De meeste mensen hebben toch " iets " om daarin te geloven dat het hun geluk brengt.
Het fenomeen " bijgeloof " wordt meestal afgewezen en in het belachelijke getrokken door stoere binken,terwijl ze meestal zelf een bepaalde medaille rond hun hals dragen. Maakt men daar een opmerking over,dan lachen ze dit gewoon weg. Stelt men daar een vraag over,dan krijgt men als antwoord dat ze dat bewust sieraad gekregen hebben van een bepaald persoon of dat ze dat juweeltje mooi vonden en het samen hoorde bij hun imago. Ach,er is voor alles een uitleg.
Maar kom,het siert de persoon die daar voor uitkomt en zonder schroom vertelt waarom ze in dat ding geloven welke ze altijd bij zich hebben.
Opvallend is toch dat sportmensen,theater of muziek lieden ,zakenmensen,maar ook dagdagelijkse mensen steen vast geloven dat ze zonder dat " ding " geen verweer hebben bij tegenslag,geen kans op slagen of nog erger,dat hun iets vreselijks kan overkomen door het gemis van hun talisman.
Maar de oorzaak dat ze zo diep geloof hechten aan dat " speciaal iets " kan zijn dat ze toch eens geluk hebben gehad en dit wijten aan dat " bijzonder" stukje of eender wat,terwijl ze dat ding bij zich hadden.
En het gekke is dat ze geen geloof hechten aan de beschermgeesten die rond het lichaam zweven omdat deze onaantastbaar zijn.
Ik zelf draag dag en nacht een kruisje,maar dat is uit genegenheid voor de Heer en kan men dit niet als bijgeloof aanschouwen,of toch ?
Een zwarte kat,de 13e enz. hebben mij nog nooit ongeluk gebracht en dat ik niet onder een ladder loop is om me te beschermen tegen een menselijk fout die me wat op het hoofd kan gooien.
En als besluit. Een klavertje 3 zal ik nooit plukken,dat laat ik tussen het groen sieren na het stiekem even geaaid te hebben.
Maar kom,als men zich daar bij goed voelt,is het al een overwinning op zichzelf. Bijgelovig zijn is het recht van ieder mens en daar valt niet mee te lachen .