Er komt een zilverkleurig kallotje door het raam en een dame van rond de zeventig roept naar me: kom stap in. Ik ben toch wat voorzichtiger en zeg dat ik eigenlijk maar een vijf kilometer nog wil stappen. "Ik zal je afzetten "zegt ze vriendelijk. Wel ja, waarom niet ,denk ik en ik doe de rugzak af maar krijg hem bijna niet meer in haar koffer gehesen.k'Ben doodmoe en zeig tevreden in de pasagierszetel.
Zij is babbelziek en ik ben wat blij dat ik niet te veel moet zeggen. Mijn St Jacobsschelp had haar aandacht getrokken en ze kon best wel een babbel gebruiken, zo blijkt het. Ze vertelt me vanalles over de streek en de weg die we nu nemen heeft de naam gekregen 'Route de barbarie'. Ik denk al direkt aan de lelijke knobbeleenden en zie het verband niet goed. Een geluk dat ik eigenlijk te moe was om snel te vragen vanwaar die eenden wel kwamen want ik zou daar als Flamand een figuur geslagen hebben! De vele legers ,die er als barbaren heel wat mensen hebben doen sneuvelen, hebben deze weg zijn naam gegeven want ze hebben zich over vele jaren heen zich verplaatst van het ene gebied naar het andere. Zelfs de dappere Galliërs.
Deze dame is alleenstaand en heeft geen kinderen en is blij met haar zondagse rit met haar auto. Het is voor haar een welkome afwisseleling en het doet haar veel plezier zegt ze dat ze me een eindje kan helpen. Het is best gezellig en ook voor mij een meevaller. Ik vertel ook wat over mezelf, ik moet wel want anders stelt ze de ene vraag na de andere, en ze kan aandachtig luisteren. We zijn Vatry al voorbij en ik herinner haar eraan dat ze me gelijk waar mag afzetten." Dat zal ik ook doen, maar wat zou je hier gaan beginnen, hier is niets te zien!" zegt ze heel kordaat.Uiteindelijk stopt ze in Arcis en zet me aan een camping af.Ik moet haar beloven een kaartje te sturen vanuit Compostela en ze geeft me haar visitekaartje. Ze heette Madeleine..Wat zijn er toch leuke mensen denk ik ondertussen en we zwaaien alsof we familie zijn.
Pas als ik de campingpoort nader zie ik dat ik hier al eens geweest ben tijdens een vroegere vakantie. Aan deze plaats heb ik een zeer speciale herinnering die ik toch even moet vertellen. Als je even teruggaat op de blog zie je een foto van onze poes Molleke. Wel, hier op deze eigenste plaats heeft zij haar eerste 'vakantie-lief' opgelopen!
Wij hebben thuis een mobilhome en ons Molleke gaat steeds mee op vakantie en geniet met volle teugen. En zo was het op de laatste dag van haar eeste verlof bijna mis gegaan. Na een lange rit vanuit Frankrijk was deze camping onze laatse slaapplaats en we hadden drie weken zeer zorgvuldig opgelet dat ze niet zou gaan lopen want met een poes weet je niet of ze nog terugkomt.Nu waren we op onze laatste avond nog even uit geweest en het keukenraampje vergeten dicht te doen en ja hoor, wat ze anders nooit zou durven, ze is vanop die hoogte naar beneden gesprongen, de vrijheid tegemoet.
De lokroep van de kater in de buurt had haar al zenuwachtig gemaakt van bij onze aankomst en ze heeft haar angst om te springen van die hoogte opzij gezet voor deze roepende 'chat'. Ze was weg..
Ik was in alle staten en had veel verdriet want we hadden zo goed op haar gepast en nu ,bijna thuis,waren  we ze kwijt.
s'Nachts deed ik geen oog dicht en ging toch nog eens roepen. Het was er pikdonker en ik zag niets, maar plots komt ze daar afgestormt , is blij me te zien, bleef  maar rond mijn benen draaien en spinde erop los. Haar pels was nat en vuil, de bewijzen van het avontuur, en de lokroep is opgehouden.
Het was weer stil en vredig op de camping en ook in mijn hart..
Het is wat pijnlijk om met deze herinnering geconfronteerd te worden want het doet me aan thuis denken en daar gaat het nu niet zo best. Deze camino heb ik nu heel hard nodig om me voor te bereiden op een leven zonder echtgenoot en dan zijn zulke herinneringen uit andere tijden pijnlijk.
Enfin, wanneer ik aan het 'acceuil' toekom is er niemand maar er hangt een kattebelletje met het advies me al te installeren. Om vijf uur is de eigenaar terug staat er.
Ik zet de tent langs de kant van de stromende Aube in de buurt van een stenen tafel die me van pas komt, en ik krijg plots bezoek van een zwaargebouwde man met een volle grijze baard. Het blijkt Jacques te zijn, de Franse medeeigenaar. Hij spreekt me dadelijk over de pelgrimsschelp en zegt me dat ik meer dan welkom ben. Hij heeft veel respekt voor mij, toont dit ook duidelijk en het is net of hij bij me te biechten gaat. Zijn leven, zijn pijn en verdriet, hij kan het bij me kwijt en doet het zonder omwegen. Ondertussen drinken we koffie die hij vlug vers voor me gezet heeft en hij kijkt me met vochtige ogen aan. De plaats die ik onbewust had gekozen om mijn tent op te zetten bleek het echte Compostela plekje te zijn. Hij zegt" ik weet niet waarom maar ze kiezen het allemaal".Tja..
De camping was dit jaar  nog maar net een week open en hij doet dit samen met een Nederlands echtpaar.
Ton is de andere helft en al even vriendelijk. De conversatie loopt wat vlotter voor me natuurlijk en bij inschrijving moet ik alleen mijn plaats betalen en niet voor mezelf. Het kost me maar 4eur! En bovendien krijg ik morgenvroeg een pelgrimsontbijt bij hun in de caravan.
Zo een ontvangst had ik zeker niet verwacht..!

Foto: de lange saaie 'route de barbarie'