Van eerste werkdag tot 15/10/70

%%%FOTO1%%%

Na mijn studententijd begon ik als onderhoudselektricien in een lusterfabriek. De eerste dagen is dat niet zo eenvoudig geweest. Ik kreeg nog geen gereedschap, maar werd wel opgeroepen om een panne te herstellen. Men kon me evengoed vragen: klop die nagel in die muur, maar je krijgt geen hamer. Hoe moet men dat dan doen? Met mijn vuisten kloppen, misschien? Ik stond daar dus zonder testers en waar was het defect nu? Laat staan, die arbeiders die dan staan te wachten met hun grijns: “wat is er maatje? Heb je geen elektriciteit gekregen in de school of ben je alleen in het verlof naar school geweest? “Daar sta je dan, zelfs antwoorden zou hun smile alleen maar vergroten.

Daar ik avondschool volgde, kon ik niet mee naar het buitenland en werd ik opgeleid om in de thuisfirma te werken. Ik wist het toen nog niet, maar ik kwam toen al zeer ongeloofwaardig over. Toen er een nieuw modern machine aangekocht werd, mocht ik die samen met de chef aansluiten. Hij stelde soms een vraag en daar ik niet onmiddellijk antwoordde, begon hij het eerder kinderlijk uit te leggen. Goed bedoeld, maar ik voelde dat hij in mij geen groot licht zag. Later moest ik samen met mijn meerdere een zeer delicate en belangrijke aansluiting doen. Als dit mislukte, lag de hele firma een halve dag plat en zouden meerdere machines stuk geraken. Mijn collega verwonde zich met een breekmesje en moest direct naar de spoedafdeling om zijn vinger te laten naaien. Ik bleef alleen achter. Toen hij terugkwam, begon hij al te reclameren dat ik alles verkeerd gedaan had. Minutieus begon hij alles na te zien. Ondanks dat alles volledig correct was, zei hij gewoon: “je hebt geluk gehad, het is allemaal goed.” Persoonlijk vond ik dat ik wel wat stielkennis had, maar zijn vertrouwen kon ik niet winnen.

Ik leerde nieuwe vrienden kennen en net als in schooltijd reed ik weer eerst een heel eind met hun mee naar een ander dorp vooraleer ik huiswaarts reed. Onderweg zei ik niet zoveel. Enkele meisjes maakten wel avances, maar ik besefte het niet eens en wist ook niet hoe ik die moest beantwoorden. Meestal zei ik dan zelfs geen woord tegen hen. Och, ik bleef maar groen op dat gebied. Niet echt verlegen maar gewoon niet weten hoe ik er mee moest omgaan. Mijn kansen smolten altijd maar zoals sneeuw voor de zon. Dat zou nog veel jaren zo blijven. Bij de kleinste schijn van gebrek aan interesse besloot ik al “zij moet mij niet, ik maak geen kans”. Zo verspeelde ik al mijn kansen.

In ons buitenverblijf ging het met de meisjes net zo. Mijn eigen moeder vertelde mij: “dat meisje dat regelmatig bij de buurvrouw komt, zei me onlangs dat er steeds zo een knappe gast rondloopt met een draagbare radio.” Ik had intussen een radio die ik overal meenam. Ik begreep wel dat het om mij ging en keek eens naar de schoonheid. Weer verkeerd, want ik dacht, die is te mooi, die kan ik toch nooit krijgen. Dat ik aan dat euvel nog moest werken heb ik jullie reeds verteld, maar het zal ooit gebeuren, jaren, jaren later.

Vlak over ons buitenverblijf was een openbaar zwembad. Er moesten af en toe wat karweitjes gedaan worden en samen met mijn broer deden we dat met plezier. Zo mochten wij gratis komen zwemmen. We plaatsten daar grote luidsprekers en namen de top tien op. We zorgden zo voor muziek rond het zwembad. Mijn schoonbroer bezorgde ons grote binnenbanden van een vrachtwagen. We plakten het ventiel met een zwaar plakband vast en zo hadden wij een grote luchtband om mee te drijven. Daar ik nog altijd zeer lenig was en als een vis zwom, werd ik regelmatig door de mannen vastgepakt. Eén nam mijn voeten en de andere pakte mij onder mijn armen. 1,2,3 zwierden ze en ik vloog door de lucht recht op de autoband. Animatie was er wel aan het water. Het zwembad trok veel volk, zelfs wereldwielerkampioen Rik Van Looy zat soms aan de kant.

Ik leerde daar ook weer nieuwe vrienden kennen. Een gezinnetje had daar hun caravan staan. De zoon was drie jaar jonger dan ik, maar hij was zeer volwassen. Dit zou mijn nieuwe kameraad worden. Er waren natuurlijk nog meerder jongens en meisjes, maar altijd weer datzelfde geknoei door mij. We zaten rug tegen rug aan het zwembad. Iedereen zag in ons het nieuwe koppel, alleen ik niet. Ik snapte het weer niet.

Na 7 maanden werken bij de lusterfabriek begon mijn vader een aannemersbedrijf. Twee broers zouden mee in de zaak gaan. De PVBA werd gesticht. Ze bouwden huizen volledig afgewerkt, sleutel op de deur. Daar ik elektricien was, konden ze mij goed gebruiken. Ik zou de elektriciteit doen en de anderen helpen bij hun werk. Een maand later zat ik mee in de zaak. Het eerste huis was eigenlijk een slecht begin. We verdienden niet veel en moesten hard werken. We deden dan ook alles onder ons zelf. Metsen, stukadoorwerk, dak, ramen, deuren, elektriciteit, verwarming, vloeren, dorpels en raamtabletten. Kortom we waren allround mannen. Ik herinner me nog dat voor het stukadoren eerst een bruine onderlaag op de muren werd gesmeerd. Deze onderlaag moest gemengd worden met water en kalk zodanig dat het een vettige pasta werd. Met onze voeten trappelden wij de grote hoop door elkaar. We zakten zo diep in de brij dat onze laarzen vol liepen. Die deden wij dan uit en op onze blote voeten trappelden we verder. Dat ging eigenlijk nog redelijk goed tot de volgende morgen onze voeten en benen rood verbrand waren. We hadden ons les geleerd. De volgende bouw besloten we verschillende taken in onder aanneming uit te geven zoals stukadoren en vloeren. We hielden die dingen waar we goed in waren voor onszelf. Deze formule werkte wel want we moesten al snel werkvolk aannemen.

Mijn eerste jaar avondschool liep teneinde en er volgde mondeling eindexamen. Drie in totaal en ik kreeg ze alle drie dezelfde avond vlak na elkaar. Als je voorgaande gelezen hebt, weet je dat mondeling niet mijn sterkste kant was. Mijn eerste examen zat erop en de jury was reeds aan het wachten op mij. Zonder pauzeren moest ik al naar het volgende lokaal, men was al aan het wachten op mij. Ik kwam weer buiten en weer was het aan mij voor het laatste examen. “Niet blijven staan, vlug binnen, ze wachten al op jou.” Black out! Ik wist niets meer, kon amper nazeggen wat er gezegd werd. Nadat ik verklaarde dat ik de drie examen zonder tussenpozen moest afleggen, heeft men mij toch gedelibereerd.

Opnieuw vroeg men mij “Wat ga je verder doen?” Opnieuw antwoordde ik: “verder studeren voor B1 elektronica.” Opnieuw zeiden ze: “dat haal jij nooit. Weet jij hoe zwaar dat is?” Ik was vastbesloten, de volgende jaren in de dag als zelfstandige in de bouw en vier avonden in de week naar de avondschool.

Ik was jong en sterk werkte hard en volgde avondschool, maar in het weekend gingen we met de halve familie en hun kroost naar ons buitenverblijf. Regelmatig kwamen jonge meisjes naar het zwembad die ik leerde kennen maar daarna ook alles weer verknoeide. Zoals dat meisje waar ik mee gezwommen had en nadien samen op het gras in de zon lag. Gewoon babbelen zonder meer. De volgende weekend was ze er weer. Ze ging toen niet zwemmen maar ging op de oever van de vaart zitten. Ik nam mijn transistorradio en wandelde op het voetpad 100m links en dan weer 100m rechts. Steeds opnieuw passeerde ik haar op nog geen 5m afstand. Ik wandelde maar verder steeds heen en terug. Na ongeveer 2 uren zo gewandeld te hebben, luisterend naar de top 100, vertrok ik zonder een woord tot haar te richten. Ik heb haar nooit meer gezien. Ik was zo naïef dat ik niet eens begreep waarom zij niet meer langskwam. Hier moest ik ook nog aan werken.

Wat verder op de camping lieten de ouders hun dochter van 18 de hele avond met mij alleen in de caravan. Hoe graag de ouders het ook gewild hadden, er gebeurde weer niets.

Zoals ik vroeger reeds vermelde, was ik vrij goed in wiskunde. In het derde jaar avondschool kregen we een opgave. De week nadien werd de oplossing op het bord gezet. Drie volle borden voldeden niet om de volledige oplossing weer te geven. Iedereen maar schrijven en notities opnemen. Ik niet, ik wachtte geduldig af. Nadat iedereen de oplossing had en moe geschreven was, stak ik mijn vinger op: ”mijnheer ik heb nog een andere oplossing”. “Oh, kom dan maar naar voren.”

Ik kwam rustig naar voor, nam de bordveger en veegde demonstratief de drie borden af. Ik hoorde sommigen in de klas zwaar zuchten. Ik begon linksboven op het eerste bord te schrijven en drie regels verder stond de oplossing op het bord. De leraar keek ernaar en antwoordde: “ja, zo kan het ook.”

Normaal was het voor het diploma B1, drie studiejaren, maar tijdens deze periode werd er beslist om de graad B1 af te schaffen en te vervangen door A1 graduaat. Na waren het plots vier studiejaren.

Met mijn financiële toestand ging het steeds beter. Ik kocht mij een tweedehandsauto en ging iedere week met mijn nieuwe kameraad naar een jeugdclub. De enige kusjes die ik kreeg, kwamen van de kusjesdans en dan moest ikzelf nog in het midden gaan staan. Hoe erg zul je misschien denken, maar ik voelde dat zo niet aan. Ik aanvaarde het. Ik onderging het, maar daar zou ik later nog aan werken, al wist ik dat toen nog niet.

Op zekere dag in de jeugdclub had ik een oogje op één van de meisjes. Zij beviel mij wel. De volgende slow ging ik naar haar en vroeg haar ten dans, maar zei weigerde. Ik besloot hieruit dat zij mij niet zag zitten. Maanden later besefte ik dat dit een verzinsel van mijzelf was, maar voor haar zou het dan te laat zijn. Ik was inmiddels bezet.

Hoe ben je dan aan een meisje geraakt? zal je je afvragen. Wel het zit zo:

Door het vele zoeken naar een meisje, dat absoluut mijn vrouw moest worden, want ik nam dit altijd zeer ernstig op. Ik werd het beu en besloot om de eerste de best vrouw ten dans te vragen en me nergens meer zorgen om te maken. We stonden met velen op de dansvloer voor een formatiedans los van elkaar. Plots kwam een meisje met donkerbruine krullen naast mij staan en zoals ik al zei, ik deed gewoon met haar mee. Ik was een slechte danser. Ik kon geen maathouden, maar dat maakte voor deze brunette niets uit. Ze bleef naast mij dansen. Na de dans begeleidde ik haar naar haar plaats, er was slechts 1 stoel vrij en voor ik het besefte zat zij op mijn schoot. We hadden een gezellige babbel en zo kwam ze te weten dat ik met de auto was. Haar vriendin, die ik voor de eenvoud even An noem, vroeg of ik haar naar huis wilde brengen. Zo kon ze nog wat langer blijven. Toen het tijd werd om An naar huis te brengen, reed ik haar tot aan de voordeur. Ik nam beleefd afscheid door haar een hand te geven en wachtte tot zij binnen was. Later vernam ik dat An tegen de brunette verteld had dat ik een goede jongen was en dat ze mij niet voor de zot moest houden. Toch was ik helemaal niet verliefd, ik was het gewoon beu om ernstig te zijn.

De week daarop was het mijn verjaardag en had ik een feestje gepland, dus kwam ik die week niet in de jeugdclub.

Dinsdag toen ik van het werk thuiskwam zei mijn moeder:

“Bart er heeft een meisje gebeld, ze vroeg om terug te bellen.”

“Oh ja, zijn de petatten al klaar, want ik heb honger.”

“Moet jij niet eerst bellen?”

“Och dat kan wachten, ik zal straks na het eten weleens bellen.”

Aan de telefoon vroeg ze mij haar zaterdagavond te komen ophalen bij een vriendin. Die vriendin was toevallig de zuster van een arbeider die bij ons bij de PVBA werkte. In het weekend reed ik naar het afgesproken adres en wat zag ik: een kortgeknipt meisje met gitzwart haar. Voor mij was het plots niet meer hetzelfde meisje dat op mijn schoot zat. De vonk sloeg over als een blikseminslag. Ik was verloren, ik was verliefd tot over mijn oren. Cupido had zijn werk gedaan. Voor we naar de jeugdclub reden, vroeg ze mij om nog enkele andere meisjes van haar vriendenkring mee te nemen. Mijn auto, een Ford Cortina, had 3 plaatsen vooraan en 3 plaatsen achteraan. Zo reed ik met vijf andere jonge meisjes naar de jeugdclub.

Toen ging het allemaal heel vlug. Enkele weken later ging ik mijn liefje bij haar thuis ophalen en samen reden we naar ons buitenverblijf. “Liefje, het kan zijn dat er wat broers en zusters in ons buitenverblijf zijn.”

“Oh ja, en met hoeveel zijn jullie dan?”

“Ik heb 5 broers en 3 zusters....allemaal getrouwd en de meesten hebben al kinderen.”

Zij had geen tijd meer om te antwoorden, want ik had zo lang gewacht totdat we al aan de oprit waren. Het toeval wilde dat er ook nog eens een ganse familie uit Nederland op bezoek was. Nonkels, tantes, neven, nichten, broers, schoonbroers, zussen, schoonzusters, mijn ouders en een tiental kleinkinderen.

Toen we uitstapten vlogen mijn kleine nichtjes en neefjes recht op mij af om me te omhelzen, maar toen ze dat vreemde meisje zagen uitstappen waren ze even snel terug weg. Mijn liefje had dit opgemerkt: “die geef ik nooit meer af!”, besloot ze met klem.

Het werd winter en als zelfstandige kregen we geen stempelgeld. Daarom deden we de volledige onderhoud van de machines. In de vrieskou functioneer ik niet zo goed. Die ochtend moest ik de kamwielen van de betonmolen invetten. In plaats van de motor af te zetten, nam ik een stokje, stopte dat in een pot met vet en smeerde met dat stokje de draaiende kamwielen. Het stokje brak af en mijn rechterwijsvinger klemde tussen de 2 kamwielen. Met mijn ene vinger hield ik de hele machine stil. De mannen hoorden onmiddellijk dat er iets mis was en kwamen snel aangelopen. Ze zagen wat er mis was en zetten de elektriciteit af waardoor de motor stilviel. Ik trok mijn vinger terug uit de kamwielen, dat zag er niet goed uit. Een flinke hap werd uit mijn wijsvinger gerukt. Ik werd naar de afdeling spoed gebracht, maar na verzorging mocht ik toch weer naar huis. Dit was mijn derde ongeluk maar niet het laatste.

Enkele maanden betaalde de verzekering en ik wilde dat geld nuttig besteden. Daar zou mijn vader me helpen. In ons dorp was er een maalderij. Het koren werd aangebracht en het meel weer afgehaald door het spoor. Via een zijspoor werd een wagon op een draaipunt achtergelaten. De paarden draaiden de wagon en trokken die verder over de velden naar de maalderij, maar door de aanleg van het spoor in de diepte werden de wagons vervangen door vrachtwagens en het draaipunt kon niet meer gebruikt worden.

Dit draaipunt bestond uit een diepe put met een brede dikke zware betonnen ring waarop het treinstel kon draaien. In het midden was een grote betonnen blok als steunpunt. Een aannemer had al eens geprobeerd om deze betonnen ring met drilboren te slopen. Nadat de tweede drilboor het ook begaf, vroegen ze aan de gemeente of ze geen dynamiet mochten gebruiken. De gemeente vond dit toch te gevaarlijk om dynamiet in een woonwijk aan te steken. Zodoende bleef de grond braak liggen. Het volk vond dit een uitstekende plaats om hun groot huisvuil kwijt te geraken. Het gemeentebestuur zag dit met lede ogen aan. Het toeval wou dat de zoon van de burgemeester eigenaar van deze grond was. Op het juiste moment kwam mijn vader op de proppen. De verkoop van het 9m brede grond was bijna rond tot de burgemeester met het idee kwam om naast de spoorweg nog een voetpad aan te leggen. Daardoor zou de grond 2.5m smaller zijn. Al deze feiten samen kocht ik de grond ver onder de prijs, mocht een garage bouwen achter in de hof, kreeg toelating om als enige met mijn auto over de voetweg te rijden en ik was levenslang vrijgesteld van straatkosten. Mijn huis staat nu op een stevige fundering van dikke beton.

We waren verliefd, verloofd en we wilden trouwen. Een datum werd vastgelegd: 12 september 1969.

Het werd februari en ik vroeg mijn toekomstige schoonmoeder:

” Ik zou graag rond mijn verjaardag trouwen, dat is in de maand mei.”

“Dat gaat niet, die datum is vastgelegd en dat kan niet meer veranderen.”

Ze wist het niet maar ze had beter naar mij geluisterd want in juli waren we alleen thuis en dan heeft de liefde haar werk gedaan. Naïef als we nog altijd waren dachten we dit kan geen kwaad want alles loopt er terug uit. Een maand later vertelden we haar vader het grote nieuws. Toen haar moeder thuiskwam, zat ze neer op haar stoel en zei:

”Wat is het toch heet vandaag.” Vader keek naar haar en antwoordde: “Het zal nog veel heter worden vandaag.” Alhoewel het kalf reeds verdronken was, ging er vanaf dat moment altijd een chaperon met ons mee, wij mochten niet meer onder ons beiden alleen ergens heen, maar ik heb van mijn liefdesleven nooit spijt gehad want het resultaat is een schat van een dochter geworden.

Na ons huwelijk en de witte Broods weken dachten we aan een eigen huis. Een stuk grond had ik al, ik was zelfstandige in de bouw en een lening krijgen was helemaal geen probleem in die gouden tijd. (Jaren 60-70). Om 6 uur was ik reeds op de bouwwerf, om 14.30 u had ik mijn uren gedaan en begon ik weer aan mijn eigen huis te bouwen en om 19.30 u zat ik in de avondschool. De hele zaterdag werkte ik aan ons eigen huis en de zondag studeerde ik voor de avondschool. Dat was mijn eerste huwelijksjaar.

Eén kind was te weinig voor ons, wij wilden er nog één bij. Al snel was mijn vrouw weer in verwachting. Drie maanden zelfs want we schrijven 15 oktober 1970. Die dag zal heel mijn leven overhoophalen. Maar dat is voor volgende deel.