GRAF

Gisteren stonden we, een beetje onverwacht, samen aan het graf van onze overleden ouders. Na het aperitief, de hapjes en de overheerlijke cannelloni trotseerden we de gure noordoostenwind voor een wandeling in de nabije omgeving van het huis van mijn zus en haar man, mijn schoonbroer. Dan sta je daar, een beetje ongemakkelijk. Tranen zijn er allang niet meer. Die zijn lang geleden opgedroogd. Tranen hebben plaatsgemaakt voor een diep, warm gevoel vanbinnen. Hoe oud je zelf ook mag worden; je blijft het kind van je vader en je moeder.

Waarom zou je blijven zitten wenen op een grafsteen? Ze zijn immers niet dood. Bij het zien van hun foto komt de herinnering, die nooit ver weg is, onmiddellijk weer tot leven. Als de rode draad van de Basiliek van Dadizele lopen ze door onze gesprekken, aan tafel of gewoon tijdens een moment met jezelf.

Mijn vader zie ik in mijn jongste broer. Hij stapt op dezelfde manier. Houterig met de armen een beetje naar buiten. Of hoe hij zijn handen vouwt aan tafel. De vastberadenheid, het weke en de stille aanwezigheid van mijn moeder vind ik bij mezelf en bij mijn zus. Moeilijk te peilen.

Vandaag, maandag. Mijn vader kijkt toe hoe ik mij kwijt van mijn taak met emmer en dweilstok. Een veilig dak boven je hoofd, een eigen huis, een thuis stonden hoog in zijn vaandel. Hij ziet ons samen bezig en sluit met een gerust gemoed de ogen.

Straks, ga ik met mijn oudste broer fietsen. Weliswaar elk apart, de afstand speelt ons parten, maar door de herinnering aan onze grootste supporter blijven we verbonden. Moeder roept vanuit de garage: 'Opletten, hé!'

Daniël

23-01-2023, 10:18 geschreven door Dany Corneillie