Vanmorgen een overheerlijk ontbijtbuffet, de koffers in de wachtruimte gezet en nog een voormiddag vrije tijd. We bezoeken het Te Papa museum op enkele minuten wandelen van het hotel .
Het Te papa museum is volledig gratis en omvat 5 verdiepingeen met een zeer compleet beeld over Nieuw Zeeland, een echte aanrader. We moeten natuurlijk selecteren en die dingen gaan zien die ons het meest boeien. Er is zoveel te zien en te ondernemen dat we enkele dagen hier zouden kunnen doorbrengen. De nagebootste aardbeving terwijl men in een huis plaatsneemt is akelig en zindert nog tijdje na. De volledige fauna en flora van dit mooie land en de reuzeinktvis hier gevangen door Cousteau Junior en op sterk water gezet mogen rekenen op de nodige belangstelling. Verdiep hoger alles over de houtsnijkunst van de Maoris.
Helaas vliegt de tijd en moeten we terug naar het hotel voor een heerlijke maaltijd voor we om 13u plaatselijke tijd (bij ons is het nu midden in de nacht 1 uur) naar de luchthaven gebracht worden.
Het inchecken verloopt ontzettend traag. We willen graag naast elkaar zitten op die verre terugreis. De dame aan de balie is zeer vriendelijk maar bakt er niet veel van. De labels voor de koffers worden wel 10 maal afgedrukt en weer weggegooid, zo een toestand hebben we nog nooit meegemaakt.
Na een half uur (echt) is eindelijk alles in orde, t'zijn dan ook drie vluchten die we moeten hebben om aan de andere kant van de wereld thuis te geraken. Effe rustige plaats zoeken dan om onze steunkousen aan te doen. Die dingen zijn echt wel nodig op zo een reis. Voordien maakten we daar nooit gebruik van maar het moet gezegd, eens aan getrokken (wat niet zo eenvoudig is) geven ze een licht gevoel aan de benen en voeten.
Als we goed en wel klaarzitten om op te stijgen voor de vlucht Wellington - Sydney, komt uit de cockpit het onheilspellende bericht dat er een technisch defect is. Na 3 kwartier is het euvel verholpen en kunnen we eindelijk opstijgen. Al die tijd bleven we gewoon zitten in het toestel. We zitten helemaal achteraan en tegen de tijd dat de airhostess met de maaltijd aankomt is er geen keuze meer tussen chicken of ik weet niet wat! Bij het openmaken van de maaltijd komt een geur me tegemoet die ik helaas maar al te goed ken van in India. Een bepaald kruid (vraag me niet wat) zorgde er destijds voor dat ik in India 2 dagen doodziek in bed lag, dat was in New Dehli. Ik plooi de boel dicht en stel me tevreden met het slaatje. De koffie achteraf is net schotelwater en als ik me verheug op het chocolaatje erbij blijkt dit muntchocolade te zijn, niet dadelijk mijn favoriete chocolade. De frisko van cocos met amandelen was gelukkig wel lekker alhoewel ik helemaal geen ijsfanaat ben.
Als we in Sydney toekomen is het haasten om naar de andere gate te geraken voor de22 uren durende vlucht naar Londen. Hier merken we ook dat we niet via Singapore zullen vliegen maar wel Bangkok.
Het toestel is niet meer van de nieuwsten. Wat waren we verwend op onze heenreis met de gloednieuwe Airbus 380. Maar ja, we hebben geen keus, we zitten in de middenste rij van vier, echt geprangd! Als de passagier voor me dadelijk zijn stoel volledig naar achter zet voel ik me gevangen en kan zelfs mijn ene been niet over het andere leggen zonder de stoel voor me te raken. Jongens toch, hoe gaan we dit overleven.
In Bangkok maken we een tussenlanding om bij te tanken. Een nieuwe crew komt aan boord. De nieuwe luchthaven van Bangkok Suvhanaphoem ken ik maar al te goed na 5 reizen naar Thailand op enkele maanden tijd een tweetal jaren geleden.
Helaas is P. onze sympathieke reisgenoot ziek geworden op de vorige vlucht en moet hij in Bangkok achterblijven. Die maaltijd he waarvan ik niet durfde te eten, wie weet.............
Vervolgens nog een 14tal uren naar Londen. Zeer veel turbulentie en vermits we in de staart zitten levert dat heel wat ongemak op. De bliksemschichten schieten voorbij als we door een heus onweer vliegen.. Dan maar naar middelen gijpen waarvan velen gebruik maken, slaappillen. Ze hebben geholpen, enkele uurtjes heb ik toch blijkbaar geslapen in mijn ongemakkelijke positie. De beste plaatsen achteraan in de staart zijn de zijkanten, zo zijn er helaas maar drie rijen aan iedere zijde. Daar heb je ruimte, ik heb dat destijds meerdere malen mogen ondervinden op de vluchten Parijs - Bangkok. Meestal zijn die plaatsen voor alleenreizenden.
Als we eindelijk in Londen toekomen is het daar s'morgens vroeg. Lang moeten we niet wachten op de volgende vlucht ditmaal met British Airways. Op en af noem ik dat altijd. Schitterend weer stelde ons in de gelegenheid Londen nog eens te mogen overschouwen uit de lucht. T'is hoog tijd dat we nog eens citytrip Londen maken want er is weer t'een en t'ander bijgekomen, zien we vanuit de lucht.
Stipt om 11.05 gelijk voorzien landen we in Brussel.
Helaas blijkt een van onze koffers zoek te zijn, dus weer paperassen invullen voor we dochterlief zien die ons komt ophalen. Die koffer is 2 dagen nadien thuis afgeleverd, niet erg, toch allemaal vuile was en zomerkledij. Meestal komen die zoek gegane bagage weer terecht. Gelukkig maar want in de bewuste koffers zaten de notas gemaakt om deze blog te schrijven. .
Selectie van fotos volgt en denk eraan ook blog aan te maken over volgende reis, binnenkort. Bestemming en met welk vervoermiddel, meer hierover morgen of overmorgen.
T'is nog niet gedaan hoor, de terugreis, de langste ooit, verliep niet zonder problemen, integendeel.
De fotos van Nieuw Zeeland komen aan het einde van de blog. Het zal een zeer mooie reeks zijn, geselecteerd uit de 2000 (!) gemaakte fotos tijdens deze reis.
We rijden weer eindje zuidelijker vandaag. Onderweg stoppen we aan een Wildlife centrum voor een koffie. Verschillende van onze mannen zijn er in geslaagd, via ik weet niet waar, de tuin binnen te geraken. Achteraf blijkt dat ze fotos namen van de kiwi, de vogel he, niet de vrucht. Een kiwi is een nachtdier en zal je zelden ergens overdag zien, maar soit de fotos gaan de bus rond. De mooiste (die van L) zal achteraf doorgezonden worden..
Een adembenemende tocht volgt dan door de Manawutu Region via de steden Levin en Otaki en Rimutaka. We stijgen en stijgen en houden halt op een hoogte van 600m. Het is er heel koud en winderig maar de moeite voor nemen van fotos.
Als we terug beneden zijn gaat het langs de Kapiti Coast naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland.
In de haven zien we de ferryboten voor het Zuidereiland, het is de enige manier om over zee het andere deel van Nieuw Zeeland te bereiken. Nu dat Zuidereiland zal voor volgende keer zijn (wie weet ooit). Het schijnt er prachtig te zijn maar onze reis was in eerste instantie Australië. Het Noordereiland was zeker de moeite.
In Wellington bezoeken we de St. Pauls Cathedral waar ze druk aan het oefenen zijn voor een huwelijk morgen. Na de stadsrondrit gaan we terug naar boven voor het uitzonderlijke panorama over Wellington. We blijven dan ook tijdje op Mount Victoria, het weer is schitterend, een staalblauwe hemel. Maar.................................................... owee, wat staat ons te wachten.
Ik zit van voor in de autocar als we afdalen naar de stad. Het weer is aan het omslaan, ineens is de lucht inktzwart ipv blauw en zien we een heuse tornado boven de heuvels. Fascinerend , zo een draaikolk. Het begint heel hard te regenen en te waaien en als we aan het Bay Plaza hotel, dat aan de haven ligt, aankomen is de hel losgebarsten. Onze chauffeur kan parkeren voor het hotel en mits ik van voor zit ben ik een van de eersten die het waagt de enkele meters naar de ingang van het hotel te bereiken. Ben juist niet weggewaaid, maar er sneuvelden heel wat brillen, die gewoon afwaaiden en de slankste dames van de groep moeten zowaar hulp krijgen van galante heren, om niet ondersteboven te waaien op die korte afstand naar de veilige beschutting van het hotel.
We hebben een kamer op het negende verdiep. Als we binnenkomen stroomt het water binnen langs de vensters die nochtans dicht zijn. In de badkamer is het wc papier doorweekt. Als ik hier vannacht moet slapen, doe ik geen oog dicht. De nachtrust is broodnodig want morgen staat ons een zeer zware terugreis te wachten. We krijgen een andere kamer op het gelijkvloers.
Vanavond ook afscheidsmaal in the Brewery, een zaak op wandelafstand van het hotel. We gaan te voet want de weergoden zijn ondertussen gunstiger gestemd, of moeten we zeggen getemd.
De maaltijd was een succes mede door de mooie discours van the chief A. Hij kreeg deze bijnaam op de Hangi avond in Rotorua, omdat een plaatselijke schone hem toen uitkoos als assistent voor hun show.
Onze laatste nacht in Nieuw Zeeland, morgen terug naar Europa.
We hebben heerlijk geslapen met open raam voor de zilte zeelucht. Zal de reden zijn waarom ik enkele fabuleuze grote beten heb van God weet welk insect, dat me heeft tussengepakt vannacht aan mijn linkerarm en voet. Zie het al, zal dekbed van me afgestoten hebben in mijn slaap en die beestjes zullen gezegd hebben, njam, njam lekker brokje. Alle gekheid op een stokje, om 9 uur vertrekken we naar een uitzichtpunt waar we Napier kunnen overschouwen. Het bord dat aangeeft dat het laatste stuk verboden is voor autocars negeren de chauffeur en de gids. Ik wijs hen erop (beroepsmisvorming van 20 jaar zelf gidsen). Don't worry is het antwoord.
Het uitzicht boven is prachtig en we vertoeven er dan ook de nodige tijd. Plezant detail was het toilet daar boven op die heuvel. Iedereen wou het wel eens proberen omdat iemand ontdekte dat een stem alles zei wat te doen. Close the door, wash your hands enz. algemene hilariteit, ne sprekende wc kenden we nog niet.
Bij het naar beneden rijden gaat het al vlug volledig fout. Tja dat bord he, met dat verbodsteken voor autocars staat er niet zomaar. Om een lang verhaal kort te maken, t'heeft een half uur geduurd eer we verder konden. In de eerste bocht ging het al fout door tegenligger die niet wilde wijken (terecht). De man kwam vertellen dat we daar niet mochten komen, hij had overschot van gelijk. Al vlug groeide de file bergopwaarts aan, geen doorkomen aan. Na veel gepalaber, de politie kwam er net niet aan te pas moesten de wagens een voor, een stuk terug naar beneden en wij heel langzaam verder. We hadden een prima chauffeur, gelukkig maar anders stonden we daar nu nog haha. Achteraf vertrouwde hij me toe dat hij nooit meer die heuvel zou oprijden. Het laatste stuk moet eenvoudigweg te voet afgelegd.
Komische situatie eigenlijk, want heel vaak werden er overal wandelingen gedaan, een beetje te veel . Als er dan echt gewandeld moest, ging het met de autocar, tja.
Volgende bezoek is bij een wijnboer. Een prachtig wijngoed, schitterend gelegen en gesticht in 1831. Chique bedoening binnen en diverse degustaties zijn voorzien, 2 witte, 2 rode en 1 dessertwijn. Heel plezant keren we terug naar buiten waar de zon hoog aan de hemel schittert, een prachtig zicht over de wijngaarden, echt om U tegen te zeggen. De Nieuw Zeelandse wijntjes zijn best te genieten en zeer schappelijk in prijs. Wijn meenmen is niet doenbaar maar achteraf toch bij ons gevonden in speciaalzaak, de wijn van Mission.
We rijden naar het stadje zelf dat heel wat gebouwen in Art Deco bezit, zeer mooi.
Eindelijk krijgen we een namiddag vrij. We gaan op een terrasje een cappucino drinken (weer zo lekker gelijk in Australië). Een sandwich erbij gaat lekker achter de kiezen. De enige plaats waar ze dezelfde heerlijke cappucino maken bij ons is bij Blanche Dael in Maastricht. Twee vestigingen hebben ze daar, eentje in Céramique en andere in de oude stad in de voormalige kerk op het koor jaja, de rest is een prachtige boekenzaak, het schip van de kerk dus, dichtbij Entre Deux winkelcentrum. De koffiebranderij annex winkel is dicht aan de Maas. Recent hebben ze een vestiging geopend in Genk aan bibliotheek. Maar ik ben aan het afwijken nu.
Terug naar dat terras. Ik wil naar het toilet maar is niet te vinden, er is er gewoon geen! Was in Australië ook zo op verschillende plaatsen, gekke situatie. Dan maar naar openbaar toilet en ja hoor weer met zo een stem die je alles zegt. Alle toiletten zijn gratis en perfect schoon, binnenkort krijgen we in Hasselt ook zelfreinigend toilet, wel betalend. Goede zaak want je kunt toch niet telkens iets gaan drinken als het hoog water is.
Op zoek nu naar de Paua shell, dit is een schelp die alleen voorkomt in Nieuw Zeeland voornamelijk het Zuidereiland. Ze heeft alle kleuren van de regenboog aan de binnenkant en is zeer geliefd voor juwelen. Heb er al armband van, een hangertje en ring destijds gekocht op cruise schip, anders kan je die niet vinden behalve hier in NZ. Eigenlijk ben ik gewoon op zoek naar stukjes afval, heb ze gezien in Buried Village maar te laat aangedacht dat het zeer mooi zou zijn om een isomo bol ermee te beplakken. Ik heb dit trouwens vanmorgen gezien in de shop van het wijnkasteel.
De vriendelijke mevrouw van een shop waar ik er naar vraag toont me de weg naar een zaak waar ze die wel verkopen. Ze geeft me zelfs een plannetje mee. T'is niet zo ver en als ik de zaak binnenkom weet ik nog niet dat ik er 2 uren zoet zal zijn. Een paradijs van duizenden soorten stenen, never seen. De Paua shell stukjes zijn er ook in diverse maten en worden per gewicht verkocht. Voor 15 NZ Dollar krijg ik 100gr schelpen. (1 Euro is 2,09 NZ Dollar) Ik vul een platiek zakje en waag me dan aan de andere stenen waar je voor 20NZ Dollar een grotere zak mag vullen. Al die tijd staat echtgenoot lief geduldig te wachten. Er is lectuur voorhanden voor de heren terwijl de dames zich volledig laten gaan.
We maken nog een mooie wandeling en rusten uit in een heerlijke tuin to de zee. Al dat prachtig wrakhout dat aangespoeld is en zomaar voor het oprapen ligt steekt me de ogen uit.
Op de valreep ontdekken we een schitterende kunstgalerij waar ik een prachtige hanger van Paua shell zie liggen in uitstalraam. Schat van een man die ik heb die onmiddellijk me mee binnen neemt en me de hanger cadeau doet.
Content gaan we terug naar het hotel, een mooie aandenken (wat ik zeer veel draag) rijker uit Napier, die schitterende locatie in Nieuw Zeeland.
Gisteren dan uitslag gekregen tijdens consultatie bij de gastro enteroloog. Het feit dat ik nuchter moest zijn bleek dus wel degelijk voor een nieuwe gastroscopie. Welnu zo een gastroscopie is echt geen pretje. Liggend op je zijde spuiten ze je een vloeistof, die afschuwelijk smaakt, in de mond.
Je krijgt dan een mondstuk en voor je het weet heeft de arts daar al een darm ingestoken. Men vraagt je om effe te slikken, dus slik je die afschuwelijke vloeistof in. Dan gaat het vliegensvlug, alles duurt amper 3 minuten maar die lijken eeuwig te duren. De arts brengt dan tot 3 maal andere darm in die buis en je voelt dat ding telkens door je lichaam kruipen, niet plezant.
Ik moest toch wel effe op mijn positieven komen na dat onderzoek. Tijdens onderzoek hoorde ik de artsen al zeggen, verschillende maagzweren.
Na volledige biopsie is het verdict god zij dank dat de maagzweren veroorzaakt zijn door bacterie. Schijnt tegenwoordig meer en meer voor te komen bij de prille zestigers. Door al dat gereis naar die verre landen misschien. Op de vraag van de arts of ik recent nog op reis was, vertelde ik hem dadelijk van Australië en Nieuw-Zeeland reis, waar ik aan toevoegde dat die landen dezelfde gezondsheidszorgen kennen als hier bij ons. Klopt mevrouw zei hij, maar daar leven ook andere insecten en ongedierte. Is inderdaad zo maar toch straf voor deze reis, want waar hebben we al niet overal andere onhygienische situaties meegemaakt, zoals in Noord India, Nepal, Mexico, Egypte om er maar enkele te noemen.
Nu stop daarover en naar de toekomst kijken.
De cruise die we volgende week doen naar Noorse Fjorden, Lofoten en Noordkaap en middernachtszon moet gelukkig niet geannuleerd. Is onze 7de cruise en alles is aan boord zelfs hospitaal, heb daar ook al enkele jaren geleden mee kennis gemaakt wegens plotse rugklachten en prima gesoigneerd geweest. Heb groen licht gekregen, oef. Vertrekken uit Amsterdam, dus geen vliegtuigen en zo maar rustige mooie reis met veel natuurpracht. We deden de Noorse Fjorden al enkele jaren geleden over land. We doen zelden een reis 2 maal maar die natuur daar loont toch echt wel de moeite. Toen was het over land, nu over zee.
Wel zware antibiotica kuur volgen en strikt dieet. De kilos vliegen eraf, da's ook zeer positief. Tot nu toe weinig ongemak door die kuur. Laat ons hopen dat het zo verder gaat.
Na de reis moet ikdan terug voor nieuwe gastroscopie, daar probeer ik nu nog niet aan te denken.
Zo effe alles uitgelegd en zou graag iedereen willen bedanken voor de vele reakties ivm met mijn gezondheid hetzij telefonisch, per email, hier op mijn blog. DANK U WEL allemaal. Jullie bezorgdheid heeft me erg veel plezier gedaan.
Ik ga proberen het volledige verslag af te maken voor we volgende week vertrekken. De fotos van Nieuw Zeeland volgen want het is zeer moeilijk een selectie te maken uit de prachtige reeks uit Nieuw Zeeland.
Vanochtend verlaten we het Sudima hotel om richting Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland, te rijden. Een prachtige plaats omgeven door een weelderige plantengroei.
Het Noordereiland heeft wegen waar veel bochten in zitten met telkens weer nieuwe vergezichten. Ook veel opussums die hier zeer veel voorkomen maar helaas doodgereden door het toch wel drukke verkeer. Vrij veel wegeniswerken her en der maar we genieten van onze tocht.
Volgende stop zijn de Huka Falls, echt adembenemend mooi, de Waikato rivier ijsblauw, die zich kolkend een weg baant en zich aan een waterval naar beneden stort met maar liefst 200 000 liter water per seconde. Er is kleine wandeling voorzien maar ik blijf het spektakel gadeslaan, dit is het Nieuw Zeeland zoals we het zagen in documentaires, echt de moeite! Speciale bootjes proberen tegen de kolkende stroom in te varen wat heel wat spektakel meebrengt.
Het middagmaal bestaat uit Prawns (reuzegarnalen) met rijst. Terplaatse is een kwekerij en men kan er vissen op die lekkernij.
Tijd ook voor de groepsfoto in een idyllisch decor aan de oever van de Waikato rivier.
Een prachtige tocht door een adembenemend landschap brengt ons naar Napier.
Het stadje aan de kust gelegen is volledig verwoest door een aardbeving in 1931. Ons hotel is gelegen aan de jachthaven, dicht aan zee dus. Men is de voormalige loodsen druk aan het restaureren en we maken een mooie wandeling langs de jachthaven en de zee, leuke terrasjes en aan de vloedlijn prachtig wrakhout, hier aangespoeld van aan de andere kant van de oceaan door de aardbeving in Chili 2 weken geleden. Ik kan het niet nalaten een prachtig stuk hout mee te nemen. Heb het zonder problemen bij de douane thuis gekregen, oef.
Vanavond is geen maaltijd voorzien en we besluiten in het hotel zelf te eten, wat een schot in de roos blijkt te zijn. Een heerlijke soep met garlic bread en overheerlijke snapper (the catch of the day) vergezeld van ne lekkere Nieuw Zeelandse Chardonnay, zicht op de jachthaven, meer moet dat niet zijn.
Elke badkamer blijkt ook een bubbelbad te hebben voor 2 personen. Heerlijk relaxen in wolken schuim en dat schuim achteraf proberen weg te spoelen en weer eens ontdekken dat het badwater in tegenwijzerzin wegloopt. We zitten in het Zuidelijk Halfrond en het is echt waar hoor, hebben dat al meermaals getest.
Heerlijk geslapen met open vensters en dit desondanks de alomtegenwoordige zwavel geur die ons eigenlijk niet zo stoort. Alles went. Vandaag bezoeken we WAI-O-TAPU Thermal Wonderland. Het volledige thermisch gebied is 18 vierkante kilometer waarvan slechts een klein deel open voor het publiek, maar wat voor een deel, whaw!!! Een wandeling om nooit meer te vergeten. Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. Zelfs voor geologen is dit een bijzondere attractie. De kleurenvariatie in het gesteente wijst op de aanwezigheid van een groot aantal mineralen. De belangrijkste zijn: zwavel geel antimonium oranje koolstof zwart silicum wit mangaan paars arsenicum groen
We wandelen netjes op de aangegeven paden, het pad verlaten is met je leven spelen. De waterafvoer in dit gebied loopt via de Wai-o-tapu stroom die uitmond in de Waikato rivier. Er zwemt geen vis in de stroom vanwege de hoge concentraties chemische verbindingen uit de thermische bronnen.
Sommige kraters heben kokende bronnen. Een aantal is opvallend geelgekleurd door zwavelafzettingen uit de gassen die vanuit de grond ontsnappen. Achtereenvolgens ontdekken we Het Huis van de Duivel, Regenboogkrater, Donderkrater, Inktpot van de Duivel, Het Schilderspalet, De Opaal Poel. Een unieke ervaring is ook de houten loopbrug over de Terrassen. Kortom moelijk te beschrijven deze wandeling.
Tot slot bezoeken we de Lady Knox Geiser die dagelijks erupteert om 10.15u. Tot 1931 erupteerde de geiser op eigen kracht elke 24 à 25 uur. Nu laat men de geiser dagelijks spuiten voor de vele bezoekers. Men voegt zeep toe en daardoor gaat de oppervlaktespanning van het water verminderen waardoor de hete stoom en water vrij kunnen komen door de ventilatieschachrt van de geiser.
Aansluitend brengen we een bezoek aan Buried Village. De vulkaan Mount Tarawera is hier in 1886 uitgebarsten. Je kan het hier vergelijken met Pompei maar in Nieuw Zeeland dan, nu allemaal terug opgegraven en blootgelegd.
Hier kopen we ook een houten beeld van een Maori kunstenaar. Eigenlijk zie ik dat Maoiri houtsnijwerk niet zo graag maar dit mag toch niet ontbreken in onze collectie houten beelden meegebracht van onze reizen from all over the world.
Terug naar het hotel dan en rustig bijlezen over al die opgedane indrukken.
s'Avonds amuseren we ons kostelijk op de Hangi avond. Een uitstekend buffet gevolgd door een geslaagd optreden van plaatselijke Maoris. De Haka dans zullen we nooit vergeten. Als we enkele weken later thuis in Hasselt, tijdens een meer dan geslaagde reunie met onze reisgenoten, georganiseerd door Els en Paul, de film hierover bekijken liggen we in een deuk van de lach.
Eindelijk terug thuis na weekje ziekenhuis. Het zou wel eens kunnen dat ik in Australië met bacterie te maken kreeg die verantwoordelijk zou zijn voor diverse maagzweren. Heb zeer veel pijn gehad en moet nu maagsparend dieet volgen, niet simpel, geen tomaat, komkommer, champignons mijn lievelingsgroenten. Zeker geen ui, look enz. Geen rauwkost, geen bruin of volkoren brood. Alhoewel ik zeer graag kook is het niet eenvoudig menus samen te stellen gezien de vele beperkingen. We proberen er het beste van te maken, woensdag weten we meer bij volgende consultatie.
Het is een heel korte eerste nacht geworden in Auckland op Nieuw Zeelandse bodem. We hebben amper enkele uren kunnen slapen in het mooie Mercure hotel in Auckland vlak tegenover de Tower die maar liefst 328 m hoog is. Het ontbijtbuffet is op de hoogste verdieping en we hebben hier een prachtig zicht op de haven van Auckland. De zon schijnt en het is 24 graden, wat een verademing na de vochtige hitte van Noord Australië. We zitten aan de andere kant van de aardbol en het tijdsverschil is exact 12 uren. Auckland is de grootste stad van het land en telt 1,3 miljoen inwoners. Met de autocar rijden we naar Mount Eden, een van de 49 vulkaankraters van de stad. We hebben er een fabuleus zicht over de haven en de zee. We trekken dan verder via Bombay Hills en de Waikato Valley naar het Zuiden. We rijden constant door een reusachtig golfterrein met ontzettend veel koeien. Mooi, zeer mooi die tocht. Ergens in the middle of nowhere krijgen we een heerlijke barbecue voorgeschoteld temidden van een schitterend landschap in het Roseland restaurant, hoe vinden ze het. De temperatuur is ideaal, een echte verademing voor iedereen, we herleven na het zwoele Australië. Als dessert waren er kiwis ! uit Italië ingevoerd .
In Waitomo bezoeken we een heel speciale grot met glimwormen. Nooit gezien en heerlijk rustgevend als het bootje over het water gleed en we aan het plafond die glimwormen zagen met vele kleine lichtjes. De Nieuw Zeelandse opera diva Kiri Te Kanawa gaf hier concert omwille van de akoestiek in de grote Catedral Cave. Einddoel van vandaag is Rotorua. Als we in het Sudima Hotel aankomen wacht ons een prettige verrassing. Een dubbele kamer met dito badkamers en terrassen die uitgeven op het meer. De geur van zwavel die hier overal aanwezig is went vlug. Als klap op de vuurpijl mogen we genieten van een reuze buffet (was niet voorzien). We maken nog een wandeling door het stadje waar veel Maoris wonen en gaan kijkje nemen in de Polynesiche Spa, een compleks van diverse baden aan het meer gelegen.
Momenteel lig ik al enkele dagen in ziekenhuis met maagontsteking en maagzweren. Gaat nu beetje beter maar is moeilijk typen met die baxter aan mijn arm. Probeer zo vlug mogelijk weer het verslag aan te vullen. Groetjes aan iedereen vanuit Salvator ziekenhuis in Hasselt
Onze laatste uren op Australische bodem vandaag. We vertrekken om 11 uur vanuit Cairns om via Brisbane (tussenstop) naar Auckland in Nieuw Zeeland te vliegen. Klinkt allemaal mooi maar is een heel avontuur geworden voor sommigen van de groep.
De controle was uiterst streng in Cairns. Ik heb al een stukske van de wereld gezien en talloze strenge controles meegemaakt op luchthavens maar dit hier is nooit gezien. Dames met lippenstift worden vriendelijk verzocht deze te verwijderen. Niks maar dan ook niks van planten of zaden mag mee. Schoenen moeten uitgeklopt om eventuele sporen van zand te verwijderen. Gelukkig hebben we naar de reisleider geluisterd en al onze vondsten achtergelaten.
Vragenlijsten invullen zijn we gewoon en we helpen daarbij graag personen die de Engelse taal niet machtig zijn. Eerlijk moet je zijn als je die vragenlijsten invult, yes is yes en no is no. Maar als je overal gewoon no invult en het is yes gaan de poppen (in dit geval 1 stuk kiwifruit) aan het dansen.
Met pijn in het hart (ikke toch) stijgen we op in Cairns, bye bye Australia, ik hoop ooit nog terug te komen. Schitterende vlucht over de Koraalzee richting Brisbane. De aanblik vanuit de lucht op het Great Barrier Reef is onvergetelijk. Waren we gisteren toch nog maar eens met de catamaran de zee opgevaren om te gaan snorkelen en zwemmen in plaats van het gewone programma mee te volgen. De krokodillenboerderij waar krokodillen met stokken getergd werden en waar dingos aan de leiband gehouden werden was niet veel soeps. Ben dan ook dadelijk teruggekeerd naar de ingang en ik was niet alleen. Het zwemmen in de billabongs was niet ongevaarlijk maar goed afgelopen, gelukkig maar. Zelf voelde ik er niet veel voor om me in dat koude water te begeven, alhoewel we de heledag gezweet hadden. Alleen de canopy walking was de moeite, wandelen op een staketsel van 25m hoog recent aangelegd in het regenwoud. Het beste van de hele dag was het Italiaans restaurant waar we s'middags aten, maar ja we komen niet naar Australië om Italiaans te eten he. Tja gedane zaken nemen geen keer. Ik wil niet zeuren maar t'is iets waar ik fameus spijt van heb.
Tijdens de vlucht mogen we ons uurwerk nog maar eens 3 uur ineens verzetten, dit wil zeggen dat we nu op 12 uur verschil zitten met het thuisfront!
T'is al donker als we in Auckland landen en we kijken uit naar ons beddeke in weer een nieuw hotel ditmaal in Nieuw Zeeland.
De douane controle is niet min, zelden gezien, maar we geraken erdoor. In vergelijking ook met Australië zijn de Nieuw Zeelanders veel minder vriendelijk.
We verzamelen en onze reisleider uit Australië is meegevlogen omdat de persoon die de reis in Nieuw Zeeland zou begeleiden niet beschikbaar was. Als we denken dat iedereen er is ontbreken 3 personen. Ondertussen kennen we elkaar na 2 weken Australië en we wachten en wachten en wachten. We kunnen niet vertrekken zolang we niet voltallig zijn.
Na heel lang wachten, we zijn allemaal doodop, zijn ze er eindelijk.
What happened? Was er toch wel iemand uit de groep die een kiwivrucht meenam in de valies. De formulieren waren overal met een no ingevuld, ook op de vraag of er geen fruit in de bagage aanwezig was. Ze kunnen alles zien met de moderne technieken wat er in de koffers zit. De dame in kwestie werd daarover ondervraagd maar ze sprak geen woord Engels en bleef halsstarrig no antwoorden op elke vraag. Het ging van kwaad naar erger, tja. Een ander koppel uit onze groep werd ook aan een monster controle onderworpen en werden geconfronteerd met hun mede reisgenote. Ze hebben haar goed geholpen in moeilijke situatie. Het kwaad was ondertussen al geschied en ze kon kiezen, ofwel serieuze geldboete of gevangenis. Uiteindelijk werd het de geldboete en na betaling mocht ze beschikken.
Om dit verhaal af te maken, het was 2 uur s'nachts plaatselijke tijd toen we in ons bed kropen van ons mooie hotel in Auckland.
Gisteren naar knappe film gaan zien van de Australische cineastWarwick Thornton die zelf van Aboriginal afkomst is. De prent haakte in op de huidige leefsituatie van de aboriginals. Echt knap gefilmd op lokaties die ons bekend voorkwamen zoals de Olgas en Alice Springs. Zelfs de hinderlijke vliegen waar we ook zoveel last van hadden, zag je duidelijk op het grote doek. Echt een aanrader om te gaan zien.
Het Great Barrier Reef is in 1981 Werelderfgoed verklaard. Het bestaat uit 2 900 afzonderlijke riffen en 900 eilanden. Het rif is 2 600 km lang en ligt in de Koraalzee. Het gebied is ruim tien maal België. Het rif is zichtbaar vanuit de ruimte. Het is de grootste structuur door levende organismen gemaakt. Het koraal wordt bedreigd door de opwarming van de oceaan.
Tijdens onze vlucht van Australië (Cairns) via Brisbane naar Nieuw Zeeland konden we dit schitterende natuurwonder vanuit het vliegtuig bewonderen.
Ontzettend goed geslapen. Alle was is kurkdroog, tijd voor een heerlijk ontbijt in openlucht ditmaal. Het is 34 graden maar draaglijk, de zon schijnt hard, heel hard, dus smeren, smeren smeren met factor 30. We worden naar de haven van Cairns gebracht waar een grote catamaran ons ligt op te wachten. Toffe sfeer aan boord met uiterst vriendelijk personeel. Na een 2 tal uren varen gaan we voor anker, ergens temidden van een azuurblauwe oceaan. Beetje verder is er een klein eilandje. Diegenen die gaan snorkelen moeten eerst aan boord van kleinere boot die hen naar het eilandje brengt. De meesten hebben zich eerst in een smurfenblauwe suit gehesen die moet beschermen tegen de talloze supergrote gevaarlijke kwallen die hier aanwezig zijn. Sommigen snorkelen, anderen duiken, nog anderen blijven gewoon op de catamaran en gaan met een andere boot, met glazen bodem, de prachtige onderwaterwereld van het Great Barrier Reef bekijken. We zien ook verschillende grote zeeschildpadden die effe lucht komen happen en dan weer onder water verdwijnen. Rond de middag komt iedereen terug aan boord om te genieten van een lekker buffet. Daarna weer wat verder varen en weer voor anker in volle oceaan, waar de moedigsten zich terug in hun smurfenpakske kunnen hijsen (wat moeilijk gaat omdat alles nat is) en dan kunnen zwemmen midden de oceaan. Ge blijft vanzelf boven want het zoutgehalte is zeer hoog hier. Als iedereen terug aan boord is, (men telt en hertelt!!!) is het tijd voor koffie en cookies. De terugtocht is zalig, genieten van wind en water goed ingesmeerd voor de zon die hoog aan de hemel priemt. De kustlijn van Cairns komt terug in zicht en helaas moeten we de boot verlaten. Eens terug in het hotel besluiten we om te gaan wandelen langs de promenade, dit is een houten steiger waar weer overal borden staan dat er eventueel krokodillen kunnen voorkomen. Toch zijn de Aussies overal druk doende met te barbecuen op het mooie grasterrein. Feestjes overal hier, zo eenvoudig, alleen je vlees meebrengen en groentjes en sauskes. Ne Australische Dollar in het gleufke steken en bakken maar. Ook het reuzeopenluchtzwembad is super. Totaal gratis voor iedereen en open tot s'nachts. Het strand van Cairns is niet bruikbaar wegens het modderige zand en de crocs. Mooi alternatief dat zwembad. Verder zeer toeristisch met ontelbare winkels en eettentjes. We kiezen voor de Night Market galerij waar het ene Oosterse eetstandje naast het andere ligt. Overal systeem van buffet. Ge kunt uit drie groottes van (plastieken) borden kiezen. Veel vis en chicken en het moet gezegd, het heeft gesmaakt. Op shopping tour dan maar, de zo gegeerde UGG boots uit Australië kosten hier inderdaad de helft van een paar in Hasselt. Volledig gevoerd met schapewol. Passen in temperaturen van 30 graden is ander paar mouwen maar de voorraad is aangevuld. Ik kan volgende winter door Hasselt paraderen met die heerlijke gemakkelijke warme boots. Ik heb me moeten inhouden want ik zou de boel leeggekocht hebben. Ook de voorraad sarongs aangevuld. Voor diegenen die niet weten wat een sarong is, wel is lap stof die iedere dame staat, groot of klein, dun of dik, is gewoon de manier van wikkelen. Komt uit Indonesië en heb er destijds gekocht in Bali. So easy on the beach of the swimming pool, dus voorraad is aangevuld in diverse motieven en kleurtjes en spotgoedkoop hier. Trouwens reizen heeft ook voordeel je kledij overal te kunnen kopen, je moet natuurlijk opletten voor namaak maar dat zie je wel aan de prijzen. Het was een superdag vandaag, eentje waar ik, nog heel lang aan zal terugdenken.
Op een onchristelijk uur( 4 o'clock) worden we naar de luchthaven van Darwin gebracht voor onze vlucht naar Cairns. De morgenstond heeft goud in de mond................. We vliegen van het subtropische Darwin in het topje van Australië naar het Noord Oostelijke Cairns. Het is er ook zeer warm, zelfs op dit vroege uur maar de hitte is draagbaar, het is hier niet zo vochtig en er is lucht, dat voel je dadelijk. Een gloednieuwe autocar staat ons op te wachten.
Ontbijt hebben we dubbel gehad, de ontbijtbox die we meekregen uit hotel in Darwin en dan nog eens ontbijt in vliegtuig.
We rijden niet dadelijk naar het hotel maar gaan eerst t'een en t'ander bekijken zoals Bengi springen. We komen net op tijd om een moedige dame te zien springen. De eerste sprong kost 135 AUD en de tweede maar 35 AUD, t'shirt krijg je cadeau. Geen liefhebbers uit onze groep, dus rijden we maar verder. Veel plantages van suikkerriet onderweg en een schitterende rit over the great scenic Highway. In Palm Cove gaan we middagmaal gebruiken. Schitterende badplaats voor gepensioneerde Aussies hier, een bounty strand met palmbomen en waarschuwingsborden voor de krododillen, de gevreesde Salties, de zoutwaterkrokodillen. We maken een reddingsoefening van de Rescue Life Gard mee, knappe heren en dames in strakzittende suits, plezant om door gered te worden als je het mij vraagt. We wandelen langs de promenade en daarvan hebben we behoorlijk honger gekregen. Ook al omdat we vanmorgen aangewezen waren op maaltijd in vliegtuig en niet gebruikelijke ontbijtbuffet gelijk we gewoon zijn op de hele reis. We zijn rotverwend. Tijd dus voor njam njam. En wat voor maaltijd , prima was het in dat beach restaurant. We zaten buiten met zicht op de oceaan. Het voorgerecht was zo copieus dat we dachten dat het een hoofdgerecht was, superverse calamares zo uit de oceaan. Dan het hoofdgerecht, de meesten kozen voor vis, we zitten toch aan de kust hier. De Barramundi, een plaatselijke vissoort was super, zelden zo lekkere vis gegeten. Kwam daarna nog versgedraaid vanille ijs met aardbeien, we kunnen er weer effe tegen.
Als toetje kwam de bazin ons vertellen dat ze nooit zo een toffe groep over haar vloer kreeg, tja wat wil je he, de blauwe vogeltjes zoals ze ons overal noemen bestond uit sympathieke bereisde mensen, die allemaal enorm genieten van deze prachtige reis.
Tijd om verder te rijden dan naar Port Douglas, een knappe plek waar we helaas maar half uurtje vrij kregen om terraske te doen. Een heerlijke cappucino met weer dat gekke systeem van bestellen. Je gaat eerst binnen bestellen en krijgt dan een stok met daaraan een kaartje met nummer op mee. De bediening brengt dan alles na lang wachten. No worries, ze zijn zo op hun gemak de Aussies en gelijk hebben ze.
Verder dan langs de prachtige kust met veel verlaten stranden naar Cairns, een moderne stad en belangrijkste uitvalsbasis naar het Great Barrier Reaf.
Ons hotel ligt net aan einde van de promenade. Bay Village Tropical Resort bestaat uit ruime kamers die rond het zwembad gelegen zijn. Aangename verrassing als we onze kamer ontdekken, een heus appartement met woonkamer en aparte slaapkamer en grote badkamer. Bloedheet is het binnen maar we creeëren snel een ideale temperatuur door de airco in de woonkamer op te zetten en in de slaapkamer de plafondventilator zijn werk te laten doen. Bovendien is er overal een stenen vloer , ik haat vast tapijt in hotels, dat is erg onhygienisch. De vensters kunnen overal open, nog een niet te versmaden voordeel. De douche is zeer ruim, ideaal om de was te doen. Hupsakee met de vuile was zelf de douche in en de klus is zo geklaard, met de Whipp Express in de aanslag. Spoelen gaat snel onder stromend water en manlief is de droogkast van dienst. Haha alles gewoon uitpersen tussen 2 badhanddoeken en morgenvroeg is alles droog. In alle hotels zijn er trouwens wasmachines ter beschikking van de gasten en in iedere kamer is er een strijkplank en strijkijzer.
We maken een avondwandeling langs de houten promenade en hebben eerlijk gezegd weinig honger na die copieuze maaltijd van deze middag, dus houden we het bij terraske doen met weer overheerlijke cappucino. Het moet gezegd de Aussies kennen,er wat van.
We zijn vanmorgen heel vroeg vertrokken en dat laat zich voelen nu.
Morgen wacht ons een van de mooiste dagen van de reis, per catamaran naar het Great Barrier Reef.
Ik heb serieus last van mijn luchtwegen, zelfs de medikatie helpt niet. In de autocar is het een gehoest en gekuch van jewelste, de airco doet het nog steeds niet en onze sympathieke chauffeur heeft problemen met zijn ingewanden. Hij moet 2 keer stoppen en de struiken induiken voor dringende behoefte. Ik geef de brave man een Immodium Instant, heb die altijd bij me en al dikwijls iemand mee uit de nood kunnen helpen. Het heeft geholpen en wel onmiddellijk.
Onderweg passeren we meerdere Road Trains, dit zijn gigantische vrachtwagens die voor niets of niemand stoppen en met een fameuse snelheid over de highway scheuren. Gelukkig zijn er hier geen rotondes op de kruispunten en is het verkeer miniem. Je kan heel lang rijden eer je iets of iemand tegenkomt in sommige delen van Australië.
Via Kakadu rijden we naar Cooinda waar we een onvergetelijke boottocht maken op Yellow Water. Prachtige vogels, 275 soorten in dit park, net een reusachtige volière waarvan de draad is doorgeknipt. Geen enkele krododil te bespeuren. Als je andere blogs en reisverhalen leest over Kakadu National Park hebben we brute pech, tja. Dit komt omdat het nu het natte seizoen is en de dieren zich overal bevinden. In het droge seizoen trekken ze zich terug waar water is.
In het Crocodile Holiday Inn hotel (sic) genieten we van een heerlijk buffet. Het grote hotel is gebouwd in de vorm van een krokodil. We ontmoeten er enkele aborignals die de tekeningen maakten die in het hotel aanwezig zijn en achteraf horen we ook dat aboriginals eigenaar zijn van dit hotel.
Verder dan over de overstroomde weg naar het uitzichtpunt Wet Lands Vieuw en aansluitend bezoeken we, per autocar weliswaar, de Ranger uranium mijn in volle werking. Het zijn meestal avonturiers die hier op korte tijd heel hard werken in zware omstandigheden om veel geld te verdienen. Het hele gebied is weer eigendom van de aboriginals. We ontdekken zelfs een krokodillenval die er pas geplaatst is volgens onze reisleider. Aan de uitgang van de uraniummijn krijgen we het gezelschap van een dingo die een tijdje de show steelt en langs de autocar meeloopt. Van dat beest zijn veel fotos getrokken, heel veel. Dingos zijn familie van de wolf. Ze voeden zich met konijnen maar durven ook wel baby kangoeroes aan te vallen als ze in groep zijn. Regelmatig ook klinkt de kreet ' skippys ' door de autocar als iemand kangoeroes gezien heeft.
In Nourlangie Rock gekend om zijn aboriginal muurschilderingen zien we zelfs een zeldzame zwarte kangoeroe.
Een les didgeridoo blijkt toch niet zo gemakkelijk. De dame die het ons voordoet kent er wat van, maar owee, als we zelf probereren werkt het op onze lachspieren. Er komen weinig fatsoenlijke klanken uit dit typische instrument uit dit onmetelijke land.
Bijna in Darwin toegekomen zien we massas vee in weides. De dieren werden naar hier gebracht met speciale Road Trains en zullen van hier verder verscheept worden.
We komen weer toe in het Travelodge Mirambeena Hotel waar we reeds logeerden en krijgen dan te horen dat het (weer) een zeer korte nacht zal worden. We vertrekken om 4.15u naar de luchthaven van Darwin voor onze vlucht naar Cairns. Daar gaat onze pannenkoekenslag waar we ons op verlekkerd hadden haha. We krijgen een ontbijtbox mee morgenvroeg.
Na een heerlijke nachtrust wacht ons een prima ontbijtbuffet. Het moet gezegd, het vers fruit is overheerlijk hier in Australië, diverse soorten meloenen, passievruchten, aardbeien, mangos. We ontdekken een pannenkoeken apparaat dat we niet aan de praat krijgen, tot ons E. zich ermee bemoeit en weliswaar de ene pannenkoek na de andere tevoorschijn tovert. Ze heeft dan ook niet voor niets in haar studentijd een job als pannenkoekenbakster in een zaak dicht aan de Grote Markt in ons aller Hasselt uitgeoefend.
Vanavond slapen we in een resort in het Kakadu Park, maar morgenavond keren we terug naar Darwin in dit hotel. Zodus kunnen we onze bagage hier laten in een daartoe voorziene ruimte en moeten we alleen spullen voor een nacht meenemen.
Via de Arhnem Highway rijden we naar de Wetlands. Onderweg stoppen we om de termietenheuvels van dichtbij te bekijken. De termieten blijken een lekkernij te zijn voor de aboriginals, ze hebben volgens onze reisleider een azijnsmaak, hij proeft voor maar er zijn weinig kandidaten. Zelf proefde ik in Thailand krekels, die hebben een garnaalsmaak en zijn geroosterd. Die dingen waren niet slecht daar indertijd, behalve de schorpioenen, die waren echt niet lekker.
Dit gedeelte van Australië heeft 2 seizoenen, een nat en een droog. We zitten midden in het natte seizoen en dat hebben we meermaals ondervonden, als de autocar heel langzaam door de overstroomde Wetlands reed. We zien prachtige vogels, vele soorten.
Ubirr, de plek waar veel aboriginal tekeningen te zien zijn, is helaas onnbereikbaar in dit seizoen. We zouden er een wandeling gemaakt hebben naar de top van de rots voor een adembenemend uitzicht, volgens ons reisplan; Komt niks van in huis. De weg staat te diep onder water, er liggen zelfs boten en overal zijn er waarschuwingsborden voor krokodillen. Volgens onze reisleider is hier vorig jaar nog een Duitser verdwenen toen hij ging zwemmen, het stikt hier van de gevaarlijke krokodillen.
We logeren vannacht in bungalows die in een mooi park verspreid liggen. De tropische planten gedijen weelderig. Massas materiaal voorhanden hier in de vrije natuur voor een van mijn hobbys bloemenschikken.
Het is hier zo warm en vochtig dat het toiletpapier klam is. In de bungalow zijn we niet alleen, er zitten verschillende gecko's in de badkamer. Geen probleem voor ons, die diertjes doen niemand kwaad. De handdoeken zijn vochtig en het water bevat broom, tandenpoetsen moet met flesjes mineraal water gebeuren. T'is hier ook dat ik verschillende beten opgelopen heb van ik weet niet welk insect, ik heb nochtans herhaaldelijk gesmeerd met een plaatselijk gekocht insectenwerend product, straf spul was dat. Nu weken nadat we thuis zijn jeukt het soms nog! En ik ben blijkbaar niet het enige slachtoffer.
Niettegenstaande we hier weer heel afgelegen zitten hebben we s'avonds lekker gegeten. Wel goed gelachen met het systeem van bestellen. De bestelling moet ge aan de bar gaan doorgeven. Daar krijgt ge een apparaatje dat ge mee naar uw tafel moet nemen en als dat fluit kunt ge uw maaltijd afhalen aan het doorgeefluik. Hilariteit verzekerd, maar het was lekker. Slapen lukt niet door problemen met de luchtwegen. Zelfs het puffertje helpt niet. Ik lig hele nacht te luisteren naar de geluiden van de natuur, de airco hebben we af moeten zetten wegens te koud en onprogrammeerbaar. Het vliegenraam zal toch wel bestand zijn tegen reptielen hoop ik, want we slapen met het grote raam open. Eerlijkheidshalve moet ik vertellen dat we op het eerste verdiep verblijven van het huisje. s'Morgens huppelen de wallabys over het grasveld.
Onze laatste uren op Australische bodem vandaag.
Ontzettend goed geslapen.
Na een heerlijke nachtrust wacht ons een prima ontbijtbuffet. 
