OCHTEND

Ik hou van de vroegste ochtend

nog voor het eerste woord valt.

In gedempt licht staat alles op de plaats

die ik verwacht.

Niemand is vannacht hier geweest.

Op mijn bevel komen er noten uit de radio

stijgt de geur van verse koffie 

de trappen op.

Mijn peperkoeken ochtend loopt gesmeerd

op rozijnen en granen.

Hercules slaapdronken met een kater

na een nacht niet thuis.

Gestommel. Gordijnen schuiven over rails.

Mijn vrouw maakt een einde

aan deze mijmering.

dc

05-11-2022, 07:55 geschreven door Dany Corneillie

RESPECT

'Kijk', zegt hij. 'Daar ben ik naar school geweest. Op deze weg heb ik vaak te voet gelopen. Toen stonden hier bijlange nog zoveel huizen niet'. Zo ging dat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Ook 's winters droegen we een korte broek. Handschoenen waren niet altijd aan de orde. We bliezen onze handen warm met onze eigen adem.

Op een stukje polderweg met de wind pal op kop, rij ik naast hem. Elke keer als dat gebeurt, ben ik een beetje fier en tast ik iets dieper in mijn krachtenarsenaal. 'Preus als veertig', zeggen ze in West-Vlaanderen. Het heeft te maken met het respect dat ik heb voor hem. Wij hij is op en naast de fiets. Hij is de beste van de hele hoop maar hoeft dat niet meteen te laten zien. Hij zwijgt als praten niet echt hoeft en humeurig is hij nooit, of zelden.

De voorbije jaren had ik wel vaker het genoegen samen met hem te fietsen en dat brengt ons steeds een beetje dichter bij elkaar al blijven we een zekere afstand behouden. Dat gaat zo met meesters en hun leerlingen. 'Afbouwen om daarna weer op te bouwen', zegt hij.

Iemand zag mij samen op kop met Camiel van een groot peloton en zei: 'Je bent een beer!' Gelukkig zag alleen mijn vrouw hoe ik na de rit uitgeteld in de zetel lag. De beer was een teddybeer geworden!

dc

05-11-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie

SOMS

Soms is het hier zo stil

dat je bladeren kunt horen

ritselen

tot ze vallen op

een muisgrijze dag

in november

Soms is het hier zo rustig

dat het geluid van een motor

je doet opveren

uit een vakantieboek

in juli

Soms is het hier zo donker

dat de maan verloren loopt

tussen silhouetten van

kale bomen en blote akkers

Soms duurt net lang genoeg.

dc

03-11-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie

BORETTI & MANUVÈL

'Kun je nog harder?' vroeg hij.

Neen, dat kon ik niet. Hoegenaamd niet.

Ze stonden te praten aan de startplaats. Over een rit van daags voordien.

De een had de ander compleet choco gereden. Total Loss.

'Toen ik aankwam moest ik meteen aan het infuus', zei Manuvèl. Hij lachte een beetje groen.

Ik keek naar hun welgevormde kuiten en billen. Precies stampers en zuigers van een stoomtrein.

Achter mij hoorde ik steeds minder stemmen. Het gekeuvel viel stil. Boretti niet.

Er kwam een heel klein beetje stoom uit zijn oren. Het gezicht van Jos dampte rood aan.

'Is het zo goed?' vroeg hij.

Meer moest het voor mijn doen, niet zijn.

Nadien heb ik niemand meer gezien. Ook mijn slakkengangetje naar huis bleef onopgemerkt.

'Morgen ga ik niet fietsen', zei ik tegen mijn vrouw met enige nadruk.

Ze wist precies wat ik bedoelde.

dc

01-11-2022, 09:34 geschreven door Dany Corneillie

1 NOVEMBER

Straks, op een dag op het eind

van een gretige zomer

zal ik roerloos en stil

de melkwitte ochtend begroeten,

geboeid en in dierbare stilte

de laatste vruchten oogsten.

Mijn vloed wordt ingepolderd,

mijn storm is uitgeraasd.

Ik strooi de resten van mijn leven

in een beloftevolle stonde

over het schriele smaragdgroen

van versgezaaide akkers.

PAUL VEREECKEN

Bijlagen:
IMG_4369.JPEG (5 MB)   

64 WINTERS

Ik sprokkel woorden in de ochtend,

bewandel dromend de relieken

uit mijn prille jongenstijd.

Ik ga mijn opgetogen gangen

onder berijpte takken,

over van sneeuw bevlokte velden,

door 't witte hout der kinderjaren.

Weer glij ik van de dijken af

met warme wanten, koude knieën,

koele neuzen, natte ogen,

een kwiek en tintelend jong lijf.

Keer na keer hijs ik fervent

de oude, haveloze slee omhoog.

Ik weet me met mijn pret geen blijf.

Het ijs is bikkelhard en glad,

de kleren van het stoeien nat,

de kreken oeverlang gestrekt,

de pret fenomenaal,

de dijk ons vorstendom

en ik, een winterkoninkje

Langs klare pegels aan de lage stal

spint straks de sneeuw een web

en tovert broze winterdraden

aan stille, hoge toverstruiken

in de doffe, sonore verlatenheid

van vaders grote, lege groentenhof.

Ik laat de beelden langzaam varen

en huiver even, sta dan stil,

gevangen in - alweer melancholie

en in een gesel van gedachten.

Mijn fikse tred verstilt en ongewild

ben ik weer sprakeloos en wee.

Kom jij me misschien morgen

nog eens halen met de slee.

PAUL VEREECKEN

31-10-2022, 17:02 geschreven door Dany Corneillie