IS MIJN KIND EEN VREEMDE?

AUTEUR:

DAEMS BART.

Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is louter toevallig.

HET WRAK

Na het lezen van de brief wilde Karel weer bij zijn moeder komen inwonen. Het kasteel was toch groot genoeg. Maar Conny wilde haar eigen leven. Daarom kocht ze een nieuw ingericht kapsalon voor haar zoon zodat hij weer aan het werk kon en tegelijk een woonst had.

Het gestolen manuscript kwelde haar geweten. Die nacht droomde ze. Ze zat in een trein en leunde uit het raam zwaaiend met een gouden boek in haar hand. Een tegenliggende trein kwam aangereden, zij probeerde zich snel terug te trekken, maar ze zat klem in het raam. Ze kon niet meer voor of achteruit. De trein kwam steeds dichterbij. Als zij niet los kwam zou ze verpletterd worden. Op het moment dat de trein voorbij flitste schoot Conny badend in haar zweet met een gil wakker.

Ze sprong recht en bleef lange tijd op de rand van het bed zitten. Zo kon het niet meer verder Ze moest de vrouw zien die zij zo laaghartig bestolen had. Diezelfde dag nog zou ze naar Lowie gaan.

Daar het reeds avond was belde ze aan bij Lowie die sterk verwondert haar reeds terug te zien binnen liet.

“Lowie, ik weet nu dat jij een zuster hebt en ik wil haar adres want ik wil met haar spreken.”

“Ach Conny, als jij voldoening krijgt om mij te verraden bij mijn zuster dan wil ik je het adres wel geven. Maar je zou mij veel meer plezier doen met een klacht neer te leggen bij de politie. Zonder klacht willen ze mij niet straffen. Ik wil mijn straf ondergaan. Zowel voor jou als voor onze zoon. Maar laat mijn arme zuster er buiten. Ze heeft het zo al zwaar genoeg.”

Conny haar maag kromp ineen. Maar ze moest zich sterk houden:

“Lowie, ik zal niets over jou zeggen tegen je zuster.”

“Als ik het adres geef, wil je me dan aangeven bij de politie? Alstublieft.”

“Dat zal ik pas beslissen na het gesprek met je zuster”

“Conny, je weet toch dat ze gescheiden is? Haar man heeft haar verlaten omdat ze verslaafd is aan drugs. Ze moet één of ander verhaal geschreven hebben en die op de trein verloren, niemand heeft het ooit teruggebracht. Het was haar levenswerk. En nu zit ze aan de drugs.”

“Dat heb ik gelezen in uw brief, ja. Maar ik ben niet bang van junkies. Ik wil haar in de eerste plaats zien en spreken.”

“Over wat wil je dan spreken? Duw ze alstublieft niet verder in de put. Ze heeft het al zo kwaad.”

“Ik zal over jou niets vertellen, als dat je gerust kan stellen. De rest wil ik privé houden.”

“Ik vertrouw je Conny. Maar weet wel als iemand de klok kon terugdraaien, dan zou uw leven er heel anders uitgezien hebben.”

Conny kon niet meer antwoorden, Lowie besefte zelf niet eens hoe groot zijn waarheid wel was. Stilzwijgend noteerde ze met bevende handen het adres van Connie en verliet snel het kapsalon.

In haar auto kwamen de tranen, voor de zoveelste maal. Als iemand de klok terug kon draaien herhaalde ze terwijl de tranen op het stuur donkere plekken achterliet.

Ze wreef met een zakdoek haar ogen droog, las het adres nog eens na en startte de auto. Het huis zag er verwaarloosd en verlaten uit. De voordeur stond tegen, toch belde ze aan maar er kwam geen reactie.

Voor de tweede maal belde ze aan, maar er kwam nog steeds geen beweging. Conny probeerde door de ramen binnen te kijken maar de dikke bruine gordijnen waren volledig dicht geschoven. Ze liep weer naar de voordeur die ze voorzichtig openduwde en daarna de hel binnenstapte. Een berg van bruine vergane kranten, brieven en reclame lag in een talud van de brievenbus tot midden in de gang. Door de keukendeur zag ze de spoeltafel of wat er voor moest doorgaan. Vuile borden met etensresten, beschimmelde potten, pannen, koppen, glazen en bestek lagen opgestapeld op het verlek. In de badkamer was het ligbad verdeeld in twee delen: links de vuile was en rechts nog verschillende potten en vuile borden. In de hoek van de woonkamer lag een enorme stapel nog te wassen kleren, handdoeken en lakens. Midden in de kamer stond een oude zetel met op de armleuning een bomvolle asbak. Tientallen peukjes lagen verspreid op de grond. Een vrouw hing op de zetel voor de televisie met in haar linkerhand een blikje bier en rechts de afstandsbediening. Op haar blote armen waren vele kleine wondjes zichtbaar. Enkele korstjes ontsierden haar bleke lippen. Drie vette slierten haar vielen naast haar aangezicht. De televisie stond op zijn hardst de schrille toon krijste in Conny haar oren. Een vrouw die stond te dansen omdat ze een ijskast had gewonnen zweefde over het zwart-wit scherm.

De moed zakte Conny in haar schoenen, de tranen liepen over haar wangen en toen ze naar de vrouw keek kon ze geen woord meer uitbrengen. Hoe zielig, dacht ze en dat is allemaal mijn schuld.

Conny nam een stoel, zette zich naast de zetel en keek mee naar de quiz. De vrouw naast haar keek even opzij en stak de zoveelste sigaret op terwijl een peuk op de asbak nog nasmeulde.

"Mag de TV wat zachter?" Riep Conny in het oor van de vrouw naast haar..

Automatisch richtte de vrouw de afstandsbediening en zette het geluid af. De bruuske stilte deed bijna pijn.

Conny wist niet meer wat ze hier moest doen. Ze kon opruimen, wassen, de vaat doen, de ramen lappen, maar dit alles zou niet baten. Hier moest een wonder gebeuren, een levenloze terug tot leven wekken. Jezus had het makkelijker dacht Conny, die zei gewoon:

"Sta op, neem uw bed en ga naar huis."

"Jij bent Connie? " Vroeg ze aan de vrouw die op de zetel hing.

De vrouw haar hoofd ging langzaam even op en neer. Dit betekende: "Ja".

"Hoe is het zover gekomen?" Vroeg Conny nu ze weer enige moed vatte met deze bescheiden communicatie. De vrouw in de zetel nam een volgende sigaret. Zo velen hadden reeds geprobeerd haar te helpen of liever haar te ondervragen. Dat hielp niet, zij wist zelf niet eens wat zij eigenlijk nog wilde.

Conny keek terug naar de TV. De quiz was voorbij. Nu was er nieuws: huilende kinderen en dreigende tanks rolden over het scherm. Kinderen zonder ouders, dacht Conny, zou zij ook kinderen hebben en zijn die nu ook zonder ouders? Tranen prikten weer in haar ogen.

Ze kon het niet aan, ze wou het niet meer aanzien. Ze wilde weglopen naar haar veilig thuis haar warme riante villa. In verbeelding zag zij zichzelf weer zitten op de trein. Ze had dat manuscript nooit mogen meenemen. Had zij het maar laten liggen. Zij had nu wel geld, veel geld, maar dat kwam de schrijfster van het manuscript toe of liever deze zielige vrouw. Ik heb het gepikt van haar, dacht Conny en nu moet ik haar dat vertellen.

"Ik zou je willen spreken over een manuscript," probeerde Conny opnieuw.

"Het manuscript, ja het manuscript," hakkelde de vrouw terwijl ze opstond en naar de kast ging. Moeizaam trok ze de lade open en nam een injectiespuit. Ze stak de naald in haar arm en duwde langzaam de vloeistof in haar ader. Ze ademde tweemaal diep en haar pupillen werden langzaam groter. Toen was het alsof Conny een reuzengroot hoofd had met een piepkleine romp. De omroepster op de TV werd één grote dansende roze gedaante.

Conny begreep dat een zinnig gesprek nu niet meer mogelijk was, een andere keer misschien? Toen ze terug buiten op de straat stond legde ze beide handen tegen het aangezicht en barstte in huilen uit, hete tranen stroomden naast haar duimen over haar wangen.

            De nachten daarop kon Conny niet slapen. In de dag liep ze als een zombie en probeerde haar verstand te verzetten bij de planten. Ze liep door de oranjerie en bewonderde de victoria regia, de prachtige witte bloem stond fier op het groene blad van wel 80 cm doormeter. De bloem zal de volle dag pronken om dan voorgoed onder het water te verdwijnen. ‘Connie de echte schrijfster zal nooit pronken.’ Mompelde Conny voor zich uit. Steeds weer Connie, altijd Connie, ze kon de vrouw in de zetel niet van zich afzetten. Hier hielp de muur op wieltjes niet meer. Hier kon ze de muur niet meer wegduwen. ‘Ik heb haar geluk afgepakt. Ik moet er iets aan doen, maar wat?’ Ze praatte steeds meer tot zichzelf.

Een stem op de intercom bevrijdde haar uit haar kwellingen..

"Mevrouw, uw zoon Karel, vraagt je aan de telefoon. Het is dringend zei hij."

De paarsgelakte nagel van mevrouw duwde de toets in, haar gouden armbanden lieten een zacht gerinkel horen.

"Ik neem de telefoon hier wel, leg maar op. Oh ja, vandaag om drie uur wens ik graag thee in plaats van koffie." Antwoordde Conny nog in de intercom.

"Moeder," hoorde ze haar zoon zeggen "ik had beloofd om zaterdag te komen maar dat kan ik nu niet, ik moet naar een begrafenis. Tante Connie, de zuster van Lowie, is overleden. Ze heeft een overdosis pillen genomen. De buren hebben haar gevonden. Het was reeds te laat. Ze moet veel geleden hebben volgens de dokter." Zijn stem klonk bedroefd.

Hij had zo graag kennisgemaakt met zijn enige echte tante.

Conny snakte naar adem. Een jong plantje hing verkreukt en verhakkeld in haar stijf dichtgeknepen hand. Ze kon geen woord uitbrengen. Het was allemaal haar schuld. Had zij dat verdomd pakje in de trein maar laten liggen. Connie, Lowie zijn zuster, was toen nog fris en onbezoedeld en nu, nu heeft die vrouw zich zelf van het leven beroofd.

"Moeder, moeder, ben je er nog?"

"Ja, ja Karel." Bracht ze met moeite uit. Het plantje gleed uit haar hand en viel troosteloos uiteen op de stenen vloer. "Kom mij maar halen, ik ga mee naar de begrafenis."

Hoe kan zij ooit goedmaken wat zij misdaan heeft, kon zij maar boete doen, zoals Lowie, de vader van Karel, die haar jaren geleden verkracht heeft.

DE BEGRAFENIS

            Op de begrafenis was het alsof Conny tien jaar ouder geworden was. Ze stond als een klein oude vrouwtje ineengekrompen naast haar zoon Karel. Karel die niet goed wist naar wie hij moest kijken. In zijn hart hield hij nog wel van zijn natuurlijke vader, maar dat diezelfde vader zijn moeder zo een leed heeft aangedaan kon hij niet goed vatten. Daarbij komt dan nog het abrupt afbreken van zijn liefde. Zijn moeder begreep hij ook al niet. In haar plaats zou hij er nooit aan gedacht hebben Lowie nog ooit onder zijn ogen te komen. En Connie, de zuster van Lowie, zijn moeder heeft die toch nooit gekend. Ze hadden elkander nog nooit ontmoet. Waarom is zij hier eigenlijk op de begrafenis? Karel keek weer naar zijn moeder. Ze stond met haar hoofd deemoedig voorovergebogen. Ze had een paternoster in haar hand en prevelde de ene weesgegroet na de andere. Het leek zelfs alsof zij niet eens kwaad was op Lowie. Zou zij dan toch denken dat zij de verkrachting zelf uitgelokt zou hebben? Maar het verhaal van Lowie en die berouwvolle brief loochent er toch niet om. Daar kan zijn moeder toch geen schuld aan hebben. Hoe kan zij nu denken dat zij Lowie ooit heeft verleid? Waarom stond zij er toch op om naar deze begrafenis te komen? Al deze vragen tolde door Karel zijn hoofd.

Ook Lowie wist niet goed welke houding hij moest aannemen. Hij had te lang gewacht om zijn zuster te ontmoeten. Nu was het te laat. Zijn zuster is niet meer. Hij keek naar de moeder van zijn zoon. Zij heeft zijn kind gebaard en opgevoed. Zijn kind dat hij verwekt heeft onder afschuwelijke, nooit te vergeven misdaad. Hij was vastbesloten hier voor te boeten. De politie kon hem niet vasthouden. Er was nooit een aanklacht van een verkrachting tegen hem geweest. Zonder aanklacht geen aanhouding. Hij wilde aan Conny nog eens vragen toch nog een aanklacht in te dienen, maar hij durfde haar niet meer onder de ogen te komen. Toch vroeg hij zich af wat zij hier op de begrafenis kwam doen. Zij kende zijn zuster toch niet. Oké ze wilde haar beslist ontmoeten maar of zij wel bij haar geweest is weet hij niet. Nadat zij bij hem het adres kwam vragen had hij niets meer van haar gehoord. Hij was druk bezig geweest met zijn eigen misdrijf, de verkrachting. Eerst de politie, dan een advocaat, maar niemand kon hem helpen. ‘Geen aanklacht, geen aanhouding’ was steeds het antwoord. Hij moest zien Conny te overtuigen een aangifte bij de politie te doen.

            Conny had al haar gedachten verbannen. Ze had sinds de dood van haar slachtoffer, want ze beschouwde Connie als haar slachtoffer, niets anders gedaan dan alle dagen geweend en gebeden. Ze had zich opgesloten op haar slaapkamer, wilde niemand zien. Zelfs voor haar eigen kinderen bleef de deur gesloten. De butler had opdracht gekregen iedereen gerust te stellen maar niemand toe te laten haar te bezoeken. Helemaal alleen probeerde ze plannen te maken hoe zij haar misdaad kon goedmaken. Zij wilde die rijkdom niet meer. Het was een vergiftigd geschenk. Zij vond geen rust meer. De nachtmerries bleven komen. Ze overwoog om naar een psychiater te gaan, maar deze zou haar ook niet kunnen helpen. Ze begreep dat zij dit zelf moest oplossen. Terwijl Conny zo de ene weesgegroet na het andere bad kwam plots een idee in haar hoofd. Ze zou heel haar rijkdom, al haar geld, haar kasteel haar gronden aan de rechtmatige eigenaar teruggeven. Ze zou straks met Lowie gaan praten en zeggen wat ze van plan is. Maar dan zal ze alles aan hem moeten vertellen. Welke smerige truc zij heeft uitgehaald. Lowie heeft het met een brief gedaan maar zij niet, zij zal het hem zelf gaan zeggen. Na de begrafenis. Vandaag nog.

            Lowie had nog een ander probleem. Hij had de begrafenis ondernemer besteld voor een eenvoudige begrafenis. Niet te duur maar ook weer niet bekrompen. Toch stak deze begrafenis ver boven de anderen uit. Het was een eredienst met drie pastoors in plaats van één. De kerk was uitzonderlijk mooi versierd en die witte kist had hij zeker nooit besteld. Toen hij daarstraks de begrafenisondernemer over aansprak zei deze dat alles reeds betaald was door iemand die anoniem wilde blijven. Hij had toch graag geweten wie zich moeide met de begrafenis van zijn familie. Het was nu te laat om nog enkele dingen af te zeggen. Zoals dat zangkoor. Veertig man sterk en speciaal van Engeland naar hier gekomen, wie kan dat betalen? Maar ze zijn er en ze hebben gezongen in de kerk en ze zullen weer zingen aan het graf. Lowie kende persoonlijk maar één iemand die rijk genoeg was om dat te betalen. De moeder van zijn kind. Maar vandaag zal het wel de laatste maal zijn dat hij die zal zien. Die zal straks verdwijnen en hij zal met zijn schuldgevoel de rest van zijn leven blijven zitten. Misschien heeft meneer Verstrepen alles wel betaald, Connie haar ex. Die man hield nog van haar. Lowie nam zich voor Gerard Verstrepen zijn medeleven te betuigen. Gerard heeft zijn zuster trouwens beter gekend dan hij. Het enige wat hij zich kon herinneren was een klein meisje van acht met donkerbruine ogen en sproeten op haar gezichtje. Waarom had hij niet even zijn eigen zorgen opzij gezet en tijd gemaakt om zijn zuster te gaan opzoeken.

HUWELIJK

            Het was een hele drukte rond de koffietafel. Lowie had een besloten kring gewenst voor de begrafenis maar haast al zijn klanten kwamen hun medeleven betuigen. Weinigen hadden Connie gekend maar alle aanwezigen kenden wel Lowie.

Karel stond bij zijn moeder. Het lag op zijn lippen om haar naar uitleg te vragen. Hij had nog zoveel vragen. Had zijn moeder Lowie dan vergeven? Is er nog een gesprek geweest tussen hen? Welk standpunt moest hij nu innemen? Maar zijn moeder stond met een schuldige blik naar Lowie te staren. Twijfelend keek ze naar de grond en dan weer naar Lowie. Haar zoon zag ze niet staan. Ieder moment dat Lowie even alleen stond maakte Conny aanstalten om naar hem te benen maar door haar getalm was er toch steeds weer iemand die haar voor was. Karel meende zelfs dat zijn moeder telkens weer opgelucht ademhaalde.

            Lowie had de blikken van Conny wel opgemerkt maar dacht dat Conny alleen maar naar hier gekomen was om amok te maken. Hem uit te schelden voor verkrachter en andere lelijke woorden. Daarom zorgde hij er voor om altijd bij iemand anders te gaan staan. Zodat Conny geen kans zou krijgen bij hem te komen.

            Zo speelden de twee kat en muis en Karel bekeek alles van op de zijlijn. Hij begreep er niets van. De drukte nam af. Lowie moest steeds sneller van gesprekspartner wisselen en Conny kwam zonder het echt te willen steeds dichterbij Lowie.

“Lo..wie, “ fluisterde Conny met hese stem: Lowie, kan ik je even onder vier ogen spreken?”

Lowie schrok bij het horen van haar stem. Hij had een tornado verwacht en nu was dit een twijfelende hese stem. Hij kreeg bijna medelijden met haar.

“Natuurlijk, laat ons even naar het kapsalon gaan, daar zitten we gerust.”

Karel zag met verbazing hoe zijn moeder en vader samen naar het kapsalon gingen. Toch respecteerde hij hun gedrag en begon een gesprek met één van zijn vroegere klanten.

            In het kapsalon zaten Lowie en Conny over mekaar. Lowie wilde onmiddellijk Conny overhalen om hem aan te geven bij de politie maar Conny legde hem kordaat het zwijgen op:

“Lowie, ik moet je iets heel gewichtigs vertellen en ik wil niet dat je mij onderbreekt. Zwijg nu en laat me de juiste woorden zoeken.”

Toen brak er een stilte aan die voor Lowie wel een eeuwigheid duurde. Hij zat met zijn hoofd gebogen en dacht alleen maar aan zijn eigen misstap. Hoorde hij daar geen snik? Twijfelend keek hij op en zag hoe bij Conny de tranen over haar wangen rolden. Snel gaf hij zijn zakdoek aan en wilde haar troosten. Dat zij nu nog altijd zo moest lijden door zijn wandaden.

“Lowie, ik ben een slecht mens. Ik heb iets gedaan waarbij uw daad slechts een kleine schaduw is van wat ik jou heb aangedaan.”

“Maar Conny, slechter dan ik dat kan toch…”

“Lowie, alstublieft laat me uitspreken, het is zo moeilijk zo… zwaar. Ik heb je zuster vermoord.”

Lowie stond sprakeloos, zijn mond viel open van verbazing.

Conny snuitte haar neus, het hoge woord was eruit. Nu moest ze wel verder:

“Ik weet dat de dokters zeggen dat ze een overdosis pillen heeft genomen. Ik weet ook dat ik die dag in het buitenland was en onmogelijk haar vergiftigd kon hebben. Ik heb ook niet die pillen toegediend maar toch is het door mijn schuld dat ze nu dood is.”

“Conny, je raaskalt. Je bent totaal in de war. Je hebt haar nooit gekend. Ik heb je haar adres gegeven maar je bent er…”

Lowie werd bruusk onderbroken door Conny:

“Lowie, zwijg, ik ben er wel heen geweest. Ik heb haar gezien. Haar leed, haar miserie, haar stukgemaakt leven. Lowie, jij weet zo weinig van haar, jij weet eigenlijk nog niets. Dat manuscript waarover uw zuster zaliger het had bestaat echt en haar verhaal van die trein is niet verzonnen, zelfs het beloofde succes is echt. Alleen de eigenaar is vals. Ik heb het manuscript op de trein gevonden. Ik, slechte ik, ben er mee naar de uitgever gestapt en ik heb als gemene bedrieger en als leugenaar gedaan alsof “ik” de auteur was. Het was waar, ik kende Connie niet en ik dacht dat ik haar nooit zou ontmoeten. Voor mij was ze van de aardbodem verdwenen. Maar het noodlot trof mij harder dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik heb haar gevonden en ja ik heb ze ontmoet. Ik ben bij haar thuis geweest en wat ik vond was een hoopje ellende. Ik heb haar zien lijden. Ik wilde vergiffenis vragen maar zij was niet in staat mij te aanhoren. Toen ik het woord manuscript liet vallen sleepte ze zichzelf naar de schuif stak de naald in haar arm en injecteerde de drugs in haar lijf. Even later was ze gewoon van de kaart en had ik totaal geen contact meer met haar. Uw zuster zat in een depressie en allemaal door mijn schuld, terwijl ik in weelde leefde. Zij geraakte aan de drank en aan de drugs omdat men haar levenswerk dat na jarenlang zwoegen eindelijk af was, gestolen had. Men zou voor minder aan de drank gaan. Haar man is als overmaat van ramp dan nog eens van haar gescheiden en zij geraakte steeds verder de put in. Tot zelfmoord haar enige verlossing was.”

“Maar Conny je mag dat zo niet…”

“Zwijg Lowie ik ben nog niet uitgesproken. Ik heb alles gepland. Ik weet nu wat ik moet doen en jij moet mij daarin helpen. Mijn hele bezit, het huis, de gronden, mijn geld moet allemaal naar de ware erfgenaam gaan en de enige erfgenaam dat ben jij. Daarom wil ik het allemaal aan jou schenken. Ik ga terug naar mijn winkeltje in de stad. Daar is mijn plaats. Dat zijn mijn plannen en die zal ik uitvoeren ook.”

“En ik dan? Wat dacht je van mij? Moet ik soms met mijn schuldgevoelens blijven dwalen. Met een hoop geld als geschenk terwijl ik een verkrachter ben die zijn kind jaren heeft laten zitten? Ik wil ook mijn verantwoordelijkheid opnemen. Als jij toch geen aanklacht wilt doen bij de politie dan wil ik de vader zijn van mijn kind. Daarom wil ik uw rijkdom niet.”

Conny zette zich weer recht:

“Ik ga je niet aangeven, want jij hebt recht op dat geld en daar moet jij van kunnen genieten. Trouwens wat ik jou heb aangedaan is veel erger. Jij hebt leven gemaakt, ik heb leven verwoest en vermoord.”

“Conny, jij kunt doen wat je wilt maar als je mij één cent schenkt geef ik hem gewoon terug. Ik wil van jou geen geld. Jij hebt je hele leven opgeofferd voor het kind dat ik verwekt heb, dus jij hebt een leven gered. Het leven van mijn kind. Het enige wat wij kunnen doen is trouwen, zodat ik een vader kan zijn voor mijn kind en jij je geld kunt delen, geven aan de rechtmatige erfgenaam.”

“Lowie, dat is een schijnhuwelijk, ik hou niet van jou en jij bent homo.”

“We hoeven niet in hetzelfde bed te slapen, maar dat huwelijk had ik tweeëndertig jaar geleden moeten aangaan. In plaats daarvan ben ik gaan lopen zoals een lafaard. Nu wil ik rechtzetten wat mis is gelopen en jij krijgt ook de gelegenheid om boete te doen. Alleen al door bij mij te moeten blijven.”

            Een jaar later zaten ze allen aan het strand. Conny met haar echtgenoot Lowie. Karel met een nieuwe vriend Felix. Jef met zijn vrouwtje Linda en de tweeling. Maria had kennis  met een militair die vandaag toevallig dienst had. Conny haar kinderen hebben het één keer gewaagd om te vragen waarom hun moeder terug in een gewoon huis is gaan wonen. Het kort ontwijkende antwoord schrikte hen zo af dat ze verder geen vragen durfden te stellen. Het geld dat de verkoop van het kasteel opbracht had Conny integraal geschonken aan een liefdadigheidsinstelling voor ongetrouwde moeders. Het gezinnetje kwam niets tekort maar leefde ook niet meer in weelde. Conny haar nachtmerries werden langzaam minder tot ze helemaal verdwenen waren. Het was niet zo dat zij nooit meer aan vroeger dacht, maar Lowie was een steun voor haar. Lowie had zijn verantwoordelijkheid opgenomen en was nu een vader en trouwe echtgenoot geworden. Karel had zich snel herpakt, eigenlijk is hij zelf nooit echt kwaad geweest op zijn natuurlijke vader. Hij begreep dat, indien Lowie wist dat hij een kind verwekt had hij zijn kind nooit in de steek gelaten zou hebben. Van zijn moeder begreep hij steeds minder maar hij had het opgegeven om het verder uit te puzzelen. Toch vroeg hij:

“Mam nu dat jij terug getrouwd bent, wat zijn dan uw toekomstplannen?”

Conny keek even naar de wolken alsof het daar allemaal geschreven stond en dan keek ze voor haar uit de weidse vlakte in:

“Ik denk dat ik me nu voortaan maar weer Stanske zal laten noemen, die naam past beter bij mijn toekomst.”

EINDE

AUTEUR:

DAEMS BART.