Argeloos zwijgen

%%%FOTO1%%%

DEFINITIEVE SCHEIDING.

     Na de begrafenis van zuster Fernanda werd zuster Marlies de organist. Natuurlijk bleef zij ook zingen. Iedere keer haar stem door de kapel zweefde werd iedereen stil en kon men alleen maar luisteren en af en toe en traan wegpinken. De deken kwam een keer meer langs en telkens als zuster Marlies achter het orgel zat hield hij zijn adem in en kreeg hij de krop in de keel. Zuster Marlies bleek genezen van haar fobieën.

Het werd stil in het klooster, te stil voor zuster Celine die actie en een verhaal wilde. De drang naar de buitenwereld treiterde haar en ten einde raad belde ze Leo van de krant op: ‘Leo, met Ria hier, zijn er nog nieuwtjes op de redactie?’

‘Niet zoveel bijzonders, buiten een gestolen diamant van heel wat waarde en de dood van de barones valt er niets te melden.’

‘De dood van de barones? Was zijn geen liefhebster van klassieke muziek?’

‘Ja dat schijnt zo. Ze heeft in ieder geval heel wat nagelaten, waaronder verschillend waardevolle muziekinstrumenten. Wacht ik zoek het op.’

Het werd even stil aan de andere kant van de lijn. Zuster Celine stond verstrooid op en met de hoorn in de hand keek ze dromerig door het raam. In de verte kon zij het kasteeltje met zijn twee typische witte torentjes zien. De luiken waren nog steeds toe. Ze herinnerde zich dat ze al enkele dagen gesloten bleven. Waarschijnlijk hield men zo de warmte buiten.

‘Hier ben ik terug.’ Hoorde ze Leo door de telefoon zeggen. Meteen schrok ze wakker uit haar mijmeringen. ‘Ja, ja ik luister.’ Zei ze gehaast.

‘Hier volgt het nalatenschap van de barones: ik citeer: -dertig kunstwerken waaronder schilderijen en beeldhouwwerken. Een antieke klavecimbel, een witte vleugelpiano, zes violen, waaronder een echte Stradivarius, een bomvol spaarboekje, een pak aandelen en obligaties en daarbij nog een twaalftal onroerende goederen met minstens twee kastelen.- ‘

‘Zes violen, een klavecimbel en een vleugelpiano, het kan niet op’ De stem van zuster Celine klonk vol verwondering.

‘Ja en dat is nog niet alles, er staat in haar testament ook nog dat zij een fonds heeft gesticht om jaarlijks een serieuze som geld te schenken aan degene die een muziekschool oprichten. Dat zal jou wel niet interesseren. Jij en klassieke muziek dat ging nooit goed samen.’

‘Zeg Leo, zijn er al kandidaten?’

‘Wat scheelt er nu, jij zweert toch alleen maar bij moderne muziek?’

‘Ze hebben mij hier in het klooster bekeerd. Zijn er al kandidaten? Vroeg ik.’

‘Volgens mijn weten heeft nog niemand zich aangemeld. Er is wel een voorwaarde aan verbonden. De muziekschool die opgericht wordt mag maximum vijftien kilometer in vogelvlucht verwijdert zijn van de barones haar woonst. Och ja, hier staat nog dat haar muziekinstrumenten gratis in leen worden gegeven aan de muziekschool die in aanmerking komt.’

‘Leo, wil je iets doen voor mij? Neem twee kranten, omcirkel keer op keer met rood het artikel van de barones en stuur er één naar de deken en één naar onze bisschop.’

‘Waar is dat goed voor? Gaat onze deken nu ook al muziek leren en dan nog samen met de bisschop? Dat is pas nieuws, mag ik dit laten publiceren?’ Zijn lach schetterde in de hoorn.

‘Kom Leo, doe niet flauw en bezorg hun die krant. Beloof je het me?’

‘Oké, oké, als jij me belooft met mij te gaan eten, als je ooit terug uit dat klooster komt natuurlijk.’

‘Och ja, stuur mij ook maar een krant. In die krant hoef je niets te omcirkelen.’

‘Dat zijn dan twee etentjes, besef je dat wel?’

‘Goed, goed, ik zal wel twee keer met je gaan eten als jij maar betaalt.’

Terwijl ze de hoorn neerlegde hoorde ze de vloeken van haar collega. Die waren echt niet voor de oortjes van een vrome non bestemd.

Een zacht geruis aan de deur deed haar opschrikken. In de deuropening stond zuster Marlies beleefd te wachten. Zuster Celine ’s gedachten draaiden op volle toeren: Hoe lang stond zij daar al? Zou ze iets gehoord hebben van haar gesprek met Leo? Snel herpakte ze zich: ‘Moet jij ook telefoneren zuster Marlies?.. Zeg, wat zie jij er bezorgd uit? Wat scheelt er?’

‘Zuster Celine, ik heb zopas droevig nieuws ontvangen.’

‘Wat is er dan toch gebeurd? Er is toch niets met uw stem?’

‘Neen, broeder Franciscus, mijn halfbroer…’

‘Wat is er met broeder Franciscus? Heeft hij je gebeld? Waarom zeg je niets? Wat is er dan met broeder Franciscus?’

‘Hij is uit een boom gevallen.’ Zuster Marlies viel huilend in de armen van zuster Celine: ‘Och zuster, hij kwam met zijn borst recht in de tanden van een rijf. Verschrikkelijk.’ Snikkend vertelde ze verder: ‘Zijn longen zijn geraakt. Het is heel ernstig. Hij heeft naar mij gevraagd en ik mag hem gaan bezoeken van moeder overste. Ik durf echter niet alleen te gaan. Wil jij niet met mij meegaan? Zou dat mogen van moeder overste? Wil jij met mij meegaan? Jij kent de broeder toch ook. Jij bent al bij hem geweest en jij kent onze verhouding beter dan wie ook. Please?’

‘Natuurlijk ga ik met je mee. Ik bespreek het wel met moeder overste. Dat is geen probleem. Oh, wat erg toch. Ik krijg er gewoon kippenvel van. Verschrikkelijk. Jullie hebben elkaar nog niet echt gevonden en nu moet er zoiets gebeuren. Ik zal voor je bidden zuster Marlies. Ik wens je veel sterkte toe.’

‘Dank je, jij bent zo goed.’

De volgende morgen vertrokken de twee zusters naar de Amadeus abdij. Zuster Celine had maar al te graag weer haar mantelpakje aangedaan. Ditmaal kon dat niet want zuster Marlies was erbij. Zuster Celine maakte zich wel zorgen om wat de broeders zouden zeggen nu ze plots in nonnenkleren zou verschijnen. En vader abt zou die het merken? Hopelijk zal door de gebeurtenissen niemand op haar letten. Trouwens hoelang zou haar geheim nog geheim kunnen blijven. Hoe lang zal zuster Celine nog zuster Celine zijn? Vroeg ze zich af.

Na wekenlang droogte was het die dag weer beginnen regenen. De ruitenwissers stonden op de hoogste snelheid en konden amper de waterval op de ruit verwerken. Zuster Marlies keek door het beslagen zijraampje naar buiten. Een zekere gelatenheid ruste op haar gezicht. Zwijgend reed zuster Celine verder. Ze vroeg zich af wat de ander het meest beangstigde. Het weerzien na al die jaren, haar onbereikbare liefde of de toestand waarin zij haar halfbroer zal vinden? Misschien wel alle drie.

Met een luwe bocht reed de auto het erf van de abdij op. Een ladder stond tegen een gevel. Een broeder gekleed in zwaar plastic regenkledij herstelde de dakgoot. De twee zusters stapten uit en haastten zich door de gietende regen naar binnen. De portier begeleidde hen naar broeder Franciscus zijn sterfbed. Zelfs de portier was diep onder de indruk want hij vroeg niet eens of zij een afspraak hadden. De witte muren van weleer leken nu veel minder wit. Kwam het door het donkere weer of door de sombere stemming? Twee verplegers kwamen de ziekenkamer uit. Vader abt zat aan het voeteind van het bed. Onmiddellijk stond hij recht en maakte plaats voor de twee zusters.

‘Ga zitten, er staan juist twee stoelen. Het gaat niet goed. Het is erg gesteld met hem. Hij gaat met het uur achteruit, het ademen wordt steeds moeilijker. Het komt door zijn longen, zij zijn zwaar gekwetst en er zit water in. Blijf maar bij hem, zolang je wilt.’ Zachtjes sloot hij de deur en liet hij hen alleen.

‘Vera, Vera, ben jij het? … Ben jij het echt?’

Moeizaam opende broeder Franciscus zijn ogen. Vera bukte zich over haar halfbroer. Hoeveel herinneringen flitsten er op dat droevig moment door haar hoofd?

‘Stil maar broertje, ik ben hier en blijf hier totdat de Heer je komt halen.’

Zuster Marlies zette zich naast het bed en klemde haar handen om de zijne alsof zij die nooit meer los zou laten. Het Angelus luidde de noen in. In gedachten telde zuster Celine de slagen. Zuster Marlies begon te bidden en zuster Celine probeerde de krop door te slikken.

Om vijf uur in de namiddag bracht een broeder het eten. Zuster Marlies gebruikte slechts één hand de andere bleef geklemd om de liefde die zij ooit verloor en nu teruggevonden had. Haar jeugdvriend, lief en halfbroer tegelijkertijd.

Het was opgehouden met regenen en de zon scheen door het raam. Een hoek van de bedsprei werd door de zon opgelicht. Zuster Marlies haar handen omklemden nog steeds de lijkbleke handen van de stervende broeder. In de verte hoorde men het droge tokken van iemand die hout kapte.

‘Zuster Marlies,’ fluisterde zuster Celine bezorgd: ‘Strek even je benen, je wordt te stram om nog maar op te staan.’

Nog steviger klemde de zuster haar handen vast: ‘Hij heeft me zolang moeten missen en nu blijf ik hem steunen tot en met zijn laatste uur.’

‘SST, kijk hij wil wat zeggen!’

Zijn hoofd kwam lichtjes omhoog: ‘Vera zing… zing voor mij… dat ene lied van in de tijd… De tijd toen we nog niets wisten…toen all…alles nog zo mooi was.’

Zuster Celine drukte haar kin tegen haar borst en slikte de zoveelste krop weg. Waar zou zij in ’s hemelsnaam de moed halen om hier te gaan zingen? Vroeg ze zich af. Zuster Marlies is een kranige vrouw, maar of zij dit zal aankunnen?

Zuster Marlies slikte haar emoties weg en begon zachtjes te zingen.

Op de onderarm van zuster Celine kwamen de haren rechtop te staan. Zachtjes strengelde ze haar handen in elkaar. De tranen rolden van haar wangen. Zij hoorde het lied van de verloren liefde. Eerst schor en stil maar keer op keer wat luider en met vastere stem, totdat de stem kristalhelder weerklonk in de kamer. Steeds gevoeliger, steeds meeslepender. De houthakker staakte zijn arbeid en de andere broeders werden stil, zij begrepen, een goede vriend van hen was stervende.

In het kleine kamertje nam zuster Celine zuster Marlies bij de arm en terwijl ze de dode zijn ogen sloot zei ze: ‘Kom zuster, uw broer heeft nu geen pijn meer, hij voelt niets meer, zelfs geen hartenpijn.’

Twee glazige ogen keken de zuster aan maar zij zagen niet. Zuster Marlies stond zomaar te kijken, door alles heen. Langzaam stond ze recht en viel toen in de armen van zuster Celine. De tranen vloeiden over haar gezicht, alsof alle tranen waren opgespaard voor dit ene moment. De ander zuster kon niet anders dan meehuilen, het was zo aangrijpend, het was de krop volledig uithuilen. Plots met een ruk liet zuster Marlies de ander los: ‘JIJ BENT GEEN NON,’ schreeuwde ze, ‘Jij hebt geen gelofte afgelegd. Jij bent een bedriegster!’ Ze slingerde alles in één adem naar de ander haar hoofd. ‘Ik had reeds enige tijd mijn twijfels over jou. Jij bid nooit voor het slapen gaan, jij moet steeds de mis volgen in jouw missaal, jij gaat haast nooit te biechten en in plaats van mee te bidden prevel je maar wat. Ik denk zelfs dat jij niet eens het Onze Vader kent. Welke rol speel jij hierin?’ Ze schreeuwde het uit iedere keer naar lucht happend, en dan plots op veel mildere toon: ‘Toch ben je een goed mens. Ik, wij, wij allen hebben veel te danken aan jou. Misschien wel meer dan wij enigszins vermoeden.’ Zij keerde zich naar het raam en keek in de tuin naar de boomgaard. Wie zal nu deze vruchten plukken? Wie zal nu deze bomen verzorgen? Nieuwe bomen planten?

Zuster Celine stond als aan de grond genageld, perplex. Ze wist niet meer of ze nu beledigd of vereerd moest zijn. Zuster Marlies draaide zich weer om: ‘Vergeet wat ik zojuist gezegd heb, ik heb het recht niet jou te beoordelen. Het komt door de toestand, het is allemaal teveel voor mij.’

‘Ik begrijp het, ’Stamelde zuster Celine, iets zinniger kon ze zo direct niet bedenken. Het was voor haar ook moeilijk in deze dodenkamer.

De verplegers kwamen het lijk wassen voor zijn laatste reis. Vader Abt nam de twee zusters mee naar de kamer van broeder Franciscus zaliger. Vier kale muren. Boven zijn bed hing een Stradivarius.

‘Het was zijn enige bezit.’ Zei de abt terwijl hij ze van de muur nam ‘Ze is voor jou, zuster Marlies. Broeder Franciscus zaliger speelde soms het lied dat jij zo mooi zong. Ik herkende onmiddellijk de melodie. Hij wilde dat ik deze viool aan jou zou schenken.’

‘Dank je, vader abt, ik zal ze bij me houden zolang ik leef. Misschien leer ik er ooit nog op spelen.’