Van houtskool naar levend goud.

Jan Van Houtte werd geboren op 31 mei 1932. Zijn vader interesseerde zich erg in de tekenkunst en Jan als kleine jongen tekende mee, hij had er duidelijk plezier in. Vader van Houtte volgde een avondcursus tekenen en toen Jan zeven werd bekeek hij vaders tekeningen met een waarnemend oog. Hierdoor leerde Jan enorm veel en zijn tekeningen werden talentvoller dan die van zijn vader. Later volgde Jan lessen aan de kunstacademie van Berchem.

In 1951 studeert Jan aan de tuinbouwschool in Gent om na zijn legerdienst ontwikkelingshulp te doen in Belgisch Kongo. De jonge koloniaal toonde al vlug interesse in het wel en wee van de Congolezen, hun zeden en gewoontes. Daarenboven ging zijn aandacht vooral naar de gelaatstrekken en karakteristieken van diverse volksstammen. Als snel tekende hij negerkoppen waardoor hij zeer geliefd werd door de inlandse bevolking.

Het duurde dan ook niet lang of Jan ging over tot olieverf. Met het magnbetumeisje behaalde Jan een zilveren medaille in New York.

Het experimenteren zat en zit Jan nog steeds in het bloed. Hij probeert steeds nieuwe technieken en steeds met groot succes.

Als eerste en enige schilderde Jan met retoucheverf, dat bedoeld was om foto’s te retoucheren.

Later schiep hij de iconaceeën en crysogonieên. Schilderen met bladgoud en boetseren met gedroogde bladeren.

Jan bezig aan een nieuwe reeks pasteltekeningen brengt ons 100 jaar terug in de tijd en laat ons de gang en wandel zien van toenmalig Antwerpen.

               In het prentenkabinet van Antwerpen vond Jan deze oude foto’s gemaakt door Hugo Piéron. Hugo was een bekend fotograaf in de tweede helft van 19de eeuw. In 1885 amper 20 jaar nadat de eerste foto in België werd gemaakt (1865) fotografeerde Hugo in de stad Antwerpen.

               In die tijd had men enkel zwart wit foto’s, toch maakte Jan hier kleurrijke schilderijen van. Zij brengen ons meer dan 100 jaar terug in de tijd en laat ons handel en wandel zien van toenmalig Antwerpen.

Schets en pastel van de nieuwe steenplaats anno 1884. Reeds in die tijd dacht Antwerpen aan vernieuwing.

Gentse paardentram.

Laat in de 19de eeuw reed deze paardentram al laatste nog op de Gentse sporen. Jan vond de prent in het prentenkabinet van Antwerpen. Alhoewel Jan foto’s zocht van Antwerpen nam hij toch ook deze eruit om op doek te zetten.

DEN DRIJHOEK.

               Mijn beste kunstliefhebbers, we staan hier voor een schilderij van kunstschilder Jan Van Houtte. Het is net alsof ik door een open raam kijk. Het raam naar het verleden .

Laat me het kunststuk beschrijven. De kader rondom de linnen ziel is een eenvoudige maar mooi afgewerkte houten kader. Kijken we vervolgens naar de pastel, dan kan men er niet naast zien. Die breedgerande koningsblauwe hoed, versiert met fluwelen jasmijnen, met links een tros rode bessen, een sierappel en een sierpeer, is een echte blikvanger. De barones volgt de nieuwe engelse mode op de voet. Kijk eens hoe statig zij zit in het tuinterras van de crêperie "Den Drijhoek". Haar geestelijke vader was zeker heimelijk verliefd op haar.

Langzaam overweldigt het levendig groen de rode massa. Kijk daar, rechts boven. Elk openspringend blad verovert zijn stukje terracotta op het pannendak. De zon die door het jonge geelgroen van de kersenboom een weg zoekt, vlekt een wirwar van bollen en lijnen op de zijgevel. Openstaande groene luiken en een klapraam op een kier verwelkomen de frisse lucht die binnenschuift, de lentezon doet deugd. De gespikkelde zanglijster op de dakrand zit daar rustig te fluiten. Als je goed kijkt hoor je zijn bronslied.

Enkele paasbloemen op de richel van de patriciërswoning, gelegen rechts naast de inkomdeur van de crêperie, verlevendigen het geheel. De gaslantaarn voor het huis staat er werkloos bij, die heeft nachtdienst. De inkomdeur van de creperie staat uitnodigend open, maar de klanten verkiezen het poortje in het tuinhek, om onmiddellijk in de schaduw van de kersenboom te gaan zitten. Dames bestellen koffie en de heren drinken een borrel. De werkmens, die niet beter weet, werkt elf uren per dag, zes dagen per week en bestelt… niets.

De barones en haar zuster zitten tegenover elkaar aan een ijzeren tuintafeltje. Ze hebben zojuist hun koffie besteld en doden de tijd. Luister naar wat ze zeggen:

"De baron beweert dat men vijftien honderd ton kolen vanuit Luik naar Antwerpen in slechts drie dagen zal kunnen aanvoeren, daar waar men nu voor slechts vijfhonderd ton minstens twaalf dagen nodig heeft."

“Natuurlijk,” antwoordt haar zuster: ”men moet niet meer langs Holland, in plaats van zestien sluizen zijn er nog maar zes en het nieuwe Albertkanaal zal een tonnenmaat toelaten van duizend driehonderd vijftig. Het zal de kost van het vrachtvervoer met de helft verminderen. De kolen zullen zeker met dertig percent afslagen.”

Die dame kende de tekst uit het hoofd. Ze was niet geïnteresseerd in de inhoud, maar teksten van buiten leren dded ze enkel om haar geheugen te trainen. Dit was een hobby van de rijkere dames uit die lang vervlogen tijden.

               Zie daar, hoe bazig de barones opkijkt naar de voorbijkomende werkman. Zij luistert al lang niet meer naar haar tafelgenoot, haar blik wordt gevangen door haar huisknecht die zomaar, midden in de dag, op straat halt durft te houden. De berries van de stootwagen zweven juist boven de schouders van de werkman. Zijn blauwe kiel hangt recht naast zijn lichaam. De grijs gestreepte broekspijpen zijn te kort om de scheefgezakte sokken, die boven zijn klompen uitsteken, te bedekken. Erg vindt hij dat niet, ze hebben hun dienst bewezen bij de koude ochtendmist en zijn nu eerder een last dan een plezier in deze warmte. Laten we eens zien wat de werkman doet: vermoeid neemt hij zijn kielblauwe pet af, vist zijn rode zakdoek met witte bollen uit zijn broekzak en dept de parels van zijn voorhoofd.

De andere dame wordt ook nieuwsgierig en heft haar hoofd naar achter om het straattafereel beter te kunnen volgen. Beide dames zien hoe de blauwe mouwen traag omhoog gaan en twee grauwe klauwen de berries omklemmen. De stootkar komt weer in evenwicht en verdwijnt in de straat.

De in 1985 dichtgevroren schelde en Bonapartdok gaf onze kunstenaar voldoende inspiratie om deze pasteltekening te creëren.

De ankerrui rond 1881 zou later plaats moeten ruimen voor de konijnenpijptunnel.

Deze pastellen roepen bij ons de sfeer op van vorige eeuw.

%%%FOTO14%%%