Daar heb ik nu meer dan tien jaar angsten voor uitgestaan. Elk jaar opnieuw buikloop, slapeloze nachten overdag niet kunnen eten van de zenuwen en 's nachts wakker liggen van de honger. De laatste jaren heb ik er nog nachtmerries bij gekregen op de koop toe.

Elf jaar geleden ben ik afgestudeerd als reclameschilder. Ik had geluk, drie dagen later had ik werk, maar ik wist toen nog niet dat ik hoogtevrees had.

De tweede dag bij mijn baas kreeg ik een job in het sportpaleis. Boven in de nok van het dak hing een groot vierkantig plateau. Vier zware kettingen hielden het spel omhoog. Aan iedere kant van de plateau was een reclamepaneel bevestigd. Die panelen moesten worden bijgeschilderd. Doe jij dat maar, zei de chef, zo hoog zien de mensen niet dat er hier of daar een scheef lijntje zit.

Ik stond in het sportpaleis aan dat smal ijzeren laddertje naar boven te kijken. Hoe ver ik ook zag er kwam precies geen einde aan. Mijn knieën begonnen plots te knikken, de hemel begon te draaien en ik kreeg zwarte vlekken voor mijn ogen. Dit was mijn eerste ontmoeting met hoogtevrees. Ik wou zo al terug naar huis gaan, maar daar ik nog nieuw was in de ploeg durfde ik me niet laten kennen. Kom man, sprak ik mezelf moed in, niet flauw doen. Pakt uwe verfpot en uwe borstel en klim naar boven gelijk als een grote meneer.

Met knikkende knieën begon ik aan de beklimming. Iedere meter was een nieuwe uitdaging voor mij. Na zo een meter of vijftien geklommen te hebben keek ik toevallig naar beneden. De grond begon te deinen zoals een schip op zee. Vlug keek ik terug naar boven. Ik maakte me zelf wijs dat deze job maar éénmalig was en daaruit putte ik moed. Ik klom voort tot ik helemaal boven was.

Ik durfde niet meer naar beneden kijken en ik schilderde of dat mijn leven ervan afhing. Op zeker ogenblik, sopte ik mijn verfborstel goed diep in de rode menie, en ja, eigenlijk mocht ik het niet, maar ik keek weer naar beneden. Het begon weer te deinen en te draaien. In paniek greep ik met beide handen het dichtstbijzijnde paneel vast waardoor mijn verfborstel naar beneden viel. Liep daar toch juist op dat moment geen poedeltje onder mijn ladder, zo een wit prijskamppoedeltje, je kent dat wel, met zo twee rode strikjes op hun kop. Ik zag mijn borstel vallen en het was precies alsof ikzelf naar beneden viel. Mijn ladder begon te daveren terwijl mijn handen krampachtig het paneel voor mij vasthielden. De verfborstel viel recht op dat hondje zijn achterste. Een rode vlek kleurde het wit schapenvacht. Het poedeltje liep keffend terug vanwaar het gekomen was en mijn borstel lag als een rode kwast in het zand twintig meter onder mij. Met bibberende benen begon ik de afdaling want ik moest mijn borstel toch terug gaan halen. Ik ben zo halfweg, komt er een vrouw de tent binnengestormd. "Waar is dat stuk crapuul dat mijn Carloke rood geverfd heeft? Mijn levenswerk van jaren geduld totaal verwoest!" Brulde ze. Paniekerig zwaaide ze met haar armen. Ik vond het wijselijk om halfweg de ladder stilletjes te blijven hangen. Maar ik heb daar nogal gezweet zeg. De grond begon opnieuw te deinen alsof de windkracht tien was, ik kreeg de krampen in mijn tenen, twee gevoelloze kuiten, een maag die met een baksteen in en het begon weer te rommelen in mijn buik. Het zweet stond op mijn ijskoud voorhoofd, toch durfde ik, zolang die vrouw daar beneden stond, niet verder af te dalen. Tien minuten hing ik zo tussen hemel en aarde. Nadat de rust was teruggekeerd en de vrouw verdween uit de piste kon ik mijn borstel gaan ophalen.

Sinds die dag is mijn hoogtevrees alleen maar erger geworden. Het jaar daarop kwam mijn chef bij mij en hij liet mij de nieuwe bestelbon voor het sportpaleis zien. Hij was waarschijnlijk tevreden over mijn werk want de job was weer voor mij. Ik kreeg onmiddellijk de diaree en hoe dichter de D-day naderde hoe meer problemen ik kreeg. Nachten lag ik wakker, droomde van wegschuivende ladders, neerstortende stellingen en vallende verfpotten.

Ieder jaar opnieuw datzelfde liedje. Angst, krampen en verschillende nachten wakker liggen. Tien jaar duurt dat zo al, en het wordt maar niet beter. Dit jaar was het weer van hetzelfde laken en broek. Voor het slapen gaan telde ik de dagen af. Oei nog maar twee dagen dacht ik en mijn buik begon al te protesteren. Weeral diaree. Je ziet het waarschijnlijk wel aan mij, ik ben precies een bleke parei.

Deze morgen kwam ik het sportpaleis binnen en vroeg zoals altijd naar meneer K. Lootmans, de opzichter. Omdat meneer K. Lootmans ziek was kwam er een dame naar mij.

"Jij komt voor die panelen te schilderen?" vroeg ze aan mij. "Wacht" zei ze nog, "ik laat het tableau even naar beneden." Ze duwde daar op een knopje en het ganse spel komt langzaam naar beneden, tot voor mijn voeten op de grond.

          Daar heb ik nu tien jaar rollen wc papier voor opgebruikt. Wacht totdat die K. lootmans genezen is. Ik zal hem dan ook eens K. Looten zie.