T'was vandaag wreed goed weer boven mijnen hof,en wa doet ne mens dan zoal?? Ik was beginnen strijken tussen mijn dhalia's,want als het regent moet ge da niet doen hé!! Mijn vissen kwamen ook af en toe al dampen naar asem snakken. Op da moment gaat mijne telefoon,en al op te pakken steek ik toch wel da strijkijzer tegen mijn oor zekers. Azo een warm gesprek ppffffffff. Ja telefoneren en strijken da gaat ni samen zenne!! Allee op den echte telefoon was het Uschi mijn chineese vriendin. Ze vroeg of ze even mocht langskomen. -Ba ja gij!!Binnen hoeveel dagen zijt ge hier??? -Ikke binnen een uul aan uw deul staan! -Amai zo rap??Ligt china niet verder dan dadde??? -Ikke wel aan de Naamse poolt in Blussel wonen hé. -Allee kom maar af! Een uur later komt ons geel madammeke daar aangereden in hare riska.Of hoe noemt ge dadde zo ne velo met een grote mand achter? Ik laat haar het huis zien,en in de garage zegt ze: -Chauffeulke gij moto hebben?? -Ja -Gij met mij toelke met moto doen??? -Euh......jamaar hebt ge daar al opgezeten??? -Ja ja ikke in china veel op kapotte blommels gezeten. Allee dan,ik mijn motokleren gepakt,maar da was nog geen lachen om voor haar een motopak te vinden zenne. Ik heb hier van één van die koeien in de wei een koeievel moeten lenen om een leren broek van te maken. Haren helm maakte ik van mijne stoomkom!! Allee ik diene moto in gang gezet,en zij daar vannachter opgesprongen. We waren nog maar goed op snelheid,of ik hoor aan diene brommer een gefluit! Ikke mij aan de kant gezet,en ne keer gekeken maar niks gevonden. Zeker zes keren ben ik gestopt,tot Uschi mij zegt: -Waalom gij altijd stoppen?? -Awel hoort gij da ni fluiten als we aan het rijden zijn?? -Ja ikke ook holen,ikke ne keel op letten. Allee wij terug de baan op ,en nog geen 500m verder tikt ze op mijne schouder. Ik diene moto weer aan de kant gezet. -Ikke weten van waal gefluit komen!! -Van waar dan wel??? -Als gij lap lijden dan fluitje van stoomketel op mijne kop fluiten!! Jawadde ppffffffff. Allee wij terug al fluiten de baan op! In een klein dorpke met één cafétje en nen hoop volk op da terras,die zetten we de moto opzij omp iets te gaan drinken. We zetten ons daar aan een tafelke,en binnen de kortste keren zit er daar ne zwerm vliegen rond onze kop. Hoelanger we bleven zitten,hoe meer st..ntvliegen er kwamen. Ik moet zeggen ik had nog sjance,Uschi had er veel meer last van. Ja wat wilt ge met zo een ongedroogd koeievel aan uw lijf. Allee wij na een half glas weer de pist in. Opeens roept ze in mijn oor!!! -Chauffeulke gij opletten moeten!!! -Waarom -Daal vool u kijken een blandende kat. -Miljaar!!!!!!!!! Voor mij op straat een brandende kat die de baan oversteekt. Ik geef daar ne zwier aan mijn stuur,en rij recht met moto en chinees geval een schuur binnen. Terwijl we daar uit da hooi kruipen ,schiet da toch wel in brand zekers van de hitte van mijn echappement. Allee na 15 minuten kwamen de pompiers daar aangereden. Na het blussen bleek het nog mee te vallen. -Gaat het Uschi?? -Ja ja ikke just lieken naar velblande koe. Allee dan hebben we wreed veel sjance gehad. Maar ge kunt ni geloven,hoe de geschiedenis zich herhaalt!! Het is precies of ik da verhaal al eens gehoord,gelezen of gedroomd heb ))))) Groetjes chauffeurke
Deze voormiddag was ik in de tuin bezig. En af en toe moest ik in de garage zijn. In de garage staat een oude piano,die aan restauratie toe is. Toen ik voorbijwandelde dacht ik muziek te horen,terwijl er niemand aan de piano zat. Maar het zou wel meer mijn fantasie zijn die dacht dat mijn piano behekst was door Mozart of Beethoven. Maar toen ik de tweede keer binnen kwam en mijn schoenen wou uittrekken,hoorde ik weer klanken uit de piano. Ja t'was van dadde!!! Ik had een paar cd's gecopierd,en de auteursrechten ontdoken. En nu zouden ze mij waarschijnlijk komen beheksen telkens ik voor de piano paseerde. Maar ik was toch wreed curieus te weten wie er als heks in mijn piano zat. Ikke dus de voorplaat verwijderd,en voor ze los was sprong er al een muis uit!! Toen ik ze verwijderde, zag ik er nog eentje lopen. En het binnenste van de piano was bezaaid met papiersnippers die erop wezen dat het ne serieuze nest van muzikale muizen moet geweest zijn ))).
Volgend jaar ga ik ze inschrijven voor de Koningin Elisabeth wedstrijd. Ik weet het er zal misschien geen kat komen kijken,hoewel een muzikale muis nu toch wel iet speciaal is hé!! ))
Soms kijk ik voor mij uit en zie ik maar twee kleuren. Blauw en groen! Het blauw van de hemel, en het groen van deze aarde. Het is een lijn die getrokken is als grens tussen deze twee werelden. Twee kleuren die ons kunnen helpen, op die dagen dat we het te zwart zien. Daarom dat we onze ogen sluiten als het aan de horizon zwart wordt. Het is dan het begin van de nacht. Daar waar aarde en hemel zwart in elkaar vloeien. Om 's morgens terug onze ogen te openen met blauw en groen.
Tussen de rijkdom van de twee paleizen in het Brusselse, gaat er soms veel armoede schuil. Tussen het koninklijk paleis en het paleis der Natie (Parlement) liggen er mensen. Men noemt ze wel clochards, en in dat woord is er niet veel menselijks te vinden. Toen ik gisteren zeer vroeg door Brussel liep sliepen de clochards nog. Hoe ik dat weet??? Wel die mensen stellen hun slaapkamer open voor ieder van ons! We kunnen er zo binnen en buiten lopen. Meer buiten dan binnen, omdat ze met hun miserie en manier van leven niemand binnen willen belasten. Ik liep alleen door het park, en ik keek de man aan. Vuil en ongeschoren lag hij gewikkeld in lompen op die harde bank. Ik keek hem aan, en stiekem hoopte ik dat hij mij zou zien. Ik zou dan wel de conversatie aangaan, zoals ik dat ooit had gedaan bij poverello. Hoewel men nooit weet hoe die mensen 's morgens reageren. Wij hebben het zo goed met een dak boven ons hoofd, en velen zitten nog met een ochtendhumeur. Wie weet zou diene mens er ook wel last van hebben? Hij zou nog reden hebben ook! Ondertussen hoorde ik in de verte een kerkklok luiden, en boven zijne kop zat tussen het gebladerte een vogel te fluiten.
Ik probeerde mij in zijn plaats te zetten, en dwaalde even af in mijn fantasie. Ik zag mij daar plots liggen in mijn kostuumeke op die harde bank. Terwijl ik de klokken hoorde luiden als wekker en de vogels hoorde fluiten, trok ik langzaam mijn ogen open. Ik lag op mijne rug, en keek naar het groene gebladerte die een mooie schilderij maakte op de helder blauwe hemel. De zon was niet alleen mijn verlichting, maar ook mijn verwarming. Ik lag daar tussen de twee paleizen, en had de grootse slaapkamer van gans het land. Zelfs de koning zijn slaapkamer was een stuk kleiner. Ja, ik had een gans park voor mij alleen. Toen ik ontwaakte zette ik mij recht op de bank en keek naar de mensen die haastig naar het werk liepen. Ppffffffffff wat een dommerikken dacht ik in mezelf. Straks ga ik eens op mijn gemakske wandelen terwijl die mannekes achter hunnen bureau zitten vol stress. Ik ga mij ne keer op mijn gemakske op mijne rug leggen in het gras met een blikske bier,en straks komen we terug samen met de andere vrienden.
Maar toen ik daar in mijn fantasie ontwaakte als clochard, ging ik op zoek naar mijn ontbijt. Mijne chocomelk en mijn pannekoeken waren plots weg! Geen melk met honing, en geen croissants! Ik was nog niet goed wakker als clochard, of ik begon al zoveel te missen! Ik had hier in mijn fantasie weer zitten dromen van alles wat schoon was! Ik had de clochard daar zien liggen in het zonneke, en dacht dat dit ook zijn leven was.
Ik opende terug mijn ogen om terug te komen in de realiteit, en zag terug de clochard liggen op de bank. Ik keek rond mij, en zag inderdaad geen gedekte tafel staan. Ik zag wel een leeg bekertje liggen, maar het was waarschijnlijk al lang niet meer gebruikt om te drinken. Het zal eerder dienen om te bedelen en te overleven. Ik begon meer en meer terug te komen in de realiteit van het leven. Ik zag mezelf deze middag al aan tafel zitten, en me volproppen met wat op één of ander kaart stond. Ik zag me 's avonds aan de bbq zitten, en ik zag mij die bbq verlaten met maagpijn van een overdossis lamskotteletten en kippewit. Ik zag mezelf hoofdpijn krijgen van een teveel aan wijn. Mijn benen voelden zwaar en log aan, omdat mijn lichaam weer teveel van het goede had moeten verwerken.
En toen keek ik terug naar de clochard! Ik zag hem ontwaken, en zoeken naar dat oud stuk brood die ondertussen opgepikt was door de vogels waar hij zijn eten mee deelde. Ik zag hem naar één van de fonteintjes lopen, waar hij van het water dronk, waar wij al een deel van ons afval in gedeponeerd hadden. Hij kreeg maagpijn van de honger, en zijn benen werden zwaar en log van de vele kilometers slenteren op zoek naar........ Af en toe was er toch een voorbijganger die een muntstuk in het bekertje wierp, en vaak was het nog met de hoop dat hij er geen drank zou van kopen. Meestal was het muntstuk dan ook niet te groot om deze mens niet aan de drank te zetten. Toch eigenaardig hoe ik soms vooroordelen hebben hé. Precies of het is nog aan mij om te beslissen wat die man of vrouw met mijn gift doet! Het komt dan over, ik geef wel iets maar ik beslis. Jammer dat ik niet kan beslissen dat altijd de zon zou mogen schijnen voor die mensen. Nee nee, ze lopen of liggen vaak in de regen. Maar van die dagen moeten ik mij niet teveel aantrekken, want dan kom ik toch niet buiten, of het zou moeten zijn goed beschermd. Als ik die mensen samen zien zitten met een blikje bier, dan zijn het dronkaards en zatlappen. Maar ik zit mij hier zo de vraag te stellen, waarom ik mij dan af en toe een stuk in mijn voeten drink zonder dat ik miserie heb?? Misschien gewoon voor mijn plezier? Omdat ik uitgenodigd ben? Omdat ik het mij kan veroorloven?
Ik keek de clochard nog eens goed aan, en zag door zijn lompen en zijn stoppelbaard nog niet de helft van de miserie die ik mij moest inbeelden. Ik kon ze af en toe eten geven, maar ook niet allemaal. Ik kon ze wat geld geven, mar ook niet genoeg om een deftig leven te geven.
Ik besloot dan maar om ook die mensen een waardige plaats te geven tussen mijn teksten. Daarom is dit schrijven een ode aan elke dakloze. Waarschijnlijk zullen ze het nooit lezen, want hun verhaaltjes zetten ze zeer zelden op het internet. Gewoon omdat ze in een wereld leven waar wij niet willen mee verbonden zijn. Maar wie weet geeft ooit wel iemand mijn woorden als gift aan één van deze mensen! Gewoon een menselijk warmte.
Terwijl de slapende vissen bleven drijven in de nacht, verzonk ik in mijn fantasie. Ik zag er geen graten in,maar de vissen namen de benen in de nacht. Terwijl ik er de schubben van kreeg.
Ja ook bij mij is het soms nacht. De lichten gaan dan aan om licht te geven aan de fantasie van de nacht. Chauffeurke verdwijnt dan in zijn dromen, en als het volle maan is mag ook het licht doven tot zonsopgang.
Vroeger waren er geen kleuren op papier. Vroeger toonde alleen de natuur zijn kleuren. Men zag een ongekleurd geloof. En toch geloofde men. Ik zie nog de kerk van vroeger, maar ik heb de kleuren moeten verwijderen om terug te gaan in de tijd. De tijd van zwart wit, de tijd die zoveel kleur had!
Vandaag was ik naar de bank geweest. Euh.....niet achter geld, of ook niet naar de zonnebank hé! Nee, een doodgewone zitbank ergens in de natuur. Het was een bank waar menig zitvlak had gezeten. Een bank waar de mens voor zich uitstaarde, of waar hij een gesprek had met de buurman op de bank. Ik wist dat er steeds wel iemand op de bank zat. Het was zelfs mode geworden dat als de bank volzat, dat de mensen ernaast gingen zitten of staan om toch maar aan het gesprek deel te nemen. De bank had een sociaal contact. De bank bracht mensen bij elkaar. De bank droeg onze vermoeide ledematen. De bank aanhoorde onze gesprekken. Soms zaten de oudjes naast elkaar, en dan weer een verliefd koppeltje. Toen ik vandaag bij de bank kwam, had ze iets eigenaardigs. Er zat niemand, en de bank stond er verlaten bij. Geen oudjes, en geen jeugd. Zelfs geen vogel die op de rugleuning zat. Ik keek naar de bank, en zag ze statig maar eenzaam tussen het groen staan. Maar hoe meer ik naar de bank keek, hoe meer ik zag dat de bank niet echt leeg was. De bank zat vol met vragen! Er zat de vraag waar de oudjes waren. Waren ze op verlof, of zaten ze thuis. Was er soms ééntje overleden? Waar was het verliefde koppeltje? Waren ze op huwelijksreis, of was hun liefde voorbij en kwamen ze niet meer op de bank zitten? In feite had de bank mij haar vragen doorgespeeld. Ik wou ze dan ook niet alleen laten staan, en ging er met al mijn vragen op zitten. Zo zat ik met de vragen voor mij uit te staren, wachtend op een antwoordt. Maar de zitplaatsen naast mij bleven vrij. Teveel vragen zijn ook niet goed voor een mens, en dus besluit ik maar om morgen niet naar de bank te komen. Maar wie weet komen morgen de oude getrouwen terug. Wie weet stellen zij hun dan ook de vraag, waar is chauffeurke. Ja, soms kan je de mensen mislopen. Soms zou je naast iemand willen zitten, maar blijf je alleen. Soms zou je iemand je vragen willen laten dragen. Soms zou je met je problemen een rustig plaatsje willen zoeken. Soms......soms.....wil een mens ook eens alleen zijn! Soms wil ik gewoon op die bank zitten zonder vragen!
Ooit waren ze geplant of gestekt. Ze groeiden fier en struis naar de hemel. Ze doorstonden de voor en najaarstormen. Ze waren reuzen voor elk kind. Ze leken zo houtig en stijf. Maar ze maakten deel uit van de natuur. Ze waren het groen van ons leven. Tot op die dag, dat iemand dacht dat het leven afgezaagd was!
Vroeger was mijn weg bepaald door mensen om me heen. En toen ik rond mij keek leek het gras wel groener. Ik hoorde ze praten over het rechte pad, en ik moest ze maar volgen. Ik zag ze mij nog de weg wijzen. Ik keek zelfs niet waar ik naartoe ging, ik volgde gewoon hun woorden. En op een dag verdwenen de mensen om me heen. Ze waren er niet meer om mij hun weg te tonen. En zo loop ik vandaag nog steeds op dat pad vol breuken en scheuren.
Ne mens kan nogal wat dromen he!! Maar iedereen droomt wel eens,en het kan elk van ons overkomen! Ge weet dat dromen heel speciaal zijn,maar dat dromen ook zoveel vertellen! Soms is hij ver van de realiteit,en dan weer dichtbij. En soms is het gewoon een droom die nodig is om even bij stil te staan! Ik las hier deze morgen heel wat teksten,maar weinig over het thema,en ik dacht dan maar, "chauffeurke vertelt gij ook ne keer uwen droom manneke" ))
Ik was deze nacht weer wreed aan het dromen!! Ja dat is meestal zo als ik in een moeilijk periode zit. Ik kan met mijn woorden niet naar buiten,en dan verwerk ik ze meestal als ik slaap! Ik droomde dat ik een heel klein iemand geworden was! Gewoon omdat ik een minderwaardigheidsprobleem gekregen had! De problemen groeiden in feite over mijne kop,dat alles rond mij zo enorm ging lijken. Ik was niet groter meer dan mijnen duim waar ik hier nu dat verhaaltje zit uit te zuigen! Rond mij stonden grote tafels en enorme stoelen. Reuze kasten en zetels die meer op een groot flatgebouw leken als ik vanonder aan de poten stond! Het was zelfs t'één en t'ander om tijdens mijnen droom uit mijn bed te kruipen!! Ja ik had van dat dromen wreed veel dorst gekregen,en wou beneden iets gaan drinken! Ik had mijn donsdeken aan mijn laken geknoopt om mij zo te laten zakken tot op de grond! Met veel moeite en geklouter daalde ik de trappen af naar wat plots een andere wereld leek! Was het nu die droom die mij zo klein gekregen had,of waren het de problemen waar ik niet altijd kon over kijken! Eens in de keuken klom ik met veel moeite op de stoel,en vandaar op de tafel waar mijn glas water stond! Het glas leek enorm,en veel te zwaar om het op te tillen! Ik zou het met mijn probleem zelfs niet aan mijn lippen kunnen zetten!! Ik duwde een koekendoos tot tegen het glas,zodat ik gemakkelijker tot bij de rand kon. Ik klouterde op de koekendoos,en met op mijn tippen te staan kon ik de rand van het glas vastgrijpen. Ik trok mijn kleine lichaam met volle kracht naar boven,en op mijn buik hing ik in evenwicht op de rand van het glas! Mijn benen naar de tafel,en mijn hoofd boven het wateroppervlak die in het glas aanwezig was. Van boven gezien was het een serieuse diepte!! Ik moest nog wat meer naar voor,om met mijn hand wat water te kunnen scheppen want het was veel te diep. Ik rekte mijn lichaam naar het water toe. En nog een beetje,en nog een beetje,en plots verloor ik het evenwicht. Ik gleed van de glazen rand en kwam in het voor mij diepe water terecht. Ik probeerde mij nog ergens vast te klampen,maar niets kon mij helpen. Mijn handen gleden van de wand,en de boord van het glas was veel te hoog. Ik zwom en zwom,en hoe meer ik ging bewegen,hoe meer golven er in het glas kwamen. Na enige tijd leek het wel een storm in een glas water! Ik stond op het punt te verdrinken in wat een droom was! Ik riep nog rond me heen,maar buiten de echo van mijn eigen woorden die weerkaatsten op de wand van het glas kon ik niets horen. Ik had zo graag gehad dat er nu iemand naar mij luisterde,maar niemand te zien!! Nu ik ook eens weemoedig was onder de last van mijn problemen,hoorde ik mijn eigen hulpgeroep. Ik probeerde nog met mijn twee voeten op de grond van het glas te blijven,en zo het hoofd boven water te houden,maar het water was veel te diep. Het zwemmen ging over naar spartellen,en ik was niet ver meer van de verdrinkingsdood. Een mens mag dan een leven achter zich hebben met veel ervaring,maar nooit had ik geleerd waar je de reddingsboei kon vinden om niet te verdrinken in dat probleem van die ééne dag waar je juist nu eens wou over praten! Maar een droom kan zeer raar zijn hé!!! Nu zie ik daar plots een schaduw rond het glas,en de afdruk van een hand die het glas vastnam. Het glas ging naar omhoog,en twee grote lippen zetten zich aan de rand. Ik werd opgezogen tot tegen de rand,en de persoon dronk met grote slokken het water naar binnen. Met een harde smak werd het glas terug op tafel gezet,en viel ik op de bodem van het glas! Hoewel ik nog wel opgesloten zat in mijn glazen kooi,was ik toch van de verdrinkingsdood gered. Dat was nu al een ganse week dat ik zat te dromen van de groepsdag in Antwerpen,en dan droomt ge de dag ervoor zo ne speciale droom!! Maar ge weet als ge zo over verschillende zaken droomt,dat dromen zich gaan vermengen! En dat was ook hier het geval! Toen ik op de bodem van mijn glas zat,besefte ik plots dat ik ergens op een tafel in Antwerpen stond! Rond mij was er enorm veel volk,en een geroezemoes van je welste. Tot er plots iemand roept!!! Zeg zie ne keer wa ligt er hier in mijn glas??? Ik zag allemaal nieuwsgierige koppen rond mij,en ik voelde mij gelijk ne rare vis zonder water. Maar dat is potverdekke chauffeurke die ni groter is dan zijnen duim!! Wat doet den diene daar beneden??? Plots werd ik door wel honderd handen geholpen,ook door handen waar ik vroeger al eens een woordje mee had! Nat,maar blij dat ik weer op een normale tafel zat,begon ik te groeien! Ik groeide weer tot mijn normale lengte,en voelde mij sterker dan ooit omdat ik had gezien hoeveel vrienden ik had. Nu laaf ik de dorst van mijn vrienden met woorden,sommigen lusten het drankje en ander wat minder. Maar één ding hebben we geleerd,en dat is van te toasten op onze vriendschap,zodat nooit niemand meer in een probleem moet verdrinken.
Plots schiet ik wakker,en wist niet of ik nu echt in dat water had gelegen,of dat ik nat van in t'zweet stond van schrik?? Eén ding weet ik zeker,ik ga morgen naar de groepsdag om te zien of ik nu gedroomd heb of niet!!! En ik hoop dat ieder van u er ook zal zijn,want daar kijk ik echt naar uit. Mijn verhaaltjes kunnen ook maar een waarde krijgen als ik de personen achter de woorden zie.
Ik zou nog iets vergeten!!! Ik heb mijnen droom nen titel gegeven!!
Storm in een glas water,waar ik door vrienden van mijn onbewoond eiland verlost werd!
Ja ik weet het,t'is nen lange titel,maar t'was dan ook ne lange droom hé ))))
Nadat ik naar het kerkhof van Deftinge op bezoek was geweest bij Rogéke,ging het naar het kerkhof van Dilbeek. Daar lag mijn moeke begraven! Vroeger noemde ik mijn moeder gewoon "Ma". En toen ze gestorven is noemde ik ze moeke. T'is toch raar hoe ne mens kan veranderen als hij iets mist hé!
Ik stapte de middenlaan van het imposante kerkhof van Dilbeek naar beneden. Langs weerszijden lagen grote grafzerken,en beneden de laan lagen de oudstrijders begraven. Ook hier liep ik steeds via verschillende lanen naar mijn moeke toe. Het leerde mij mensen kennen die ik nooit had gezien. Zo staat er een grote grafzerk in wit-rose marmer,waar twee jonge kinderen begraven liggen. Waarschijnlijk van een verkeersongeluk. En ook Johan Anthierens ligt hier begraven op enkele grafzerken verwijderd van mijn moeke. Ik sta steeds even stil op mijn weg bij die bepaalde grafstenen. Het is een kerkhof die niet alleen met allerheiligen bebloemd is,maar het ganse jaar door. Hoewel men ook hier en daar een verwaarloosd graf ontdekt.
Hoe dichter ik bij het graf van mijn moeke kom,hoe meer ik een krop in mijn keel krijg. Het is niet van vandaag hoor!! Nee de laatste weken van haar leven kon ze door haar ziekte niet meer praten,en ik stond machteloos aan haar bed. Ze had jaren voor mij gezorgd,terwijl mijn snotvallingen en mijn hoofdpijn om niet naar school te moeten,niet te vergelijken waren met de ziekte die haar had overmeesterd. Ik stond dan steeds met dezelfde vragen die men uit gewoonte stelde aan haar bed. Vragen die op den duur misschien wel op haar gemoed zullen gewerkt hebben. -Gaat het Ma?? -.................... -Kan ik iets doen Ma?? -................. -Hebt ge niks nodig Ma?? -.................. Mijn vragen werden beantwoordt door een ijzige stilte die nog meer vragen opwierp. Wat voor domme vragen stond ik daar te stellen!! Natuurlijk ging het niet goed! En nee ik kon niets doen!! En het enige wat mijn moeke nodig had was rust!!
Na enig geslenter door de bloemenpracht aan de graven,kwam ik aan de sobere grafsteen die mijn moeke dekte. Mijn moeke ging sober door het leven,waarschijnlijk omdat de ziekte het zo wou ppffffff. En mijn moeke hield zielsveel van bloemen. Daarom had ik de steen sober gehouden in een zwarte kleur,met een witte bloem op gegraveerd boven haar naam. "Eliane Roels" "1938 - 2000"
Ze hadden mij altijd verteld dat het jaar 2000 iets speciaals zou hebben. 2000 zou het jaar van alle veranderingen zijn! Awel al die wetenschappers hadden gelijk!! Met de dood van mijn moeke is er veel veranderd.
Ik keek naar de grafsteen,en de bloemen die er stonden. Eén pot was nieuw,waarschijnlijk van één van de vele vrienden die mijn moeder had. De andere bloemen waren van mij. Zoals met Rogéke,kon ik ook met mijn moeke praten.Maar voor de grafsteen,was het makkelijker van met Rogéke te praten dan met mijn moeke. Diene krop in mijn keel liet de woorden niet altijd door! En ook tijdens haar leven,spraken we niet zoveel met elkaar. Ja,als hare zoon in de zorgen of de problemen zat,dan werd er gepraat om mij te helpen. Maar toen zij zorgen had,vond ik nooit de woorden ppfffffffffffffff. En nu ik hier voor haar sta met mijn bloemen,sta ik weer met mijne mod vol tanden ppfffffff. Soms stel ik mij de vraag,waarom ik niet altijd de juiste woorden op het juiste moment bij de juiste persoon vind? Allee ik stond hier al vijf minuten voor diene steen en had nog geen woord gezegd. Ik nam de uitgedroogde bloemen weg,en legde een bloemstuk in het midden van de donkere steen. Ik trok mijn hand terug door even de steen aan te raken. Het was bij ons in de famillie niet de gewoonte om elkaar aan te raken. Ik zie dochters en zonen in andere famillies hun ouders kussen en knuffelen. Dat is iets wat bij ons zeker geen mode was. Mijn moeke kreeg kussen met hare verjaardag en met nieuwjaar. En mijne pa zal mij waarschijnlijk ne keer gekust hebben bij mijn geboorte. Ik zie nog steeds die momenten met nieuwjaar,waar ik mijn moeke drie kussen gaf,en waar mijne pa mij de hand reikte met een briefke van 5000fr. Ik hoor zoveel over liefde en warmte tussen de ouders,maar ik heb denk ik iets gemist. Maar ik wist steeds dat mijn ouders voor mij klaarstonden,en dat we niet veel woorden nodig hadden om elkaar te verstaan. Misschien zijn al die woorden die ik ooit niet gezegd heb tegen mijn ouders,nu de teksten die ik schrijf of vertel. De warmte,de liefde,de gesprekken,de woorden, omkaderd met de humor om de realiteit van het hart te verbergen.
Zoals alle stenen op het kerkhof,voelde ook deze van mijn moeke kil aan! Maar onder vele stenen,ligt er zoveel warmte begraven.
-Dag Ma. -Dag jongen.
Tijdens haar leven,sprak mijn moeke mij steeds aan met mijn voornaam. Maar na haar dood,zal ze mij misschien ook anders gaan noemen.
-Ma ik heb uw bloemekes veranderd. -Rogéke heeft u gisteren toch al gezegd dat we geen bloemen kunnen zien. -Euh.......ja t'is waar,ik was het al vergeten. -Ge vergeet veel de laatste tijd jongen! -Ik weet het Ma. -Hoe is het met uwe pa?? -Euh......awel goed,behalve dat hij nog steeds kan zagen ppfffffffffff. -Dat is niet zagen jongen. -Nee zekers......T'is altijd van doe ne keer dit en doe ne keer dat. En uw ramen moeten vervangen worden,en uw deuren moeten veranderd worden,en uwen hof.En hebt ge uw kiekens al eten gegeven.En de werken aan uw huis en didde en dadde...... -Jongen........voor wa denkt ge dat uwe pa u dat zegt??? -Euh......awel om te zagen zekers!! -Nee jongen......uwe pa heeft uw verbouwingen betaald,maar probeert van u af en toe op eigen benen te laten staan door u zelf zaken te laten doen. Er komt een dag dat ook uwe pa er niet meer zal zijn.......en dan??? -Euh......en dan???Awel...euh......ik peis dat ik er dan gans alleen voor sta en dat ik nen dikke sukkelaar zal zijn ppffffffffff. -Geniet dan nog maar van zijn woorden jongen,zelfs al lijken ze op gezaag. -Ja Ma.. -Hoe is het met de kinderen?? -Awel Olivier den diene gaat stillekes zijne weg op zijn 21j,en ik zie die nimeer zoveel. Hij zou toch wel ne keer meer bij zijne pa komen hé!! -Kwam gij op zijne leeftijd veel naar huis???Ge waart altijd weg!! -Euh......ja t'is ook waar,ik was het ook al vergeten! -Hoe is het met Timmeke?? -Goed.Ma,.....amaai zo groeien dat den diene doet,hij heeft zijn scheut gekregen dat hij bijna over mijne schouder met zijn 12j. En in school leert hij veel beter dan ik!! -Ja dat is nu ook ni moeilijk hé! -Euh......ja t'is ook waar. -Jongen,zorg goed voor uw kinderen,want het is het dierbaarste bezit!! -Ja ik weet het Ma.......maar soms zeggen ze ook niets van ne ganse dag! -Te weten dat ze er zijn,zelfs zonder iets te zeggen is voornaam. Toen ik ziek was,kon ik niet meer praten,en toch stond je ook aan mijn bed zonder woorden. Maar ik voelde wel dat je er was,en dat is zoveel als woorden.Dat is de warmte en de liefde,en daarom zijn niet altijd woorden nodig! -Ja.....ge zult wel gelijk hebben Ma. Ma........ik zou ne keer iets willen zeggen! -Ik luister altijd jongen. -Ma ......ik....ik.....snik....ik mis je Ma!!! -Waar ik nu ben luister ik altijd jongen!! Je moet weten dat ik er ben als je mij nodig hebt. We zijn toch aan het praten met alkaar! -Euh.......snik......ja ik weet wel,maar t'is niet het zelfde!! -Ook met uwe vriend Rogéke praat ge nog vaak,en dat is het voornaamste. De dag dat je niet meer praat met ons,is het dat je ons vergeten bent. En dat zou pas een leegte worden. -Ja......t'is waar Ma. Allee ik ga maar ne keer weer naar Deftinge plage hé! -Ja jongen.....geef een dikke zoen aan de kinderen,en probeer de woorden van uwe pa eens anders te begrijpen,je zal zien dat het geen gezaag is,maar een wijze raad. -Ik ga dat doen Ma...
Ik raakte nog even de steen aan voor te vertrekken.
-Dag Ma!! -Dag jongen.
Terwijl ik mijn ogen droogde,ging ik via een andere weg naar de uitgang van het kerkhof. Ik keek af en toe naar de mensen,en knikte uit beleefdheid zoals mijn moeke het mij altijd geleerd had. Hier was ik niet beschaamd omdat ik als man geweend had,want er waren er zoveel die hier met rode betraande ogen rondliepen.
Toch raar dat een kerkhof een plaats is waar de meeste mensen elkaar begrijpen. Hier ligt rijk naast arm,en zelfs met zijn grootste vijand rust men hier in vrede. Moest iedereen dat tijdens zijn leven begrijpen,dan zou de dood overbodig zijn om ons de ogen te openen!!
Groetjes chauffeurke
ps Ik weet dat mijn teksten niet zonder fouten geschreven zijn. Maar dat ik Ma met een hoofdletter schrijf in het midden van een zin is geen fout hoor ))
Hello evrybody, 
))))) 
