Ik ben verleden week op bezoek geweest bij Zuster Godelieva. Met een A en niet E. Zusters die binnen treden krijgen allemaal een naam, hun geboortenaam wordt hen afgenomen. Zo heet deze Zuster Godelieva. (Als dat met die naamverandering niet klopt zeg het dan aub.) Een hele lieve Zuster, maar met zo een bende kinderen met hun eigen problemen, was het wel eens moeilijk voor hen, en moesten ze wel eens streng zijn. Maar nu was ze heel vriendelijk tegen ons. Ik vroeg haar: Waarom hebben ze het gebouw niet gehouden, en er een MONUMENT van gemaakt? Dat bestond toen nog niet zei ze. Spijtig, Foto's van in de jaren 20 zijn er, maar niet van toen ik er was. Hoe kun je dan ooit afscheid nemen van je kindertijd? Ze had enkele foto's gemaakt, en ze koestert ze. Ik zag dat aan haar, hoe ze haar foto's stevig vast hield. Ik zag dat ze een foto van het gebouw had zoals het er toen eruit zag. Had ik ook graag gehad. Maar durfde niks te vragen, respect he.
Nu Zondag ga ik naar Poppel en ik hoop, dat ik daar foto's vind, van hoe het gebouw eruit zag in de jaren 60. Ik weet nog hoe het gebouw eruit zag. Ze hebben toen de voorgevel vernieuwd. Waar de bureau's waren van de Zusters. En die zware poort waar je door moest, met zo een grote sleutel, Ik hoor nog altijd het geluid van dat slot. Dat blijft je bij, je hele leven. Dat geluid betekende hier kan je niet meer weg. Als kind he.
|