Er zijn zo van die uitzonderlijke feestdagen dat onze zonen met hun vrouwtje bij ons komen eten,ondanks dat ze heel goed weten dat koken nu niet bepaald mijn hobby is. Neen,ze weten dat het gewoon soep,koud buffet en ijscrème is met een bijhorend wijntje. Het is van mij gewoon een list om tafeltje dek je zo kunstzinnig te versieren,dat zelf een leeg bord de smaakpapillen al tot het vingerlikken aanzetten. Maar kom,daar gaat het nu niet om.
Bij ons is de gewoonte van het unieke samenzijn om dingen te vertellen of discussies aan te gaan over allerlei onzinnigheden. We zaten nog aan onze sherry te nippen toen het gesprek aan bod kwam dat één van onze zonen niet begreep dat minderjarigen of ongewenste zwangerschappen nog kon bestaan,want in de loop van die week was er een uitgebreid artikkel over geweest.in de krant en op T.V.ook nog een reportage. Dus voer tot gesprek of een eindeloos debat.
"Kinderen"zei ik om er even tussen te komen"wat als die meisjes,verblind door de liefde en uit angst deze te verliezen dan toch toegeven....of erger nog..wat als ze verkracht worden.....en..." ik werd onderbroken door de 3 musketiers (onze zonen) die na een drink wat ondeugend bleken te zijn en lieten me in koor weten dat ik me daar zeker al geen zorgen over hoefde te maken en aan hun grijns te zien wist ik dat er nog iets zou komen en het kwam van de jongste die dan ook plechtig het glas op hief;ik citeer hem" Ma" kreunde hij van de binnenpretjes,"U KAN TOCH GEEN KINDJE MEER KOPEN en wie gaat u nu nog VERKRACHTEN ?" en die snotneus ging weer even plechtig zitten.
Ik moet wel groen uitgeslagen zijn en zeker als ik mijn man zag met tranen in de ogen van de pret om die grandiose opmerking. Zijn mannelijke trots dat zijn fabriekje,dat hangertje tussen zijn benen wel nog leven kon verwekken terwijl hij een dik 4 jaar ouder is dan ik kon me geen bal schelen.Ik vond hem zich aanstellen als een kind,maar kom,ieder zijn pleziertje.
"Tijd om de soep op te warmen" was mijn reflex om er even tussen uit te knijpen.Ik liet ze allen garen in hun verstikte lachbui. Ik wist en voelde dat mijn wraak hun ooit wel eens zou verstommen en knipoogde naar het kruis des Heren vanuit de keuken.. Mijn diep geloof en vertrouwen in Hem zou zeker beloond worden.
En ja,amper een paar dagen later en het gebeurde reeds uit mijn hoogd verwijderd was kreeg ik een stem of gefluister in mijn hoofd dat ik de straat moest over steken om naar een bepaalde etalage te kijken. Iets dwong me gewoon alsof ik geprogameerd was terwijl ik voor die bewuste winkel normaal nooit geen aandacht schonk.
Wat zag ik ? Een boelleke,een baby dat op zijn buikje lag met het hoofdje omhoog en het leek of het alleen mij guitig toelachte en zijn ondeugende oogjes die me uitdaagden.
Ik stapte meteen de winkel in,nam het gewoon uit de etalage zonder te vragen,gaf hem een tikje op zijn rond poepje,aaide het hoofdje en ik was verkocht. KOPEN werd me ingefluisterd en IK KOCHT HET.
Fier als een pauw liet ik dan thuis aan mijn man ons 4e kindje zien dat ik GEKOCHT had en mijn Prutske kreeg het schoonste plaatsje op de schouw in de living. Niemand kon er naast kijken. Een wolkje van een baby,altijd lachen,die vrolijk tintelende oogjes waarin je dankbaarheid kon lezen,nooit gejammer of de luier moeten verschonen en geen zorgen voor slapeloze nachten.Een droom van een kind. Ons Prutske,de braafste van alle VIER. En wat knorrig omdat ik ze allen schaakmat had gezet wist onze 2e zoon wat droogjes op te merken " ma,het is van steen he,het is gewoon een beeld " en ik snoof een tikje jaloezie tegenover Prutske. Dank u Heer sloeg mijn hart van tevredenheid want het was een zoete wraak.