De Elfenkoning

Wie rijdt er zo laat door nacht en wind? Het is een vader met zijn kind. Hij houdt de jongen vast in zijn arm, omklemt hem stevig en houdt hem warm. Waar ben je toch zo bang voor, mijn zoon? Voor de elfenkoning, met mantel en kroon. Zie jij dan, vader, de elfenkoning niet? Mijn zoon dat is een nevelsliert. Mijn liefste kind, kom met me mee! Zo'n leuke spelletjes spelen wij. Vol bonte bloemen staat ons strand. Mijn moeder kleedt ons met goud en kant. Ach vader, heb je niet gehoord, waarmee de koning mij zachtjes bekoort? Wees rustig, blijf rustig mijn kind. In dorre bladeren ritselt de wind. Ga met me mee en leer mij kennen, mijn dochters zullen je verwennen. Ze dansen elke nacht, mijn lieve knaap en wiegen en zingen je daarna in slaap. Ach vader, kijk ginds naast de baan. Zie je de koning zijn dochters niet staan? Mijn zoon, ik zie ze helder en klaar. Het lijkendie oude grijze wilgen daar. 'Ik hou van jou, je bent al wat nu voor mij telt. En ben je niet willig, dan gebruik ik geweld. Ach vader, nu raakt hij me aan! Elfenkoning heeft mij pijn gedaan! De vader huivert, hij rijdt gezwind. Hij houdt in zijn armen het kermende kind. Bereikt de hoeve ternauwernood. Het kind in zijn armen was dood.

Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832)

22-12-2022, 19:07 geschreven door Dany Corneillie

VREEMD

Verontrustend nieuws! Hercules gaat vreemd! Helemaal zeker ben ik niet, maar ik heb sterke vermoedens. Bewijzen evenwel niet, want ik was er niet bij.

'Waarom denk je dat hij op een ander gaat?' vraagt mijn vrouw met een blik vol ongeloof.

'Hij doet vreemd', zeg ik.

Vanmorgen ben ik om elf uur vertrokken met de koersfiets. Hercules was dan al een uur of drie aan de haal. Mijn luide stem schalde als een schalmei over de koer tot bij de overbuur en nog een paar straten verder. Geen gehoor! Geen enkel teken van leven! Zijn etensbakje stond zo goed als onaangeroerd in de keuken.

Toen ik om twee uur thuis kwam was hij nog steeds niet op de afspraak. In de verste verte niet te bekennen. Zoals aangekondigd begon het ook te regenen. Daar had ik terdege rekening mee gehouden. Jan niet. Onze kater evenmin.

Ongerust was ik nog niet, maar toch wel enigszins op mijn ongemak. Stel je voor dat hij zonder kijken de straat heeft overgestoken. De nieuwsberichten brengen zoal genoeg onheilsboodschappen van kinderen en grote mensen die aangereden worden in het halfdonker.

Het duurt een eeuwigheid voor hij uiteindelijk thuiskomt. 'Nu heb je toch wel reuzenhonger'? vraag ik met een glimlach van hier tot in Mendonk. Hij gunt zijn korrels geen blik waardig, laat staan ervan eten.

Abnormaal. Gij gaat vreemd', zeg ik, maar hij haalt de schouders op. Zo nat als een pladijs gaat hij op de vloer in de garage liggen, terwijl ik verder mijn fiets opblink. Dat heeft op zich weinig zin want morgen zal het weer regenen.

'Gij zit op een goeie wei, zeker?! Gij hebt een lief! Geef het maar toe!' Hij lacht mij vierkant uit.

Als ik thuiskom van het fietsen eet ik sneller dan een grafdelver. 'Waar steek jij dat allemaal?' vraagt mijn vrouw dan. Stel je voor dat ik niet zou eten aan de streep!

Mijn vrouw zegt dat we hem het voordeel van de twijfel moeten geven. Oké, zeg ik. Als een Johnny Depp vlijdt hij zich neer op de badmat, terwijl ik erin lig. Hij is zich van geen kwaad bewust.

Op radio zingt Ann Christy.

'Dag vreemde kater/Poes van mijn dromen/Je komt en gaat/Je hebt er andere om je heen/Je bent gevierd en populair/ Je gaat op stap en liefst heel ver/En wanneer kom je nog eens thuis/Je wordt een vreemde in ons huis/Dag vreemde kat/Ach wie ben jij/Waar ga je heen/Waar ben je nou/Ik hou van jou.

dc 

Bijlagen:
IMG_4574.JPEG (4.2 MB)   

'Hoeveel slapeloze nachten zou mijn moeder niet gehad hebben'? vraagt mijn vrouw nadat we onze jongste hebben uitgezwaaid. Ze rijdt de straat uit in haar mini Fiat Dolce Vita. 'Net zoals mijn moeder heeft mijn schoonmoeder zes kinderen grootgebracht en dat verliep niet altijd even rimpeloos'. Voor een aantal van die rimpels ben ik zelf verantwoordelijk, denk ik bij mezelf.

'Met dit weer zou ik niet vertrekken', zei ik de avond voordien, zorgwekkend. De Grensstraat lag er spekglad bij. In mijn ijver om de proef op de som te maken kon ik mij nauwelijks staande houden. Gelukkig nam ze mijn waarschuwende woorden voor waar. In de logeerkamer ligt ze languit en veilig.

Hoe vaak heb ik de opgestoken, verwittigende vinger van mijn vader in de wind geslagen? Dan liep ik met mijn hoofd in de wolken, tegen de muur. 'Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten', lachte hij. Bij mij was dat eerder groen. Veel later reed ik voor de eerste keer, op zoek naar eeuwige roem, die van Geraardsbergen op maar dat heeft mijn pa niet meer mogen meemaken. Hij werd ziek toen mijn broer zonder veel vijfen en zessen naar Thailand vertrok en daar verongelukte. Voor hen was dat een uppercut zonder weerga.

Jonge mensen worden vandaag zwaar op de proef gesteld. De meeste zijn zeer beschermend en in alle luxe kunnen opgroeien, maar de eisen die hun beroepsleven vergt zijn niet van de poes. Ze mogen dan wel goed betaald worden, daartegenover staat dan wel een groot engagement dat ze niet altijd kunnen waarmaken. Burn-out is een woord dat onze, iets oudere generatie nooit gekend heeft.

'Zoek een uitlaapklep om je te ontspannen', geef ik haar als wijze raad mee. Op sportief vlak heeft ze geen aardje naar haar vaartje. Daar moet ik mij mee verzoenen.

We lopen samen in Hulst. Sinds lang kan er weer geschaatst worden op de stadsgracht en dat brengt mij bij onderstaand gedicht.

Ik schaatste

en hoog in de lucht vloog mijn moeder met mij mee,

verfde de hemel paars voor mij,

stopte de wind in een kistje en maakte strenge vorst voor later,

die avond -

mijn vader rookte zijn dunste sigaren,

leunen op de horizon,

en in het riet zag ik mijn kinderen 

die ruisten met hun witbestoven pluimen -

Ik schaatste en schaatste en mijn moeder riep:

'Zal ik de tijd stilzetten, nu? Zal ik dat doen'?

'Dat is goed'! riep ik en schaatste langzaam uit haar gezicht,

de grijze verte in.

Toon Tellegen (1941) 

19-12-2022, 18:10 geschreven door Dany Corneillie