Hoe we de honger uit de wereld kunnen helpen
De hongersnood in de wereld oplossen is een utopie, maar toch lijden veel meer mensen honger dan eigenlijk nodig is. Veel voedsel gaat naar het vee dat gekweekt moet worden om aan de behoeften van een kleine groep mensen te voldoen. En terwijl de wereldbevolking aan explosieve snelheid groeit, zal het aantal hongerigen de komende decennia alleen maar toenemen.
Rond de eeuwwisseling hadden een miljard mensen honger, terwijl MacDonald's dagelijks vijf nieuwe restaurants opende
Om alle hongerigen op onze planeet te voeden is zeker twaalf miljoen ton graan nodig. Om twaalf miljoen ton graan te vrijwaren zal slechts tien procent van de Amerikaanse bevolking iets minder vlees moeten eten.
Henry Kissinger beloofde in 1974 dat er tegen 1984 geen honger in de wereld meer zal zijn. Tien jaar later was de situatie aanzienlijk verbeterd, maar het was ook het jaar waarin de wereld aan de vooravond van een voedselcrisis stond. Kissinger deed zijn uitspraak immers op een ogenblik dat er ongeveer vier miljard mensen op onze planeet rondliepen. Nog geen dertig jaar later waren dat er al zes miljard en op dit ogenblik staan we op het punt de kaap van de zeven miljard te halen.
Luxeproduct
Een grotere wereldbevolking betekent ook nood aan meer voedsel. Alleen is het niet zo eenvoudig als het klinkt. In vele arme landen is een groot deel van de bevolking welvarend geworden. Vlees is nog steeds het luxeproduct bij uitstek. Niet alleen zal er nooit genoeg voedsel zijn om alle monden te voeden, het beschikbare voedsel is ook nog eens ongelijk verdeeld. Rond de eeuwwisseling hadden een miljard mensen honger, terwijl MacDonald's dagelijks vijf nieuwe restaurants opende.
In principe zouden veel meer mensen voldoende voedsel hebben als we de graanproductie ten volle zouden kunnen benutten. Graan wordt echter ook gebruikt om vee te kweken en aangezien er steeds meer vee nodig is, groeit ook de vraag naar graan. Een groot aandeel van het graan komt in het veevoer terecht. De opmars van biobrandstoffen doet de vraag naar landbouwproducten nog meer toenemen.
China en VS
Minder vlees produceren is niet eenvoudig in een wereld waarin een pak nieuwe industrielanden de Amerikaanse smaak voor vlees te pakken krijgen. China was in de jaren 70 nog een belangrijk exportland van graan, maar intussen is het één van de grootste afkopers ter wereld geworden. Daardoor is ook de graanprijs gestegen.
De Verenigde Staten horen bij de grootste graanproducenten. Uit cijfers van enkele jaren geleden blijkt dat slechts twee procent van dat graan voedsel voor de bevolking werd, terwijl liefst 77 procent naar de veestapel ging. Statistieken uit dezelfde periode tonen hoe vier procent van de wereldbevolking in de VS leeft, terwijl 23 procent van het vlees op onze planeet door Amerikanen verbruikt wordt. Als de nieuwe industrielanden dezelfde weg volgen, zal het zelfs voor de vleesindustrie moeilijk worden om voldoende te produceren.
Utopie?
In de tweede helft van de twintigste eeuw werd vis als alternatief opgevoerd, maar ook dat blijkt slechts een tijdelijke succesformule. Zoals u vorig jaar al uitvoerig op Planet Watch kon lezen zijn we onze oceanen aan het leegvissen. Het mag duidelijk zijn: de hongersnood zullen we niet snel uit de wereld helpen. En de kloof tussen arm en rijk dreigt alleen maar toe te nemen. Landbouwgrond is nu al waardevol - zoals uit de tabel hieronder blijkt - en zal alleen maar kostbaarder worden.
Auteur John Robbins maakt in zijn boek 'The Food Revolution' wel een interessante bedenking. Om alle hongerigen op onze planeet te voeden is zeker twaalf miljoen ton graan nodig. Om twaalf miljoen ton graan te vrijwaren zou slechts tien procent van de Amerikaanse bevolking iets minder vlees moeten eten. Is het oplossen van de hongersnood dan misschien toch geen utopie?
|
