Op naar mijn pensioen

%%%FOTO1%%%

Op Den Bell was ik nog steeds aan het speuren naar typefouten op de aankoopbons, maar in mijn vrije tijd zat ik ook niet stil. De nieuwe mogelijkheden met de computer volgde ik op de voet en zo was ik vrij goed op de hoogte over tekstverwerking, spreadsheets en databeheer. Op een afdeling waar plots computers meer en meer gebruikt werden, bleef dat natuurlijk niet onopgemerkt. Daarenboven kreeg ik de kans om na de werkuren computercursussen te geven. Ik had nog nooit lesgegeven dus was dat weer een nieuwe uitdaging voor mij. De eerste les bestond uit 2 lesuren. Het eerste uur hakkelde ik zenuwachtig, had dorst en durfde niet eens te drinken. Tijdens de pauze bleef ik alleen in de klas achter. Ik zette mij rustig neer en dacht na over wat ik verkeerd deed. Ik verplichtte mezelf om rustig te blijven en te beginnen met een slok water te nemen. Ik nam mij voor om alles rustig uit te leggen want ik wist dat ik het kon. Het tweede uur deed mijn gebreken van het eerste uur volledig wegsmelten. Iedereen was tevreden. Iedere les ging het beter en bij een cursus van 20 lesuren kreeg ik zelfs lovende commentaar van een directeur van een vakschool die toevallig de cursus mee volgde. Had ik dan toch leraar moeten worden?

Op de aankoop werden de eerste computers geplaatst. De verantwoordelijke voor de installatie en opleiding voor deze computers kon de vraag niet meer volgen en ik stelde voor om hem te helpen. Dit werd onmiddellijk in dank aanvaard. Tot na 13 maanden nadat het moeilijkste werk (door mij) gedaan was, werd ik weer overbodig. Ik werd gewoon verplaatst van Antwerpen naar Geel. Achteraf kwam ik te weten dat het de bedoeling was om mij uit te rangeren. Men zou mij taken geven die zogezegd boven mijn petje gingen. Ik kreeg de verantwoordelijkheid van zeer belangrijke computers die onder toezicht stonden van de douane (invoer van goederen). Tijdens mijn opleiding zou ik mijn rechtstreekse chef helpen bij dit computergebeuren. Eindelijk voelde ik mij op mijn plaats. Dit was nu eens een uitdaging naar mijn zin. Na drie dagen meelopen, werd ik alleen op pad gestuurd terwijl hij het probleem op een pc zou oplossen. Ik kwam voorbij hem en vroeg hem:

”Kan het de virusscanner niet zijn die alles tegenhoudt?”

Maar zoals ik al jaren gewend was, geloofde hij mij niet. Tien minuten later kwam ik weer voorbij:

“En?” vroeg ik.

“Neen, die virusscanner is het niet, dat weet ik, dat kan het niet zijn, laat mij maar doen.”

Vijftien minuten later gaf ik in het voorbijgaan hem de raad:

“Kijk toch maar eens naar die virusscanner!”

De volgende maal kwam ik weer voorbij en hij lachte dankbaar naar mij:

“Je hebt gelijk, jij kent er precies wel wat van.”

Vanaf dat moment ging het steeds beter tussen ons. We vulden elkaar perfect aan. Hij wist alles over douane, invoer en uitvoer en ik trok mijn plan in het computergebeuren. Ik genoot van de vrijheid in mijn job. Eigenlijk was ik toen een oog in het land der blinden.

Drie weken later ging ik samen met hem naar een transportbedrijf een nieuw systeem bekijken. Dit zouden wij dan ook eventueel aankopen. We keken met ons groepje naar het nieuwe programma. Er was al veel gezegd, maar ik had alleen geluisterd. Enkelen van hen dachten: “wat komt die hier eigenlijk doen. Die zegt geen woord.”

Plots vroeg ik:

“Is dat het programma voor de douane?”

“Natuurlijk, waar zijn we anders mee bezig?”

“Die datum die daar staat, is dat de datum dat de goederen binnenkomen?”

“Ja, natuurlijk.”

“Dan mag die datum zeker niet op de datum van morgen gezet worden?”

De man bekeek mij alsof hij wou zeggen wat voor een stomme vraag stel jij en antwoordde kort met zijn hoofd schuddend:

“Oh nee, dat is fraude.”

“Probeer dat eens.”

“Dat hoeft niet, dat kan toch niet.”

Mijn chef kwam nu tussen: “probeer het toch maar eens.”

De operator veranderde de datum met gemak naar morgen.

“Dit ga ik onmiddellijk noteren, maar laat ons nu naar het magazijn gaan zien waar we de goederen stockeren” zei onze gids met aandrang. Hij wou ons weg van dat programma en vooral van mij. Bij mijn rechtstreekse chef kon ik na dit voorval niets meer verkeerd doen. Want toen de manager die mij aangenomen had op een dag aan mijn rechtstreekse chef vroeg:

“Die nieuwe, dat is ook geen groot licht zeker? “

“Wat zeg jij? Dat is onze beste aanwinst van de laatste jaren, den Bart, die wil ik niet meer missen.”

De manager besloot om verder niets meer te vragen. Ik mocht wel blijven maar loonsverhoging zat er niet meer in. Eigenlijk wilden ze van mij af, weet je nog?

De Bell brokkelde verder af en de afdeling werd verkocht. Ik mocht gaan tekenen voor mijn pensioen, enfin het was eigenlijk werkloosheid, maar met een maandelijkse geldelijke aanpassing tot mijn prepensioen. Zo zat ik op mijn 52^ste thuis. Veel mensen vinden dat te jong, maar ik heb me nog nooit verveeld. Mijn leven zit vol nieuwigheden en dat zou nu ook niet veranderen.

Op diezelfde maand kregen wij ons eerste kleinkind. Ik werd onmiddellijk gepromoveerd tot babysitter. Mijn vrouw werd lichtjes jaloers en stopte onmiddellijk met haar zaak om ook van onze kersverse kleinzoon te genieten. Er kwam bij mijn dochter nog één kind en bij mijn zoon nog twee kleintjes. Wij hadden de eerste jaren onze handen weer vol. Later volgden er nog twee bij mijn zoon.

In een droom kan alles! Zo droomde ik op zekere nacht dat ik non was in een klooster. De droom was mij bij uitzondering heel goed bijgebleven zo goed dat het mij op het idee bracht om er een boek over te schrijven. Mijn gedachte ging naar een journaliste die onderduikt in een klooster. Nog nooit had ik echt een verhaal geschreven, zelfs geen klein verhaaltje. Vanaf die dag begon ik te schrijven. Ik schreef, ik las en ik herschreef. Keer op keer tot na ongeveer een jaar werken, liet ik mijn resultaat door enkele vrienden nalezen. Vol spanning wachtte ik op hun gedacht. Hoe ik ook wachtte, ik kreeg geen commentaren, geen goede maar ook geen slechte. Ook als ik ernaar vroeg, bleef hun antwoord heel vaag. Ik besefte dat het een mislukt gedrocht was en legde alles onder in de schuif. Het was voor mij over en out. Enkele maanden later raadde mijn dochter mij aan om een cursus creatief schrijven te gaan volgen. Ik had nog nooit van zo een cursus gehoord, maar bijscholing zat me nog altijd in het bloed en na die mislukte roman besloot ik de raad van van mijn dochter op te volgen. Na drie jaar had ik mijn diploma op zak en dan heb ik die mislukte roman volledig herschreven. Er volgden nog twee andere romans (te lezen op mijn blog) en een toneelstuk dat ik in samenwerking geschreven had met Hilda Vleugels. (56 keer gespeeld)

Mijn zus vroeg mij: “heb je geen zin om samen met mij een stamboom over onze voorouders te maken?” en hop ik was weer voor 10 jaar bezig. Gemeentehuizen afschuimen, naar het Felixhuis in Antwerpen, naar het rijksarchief in Beveren en naar het huis van familiegeschiedenis in Merksem. Handgeschreven doop-, huwelijks- en overlijdensaktes uitvlooien, boeken uit de 18^de en 19^de eeuw geschreven door een dorpspastoor in het Latijn of het Oud Vlaams. Ten tijde van Napoleon natuurlijk Frans. Veelal een hanengeschrift van een notarisklerk, maar ook getypte of echt mooi geschreven documenten. Honderden microfilms, steekkaarten, doodsbrieven en huwelijksaankondigingen, verkopen van huizen of gronden, testamenten en strafregisters. Zo zijn er duizenden door onze handen gegaan. Na 10 jaar opzoekingen zijn we gestopt met zoeken. We hebben onze bevindingen in een boekvorm gegoten en deze stamboomboek hebben we opgeluisterd met teksten en foto’s (te bezichtigen bij mij thuis).

In 2004 begon mijn dochter als zelfstandige, kindergrime. Ik werd plots hulpboekhouder en financiële analist. Ik kreeg een spoedcursus boekhouding, ontwikkelde een klein boekhoudprogramma en vergaderde over de inkoop-, verkoop- en reclamebudgetten. Nu tijdens de corona zoeken we een uitweg om in 2023 toch nog verder te kunnen werken. We geven niet op, maar het is niet zo eenvoudig. We maken veel plannen, maar de meesten belanden na enkele weken toch in de papiermand.

We hebben nu zes fantastische kleinkinderen die mij ook weer bezighouden. Daar ik regelmatig bijles geef aan zowel kinderen, jeugd of volwassenen kwamen ook mijn kleinkinderen regelmatig langs. Ik word dan even hun coach en leer hen hoe ze beter kunnen leren. Minder tijd besteden met meer resultaat. Leren moet voor mij een aangename bezigheid zijn en geen verplichte saaie bedoeling. Motiveren in plaats van straffen en corrigeren. Met een schouderklop wordt meestal meer bereikt dan met een stamp onder je gat.

Eén van mijn kleinkinderen heeft zware dyslexie. Na het lezen van 2 tot 3 woorden beginnen alle letters van plaats te verwisselen en dat dansen houdt niet meer op. Zo kan niemand nog lezen. Toch wou hij zijn rijbewijs halen. Ik stelde hem voor dat ik alle teksten, alle vragen en alle antwoorden zou voorlezen. Hij ging direct akkoord. De eerste les heeft niet langer geduurd dan 20 minuten. Hij was doodop en barste van de hoofdpijn. Eerst begreep ik het niet, maar later besefte ik hoe vermoeiend dat voor hem is. Hij kan niets nalezen en moet alles onthouden en begrijpen van horen zeggen. De enige houvast zijn de bijhorende foto’s. Na ongeveer een jaar hard werken en steeds opnieuw voorlezen heeft hij zijn theorie behaald zelfs van de eerste maal. Eens zijn rijbewijs behaald voor de auto vroeg hij mij of ik hem ook wou helpen voor de vrachtwagen (een C-rijbewijs met vakbekwaamheid, code 95). Hij wou vakman worden als vrachtwagenbestuurder. Nog eens meer dan 2 jaar heb ik keer op keer de teksten uit de leerboeken voorgelezen, telkens de proefexamens afgevraagd en voor hem opgezocht wat en waarom alleen dat ene antwoord het enige juiste antwoord was. Van al deze theoretische vakken: wegcode rijbewijs B, wegcode rijbewijs C en dan vakbekwaamheid bestaande uit ladingzekerheid, documenten, rij- en rusttijden, veiligheid en gezondheid hebben we samen bestudeerd. De drie examens waarvan 100 meerkeuzevragen, 8 casestudies en 10 mondelinge vragen heeft hij allemaal opgelost met maar 1 herexamen. Nu is hij praktijkles aan het volgen om met zware vrachtwagens te mogen rijden.

Ik ben aangekomen op vandaag, nu ben ik mijn blog aan het schrijven, voor hoelang nog? Dat weet ik niet, maar ik vermoed dat er kortelings toch weer iets nieuws uit de lucht zal vallen.

Bedankt dat je dit verhaal zover hebt willen lezen.

Bart