PLOOI

Er zijn van die dagen dat alles in zijn juiste plooi valt. Je voelt het meteen bij het ontwaken; dit wordt er zo een. Het lijkt wel een symfonie van symfonie van Karl Jenkins (A Mass for Peace) die voetje voor voetje tot stand komt. Geen enkele valse noot.

Na de miskleun van gisteren (mijn rit 180 moest ik na amper 25 km onverbreken door de regen) heb ik revanche genomen en heerlijk gefietst. De regen van gisteren heb ik vandaag bezworen, al moest ik daarvoor wel een stevige zuidwestenwind bedwingen. Ik was de regisseur van mijn eigen rit met mezelf in de hoofdrol.

Steeds vaker hoor ik wielerfanaten klagen dat de groepen waarin ze meefietsen te hard rijden. De oplossing voor dit luxeprobleem lijkt mij vrij eenvoudig. Stap op je fiets en ga individueel rijden. Je bepaalt zelf de snelheid, het traject en de stopplaatsen. Vrijheid van beweging!

Na de rit waren enkele stevige boterhammen voldoende om terug op krachten te komen. Na de middagwandeling in Hulst en een gebakje ter plaatse voelen wij ons de koning te rijk, zelfs zonder kasteel.

Als kers op die taart zag ik vanavond prachtige foto's verschijnen, genomen in de Voerstreek. Ik heb de vrijheid genomen om er de muziek van Jenkins onder te plaatsen. Hopelijk kunnen jullie daar evenzeer van genieten!

dc