakt deel uit van het Siebengebirge. De rots zelf is 321 m hoog. Ook hier bestaat een sage, verteld in het Nibelungenlied uit de 13 de eeuw en dat de ondergang van het huis der Bourgondiërs verhaalt.
De naam Drachenfels zou gekomen zijn omdat volgens een andere legende er ooit een kwaadaardige draak zou gewoond hebben op de rots. Deze zou gewelddadig om het leven zijn gekomen waarbij zijn bloed langs de rots stroomde. Als herinnering aan deze heugelijke gebeurtenis noemt de wijn van de druiven geteeld op deze helling Drachenblut. Bovenop de top staat de ruïne van een vroeg-middeleeuwse burcht
De top van de rots blaakt in het zonnetje en de lopers zitten reeds lang te terrassen als wij pas aankomen en er zijn nog velen na ons. Gelukkig krijgen ook wij , al is het maar heel even , de tijd om even te gaan zitten en van het prachtige uitzicht te genieten.
Dan gaan we langs een andere, steilere weg terug naar beneden. Naast de weg ligt een spoorlijn dewelke Königswinter met de top van de Drachenfels verbindt.
Onderweg naar beneden hebben we voortdurend zicht op de Rein en op een prachtig neogotisch kasteel. Eens beneden zijn we direct in het hartje van Königswinter en hier wacht ons in hetzelfde hotelletje als een aantal jaren geleden eenmiddagmaal. Het stelt niet zoveel voor maar we hebben allen honger en zijn vooral blij dat we even kunnen zitten.
Na deze korte rustpauze stappen we naar de oevers van de Rijn waar de overzet net aanlegt. Wij zoeken ons een plaatsje op het binnendek en vrij snel worden we naar de overkant van de Rijn gevaren. Nog steeds is het tempo niet geminderd ondanks de vele ontevreden opmerkingen. Een plasje doen onderweg brengt je onherstelbaar achterop. We volgen lange lange stukken asfaltwegen of fietspaden. Op ongeveer tien km voor het einde verlaten ons de 50 km stappers. Het wordt nu toch wat gortig met de snelheid en eindelijk wordt door een lijder één en ander duidelijk gemaakt aan de leiders. Voor het laatste stuk geeft Karl opnieuw het tempo aan en iedereen kan nu weer perfect volgen. Jammer genoeg gaat dit laatste stuk langs de drukke steenweg die we ook deze nacht volgden. We stappen langs eindeloze velden met fruitbomen. Eindelijk bereiken we het centrumvan Rheinbach. Deze wandeling kent toch nog een goed einde want we krijgen allen een lekker ijsje.
Ik wil toch nog opmerken dat het zeer jammer is dat we maar één maal over onze bagage konden beschikken. Marion verdient zeker een tweede kans. Ze zal uit deze tocht wel de nodige lessen getrokken hebben dat ze zich niet moet laten opjutten maar dat ze rekening moet houden met de voorschriften van Eurodax : wandelen aan 6km/u en zoveel mogelijk de groep trachten samen te houden.
Omstreeks half vier in de namiddag kom ik aan in Iddergem. Ik schrijf me in voor twee van de vier lussen (of 50 km van de 100km) die vandaag door André worden georganiseerd. De meeste wandelaars zijn gestart om 11u deze ochtend en hebben er dus al25 km opzitten.
Nadat deze laatsten een flink bord deegwaren à la bolognaise verorberd hebben gaan we van start. Het weertje is nog steeds zonnig en we kunnen zelfs in tshirt wandelen. We worden al meteen via een aantal paadjes en veldwegen naar Roosdaal Pamel geleid. Af en toe stappen we daarbij langsheen de Dender. Eens de kerk van Pamel in zicht komt draaien we via de Steenberg weg van Pamel. Dat wordt een beetje klimwerk. Bovenop de top aan een boerderij hebben we een wagenrust. Mooie locatie hier want we hebben een prachtig uitzicht. Beneden ons zien we de kerk van Pamel.
Tien minuutjes later zijn we weer op weg.We gaan nu naar Neigem en natuurlijk laten we het gelijknamige bos niet links liggen. Eigenlijk is het Neigembos meer in Meerbeke gelegen dan in Neigem zelf. Het bos is 65 ha groot en samen met het Zoniënwoud vormde het ooit het Kolenwoud. Het bos beslaat een hoogteverschil van 20 tot 90 m boven de zeespiegel en dit hoogteverschil overbruggen we via de langwerpige houten platform -treden.
Het bos staat vol eiken en essen en hier en daar kan men de witte bosanemoontjes reeds zien bloeien. Voor het paarse tapijt van boshyacinten is het nog wat vroeg op het jaar ; daarvoor zullen we over een paar weken nog eens moeten terugkeren .
Eens boven dalen we zoals steeds weer naar beneden en we komen zo in de bewoonde wereld van Meerbeke terecht. Kort daarna volgt een tweede wagenrust. André en de rest van de groep krijgen stilaan honger en dus wordt besloten om de terugweg naar Iddergem aan te vatten. Langs vrij rustige wegen maar ook langs heel watpaadjes en veldwegen passeren we terug langsheen Roosdaal. Aan het jaagpad langs de Dender komen we voorbij het standbeeld van de Dikke van Pamel, de beroemste inwoner van Pamel ooit (ik zou wel eens zijn geschiedenis willen kennen!). Langs een lang smal kronkelend pad beëindigen we deze lus en wandelen de startzaal binnen. Er wacht ons hier een heerlijk warme maaltijd, overvloedig en snel opgediend .
Het is al over half tien als we weer van start gaan. In het pikkendonker worden we langs een oneffen pad langs en over een patattenveld geleid. Wellicht heel leuk bij daglicht maar nu vind ik het toch iets minder leuk, temeer daar sommige boeren de grens van hun perceel blijkbaar niet kennen en zich ongegeneerd ook het pad toeëigenen. Gelukkig kunnen we na een tijdje op meer effen terrein lopen, al is het ook hier uitkijken , voor de voorbijrazende autos dan. Via Strijtem gaan we nu naar Pollare dat bij Ninove behoort. Hier hebben we een wagenrust. We gaan nu naar het centrum van Ninove. Het uitgangsleven is in volle gang. En hier en daar worden we zelfs aangemoedigd door het jonge volkje. We wandelen onder de Koepoort door.
Het is een oude stadspoort en een overblijfsel van de 14de eeuwse stadsomwalling van Ninove. Aan de buitenzijde van de poort zijn er schietgaten.
Even later wandelen we doorheen een park met enkele vijvers en gaan dan een makkelijk betonpad op terug naar Pollare toe waar we onze laatste wagenrust van deze lus hebben.
Bijna aan het einde van deze lus moeten we nog langs een aardenweg, hobbelig en hier en daar met plassen. Gelukkig is het de laatste dagen droog gebleven en is het dus niet al te modderig
en van de geurige belevenissen zoals een tweetal jaar geleden blijven we eveneens gespaard
Het is twee uur in de ochtend als we terug in de parochiezaal van Iddergem aankomen.
Ik neem afscheid van mijn vrienden, die na het ontbijt nog een laatste lus voor de boeg hebben.
Het was een variabel parcours en de verzorging onderweg was dik in orde
We gaan vandaag nog eens naar het buitenland. Omstreeks half acht vertrekken we naar Philippine. Neen niet om mossels te gaan eten maar wel voor onze zaterdagwandeling.
Inschrijving is in de chique locatie Hotel Au Port.
Philippine behoort tot Terneuzen en ligt dus in Zeeuws Vlaanderen. De stad staat bekend als mosselstad, een traditie die het overhoudt aan zijn vroegere haven die in verbinding stond met de Westerschelde.
Via een trapje komen we bovenop een dijk dewelke we enige tijd volgen. Na de waterramp van 1953 werd hier heel wat werk gemaakt om zoiets te voorkomen.
Overal dijken en grachten en overstromingsgebieden.
We wandelen doorheen de wijdse polders. Het is een heerlijk lenteweertje, een beetje fris wel maar zonnig. Overal op de akkers zijn boeren druk in de weer met bemesten en met zaaien
Een eerste controle is op een schapenboerderij. Er zijn heel wat nieuwgeboren lammetjes die dartel in het rond springen.
We wandelen verder langs eindeloze smalle betonwegen. Soms worden de berm ingedrukt door enorme traktoren op weg van of naar de velden. We komen voorbij een huisje dat volledig is overwoekerd door klimop
Op de tweede controlepost, eveneens een schapenboerderij houden we even halt voor een sterke kop koffie. En dan trekken we naar het eindpunt toe, terug door de eindeloze polders
Voor ons zien we in de verte reeds het kerkje Maria Ten Hemelopneming. Op het dorpsplein staat nog een authentieke grenspaal. Ziezo , deze tocht zit er weeral eens op. Een beetje eentonig maar toch eens wat anders.
En ik ben nog niet uitgewandeld. Vannamiddag ga ik nog wat eurodaxen in Iddergem
De tocht van vandaag, georganiseerd door de Kadees van Aalst wil ik voor geen geld missen. Immers de start is in de Sintjozefsschool in Mere en hier heb ik mijn jeugd gesleten. Toepasselijkerwijze heet de tocht Papeterstocht, naar de spotnaam van de Merenaren. Volgens een volksverhaal zouden de Merenaren een kaatstoernooi gewonnen hebben tegen de Erpenaren. Als prijs mochten die van Mere aanschuiven voor een eetfestijn op de Vlaamse kermis in Erpe. Maar de Erpenaren, vol van naijver schotelden de Merenaren enkel pap voor. Vandaar dus ..
Gevieren verlaten we het schoolplein en stappen naar het dorp toe
Links tegenover de kerk staat de pastorie met in de tuin een beeldje van Sint Bavo, de patroonheilige van Mere. Via de Cauwenberg gaan we een lang tegelpad op naar de wijk Beekom dan op een graspad naast de Molenbeek terecht te komen. De Molenbeek heeft overigens haar naam niet gestolen want ooit waren hier wel 12 molens bedrijvig op de beek.
We volgen de beek tot aan de watermolen op het gehucht Broek. Deze molen werd reeds vermeld in 1571 al is hij later wel eens heropgebouwd. De molen bleef tot 1975 actief en thans is het een beschermd monument. De vallei van de Molenbeek hier werd ook als landschap beschermd. Onlangs werd in het molenhuis een taverne en kunstatelier geopend
In de Oude Broekstraat draaien we af en komen voorbij een visvijver.
We wandelen verder door het Blauwbos en het natuurgebied Den Dotter. Dit gebied heeft zijn naam te danken aan het feit dat de dotterbloem hier welig tiert. Het landschap van Den Dotter bestaat uit de vallei van de Molenbeek, enkele zijvalleitjes en landschappelijk waardevolle kouters. Opmerkelijk feit is dat we hier nog maar liefst drie watermolens aantreffen waaronder de Gotegem- en Engelsemolen Even later komen we aan de Gotegemmolen :Dit is was ooit een korenmolen. Het gehuchtje ligt net op de grens van drie gemeenten : Haaltert, Mere en Aaigem en is het hoogst gelegen punt. Vlakbij een authentiek volkscafé : De Cabaree. Het draagt reeds meer dan 200 jaar deze naam. Via Gotegem gaat het dan langs den Dries en Landries naar Aaigem en naar Heldergem alwaar we in Huize Glorieux een eerste controle hebben. De regio waartoe Heldergem behoort in nog steeds een toonbeeldvan landelijke authenticiteit : de boer bewerkt zijn land en op tweede Sinksendag is er de jaarlijkse grote kermis. Het ontbreken van enige actie in deze streek werd oa door Jan De Wilde al bezongen.
Na de controle wandelen we voorbij het jonge geboortebos. Voor iedere nieuwgeboren inwoner kan er een boompje gepland worden. We gaan verder langs de St Amanduskerk. In de kerkmuur zien we zeven opvallende nissen ter ere van de Heilige Korneel. Vroeger stond de kerk wat verder, op een plaats die nu nog Oud Dorp genoemd wordt. De vroegere kerk werd in 1859 verwoest door de bliksem en het schijnt dat slechts acht toenmalige burgers van de gemeente de kerk op dezelfde plaats wilden behouden.
Erna volgen we een betegeld pad en later enkele veldwegen. We gaan via Landelede en Boekent zijdelings langs Kerksken richting Denderhoutem toe en we komen voorbij een oude steenbakkerij. Ooit waren er hier in de streek trouwens vele van deze steenbakkerijen. We bereiken via een aantal modderige wegeltjes het Eiland in Haaltert. Dit zeer landelijke gehucht ligtvlak op de grens met Denderhoutem. Als we voorbij de stokhoude vaak verwaarloosde hoeves komen lijkt het wel of we honderd jaar teruggeworpen worden in de tijd. Even later zien we voor ons de kerk van Haaltert, dewelke s avonds en s nachts schandalig rijkelijk wordt in het licht en de kijker gesteld. We komen aan in de tweede controlepost in de Middelkouter in het centrum van Haaltert. We nuttigen er een lekker soepje.
En dan op naar de volgende controle in Nieuwerkerken, slechts een vijftal km verderop . We stappen viahet dorpsplein van Haaltert . Er volgen nu een aantal bekendje paadjes die we reeds eerder verkenden tijdens Eurodaxwandelingen
Onderweg blijven we even babbelen en daardoor spelen we onze twee vrienden kwijt
Als we langs een veldweg naast een leeg akkerland stappen zien we hen plots de overkant wandelen. Blijkbaar hebben ze de splitsing op het dorpsplein in Haaltert niet gemerkt. Gelukkig kunnen ze ons een eindje verderop weer vervoegen. Via Laar komen we in Nieuwerkerken aan. Het zaaltje waar de controle is zit barstensvol maar toch kunnen we vrij vlug een plaatsje vinden.
Dan vatten we de laatste lus aan. Deze gaat langs een aantal bewoonde bewijken en dan langs een lange veldweg. We stappen langs de wijk Maal . Tot onze verbazing zien we nog maïsvelden dewelke niet gerooid werden. Dan klimmen we langs een berm omhoog. We gaan de brug over de E40 over en erna over een spoorwegbrug. Aan de vele geparkeerde autos weten we dat het einde vlakbij is. Zoals gebruikelijk blijven we nog even plakken en nemen afscheid van onze vrienden.
Vandaag is het weer carnaval in Aalst maar ook nationale wandeldag en omdat ik de twee wil combineren kiezen we de 24 km afstand. Dit jaar mag Postwandelclub Merelbeke de nationale wandeldag voor Oost-Vlaanderen organiseren.
We gaan vanuit de sportzaal van start doorheen enkele woonwijken
Via den Boshoek gaan we langs een park naar het Gentbos toe. Dit bos maakte ooit deel uit van een groter bos tussen Bottelare en de Schelde. Maria Theresia, keizerin liet het bos met beuken beplanten. Nadat het bos in het bezit kwam van de familie Stas De Richelle, werd het veel later aangekocht door de provincie, evenwel zonder het kasteel.
Via een tramwegel komen we voorbij de oude pastorie van Bottelare, een deelgemeente van Merelbeke en even vederop het centrum komen we voorbij de Sint Annakerk, heel herkenbaar aan de koepel. De kerk iseen driebeukig gebouw in witte Balegemse zandsteen, met merkwaardig portaal en poortgebouw (1663
Hier in Balegem is er controle voorzien. Na een korte rustpauze gaan we verder via Bottelare Dries. We wandelen langs braakliggende akkers en zien in de verte een oude hoeve. Op het dak staat in constrasterende kleuren de naam : Den Doel.
We stappen nu naar Munte toe langsheen het Makenbos. In Munte zien we een beeldje De Muntenaar en tegenover de kerk een heel oude gerestaureerde afspanning : Oud Munte. Het kasteel Ter Zinkt (Zink = put? ) met domein en bos eromheen is niet toegankelijk voor publiek. Via Biest dalen we langs een kasseiweg af naar Melsen toe vlak langsheen het Makegembos met zijn vele bronnen. Dan komen we op de tweede controle. Na een lekker soepje wandelen we nu door de Scheldevallei langs de Melsenbeek. We zijn nu vlak bij Schelderode maar eer we aan het St Martinuskerkje zijn wacht er ons nog een klimmetje. Rechts boven ons staat het kasteel ten Dale met park.
We wandelen dan langs de oude Scheldearm : de Schelderodeput. In dit gebied werd aan klei winning gedaan en hier waren heel wat steenbakkerijen
Aan een andere meander staat de St Elooiskapel,. Jaarlijks werd hier een paarden-optocht gehouden.
Stilaan naderen we het einde . Voorbij de Kerkhoek zien we alweer een kasteel, het zoveelste vandaag : het kasteel Blauwhuis. Even later vervoegen zich ook andere afstanden bij ons. Langs een aantal woonwijken bereiken we dan weer de startzaal.
Het is al van augustus vorig jaar geleden dat we nog eens een 100km wandeltocht deden. Vandaag organiseren Charel en Linda een Eurodax wandeltocht in Hoboken. De maximum afstand is 100 km en daarvoor schrijven wij dan ook in. Als we aankomen in het clublokaal van de petanqueclub is dit al behoorlijk gevuld met wandelaars. Onze bagage moet in een tuinhuisje want straks worden hier wellicht wedstrijden gespeeld. We mogen van Charel bagage meegeven die we mogelijks onderweg zouden kunnen nodig hebben, want we komen hier pas na 50 km weer terug.
Om elf uur fluit Carrie die baankapitein zal zijn het startsein en met een kleine 100 stappers waarvan de meeste de totale afstand zullen doen beginnen we eraan. We stappen langsheen het stadion van GBA. Dan gaat het richting Wilrijk. Carrie en Timmie (zoon van Linda en Charel) hebben vele uren gespendeerd aan het uitstippelen van een parcours. En het is de moeite waard! Heel wat parken en natuurdomeinen zoals Den Brandt en Klein Zwitserland komen aan bod. Ook het weer zit mee. Het zonnetje doet haar uiterste best aan een straalblauwe hemel.
Onderweg zijn er natuurlijk ook meerdere wagenrusten en we worden voorzien van warme of koude drankjes en we krijgen koekjes maar ook zelf gebakken gehaktballekes of fruit. En na 25 km hebben we in Mortsel een langere rust om een reuzen stokbrood te verorberen.
We maken een lus rondom Morstel doorheen het park achter het gemeentehuis. Op 5 april 1943 vielen in de wijk Oude God bijna 1000 doden toen de UAF de ERLA fabriek wou bombarderen. Hier werden Duitse vliegtuigen hersteld. De Amerikaanse bommenwerpers botsten op Duitse jachtvliegtuigen die even voordien in Deurne waren opgestegen. Om deze jachtvliegtuigen te ontwijken werden de bommen dan maar boven bewoond gebied gedropt. Er werden vele onschuldige slachtoffers gemaakt oa in de school. Ook de materiele schade was enorm.
Het begint stilaan duister te worden en af en toe hebben we ons zaklampje nodig, zeker als we doorheen donkere parken stappen. Het Middelheim park , gelegen in Wilrijk, laten we ook niet links liggen. Hier worden sinds 1950 kunstwerken in openlucht tentoongesteld. We wandelen nog doorheen een park van een restaurant. Het is er speciaal verlicht met veel rood ter ere van St Valentijn.
En zo komt een einde van een heel mooie 50 km. De helft zit er al op. In het kleine petanquelokaaltje vindt toch iedereen een plekje voor het heerlijke avondmaal. Iedereen wordt snel bediend van een bord heerlijke soep gevolgd door frietjes met stoofvlees à volonté en een ijsje als dessert.
Het uurtje pauze is snel om en iedereen maakt zich op om de tweede helft aan te vatten. We gaan naar t stad nu. Eerst doorkruisen we het Schipperskwartier. Vele mannen natuurlijk hier in deze straten, die de in werkkledij getooide koopwaar in de neonverlichte etalages keuren en begapen. We komen dan op de Grote Markt met zijn prachtige huizen met gouden beelden bovenaan en de Onze Lieve Vrouwetoren onder wiens schaduw Brabo al eeuwenlang en nog steeds Hand(jes)-werpt. Volgens de legende wou de reus Druon Antigoon dat ieder schipper die op de Schelde voorbijvoer tol zou betalen zoniet werd de hand afgehakt en in de Schelde gegooid. De dappere Brabo overwon echter de reus en wierp op zijn beurt de hand van Antigoon in de Schelde. Zo zou de naam Antwerpen dus ontstaan zijn (Hand-werpen). En niemand minder dan Pieter Coecke, een AALSTENAAR, heeft dit beeld ontworpen. We genieten even van de pauze die Linda ons toestaat in één van de vele cafeetjes hier op de markt.
Hierna gaan we dwars door het Joodse kwartier, gekend om zijn diamant en vele juwelenwinkels. Het is nog zaterdag en dus sabbat vandaag. Hier en daar zien we nog een op zijn zondags geklede Jood langs de straten flaneren, en daar rijdt er zelfs nog eentje op zijn fiets, snel trappend alsof hij achterna gezeten wordt, de lange jas open, en de papillotten wapperend in de wind. Ook Chinatown komt aan bod. Onmiddellijk herkenbaar aan de twee leeuwen die aan beiden straatuiteinden dreigend de wacht houden. Natuurlijk volop Chinese restaurants en winkeltjes. We gaan ook nog doorheen hetCentraal Station dat een totaal nieuwe look kreeg. Het station kampte al lange tijd met een beperkte capaciteit. Er werd een nieuwetunnel geboord onder Antwerpen en het Centraal station en daardoor kunnen de hoge snelheidstreinen door Antwerpen rijden zonder te hoeven keren. Sedert 2007 telt het station 14 sporen, verdeeld over drie niveaus. Gebruik makend van rol- en andere trappen bezoeken we de verschillende niveaus en zien ook de vele parkeermogelijkheden zowel voor auto als voor fiets.
Ook deze lus loonde dus de moeite net zoals het ontbijt. Alswe het zaaltje weer binnenkomen , komt ons de geur tegemoet van versgebakken eitjes. Er is ook stroop en ander beleg en koffie en thee. En weer worden we snel en overvloedig bediend!
We zijn weer voldoende gesterkt door spijs en drank om de laatste lus aan te vatten. Op naar linkeroever , naar Zwijndrecht. We dalen een 130 tal treetjes af, wandelen doorheen de kennedytunnel zei het dan wel deze voor de voetgangers en stijgen vervolgens weer de trapjes op en we zijn aan linkeroever. We maken hier een lange lus. Zo wandelen we oa langs de Middenvijver. Dit natuurgebied werd heringericht om het ecologisch te verbeteren. Tot voor kort was het een droog en opgespoten gebied. Het werd afgegraven en omgevormd tot waterrijk gebied met een grote waterplas en verschillende waterlopen. Na deze prachtige doortocht zien we plots de lichtjes van de Schelde. De Onze Lieve Vrouwetoren, de Frietzakken, en algauw zijn we weer bij de voetgangerstunnel. We dalen af via de trappen maar dan worden we even zwak en nemen met de meesten de lift weer naar boven. Het einde is in zicht. De 100km zit erop. Moe maar heel tevreden feliciteren we elkaar en keren dan huiswaarts.Niks dan lof over deze heel goed georganiseerde tocht. Bedankt aan Linda, Charel en hun ganse team
We houden het bij een wandeling vlakbij in Herzele. Langs rustige maar vaak modderige wegen stappen we rondom Herzele. In Groot Herzele zijn heel wat kastelen terug te vinden. Vorige week met de wandeltocht vanuit Heldergem en waarbij we ook doorheen Ressegem stapten, konden we er al zien.
We hebben tweemaal controle in Sint-Lievens-Esse. Om de vijftig jaar wordt hier de heilige Livinus, een martelaar van het christelijke geloof, herdacht . En ieder jaar is er trouwens ter ere van deze heilige ook een wandeltocht vanuit Gent waar een relikwie bewaard wordt tot in Sint Lievens Houtem. Deze wandeltocht heeft gewoonlijk plaats ergens in de zomer en wordt georganiseerd door de - hoe kan het anders- Sint Livinusstappers.
En er wordt hier nog wel meer gefeest : een affiche vlakbij de kerk in Sint Lievens Esse leert ons dat ieder jaar, de eerste zaterdag na Aswoensdag er Walmkenbrand is. Dit is een lentefeest waarbij de winter symbolisch wordt verbrand.
Onderweg zien we ook een windmolen. Dit is naar ik verneem de molen Ter Rullegem. De Molen te Rullegem is een houten staakmolen . Ooit waren de wieken van eik maar ze werden vervangen door stalen na een storm. Het is trouwens niet de enige molen in Herzele ; Er is ook nog de molen ter Rijst.
We komen ook regelmatig op een geasfalteerde oude tramroute. Het huidige fiets en wandelpad was ooit een heuse tramroute die liep van Gent tot Geraardsbergen.
In een druk gesprek verwikkeld met een wereldberoemde en door vrouwelijk schoon geliefde cafébaas slagen we er zelfs in van ondanks het perfect uitgepeilde parcours anderhalve km verkeerd te lopen. Bovendien waren we er tamelijk gerust in, want zoals wel meer gebeurt, volgden we een andere wandelaar, die dus ook verkeerd was. Samen keren we het ganse eind terug Maar om een km meer of min zeuren we niet. In de startzaal blijven we nog even nagenieten bij enkele vrienden alvorens huiswaarts te keren waar huiselijke taken wellicht nog niet verricht werden door bereidwillige kaboutertjes
Met het Vlaemsch Huizeke in Kassel (Frans Vlaanderen)
Vandaag verkennen we een stukje Vlaanderen in Frankrijk.
In Terdegem organiseert Vlaemsch Huiseke Godewaersvelde een wandeltocht rondom Kassel (Cassel).
Na ruim een uur rijden bereiken we zonder omwegen te maken de start in het gemeentelijk feestzaaltje vlakbij de kerk. Daar is men reeds volop bezig met het grillen van beenham één van de redenen waarvoor sommige wandelaars hier komen wandelen.
We starten onze 33 km langs rustige vlakke verharde wegen. Vlak voor ons ligt de Kasselberg met vlak ernaast de Wouwenberg of de Recolettenberg.
Met zijn 176 m is de Casselberg meteen ook het hoogste punt van de (Franse en ook Vlaamse) Westhoek, waartoe dit stukje Frans Vlaanderen behoort.
Stilaan beginnen we te stijgen. Langs een aantal mooie, droge en soms bevroren veldwegen gaan we de richting van Cassel uit. Het kerkje toornt hoog boven ons uit. We stijgen langsheen een oude stadsmuur, gaan onder een oud brugje door en bereiken zo het stadje. We laten het centrum nog even links (feitelijk rechts) liggen en dwalen door een aantal eeuwenoude straatjes geplaveid met kasseitjes. We merken dat heel wat straatnamen en uithangborden Vlaams klinken. Rechts bemerken we een oude stadspoort : Le Porte dAir ( of Ariënpoort). Vanaf hier beginnen we aan een stevige klim tot de tot van de Recolettenberg en daar in een schooltje is er dan een eerste controle.
Van hieruit maken we een lusje. We dalen af tot aan een spoorweg die we via een parallelle veldweg geruime tijd volgen. Dan komen we in het dorpje met Vlaamsklinkende naam Zuidpene. Ooit werdenhier aan het riviertje Pene zware veldslagen gevoerd. De Franse koning Lodewijk XIV veroverde dit stukje Vlaanderen, dat helaas geen natuurlijke hindernissen noch duidelijke grenzen had op de Verenigde Nederlanden (toen onder Spanje). Dit stukje Vlaanderen werd onherroepelijk bij Frankrijk gevoegd. Stilaan werd La Flandre flamingante verfranst vooral omdat Frankrijk geen andere taal toestond in het openbaar leven dan het Frans. De inwoners van deze streek koesteren echter meestal hun Vlaamse roots. Daar waar het Vlaams enkel door ouderen gesproken werd , is er de laatste jaren toch weer eenheropleving van het Frans-Vlaams.
We verlaten deze bijzondere plek, gaan een brugje over en beginnen andermaal aan de klim naar de controle toe.
Gesterkt met een broodje en een tas koffie vervolgen we onze wandeling. Langs een kasseipad klimmen we tot de top van de Casselberg. Hier staat een windmolen en verderop ook een monument die de Slag van Cassel herdenkt. We dalen terug af tot aan het gotische Onze Lieve Vrouw kerkje van Cassel. Ten tijde van de Franse Revolutie diende dit kerkje als paardenstal en gevangenis.
We dalen af langs een veldweg en zien in de verte reeds een ander dorpje liggen : Steenvoorde. Hier in dit dorpje, dat de hoofdplaats is van het gelijknamige kanton heeft ieder jaar een reuzenommegang plaats. In dit dorpje onstond na een bedevaart trouwens ook ooit de beeldenstorm waarbij een aantal Roomskatholieke heiligdommen vernield werden.
Na de controle maken we van hieruit een relatief platte lus. Over de vlakke kale velden snijdt een koude wind in onze gezichten.
We komen in het dorpje Oudezeele waar we rond de kerk wandelen. Ook hier verraden de namen op de graven op het kerkhof vlakbij het kerkje de Vlaamse oorsprong.
Trouwens : één van de allerberoemste Fransmans had Vlaamse voorouders. Ik heb het hier over monsieur Charles De Gaulle. Eigenlijk is de Gaulle een verfransing van Vandewalle, de oorspronkelijke naam van deze familie!
We keren nu terug richting Steenvoorde en gelukkig zit de wind ons nu in de rug.
Na een laatste controle vatten we het laatste stukje aan. De veldwegen langswaar we nu gaan zijn ondertussen ontdooid en liggen er soms glad bij. Het wordt ook drukker want wandelaars die een kortere afstand wandelen zitten hier ook op het traject.
alle afstanden. En dan duiken vlak voor ons de Recolettenberg en Casselberg weer op. Nog even en we zijn er!
Het einde van een mooie tocht in een vrij onbekend stukje Vlaanderen.
Voor onze wandeling van vandaag houden we het dichtbij. De Sportvrienden organiseren vandaag in Heldergem hun jaarlijkse Steenbeektocht. We vertrekken meteen en laten de kerk links van ons liggen en volgen het Steenbeekpad. We komen voorbij het kerkhof. Even later zien we één van de vele watermolens die deze streek rijk is : De Engelse Molen op deMolenbeek. Het was ooit een vlaszwingelmolen en een oliemolen. Later deed hij enkel dienst als graanmolen.
We draaien rechts een pad op en lopen nu naast de Molenbeek langs de wijk Dries.Aan een splitsing moet onze afstand de richting van Kerksken uit. We maken er een lange lus rondom de wijk Boekent en komen dan terug aan de splitsing om deze keer via Landries recht naar Aaigem toe te stappen. Op het dorpsplein is het een drukte van jewelste. Er heeft deze ochtend een woningbrand gewoed en de brandweer is nog aan het nablussen. Buurtbewoners geven elkaar hun eigen versie van de feiten. Wij stappen op de controlepost af. In een zaal die wat krap gekozen is voor de vele wandelaars vinden we toch nog een plaatsje. We komen hier tweemaal.
Na de koffie vatten we de eerste lus aan. We gaan rechts een tegelpad op en komen zo weer achter de Sint Niklaaskerk van Aaigem. Het dorpsplein van Aaigem werd trouwens recentelijk heringericht. Via Opaaigem komen we voorbij een oorlogsmonument dat werd opgericht voor een neergestort vliegtuig. We zijn nu op weg naar Ressegem. Vlakbij de kerk ligt een soort van wal. Ik ben het niet zeker maar misschien is dit een overblijfsel van de wal rondom het kasteel.
Voorbij de kerk gaan we al snel weer een veldweg op. In de verte zien we een windmolen en het kasteel van Herzele/Ressegem. Verderop en terug dichterbij Aaigem werd een overstromingsgebied aangelegd om te voorkomen dat de Molenbeek bij overvloedige regenval de bewoonde lagergelegen wijken onder water zou zetten. Via Aaigemberg klimmen we dan terug naar de controlepost.
Er rest ons nog één lusje te doen. We volgen het Molenbeekpad die ons langs meerdere veldwegen leidt. Later volgen we dan terug het Steenbeekpad zijdelings van Woubrechtegem.We staan nu vlak voor de windmolen die we daarstraks nog in de verte zagen.
Via de Hoogkouter en de wijk Oom bereiken we stilaan weer Heldergem. Vlak boven ons zien we het kerkje al. Er rest ons enkel nog een klimmetje langs een lang tegelpad.
Ik ben annemie sterck, en gebruik soms ook wel de schuilnaam daisy walker.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/08/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, reizen, computeren,.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
