De zijkanten in mahoniehout met in het midden een vlak uit notelaar, omkadert door een fijn stripje palmhout.
Een mooi puntverstek tussen de twee panelen vormt alzo een een extra versiering.
Met een speciaal aangepaste drijfpin worden de hitchpins in het hout gedreven.
De geelkoperen pinnen op de brug moeten de snaren op de juiste stand houden. De afstanden worden strikt in een gedetailleerd plan opgegeven.
Dit gereedschap eigen aan de instrumentbouwer, dient om de hitchpins lichtjes achterover te buigen zodat de snaren niet van de pinnen zouden afglijden.
Dokken, tuimelaars en plectra’s allemaal klein materiaal nodig om de snaren aan te tokkelennadat een toets is ingedrukt. De plectra’s vervangen de vroegere pennen uit de vleugels van raven.
De dokken worden in twee registers geplaatst die elk hun eigen klankkleur aan de muziek zullen geven.
De klavecinist kan zowel de register afzonderlijk als te samen bedienen.
Achter de kam bevindt zich nog een derde register, een toemaatje om van deze klavecimbel ook nog de klanken van een luit te bekomen.
Op de brug bevinden zich in geel koper de afstandspinnen en de tegenpinnen. Tegenpinnen dienen om de snaren goed aan te drukken om zo een optimale druk bij de bassnaren te bekomen.
De dokkenlat, de onderkant hier bekleedt met rode vilt, wordt boven de dokken geplaatstom uitwippen te vermijden.
Tevens bevorderen zij het terugvallen bij een snel virtuoos spel.
Bij middel van een koperen haakje wordt de dokkenlat vastgeklemd.
Een muziekinstrument bouwen is een specialisatie maar ieder instrument anders en daarom is voor er voor elk een aparte specialist. De beste klavecimbels worden dan ook volledig met de hand gemaakt.
Zoals een klavecinist zijn klavier bestreeld, bestreeld zijn muziek onze oren. Toch kan deze muzikant zich maar ten volle uitleven nadat een ander kunstenaar zijn hart en ziel heeft gegeven.
Het klavecimbel moet met de grootste nauwkeurigheid gebouwd worden.
Het bouwen van dit prachtige meubel begint met de kast. Het kiezen va de houtsoort Is zeer belangrijk. Bijvoorbeeld licht lindenhout om de trillingen te verbeteren.
Net als een vleugelpiano zal de vorm van klavecimbel een harp nabootsen. De bassnaren zijn merkelijk langer dan die van de hoge tonen.
De klankbodem, slechts 3mm dik, mag niet hol komen te staan ook al worden de 56 snaren strak aangespannen. Daarom verdeeld men het dennenhout eerst in kwartieren en uit de vier spieën worden de planken gezaagd.
Steunlatten lopen uit op een heel fijne punt, alleen dan blijft de resonantie in de klankbodem behouden.
Op de bovenkant van het klankbord komt een brug in “ S- vorm” waarover later de snaren worden gespannen om de juiste klankhoogte te bekomen.
Als voorbereiding op tentoonstellingen worden de kanaries uit gesorteerd en afgericht. De beste exemplaren krijgen een speciale kooi. De eerste dag één uur, dan twee uren en zo verder totdat de vogels aan hun tentoonstellingskooi gewend zijn.
Op diverse tentoonstellingen worden ze naar waarde geschat en de alzo verkregen punten worden op een keurfiche geschreven. De keuring gebeurt steeds door geschoolde keurmeesters in hun specialiteit en per ras.
Zo zijn er de gewestelijke tentoonstellingen met kampioenen en rangschikkingen. Provinciale kampioenschappen, Belgisch kampioenschap met goud zilver en brons, prachtige bekers en wimpels.
Jaarlijks wordt er door de wereldbond C.O.M. een wereldkampioenschap ingericht telkens in een
Proficiat Robert voor het geduld en de liefde die jij aan jouw kanaries besteedt.
Na dertien dagen broeden komen de jongen gelijktijdig uit. Deze manier van werken voorkomt dat het popje na het leggen eerste eitje reeds zou beginnen broeden.
Na het uitkomen van de jongen krijgen deze driemaal daags eivoer welke de pop voert aan de kleintjes.
Nog geen week later worden deze geringd met een vaste voetring. Op die ring bevinden zich de nummers van de federatie en deze van de liefhebber, alsook het jaartal. Deze nummers worden genoteerd op een kwekerskaart die later op tentoonstellingen als eigendomsbewijs geldt.
Na twintig dagen verlaten zij het nest. Als ze één maand oud zijn kunnen ze zelfstandig eten en worden ze buiten in de volière geplaatst.
Intussen is het popje reeds tot de volgende broeding overgegaan.
Voor het kweken van postuurkanaries moeten we wel de typische eigenschappen samenvoegen om een bepaald resultaat te bekomen. Bijvoorbeeld een gloster met een gloster kuif.
In de natuur begint de kweek bij het lengen van de dagen. De ogen krijgen meer licht en de broedconditie ontstaat. Op dit moment plaatst men de uitverkoren koppels in de broedkooi.
Om de 24h vers graan, drinken en verzorging. Zo een broedkooi brengt heel wat werk mee voor Robert. Alle dagen vers graan en drinken en als de jongen uitkomen komt daarbij drie maal daags eivoer bij want een kanarie wordt grootgebracht met eieren welke de pop voert aan de kleintjes[BD1].
Na enkele dagen reeds begint de pop een nest te maken en een week later start het leggen van vier of vijf gespikkelde eieren .
De drie eerste eitjes worden vervangen door kunsteitjes.
Weer drie dagen later wanneer alle eitjes gelegd zijn worden de kunsteitjes weer vervangen en de echte eitjes worden weer onder de pop gelegd.
Er zijn veel namen verbonden met het ontstaan van deze rassen.
We beginnen met de Kanarie die Robert al 15 jaar tot zijn verbeelding spreekt, namelijk de border: deze kanarie is 18cm groot en moet een mooie ronde rug en kop hebben.
De five fancy is een mini border en is amper 12cm groot.
Nog korter en gedrongen zijn de Glosters. Ze meten slechts 11.5cm
Vele van hen zijn genoemd naar de specialiteit van land of stad. Zoals de yorkshire met zijn lange gestalte en brede schouders. Zijn lengte is 22cm.
De norwick naar de de stad Norwick en uit deze gekrulde norwick werd de crest gekweekt.
Bij de frisee gaat het om het krullen van de veren en hoe deze moeten vallen, zeg maar vedertooi. Men heeft de Noord- en Zuid-Hollandse frisee. Voor Frankrijk en Italië de Parijse frisee en de Milanese frisee
Onze Belgische bult moet om tot zijn recht te komen een zeven vormen.
