Het zal je kind maar wezen.Geboren met twee persoonlijkheden,gedurig in tweestrijd met zichzelf en niet goed weten wat hij of zij wil. Het ene moment is dat kind een schatje en het andere moment is het een onhandelbaar kind. Wel,als ik u kan duidelijk maken dat dergelijk kind of volwassen,wiens gedrag van veranderlijke aard is,dag in dag uit,kan ik alleen maar concluderen dat die gespletenheid oorspronkelijk verwekt wordt door twee ineen gevloeide zielen in dat lichaam. Gezien elke mens,als ook de ziel een eigen karakter en doelstelling heeft,wordt dat gespleten persoontje door die twee chefs (zielen) geleid en van hier naar daar geslingerd,bij wijze van spreken. De zielen welke op hun beurt hun wil opleggen en hun geaardheid door geven aan de mens,blijven onderling kibbelen zoals kort VOOR de wedergeboorte.
Even de feiten uiteenzetten van wat ik me nog herinner,als was het pas gebeurd. Schooljaar 1950-1951 op pensionaat te Orroir als kleuter,was het bijna een dagelijkse gebeurtenis dat ik nog voor het inslapen mensen zag,mensen waarvan ik op 4 jarige leeftijd al wist dat deze niet tot mijn leven hoorden. Ze zweefden gewoon door de muren of gingen de hoogte in,brachten galmende klanken uit,waren omringd door een oogverblinden licht welke stilaan verzwakte naargelang ze dichter naar me toe kwamen. En dan heb ik het nog niet gehad over die eigenaardige geur welke eveneens niet tot het aardse hoorde als ook die droge verstikkende lucht. Ook waren die opvallende klederen en haartooi mij onbekend. Dus,geesten wiens leven ver voor mijn tijd moest geweest zijn en altijd in groepjes die raar genoeg leken samen te horen.Dat zag ik aan die uiterlijkheden. Normaal,als ik dergelijke wezens naar me toe zag komen sloeg ik telkens in panische angst,juist omdat ik nooit dezelfde terug zag om aan hun vertrouwd te raken. Maar één keer vond ik het spektakel grappig,al bij hun intrede.Ik voelde aan dat ik iets boeiends zou beleven en mijn pruillip veranderde in een brede grijns. Deze keer waren het een groepje kibbelende vrouwen die blijkbaar voor mij geen aandacht hadden en ik begreep toen nog niet wat ze dan wel kwamen doen.De groep kwam blijkbaar niet overeen,maar waar ze het over hadden kon ik niet verstaan door hun gekakel en dan nog die galmende geluiden en ook,ik was het Frans spreken nog niet machtig. Twee vrouwen zaten elkaar letterlijk in het haar zodat ze als geesten verstrengeld raakten. Ze vloeiden samen als een éénheid en ik kon niet duidelijk zien wie de sterkste was. En dan plotseling werden ze nog steeds inkaar vast geankerd als het ware weggezogen in dezelfde richting waarvan ze kwamen en de resterende vrouwen keken elkaar verbouwereerd aan. Eindelijk kregen ze mij in de gaten,maar ook hun tijd van terugkeren was aangekomen en beschaamd wuifde eentje me na om dan als in een vertraagde film te verdwijnen vanwaar ze gekomen waren, in alle stilte.
Nu,op oudere leeftijd kan ik het beter inschatten en ben er heilig van overtuigd dat dergelijke zielen in elkaar gevlochten in één lichaam die dan wel pech heeft gehad,kunnen huizen of via dat lichaam een nieuw leven aan gaan. Vandaar die tweestrijd gedurende heel het leven en besteuken ze de hersenen tot een geslepen persoonlijkheid.
Als besluit moet ik wel toegeven dat ik op die leeftijd nog niet wist wie die mensen dan wel mochten zijn. Wist ik veel dat het geesten waren van overledenen. Wist ik veel op 4 jarige leeftijd over de krachten van een magnetisch veld welke me omringt en er de oorzaak van was om dergelijke geesten aan te trekken ? Over spoken had ik nog nooit gehoord maar wel over engelen die vleugels hadden en dat begreep ik niet goed. Ik dacht dat engelen VOGELS waren,want waarom diende dan die vleugels terwijl die gewone mensen eveneens de hoogte in gingen zonder vleugels.
Neen,engelen hebben GEEN vleugels.Wie heeft dat nu in Godsnaam bedacht ? Weet u het soms ?
