De leugen achter de lippenstift xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ze was de vrouw die je deed geloven dat een mascara je wimpers langer en een lippenstift je leven beter kon maken. Maar nu ze de beauty-industrie heeft verlaten, voelden wij ex-manager Rowena Bernardo aan de tand over wat er achter de schermen gebeurt.
Op haar blog Beauty and The Bullshit doet Rowena een boekje open over de beautywereld: CEOs die meer geven om geld dan om producten, reclamecampagnes die belangrijker zijn dan ingrediënten en het grote bedrogproduct dat mascara heet. Kijk, dàt vinden wij nu eens fijn om lezen!
Waarom ben je uit de cosmeticawereld gestapt?
Ik werkte voor een groot bedrijf waar ik verantwoordelijk was voor de ontwikkeling, marketing, reclame en financiën van drie make-upmerken. Tot ik op een bepaald moment voelde dat ik in die mannenwereld maar tot een bepaald niveau kon doorgroeien. Bovendien is het een kleine wereld, vol mensen die hun eigen onzin geloven. Dat is logisch in een sector die hoop in flesjes verkoopt, maar op een gegeven moment wilde ik de lijn trekken.
En je begon met Beauty & The Bullshit. Wat is de bedoeling van de blog?
Ik wil geen eenzame strijd voeren tegen de cosmetica-industrie, maar proberen om vrouwen te informeren over hoe die wereld in elkaar zit. Zodat ze hun keuzes bewuster kunnen maken. Een voorbeeld: veel vrouwen kopen nagellak van Chanel, geen goedkoop product. Die nagellak wordt gemaakt in Frankrijk, waar maar één grote fabrikant zit. Dus de kans is heel groot dat als je een onbekend merk koopt waar made in France op staat, je identiek dezelfde nagellak in handen hebt voor een fractie van de prijs. Kies je er dan toch voor om Chanel te kopen, is dat je goed recht. Maar je koopt het wel bewuster.
Dus we worden constant misleid?
Het merk komt altijd eerst: de industrie loopt vol experts die precies weten hoe een vrouw zich gaat identificeren met een merk. Als je milieubewust bent, koop je een biologisch product, maar dat bio is een beeld waar je voor betaalt. Er bestaat een dieprode kleur lippenstift die je niet kan maken zonder geplette lieveheersbeestjes en elk merk gebruikt die kleur, zelfs The Body Shop. Dat weet je niet, want je kent enkel het imago van een merk. Ook met namen wordt gespeeld: ik mag een crème bijvoorbeeld Ultra-Lift noemen zonder dat dit waar hoeft te zijn. Enkel de claim daaronder vermindert rimpels in twee weken moet bewezen worden, maar daar staat dan in heel kleine lettertjes bij getest op twee vrouwen, die dan waarschijnlijk nog eens de vrouwen van de baas zijn.
Op Beauty and the bullshit
heb je het vaak over mascara. Omdat je rond mascara het meeste onzin kan verkopen. Een mascara gedraagt zich anders op verschillende wimpers, en je moet hem kopen voor je weet of hij bij jou werkt. Een lippenstift kan je op je hand proberen en van fond de teint bestaan staaltjes als de textuur niet goed zit, voel je dat. Maar een mascara verkoopt zichzelf voor hij zich moet bewijzen. Als je een waterproof mascara wil verkopen, noem je hem de waterproof versie van je best verkopende mascara, je gebruikt hetzelfde borsteltje en dezelfde verpakking, maar in werkelijkheid heeft de waterproof versie niets te maken met de andere.
Gebruik je zelf nog make-up?
Natuurlijk, en die moet ik nu zelf kopen! Ik vind het knap hoe een merken als Guerlain en Helena Rubinstein een beeld van zichzelf vormen. Ik identificeer mij met die merken, maar ik ben me ervan bewust. Voor een goede fond de teint vertrouw ik op Estée Lauder, maar nagellak zou ik nooit van een duur merk kopen. Dus ja, de cosmetica-industrie verdient nog steeds geld aan mij. http://beautyandthebullshit.blogspot.com
|
