Zaterdag,pa,ma en Roosje van 6 jaar (ik dan),genietend van het ontbijt en nog niet goed wetend hoe de dag aan te gaan omdat er de dag voordien geen plannen waren gemaakt.
De lentekriebels en het fel schijnend zonnetje,bracht ma op het idee om eens gezellig met ons drietjes de stad in te gaan. Uitzonderlijk was wel dat ma normaal hemel en aarde moest verzetten om pa mee te krijgen,want winkelen was nu wel niet zijn hobby.
Wonder bij wonder ging hij mee op één voorwaarde,dat hij op een bepaald uur even de koers kon volgen in zijn stamcafe.
Allen op zen Paasbest opgekleed kuierden wij de winkelstraten door en dat ging veel te traag naar mijn zin. Ma stond bijna voor elke schoen en kledingwinkel stil,alsof ze op haar eentje aan het winkelen was. Pa,met een sigaret in de hand,leek wel een robot,wiens lingerarm telkens omhoog ging om het uur in de gaten te houden.
Ik dacht eerst dat ze me wouden plezieren,maar de temleurstelling was groot Dat in en uit geloop van ma zonder iets te kopen zat me dwars. Uit verveling begon ik dan maar met mijn handtasje de lucht in te gooien in de hoop hun aandacht te trekken,want ik had me die wandeling heel anders voorgesteld en liet hun verstaan dat ik wou gaan spelen.
Ik had gehoopt dat ze me zouden verrassen met naar een park of speeltuin te gaan,maar ja,met dat harnaskleedje vol stijfsel kon ik me nouwelijks bewegen,terwijl ik zo op mijn vrijheid gesteld was.
Dat wij,zoals ze mij beloofd hadden een ijscoupe met fruit zouden gaan eten leek ook een valse belofte te zijn,maar dat was ik al gewoon.
Ma,de zoveelste winkel binnen en buiten,pa,zenuwachtig op zijn horloge kijken en de zoveelste sigaret aangestoken,wist ik dat dit de laatste keer zou zijn dat ma hem nog zou mee sleuren en zo dacht ik er ook over.
Uiteindelijk had ma toch een paar schoenen gekocht en pa mocht de doos dragen,blij dat hij nu eindelijk de tour kon volgen.
Opgelucht stapten we wat steviger door omdat in die straat geen winkels waren. De omgeving kwam me vertrouwd over en ik was er heilig van overtuigd dat in die straat een klasgenootje moest wonen. Nu was ik het die op en af liep,zoekend naar dat bepaald huis en hopend dat ze misschien buiten aan het spelen was,maar vader trok me aan het oor dat ik moest volgen."Al genoeg tijd verspilt" bromde hij tussen zijn tanden want ma mocht dat niet horen.
Goed,dan kwamen wij aan een kruispunt,ik zal het nooit vergeten. Vader wou rechtdoor omdat hij daar een café wist,waarvan hij zeker was de koers te kunnen volgen met een fris pint bier. Ma wou links gaan omdat ze daar nog een pralinewinkel wist te zijn met de heerlijkste chocolade,want dat lustte ze wel maar was niet aan mij besteed.
En ik,ja,ik herkende het kruispunt en wist waar de straat naar rechts mij zou brengen. Dus pa en ma kibbelde de kasseien van de straten uit en daar maakte ik natuurlijk gretig gebruik van dat ze me uit het oog verloren waren. Ik rende zo hard ik kon de straat rechts in en wist dat aan het uiteinde het hoekje om een snoepwinkel was. Ik telde mijn franks wat ik er voor zou kunnen kopen en rende als de bliksem het kleine parkje in,wetende dat er wel speelmakkertjes zouden zijn en ik had geluk. Niet veel later zag ik er nog 2 uit mijn klas en ik wist het,mijn dag kon niet meer stuk.Daar zorgt Jezuske wel voor,dacht ik maar vol vertrouwen in Zijn goedheid. UIt dankbaarheid deelde ik mijn snoepjes aan mijn speelgenootjes. We ravotte naar hartelust,geen rekening houdend dat ik mijn mooiste kleedje aan had,want waar het knelde was al losgescheurd. Het kon me niet schelen,ik had genoeg afgezien met pa en ma in de stad en nu was het mijn beurt. Het zonnetje schijnt niet elke dag,dus profiteren maar en ja....het begon al wat schemerig te worden als we een geroep en een panische gegil hoorden.... Het was pa en ma met nog een paar mensen in uniform.
Ik moest afscheid nemen van allen die er nog waren en ging gedwee,met een gescheurd kleed aan en een brede grijns,goed wetend dat ik pa en ma eens een flink lesje had geleerd en mijn ijscoupe zou voor de volgende dag zijn,alweer een belofte rijker.
