Het was door het bezoek op de kamer die, Arend en Johan nu als twee bloedsbroeders deelden drukker, dan eigenlijk was toegestaan,maar de zaalzuster kneep een oogje dicht en keek met het andere oog maar wat door de vingers. Ach de jongens waren,hoewel het er eerst voor beiden ernstig uitzagen en ze ernstig onderkoeld en bewusteloos waren wonderwel snel hersteld,zeker nadat ze bij elkaar op een kamer waren. Ze liepen of krukten alweer door het hele ziekenhuis. Johan mocht de krukken van Arend proberen en die vermaakte zich met en van Johan's computerspelletjes. Ze hadden net vanmiddag ook toestemming gekregen om de volgende dag naar huis te gaan! Daarom zaten ze vrolijk aan tafel het door Johan's vader meegebrachte gebak te eten. "Jongens,jongens,het is een wonder dat dit zo goed is afgelopen zeg!"verzuchtte oma Metsje hoofdschuddend. "Zeg dat wel Metsje,zeg dat wel.. Ik geloofde nooit zo in wonderen,maar ik ben nu maar weer gaan geloven"antwoordde Johan's moeder,"ach het is ook bijna kerst he" "Nou Johan,ik vind het een wonder,dat juist Arend,jou vijand,die jij altijd pestte, jou heeft gered he"zei de goedgelovige Betsie,die met Rebecca ook op bezoek was. "Nou,als jij Harko niet geroepen had en die er niet geweest was......waren wij er niet meer geweest denk ik,die heeft ons eigenlijk gered he"zei Arend bescheiden. "Het is eigenlijk een wonder,dat hij nuchter was!" "Ja als jullie uit het ziekenhuis komen morgen,gaan we eerst hem bedanken" zei Johan's vader. "maar.........." Hij keek plotseling wat verbaasd naar Arend die opstond en naar de prullebak liep,of eigenlijk krukte.... "Wat is er?"vroeg Arend. "Ik vraag mij af " mompelde vader.......... ."Vlgs mij..." Hij draaide zich eenkwartslag om naar Metsje die nog steds zat te hoofdschudden,al kwam dat ook door haar ouderdom.. "Zeg Metsje, ..is er toen eh,na dat ongeluk in Italie, van Arend met zijn ouders eigenlijk direkt of of later ooit eens goed naar de benen van Arend gekeken ?" "Ach nee,dat kon toen niet he....." "Zijn er toen geen fotoos gemaakt?" "Fotoos?" "Ja,om te zien wat hij eigenlijk mankeerde!" "O nee" "Waarom niet dan?" "Ach,dokter"(want de vader van Johan was huisarts he,dat was ik vlgs mij vergeten te vertellen,maar Metsje wist dat nog wel.....)"operen in zo'n land ver weg zou heel veel geld kosten en dat konden wij toen niet betalen en daarna was het te laat he" "Wat te laat?" "Nou ja,dat dacht ik............ .........en trouwens wij konden dat later nog steeds niet betalen " "Nou,wij wel hoor..en dat gaan we ook doen! Vlgs mij zul je zien als er nu alsnog fotoos gemaakt worden er best nog wat aan gedaan kan worden !" zei Johan's vader. "Ach dokter,dat kan niet.....toch?" "Kan niet..? Arend heeft onze Johan,die zo gemeen geweest is leven gered en zo kunnen wij misschien iets terug doen! "Oh,dat zou fijn zijn vader" riep Rebecca. "O Arend wat zou ik dat graag willen" riep ook Johan..... "Als dat zou kunnen vader.......!" "Vader?" Maar Johan's vader was al weg........ Hij had plotseling een oude bekende op de gang zien lopen........en die was toevallig chirurg in het ziekenhuis waar de jongens waren opgenomen! Hij riep :"He Geurt goede vriend!" De "goede vriend" Geurt keek verschrikt op verstarde en dat begreep Johan's vader,heel goed Hij wist ook direkt dat deze "goede vriend"Geurt hem niets zou durven weigeren...... "Dus jij werkt hier?" "Maar"hij begon plotseling te fluisteren. Wat hij precies fluisterde zullen we nooit weten...... Maar het gevolg was dat "goede vriend"Geurt direkt met Johan's vader naar de zaal kwam om eens naar die kreupele benen van. Hij regelde ook direkt dat er fotoos gemaakt werden....... Hij kwam er een kwartier later al mee terug en vertelde dat er vlgs hem dor en kleine operatie nog heel veel te doen was. Vlgs hem was de kans zels groot,dat Arend weer zou kunen lopen. "Maar dokter,wie moet dat betalen ? "Dat doet dokter Geurt graag gratis toch he ?'lachte Johan's vader waarbij hij zijn"goede vriend"indringend aankeek. "O ja hoor.."mompelde die Wonderlijk he? Tja zoiets kan in boeken en dan eigenlijk alleen rond de kerst. U zult misschien uit ervaring weten dat er in ziekenhuizen vaak lange wachtlijsten zijn en dat alles veel geld kost maar Johan'n vader had,met die oude kennis,nu chirurg alles voor Arend snel geregeld hoor..en gratis. Vraag niet hoe dat kan,... Een wonder? Als men Johan's vader later vroeg hoe hij dit zo vlot kon regelen lachte hij wat en mompelde iets over: "Oude schulden, ach hij had nog iets goed te maken. Maar ik heb als dokter zwijgplicht he"
Zo werd Johan,nog dezelfde dag naar de operatiezaal gereden.
De rest bleef vol hoop achter. Metsje kon haar hoofd nu helemaal niet meer stilhouden.
Zou er nog een wonder mogelijk zijn..? Dan moet het wel snel gebeuren he,want het is al bijna kerst.... .. we moeten ook nog Harko bezoeken en bedanken he
Kerstavond....eens, eerder,nu en later overal en nergens was en is iedereen in afwachting van het Wonder dat nog steeds de wereld nog niet uit is ...zolang er nog mensen die in wonderen geloven. Ook de kerk bij de school waar meester Sybrandus dit,zo besefte hij nu weer eens, al zo vaak had mogen..of moeten......vieren zat afgeladen vol voor de jaarlijkse kerstzangdienst Siebje,die zelf als een stoort ordebewaker schuin naast het kinderkoor van de bovenbouwklassen zat, ook om de dirigente,de moeder van Nathalie,waar hij een oogje op had en dat nu mooi in praktijk kon brengen, een beetje te steunen,keek enigzins stiekum de kerk in...... "Ach ja ze waren er bijna allemaal weer he,zoals elk jaar,de schijnheiligen.." Hij knikte vriendelijk naar de vader van Stephen,die natuurlijk vooraan zat....... "Eigenwijs stuk verdriet"dacht hij,"eigenlijk geen wonder dat die Stephen zo'n vervelend ventje is" Hij siste,omdat een paar meisjes in het koor,vlakbij opzichtig en iets te luid begonnen te giechelen... "Nathalie.Gretha!" Zijn boze blik leek hier weinig indruk te maken. "Nou ja,nog een uurtje volhouden..dan wachtte hem een lekkere borrel..." Hij liet zijn stiekume oogje nog maar eens vallen op de dirigente.. Tja,die was getrouwd he.. Dat was op zich niet erg.. Maar ze was gelukkig getrouwd,dat was wel erg. Siebje sloot even zijn ogen...... "Het was me het jaartje wel geweest"mijmerde hij.. "Dan vooral die laatste weken" Hij dacht terug.. Eerst die nieuwe leerling Arend. Toen de opschudding na het verdwenen computerspelletje van Betsie. Het verhaal van die Johan.. Toen die Arend beschuldigde had Siebje dit eerst niet geloofd en zelfs toen dat dus bewezen leek was hij blijven twijfelen. Later dat drama met de door het ijs gezakte Johan. Arend die hem had proberen te redden en bijna zelf ook met Johan verdronken was als niet die zwerver Harko hen gered had. Johan was gisteren weer op school gekomen. Die had alles verteld,over zijn jaloers zijn,zijn gemene plannetje,zijn valse beschuldiging en zijn latere pesten. Meester Siebe had toen zin gehad dat verwende rotjochie een ontieglijk pak slaag te geven. Maar diezelfde diezelfde Arend had dus geprobeerd Johan te redden,waardoor ze bijna samen waren verdronken...... Als Harko,die zwerver er niet geweest was..... "Harko,ja!" Siebje rekte zich nu op en keek even onderzoekend de kerk in...... Harko zou toch komen ? Hij was uitgenodigd,want de dominee wilde hem aan het eind van de zangdienst toespreken en een oorkonde geven! Harko had eigenlijk niet zoveel zin gehad naar de kerk te gaan... Maar hij had het tenslotte nog wel beloofd. "Hij zou toch wel ?" Siebe keek............ "Ja,daar zat hij achterin! Hij keek nu ook even langs de kinderen van zijn multi culti koor........ Ook Johan was er zag hij "Wat was die veranderd zeg,het was bijna een mens geworden"dacht hij. "Jammer van die ouders he rijk en lui nou ja........ze betaalden toch mooi de operatie van Arend .." "Het was nog afwachten,maar de eerste berichten waren goed geweest. Wrschlk zou die morgen thuis komen. Toen zette Gabe de organist het "Komt laten wij aanbidden" in en iedereen stond op. De dienst verliep gelukkig lekker vlot.. Siebe betrapte zich er op dat hij af en toe lichtjes wegdommelde.... .Ach, als je al zo vaak dezelfde liedjes hebt gehoord en gezongen. Als je nu al weer voor de twaalfde keer dominee Vroegindewey over het "Grote Kerst Wonder hoorde verkondigen..en het leek vlgs Siebje elk jaar weer meer alsof hij het niet echt geloofde en het ook niet kon helpen,dan mocht je wel even wegdromen toch? Gelukkig hadden de kinderen niet door dat hij af en toe even wegsoesde,tenminste dat hoopte hij.. De klas had zich trouwens de hele dienst redelijk beschaafd gedragen bedacht hij tijdens het "Ere zij God"slotlied.. ...".nou dat op zich was al een wonder...!". Hij keek even de kerk in en zag oma Metsje vooraan, luid zingend en hoofdschuddend. Hij was echt blij voor haar. Toen hoorde hij wat geroezemoes ergens in het koor en hij zag dirigente Mieke,de moeder van Nathalie boos kijken. Hij kuchte en keek ook even met zijn beste boze vermoeide gezicht van een schoolmeester die aan vakantie toe is,maar nog wel in functie is. Hij zag hoe alle kinderen naar de grote deur kijken en wijzen. Hij hoorde Betsie blij schreeuwen: "AREND !!" Ze wees naar de deur.. "Kijk daar is Arend !!" Iedereen keek en inderdaad daar stond Arend! Nee.daar liep Arend !! Het ging nog wat moeilijk en hij hield de twee meegekomen verpleegsters nog wat vast... ...........maar hij liep.....!! Er ging een gemompel door de kerk....... Arend liep,stapje voor stapje,maar zonder krukken door het middenpad naar voren.....!! "AREND!!" schreeuwde Johan en hij rende naar hem toe,toen hij bijna voorin was. "Arend,jongen,je loopt!" riep Betsie en ze straalde. Arend lachte. "Oh Arend wat zijn wij,blij voor jou zeg zeg..." zei dominee Vroegindewey. "Mensen" zei hij in de microfoon,de kerk in kijkend,"wonderen bestaan nog.." "Toch Metsje?" Metsje kon alleen maar knikken en hoofdschudden.. "Maar"zei de dominee. "Ik wil hier nu toch een man noemen,zonder wie Arend hier nooit gestaan had en Johan ook niet." Hij zweeg even....... Er klonk wat verbaasd gemompel door de kerk.. Harko,kun jij even naar voren komen.....? Iedereen keek verbaasd eerst naar de dominee en toen naar achteren,naar het middenpad. Daar kwam een oud wat verwaarloosd lijkend mannetje aanlopen. Hoewel hij er in de geleende jas en broek nog redelijk netjes uitzag en zich voor de gelegenheid gewassen en geschoren had kenden ze hem wel. "Dat is toch die zwerver,die vaak op het 5 mei plein staat?" "Heeft die,die jongens gered ?" Harko stond nu op het podium bij Arend,Johan en de dominee...... "Harko.." zei dominee,"of eigenlijk moet ik Harry Koos Veenstra zeggen he want zo heet je echt toch..?" Harko dacht even na en knikte.. Metsje schrok op en stopte plotseling met hoofdschudden........ "Harko....die zwerver,die ze op afstand wel eens had zien zitten?" "Maar,dominee zei toch Harrie Koos?" "Harrie,was hij...........?." Ze hoorde niet meer wat dominee zei over "wonderen en reddingen." Haar gedachten gingen 50 jaar terug....... "Harrie Veenstra,haar grote liefde! "Haar verboden liefde........" Omdat het niet mocht...was hij weggegaan.. Ze keek nog eens naar dat mannetje..... Toen dominee de oorkonde overhandigde schreeuwde ze....... "HARRIE !! Harrie Koos Veenstra,keek verbaasd naar dat vrouwtje vooraan..keek nog eens .. "Maar ben jij het?" "Metsje...Metha..?" JAAA !! "METHA !!!! De twee oudere geliefden vlogen elkaar in de armen....." ....zo vervlogen 50 jaren.......in die paar sekonden....door drie meters te overbruggen.
Terwijl het orgel nogmaals het "Ere zij God" inzette en de gemeente ontroerd begon te zingen moest Siebje janken....
"Straks maar een stevige borrel"dacht hij.
"Ik begin te geloven dat wonderen nog steeds gebeuren.....als je er maar in gelooft"
Hij knikte vriendelijk naar de vader van Stephen..
Mijn eerste Engelse klas op Saint Peters Primary Church school Londen 1989
Men hoort wel eens zeggen dat de eerste liefde eigenlijk nooit vergeten wordt en later bijna altijd enb steeeeds meer als de beste ooit geidealisseerd wordt. Ik denk dat dat ook voor leerkrachten geld voor wat betreft hun eerste klas. In mijn geval was dat ook zo,met dit verschil dat het ook echt de beste was! De klas,3 waren eigenlijk twee klassen,want naast year 3 was een deel van de klas year 4 waarvan de rest bij year 5 zat. Het heeft wel en paar weken geduurd voordat ik doorhad dat ik twee groepen had. Dat ik dat niet wist lag denk ik meer aan mij dan aan de begeleiding,communicatie. Zosia Gorzales had die andere klas,maar omdat zij tijdelijk "acting headmistress" was zou zij ene John Humpfries die klas als invaller waarnemen. Die was echter ziek of nog niet begonnen en dus moest Zosia de eerste week nog lesgeven en kon zij mij eerst niet introduceren en wat inwerken,wat geloof ik wel de bedoeling was geweest. Nu verliep dat op de eerste dag heel snel...... Wij haalden de kinderen van het plein en liepen er mee naar boven. Zij gingen op the carpet zitten,dat was en soort vloerkleed in de hoek waar ze met met zijn allen op konden. Wij zaten ervoor op onze stoelen en keken dus op de kinderen neer. Wel een aardige symbolische en letterlijke uiting van het engelse klassensysteem. Zo begon de die dag en zo zijn dus bijna alle dagen negen jaar lang in de klas voor de kinderen en mij. Ik heb dat eigenlijk altijd wel een aardige rustige start van de dag gevonden. Je ziet alle kinderen even en kunt ook beginnen met een praatje etc. In Nederland staat dat ingeroosterd als kring- of groepsgesprek. Natuurlijk is de vorm "on the carpet"waarbij ze dicht elkaar,achter en door elkaar zitten en elkaar tijdens het spreken niet zien,niet ideaal en waarschijnlijk ook niet pedagogisch,maar het had wel iets gezelligs en rustgevend. De kinderen waren dat ook wel gewend want onderlinge ruzies zijn er ondanks het dicht op elkaar zitten bijna nooit geweest. Nu vertelde Zosia even dat ik mr Offringa was,"your new Dutch teacher.". Ik geloof dat de kinderen dat wel spannend vonden. Zij nam toen de beide registers en vertelde mij dat die dagelijks ingevuld moesten worden. Het eerste register was het het presentie/absentieboek. Dit moest uiteraard goed dagelijks ingevuld worden ook omdat het regelmatig nagekeken werd door iemand van de gemeente,die bij te veel en vooral ongeoorloofd verzuim aktie zou kunnen ondernemen. Er werd dan een brief gestuurd,waarin de ouders gewaarschuwd werden dat hun leerplichtige kind te vaak afwezig was en soms werden ouders ook thuis bezocht. Meestal hielp dat wel even..... In het uiterste geval werden ouders via de rechtbank gewaarschuwd en beboet. Ik heb dat een keer meegemaakt bij een jongetje dat gemiddeld vier van de vijf dagen per week miste. Vlgs mij is moeder niet eens naar rechtbank geweest maar verhuisd en is het jongetje in een andere gemeente op een andere school gewoon weer begonnen,met af en toe aanwezig zijn. Achter de naam moest je elke dag dus aan-en afwezigheid aankruisen. Bij absence moest je ook even kort aangeven,indien geoorloofd, waarom,bij ziekte vulde je een "s"in en bij ongeoorleefd,tenminste niet bekend moest er een rood rondje ingevuld worden en "l"betekende te laat en daar moest ook de tijd van aankomst bij. Er kwamen per dag in mijn klas gemiddeld 7 te laat. Meestal 5 tot 10 minuten en soms een half tot een uur. Hoewel het wel wat wisselde was het wel een vast clubje,van 5 wat minstens 1x per wek te laat kwam. De reden was dan meestal "overslept,of time forgotten.."soms zei een kind "don't know sir" Dit werd regelmatig op vergadering besproken maar bleef moeilijk Wyne Evans,het latere hoofd heeft een tijdje 's morgens vroeg bij het hek gestaan en dat hielp dan even. Het andere register dat dagelijks ingevuld moest worden was het "Dinner Register". Dat vond ik vrij ingewikkeld. Sommige kinderen aten tussen 12 en kwart over 1 thuis en kregen dan een "h" voor homedinners achter hun naam. Vrijwel alle kinderen bleven tussen de middag op school en aten dan of meegebracht brood etc "p" packed lunch of "s" voor warm eten, schooldinners,dit kregen ze in een speciaal gebouw waar ze door de dinnerladies heengebracht werden. Na de renovatie van de school kregen ze de schooldiners in de aula/gymzaal. Een deel van de kinderen hoefde de schooldinners niet te betalen,omdat de ouders niet draagkrachtig genoeg waren. De rest bracht meestal dagelijks "dinermoney" mee,vlgs mij eerst 40 pence,dat moest dan ook bijgehouden worden. Het geld ging in "the dinner money bag"en kantoenen zakje en dan gingen de registers en het geld naar Edith de secretaresse die de administratie ook bijhield. Zij kwam regelmatig 's morgens even langs omdat het niet klopte. Zij bleef altijd vriendelijk...... Omdat er geen officieel lesrooster en leerplan was en ik dus ook niet zo goed wist wat de hele dag te doen zaten we mn de eerste weken veel op the carpet om wat te kletsen etc. Zo leerde ik de kinderen kennen en ze hielpen mij ook dor uit te leggen wat ze vorig jaar gedaan hadden en welke schriften en boeken ze hadden etc. Ik leerde in die tijd heel veel van de kinderen. Gek trouwens dat ik deze herinneringen uitwerkend besef dat deze kinderen toen 7 en 8 jaar nu 26 en 27 jaar zijn en misschien zelf kinderen van die leeftijd zouden kunnen hebben. Was ik daar gebleven dan zou ik dus de kinderen van mijn eerste klas nu in de klas gehad kunnen hebben. Dat han mijn collega David toen al en als dat zei begon hij te kreunen......."Oh God where did it all go wrong?" Vlgs hem waren die kinderen ook veel dommer dan hun ouders eerder. Van die eerste klas kwam vlgs mij allemaal uit de buurt rond school en ik gelof dat de meeste ouders ook dar waren geboren en getogen. Op drie na waren ook alle kinderen blank.Een meisje had en blanke moeder en donkere vader en twee meisjes donkere ouders. De daarop volgende jaren werden de klassen steeds veelkleuriger,net als de buurt Walworth. Ik geloof dat zowel de kinderen en ik dit samenzijn als Engelse kinderen en Dutch teacher spannend,interessant en grappig vonden. Ik heb het met die eerste klas,kinderen en hun ouders goed getroffen. Ze waren ook vrij beschaafd en vriendelijk zowel naar mij als elkaar toe. Ik herinner mij dat een meisje Jessi het wat te spannend vond,want ze heeft de eerste dag geheel en de verdere eerste week grotendeels gehuild. Ik vond dat uiteraard niet echt prettig,maar Eileen die een soort klasseassistente en school manusje van alles was zei mij dat die Jessi ,haar buurmeisje, altijd de eerste week huilde en ik mij dus geen zorgen moest maken. Daarna klikte het goed,net als met de andere kinderen. Ik had wat dat betreft ook het geluk dat ze het jaar daarvoor,ook als combinatieklas zo werd mij al snel duidelijk een rottijd hadden gehad. Dat hadden ze vooral "te danken"aan de collega die ze toen moesten meemaken. Hij was er ook mijn eerste jaar nog nu met en groep twee. Ik heb in al die jaren onderwijs veel mensen gezien,van normaal tot vreemd,maar ik ben echt nog nooit zo'n nietsnut tegengekomen! De kinderen vertelden mij, als ik naar vorig jaar vroeg dat ze eigenlijk bijna niets gedaan en nog minder geleerd hadden. Ja de hele dag spelen,zelf maar wat lezen en rekenen,omdat ze eigenlijk best wilden leren. Vince,de "leerkracht",crimineel(vind ik)bemoeide zich niet echt met de kinderen en helemaal niet met lesgeven. Ik kwam hem dat eerste jaar regelmatig tegen op het plein,als ik daar gymnastiek had,vlgs mijn lesrooster. Hij was daar dan ook,omdat hij spelen (voor de kinderen?) belangrijk vond.... Ik had dan nog het geluk dat hij welwillend toestond dat wij daar ook waren. Dat had hij dus het jaar daarvoor ook met mijn klas gedaan...... Later hoorde ik wel van ouders dat ze best geklaagd hadden,maar dat dat weinig tot niets had opgeleverd. Het toenmalige hoofd was vaak ziek en overspannen en de ouders kregen weinig gehoor. Het gevolg was geweest dat er veel ruzies waren en de kinderen heel weinig hadden geleerd. Ik trof dan ook een klas met zeer gemotiveerde leergierige kinderen aan.... Omdat er ook een gebrek aan goede leerboeken was,vlgs mij,deed ik in het begin vooral dingen die ik wel kon. Gelukkig kon al snel ik wel een serie leesboeken binnenhalen,die overal verspreid in school, nog lagen. Ik besteedde veel tijd aan lezen. Regelmatig liet ik ze en half uurtje stillezen,naast het dagelijks met hulp, verplicht lezen. Ik deed dat ook wel uit noodzaak omdat ik verder echt niks wist en even een rustpunt te hebben,want zodra ze werkten,waarbij ze in groepen zaten werden ze mi drukker en raakte ik het overzicht kwijt. Verder leerden we ook omdat ik een cassettebandje had ontdekt met "The timetables" ook de tafels. Dat was eigenlijk ouderwets en niet didactisch denk ik,maar de kinderen vonden het leuk,die tafels te leren. De ouders zagen ook zo werd mij verteld dat de kinderen veel meer .....leerden dan het jaar daarvoor. Ik twijfelde vooral in het begin dagelijks aan mijzelf en aan de leerprestaties van de kinderen. Ik vreesde regelmatig dat er na schooltijd boze ouders op school zoudenkomen met klachten omdat hun kind zo weinig leerde....... Dat dat niet gebeurde kwam dus vooral omdat mijn voorganger er weinig tot niks van gebakken had. De ouders merkten dat hun kinderen weer met plezier naar school gingen en dat was voor hen belangrijk. Het is ook goed geweest al besefte ik dat eerst niet eens,dat de ouders mij ook dagelijks na schooltijd zagen en konden spreken. Wij haalden de kinderen 's morgens van het plein en het was gewoonte dat de leerkrachten hen om 15.30 uur "loslieten" Men bleef dan zelf in het lokaal om na te kijken enz. De meeste ouders kenden de leerkrachten nauwelijks. Ze zagen ze drie maal maal per jaar voor de bespreking van de resultaten etc,hoewel een deel daarvoor niet naar school kwam. Die zagen de leerkracht alleen als ze op schoool waren ontboden na een conflict. Hierdoor was de afstand ouders/school groot en soms zelfs vijandig. Het was ook niet gewoon dat leerkrachten op huisbezoek gingen.. Ik was echter wel nieuwsgierig welke ouder(s)bij welk kind hoorde(n)en mede daarom ging ik na schooltijd direkt even naar het plein. Zo leerde ik al snel vrijwel alle ouders kennen en ik merkte dat de meesten dat wel waardeerden. Via hen wist ik ook al snel veel over voetbalclubs in Engeland. Grappig was ook,tenminste dat vonden de kinderen,dat ik ook fouten maakte en dit ook toegaf......zij het dat het mij wel eens moeite kostte........ Ik kon mij wat de taal betreft mondeling redelijk redden,al vroeg ik mij toen al en nu nog steeds en zelfs nog meer af of ze mij wel begrepen. Ik had soms het gevoel dat ze dachten,"ach laat hem nou maar". De spelling bleef echter nog moeilijker dan ik al vreesde. Als er weer eens een woord verkeerd gespeld op het bord stond en ik zag bepaalde vingers omhoog gaan...wist ik het al........ "Sir!" "Yess Tony?" "Thats wrong sir!" "Whats wrong?" "Schooldinner is with double n sir" Tja dan keek ik het na in mijn woordenboek "my dutch bible.."..en dan had hij gelijk..... Ik vertelde dan wel dat het eigenlijk van het Franse woord diner kwam en those bloody english het verkeerd vertaald hadden,maar dat maakte weinig indruk. Ik probeerde de eigenwijzio die gemeend had mijn fout even te moeten melden later wel op een fout terug te pakken hoor. Al met al geloof ik wel hoewel de ouders vonden dat de kinderen, zeker na het vorige rampjaar veel leerden ik nog meer van hen geleerd heb. Goed,voor mij was ook dat de leerstof voor een groot deel eigenlijk elke dag nieuw,verfrissend was. Ik leerde eigenlijk met de kinderen mee. Verder waren er gelukkig klassehulpen,die mij met raad en daad terzijde stonden,al deden ze dat op typisch Engelse wijze heel bescheiden. Ik moest echt uitdrukkelijk vragen om advies etc,want een assistent assisteert een onderwijzer en bemoeit zich verder nergens mee he,zeker niet ongevraagd. "O no sir excuse me!"
Dat eerste jaar was interessant omdat bijna elke dag wel wat nieuws gebeurde. Nieuwe leerstof,nieuwe ervaringen nieuwe mensen etc. Zo waren de dagelijkse schoolsamenkomsten Assemblees een belevenis die ik in Nederland dus niet kende Ik kom daar later nog wel op terug Het hele schooljaar waren er nieuwe,tenminste voor mij deels nieuwe activities soms "typical english
Wat personeel betreft kwam er na de herfstvakantie een belangrijke wijziging. Het officiele hoofd Barbara,dat al overspannen was toen ik kwam besloot te stoppen en het bestuur,dat uit vertegenwoordigers van de kerk en de gemeente afdeling onderwijs bestond had besloten dat Wynne Evans onderwijzer van een andere school voor de rest van het jaar "acting head"waarnemend hoofd zou worden. Dit betekende dat Zosia die dat even was geweest waarschijnlijk toch niet goed genoeg was bevonden. Zij mocht,moest weer terug voor de klas maar bleek wel deputyhead,adjunct hoofd. Ik geloof dat zij wel teleurgesteld was,al weet ik dat niet zo goed meer. Ik was,denk ik te druk met de nieuwe klas bezig,zodat andere dingen mij ontgingen. Er is dus,vlgs mij ook totaal geen overleg geweest met de leerkrachten over de procedure van benoeming van Wynne. Ik zou waarschijnlijk ook echt geen mening hebben trouwens.
Ik denk,dat ik het het eerste jaar vooral dankzij de positieve kinderen en ouders heb volgehouden. Al dat nieuwe en dus onbekende maakte mij toch wel aan het twijfelen. Er was geen vast lesrooster en de leermiddelen waren niet echt modern, voor zover aanwezig. Dat kwam ook omdat er nog geen Nationaal Leerplan was,toen ik begon. Tot dan was dat door de regeringen over gelaten aan de gemeentebesturen, afdeling onderwijs,die het wer gedelegeerd hadden aan de scholen,met hun besturen,waarin de kerk en vakbonden min of meer bepaalden wat er in de scholen gebeurde. Hierdoor waren de verschillen tusen de scholen heel groot. Ik geloof dat het bij ons nog wel redelijk was,wat de verdeling van de invloed van de kerk en vakbonden betreft. Er waren ook scholen waar de vakbonden bepaalden wat er wel en niet gebeurde en waar het idee overheerste dat het kind en zijn/haar achtergrond en eigen taal belangrijk waren,eigenlijk belangrijker dan het leren van de taal Engels etc. Het kind mocht eigenlijk niet gecorrigeerd worden,want dat zou ten koste gaan van de eigen cultuur,oorspronkelijkheid. Het gevolg van die gedachten is geweest dat een grote groep kinderen in klas 6 jarenlang nog niet voldoende Engels kon lezen en schrijven. Dat was ook een van de grootste redenen dat de regering Thatcher en later Major het National Curricculum invoerde. Dat was een Leerplan waarin voor elk vak uitgebreid werd verteld wat de kinderen in welk jaar op welk niveau moesten weten,begrijpen,kunnen. Ik heb de introductie daarvan later mee mogen maken en heb daar veel van geleerd,mede omdat er tegelijk ook goede leermiddelen kwamen. Toen ik in 1989 begon was dat plan nog in voorbereiding,zij het bijna klaar. Er was bij een eerder hoofd wel een Leerplan geweest maar dat was door het vorige,inmiddels zieke hoofd aan de kant geschoven. Ik had het eerste jaar alle vrijheid wat betreft lesgeven en de te behandelen leerstof. Er is nooit iemand zoals een inspecteur geweest om te kijken en beoordelen hoe het ging. Ik vond die vrijheid,het niet op de vingers gekeken worden ook wel lekker hoor. Mijn geluk was ook dat de kinderen dus een jaar weinig tot niets gedaan hadden en alles wat ik deed nieuw voor hen was,waardoor ze echt heel leergierig waren. Grootste probleem was dat er zelfs voor taal geen werk/instructieboeken waren! Dat kwam,zo werd mij verteld,omdat taal altijd geintegreerd was in de projecten.. Zo was er bv het project "veiligheid"geweest. Dan werden er linken gelegd naar de diverse vakken. Wat taal betreft moesten er dan woorden geleerd worden over dit thema en verhalen geschreven en gespeeld. In dat eerste jaar waren er mede doordat het hoofd ziek was geen projecten meer. Ik herinner mij dat we toen wel veel opstellen schreven en toneel speelden. Er waren vrij veel die daar de grootste problemen mee hadden,vooral wat betreft de spelling ,maar ook het beschrijven van wat ze gedaan haden en het gebruiken van hun fantasie verliep moeilijk. Als je de kindeen vroeg wat ze in een wekend of vakantie gedaan hadden konden vceel weinig bedenken,laat staan opschrijven. Ik miste toen wel gewone taalboeken met simpele spellings-en grammaticaoefeningen. Ook,vooral voor mezelf. Lezen werd er elke dag en half uur gedaan direkt na de middagpauze. De kinderen hadden allemaal een boek op hun eigen niveau,wat ze ook dagelijks meenamen naar huis,zodat de ouders thuis ook met hen konden lezen. Er ging een soort foldertje mee heen en weer waar we zowel ouders als leerkrachten de vorderingen bijhielden,als we een kind hoorden lezen. Er waren ouders die dit dagelijks deden en dat kon je ook merken aan de vorderingen van de kinderen. Juist de kinderen die hulp nodig hadden,kregen dit thuis weinig of niet. Sommigen raakten ook de boeken,onderweg of thuis kwijt..... Tijdens dat leeshalfuurtje hielp er in de klas ook en zg dinnerlady. Die ging tusssen de middag met de klas eten en kwam dan nog een uurtje meelezen. Ik had mrs Dibly een oudere aardige weduwe. Zij was wel lief maar had wel eens problemen met enkele van mijn "lievelingen" Dan kwam ze scheldend terug met de klas en het kostte enige tijd en moeite om iedereen rustig aan het lezen te krijgen. Voor rekenen haden de kinderen folders waar ze in konden schrijven. Hierbij ging het vooral om het cijferwerk en meten etc. Iedereen werkte dus individueel op eigen niveau. Er waren naast deze "boekjes"ook dikkere boeken met opdrachten,"problemsolving"die ze in schriften moesten uitwerken. Ik deed af en toe ook wel wat klassikale dingen,zoals het lokaal meten en plattegronden maken etc. De kinderen bewaarden de schriften,pennen etc in een vak,dat niet onder de eigen tafel kwam maar in een kast werd geschoven. Het halen en terugbrengen van materiaal vergde veel organisatie.....omdat de kinderen dan gauw afgeleid en geirriteerd raakten.. Er waren toen ik begon nog geen computers in de klas en van de ene tv in school werd nauwelijks gebruik gemaakt. Elke morgen was ook samenkomst."Assembly"zoals dat in elke school gebeurt. In mijn eerste jaar werden de jongsten infants en oudsten juniors vanaf year 3 nog gesplitst. Het hoofd eerst Zosia,later Wijnne deed dit meestal,soms afgewisseld door het adjuncthoofd,dat was eerst een onderwijzer later Zosia. Woensdags moesten we met zijn allen naar de kerk,Saint Peters,vlakbij school waar de pastor een kort dienstje hield. Een klein deel van de kinderen en ouders hoorden nog wel bij de kerk en gingen er ook redelijk getrouw heen. Ik weet nog dat ik als ik zondags wel eens naar die kerk ging ,ik soms ook kinderen als misdienaars zag functioneren. Een ander deel had nog wel wat vage bindingen met de kerk en ging "wel eens" De meesten gingen niet meer,al zag je ze wel met de jaarlijkse kerstzangdienst "Carol Serevice"van school in de kerk. Dinsdags deden wij beurtelings en Assembly voor de bovenbouw. Ik mocht ongeveer een keer per maand een optreden verzorgen. Dat betekende een verhaaltje vertellen en wat zingen. Wij gingen twee keer per week gymnastieken,"ijs en weder diende"want er was bij school geen gymzaal en dus moest dat op het plein... Er was ook bijna geen gymmateriaal, een paar rackets,springtouwen,slagplanken,hoepels, tennisballen en voetballen. Het betekende dat ik op het ene plein met een deel van de klas en Gordon de concierge voetbalde en de rest deed rounders op het andere plein met Eileen de klassenassistente... Pas in mijn derde jaar kwam er in de gerenoveerde school een grote hal.die als aula,eetzaal en gymzaal diende. Die renovatie betekende trouwens ook dat er toiletten in school kwamen. Daarvoor waren de wc's in een groezelig ruineachtig gebouwtje op het plein naast school........ In mijn tweede jaar moest de school zelfs een paar dagen dicht omdat die wc's tijdens een kort wintertje bevroren waren! De meeste kinderen aten tussen de middag op school,hun eigen meeebrachte packed lunch,of schooldinners,soms gratis soms tegen betaling. Dat eerste jaar en ook het tweede trouwens,aten de kinderen in een gebouwtje tien minuten lopen van school. Ze werden door een dinnerlady heen en terug begeleid. In de zaal konden twee klassen tegelijk eten.Het was een soort lopende bandwerk,"bord pakken,in een rij naar een soort loket lopen,laten opscheppen,door twee andere dinnerladies, zitten gaan, eten en bij de deur wachten tot iedereen klaar was en dan samen terug. Ik at regelmatig een schooldinner mee. Dit kostte mij 1/2 pound per maaltijd. Ach het was niet geweldig,maar ook niet erg slecht hoor. Er zaten trouwens wel heel vaak witte bonen in tomatensaus bij... Ik heb de kinderen ook heel weinig horen klagen. Voor sommigen weet ik was het de warme maaltijd die ze thuis niet kregen,dus ook in het weekend niet. Meestal was dat patat... Er waren ook een paar die soms 's morgens nog niets gegeten hadden. Leuk was wel dat we ook 's middags nog een kleine pauze hadden van kwart voor drie tot drie uur. Dat is in mijn derde jaar veranderd,omdat we anders te weinig lesuren maakten. Tijdens de pauze mocht je officieel als je pleindienst had niet roken. Ik deed dat stiekum wel,hoewel stiekum.de kinderen wisten het,maar zeiden er niets van. Collega David deed het ook stiekum........ Ik moest een keer op het plein zijn, Wynne,het hoofd ook David had pleindienst...........Wynne en ik zagen opeens rook uit zijn jaszak komen en David slaande bewegingen maken. Na de pauze was het nog een halfuurtje,waarbij we wat kletsten etc "on the carpet" Hierna ging iedereen, meestal tevreden naar huis.
Een nufterige nudiste uit Lombardije hield niet zo van het in haar blootje buiten vrije wanneer zij weer eens kouwelijk lag te rillen kon je haar vriendje horen gillen JIJ? JIJ KUNT DE KLERE KRIJE !!
Een keukenhulp uit Coevorden wilde chef cuisine worden hij deed de afwas met stijl en schuim op de mond dat was nou niet echt gezond want de gasten kregen het ook op de borden
Ongelooflijk sterke verhalen !..........raar..........maar waar? van overal en nergens ( 1)
Het begon eigenlijk een dag eerder al,in de herfst van 1997 Ik stapte het reisbureau, pal tegenover mijn woning in Zuid Londen, binnen om een vlieg-treinretour naar Drachten te boeken. Ik was in een prima stemming,want ik had een week vakantie! Zelfs het ruziemakende oude vrouwtje,in haar veel te grote oude vaag grijzige jas voor mij bij de toonbank kon mijn stemming niet beinvloeden. Ze wilde, zo kon ik uit haar cockney Engels min of meer begrijpen korting op een reis ivm met haar pensioenrecht. De vriendelijk ogende dame,achter de toonbank probeerde haar geduldig uit te leggen dat zulke kortingen alleen golden op binnenlandse treinreizen. Het oude vrouwtje leek haar niet te willen begrijpen en verliet uiteindelijk mopperend het kantoor en zei dat ze het wel ergens anders, waar men wel begrip had voor ouderen,die hun hele leven hard gewerkt hadden en dit land hadden opgebouwd, zou proberen. De dame achter de toonbank verzuchtte bijna verdrietig,dat zij het ook niet kon.helpen. Gelukkig kon ze mij wel helpen en daardoor verliet ik de volgende ochtend om 8 uur mijn woning,in Zuid Londen wetende dat ik tien uur later bij familie in Drachten,Friesland voor de deur zou staan. Ik vond het wel een grappig toeval,dat bij de bushalte om de hoek, het oude vrouwtje dat ik een dag eerder bij het reisbureau had gezien. stond te wachten. Gek,dacht ik,dat je een buurtgenote,die misschien vlak bij je woont eigenlijk niet kent. Hoewel ze enigzins verveeld begroetend leek te knikken,had ik niet het idee dat ze mij herkende,van de vorige dag. Ik besloot haar maar niet te vragen of ze bij een ander reisbureau meer begrip en misschien zelfs korting had gekregen..... Ze leek duidelijk wel op reis te zullen gaan want ze had twee koffers bij zich en een mandje met een zenuwachtige vadsige kat half weggestopt onder een kleedje. Ik hielp haar even bij het instappen met de koffers,ook al om te laten zien dat ik wel begrip had voor haar voorgeschiedenis. Ik vroeg mij wel af,waarom zulke oudjes het helpen door anderen soms bemoeilijken,door zoals zij bv met die twee koffers en een mandje met een vlgs mij veel te zware en niet reisfitte zeuwachtige kat boven te willen zitten in die bus. Na het uitstappen bij Victoria Station zag ik dat ze voor het koffers sjouwen al een hulpje had gevonden,dus kun ik zonder gewetenswroeging rustig even een krant en koffie kopen. Het was weer druk beneden bij de metro en ik was blij dat ik weinig bage mee te sjeulen had. Toen ik een hoekje met enige ademruimte had gevonden zag ik haar weer zitten,schuin tegenover mij. Grappig,toeval om een eerst onbekend iemand in korte tijd in zo'n wereldstad vaker tegen te komen. Ik zat de verdere undergrondse tocht wat te mijmeren over mijn "meereizende"buurtgenote. Ze ging dus,waarschijnlijk ook op reis naar het buitenland.....met een vliegtuig.. Zou zij ergens ver weg van huis familie,kinderen hebben wonen? Misschien kwam zij zelf wel uit een ver land en was ze ooit als klein onschuldig meisje naar Engeland gegaan. Zou ze de onschuld al snel hebben verloren en nu op zoek zijn naar herinneringen ? Op vliegveld Heathrow had ik nog alle tijd zodat ik mij weer eens kon verwonderen over de drukte,van al die mensen,onderweg ergens heen.. Ik kocht nog snel wat Nederlandse kranten,al wist ik dat ik door de vliegzenuwen,niet echt zou lezen en stapte ruim op tijd het grote toestel binnen..... Ik moest helemaal naar achteren en daar zag ik haar,of beter gezegd,hoorde ik haar,al op afstand........ Ze kibbelde met een stewardess,omdat die vond dat haar handtasje in een kastje bover haar moest. Zij vond,dat zij als oudere,die mede dit land had opgebouwd toch wel enig begrip mocht verwachten van jongeren......... Ik plaatste enigzins demonstratief mijn tas in de kast schuin boven mijn stoel en ging zitten met een krant.... "Ik weet hoe het hoort!" Ik vroeg mij toen af,waar dat mandje met die kat was gebleven? Het daarover nadenken,deed mij zelfs mijn vliegangst even voor een deel vergeten....... Het leek mij niet verstandig mijn oude buur,die haar tasje wel in dat kastje had geplaatst,maar de verdere reis bleef mopperen,te vragen. Waarom zou iemand sowieso met een kat,van Londen,naar Nederland reizen? Zou dat beest heimwee,hebben gekregen? Zou ze hem aan iemand hebben afgegeven? Of zou men hem bij de controle hebben afgnomen? Nou ja,ze zat nu in elk geval niet met een stevige kater in het vliegtuig he....... Op Schiphol,bleken de haringen en het frisse pilsje daarna weer even lekker als altijd en ik ging dan ook met een heerlijk gevoel van tevredenheid de trein in,richting Heerenveen. Ik sloot heel even de ogen en bedacht dat het leven eigenlijk goed was,zo. Uren later,voor mijn gevoel tenminste werd ik gewekt door een conducteur,die mijn kaartje wilde zien. Ik zag,dat we inmiddels al voorbij Utrecht waren. Toen hoorde ik de conducteur een paar stoelen verder zijn best doen,op vriendelijke wijze iemand in het Engels uit te leggen dat "pensioners in Netherland ook voor de train moesten payen.." The old lady was het daar dus duidelijk niet mee eens! Ik zag dat de conducteur uiteindelijk,maar hoofdschuddend verder liep. Stomverbaasd,vroeg ik mij af,of toeval,nou wel of niet bestond....... Ik probeerde het verdere stukje treinreis uit te rekenen,hoe groot de kans was dat van al die Londenaren er twee in dezelfde bus,dezelfde metro,hetzelfde vliegtuig en nu in dezelde trein richting Friesland zaten..........zoals mijn oude buur en ik....... 1 op ?????????? 0,02 % ?????? In Heerenveen verliet ik zonder op of om te kijken bijna,hollend de trein...... Hoewel ik misselijk was van dat gereis,die haringen en dat bier,wist ik in de stationsrestauratie nog een heerlijke friese turfgerookte droge worst naar binnen te werken,voor ik naar de wachtende bus richting Drachten liep. Daar aangekomen,bleef ik als aan de grondgenageld staan............. Wie zat daar voor in de bus? Maarrrr dat was .... .... Jouke !!
Ik had jaren geleden bij hem op school gezeten........ Hij wilde chirurg worden......... nu was hij hier ......... als buschauffeur toeval?
Ongelooflijk sterke verhalen !..........raar..........maar waar? van overal en nergens ( 2)
Zwartwerk,een stinkend zaakje......
Jelle pakte alles aan wat los en vast zat,zowel letterlijk als figuurlijk. Eigenlijk was hij antiquitair,meubelaris,gespecialiseerd in barok,naar eigen zeggen maar hij deed ook in handel in "lompen en met."zoals op een bord bij zijn woonboot stond vermeld. Hij had onlangs een goedkoope voorraad compost, via een vage relatie op de kop getikt. Uiteraard bleef deze zwarte handel buiten de boeken. Jelle rook naast compost direkt geld,omdat de winter teneinde liep en vlgs hem de tuinen smeekten om bemesting. Hij had berekend dat hij,als hij twee euro per kruiwagen vroeg hij er een flinke winst aan over kon houden. Zeker als hij de compost mengde met wat zand uit eigen tuin. De eerste dag vond hij in de betere buurt al drie klanten,met grote tuinen,die vlgs tuinexpert Jelle veel compost nodig hadden. Hij hield er met hulp van een maatje,die hij helaas ook moest betalen,na een dagje kruien en kreunen toch nog een kleine 400 euro aan over. Nu hij de smaak goed te pakken had,besloot hij het de volgende dag groots aan te pakken! Hij melde zich bij het Landgoed Zuilenhaeg,een landgoed met een geweldig grote tuin. Toen hij de over oprijlaan liep richting voordeur,keek hij met begerige ogen rond naar de geweldige tuinruimte voor en naast het kasteel. "Ik moet er waarschijnlijk een flinke voorraaad zand bijmieteren" bedacht hij."anders kom ik met de compost niet uit". Hij belde aan en werd door het kamermeisje naar de kamer van de oude baronnes geleid. Ze keek hem stralend aan. "U komt als geroepen tuinman!"riep ze. "Mijn vorige tuinman,is net met pensioen en ik heb nog niemand om de tuin te bemesten!" "Ach mevrrauww,ik heb de beste kwaliteit,natuurlijke compost in de aanbieding" "Geweldig kerel,weat vraagt u?" "Mevrrauww,ik zag al dat het een hele klus is en weet dat er dus nogal wat beste kwaliteit natuurlijke compost nodig is. Ik zal het goed met u maken,het is normaal 3 euro,maar bij zo'n grote voorraad doe ik het vor 2 euro 50" "Kerel,dat is fideel van jou,zeg! Wie weet heb ik nog vaker klusjes voor jou." "Nou mevrrauww.." "Maar dit is eerst een hele klus hoor!"
Het was inderdaad een hele klus.. Jelle was er, met assistent Gauke een kleine week mee bezig....... Hij moest zelfs bij een maatje nog wat extra compost regelen en bij een speeltuin s'avonds in het donker nog veel zand halen.
Na wat cijferwerk thuis kwam hij vlgs eigen schatting uit op 545 kruiwagens compost! Dat was............"545 nee reken maar 550,afgerond 600........x ......2.50........" 1500 euro...........VIJFTIEN HONDER EURO !! Als hij Gauke zijn assistent nou 300,vooruit 400 euro gaf,hield hij 1100 euro over! En wie weet,kon hij wel vaker zulke klusjes doen!
Hij spoedde zich de volgende dag naar het Landgoed en werd vriendelijk ontvangen door de baronnes. "Ik ben heel tevreden kerel,ik hoop dat ik u vaker mag vragen" "Hier een klein extraatje heeft u wel verdiend,dacht ik" Ze schoof 3 euro's over het bureau. "Maar,mevrouw" "Nou zeg,bent u niet tevreden met het extraatje?" "Mevrouw het was 2 euro 50.....per kruiwagen" "O nee zeg,we spraken af 2 euro 50,u hebt nooit gezegd per kruiwagen.." "Maar mevrouw...." "Ik vond het al goedkoop zeg,maar bedankt kerel...... U kunt gaan.." Beschaamd liep hij naar huis. Hij wist dat elke rechter hem gelijk zou geven,maar elke rechter zou dan ook zijn boekhouding willen zien.. Hij was er echt ingestonken..........
