|
Een toevallige ontmoeting
Informatie voor een onderzoek moet zo systematisch mogelijk worden verzameld. Dat geldt voor onderzoek in archieven net zo goed als voor het zoeken naar informanten. Doe je dat niet, dan verzandt je onderzoek of mis je juist de kern van de zaak. Toch kun je niet alles sturen. Soms werpt het toeval je de mooiste stukken zomaar in de schoot. Dat gebeurde op de morgen dat ik te laat bij het archief kwam.
Ondanks dat ik laat was nam ik een kop koffie. In een archief mag je echter niet met een kop koffie boven de stukken gaan zitten. Dus liep ik naar een oude landkaart die ik nog eens nauwkeurig bekeek. Terwijl ik daar zo stond vroeg een man achter me, wat of ik zocht. Ik kijk naar de plaats waar de dijk in 53 is doorgebroken, zei ik. Tot mijn verbazing zei de man: Ik was daar in de rampnacht. Waarna hij me vertelde wat hij had meegemaakt. Al luisterend herinnerde ik me dat verhaal eerder gehoord te hebben. Ik vroeg naar details en zo kwamen we uitgebreid aan de praat over het verloop van de ramp. Dat de dijk vlakbij de plaats waar hij geweest was, was doorgebroken, wist hij weer niet.
Nadat hij al over allerlei zaken had zitten praten, vertelde ik hem wie ik was en wat ik deed. Mensen vertellen soms heel vertrouwelijke zaken zonder dat ze weten tegen wie. Dat wil ik niet hebben. Iemand moet weten wie hij tegenover zich heeft, want wat ik hoor wil ik zo nodig kunnen gebruiken. Sommigen willen dat echter niet. Ook bijna 55 jaar na de watersnood zijn er namelijk nog mensen die hun verhaal niet zomaar kunnen vertellen. De redenen daarvoor variëren, maar vaak komt het omdat het ze nog steeds erg aangrijpt. Dat is dan jammer voor mij, maar je mag niemand dwingen of voor de gek houden.
Mijn gesprekspartner bleek over diverse aspecten van de Watersnoodramp veel te weten. Bijvoorbeeld over onderkoeling en de rol van kleding daarbij. Bij de Watersnoodramp is dat een factor waar we nog maar weinig van weten. Omdat het me te lang ging duren, vroeg ik hem of we een afspraak konden maken. Tot mijn verbazing aarzelde hij, zich afvragend wat de zin daarvan was. Ik legde hem uit wat ik zoal te weten was gekomen en welke conclusies je daaruit kon trekken. Het overtuigde hem maar half. Omdat ik hem niet zomaar wilde laten gaan spraken we verder en weer vertelde hij allerlei interessante details. Gelukkig reageerde hij na enige tijd positiever toen ik hem opnieuw vroeg om een afspraak. We wisselden telefoonnummers. Toen ik wegging riep hij me na, dat hij mn telefoontje verwachtte. Nou, daar kan hij op rekenen.
15-04-2007, 22:18
Geschreven door Watersnoodgids
|
