Uitvallende mist en miezer plakken tegen Polderwegen en op het brede luxe fietspad naar Axel. Het hindert mij niet en voor straks wordt droger weer beloofd.
‘Rij je naar Belsele’?! hoor ik roepen. Het silhouet van een man op de koersfiets komt mijn richting uit. Natuurlijk mag hij meerijden.
’Welke weg ik neem’? wil hij weten. Geen idee; hangt ervan af wat mijn buikgevoel zegt. Heb pal op de middag afspraak met onze oudste dochter voor sandwiches en koffie. Het is half elf en twee en half uur later vertrekken de Klavers. Die trein wil ik zeker niet missen!
Hij heet Peter en woont in Sinaai. ‘Zet je maar in mijn wiel’ zegt hij en rijdt op slag vijf kilometer rapper dan ik gewoon ben. De dadel die ik net voordien in mijn mond stak blijft hangen in mijn keel.
In Zuiddorpe valt de man een beetje stil. Mannen met een groot buitenblad hebben dat wel vaker voor. Tijd voor een babbel. De gewezen politieman baalt om te fietsen in de regen. Met de miserie die ons de laatste weken en voorbije maanden overkwam is een beetje miezer maar klein bier.
‘Supporter van Greg Van Avermaet’? Mijn BMC windstopper verraadt mij. Als je van wielrennen houdt kan je bezwaarlijk geen fan zijn van de man, denk ik.
Vijf minuten na twaalf en zestig km later zit ik aan tafel bij Anouk. Bijna halfweg. De broodjes smaken naar nog.
Het is zondag! Vandaag ga ik rusten, denk ik om tien voor zeven. Tijd om op te staan al staat de wekker pas een uurtje later geprogrammeerd. Zolang hou ik het niet vol in bed en bovendien drijft de honger mij naar beneden. Reuzenhonger! Altijd 's morgens. Boterkoeken!
Drie dagen op rij gefietst en eigenlijk deze week enkel op woensdag gerust. Goed voor iets meer dan zeshonderd kilometer. Dat is behoorlijk wat en bij momenten was het ook vrij pittig. Dat woordje kom ik wel vaker tegen op Strava. Het lijkt wel of het is pas goed als het 'pittig' was. Voor minder gaan we niet. Enfin, ieder zijn ding. Mijn benen doen pijn. Scheurtjes in de spieren, maar dat is normaal zeggen de kenners van 'Iedereen Flandriën'.
Rusten! Maar wat doe je dan op zo'n fietsloze voormiddag? Mijn vrouw heeft meteen een suggestie. 'Wanneer ga je de auto eens afwassen? vraagt ze. Goed idee! Eerst de fiets, dan de vierwieler. Er bestaat zoiets als hiërarchie in alles wat rijdt.
Tijdens de klus kijkt ze goedkeurend toe. 'De velgen zijn ook makkelijk te poetsen', zeg ik. Ze treedt me bij. Dat is waar. 'Hoe weet je dat? Jij hebt die toch nog nooit gekuist?! Ze voelt het zo aan, zo blijkt.
Nu Hercules, onze kater, terug is proberen we zijn vrijheid wat in te perken. De stalen roosters, in ons ommuurd tuintje, waarlangs de klimplantjes groeien, hebben we een stuk ingekort, zodat hij zich niet meer omhoog kan hijsen. Hij vindt het niet leuk en komt snel terug naar binnen.
Nu nog naar de glascontainer. Voornamelijk lege bokalen joghurt en confituur, slechts één fles wijn. Heeft verder niks met 'Tourneé Génerale' te maken.
Er is koffie en tijdens dit schrijfsel sluit ik vriendschap met de vijf 'Jonge Wolven' waaraan mijn krant deze week een artikel wijdde. Veel succes gewenst aan de neo-profs in hun eerste seizoen.
Rusten op zondagochtend. Heerlijk; maar langer moet dat niet duren!
Gisteren spoorden we een dagje naar Mechelen. De auto lieten we in Beveren, tussenstop in Berchem en twee haltes verder waren we in het station van de stad waar de Dijle haar weg vindt. We houden van Mechelen en zijn sfeer. De groteske gevels op het Ijzeren Leen, de gerestaureerde Sint Rombouts kerk, zijn pittoreske plaatsjes in het park en langs het water, zijn vele gezellige koffiehuisjes en restaurantjes. Mijn vrouw koopt een warme jas voor mij omdat ik mij moeilijk kan verwarmen en mijn zomer koersschoenen zijn versleten. In Decathlon vinden we wat we zoeken.
Hercules bleef thuis, heer en meester in ons huis. Hij doet wat vreemd sinds hij terug is van weggeweest. Onze kater kent het huis nog wel, maar ons precies minder. Hij lijkt een beetje afwezig, niet meer de grote flodderaar van weleer. We houden hem voorlopig enkele dagen in quarantaine al vraagt hij om naar buiten te mogen.
Na onze geslaagde uitstap komen we met een bang hartje thuis. Heeft hij zich goed gedragen? Toch wel! Na een grondige inspectie krijgt hij een tien op tien.
Vandaag ga ik fietsen. Het wordt een beetje vreemd na het ongelukkig voorval van vorige dinsdag met (nog) meer zorg voor elkaar. Zo zou het altijd moeten zijn.
Geen haar op mijn kalend hoofd dat er nog aan dacht dat hij ooit terug zou komen, maar toch is het gebeurd! Toen ik gisterenavond onze auto in de garage parkeerde, kon hij niet snel genoeg binnen zijn. Consternatie alom, Hercules, onze kater stond daar in levende lijve. In eerste instantie hadden we een uitgemergelde, hongerige en totaal verwaarloosde kat verwacht, maar niets daarvan. Voor ons stond een stevig op z'n poten, goed gevoed prachtig exemplaar na dik drie weken afwezigheid. Een wonder. Donderslag bij heldere hemel al was de avond reeds gevallen. Vreugde en verbijstering. Waar kwam hij na al die tijd vandaan? Van een lange vakantie in een luxe resort, zo leek het wel. Iemand opperde dat hij, in navolging van Remco of Wout, op hoogtestage was geweest.
Ons huis kent hij duidelijk nog wel, mij niet daarentegen. Dat is vreemd en doet een beetje pijn. Iemand anders heeft zich al die tijd over hem ontfermd, hem binnen genomen en verzorgd. Al of niet tegen zijn zin. Tot hij ook daar weer gaan lopen is.
Na een onzekere tijd zijn we superblij dat hij terug bij ons is, ook al weten we niet goed wat er zal gebeuren als we hem terug buiten laten. Gaat hij dan opnieuw aan de haal? En voor hoelang? Maar vandaag denken we daar niet aan. Het kattentoilet hebben we weer van zolder gehaald en zijn etensbakje staat gevuld.
Vandaag ga ik fietsen. Wedden dat ik harder rij dan ooit tevoren?
Gisteren stonden we, een beetje onverwacht, samen aan het graf van onze overleden ouders. Na het aperitief, de hapjes en de overheerlijke cannelloni trotseerden we de gure noordoostenwind voor een wandeling in de nabije omgeving van het huis van mijn zus en haar man, mijn schoonbroer. Dan sta je daar, een beetje ongemakkelijk. Tranen zijn er allang niet meer. Die zijn lang geleden opgedroogd. Tranen hebben plaatsgemaakt voor een diep, warm gevoel vanbinnen. Hoe oud je zelf ook mag worden; je blijft het kind van je vader en je moeder.
Waarom zou je blijven zitten wenen op een grafsteen? Ze zijn immers niet dood. Bij het zien van hun foto komt de herinnering, die nooit ver weg is, onmiddellijk weer tot leven. Als de rode draad van de Basiliek van Dadizele lopen ze door onze gesprekken, aan tafel of gewoon tijdens een moment met jezelf.
Mijn vader zie ik in mijn jongste broer. Hij stapt op dezelfde manier. Houterig met de armen een beetje naar buiten. Of hoe hij zijn handen vouwt aan tafel. De vastberadenheid, het weke en de stille aanwezigheid van mijn moeder vind ik bij mezelf en bij mijn zus. Moeilijk te peilen.
Vandaag, maandag. Mijn vader kijkt toe hoe ik mij kwijt van mijn taak met emmer en dweilstok. Een veilig dak boven je hoofd, een eigen huis, een thuis stonden hoog in zijn vaandel. Hij ziet ons samen bezig en sluit met een gerust gemoed de ogen.
Straks, ga ik met mijn oudste broer fietsen. Weliswaar elk apart, de afstand speelt ons parten, maar door de herinnering aan onze grootste supporter blijven we verbonden. Moeder roept vanuit de garage: 'Opletten, hé!'
Dankzij de onberispelijke service van de NMBS sporen we in een handomdraai van Beveren Waas naar het station Gent Dampoort. De gelijknamige Dampoortstraat biedt een troosteloze aanblik. Handelspanden hebben voor Corona het hoofd moeten buigen. Hun economie slabakt. Gezelliger is het langs het water lopen naar het Gentse centrum. Maison Paul leerden we dertig jaar geleden kennen in het noordfranse Rijsel. De bakkerij bestaat sinds 1889 en op de Vrijdagsmarkt vind je een mooi filiaal met zicht op Jacob van Artevelde. Er klinkt klassiek en de kleine boterkoekjes smaken heerlijk bij een kopje koffie. Onze eerste halte is meteen een schot in de roos. Het is een eeuwigheid geleden dat we nog eens samen in Gent waren. De binnenstad is zo goed als volledig autovrij en dat werkt bevrijdend. Il Fornello, cucina Italiana tradizionale, in de Drabstraat is wat mij betreft nog altijd de meest originele Italiaanse keuken. Het verschil zit hem in de pasta. Spijtig genoeg sluit het restaurant na dit jaar. Kok gaat met pensioen en zijn broer verhuist terug naar zijn roots in Puglia. Het wordt niet makkelijk om een evenwaardig alternatief te vinden.
Vanop de Sint-Michiels brug vergapen we ons nog maar eens aan de fiere torens gebouwd op een zakdoek groot. De Koornmarkt, het Justitiepaleis, de Kouter, de Hotsy Totsy, Klein Turkije. Hier kende ik enkele woelige, moeilijke jaren.
Eindigen doen we bij Alice. Koffiehuis bij uitstek. De foto's spreken voor zich!
Daniël
foto's
Bakkerij PAUL - Vrijdagsmarkt / Italiaans restaurant IL FORNELLO - Drabstraat / koffiehuis ALICE - Onderbergen
Zijn etensbakje is al die tijd onaangeroerd blijven staan, maar vandaag hebben we het weggenomen.
‘Hij zal niet meer terugkomen’ zegt mijn vrouw. Het klinkt niet echt meer als een vraag, eerder als een vaststelling.
Mijn maag krimpt ineen.
‘Neen. Hij zal ook vandaag niet thuiskomen’. Het lijkt wel of er aan deze maandag geen einde meer komt. Brugge speelt gelijk, aan de koers zit een reukje en Cant pakt haar veertiende titel in een wedstrijd zonder tegenstand. Het kan mij geen ene moer schelen.
Hercules komt nooit meer terug.
Iemand zegt: ‘Het is toch maar een kat, geen mens’.
Voor sommige mensen wordt de waarde van een beest enkel bepaald door wat je er voor betaalt bij de beenhouwer om het op te eten.
Alison Moyet °1961/ Dido's Lament: When I'm Laid In Earth/ Henry Purcell (°1659-1695)
Niet meteen de vrolijkste aria uit het klassieke repertoire (kameropera Dido and Aeneas) maar op een kletsnatte dag als vandaag past ze wonderwel in het plaatje. De voormalige Britse zangeres van de al snel ter ziele gegane popgroep Yazoo, brengt deze klaagzang op zeer geloofwaardige wijze. Schitterende stem.
Simone KERMES (°Leipzig 1965) Duitse coloratuur sopraan
ALTO GIOVE is één van mijn absolute favorieten. Fragment komt uit de opera POLIFEMO gecomponeerd door Nicola PORPORA geboren in Napels 1686 en aldaar gestorven in 1768
We zijn een beetje triest. Hercules, onze lieve, minzame kater is niet meer thuisgekomen. Al vier nachten op rij stuurde hij zijn kat. Een eerste bevraging in de buurt leverde niks op. Zijn etensbakje in de keuken blijft onaangeroerd, maar we nemen het niet weg omdat we nog altijd hopen dat hij terug zal komen.
We blijven maar door het venster turen langswaar hij gewoonlijk binnen komt, maar we staren in het ijle. 'Als je lang genoeg kijkt, zie je hem zitten', zegt mijn vrouw, net als bij een fata morgana. Je ziet water al is er enkel dorre woestijn.
Heeft iemand hem doodgereden? Is hij verloren gelopen? Zit hij ergens vast of is hij bij een katin blijven hangen? We blijven gissen maar dat brengt hem niet terug. Van Hercules voorlopig geen enkel spoor.
De laatste dagen bleef hij wel vaker lang weg. Soms zagen we hem een hele dag niet, maar uiteindelijk kwam hij toch altijd opdagen. We vroegen ons dan af waar hij overal uithing en noemden hem onze 'stratenloper'. Een kater die je niet binnen kon houden. Er zijn twee kroegen in de buurt, Het Rost Zand en 'De Pekker', maar daar hebben ze hem niet opgemerkt.
Mocht ik hem niet zo graag zien dan wrong ik zijn nek om. Bij manier van spreken.
Ben al enkele dagen maar half. Krijg geen letter op papier. Mijn kleine hersenen verzuipen in het snot. In mijn tempel huizen lichaamsvreemde stoffen. Groenig en gelig van kleur. De eerste symptomen van een verkoudheid op komst probeerde ik nog mentaal te bedwingen, maar dat lukte maar half. Mijn vrouw lag dan al een week tegen het canvas, geveld door een virus, genaamd CRV en ik liep blindelings in die besmettelijke val.
Het onheil probeerde ik te weren met Vickx, sinutab, paracetamol en nog enkele variaties op dit thema. Tevergeefs. Hoesten en proesten. Fietsen en lopen was een mop. De feestvreugde, waar ik zo al een hekel aan heb, liet ik aan mij voorbijgaan met een warm kussen in mijn rug en een fleece dekentje op mijn benen. 's Avonds kwam de koorts opzetten en mijn angstdromen werden bevolkt door de vreemdste wezens. Het menselijk brein heeft nog lang niet al zijn geheimen prijs gegeven. Zelfs in mijn wildste fantasieën kon ik dergelijke dromen niet verzinnen.
'Je weerstand is verminderd', zegt de dokter. Dat had ik zelf ook kunnen bedenken. Ben niet de meest gemakkelijke zieke, als ik mijn vrouw moet geloven. Mijn routine is verstoord en voor iemand met licht autistische trekjes is dat nefast voor de balans tussen ying en yang.
De laatste weken ben ik weer beginnen twijfelen of het met de mensheid wel de goeie kant uitgaat. Mijn vrouw zegt dat ze de doodstraf opnieuw moeten invoeren. Zelf ben ik dan weer voorstander van de schandpaal.
Maar zie. Gisterenavond werd mijn lichaam plots zeer opstandig. Na de zoveelste hoestbui stikte ik net niet in de fluimen. Ik moest onverwijld aan mijn vader denken die door overmatig misbruik van nicotine vaak haast verzoop in oneindige hoestpartijen. Daar bovenop waren zijn longen ook nog aangetast door de meelziekte. Hij was bakker.
Na die fysieke katharsis van gisteren voel ik mij vandaag vrijer. Ik kijk met een warm gevoel terug op de kerstboom die, ontdaan van alle glans en glitter, terug anoniem op zolder staat en het mensdom krijgt opnieuw het voordeel van de twijfel.
De buitentemperatuur zou fors moeten zakken want ik heb wollen sokken gekregen voor Kerst. Daarvoor hebben ze een volwassen Alpaca moeten scheren. Maat veertig, weet je wel. Koude voeten behoren voorgoed tot het verleden. Toen trokken we winterkousen over onze schoenen. Dat hielp geen zier. Trouwens als het vroor reden we toch niet.
’Als je morgen wil fietsen, kan je vandaag misschien dweilen’! Vrouwelijke logica.
Omdat ik geen enkele uitdaging uit de weg ga, behalve in de regen rijden, maak ik een sopje klaar en sta een half uur later met dweilstok en emmer in de hand. Mijn zwaarste fysieke inspanning na het openen van een fles Barolo tijdens het Kerstmenu. Mijn hartslag gaat meteen de hoogte in. Dat zie ik aan mijn apparaat die ik voortaan ook wil opzetten tijdens het vrijen. Een mens mag zichzelf op een bepaalde leeftijd niet meer overschatten. Mijn vrouw draagt al een tijdje zo’n apneutoestel, dus we zijn een en ander gewend als het op vreemde attributen in bed aankomt.
Na de klus lijkt het wel of ik heb de Pico del Teide opgereden. Met zijn drieduizend zevenhonderd en achttien meter de hoogste vulkaan van het eiland Tenerife. In 1909 is hij voor de laatste keer uitgebarsten. Gelukkig is het bij mij nog niet zo lang geleden.
Ze zeggen dat ik niet te vroeg opnieuw mijn fiets mag bestijgen en ze hebben gelijk, maar ze doen het zelf ook.
Eerst moet ik de ‘nek-check’ doen. Je mag pas sporten bij een verkoudheid als je alleen maar last hebt van alles wat zich boven de neklijn situeert. Dus bij een snotneus of hoofdpijn mag het wel, maar bij fel hoesten en te hoge hartslag mag het niet.
Nu is het wachten tot de temperatuur zakt. Dan haal ik mijn Alpaca’s uit de kast!
Wie rijdt er zo laat door nacht en wind? Het is een vader met zijn kind. Hij houdt de jongen vast in zijn arm, omklemt hem stevig en houdt hem warm. Waar ben je toch zo bang voor, mijn zoon? Voor de elfenkoning, met mantel en kroon. Zie jij dan, vader, de elfenkoning niet? Mijn zoon dat is een nevelsliert. Mijn liefste kind, kom met me mee! Zo'n leuke spelletjes spelen wij. Vol bonte bloemen staat ons strand. Mijn moeder kleedt ons met goud en kant. Ach vader, heb je niet gehoord, waarmee de koning mij zachtjes bekoort? Wees rustig, blijf rustig mijn kind. In dorre bladeren ritselt de wind. Ga met me mee en leer mij kennen, mijn dochters zullen je verwennen. Ze dansen elke nacht, mijn lieve knaap en wiegen en zingen je daarna in slaap. Ach vader, kijk ginds naast de baan. Zie je de koning zijn dochters niet staan? Mijn zoon, ik zie ze helder en klaar. Het lijkendie oude grijze wilgen daar. 'Ik hou van jou, je bent al wat nu voor mij telt. En ben je niet willig, dan gebruik ik geweld. Ach vader, nu raakt hij me aan! Elfenkoning heeft mij pijn gedaan! De vader huivert, hij rijdt gezwind. Hij houdt in zijn armen het kermende kind. Bereikt de hoeve ternauwernood. Het kind in zijn armen was dood.
Verontrustend nieuws! Hercules gaat vreemd! Helemaal zeker ben ik niet, maar ik heb sterke vermoedens. Bewijzen evenwel niet, want ik was er niet bij.
'Waarom denk je dat hij op een ander gaat?' vraagt mijn vrouw met een blik vol ongeloof.
'Hij doet vreemd', zeg ik.
Vanmorgen ben ik om elf uur vertrokken met de koersfiets. Hercules was dan al een uur of drie aan de haal. Mijn luide stem schalde als een schalmei over de koer tot bij de overbuur en nog een paar straten verder. Geen gehoor! Geen enkel teken van leven! Zijn etensbakje stond zo goed als onaangeroerd in de keuken.
Toen ik om twee uur thuis kwam was hij nog steeds niet op de afspraak. In de verste verte niet te bekennen. Zoals aangekondigd begon het ook te regenen. Daar had ik terdege rekening mee gehouden. Jan niet. Onze kater evenmin.
Ongerust was ik nog niet, maar toch wel enigszins op mijn ongemak. Stel je voor dat hij zonder kijken de straat heeft overgestoken. De nieuwsberichten brengen zoal genoeg onheilsboodschappen van kinderen en grote mensen die aangereden worden in het halfdonker.
Het duurt een eeuwigheid voor hij uiteindelijk thuiskomt. 'Nu heb je toch wel reuzenhonger'? vraag ik met een glimlach van hier tot in Mendonk. Hij gunt zijn korrels geen blik waardig, laat staan ervan eten.
Abnormaal. Gij gaat vreemd', zeg ik, maar hij haalt de schouders op. Zo nat als een pladijs gaat hij op de vloer in de garage liggen, terwijl ik verder mijn fiets opblink. Dat heeft op zich weinig zin want morgen zal het weer regenen.
'Gij zit op een goeie wei, zeker?! Gij hebt een lief! Geef het maar toe!' Hij lacht mij vierkant uit.
Als ik thuiskom van het fietsen eet ik sneller dan een grafdelver. 'Waar steek jij dat allemaal?' vraagt mijn vrouw dan. Stel je voor dat ik niet zou eten aan de streep!
Mijn vrouw zegt dat we hem het voordeel van de twijfel moeten geven. Oké, zeg ik. Als een Johnny Depp vlijdt hij zich neer op de badmat, terwijl ik erin lig. Hij is zich van geen kwaad bewust.
Op radio zingt Ann Christy.
'Dag vreemde kater/Poes van mijn dromen/Je komt en gaat/Je hebt er andere om je heen/Je bent gevierd en populair/ Je gaat op stap en liefst heel ver/En wanneer kom je nog eens thuis/Je wordt een vreemde in ons huis/Dag vreemde kat/Ach wie ben jij/Waar ga je heen/Waar ben je nou/Ik hou van jou.
'Hoeveel slapeloze nachten zou mijn moeder niet gehad hebben'? vraagt mijn vrouw nadat we onze jongste hebben uitgezwaaid. Ze rijdt de straat uit in haar mini Fiat Dolce Vita. 'Net zoals mijn moeder heeft mijn schoonmoeder zes kinderen grootgebracht en dat verliep niet altijd even rimpeloos'. Voor een aantal van die rimpels ben ik zelf verantwoordelijk, denk ik bij mezelf.
'Met dit weer zou ik niet vertrekken', zei ik de avond voordien, zorgwekkend. De Grensstraat lag er spekglad bij. In mijn ijver om de proef op de som te maken kon ik mij nauwelijks staande houden. Gelukkig nam ze mijn waarschuwende woorden voor waar. In de logeerkamer ligt ze languit en veilig.
Hoe vaak heb ik de opgestoken, verwittigende vinger van mijn vader in de wind geslagen? Dan liep ik met mijn hoofd in de wolken, tegen de muur. 'Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten', lachte hij. Bij mij was dat eerder groen. Veel later reed ik voor de eerste keer, op zoek naar eeuwige roem, die van Geraardsbergen op maar dat heeft mijn pa niet meer mogen meemaken. Hij werd ziek toen mijn broer zonder veel vijfen en zessen naar Thailand vertrok en daar verongelukte. Voor hen was dat een uppercut zonder weerga.
Jonge mensen worden vandaag zwaar op de proef gesteld. De meeste zijn zeer beschermend en in alle luxe kunnen opgroeien, maar de eisen die hun beroepsleven vergt zijn niet van de poes. Ze mogen dan wel goed betaald worden, daartegenover staat dan wel een groot engagement dat ze niet altijd kunnen waarmaken. Burn-out is een woord dat onze, iets oudere generatie nooit gekend heeft.
'Zoek een uitlaapklep om je te ontspannen', geef ik haar als wijze raad mee. Op sportief vlak heeft ze geen aardje naar haar vaartje. Daar moet ik mij mee verzoenen.
We lopen samen in Hulst. Sinds lang kan er weer geschaatst worden op de stadsgracht en dat brengt mij bij onderstaand gedicht.
Ik schaatste
en hoog in de lucht vloog mijn moeder met mij mee,
verfde de hemel paars voor mij,
stopte de wind in een kistje en maakte strenge vorst voor later,
die avond -
mijn vader rookte zijn dunste sigaren,
leunen op de horizon,
en in het riet zag ik mijn kinderen
die ruisten met hun witbestoven pluimen -
Ik schaatste en schaatste en mijn moeder riep:
'Zal ik de tijd stilzetten, nu? Zal ik dat doen'?
'Dat is goed'! riep ik en schaatste langzaam uit haar gezicht,
Hercules is een asielzoeker zonder papieren. Overdag leeft hij op straat tussen soortgenoten en pas bij valavond komt hij binnen voor bord en bed. Enkele maanden geleden hebben we hem in ons huis opgenomen. Uit liefdadigheid. 's Nachts slaapt hij in de wasmand. Hij heeft een lichte voorkeur voor kleurwas.
Na een prinsheerlijke nacht en een snel ontbijt gaat hij aan de glazen schuifdeur staan die uitgeeft op onze tuin. Hij miauwt onophoudelijk tot we hem buiten laten. Net als wij is hij erg gesteld op zijn vrijheid.
Op zijn omzwervingen begeeft hij zich op glad ijs want in de buurt loert het gevaar om elke hoek. Concurerende katers, duivenmelkers, dreigende vierwielers met zware voet en katten-haters die hem liever over de grens zouden zetten of op een boot naar zijn land van herkomst.
Elke avond kijken we reikhalzend uit naar zijn komst en maken ons terecht zorgen als hij niet onmiddelijk opduikt. Sinds hij bij ons woont kunnen we hem niet meer missen. Een knuffelaar van de zuiverste wol.
's Nachts houden we hem liever binnen. Zeker nu het volop winter wordt. Een huisdier laat je toch niet buiten in de vrieskou slapen. Dat vindt hij best want ons huis is zijn hotel.
Let wel; Hercules is de enige asielzoeker die wij onderdak verschaffen. Verder gaat onze menslievendheid niet. Stel je voor dat ze morgen allemaal naar hier komen...
