Als de historicus en vroegere VRT-medewerker (toen die nog niet omgedoopt was tot 000) spreekt en schrijft, spitsen wij de oren.  Jan is een geleerd man, een overtuigd Vlaams-nationalist en het is telkens een genoegen kennis te nemen van de producten van zijn denkwerk. En Jan durft er, alhoewel hij principieel een ernstig commentator is, toch ook een flinke schup tegenaan geven, als hij het bijvoorbeeld heeft over de neo-nazi's van het FDF, dan is het hier lachen geblazen.

Jan Neckers gaat een beetje dieper in op de toestand die kan ontstaan tussen Nederland en Vlaanderen, zonder te fuseren en na korte tijd doodziek van mekaar te worden. 

De moeite.

In het "dierb're  Keuninkrijk, het heilig' land der vaadren waar wij onze ziel en ons hart hebben aan gewijd" (rétteketét, boem, boem) tellen wij zes regeringen.  Vele, vele mogelijkheden voor de politieke partijen om mensen gelukkig te maken met allerlei lekkers. Omkoping wenkt, chantage is altijd mogelijk, klantenbinding of incest gebeuren voor het heilige gelijk.

Een land besturen, een regio richting geven, een gewest opstoten in de vaart der volkeren, zelfs een slijkdorp proper houden, dat is allemaal best te doen, als er centjes genoeg zijn, als de burgers zich inspannen en zwoegen en als de ministers, de parlementen, de Leiding zich niet te baldadig gedraagt.  De motor van het gebeuren is en blijft de hoeveelheid "geld" die omgezet wordt in "beleid". En tussendoor iets doen aan herverdeling van de rijkdom : dat heeft dit land inderdaad tot een van de welvarendste regio's van de planeet gemaakt. 

De politieke partijen hebben bij ons erg veel macht : zij controleren alle openbare besturen, zij wegen op àlle sectoren, inclusief diegene die onafhankelijk zouden moeten zijn zoals justitie en pers, en ze verdelen de posten onder mekaar met de arrogante onverschlligheid op hun smoel van doorwinterde pokerspelers. En geloof ons maar dat het niet alleen in Wallonië is, dat aan elke functie of mandaat een waarderingscijfer toegekend wordt, om te zien hoe de verhoudingen liggen.

Hoe aandachtig de partijen ok toekijken op dit gebeuren, soms loopt er iets uit de hand.  Zoals met Rudy Aernoudt, de secretaris-generaal van Economie, Wetenschap en Innovatie die vandaag aan de deur is gezet door de Vlaamse Regering.  Die man was ons natuurlijk al eerder opgevallen : een oud adjunct-kabinetschef (van Fientje Moerman van de laat-maar-toe-VLD) die een klacht neerlegt tegen een studie-opdracht die hij destijds zélf verleend had.  Moet kunnen natuurlijk.  De man deed ook speciale uitspraken over de VL-W betrekkingen, hij wilde een soort neo-België promoten tegenover de separatisten van de Warandegroep.  Allemaal bizarre dingen voor een man in zijn functie.  Tot er op 7 september laatstleden een internetpetitie gestart werd om Rudy Aernoudt als premier voor te dragen.  Grap of niet, 543 mensen zagen Rudy wel zitten.  De bazen van de Vlaamse Regering vonden het genoeg.

Het is het een of het ander : wie op het podium de vedette wil zijn, moet er niet afspringen om van tussen het publiek de andere artiesten belachelijk te maken.  (ik heb dat al eens gezegd).  Voor de rest is dit nauwelijks een rimpeling in het verfrommelde deken van de geschiedenis van 2007

Ray

 

Leedies ent Chentelmenne,

Dis is your capitan about Gries.  De man op de foto hieronder heeft de verkiezingen gewonnen en hij laat zijn eerste prijs aan de bevolking zien vanop het balkon van zijn kasteel.




De conservatieven van LAOS die tegen de EU-toetreding van Turkije zijn en tegen massale immigratie wonnen 10 zetels (van de 300) en haalden iets boven de 3.5% van de stemmen : genoeg om van zich te laten horen.  In het Oudgrieks is voor ons in orde, we verstaan het nieuw Grieks evenmin.
(wat zou de tweede prijs geweest zijn ?)

Leon de Winter is een van de zeldzame commentatoren die zich zonder het nadrukkelijk uit te spreken, bevindt in de maatschappelijke  richting die ook wij bij voorkeur volgen.

  Onze verstandige lezers (en anderen zijn er niet) kennen de perikelen van de liberale ex-minister en nu ook ex-VVD-ster Verdonk.  De waardering die zij kent bij het grote publiek, omdat zij inzake de immigratie duidelijke standpunten durfde innemen, uitte zich bij de laatste kamerverkizingen in een overdonderend aantal voorkeurstemmen : zij overvleugelde vanop de tweede plaats de lijstaanvoerder, de eerder saaie en weinig inspirerende Mark Rutte. 







De VVD belandde in de oppositie, de interne twisten werden bij voorkeur niet binnenkamers uitgevochten en finaal werd vorige week Verdonk aan de deur gezet door een radeloze partijtop.  De wijze oude en nooit om een repliek verlegen zittende Hans Wiegel legt zich niet zo maar neer bij deze drastische oplossing.  Wiegel heeft al meermaals bewezen in de de Nederlandse politiek meer doorzicht te bezitten en aan te voelen waar het om gaat, dan alle softe partijkaders bij mekaar.  Mocht Verdonk zich met een eigen lijst aandienen bij de kiezers, zou ze méér zetels behalen dan de partij die haar nu buitenzet, langs de andere kant zou de PVV van Geert Wilders voor het eerst een verlies lijden. 

Wie alleszins verlies lijdt is de Westerse beschaving, die geen antwoorden heeft op de aan gang zijnde invasies.  Leon de Winter is intussen in slaap gevallen  bij mijn gezeur : u vindt hem regelmatig bij Else4, het blad dat in onze eigen taal nog de waarheid durft schrijven.  (Als de beroepsleugenaar Christian van Thillo de grens oversteekt, mag hij in Noord-Brabant gevangen worden en  behandeld  voor een speciale groene boomkikker-fotosessie - zie gisteren) en hier nog een zéér slim stukje van Leon de Winter.

De crises in twee van de belangrijkste progressieve partijen (het liberale gedachtengoed is een progressieve kracht) spelen zich af in de hevige naweeën van de Fortuyn-revolutie. Nee, er heerst nog steeds geen rust in het politieke woud, en die zal ook niet terugkeren.

Nederland is nog steeds in verwarring over de mogelijkheden om nieuwe Nederlanders met een volstrekt andere culturele achtergrond en een andere omgang met religieuze overtuigingen te laten wortelen in een open, seculiere samenleving.

Gisteren liepen de kranten over van het bericht van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat we met z'n allen weer gelukkig zijn en dat het verwarrende tijdperk-Fortuyn is afgesloten.

Dat is niet waar. De verwarring naar aanleiding van de binnenkomst van grote groepen moslims die, ondanks alle materiële voordelen, vaak moeizaam hun nieuwe vaderland accepteren, ligt ten grondslag aan de dreigende splijting van de VVD.

De rest is make-up.

Raadszitting

BERCHEM - Op 20september om 20uur vergadert de districtsraad van Berchem (Grotesteenweg 150). Deze meeting vindt plaats zonder spreekrecht. Info: 03-286.40.11. (cpm)

Hebben we zonet onze aanhankelijkheid uitgesproken voor groene boskikkers als www.geenstijl.nl ons bijzonder onfris verrast met bijgaand artikel en foto's van twee (vermoedelijk) Femke Halsema Groen-Links beulen in actie in de Noord-Brabantse natuur.

Als u een van de onmensen kent, mag u steeds een seintje geven naar de redactie.  In grensoverschrijdende uitlevering van smeerlappen-informatie zijn wij niet te kloppen, dit in tegenstelling tot het Spionnencentrum of de Fantastische James Bonds van de Staatsveiligheid die gebruik makend van de Brusselse tram met 32 speurneuzen een Turks terroristisch meisje laten ontsnappen.  Syndicaal liep hun werktijd af om 16.30 uur

Niet zeveren, publiceren, Ray :

De Vlaamse  groene Europarlementair, Bart Staes, lanceerde een jaar geleden het schitterend voorstel om groenten en fruit te beplakken met etiketten waarop te lezen stond op welke afstand van het verkooppunt de producten  geoogst zijn.  Op die manier stelt de consument vast welke schade een bakje frambozen aan het milieu berokkent.  Wij hebben dat voorstel toegejuicht, omdat kierewiet zijn bij ons op de redactie een basisvereiste is.

Anderzijds zijn wij grote voorstanders van het milieu, en verlekkerd op watervalletjes, nimfjes,  groene  boskikkers,paddestoelen, alle dieren met bont en grote ogen, sneeuw in de zomer als iedereen in Salou ligt  en warm weer in de winter  als wij in Buenos Aires naar de opera gaan.  Ook het milieu van wapentrafikanten, pooiers, wulpse wijven met benen die als lianen  over onze pens gedrapeerd liggen, draagt onze aandacht mee.

Waarom zouden wij onverschillig toekijken als de planeet naar de verdoemenis gaat ?  Omdat we geen geweten hebben ?  Of omdat we daarnaast nog andere prioriteiten kennen en de onbekommerde aangroei van de wereldbevolking durven aanwijzen als de grootste oorzaak van veel milieuhinder ? Maar dat laatste mag niet, dat is niet politiek-correct.

Mochten wij NL-ers zijn, we stonden in het superveilige Amsterdam (ja, véél veiliger dan Brussel waar toeristen worden afgemept en opgesloten)  met een groot bord : "Executeer de Soja" en daaronder een portret van Femke Halsema, de grootste zeur van alle parlementen ter wereld, want met Bart Staes is zij ons idool.

Het stond deze week in Else4, het blad dat niet nalaat de waanzin te signaleren.  In tegenstelling tot de Vlaamse media die de waanzin zijn, de uitzonderingen terzijde gelaten.

Het is al lang geen Sjors en de Rebellenclub meer, het is de Groene Gestapo.

Juffrouw Ellen

Velen van ons reageren nog steeds geschokt als we het over 11.09.07 hebben, dat blijkt ook duidelijk op de blog en wij laten iedereen uit binnen- en buitenland aan het woord.  Ook Papa Beest mag iets brullen maar we hebben hem nog niet gehoord.

"Rechts monopoliseert de vrije meningsuiting" kraait een totaal ontredderde Lex Molenaar in de Gazet van Allah en wat Yves de Smet ervan maakt, u wil het niet eens weten. Rechts monopoliseert helemaal niets, links verhindert de waarheid en verminkt onze geesten, dat is er aan de hand.  En op de pers rekenen we al lang niet meer, die hebben zich als prostituees verhuurd aan het regime.

Begrijpen die journalisten niet welk beschavingsdrama zich afspeelt onder hun gedrogeerde blikken ?  In Vlaanderen bestaat de traditie van het beschimpen en afslaan van Vlaams-nationalisten als een "cultuurnorm" die best gehandhaafd blijve, alhoewel het lang geleden was.  Een van de vergissingen is, dat er nu ook een aantal brave lieden uit het buitenland waren die in de mening verkeerden dat Brussel een tolerant  soort Europees Washington is.

Ordetroepen die zich op een kalme menigte storten met haat zijn tot véél in staat.  Deze dag wordt door de moslims nu helemaal aanzien als een day of victory.  Na New-York nu ook Brussel.

Dankzij de klacht van advocaat en senator Hugo Coveliers worden wij stilletjesaan wijzer van wat er achter de gevangenismuren gebeurd is.  Ik wil het écht niet over een partijpolitieke boeg gooien maar mochten Franstaligen of Walen deze manifestatie georganiseerd hebben, er zou geen vuiltje aan de lucht zijn geweest.  Bewijzen kan ik dit niet maar het is niet voor niets dat ik dit land behoorlijk haat.

Uit een persoonlijke  mail die vandaag binnenliep graag dit fragment van een aanwezig echtpaar :

Tiritomba, tiritomba ... gisteravond had de grootste geest van de stad van Allah zijn jaarlijks bal  aan de Scheldekaaien in de omgeving van de rode televisiezender ATV.

Wij waren helaas verhinderd, want 's zaterdags gaan wij altijd naar de dierentuin en nadien al die oerwoudgeluiden er bovenop is te veel.

Vorig jaar zakten 8.000 danslustigen af naar hét Bal, dit jaar nog 5.000.

Tiritomba, tiritomba ... "De ergste nachtmerrie van Filip Dewinter wordt een schim".

Juffrouw Ellen

Aan de voorzitter en de leden van het

Comité P

Wetstraat 52

1000 Brussel

Antwerpen, 13 september 2007

Geachte Voorzitter,

Heren Raadsleden,

Sta mij toe hiermee de aangifte te bevestigen die ik op dinsdag 11 september 2007 omstreeks

13u. deed aan de heer Walter Peeters, raadslid. Ik ontmoette raadsheer Peeters in de gangen

van het Parlement (Huis der Parlementsleden) en vertelde hem op welke brutale, ja zelfs

beestachtige (met gebruik van honden) manier de politiediensten op vooral Vlaamse

manifestanten had ingebeukt even voordien.

De heer Walter Peeters verzekerde mij dat de enquêteurs van uw dienst ter plaatse aanwezig

waren, ik meen deze trouwens gezien te hebben, en bovendien zou hij onmiddellijk de heer

Henri Berkmoes, hoofd van de dienst enquêtes inlichten. Deze brief is dan ook een

bevestiging van de eerdere aangifte.

1. In de feiten:

Alhoewel de feitelijke omstandigheden van deze spijtige brutaliteiten van de politie U

ongetwijfeld gekend zijn, indien niet door de rapporten van uw onderzoekers ter plaatse dan

toch via de ontelbare foto’s en video’s die op het wereldwijde net met de regelmaat van een

klok worden vertoond ( zelf de Arabische televisie Al Jazeera had beelden van deze

incidenten, de commentator gaf wel blijk van enige sympathie voor de Brusselse

burgemeester) toch wil ik deze feiten hier nog even schetsen.

Rond 12u. ’s middags kwamen enkele parlementsleden aan het Brusselse Schumanplein

bijeen, het was de bedoeling om een petitie af te geven aan een afgevaardigde van de

Europese Commissie. Op het plein stonden hooguit een 200-tal mensen met enkele

spandoeken en vlaggen. Er waren parlementsleden uit Italië en Frankrijk, uit Vlaanderen en

enkele Scandinavische landen.

Zonder enige directe aanleiding, terwijl Filip Dewinter een interview gaf aan de VRT, gaf de

bevelvoerende officier opdracht tot een charge en beval hij de ééntalige Luikse politieinspecteurs

om zoveel mogelijk mensen en vooral de parlementsleden hardhandig op te

pakken.

Frank Vanhecke, Europarlementslid werd samen met twee van zijn collega’s uit het Europese

parlement op een brutale manier opgepakt en zelfs in de geslachtsdelen geknepen. Filip

Dewinter werd van de camera weggerukt terwijl hij een interview gaf, op de grond gesmeten,

gestampt en geslagen waarbij vooral de nierstreek werd geviseerd door de Luikse

politieinspecteurs. Herhaaldelijk werd door deze politieambtenaren naast andere

scheldwoorden en schunnigheden “sale flamin” geroepen.

Ikzelf stond naast Filip Dewinter net voor het interview vermits ik samen met hem met een

wagen van het Vlaams Parlement was aangekomen. De bewuste officier kwam na de aanval

op Filip Dewinter terug en stak een ganse tirade in het Frans af. Ik wees hem erop dat hij in

het tweetalig gebied Brussel het Nederlands moest gebruiken ten overstaan van Vlamingen,

hij vertaalde zijn ganse tirade in twee woorden namelijk: “weg of mee”.

Omdat ik blijkbaar te traag wegging naar de zin van deze man stuurde “ de officier” een

vijftal inspecteurs met blaffende honden achter mij aan. Een Oekraïens journalist die trachtte

enkele woorden van mij op te vangen werd toen overigens door één van deze honden gebeten.

Samen met enkele vrienden wandelde ik gevolgd door een viertal overvalwagens van de

politie, de ganse Wetstraat door, voorbij uw kantoren, tot in het parlement. Daar volgde de

politie ons niet meer.

Tijdens een onderhoud in de hal van het nieuw gebouw van het Brussels Parket werd mij

bevestigd dat de “gevangenen” zich niet onder de hoede van de Procureur des Konings of een

ander magistraat bevonden maar wel in het justitiepaleis in de handen van de Brusselse

Burgemeester, die moest beslissen over de administratieve aanhouding.

Aanvankelijk wilde de Brusselse Burgemeester de volledige maximumduur zijnde 12u.

uitputten en de 162 gevangenen zolang in de kerker laten.

Vanaf 17u. begon blijkbaar de kostprijs van deze grap te zwaar door te wegen, immers vanaf

18u. diende aan de meeste van de politieambtenaren overuren te worden uitbetaald. Ik wees

de bevelhebber van de gevangenis er ook op dat zij moesten zorgen voor medische verzorging

en voedsel voor de gevangenen. Dit gebeurde slechts erg sporadisch. Vanaf 17u. werden de

162 gevangenen van Thielemans druppelsgewijs vrijgelaten, de laatste, een Nederlandse

dame, werd zowat uit de gevangenis geworpen rond 20u..

Vele vrouwen bekloegen er zich over dat zij verplicht werden hun BH uit te doen en af te

geven, deze ontkleding gebeurde bovendien terwijl er mannelijke agenten in dezelfde zaal

aanwezig waren. De vrouwelijke commissaris vroeg deze mannelijke collega’s dan wel om

zich even om te draaien. Volgens sommige dames zouden enkele van deze, Franstalige,

politie-inspecteurs schunnige opmerkingen hebben gemaakt op dat ogenblik.

Over het algemeen werd de behandeling in deze gevangenis als relatief goed beschouwd

vooral in vergelijking met de brutaliteiten die deze gesekwestreerden in de autobus en de

overval wagens hadden moeten doorstaan. De Luikse inspecteurs vonden het namelijk prettig

om hun slachtoffers van de ene kant van de wagen naar de andere kant te laten vliegen,

uiteraard waren deze slachtoffers dan geboeid! In de auto’s werd door sommige van deze

Luikse inspecteurs uiterst ijverig omgegaan met een of andere spuitbus waarbij zij zelfs

enkele van hun collega’s kwetsten, waardoor zij bijna met mekaar op de vuist dreigden te

gaan. Sommige gevangenen hebben trouwens van deze incidenten gebruik kunnen maken om

langs het hondenluik in de achterdeur van de gevangenenbus te gaan lopen.

Ondanks de bijzonder harde manier waarop de handboeien waren aangesnoerd, ten bewijze

daarvan de vele littekens bij de gevangenen, konden de meeste van deze ontsnapten hun

boeien losmaken en gaan lopen.

Ik vraag mij af wat er gebeurt wanneer er echte misdadigers met dergelijke bussen door

dergelijke politieambtenaren worden vervoerd. Tot daar de feiten.

2. De normovertredingen en de disfunctionering van de politie:

Vooraf:

Bij de toetsing van dit politieoptreden aan de wettelijke bepalingen wens ik vooraf te stellen

dat de grootste schuld uiteraard bij het bevel van deze operatie ligt. Het was niet alleen

tactisch een gigantische stommiteit maar ook, communautair een uitdaging om ééntalige

jonge, niet erg goed geïnformeerde en opgeleide inspecteurs uit Luik, op de manifestatie af te

sturen. De vraag is waarom de opgevorderde pelotons uit Antwerpen en Gent ergens aan één

of andere afgelegen station moesten posteren terwijl de ééntalige Luikse politiediensten op het

Schumanplein post vatte. Voeg hierbij dat voor de manifestatie er een afspraak was met de

Brusselse politie dat een statische manifestatie op het Schumanplein zou gedoogd worden met

afgifte van een petitie aan de Europese Commissie, dan zal U begrijpen dat deze tactische zet

van het commando door velen als laffe onbetrouwbaarheid wordt beschouwd.

Ik kom hier later in het onderdeel racisme en partijpolitieke beïnvloeding op terug.

De Europese commissaris Bruno Frattini, stak daarom trouwens ook zijn ongenoegen niet

onder stoelen of banken, vermits hij verwachtte dat eenvoudigweg een petitie zou worden

afgegeven.

2.1. De wet op het politieambt:

Artikel 1 van de wet van 5 augustus 1992 op het politieambt zegt: “de politiediensten

vervullen hun opdrachten onder het gezag en de verantwoordelijkheid van de overheden die

daartoe door of krachtens de wet worden aangewezen. Bij het vervullen van hun opdrachten

van bestuurlijke of gerechtelijke politie, waken de politiediensten over de naleving en dragen

zij bij tot de bescherming van de individuele rechten en vrijheden, evenals tot de

democratische ontwikkeling van de maatschappij. Om hun opdrachten te vervullen, gebruiken

zij slechts dwangmiddelen onder de voorwaarden die door de wet worden bepaald.”

Het hoeft geen betoog dat de politie helemaal niet bijgedragen heeft tot de bescherming van

de individuele rechten en vrijheden en tot de democratische ontwikkeling van de

maatschappij, maar wellicht dient dit eerder verweten te worden aan de verantwoordelijke

overheid die deze rechten manifest heeft geschonden.

De laatste paragraaf van dit artikel is echter herhaaldelijk geschonden namelijk het gebruik

van dwangmiddelen onder de voorwaarden die door de wet worden bepaald. Immers artikel

37 van dezelfde wet stelt zeer duidelijk: “bij het vervullen van zijn opdrachten van

bestuurlijke of gerechtelijke politie kan elke politieambtenaar rekening houdend met de

risico’s die zulks meebrengt, geweld gebruiken om een wettig doel na te streven dat niet op

een andere wijze kan worden bereikt. Elk gebruik van geweld moet redelijk zijn in een

verhouding tot het nagestreefde doel. Aan elk gebruik van geweld gaat een waarschuwing

vooraf tenzij dit gebruik daardoor onwerkzaam zou worden.

Uit de feiten, de verklaringen, de foto’s, de video’s, blijkt overduidelijk dat het geweld niet

redelijk was en nog veel minder in de verhouding stond tot het nagestreefde doel.

Het wettig doel van het verhinderen van een manifestatie waarbij de vrees werd uitgedrukt

voor de voortrukkende Islam, kon worden nagestreefd op een andere wijze. Indien de

bevelvoerende officier eenvoudigweg enkele parlementsleden de mogelijkheid had gegeven

om de petitie af te geven aan de Europese Commissaris dan zou de manifestatie onmiddellijk

na de afgifte van deze petitie als beëindigd beschouwd worden en hadden alle manifestanten

Brussel zo snel mogelijk verlaten. Bovendien is er geen enkele waarschuwing gegeven voor

geweld zodat ook dit aspect van het artikel manifest is overtreden.

In verband met het gebruik van het geweld dient toch nog verwezen te worden naar de

rechtsleer die zeer duidelijk stelt: “naast het legaliteitsbeginsel wordt het gebruik van

dwangmiddelen ook beheerst door een evenredigheidsprincipe en een opportuniteitsprincipe.

De regering opteert duidelijk voor het gebruik van dwangmiddelen als “ultima ratio”, in de

gevallen en de maten dat ze onontbeerlijk zijn voor de uitoefening van de opdrachten van de

politiediensten” (De nieuwe politiewetgeving in België, eindredactie C. Fijnaut en F.

Hutsebaut, artikel van S. Eeckhout pagina 228 en volgende.) Deze auteur stelt trouwens

terecht: “ Men kan zich de vraag stellen in hoeverre de praktijk van de bestuurlijke

aanhouding verenigbaar is met de fundamentele rechten en vrijheden van de burgers in een

democratie. In de Belgische context betekent dit concreet dat een toetsing dient te gebeuren

aan artikel 7 van de Grondwet en artikel 5 van het Europees Verdrag over de Rechten van de

Mens” (op cit. pagina 229).

Daar waar de toetsing aan artikel 7 van de Grondwet nog kan worden aanvaard volgens de

auteurs blijft echter het ontbreken van een gerechtelijke controle bij de bestuurlijke

aanhouding niet sporen met artikel 5 van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.

Een reden te meer om het geweld dat bij deze activiteiten wordt gebruikt duidelijk te kaderen

in een legitiem kader rekening houdend met de opportuniteits- en het subsidiariteitsbeginsel.

Daar waar misschien kan gesteld worden dat de bevelen van Burgemeester Thielemans het

legitieme kader schetsen kan in geen enkel geval gezegd worden dat deze manier van

optreden opportuun was, de vele verontwaardigde commentaren in de media en ook bij de

politiediensten, althans toch de Vlaamse, bewijzen dit maar zeer zeker is het

subsidiariteitsbeginsel op een schromelijke manier geschonden.

Het weze herhaald, ik spreek dan nog niet over de tactische flaters die door de bevelvoerder

op deze manier worden gevoerd.

“De aangehouden personen moeten te drinken en te eten krijgen krachtens de wet op het

politieambt, het EVRM en het Europees Verdrag ter Voorkoming van Foltering en

Onmenselijke of Vernederende Behandelingen of Bestraffingen van 14 november 1993. De

verantwoordelijkheid van de diensten die tot aanhouding zijn overgegaan is hierop toe te zien.

Het krijgen van een gepaste maaltijd heeft betrekking op zowel de bestuurlijk aangehouden

personen als op degene die het voorwerp uitmaken van een gerechtelijke aanhouding. De

diensten die de maaltijdkosten voor hun rekening moeten nemen alsmede de terug te betalen

bedragen zijn opgenomen in de omzendbrief betreffende de bevoorrading van personen in

arrest, met uitzondering van degene die het voorwerp uitmaken in een strafinrichting van 3

januari 2003.” (De wet op het politieambt , het handboek van de politiefunctie, Gilles L.

Bourdoux, Politeia nv, 2003, pagina 315 onder het nummer 12-6.)

De opgeslotenen hebben nauwelijks te drinken gekregen en slechts na lang aandringen een

suikerwafel. Dit kan moeilijk aan de bevelvoerende commissaris aangerekend worden vermits

zij blijkbaar niet de mogelijkheid kreeg van haar hoofdcommissaris de heer Vanreuzel,

rechterhand van de Brusselse Burgemeester, om de gevangenen van dit essentieel recht te

laten genieten.

Artikel 31, 5e lid van de wet op het politieambt zegt zeer duidelijk: “Elke persoon die het

voorwerp uitmaakt van een bestuurlijke aanhouding mag vragen dat een persoon in wie hij

vertrouwen heeft hiervan verwittigd wordt.”

Daar waar samen met Gilles L. Bourdoux (op cit. pagina 315) kan worden aangenomen dat

“men niet mag verwachten dat de politie iemand in Zuid-Afrika verwittigt of bij massale

aanhoudingen 200 personen in België op de hoogte brengt” toch kan men verwachten van

deze politiediensten dat zij minimaal aan de niet aangehouden parlementsleden, die hun

collega’s en de overige gevangenen proberen op te sporen, zou bevestigen waar deze

gevangenen zich bevinden. Het is potsierlijk dat, wanneer ik mij vanuit het Parket van de

Procureur des Konings, waar mij gezegd werd dat de gevangenen zich in het gerechtshof

bevonden onder het bevel van de politie van Brussel en de Burgemeester, de politie nog

probeerde aan te houden omdat ik mij met een drietal andere parlementsleden naar de poort

van het gerechtshof begaf. De bevelvoerende officier van de Brusselse politie had zelfs het lef

om te vragen waar ik naartoe ging alsof ik in een democratie aan de politie zou moeten gaan

zeggen waar ik precies naartoe ga.

Ook dit artikel van de wet werd dus zeer duidelijk overtreden.

Waar zeer vele dames aan tillen, en m.i. terecht, is het feit dat zij verplicht werden hun BH uit

te doen, sommige mannen werden trouwens ook op het lichaam gefouilleerd en diende zich

uit te kleden. Een dergelijke vernedering is voor niets nodig en wijst toch op een gevaarlijke

mentaliteit van de politie-inspecteurs en sommige van hun officieren.

Veiligheidsfouillering dient toch om zich ervan te vergewissen dat een persoon geen wapen

draagt of enig ander voorwerp bij zich heeft dat een gevaar vormt voor de openbare orde.

Ondanks het feit dat nog niemand met een BH is doodgeschoten, zou men eventueel met heel

veel verbeelding kunnen aannemen dat men zich met een BH zou kunnen ophangen. Al moet

dit wel bijzonder moeilijk zijn in een cel waar men met 12 mensen is ondergebracht en men

dus kan aannemen dat indien per impossibile, één van de dames zich zou willen ophangen

met haar BH, de anderen dit wel zouden verhinderen.

Bovendien stelt zich de vraag in hoeverre de openbare zeden niet geschonden werden door de

verplichting die deze dames hadden hun BH uit te doen in een ruimte waar ook mannelijke

politie-inspecteurs aanwezig waren. Het bevel gegeven aan deze mannen om “zich om te

draaien” is potsierlijk, de schunnige commentaar van sommigen Franstalige agenten bewijst

dit trouwens.

2.2. De wetgeving op het racisme:

Artikel 4 van het VN-rassendiscriminatieverdrag van 7 maart 1966 dat reeds 9 jaar later in

1975 door België werd geratificeerd, zegt dat: “De staten die partij zijn bij dit verdrag alle

propaganda veroordelen en alle organisaties die berusten op denkbeelden of theorieën die

uitgaan van de superioriteit van een bepaald ras of groep personen van een bepaalde

huidskleur of etnische afstamming, of die trachten rassenhaat en rassendiscriminatie in enige

vorm trachten te rechtvaardigen of te bevorderen, en nemen de verplichting op zich

onverwijld positieve maatregelen te nemen die erop gericht zijn aan elke vorm van aanzetting

tot of aan elke uiting van een zodanige discriminatie een einde te maken en met het oog

daarop, met inachtneming van de beginselen van de Universele Verklaring van de Rechten

van de Mens en van de rechten uitdrukkelijk genoemd in artikel 5 van dit verdrag

onderanderen:

a)….

b)….

c) Niet toe te staan dat overheidsorganen of overheidsinstellingen, hetzij op nationaal hetzij

op plaatselijk niveau, rassendiscriminatie bevorderen of daartoe aanzetten.

Weliswaar heeft het “Koninkrijk België” een voorbehoud gemaakt in relatie tot de vrijheid

van meningsuiting, de vrijheid van vergadering en vereniging maar dit neemt niet weg dat

sinds de laatste wijziging van deze wet door middel van de wet van 20 januari 2003, ook de

discriminatie op basis van taal naast afstamming, strafbaar moet gesteld worden maar ook het

opdracht geven tot discriminatie als equivalent aan discriminatie wordt beschouwd (artikel 1

lid 2).

Het is dus overduidelijk dat, wanneer de politie-inspecteurs Vlaamse parlementsleden en

Vlaamse burgers uitschelden voor “sale flamin”, zij deze antiracismewet overtreden. Indien

dit niet het geval zou zijn dan is het iedereen toegelaten om een ander volk in te vullen in

plaats van “flamin”, zonder dat er enige mogelijkheid tot bestraffing zou kunnen bestaan.

Vermits er reeds duidelijke straffen zijn uitgesproken in deze zin kan moeilijk worden

volgehouden dat Vlamingen wel zouden mogen worden uitgescholden, want dan zou dit een

discriminatie inhouden wat dan weer verboden is door het verbod op

nationaliteitsdiscriminatie. (zie handboek discriminatierecht, Dajo De Prins e.a. pagina 122.).

De politie-inspecteurs die deze scheldwoorden hebben geroepen hebben zich schuldig

gemaakt maar ook diegene die hen daartoe hebben de opdracht gegeven of aangezet zijnde de

zonechef van de lokale politie te Brussel en/of de Burgemeester van Brussel.

2.3. De taalwetgeving:

Politiebeambten in het Hoofdstedelijk Gewest Brussel dienen tweetalig te zijn. Er is enkel een

overgangsperiode voorzien van 5 jaar om deze tweetaligheid te bekomen.

Men dient zich dan ook de vraag te stellen in hoeverre het spoort met de taalwetgeving dat in

het tweetalig gebied Brussel ééntalig Franse politiegroepen worden ingezet, terwijl de

opvorderende Burgemeester perfect weet dat deze agenten en inspecteurs de taalwetten per

definitie zullen overtreden en dus niet kunnen voldoen noch aan de taalwetgeving maar ook

niet aan de wet op het politieambt die hen opdracht geeft om de burgers te beschermen. Men

kan moeilijk iemand beschermen en zijn rechten verdedigen wanneer men zelfs zijn taal niet

verstaat.

Wat dit laatste betreft is het trouwens erg merkwaardig dat een aantal Franse deelnemers aan

de manifestatie, die vergezeld waren van een Vlaams Parlementslid, niet werden verontrust

nooit werden bedreigd, maar opvallend beleefd werden behandeld. De Franse deelnemers

konden rustig interviews geven, zij konden gaan en staan waar zij wilden en pas helemaal op

het einde wanneer alle Vlamingen opgepakt waren werd zeer vriendelijk verzocht om weg te

gaan.

Deze Fransen zijn bereid steeds te getuigen. Hetzelfde geldt trouwens voor Engelstaligen die

eveneens nooit werden verontrust alhoewel zij zich op dezelfde wijze gedroegen als de

Vlamingen die werden aangehouden. Ook deze Engelstaligen zijn bereid om dit alles

schriftelijk te bevestigen. Het is dan ook overduidelijk dat de Luikse politiediensten in

opdracht van de Brusselse Burgemeester en diens korpschef de Vlamingen viseerden. De wet

op het racisme en de taalwetgeving werd dan ook manifest genegeerd.

Besluit:

Reeds in het verslag van de bendecommissie werd duidelijk gesteld dat er een interne controle

op de politie nodig was. Deze controle later geconcretiseerd in het Comité P en zijn

enquêtedienst, moet dienen om de democratische plaats van de politie te garanderen.

In casu heeft de Brusselse politie en vooral haar zonechef en het administratieve hoofd, de

Burgemeester, dit manifest niet gedaan.

Daar waar het uiteraard de bevoegdheid van de Burgemeester is om een betoging al dan niet

toe te laten, zelfs wanneer de mening van deze Burgemeester zeer sterk vooringenomen en

partijpolitiek beïnvloed is, daar moet toch aanvaard worden dat het politieoptreden niet door

deze arbitraire voorkeur van de burgemeesters mag worden beïnvloed.

Nochtans is dit in deze gebeurd. Onwettige bevelen mogen niet worden uitgevoerd zo had de

plaatsing van het Luiks detachement dat ééntalig Frans was, niet mogen gebeuren zelfs

wanneer de Burgemeester dit heeft bevolen. Het hardhandig optreden kan niet worden

gemotiveerd zoals enkele politiemensen probeerden met het principe “Befehl ist befehl”

aangezien ook daarin duidelijk voorzien is in de wetgeving op het politieambt waarbij een

immoreel bevel kan worden geweigerd.

Ik hoop, geachte voorzitter, raadsleden dat het Comité P deze ontaarding van een

politieoptreden, weliswaar onder druk van de politieke verantwoordelijke, zal willen

onderzoeken. Een verder afglijding van de politie naar een totalitaire machine ten behoeve

van gelijkaardige overheden moet ten alle prijzen vermeden worden

Met voorname achting,

Hugo Coveliers


In antwood op de vragen : deze tekst is vrij op internet, ik zou niet weten waarom hij niet mag verspreid worden.  Deze tekst is m.i. niemands eigendom, hij gaat over publieke feiten die iedereen heeft kunnen aanschouwen.  "Ze" zouden misschien graag hebben dat alles in duistere kantjes en hoekjes kon afgewerkt worden zoals vroeger maar er is wel een en ander veranderd op dat vlak.  De mentaliteit van ht regime niet, het sadisme van simpelen van geest die politieke macht verwerven evenmin.

Die laatste mijnheer ken ik.  Benieuwd wie er na hem komt.

De brandweer en sleepdiensten van de haven zijn ingeschakeld om het gezonken Spiritschip terug zeewaardig te krijgen. "Alles is aanwezig opdat het zou kunnen lukken, er zijn voldoende leeghoofden en windbuilen in de voorplecht maar het knelpunt is het overgewicht" aldus de havencommandant.






(met dank aan Roger voor de inspiratie)

Bedenkt u de onderteksten ?

Onze piloot vloog tamelijk hoog van vanmorgen : "Leedies ans chentlemenenne, this is gries.  Nice, hein ?"

Maar omdat we zo hoog zaten, zagen we de affiches niet die overal uithingen met lachende koppen van zwartbesnorde kandidaten : ook in de bakermat van de democratie wordt om de zoveel jaar de schijn hoog gehouden.  De namen van Griekse politici lijken voor een buitenstaander allemaal op mekaar ; van in mijn jonge jaren ben ik overtuigd dat de premier Karamanpoulos heet en de president Papadopoulos, maar dat kan niet, want die venten zouden dan al in de honderd moeten zijn.  Misschien zit het ginder ook in de familie ?

Alleszins is er een partij, LAOS, die nadrukkelijk zegt dat zij tegen de toetreding van Turkije tot de EU is.  Zij hebben nog nooit de kiesdrempel van 3% gehaald en als ze die mochten doorbreken, dan is het al geweten, hoe dat komt : door de bosbranden.  Dat schrijven namelijk de Griekse regimekranten. Als rechts een verkiezing wint is dat toe te schrijven aan een natuurramp en voor velen is het er trouwens zelf een.

De man van Laos heet Karatzaferis en hij is een felle orthodox-gelovige.  Hij schijnt ook de kerktaal te gebruiken.   Als hij wint, vrees ik dat we niet meer op reis mogen naar dat aparte, vriendelijke land.  Maar die kans is erg klein.  Wij kunnen niet elke keer op de winnende kandidaat inzetten, nietwaar Erik ?

Ik weet niet of Janice iets op haar blog zal vertellen over deze gebeurtenis die dit jaar zaterdag 15.09  plaatsgrijpt : de optocht van de reuzen van Borgerhout (wij zeggen "reuskens" met een verkleinwoord, want erg groot zijn ze niet).  Uiteraard was de belangstelling van de allochtone medemensen overrompelend. 

Er staat een intressante fotomontage bij de Gazet van Antwerpen.  En voor de rest wil ik met die vooringenomen slechte journalisten niets te maken hebben.  Geudens, Molenaar ... geen dertiende maand, zelfs geen tiende.

Wij hebben altijd een goed oog gehad op de huidige minister-president  van Wallonië, Rudy Demotte.  We hebben hem allen leren kennen toen hij zich ontfermde over ons aller Belgische Gezonheid en daar straffe uitspraken over deed.  Ik weet niet of u het zich nog herinnert maar tegen het einde van de legislatuur zei Rudy op een zonnige zomermorgen in april : "Voilà, er is geen verschil meer in de uitgaven tussen W en VL : mijn inspecteurs hebben dat weggewerkt". Alstubelieft !  Rudy is een straffe minister, met straffe inspecteurs.





Op een keer was hij samen met zoon Tobback op misie in het buitenland, ik weet niet meer welk buitenland.  De vlieger landt, de trap wordt voorgeschoven, de luchtwaardin (ja, je mag ook kotszakophaalster zeggen, maar dat klinkt onvriendelijk) opent het slot van de kofferdeur en daar staan onze twee Belgische ministers, een beetje bedremmeld rond te kijken.  Ik dacht nog, ze moeten terug naar binnen, ze hebben hun tutteke vergeten, maar neen hoor, moedig kwamen zij de trap af en de missie startte. Straffe ministers, als Rudy er bij is.

Rudy is zo trouw aan de Parti Socialiste als een Egyptische mummie aan haar lijk : niet te separeren.  Als ge de textiel begint los te maken, wikkelt hij hem terug op. Inséparable. Ik moet er geen 800.00 zegt de Waalse minister-president, ik moet er maar één, en het zal Elio zijn.

Daarom is het zo goed vandaag te kunnen lezen in le Standard, dé kwaliteitskrant  van over de taalgrens,  wat volgt :

Spirit moet een zelfstandige koers varen : dat is het advies van de partijraad aan de zeventien leden.

Onmiddellijk werd een nieuw partijlokaal aangeschaft

In de lijst van de rijkste mensen van het land B staat Christian van Thillo op de 17de plaats met zowat 463 miljoen euro. 

Daar is niet veel bijgekomen, Christian !  Hebben we wuft geleefd en alles er door gedraaid ?  Hebben we  de zorgeloze  en mooie oude dag uit het oog verloren ?  Gaan we van nu af aan terug ons best doen en enkele centjes opzij zetten ?  In de zwarte kous ?  Via allerlei technische superconstructies in bandieteneilanden van de Stille Oceaan ? 

Mooi.

En dan nu iets compleet anders.  Voor wie het mocht vergeten zijn, Van Thillo, de kleinzoon van flamingant Bill, is de grote Vlaamse Berlusconi met in zijn krantenrek de Morgen, Het laatste Nieuws,  het Parool, De Nieuwe Gazet, VTM en Kanaal 2. Het Parool kan afgesprongen zijn, maar hij was er alleszins mee bezig, eentje meer of minder, het komt er niet op aan.  "Boss, you not want Angels ?"

Uit The Brussels Journal van maart 2006 knippen wij enkele passages die geschreven werden naar aanleiding van het onthullende boek van Guido van Liefferinge over diens wedervaren in dienst van de Van Thillo's en vooral de laatste telg , Christian : 

Marcel Wilmet, hoofdredacteur van het succesrijke Het Laatste Nieuws krijgt de ene dag de hartelijkste gelukwensen en staat de dag daarna op straat. Eric Claeys, die zichzelf de profeet van Van Thillo noemt, zorgt ervoor dat VTM de dieperik ingaat door de programmabudgetten te halveren. De kijkcijfers dalen vreselijk, maar de kosten ook en dus stijgen de dividenden van de twee grote aandeelhouders (De Persgroep van de Van Thillo’s en Roularta van De Nolf). Van Thillo geeft zijn profeet in het openbaar de sleutels van een Porsche en 6 maand later mag Claeys ziek worden en zijn “loopbaan een andere wending geven.”

Van Thillo moeit zich niet met de redactionele inhoud, want dat is niet nodig omdat zijn knechtjes-hoofdredacteurs plus politiek commentator Luc van der Kelen perfect aanvoelen wat de baas wil en vooral niet wil lezen of zien: bv. geen enkele kritiek op het De Nolf imperium, want in ruil krijgt Van Thillo de vrije hand bij VTM. Ontluisterend zijn de voorbeelden die Van Liefferinge geeft over het gedrag van Yves Desmet, de hoofdredacteur van De Morgen, onafhankelijk (ahahaha!!!) dagblad. In ruil voor zijn kruiperigheid mag Smetje mee met het yacht van de baas op cruise in de Stille Zuidzee. Hilarisch is een afgedrukte mail van Koen Clement, directeur van De Morgen, over de rotzooi die men in de maag van de “weldenkenden” (hij gebruikt dat woord echt) moet splitten.

Dat is dus allemaal heel leuk en het boek wemelt van de anekdotes over de omkoopbaarheid en het geritsel van BV’s, met naam en toenaam en het bedrag erbij. Maar dat zal Van Thillo een zorg wezen. Het zal alleen zijn reputatie versterken van keiharde zakenman die voor niets terugdeinst en in sommige zakenkringen is dat eerder een pluspunt.

Waar de familie Van Thillo echter niet zal mee lachen zijn de uitgebreide analyses van hun financieel gesjoemel aan en feitelijk over de rand van het legale. Van Liefferinge toont aan dat een reeks financiële constructies de grote bedrijfswinsten zodanig spreiden dat men er verscheidene keren in slaagt langs de kas van de overheid te passeren en honderden miljoenen overheidssteun binnen te rijven. Dat zijn de gevaarlijke hoofdstukken die de politici ertoe kunnen brengen om in de toekomst geen belastingsgeld naar deze schatrijke financiers te dragen. En je weet maar nooit dat Strihou dit leest zodat le roi de Wallonie zijn trouwe dienaar Christian – de belgicistische kleinzoon van de flamingant Bill – de fel gesmaakte barontitel onthoudt.

Overigens zijn zelfs deze hoofdstukken bijzonder goed geschreven. De vlotte stijl van het boek valt op en past niet helemaal bij Van Liefferinge. Ik wil er vergif op innemen dat het boek voor een goed deel geschreven is in samenwerking met Mathias Danneels, de lievelingsmedewerker van de auteur; iemand die exact één dag later de ezelsstamp kreeg bij de uitgeverij Sparta nadat Van Liefferinge was buitengewerkt. Maar Danneels zal er zich wel voor hoeden om zijn naam op het titelblad te zetten. Hij is Van Liefferinge gevolgd toen die een tijdje hoofdredacteur van Het Nieuwsblad werd en hij zit er nog; maar je weet maar nooit.

-----------------------------------------------------------------------


Als u mij vraagt, ik vind dit heerlijke berichtgeving en let wel,  op de reputatie van The Brussels Journal valt niets af te dingen. En weet u wat die simpele en brave mijnheer van Thillo nog doet (als luttele bijverdienste) maar wel zeer eervol ? Een schril contrast na de bankroversverhalen van hierboven. Aan de foefelaar en vooral berichtenvervalser verleent dit land een eervolle benoeming bij de Nationale Bank : wij leven, vrienden, in een corrupt maffialand.

Christian Van Thillo

Regent

sinds 29 maart 2005

Geboren te Antwerpen, op 25 maart 1962

Beroep

Gedelegeerd bestuurder van De Persgroep nv

Diploma's

Licentiaat in de Rechten - Katholieke Universiteit Leuven
Master of Business Administration - Duke University, North Carolina, U.S.A.

Andere lopende functies of mandaten

Antwerpse Televisiemaatschappij nv
Gedelegeerd bestuurder

Mediafin
Bestuurder

Vlaamse Mediamaatschappij nv
Gedelegeerd bestuurder

Carlton Capital Partners
Non-executive Director: vanaf januari 2005

Ray

Uiteraard heb ik als derde generatie Antwerpenaar niets af te dingen op de gerechtvaardigde eisen  van deze stad.  Wij zijn mijn ganse leven samengebleven, A. en ik en zoiets schept meer dan een band.  De schetterende, scherpe  Antwerpse klanken, waar anderstaligen huilend gaan van lopen, zijn mijn dagelijkse poëzie, de Groenplaats is de voortuin van het huis waar  Rubens zijn Helena beminde en de O.L.-Vrouwekathedraal  (ook voor wie nooit een voet in de kerk zet) is nondedju zo schoon dat de paus  overweegt om ze te verplaatsen naar Rome.  Om te zwijgen over 't Scheld, de màchtige, pràchtige vloed ... ***

Maar ik kan onmogelijk àlles kritiekloos aanvaarden : deze stad verdient veel betere bestuurders, zeker dan diegene die we nu hebben. Een gewetenskwestie die bij velen van ons knaagt overal in Vlaanderen : onze gemeente, dorp of stad is iets anders dan de burgemeester en zijn bende die de plak zwaaien.  Behalve voor wie in Dessel woont bij  burgemeester Kris van Dijck van de NV-A, dàt is het paradijsje : wie in Dessel woont, is overal bij ; de anderen wachten buiten. (knipoog ?)

Als economisch hart van Vlaanderen (en daarbuiten) heeft Antwerpen heel wat opdrachten, lasten en lusten die buiten het normale bereik van een gemeente liggen.  De haven met haar circa 70.000 arbeidsplaatsen,  waar de chemische en petrochemische wereldnijverheden zich gevestigd hebben, de duizenden nevenbedrijven, transporteurs, rederijen, enz.  vergen extra aandacht op het vlak van mobiliteit, leefbaarheid en milieu.    De noden zijn groot, elke minister die hier op bezoek komt, is onder de indruk van de activiteiten en er worden kredieten vrijgemaakt.  Alleen moet Antwerpen  leren om zich, als het iets wil gedaan krijgen, wat charmant en dankbaar  op te stellen ... en niet als een onbeschofte boertige bende de geldschieters de deur te wijzen.  Ik heb het natuurlijk over het BAM-project, waarbij in een eerste fase ruim 12 miljard vrijgemaakt wordt en het nogal evident is, dat de leden van het Vlaamse Parlement inzage eisen en daar recht op hebben.  Zeker  in Visa-stad.

Welnu met het MAS gaat het niet dezelfde weg op, het dossier is financieel veel becheidener maar de achtergronden zijn weer typisch Antwerps, veel grootspraak en geen centen.  "Ik heb deurst,betaalt eens een pintje veur mij".

Met zulk een affiche krijgt ge elke Antwerpenaar met een beetje historisch besef plat.

In 2004 werd het MAS geraamd op 53 miljoen €,  wat vrij bescheiden is en het ergste laat vermoeden voor de eindafrekening.  18 miljoen zouden op tafel geflikkerd worden door de gulle stedevaderen die als ze niet toekomen discreet hun Visa bovenhalen en 35 miljoen komt uit de toverhoed van Spiritvriend Anciaux.

In 2005 werd 2,4 miljoen van de beloofde 35 vrijgemaakt, waarvan 1,7 vastgelegd.  In het begin hoor je  altijd ronde volle cijfers met oneindig vele nullen, als het op afdokken aankomt, rollen de koperen muntjes van na de komma over het bureau van de boekhouder.  Ook typisch.  In het Vlaams Palement bestaat  slechts een gering enthousiasme om de resterende 33,3 miljoen vlot uit te betalen.

Wat de inbreng van de Royale Sinjoren betreft, dat loopt evenmin over een weg vol rozenblaadjes.  De bedrijvensponsoring kent geen succes (steeds dezelfde firma's voor steeds gelijkaardige doelen, bedrijven zijn dat beu vooral omdat er nauwelijks sprake is van return), sponsoring van particulieren is zo mogelijk nog triester, want niet elke burger met centen wil zijn naam koppelen aan een initiatief dat een zoveelste uitgave lijkt van een lawaaiconcert in de oude stad.  Het concept is onduidelijk en niemand zit er op te wachten.  Het enige waar zekerheid over bestaat zou de verkoop zijn van het gebouw op de Suikerrui van het huidige Volkskundemuseum.  7 miljoen moet dit opbrengen, geen peulschil.

Wat in de loop der jaren op de achtergrond verdwenen is, zijn een aantal argumenten waarom deze armlastige stad met haar gigantische tekort, haar grote behoeftes, haar uitgesproken zwakke bestuursprofiel, haar respectloze behandeling van 35.000 illegalen en ontkenning van multiculturele problemen, het lef vandaan haalt een nieuwe luxemusem op te richten. Alsof Sheherazade aan het Willemdok klaarzit voor haar nachtverhaal van Ali Baba en de veertig rovers.

Los van de techniciteit om collecties te groeperen (volkskunde, specifiek ethnische objecten) dacht men ten tijde van Anthonis, de wonderschepen   en verruimingskandidaat             twee vliegen in een klap te vangen : Antwerpen, de multiculturele hoofdstad waar iedereen zich thuis voelt én tegelijk het Vlaams Blok/Belang een kopje kleiner maken door dit indrukwekkende project.

Of de weduwe van Dr Paul Jansens de Inca beeldjes, waar zoveel over te doen is geweest, naar het MAS zal verhuizen, valt nog te bezien ; het is alleszins iets om mee uit te pakken.   Of de grote massa -om wie het toch te doen is- dit ook ook vindt, zal vlug blijken.   Er zijn gelukkig nog wat oude hoofdjes van de koppensnellers, pygmeesperen, peniskokers en een negertje van de missiewerken dat met zijn kopje knikt als je er een cenje insteekt, om desnoods voor veel volk te zorgen.

Ray


PS : Enige tijd geleden schreef Bert Verhoye in het Nieuwsblad een column over ditzelfde probleem.  Langs andere wegen komt Bert Verhoye en ik tot eenzelfde conclusie, ook als hij er niet gelukkig mee is.

Nog een PS aub ?  Dank u : voor diegenen die soms verwijten dat wij de spreekbuis zijn van het VB, in deze zaak ken ik gewoonweg hun finale standpunt niet. Ik denk dat ze geworsteld hebben in de gemeenteraadsfractie met de vrees een etiket van xenofobie opgekleefd te krijgen, mochten ze tegenstemmen.  Maar dat etiket  hebben ze sowieso.

*** (drie asteriksen om nog iets te zeggen) : mochten er personen zijn die graag een extra-lovende beschijving zouden ontvangen van hun gemeente, dorp of stad, dat ze het laten weten.  Mits een kleine vergoeding is dat zo gefikst.  Uitsluitend over Vlaanderen. Over Sidi-Bel-Abbès en Oran valt veel te vertellen maar weinig goeds. Althans door mij.

In mijn stad (en die van allah) lopen er sommigen rond met de "gloriol", ook als u dit laatste woord niet in het groene boekje tegenkomt, begrijpt u het ongetwijfeld.  

Ze willen van alles voor hun stad om aan de weireld te bewijzen hoe "groots" ze zijn, hoe "weirelds" ze zijn,maar er  is nooit geld.  Vandaar dat ze van oordeel zijn, dat diezelfde weireld mee moet afdokken voor de geniale invallen van de Sinjoorse Notabelen.    Op de Grote Markt heerst de mentaliteit van "Ik heb deurst, betaal mij eens een pintje". Kijk, dit wil men : een MAS (een Museum aan de Stroom), waarvan de bouw vorig jaar in september één maand voor de gemeenteraadsverkiezingen van start ging en dat tegen 2010 geopend moet zijn (zie foto)


Het gebouw ligt niet aan de Schelde maar aan het oude Willemdok, het vroegere Schipperskwartier met de danspaleizen, de meisjes van plezier, het uitgangsparadijs voor de zeemannen en de naar een speciaaltje hunkerende Sinjoren.  Momenteel, naar analogie met andere havensteden, is de oude wijk behoorlijk gerenoveerd, oude pakhuizen worden vakkundig verbouwd tot luxe-flatgebouwen, en ook het Archief vindt hier een onderkomen in het erg mooie Felix Pakhuis.


Dit mag u verwachten van het Museum aan de Stroom (weggeplukt van hun vrij onpraktische webstek) :

De missie van het MAS is duidelijk. Het museum wil vertellen over de stad, haar inwoners, de stroom en de haven. Maar het verhaal dat het MAS vertelt, is niet exclusief Antwerps. Het heeft ook een universele dimensie. Het gaat over allerlei fenomenen, tendensen en processen die de groei en het functioneren van een stad bepalen. Daarom moet het museum ook een rol spelen bij een (Chinees) nieuwjaarsfeest, de aankomst van Sinterklaas, een reuzenoptocht, het Suikerfeest, oorlogsherdenkingen enz. Het moet aanzetten tot het weer aanknopen bij oude stedelijke tradities of tot het ontwikkelen van nieuwe. Het MAS wil ook een foyer zijn voor officiële ontvangsten, plechtigheden, bruiloften en geboorteaangiften.

Het MAS heeft bovendien de ambitie om het debatcentrum van de (een) stad te worden. Publieke discussies over actuele thema's en "hot items" moeten een plaats krijgen in het museum, net als buitenlandse toptentoonstellingen. Ook daarom is het MAS tegelijk Antwerps en internationaal of universeel. Het is er voor de verschillende gemeenschappen van Antwerpenaars en Vlamingen, als ontmoetingsplaats en als ankerpunt van identiteiten. Het is de plaats waar de (culturele) biografie van een stad gelezen én gemaakt wordt… door de bezoeker zelf. Het buitenlandse publiek kan er kennismaken met en inzicht krijgen in alles wat Antwerpen en Vlaanderen "zijn". Dat wordt de internationale dimensie van het MAS: meer Vlaanderen in Europa en in de wereld, maar ook meer wereld in Vlaanderen.

Deel 2 volgt hieronder