|
Zondag 20 april: deel1
Het is een koude nacht geweest en ik ben dikwijls wakker geworden.Alles moet wennen en ik ben dan ook geen buitenslaper.Het wekalarm van de gsm staat op 7u maar het is half negen als ik mijn eerste oog opentrek.Hij heeft me niet wakker gemaakt maar dat zal wel aan mij liggen want ik moet dat ding nog leren gebruiken.Ik probeer nog wat te genieten van mijn eigen gezellige plekje in de tent en de zachte slaapzak.Als ik dan uiteindelijk toch kan vertrekken is het inmiddels half elf.Het inpakken is nog geen routine en ik doe het op mijn gemak.
Ik ga richting stad en als ik op de N77 aan het rond punt kom zie ik een vrij moderne kerk waar al heel wat mensen bijeen komen voor de eredienst.Ze bekijken me wat raar want ik ben net een enorme rugzak met twee beentjes. Een vijfhonderd meter verder kom ik plots op mijn stappen terug en ga resoluut de kerk binnen. Twee dames komen me direkt de hand geven en heten me welkom.Op de vraag of meneer pastoor er al is schieten ze in beweging om me naar de sacrestie te leiden. Hij is de vriendelijkheid zelve en stelt me wat vragen.Hij gaat me zegenen alvorens de mis begint. Het doet me wat als hij zijn handen op mijn hoofd legt en zijn zegen uitspreekt. Hij geeft me nog een kruisje op mijn bezweet voorhoofd en wenst me goede reis en een mooie pelgrimstocht.
Het is toch een mooie start, alhoewel ik niet met religieuze bedoelingen ben vertokken..Ik voel me rustig en heb geen angst voor het onbekende.De grote onrust die ik al zo lang kende is weg maar dat is me op dat ogenblik niet opgevallen.
Buiten is het echt reuze wandelweer, niet koud en af en toe zon. Al snel loop ik te zweten als een paard en snuiven doe ik ook al want de rugzak weegt als lood.Stiekem ben ik al aan het overdenken wat ik eruit zou kunnen laten maar ik kan niets vinden. Alles wat er in zit heb ik nodig! Ik vraag me af of ik aan dat gewicht ga wennen.
Langs de N77 naar Troyes is niets te beleven. Het is een Nationale dus, druk verkeer, eindeloze kilometers rechte weg en maar hier en daar een dorp. Het is ploeteren en ik wil tot in Vatry geraken om daar een slaapplaats te zoeken. Het leger heeft manoeuvers denk ik want ze rijden in convooien voorbij en bekijken me met een blik van: waar gaat die aan beginnen! Mijn Sint Jacobsschelp is herkenbaar en de meeste mensen in Frankrijk weten direkt waar je naar toe gaat. Soms handig, soms niet.
Rond half een s'middags plof ik in de graskant, de schoenen vliegen uit en zo ook de sokken. Mijn voeten doen al pijn en ik ben nog maar net vertrokken. Toen wist ik niet dat deze pijn me weken lang zou vergezellen..
Jandorie, ik zie de eerste verschijnselen van "empoullekes" op mijn hielen.(even een vertaling want dit woord ken ik ondertussen in vele talen: blaren.)
Van deze rustpauze maak ik ook gebruik om wat te eten en de voeten nog eens goed in te smeren.Het is zonniger geworden en warm, mijn drinken is inmiddels al uitgezweet. Ik zal om drinken moeten gaan vragen want een winkel zie ik niet en het is zondag.
Na enkele kilometers zie ik een boerderij en ik besluit langs te gaan, mijn eerste les in bedelen.De 'boerin' is een jonge, mooie blondine en na wat uitleg geeft ze me een fles water die ik niet hoef te betalen. Bon, vermits alles aan mijn lichaam pijn doet en mijn rug in brand staat vraag ik haar naar een plaatsje voor mijn tent. Een zwak moment..want in mijn linkeroor krijg ik de boodschap ermee op te houden voor vandaag en.. je hebt nog tijd genoeg ..en dan die empoullekes enz.enz.
Een mooie plaats onder een fruitboom die in bloei staat,de roze bloesems fel afstekend tegen de helblauwe lucht. Tja, verleidelijk hé!Ik ben te moe om de tent al recht te zetten en leg me languit in het gras, de rugzak staat waar hij gevallen is. Ik zie de stapkaart aan mijn hals hangen en ben benieuwd waar ik terecht ben gekomen.Het is klaar en duidelijk, ik ben nog niets opgeschoten en de tent opzetten zal nog niet voor direkt zijn. Ik zal verder moeten. Mijn gastvrouw knikt begrijpend als ik haar uitleg dat Compostela nog ver is. Ze weet niet waar dat gelegen is en als ik haar vertel dat het in het westen van Spanje is kijkt ze me argwanend aan. Ben ik zot geworden of zo?!
Niets aan te doen,het is te vroeg om al met de tremen omhoog te liggen en ik vertrek weer. Nog een vijf kilometer tot in Vatry.Ik begin liedjes uit te vinden en zing er maar op los. Geen mens die het kan horen en zo kan ik de pijn wat terugdringen. Plots vertraagt er een auto en wacht me op aan een parking.Als dit een man is mag je niet instappen, je weet maar nooit zegt mijn engelbewaarder, en dit is maar al te doorzichtig. Tja, ik ben nog niet lang onderweg en het vertrouwen is er nog niet zie je.
Het autoraam gaat open..
|
