Vandaag gaat onze tocht richting Gaasbeek, meerbepaald het kasteel van Gaasbeek.
Daniel, Rene, Ludwig, Peter en Marc R., rijden vandaag een tochtje naar, zoals eerder beschreven het Pajottenland.
Zoals altijd zijn Daniel, Rene en Marc R. weeral goed op tijd en Peter is zoals altijd weer te laat, maar volhardend in de boosheid beweert hij dat hij op tijd is zodus... end of discussion.
Waar blijft Ludwig?
Volgens Peter rijden we best eens langs daar over, want hij had deze morgen nog wat werk op zijn boerderij. Zo gezegd zo gedaan en bij aankomst staat Ludwig klaar om te starten.
We rijden via de oude baan naar Aalst en vandaar richting Ninove, zo verder tot in Gaasbeek.
Daniel vindt probleemloos het kasteeldomein, maar de ingang vindt hij net niet. Dan maar een rondje rond het domein, dan komen we de ingang zeker en vast tegen. Na een volledig toertje rond, komen we aan de ingang. De motoren worden geparkeerd en we sluipen binnen in het domein. Pracht van een kasteel en Marc herinnert zich dat hij ooit eens een massa-spektakel meemaakte aan het kasteel, een echte belegering van het kasteel werd daar toen nagespeeld, met echte kanonnen, zwaarden, bogen en pijlen en ridders en jonkvrouwen, kortom, heel levensecht.
Na een wandelingetje, keren we terug naar de motoren en besluiten we iets te doen waar we heel, heel goed in zijn, namelijk een terrasje opzoeken.
Na het terrasje, nemen we dezelfde terugweg, maar maken we tijd voor een ommetje via kleine landweggetjes, goed gevonden Daniel.
Terug in Kalken besluiten we een pintje te gaan nuttigen in de feesttent van Dekenij De Keille, kwestie van die mensen ook een beetje te sponsoren.
Daar zien we ook Marc V. terug, die samen met Ianthe naar de opendeurdagen bij motoren Schockaert was geweest.
Na een paar rondjes gaan Daniel, Marc V. Marc R. en Ianthe nog eens inDe Beize langs en vandaar dan huiswaarts. We hadden weer een prachtige Zondagochtendbikers ochtend.
Zondagmorgen kwart over zeven. Mijn GSM rinkelt ik neem op het is Rene: Marc het is Rene hier, om te zeggen dat ik niet kan meerijden deze voormiddag ik antwoord: ach ja, oké Rene Verdomme, mijnen valt, we zijn afgesproken om naar Tielt te rijden deze morgen. Geen spoor van mijn wekker te vinden, waarschijnlijk vergeten gisteravond.
Een snelle douche en drie kwartier later kom ik aan op onze vaste verzamelplek, namelijk, Daniel zijnen oprit. Marc V. en Daniel staan mij al op te wachten en binnen de minuut komt ook Walter S. aan. Aangezien Patrick zijn motorfiets nog niet hersteld is, Rene niet meerijdt en ik van Peter geen nieuws heb, veronderstel ik dat we compleet zijn.
Om acht uur stipt vertrekken we, richting Laarne- dorp, we nemen in Heusden de R4, in Zwijnaarde switchen we naar de E-40 en in Drongen verlaten we de snelweg.
Van dan af aan ben ik volledig het spoor bijster langs waar we overal gereden zijn, door velden en meersen, langs piepkleine wegels en baantjes, via Vinkt, Dentergem en nog zo entwadde gemeentekes, waar de zuivere geur van varkensgassen de lucht vullen, naar Tielt. Zeer leuk om te rijden op dit parcours, maar toch wel een tamelijke technische route, het tempo ligt dan ook niet zo hoog.
Na ongeveer 70 km bereiken we de stad, waar we gaan zien voor een ontbijtje op de Botermarkt. Na de nodige broodjes, die trouwens zeer lekker waren en de bijhorende tassen koffie, maken we ons klaar voor de terugtocht. En hier is het dat één van onze motoren (dewelke?) héél moe als hij is, zich zachtjes neervlijt om een dutje te doen. We schudden hem snel wakker en weg zijn wij, vooraleer iemand dit gezien heeft J
De terug weg gaat richting Oudenaarde, langs Mullem, over Zingem en andere randgemeenten, over evenveel kleine baantjes als de heenreis, via Scheldewindeke, Oosterzele en Wetteren naar Kalken- Dorp, waar het felbegeerde pintje op ons wacht in onze stamkroeg de Beize, waar er verder nagepraat wordt over de prachtige route die we reden. Op dat moment staan er 140 km op de teller.
Of zoals Daniel opmerkte op de parking van De Beize, k zal t maar zelf zeggen dat het een prachtig ritje was. Met onze oprechte dank Daniel, voor het uitstippelen van deze mooie rit.
Naar jaarlijkse gewoonte, vertrekken we deze ochtend voor onze jaarlijks weekendje naar de Nurburgring, voor een manche in het Duitse IDM. (Internationale Deutsche Motorradmeisterschaft). Om acht uur en een kwart teken ik al paraat bij onze vriend Marc. We zijn afgesproken met acht mannen en twee vrouwen, waarvan vijf mensen de tocht, toch zon 350 km enkel , met de motor gaan doen.
Rond negen uur is iedereen present, doch er komt slecht nieuws van Marc en Patrick. Ianthe, de dochter van Marc, die met de mobilhome zou meerijden, voelt zich niet helemaal lekker en besluit toch maar om niet mee te rijden, jammer. Bij onze makker Patrick is het een ander paar mouwen, de motor defect. Een kapot roulement in het voorwiel, dat is al helemaal niet te doen om mee te rijden en dus besluit Patrick de tocht mee te maken met de mobilhome.
Nadat iedereen zijn bagage is ingeladen, kunnen we om 9.30 uur dan vertrekken. Nog eventjes gestopt aan het Esso-station, om tabak en sigaretten in te slaan en weg zijn wij.
We rijden de E-17 richting Antwerpen op en na welgeteld één kilometer, rijdt den bompa Geert met zijn mobilhome ineens de snelwegparking van Kalken op, wij verbouwereerd daar achter. Wat blijkt, aan de vorige Esso is hij vergeten te tanken, da kieken!
Na het tanken brengt een voorspoedige tocht ons aan het grensgebied met Duitsland, er staan dan al ongeveer 162 km op de teller en ik besluit dat het tijd wordt voor een rustpauze en een natje en een droogje. Na nog een pitstop op km 300, bereiken we ons doel, de Nurburgring, zo rond 14.00 uur.
We zoeken een lekker plekje om te kamperen, maar krijgen te horen, dat mobilhomes en motoren niet op één en dezelfde parking mogen staan. Onze motoren moeten op de straat blijven, maar na het nodige palaveren met de bevoegde parkeerwachteres, bereiken we dat we de motoren s avonds laat op de parking bij de mobilhome kunnen zetten.
Vervolgens gaan we snel kijken, want Didier rijdt al om half vier zijn eerste race in de supersport. Volgens de geruchten, van de ingewijden, die we vernemen in de Paddock, was de kwalificatie niet zo n succes. Eens de race aan de gang, gaat het zo snel dat we Didier niet eens herkennen. Een nieuwe motor, nieuwe kleuren van overall en helm, het is niet zo evident om hem uit de groep te halen, tot een slimmeke ons vertelt dat we moeten kijken naar een piloot, met een rode vlek achteraan de witblauwe overall. Na een paar rondes zien we hem niet meer en gaan we er van uit dat hij uitgevallen is. Iedereen is een beetje neig teleurgesteld.
Als we ons naar de Paddock begeven horen we daar dat Didier uiteindelijk twaalfde is geworden en dat we naar een verkeerde piloot hebben zitten kijken.
We gaan de motor van onze favoriet eens goed bekijken en zien dat we beter naar de gele vorkbenen zouden kijken om hem te herkennen in het peloton.
Rond zes uur gaan we onze mobilhome uitladen. Diegenen die in een tentje slapen, Patrick - Marc R. Peter en Ludwig, Eddy en Daniel, zetten hun slaapverblijf op en de rest van de bemanning, Bompa, Linda, Marc V. maken de BBQ klaar.
De BBQ is een succes en iedereen heeft lekker gegeten en gedronken en rond elf uur begeven we ons naar onze slaapplaatsen. Ondertussen is de Race-party volop aan de gang en de muziek houdt ons nog een tijdje wakker, maar tenslotte is blijkbaar iedereen toch in slaap gevallen. (Denk ik toch).
Op zondagmorgen zijn we er al vroeg bij, om 7.00 uur zijn we al volop bezig met ons toilet te maken, kwestie van om 9 uur al paraat te zijn voor de eerste rennen. Na de gebruikelijke pan spek met eieren te hebben opgegeten, (die pan was moeilijk te verteren J ) zijn we klaar om ons naar het circuit te begeven.
We zien verschillende zeer spannende en spectakulaire races, o.a. de Adac jeugdcup, met pilootjes van amper 14 jaar op 125 cc motoren.Leuk om naar te kijken, alleen jammer van de vele valpartijen, allemaal zonder erge gevolgen. Gelukkig maar.
De Yamaha R6 cup, de zijspannen, de 125 cc klasse, de supersport en het koninginnestuk, de superbikes.
Tussendoor kunnen we ook nog eens genieten van een wervelende showrijder, die vent kan verdorie dansen met een motor, jaandade!
Rond vijf uur is het evenement afgelopen en kunnen we naar huis.
De terugreis verloop zeer vlot en er wordt aan een strak tempo gereden, zodat wij rond 9.15 uur in Kalken aankomen. Doodmoe, zadelpijn, maar o zo content! De meesten moeten echter s anderendaags vroeg aan het werk en zodoende neemt iedereen snel afscheid. We beloven volgend jaar dit evenement zeker over te doen, het blijft toch iets hebben, de Nurburgring.
Komend weekend is onze jaarlijks terugkerende uitstap naar de Nurburgring, om onze favoriet Didier Van Keymeulen te gaan aanmoedigen in de IDM Supersport..
Op Moederdag notabene, om 8 uur in de morgen verzamelen geblazen bij Daniel, voor een tochtje naar Hulst.
Marc V.en Ianthe, Daniël, Neetsen, de Walter, die voor de tweede keer meerijdt en ikke vertrekken richting Nederland, met Daniël aan de leiding. Als dit het geval is, bereid je dan maar voor op piepkleine weggetjes, hoe hij ze altijd vindt is ons een raadsel, maar hij doet het telkens weer. (Volgens mij zit hij stiekem een ganse nacht op de wegenkaart te zoeken).
Na een voorspoedig ritje gaan we de grens over en iedereen weet dat het bij onze Noorderburen prettig toeren is. Mooie overzichtelijke wegen, weinig verkeer.
Aan een rustig tempo rijden we naar het centrum van Hulst, alles verloopt perfect, tot aan een rood licht, een paar kilometer voor de stad.
Iedereen maakt halt en zodra het licht op groen knalt, iedereen weg, op één iemand na, die staat inmiddels opnieuw voor het rood. Welgeteld drie seconden was het groen. Marc R. ( hij weeral) raakt de voeling met de groep kwijt en rijdt dan maar op goed geluk alleen naar het centrum.
Na een korte stop op een pleintje waar verschillende oldtimer brommers staan, vindt hij de rest terug op een terrasje op de grote markt.
Precies zoals ik dacht zegt hij op een terrasje met een J
Dan komt hij tot de conclusie dat zijn fotoapparaat nog op de keukentafel ligt, vandaar dus geen fotos.
Na de nodige koffie en sigaretten, zetten we rustig koers naar de markt in Zelzate, om daar op het gemaksken nog iets te drinken. We bereiken onze bestemming zonder noemenswaardige hindernissen.
Hoe noemde dat etablissement nu ook weer sé.
Iemand kijkt op zijn uurwerk en zegt: oei-oei, al zo laat.
We rijden dan maar via wat omwegen naar onze thuisbestemming, voor één keer niet De Beize, maar bij onze vrienden Tsef en Zakeliene. Bij een lekkere Rodenbach wordt nog even nagepraat over de plezante voormiddag.
Rond één uur maakt iedereen aanstalten om naar huis te keren. Het was weer eens een leuke dag en Walter remind nog eens aan zijn eerste ritje met ons, toen hij ietsken te laat op het thuisfront verschenen was. J
Hopelijk volgende week goed weer en opnieuw een prachtig tochtje!
Vandaag, bij uitzondering eens op een zaterdag, zijn we afgesproken om een ritje te doen, Noord Frankrijk, Nederland en België.
We spreken af bij Daniël om negen uur. Marc is er al om half negen, want zijn bandjes moeten een haartje bijgewerkt worden en aangezien Daniël een compressor heeft tien minuutjes later, check, bandjes oké.
Een paar minuutjes later komen ook onze twee gastrijders, Freddie en Norbert aan. Neetsen is ook van de partij en nu is het wachten op Peter, die traditiegetrouw klokslag negen uur verschijnt, volgens de één is hij te laat, volgens hemzelf op tijd. Soit Iedereen wordt aan elkaar voorgesteld en here we go!
We vertrekken richting Kortrijk, via de E-17, het is tamelijk mistig en het zonnetje kan niet door het wolkendek. In Kortrijk verlaten we de snelweg en nemen we tal van kleinere wegen naar de Franse grens. Ondertussen heeft de zon de hemel veroverd en het belooft een prachtige dag te worden.
Ons eerste stopplaats is voorzien te Ploegsteert, gemeente van bakstenen en wijlen Frank V.D.B. Ter plaatse besluiten we een koffietje te verbruiken in een plaatselijk dorpskafeetje. We parkeren onze machines pal voor de deur van een kroeg en gaan schuin daartegenover binnen. Na de koffie en onze goede daad, wordt de GPS ingesteld op Watou.
Na twee plaatselijke rondjes te hebben gereden, dank u GPS van Daniël, kunnen we eindelijk verder richting Watou.
Na een pittig ritje komen we aan op de (Grote) markt van Watou, waar een paar terrasjes uitnodigend wenken.
We besluiten dan maar om hier het middagmaal te gebruiken en kiezen een pittoresk terrasje, in Het Wethuis. We laten ons de lokale mosseltjes lekker smaken, met een plaatselijk biertje erbij, geserveerd, door een madame die de pensioenleeftijd al hééééééél lang gepasseerd is. Nog een geluk dat Peter, een tijdje later, Marc er attent op maakte dat hij dat klein, oud madammetje bijna onder zijn grote voeten aan het vertrappelen was, of ze moest zeker niet meer van haar pensioentje genieten
Na de smakelijke zeevruchten, maakten we ons op om naar Brugge te rijden, voor een lekker kopje koffie, zo gezegd, zo gezegd.
We rijden een eindje langs de kust, om dan via Diksmuide, waar Peter zowaar de IJzertoren heeft gezien, meer richting binnenland te rijden, voorbij het Zand van Brugge.
Daar was het verplichte stop, want Neetsen moest tanken en ook Marc ging van de gelegenheid gebruik maken om een beetje bij te tanken, het tankpistool in de tank geramd en raad eens er kwam geen druppel benzine uit.
Van koleire wou ik niet tanken aan een andere pomp, want nu viel pas mijn , dat ik midden in een olieplas stond met mijn motor. Voorzichtig eens in het zand gereden en wij verder.
Ineens schiet Daniël hem daar in een veldwegel en komen we op het terras uit van een knalrood kasteeltje, waar de koffie zal gedronken worden, van verwondering gesproken. Zowel van onze zijde als de kant van de kasteeluitbaters.
Na de koffie wordt er koers gezet naar Cadzand, van dan af is het prachtig rijden, langs de dijken en polders van Zeeland. Daniël stopt aan een molenwiekende houten windmolen en zegt zonder verpinken: Marc neem eens een foto, want een draaiende molen zie je niet zo dikwijls.
We gaan opnieuw de grens over naar België en dan gaat het in een strak tempo richting Kalken waar we een pitstop doen bij Piet. Aan zeer snel tempo worden er twee pinten gedronken, want het was echt van de dorst. Hierna maken we ons op om huiswaarts te rijden, want het is ondertussen al half zeven en we hebben 330 km op de teller staan.
We nemen uitgebreid afscheid en iedereen is zeer tevreden over onze mooie rit.
Freddie en Norbert willen in de toekomst nog met ons meerijden, wat zeker geen probleem is, want zij zijn beiden aangename reisgezellen.
Einde van een mooie dag in goed gezelschap, moe maar tevreden keren wij naar moeder de vrouw terug.
