WETTEREN Waar ga je wonen? Naar Wetteren? Vroeg een vriend. Ik geloof U niet! Hij spuide opmerkingen. Ongeloof accentueerde zijn gezicht Toch was het waar, na een gewichtige beslissing. Ons dorp, ons huis verlaten. Een halve eeuw geluk achterlaten? Nooit gedacht maar nood dwingt. De verkoop van ons huis, bezorgde ons slapeloze nachten. De beslissing was genomen, Que sera sera, zingt Jo Leemans Ik had een Wetters verleden, zestien jaar straat in straat uit. Cijfer je niet weg. Mijn vrouw had enig bezwaar. Waarom? Werd niet beantwoord. Wetteren was niet aan haar besteed. Ze moest overreden worden, wat gebeurde, stap voor stap. Dan kwam de verhuis, met onverwacht verloop. Magere Hein zwaaide met zijn zeis, maar heeft me net gemist. Bijna was mijn vrouw hier alleen, waar ze eerst niet wilde zijn. Nu, maanden later zijn we er thuis. Ik reeds lang zij sinds kort We zijn er samen. Gelukkig. Zoals gepland R.V.d.B.
bezorgde ons slapeloze nachten. De beslissing was genomen, Que sera sera, zingt Jo Leemans Ik had een Wetters verleden, zestien jaar straat in straat uit. Cijfer je niet weg. Mijn vrouw had enig bezwaar. Waarom? Werd niet beantwoord. Wetteren was niet aan haar besteed. Ze moest overreden worden, wat gebeurde, stap voor stap. Dan kwam de verhuis, met onverwacht verloop. Magere Hein zwaaide met zijn zeis, maar heeft me net gemist. Bijna was mijn vrouw hier alleen, waar ze eerst niet wilde zijn. Nu, maanden later zijn we er thuis. Ik reeds lang zij sinds kort We zijn er samen. Gelukkig. Zoals gepland R.V.d.B.
Nu wordt lange Pol toch oud, mijmerde Lies luidop toen ze hem nakeek door het rond venstertje in de gevel, achter de toonbank van haar kruidenierswinkeltje. Ze zag hem als het ware voortstrompelen op zijn klompen, veel te korte broek, de vettige pet diep over de ogen en zijn vrije hand diep in de zak van zijn bij winterweer onafscheidelijke kaki kapotjas. Was Pol geen al te beste, dan toch een trouw klant, al was het maar om de twee-drie maanden. Zijn inkopen beperkten zich tot datgene dat hij thuis zelf niet kon telen of maken zoals zout, peper, suiker, muskaatnoot en nog een paar andere zaken. De woorden die hij sprak waren even gering als de aankopen die hij deed. Polydoor Verbist was na de dood van zijn drie jaar oudere broer, vijf jaar geleden, als vrijgezel alleen achtergebleven in de ouderlijke hoeve. Er was ook nog een oudere zuster geweest maar die was in de stad doodgereden door een auto. Na de dood van moeder had deze laatste reeds op jeugdige leeftijd de zorg voor vader en haar twee broers op zich moeten nemen. Tot ze enkele jaren na de dood van vader op een dag naar huis kwam met een flierefluiter, zoals de broers hem noemden, uit de naburige stad. Hij droeg zo een mondmuziekske onder de kin. Hoe noemde Roza dat weer? Een vlinderdas...Pftt. Frans en Pol konden hun antipathie voor deze indringer niet verbergen. Maar Roza trok er zich niets van aan. Ze huwde deze man en volgde hem naar de stad en de kleine jute-weverij van zijn vader. Van toen af waren de twee broers alleen op elkaar aangewezen. Van de geboorte van de twee kindjes bij hun zuster hadden ze wel de geboortekaartjes ontvangen, doch hadden er weinig of geen aandacht aan besteed. Toch waren het bij de schaarse bezoeken van Roza aan haar twee broers, alleen de twee kleine ukken die de hardvochtige mannen enigzins konden vermurwen. De korte tijd van hun verblijf bij hun ooms ravotten ze over het erf zonder dat Frans of Pol er enig bezwaar in vonden. Integendeel zelfs, op hun vraag eens op het paard te mogen zitten, werden ze op hun wenken bediend. Blij en uitgelaten riepen ze dan "ju paardje ju", dat zelfs bij de broers een glimlach op hun gelaat toverde. OORLOG Bij het doodsbericht van Roza waren ze wel even geschrokken en toch naar de begrafenis gegaan. Hun schoonbroer, neven en andere aanwezige familieleden hadden hun die dag tijdens het rouwmaaltijd helemaal links gelaten. De doordringende geur van mottebollen in hun "beste" kostuum was er ongetwijfeld een bijkomende hinderpaal. Dit was trouwens het begin van een totale vervreemding van wat hun enige naaste familieleden waren. Enkele jaren later kwam ook de dood van Frans en kort daarop de oorlog. Pol was te oud om nog gemobiliseerd te worden en liet zich dan ook weinig in met de gebeurtenissen die volgden. Alleen toen enkele weken later, na de achtiendaagse veldtocht de kapitulatie van het Belgisch leger een feit was en de krijgsgevangenen in lange rijen van drie voorbij marcheerden had Pol zijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Door een kleine opening in de haag bespiede hij de voortstrompelende gevangen soldaten en hun Duitse begeleiders. Tot er plotseling enige tumult ontstond. Geroep en getier. "Halt stehenbleiben". Een gevangene was uit de rang gesprongen en vliegensvlug in het bosje naast Pol's huis verdwenen. Een Duitse motorrijder met sidecar snelde terhulp. Er viel een schot maar er was geen gevangene meer te bespeuren. De ander soldaten hadden ook het gelid verbroken en er dreigde een kleine opstand. "Fortmachen, nicht stehenbleiben" klonk het, om de orde te herstellen. De kolonne zette zich weer in beweging met één rij van twee. Pol was geschrokken in huis gevlucht en gans de dag angstvallig in huis gebleven. In de vooravond deed hij zoals gewoonte zijn ronde in de vervallen stallingen om te zien of alles nog in orde was. In de schuur was er geen zoldering, het leek in de schemering bijna als een kathedraal. Hoog in de nok hingen de vleermuizen als gedroogde vissen nog onbeweeglijk. Toch voelde Pol de aanwezigheid van een levend wezen. Achter de wanmolen, als een egel ineengerold van schrik, ontdekte hij een jonge soldaat. "Verraad me niet...Geef me alsjeblieft andere kleren...Een oude broek van Uw broer". Pol was als van een adder gebeten."Wat weet je van mijn broer". 's Nachts had Pol de soldatenkleren in het geitenhok diep in de grond begraven. Alleen de kapotjas vond hij bruikbaar en had ze gans de oorlog goed verborgen. Sinds het vaderland van het het juk van de bezetter verlost was, droeg hij die nu elke winter. ZWARE VAL Intussen was de hofstede van Pol niet meer het enige op den "buiten" zoals vroeger. Deze afgelegen uithoek van het dorp werd door de inwoners zo genoemd. Een verkaveling had daar verandering in gebracht. Achter en naast het erfgoed waren nieuwe straten aangelegd en werden er op korte tijd een honderdtal nieuwe huizen gebouwd. Alleen zijn naast buur kende Pol. Die had hem eens aangesproken maar omdat Pol zo weinig van zeggen was bleef het sindsdien meestal bij een goede dag of een paar woorden over het weer. "Is het bij U lang geleden dat ge Pol nog gezien hebt" vroeg de buurvrouw op een dag aan haar man. Men lette niet zo nauw op het doen en laten van hun zonderlinge buur, maar nu dat ge't zegt. Inderdaad het was al een paar dagen dat er geen leven meer te bespeuren was op het erf, alleen viel het onophoudelijk geblaf van de hond aan de ketting nu op. De politie had de deur opengebroken en ze hadden Pol onderkoeld in huis op de vloer gevonden. Ontbijtresten lagen nog op tafel. De muffe geur in de aanpalende kamers met neergelaten rolluiken deed de redders de neus ophalen. Hoe lang Pol er gelegen had kon men slechts raden, op het schapraai stond de wekker, stilgevallen rond tien uur 's avonds Een bijgeroepen geneesheer had de breuk van zijn heup vastgesteld en Pol was naar het ziekenhuis gebracht. Hij hetstelde langzaam en terugkeren naar zijn hoeve om er alleen te blijven was volgens de dokters niet meer verantwoord. Al die tijd had Pol nog geen bezoek ontvangen en op de vraag wie moest verwittigd worden antwoorde Pol steevast "niemand". Een jonge dokter trok zich dit geval ter harte. Er was op korte tijd als het ware een vertrouwens- en vriendschapsrelatie ontstaan tussen de oude man en de jonge arts. Hij had de patiënt stilaan kunnen overtuigen dat alleen blijven, in zijn toestand niet meer mogelijk was. Hij wilde er voor zorgen dat er uitgekeken werd naar een degelijk home waar hij van alle zorgen verlost zou zijn. Na enige tegenkanting had Pol zich bij het oordeel van de dokter neergelegd. FAMILIE Op de dag van het ontslag van Polydoor uit het ziekenhuis was de dokter vergezeld van een oudere man. "Dag nonkel Pol, kent ge mij nog"? Pol fronste de dikke wenkbrouwen en bekeek de man met achterdocht. "Ik ben Jozef De Wever, de zoon van Uw zuster Roza en dokter De Wever die ge al kent is mijn zoon". "Ja nonkel Pol 't is waar we zijn familie van elkaar. Mijn oma was Uw zuster". Nu was het hek volledig van de dam. De bejaarde man wist geen blijf meer met zichzelf, ongeloof stond in zijn ogen te lezen. Beide mannen vergezelden Pol naar het RVT Molenkouter in Boekegem, waar zijn verder verblijf was geregeld. Het was 24 december. Pol keek zijn ogen uit zijn hoofd. In de gang naar zijn kamer waren alle deuren versierd met een kleine adventskrans en al de bewoners op de foto ernaast, lachtten hem tegemoet. Ook de deur van zijn kamer waar hij werd binnengeleid was versierd. Hij viel die dag nog meer in verbazing toen hij in de stemmige cafétaria de andere versieringen aanschouwde en een grote kerstboom met daarna de kerststal met levensgrote beelden. Dit had Pol in zijn nochtans reeds lange leven nog nooit gezien. De man was zijn emotie niet meer de baas. Intussen had er zich bij het gezelschap nog een heer en twee dames gevoegd. "Dag nonkel Pol, ik ben Karel de broer van Jozef en dit zijn onze echtgenotes. Weet ge nog toen ik aan Uw huis kon ontsnappen uit krijgsgevangenschap en van U andere kleren kreeg". Pol schudde vol ongeloof zijn hoofd. De jonge dokter De Wever kon hem echter van de waarheid overtuigen en dat de ene dame zijn mama was en de andere zijn tante. Het ganse gezelschap bleef die Kerstavond bij Pol en genoten naast de andere bewoners met familieleden van een smaakvolle kaas- en wijnavond. Zoals beloofd kwamen ze de volgende dag allemaal terug maar nu nog vergezeld van al de kinderen en kleinkinderen. Iedereen straalde om de hereniging met nonkel Pol en Pol zelf niet in het minst. Dit was de eerste Kerst van Pol die nu niet, zoals alle voorgaande jaren, onopgemerkt voorbij ging. Het werd de mooiste uit zijn lange leven. RobVDB
Frans de postbode worstelde zich in een hels hondenweer naar 't veer. De beukende stormwind sloeg de regen in zijn gelaat. In de veerdam klotste de pont, het platboomd vaartuig voor de overzet van voertuigen, tegen de wanden. De veerboot voor de voetgangers kwam door de hoge waterstand boven de aanlegsteiger uit. Frans wist wat dit betekende. Hij zag er tegen op om bij dit weer naar over te gaan maar het was nu eenmaal zijn plicht. Onder een afdak achter het veerhuis, beschut tegen regen en wind, stond de veerman Casimir De Both. Kazen, voor de bekenden, sloeg de ontketende natuurelementen over de Schelde gade. "Moet ge naar over"? Een bevestigende hoofdknik beantwoordde de vraag. Aan Kazen's gelaatsuidrukking te zien was zijn antwoord voorspelbaar. "'t Zal geen lachertje worden". Met "over" werd de Aard, de wijk op de linkeroever van de Schelde bedoeld. Dit gehucht, van amper vijftien huizen, lag als het ware door de waterloop afgesneden van de rest van het dorp. De bewoners waren allen landbouwers, heer en meester op hun kleine wereld. Om de overkant te bereiken was men aangewezen op de overzet. In vroegere tijdens was er nog spraak geweest om een brug te bouwen maar dit was bij woorden gebleven. Met verenigde krachten "Ik moet me ver genoeg tegen de vloed optrekken om de aanlegsteiger op over niet te missen. Neemt gij de pinhaak om ons van de kant te houden", zei Kazen bij het van wal steken. Hij spuwde meteen zijn uitgedoofde sigarettenpeuk overboord."Ge zijt toch niet bang"? Neen Frans was niet bang en wist ook wat van hem werd verwacht, maar zulk ruw weer had hij toch nog nooit meegemaakt. Gewoonlijk rolde hij zich een sigaret tijdens de overtocht. Maar nu moest met verenigde krachten tegen deze uirzonderlijke weersomstandigheden opgetornd worden. De riem langs de walkant lag op de achtersteven. Met beide handen aan één riem en zich telkens met de voet afduwend op de enige doft trok de veerman zijn boot tegen de vloed op. Frans met het stormbandje van zijn kepi stevig onder de kin, stond wijdbeens op de voorplecht om de boot van de wal te houden. Het water spatte hoog op tegen de boeg maar de boot vorderde toch langzaam. Het oeverriet kwam nog amper met de aren boven water uit "en het is nog bijna een uur vloed" wist Kazen. "Duw nu maar af, we zijn ver genoeg", riep Kazen tegen Frans. Hij trok nu met al zijn krachten aan beide riemen om zijn boot goed in de stroming te houden. Tevergeefs echter, hij kwam door de wind en de felle vloed dwars op de stroom te liggen. Meertouw gemist Achter het beregende venster van de herberg De Schelde werden al deze bewegingen met argusogen gevolgd. "Dit loopt niet goed af" mompelde Tist De Both tussen zijn tanden. Tist de oudste broer van Kazen, geboren en getogen op den Aard kende de Schelde in al haar gedaanten. Hij trok zijn pet wat dieper over de ogen en stapte meteen naar buiten om eventueel het meertouw aan te pakken. Kazen was zijn boot niet meer meester en met téveel snelheid stevende hij recht op de aanlegsteiger af. Frans hield het meertouw werpensklaar in de hand. "Strijken Kazen strijken" schreeuwde Tist boven de wind uit. Deze liet evenwel de riemen los en trachte met de pinhaak een forse aanmering enigzins te breken. Maar tevergeefs. De boot botste reeds met de voorsteven tegen de steiger aan. Frans en Kazen verloren hun evenwicht en vielen als twee verliefden in elkaars armen. Ze konden zich met moeite staande houden. Het meertouw had Tist gemist. "Godverd...de riem" riep Kazen. De walriem was door de te bruuske aanvaring tegen de steiger uit de dolklamp geheven en dreef als een reusachtige dode aal van de boot weg. Geen Post Met één riem poogde de veerman zijn afdrijvende boot onder controle te houden. Hij kon echter niet beletten dat deze de speelbal werd van de machtige stroom. Zo dicht mogelijk bij de wal blijven en trachten ergens houvast te krijgen, was nu de enige oplossing. Meerdere pogingen daartoe mislukten tot enkele honderden meter verder de sluizen van de Bellebeek redding brachten. Terwijl Kazen met één riem zijn boot tegen de oever deed aanschuren lukte het Frans om met de pinhaak zich achter een tandwiel van het raderwerk vast te klampen. Hier lag de boot nu veilig uit de stroming en in de luwte van het sluizencomplex. Na afspraak met de intussen opgedoken hulp werd besloten er te blijven liggen tot het wassen van het water om met het ebgetij terug te keren naar het veer. Onverwachte hulp kwam nog van een binnenschipper die met zijn aak de veerboot op sleeptouw nam. Het was reeds in de late namiddag toen beide mannen weer vaste grond onder de voeten voelden. Nog diep onder de indruk van de doorstane emotie's stonden ze zwijgzaam naast elkaar. "Weet ge wat" zei Frans, "we gaan er ons nog eentje rollen op de goede afloop". Kazen knikte en lachte opgelucht. Hij besefte maar al te goed dat ze gelukkig deze netelige positie goed hadden afgebracht. Met krachtige haal trokken ze het vuur in de sigaret en bliezen de rook naar over. Die dag kwam de postbode niet op de wijk Aard, maar geen van de bewoners die er wat om gaf. RobVDB
Een grijze mist hing die veertiende januari over de naakte velden. "Jef de facteur" fietste naar het ietwat afgelegen hoevetje van de gezusters Bauwens aan de Boerenstraat. Hij voelde de kille vochtigheid door zijn kleren dringen. Na het overlijden van hun jongere broer Frans, vijf jaar geleden, waren de bejaarde ongehuwde zusters Irma en Rozalieke, alleen achtergebleven in de ouderlijke woning. Irma was een grote struise vrouw, een imposante verschijning voor haar leeftijd, zoals Yvan Heylen ze bezingt in zijn "Ferme boerendochter". Rozalieke daarentegen freel en gebogen door de ouderdom. Zij had in haar jeugd ongetwijfeld model kunnen staan voor het ontwerp van de Barbiepoppen. Ze leefden wat afgezonderd in hun kleine wereld. Buiten de zoon uit de Sparwinkel die een paar maal in de maand de bestelde winkelwaren bracht en de postbode, kregen ze bijna geen ander bezoek over de vloer. De postbode was er echter telkens een welgekomen gast. Hij was sinds de dood van Frans hun toeverlaat voor alles. Een koud of warm drankje, naargelang de tijd van het jaar, was dan vaak zijn beloning. Hun brood bakten ze nog steeds zelf. Jefhief een tweede maal en nu wat krachtiger aan het yzerhengsel van het poortje, maar tevergeefs, het was en bleef op slot. Hij keek verwonderd op zijn uurwerk. Kwart voor negen! Dit was ongewoon hier op dit uur voor een gesloten poort te staan. Jef begreep er niets van. Had Irma een paar dagen niet gevraagd hun "elektriek" mee te nemen als hij de veertiende met hun pensioen kwam? Na nog tevergeefs met zijn vuist op het poortje te hebben gebonkt moest hij noodgewongen zijn ronde verder zetten, andere mensen wachtten. Hij kon de verdere voormiddag dit voorval niet uit zijn gedachten bannen. Hij sprak er met niemand over, de Bauwens' hielden immers niet van teveel ruchtbaarheid rond hun bestaan. Op het einde van zijn ronde werd het hem te machtig en hij besloot vlug nog eens terug te keren naar de Boerenstraat. Misschien waren ze deze morgen wel vergeten de grendel weg te schuiven? Bij zijn aankomst moest hij deze veronderstelling vlug herzien, toen bleek dat sinds vanmorgen niets was veranderd. Het berichtje 227 dat hij achtergelaten had kon hij door de gleuf nog onaangeroerd in de brievenbus zien liggen. De hoge omheining belette zijn kijk op het erf, maar door een kleine opening kon hij wel zien dat de blinden niet geopend waren. Vooral dàt vond hij verontrustend. Weg waren die toch niet, zeker niet op deze datum en dan nog, Rozalieke en Irma gingen immers nooit weg. Onbeantwoorde vragen Hier moest iets gebeurd zijn. De politie moet verwittigd worden. Bij zijn binnenkomst in het postkantoor vertelde hij met bevende stem onmiddelijk het voorval aan de postmeester. De twee onbetaalde postassignatie's als bewijsstukken tussen zijn trillende vingers. Deze keek aanvankelijk met enige verbazing naar Jef, maar zo overstuur had hij nog nooit een postman van zijn dienstronde zien terugkeren. Bovendien was de staat van dienst van eerste postman Van Coppenolle niet van dien aard om aan zijn relaas te twijfelen. Jef was niet bij machte zelf zijn verhaal aan de politie te doen. Nog in de loop van dezelfde dag liep de mare in het dorp. Rozalieke was bewusteloos gevonden in de gang nabij de voordeur. Irma in de voutekamer, dood in bed. In hun slaap verrast door co vergiftiging. Eén uurtje later en ook voor Rozalieke zou alle hulp telaat gekomen zijn, had de dokter gezegd. Voor Jef kwam deze onheilstijding niet zo onverwacht. Een naar voorgevoel was bij hem niet meer geweken sinds vanmiddag. Het trof hem meer dan hij liet blijken. Onder een ruwe bolster schuilde een gevoelig klein hartje, zo meelevend met de mensen van zijn ronde waarvoor hij zich reeds zestien jaar ten dienste stelde. Jef kon de feiten maar niet uit zijn hoofd zetten. Hij piekerde dagenlang over onbeantwoorde vragen. Was hij niet in gebreke gebleven door te verzuimen de eerste maal hulp in te roepen? Had dan niet de mogelijkheid bestaan ook het leven van Irma te redden? Alleen tegenover zijn vrouw had hij stil deze gedachten geuit. Bij de begrafenis van Irma was Jef één van de paar tientallen mensen die ten offer gingen om hun medeleven te betuigen aan...niemand. Rozalieke was er niet en andere familieleden evenmin. Nu meer dan ooit bleven de sombere gedachten hem achtervolgen. Geen verwijten Na een lange herstelperiode in een ziekenhuis was Rozalieke overgebracht naar een rusthuis. Alleen blijven wonen was niet meer verantwoord. Enkele maanden later was er een bruine briefomslaf van het OCMW-rusthuis Polderzicht, gericht aan de heer Jozef Van Coppenolle. Hij werd door een sociale assistente van deze instelling vriendelijk verzocht zich te melden op vrijdag 3 juni om 16 uur in het cafetaria van het rusthuis. Zijn binnenkomst had iets feestelijks. De bejaarden zaten in een grote kring in de zaal. In het midden zat Rozalieke, omringd door de OCMW-voorzitter en het ganse bestuur van het rusthuis, een rist verpleegkundigen en de dokter van het ziekenhuis die Rozalieke op die tragische veertiende januari de eerste zorgen had verstrekt. Op een sein van een bejaardenhelpster klapten alle aanwezigen in de handen. Rozalieke kwam weifelend overeind en ging Jef tegemoet, dit was toch een andere "Jef de facteur". In burgerkledij deed hij toch wat vreemd en het was bovendien reeds zo lang geleden dat ze hem nog had gezien. Ze legde haar kleine handen in de zijne en weende, ook Jef kreeg een brok in de keel en had zichtbaar moeite zijn emotie te bedwingen. Het mooiste geschenk kreeg Jef uit de mond van de dokter: " Door Uw optreden hebt ge het leven van deze vrouw gered. Zij moet wakker geworden zijn van onpasselijkheid en de dodenkamer zijn ontvlucht. In de gang is ze bewusteloos blijven liggen en ze zou zonder Uw tussenkomst ook langzaam bezweken zijn aan het dodelijk koolstofmonoxide. Voor haar zuster kon geen hulp meer baten, ook niet als U bij Uw eerste komst alarm had geslagen. Volgens onze onderzoeken moet zij reeds in de vroege ochtend overleden zijn". Toen de automatische schuifdeuren van het rusthuis achter Jef toegleden was het alsof een grote last van zijn schouders viel. Zijn vragen waren beantwoord, hij had zich niets te verwijten. Dit besef ontroerde deze grote sterke man zozeer dat tranen van geluk spontaan over zijn wangen rolden. Hij was gelukkig om het gevoel dat hij gedaan had wat van hem werd verwacht, wat zich had vertaald in de redding van een mensenleven. "Roalieke ik kom U nog wel eens bezoeken", beloofde hij zichzelf.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING?? De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst. - Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen. - Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"? Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"? Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
