Vlaamse voetbalvrouwen: Annelien Coorevits xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Annelien Coorevits (23) woont samen met Anderlechtspeler Olivier Deschacht (29). In 2007 droeg ze het kroontje van Miss België. Nu zit ze in haar laatste jaar communicatiebeheer en doet ze geregeld defilés en fotoshoots. Vorig jaar maakte ze haar politieke debuut op de lijst van Open VLD.
Voetbal stond bij ons thuis bijna nooit op. Wat wil je, met vier vrouwen onder één dak? Mijn vader keek hoogstens eens naar een topper, maar voor de rest waren we niet geïnteresseerd. Ik al zeker niet. Toen ik Olivier ontmoette, is dat veranderd, dat moest gewoon. Maar eerlijk gezegd, toen ik in het begin naar een match ging kijken, kon ik me er echt niet over opwinden. Ja, ik was enthousiast voor hem, maar dat spel? Ik begreep er niets van. Terwijl ik het nu wel heel plezant vind om naar een wedstrijd te gaan. Meestal zit ik op de tribune vlak bij de supporters van de andere ploeg. De interactie, die spanning, fantastisch om mee te maken. Meestal zit ik ook te babbelen met iedereen rondom mij. Voetbal is een sociale sport, hé. (lacht)
Ik wil echt moeite doen voor Olivier, nog meer zelfs sinds we samenwonen. Ik kook elke dag voor hem, ik was en strijk, ik doe al wat ik kan om goed voor hem te zorgen. Bovendien probeer ik hem zo veel mogelijk te volgen op het terrein. Onlangs ben ik midden op een feestje vertrokken om de tweede helft van een belangrijke match te zien. Maar daarnaast wil ik ook mijn eigen leven leiden. Ik kan en wil nu nog niet alles opgeven. Ik ben nog aan het studeren, ik ben bezig met mijn stage en mijn eindwerk en daarnaast doe ik fotoshoots en defilés. Allemaal activiteiten die ik belangrijk vind.
Olivier is voetballer, dat is zijn beroep en dat heb ik leren appreciëren. Maar los daarvan zijn wij een gewoon koppel. Buiten de trainingen leiden wij niet het blitse leven dat sommigen denken. Als Olivier op zondag speelt, zijn wij verplicht het op zaterdag rustig te houden. Om middernacht gaat het licht uit en wil hij niet meer gestoord worden. Dat is een discipline waarmee ik heb moeten leren omgaan. Maar ik kan het begrijpen, want vroeger tijdens mijn examens kon ik ook niet verdragen dat hij midden in de nacht thuis kwam. Het is een kwestie van wederzijds respect. Door het voetbal kunnen wij ook nooit spontaan een weekendje weg. Spelen ze op zaterdag, dan trainen ze op zondag. Nooit heeft hij een dagje vrij. Eén maand verlof, daar moeten we het mee doen. Het grote voordeel is dat hij veel thuis is. Als hij twee keer moet trainen, is hij al om half vijf thuis. Als hij één keer traint, nog vroeger.
Voetbal is een deel van ons leven en toch praten we er zelden over. Ik vraag hem wel eens hoe het was op training of hoe hij zich voelt net voor een match, maar dan ben ik altijd meer geïnteresseerd in hem als persoon, niet als voetballer. Terwijl ik natuurlijk wel besef dat het een verbonden is met het ander. Andersom doet Olivier ook zijn best om geregeld eens te vragen naar mijn studies. Al is dat niet altijd evident, want wij hebben natuurlijk uiteenlopende interesses en Olivier is ook al geen babbelaar. Maar we vinden elkaar altijd.
 |
Met onze relatie heb ik het cliché van de voetballer en de miss nog eens bevestigd. Maar zo vreemd is het toch niet? Je komt elkaar veel tegen in het wereldje, je gaat naar dezelfde feestjes. Zo is het trouwens ook begonnen, bijna drie jaar geleden, in een overvolle viptent op het natourcriterium in Aalst, waar ik moest werken als Miss België. Toen ik aan hem werd voorgesteld, wist ik niet eens wie hij was. Zelf stond ik er in het begin ook nogal sceptisch tegenover, want je hoort zoveel over voetballers. Maar als je een leuke babbel hebt, waarom zou je elkaar dan niet beter leren kennen? Uiteindelijk zijn we veel met elkaar beginnen op te trekken en het bleek goed te klikken.
We zoeken de belangstelling niet op. Zelf wil ik ook niet voortdurend gelinkt worden aan voetbal. Binnenkort ben ik communicatiespecialiste. Ik wil toch niet vier jaar gestudeerd hebben om afgeschilderd te worden als voetballersvrouw? Als miss krijg je al een stempel, dan ben ik ook nog eens blond en voetballersvrouw. Hoe krijg ik dat nog verkocht? Nochtans ken ik veel voetballersvrouwen en ik heb veel bewondering voor wat zij doen. Maar ik merk dat er nog vaak meewarig over gedaan wordt. Laat mij dus maar timmeren aan mijn eigen weg. Ik droom ervan om iets te doen in de mode, iets commercieels. Olivier wil graag snel kinderen, maar ik wil liever nog een paar jaar wachten. Ik moet nog studeren, een carrière opbouwen, de wereld zien. Mijn leven moet nog beginnen.
|
