Er komt een zilverkleurig kallotje door het raam
en een dame van rond de zeventig roept naar me: kom stap in. Ik ben
toch wat voorzichtiger en zeg dat ik eigenlijk maar een vijf kilometer
nog wil stappen. "Ik zal je afzetten "zegt ze vriendelijk. Wel ja,
waarom niet ,denk ik en ik doe de rugzak af maar krijg hem bijna niet
meer in haar koffer gehesen.k'Ben doodmoe en zeig tevreden in de
pasagierszetel. Zij is babbelziek en ik ben wat blij dat ik niet te
veel moet zeggen. Mijn St Jacobsschelp had haar aandacht getrokken en
ze kon best wel een babbel gebruiken, zo blijkt het. Ze vertelt me
vanalles over de streek en de weg die we nu nemen heeft de naam
gekregen 'Route de barbarie'. Ik denk al direkt aan de lelijke
knobbeleenden en zie het verband niet goed. Een geluk dat ik eigenlijk
te moe was om snel te vragen vanwaar die eenden wel kwamen want ik zou
daar als Flamand een figuur geslagen hebben! De vele legers ,die er als
barbaren heel wat mensen hebben doen sneuvelen, hebben deze weg zijn
naam gegeven want ze hebben zich over vele jaren heen zich verplaatst
van het ene gebied naar het andere. Zelfs de dappere Galliërs. Deze
dame is alleenstaand en heeft geen kinderen en is blij met haar
zondagse rit met haar auto. Het is voor haar een welkome afwisseleling
en het doet haar veel plezier zegt ze dat ze me een eindje kan helpen.
Het is best gezellig en ook voor mij een meevaller. Ik vertel ook wat
over mezelf, ik moet wel want anders stelt ze de ene vraag na de
andere, en ze kan aandachtig luisteren. We zijn Vatry al voorbij en ik
herinner haar eraan dat ze me gelijk waar mag afzetten." Dat zal ik ook
doen, maar wat zou je hier gaan beginnen, hier is niets te zien!" zegt
ze heel kordaat.Uiteindelijk stopt ze in Arcis en zet me aan een
camping af.Ik moet haar beloven een kaartje te sturen vanuit Compostela
en ze geeft me haar visitekaartje. Ze heette Madeleine..Wat zijn er
toch leuke mensen denk ik ondertussen en we zwaaien alsof we familie
zijn. Pas als ik de campingpoort nader zie ik dat ik hier al eens
geweest ben tijdens een vroegere vakantie. Aan deze plaats heb ik een
zeer speciale herinnering die ik toch even moet vertellen. Als je even
teruggaat op de blog zie je een foto van onze poes Molleke. Wel, hier
op deze eigenste plaats heeft zij haar eerste 'vakantie-lief' opgelopen! Wij
hebben thuis een mobilhome en ons Molleke gaat steeds mee op vakantie
en geniet met volle teugen. En zo was het op de laatste dag van haar
eeste verlof bijna mis gegaan. Na een lange rit vanuit Frankrijk was
deze camping onze laatse slaapplaats en we hadden drie weken zeer
zorgvuldig opgelet dat ze niet zou gaan lopen want met een poes weet je
niet of ze nog terugkomt.Nu waren we op onze laatste avond nog even uit
geweest en het keukenraampje vergeten dicht te doen en ja hoor, wat ze
anders nooit zou durven, ze is vanop die hoogte naar beneden
gesprongen, de vrijheid tegemoet. De lokroep van de kater in de
buurt had haar al zenuwachtig gemaakt van bij onze aankomst en ze heeft
haar angst om te springen van die hoogte opzij gezet voor deze roepende
'chat'. Ze was weg.. Ik was in alle staten en had veel verdriet want we hadden zo goed op haar gepast en nu ,bijna thuis,waren we ze kwijt. s'Nachts
deed ik geen oog dicht en ging toch nog eens roepen. Het was er
pikdonker en ik zag niets, maar plots komt ze daar afgestormt , is blij
me te zien, bleef maar rond mijn benen draaien en spinde erop
los. Haar pels was nat en vuil, de bewijzen van het avontuur, en
de lokroep is opgehouden. Het was weer stil en vredig op de camping en ook in mijn hart.. Het
is wat pijnlijk om met deze herinnering geconfronteerd te worden want
het doet me aan thuis denken en daar gaat het nu niet zo best. Deze
camino heb ik nu heel hard nodig om me voor te bereiden op een leven
zonder echtgenoot en dan zijn zulke herinneringen uit andere tijden
pijnlijk. Enfin, wanneer ik aan het 'acceuil' toekom is er niemand
maar er hangt een kattebelletje met het advies me al te installeren. Om
vijf uur is de eigenaar terug staat er. Ik zet de tent langs de kant
van de stromende Aube in de buurt van een stenen tafel die me van pas
komt, en ik krijg plots bezoek van een zwaargebouwde man met een volle
grijze baard. Het blijkt Jacques te zijn, de Franse medeeigenaar. Hij
spreekt me dadelijk over de pelgrimsschelp en zegt me dat ik meer dan
welkom ben. Hij heeft veel respekt voor mij, toont dit ook duidelijk en
het is net of hij bij me te biechten gaat. Zijn leven, zijn pijn en
verdriet, hij kan het bij me kwijt en doet het zonder omwegen.
Ondertussen drinken we koffie die hij vlug vers voor me gezet heeft en
hij kijkt me met vochtige ogen aan. De plaats die ik onbewust had
gekozen om mijn tent op te zetten bleek het echte Compostela plekje te
zijn. Hij zegt" ik weet niet waarom maar ze kiezen het allemaal".Tja.. De camping was dit jaar nog maar net een week open en hij doet dit samen met een Nederlands echtpaar. Ton
is de andere helft en al even vriendelijk. De conversatie loopt wat
vlotter voor me natuurlijk en bij inschrijving moet ik alleen mijn
plaats betalen en niet voor mezelf. Het kost me maar 4eur! En bovendien
krijg ik morgenvroeg een pelgrimsontbijt bij hun in de caravan. Zo een ontvangst had ik zeker niet verwacht..!
Het is een koude nacht geweest en ik ben dikwijls wakker geworden.Alles moet wennen en ik ben dan ook geen buitenslaper.Het wekalarm van de gsm staat op 7u maar het is half negen als ik mijn eerste oog opentrek.Hij heeft me niet wakker gemaakt maar dat zal wel aan mij liggen want ik moet dat ding nog leren gebruiken.Ik probeer nog wat te genieten van mijn eigen gezellige plekje in de tent en de zachte slaapzak.Als ik dan uiteindelijk toch kan vertrekken is het inmiddels half elf.Het inpakken is nog geen routine en ik doe het op mijn gemak. Ik ga richting stad en als ik op de N77 aan het rond punt kom zie ik een vrij moderne kerk waar al heel wat mensen bijeen komen voor de eredienst.Ze bekijken me wat raar want ik ben net een enorme rugzak met twee beentjes. Een vijfhonderd meter verder kom ik plots op mijn stappen terug en ga resoluut de kerk binnen. Twee dames komen me direkt de hand geven en heten me welkom.Op de vraag of meneer pastoor er al is schieten ze in beweging om me naar de sacrestie te leiden. Hij is de vriendelijkheid zelve en stelt me wat vragen.Hij gaat me zegenen alvorens de mis begint. Het doet me wat als hij zijn handen op mijn hoofd legt en zijn zegen uitspreekt. Hij geeft me nog een kruisje op mijn bezweet voorhoofd en wenst me goede reis en een mooie pelgrimstocht. Het is toch een mooie start, alhoewel ik niet met religieuze bedoelingen ben vertokken..Ik voel me rustig en heb geen angst voor het onbekende.De grote onrust die ik al zo lang kende is weg maar dat is me op dat ogenblik niet opgevallen. Buiten is het echt reuze wandelweer, niet koud en af en toe zon. Al snel loop ik te zweten als een paard en snuiven doe ik ook al want de rugzak weegt als lood.Stiekem ben ik al aan het overdenken wat ik eruit zou kunnen laten maar ik kan niets vinden. Alles wat er in zit heb ik nodig! Ik vraag me af of ik aan dat gewicht ga wennen. Langs de N77 naar Troyes is niets te beleven. Het is een Nationale dus, druk verkeer, eindeloze kilometers rechte weg en maar hier en daar een dorp. Het is ploeteren en ik wil tot in Vatry geraken om daar een slaapplaats te zoeken. Het leger heeft manoeuvers denk ik want ze rijden in convooien voorbij en bekijken me met een blik van: waar gaat die aan beginnen! Mijn Sint Jacobsschelp is herkenbaar en de meeste mensen in Frankrijk weten direkt waar je naar toe gaat. Soms handig, soms niet. Rond half een s'middags plof ik in de graskant, de schoenen vliegen uit en zo ook de sokken. Mijn voeten doen al pijn en ik ben nog maar net vertrokken. Toen wist ik niet dat deze pijn me weken lang zou vergezellen.. Jandorie, ik zie de eerste verschijnselen van "empoullekes" op mijn hielen.(even een vertaling want dit woord ken ik ondertussen in vele talen: blaren.) Van deze rustpauze maak ik ook gebruik om wat te eten en de voeten nog eens goed in te smeren.Het is zonniger geworden en warm, mijn drinken is inmiddels al uitgezweet. Ik zal om drinken moeten gaan vragen want een winkel zie ik niet en het is zondag. Na enkele kilometers zie ik een boerderij en ik besluit langs te gaan, mijn eerste les in bedelen.De 'boerin' is een jonge, mooie blondine en na wat uitleg geeft ze me een fles water die ik niet hoef te betalen. Bon, vermits alles aan mijn lichaam pijn doet en mijn rug in brand staat vraag ik haar naar een plaatsje voor mijn tent. Een zwak moment..want in mijn linkeroor krijg ik de boodschap ermee op te houden voor vandaag en.. je hebt nog tijd genoeg ..en dan die empoullekes enz.enz. Een mooie plaats onder een fruitboom die in bloei staat,de roze bloesems fel afstekend tegen de helblauwe lucht. Tja, verleidelijk hé!Ik ben te moe om de tent al recht te zetten en leg me languit in het gras, de rugzak staat waar hij gevallen is. Ik zie de stapkaart aan mijn hals hangen en ben benieuwd waar ik terecht ben gekomen.Het is klaar en duidelijk, ik ben nog niets opgeschoten en de tent opzetten zal nog niet voor direkt zijn. Ik zal verder moeten. Mijn gastvrouw knikt begrijpend als ik haar uitleg dat Compostela nog ver is. Ze weet niet waar dat gelegen is en als ik haar vertel dat het in het westen van Spanje is kijkt ze me argwanend aan. Ben ik zot geworden of zo?! Niets aan te doen,het is te vroeg om al met de tremen omhoog te liggen en ik vertrek weer. Nog een vijf kilometer tot in Vatry.Ik begin liedjes uit te vinden en zing er maar op los. Geen mens die het kan horen en zo kan ik de pijn wat terugdringen. Plots vertraagt er een auto en wacht me op aan een parking.Als dit een man is mag je niet instappen, je weet maar nooit zegt mijn engelbewaarder, en dit is maar al te doorzichtig. Tja, ik ben nog niet lang onderweg en het vertrouwen is er nog niet zie je. Het autoraam gaat open..
Vandaag is het voor mij D-Day, de aanvang van een tocht van drie,vier maanden.Nauwelijks te vatten! Hugo,mijn man,brengt me met de wagen naar de champagnestreek,nl. naar de gemeentelijke camping in Chalons-en-Champagne,vanwaar ik mijn reis wil beginnen.Het is een mooie en nette camping maar het regent wat als we toekomen.Het meisje aan de balie stelt zelf voor om mijn boekje af te stempelen en zegt me dat ik de eerste pelgrim ben van dit jaar. Het stempelboekje is voor een pelgrim heel belangrijk en onze trots in zekere zin. Bij de inschrijving in het Genootschap van Pelgrims naar Compostela krijg je een klein boekje, een geloofsbrief, zoals ze dat noemen. Waar je dan ook gaat slapen kan je het laten afstempelen en deze zijn dan ook een bewijs dat je terplekke bent geweest op een bepaalde datum.Het credencial ,zoals we het allemaal noemen, heb je dan ook steevast nodig om in een herberg te kunnen overnachten, want anders kom je er niet in. Als ze de stempel zet ben ik al fier en ik heb nog niets gepresteerd, ik moet oppassen dat ik niet uit mijn schoenen groei want ik heb maar één paar bij! Ik krijg een mooi en rustig plaatsje onder een boom en ben de enige met een tent. Er staan redelijk wat caravans en mobilhomes dus voel ik me al direkt veilig.De vogeltjes die boven mijn hoofd in de boom zitten te fluiten laten ook vuile sporen na op mijn gloednieuwe tent. Een boze blik naar de nog doorzichtige kruin levert niets op en ja, dit is mijn eerste lesje natuurkunde.Te nemen of te laten.. De tent stond op korte tijd recht en dan is het tijd om wat te poseren.De Sint Jacobsschelp op mijn rugzak trekt al aandacht want een duitser komt even langs om me goede moed toe te wensen en vertelt ondertussen dat ook hij en zijn vrouw naar Santiago zijn gegaan ,met de fiets.Hij weet ondertussen waar ik voor sta,ik niet. Daarom kijkt hij vol bewondering als ik zeg dat ik alleen ga.. Rond half vijf moet Hugo terug naar huis vertrekken en dan wordt het pas moeilijk! Het afscheid voor zo'n lange tijd is heel moelijk, en het viel me bezonder zwaar als ik bedacht dat ik hier gans alleen ging achterblijven. God, plots was het een paniek vanbinnen en ik heb mezelf bij elkaar moeten rapen om me flink te houden.Ik had er toch zelf voor gekozen hé. Even wat waterlanders en enkele zorgen die worden uitgesproken en dan komt uiteindelijk het zo pijnlijke afscheid. We zwaaien naar elkaar en ik blijf staan tot ik hem niet meer zie. Wat zal de toekomst brengen want dit is ook een keerpunt in ons huwelijk. Tja, zeg ik bij mezelf, het is zover meid. Hier sta je dan in Frankrijk en zorg dat je uiteindelijk in Spanje geraakt! Als ik terugkeer naar de tent ga ik nog wat schikken in de rugzak en neem mijn notablok en schrijfgerief. Er is een rustig plaatsje op een bank aan de vijver waar wat eendjes peddelen. Inmiddels is het over met regenen en ik hoop stilletjes op droog weer want het weerbericht is niet zo best. Het avondzonnetje doet me besluiten om nog een wandeling te maken naar de stad. Het is een drie kilometer heen en terug denk ik en zo weet ik meteen welke richting ik uit moet morgen. Op tijd gaan slapen is het beste wat ik kan doen en ik geniet van de gezelligheid van de tent en de zachte,knusse slaapzak..
Beste mensen,
Het doet me werkelijk deugd te zien dat er toch zoveel interresse is in mijn blog.Jullie hebben lang moeten wachten en ik wil er dan ook zo snel mogelijk aan beginnen.
Dinsdagochtend ben ik na twee vermoeiende vluchten en geen slaap thuisgekomen.Het leven thuis terug opnemen is niet zo gemakkelijk want ik ben een ander ritme van leven gewend geraakt en ik mis de weidsheid van de natuur en de kontakten met mensen.Twee dagen na mijn thuiskomst heeft mijn dochter een zware operatie ondergaan en dat houdt me dan ook op een andere mannier bezig.Inmiddels gaat het goed met haar.
Mijn pelgrimstocht is niet zoals verwacht verlopen maar dat is eigen aan zo'n weg, niets kan je vooraf voorspellen.
Het is zwaar maar prachtig geweest en dit is het beste wat ik in mijn leven ondernomen heb,het is een zeer goede basis voor de start van een nieuw leven.
Dit is een korte inleiding van een lang verhaal.
Veel leesplezier, Rita
Eindelijk nog eens wat nieuws.Morgen is het mijn laatste dag stappen en ik ben er niet rouwig om. Het leven van een pelgrim is niet zo eenvoudig als het wel lijkt. Het is toch alle dagen wel een heel gedoe om een slaapplaats te vinden. Het is ondertussen wel een fabeltje dat er plaats genoeg is. Er zijn een massa duitsers op de been en op korte tijd zit alles overal overvol. De echte verhalen zullen volgende week te lezen zijn . Maandag avond neem ik een vlucht naar huis en het eerste wat ik ga doen is een warm en lang bad nemen.. Dit is zo een luxe geworden, je staat er nauwelijks bij stil als je thuis bent. morgen nog twintig km stappen en dan is er een einde gekomen aan dit dagelijks ritueel. Ik heb er in ieder geval veel vrienden aan over gehouden en zeer veel meegemaakt. Allen dit gedoe om op internet te kunnen heeft me stress gekost en dat wilde ik zeker niet op deze tocht. Vandaar het schaarse nieuws. volgende week zal ik alles inhalen. Nog 1nachtje slapen en ik weet nu al dat het aanschouwen van Santiago zeer emotioneel zal zijn. Tot later..
Eindelijk kan ik eens wat schrijven. Aan een pc geraken is hier niet simpel. Veel tijd is er niet. Mijn reis is niet verlopen zoals het moest. Na enkele dagen in Frankrijk in de koude te hebben gelopen heb ik een bokkage opgelopen in de rug. Het was afgelopen voor het begonnen was. Ik heb veel pijn gehad en heb me met pijnstillers moeten redden om mijn zware rugzak te kunnen opnemen. Het enige wat erop zat was een trein te nemen naar het zuiden. daarvoor meost ik terug naar Parijs, vandaar naar Bayonne met een nachttrein. Daar op de "rugzakkentrein" naar St Jean pied de Port. Dit is een klein dorpje voor de Pyreneeen. Mijn eerste dag was op 24 april en die kon tellen hoor. het was ongelooflijk zwaar met die bagage op mijn rug.Het werden 27km in de bergen op paadjes waar je nog geen ezel zou opsturen.Over deze tocht heb ik tien uren moeten zwoegen om in Roncevalles aan te komen.Ik was zeker de laatste niet want er kwamen er nog veel na mij. Doodmoe en stikkapot was ik! Ondertussen gaat het al heel wat beter, de voeten zijn nog niet blarenvrij.Erg is het niet want alles doet zo'n pijn in het begin dat het erbij hoord zeker. Nu ben ik ondertussen in een prachtig dorpje VIANA vlak voor LOGRONO. Ik heb er al 155km opzitten en nog 609km te doen. Het is hier al veel mooi weer geweest,met veel zon. De streek is gewoon prachtig en er is veel moois te zien van oude kerkjes en Romeinse bruggetjes enz. De sfeer onder de peregrinos is heel speciaal. Ieder komt hier met zijn eigen boodschap en bezieling: Morgen gaat het naar Logrono en nadien naar Navarrete, een tweeentwintig kms. De foto die ik stuurde is uit de Pyreneeen en daar lopen de paarden in het wild op de heuvels. Ik had het geluk om deze foto te nemen terwijl een paard de heuven afkwam op het pad en zich ook laafde aan dezelfde bron. Later op de reis zal ik mijn best doen om nog eens te schrijven maar deze comp. is op zijn Spaans en dus heel traag. Tot later..
De onderstaande foto van ons Molleke is toch wel schattig. Als dat niet solidair zijn is! Wat zal ik dat lieve beestje missen..Ik hoop maar dat ik ook zo'n gezellige momenten in mijn tentje kan doorbrengen. Het zou wel fijn zijn als ik onze poes zou kunnen meenemen maar helaas is zij veel te bang van mensen. Ze is eigenlijk een vondelingetje en wij weten natuurlijk niet wat het arme dier heeft meegemaakt voor ze in onze tuin verscheen.Alle dagen toont zij haar dankbaarheid door zo lief en schattig te wezen dat we haar niet meer willen missen. Morgen staat het vertrek op het programma en ik weet het nu al zeker dat het geen gemakkelijke dag zal worden. Ik hou me sterk en ga er echt iets van maken, de fundamenten voor een nieuwe toekomst gaan tijdens deze drie-vier maanden worden gelegd. De gemiddelde tijd die men nodig heeft voor deze tocht is een minimum van honderd dagen. Dat is lang maar het is ook heel ver: zo'n 2500km ongeveer. De eigenlijke St Jacobsroute loopt in het noorden van Spanje en is een kleine 800km lang. Van alle windstreken lopen er paden die duizenden pelgrims sinds vele jaren hebben belopen. De omstandigheden zullen vroeger heel anders zijn geweest maar de intenties zijn doorgaans dezelfde. De lange eenzaamheid onderweg, het één zijn met de natuur,helemaal op jezelf aangewezen enz. zijn zaken die een mens sterker maken. Ik hoop dat ik zo veel mogelijk kans heb om informatie door te sturen met af en toe wat foto's zodat jullie ook op de hoogte blijven want ik wil mijn trouwe bezoekers niet in de kou laten staan. Soms zal het even duren want de mogelijkheden zijn niet in ieder dorp aanwezig. Niet wanhopen,blijven kijken op de blog en reageren is altijd leuk! Lieve mensen, tot binnenkort!!
De laatste loodjes wegen het zwaartst, zegt het spreekwoord en die zijn meestal waar. Het wordt stilaan hoogtijd dat ik eraan kan beginnen want nu heb ik meer en meer het gevoel dat ik met niets klaar ben terwijl alles ok is. Ik ga ervan uit gaan dat dat de normale gang van zaken is en ga me er niet over opwinden. Iets vergeten zal nu ook weer niet zo'n ramp zijn, tenslotte blijf ik in de bewoonde wereld. De St. Jacobsroute is een pelgrimsroute die zeer gekend is en met een goede bewegwijzering. Hoe je naar het zuid-westen van Frankrijk trekt moet je min of meer zelf bepalen. De route uitstippelen heeft veel tijd gekost maar al bij al vond ik dat nog de minst moeilijke taak. De jaarlijkse vakanties in Frankrijk zijn in dat opzicht een rijke ervaring geweest waar ik nu mijn voordeel mee doe. Michelin,Michelin, hoe vaak heb ik jou toen vervloekt,je in alle richtingen gehouden, met ongelovige ogen bekeken,steevast gevolgd met de uitroep:dit kan niet juist zijn,hier moest nu een bruggetje liggen en er is ook geen eerst weggetje rechts!! Ergernis, zuchten,hopeloos Michelin achter in de auto zwieren..oh,oh, madre mia! Tot je jouw ware ik liet zien en het werd me zo duidelijk als wat.Ik leerde je steeds beter kennen en het werd een ware openbaring. Feilloos heb je ons geleid door prachtige streken en heb je me stillaan verlost van heel wat vakantiestress en nutteloze kilometers.Nu ben jij mijn leidraad gedurende heel wat weken.. Dikwijls krijg ik de vraag waarom ik toch aan zoiets wil beginnen. Een passend antwoord heb ik daar niet op, of men moet zich bereid verklaren enkele dagen werkonbekwaamheid voor te wenden om naar mijn beweegredenen te kunnen luisteren. Hoe meer ik kan schrijven hoe duidelijker het zal worden voor u en voor mij. De tittel van de blog, eros-philos-agape, gaat over de drie vormen van liefde die er bestaan. Onlangs las ik het boek 'De weg naar Santiago' van Paolo Coelho. Het is een schrijver naar mijn hart en dit boek leverde me deze prachtige titel. Een zoektocht naar zichzelf en de medemens. Beetje bij beetje zal dit aan bod komen in mijn ervaringen en zet alvast jullie hart maar open want daar gaat het over gaan: over mensen, warme mensen, en geen verloren wereld.
Het is nu zo dat het toch niet mogelijk blijkt om met mijn gsm e-mail te versturen.Wel, nieuws verzenden zal me toch wel op een of andere manier lukken zeker? Als het echt niet anders kan, duiven vindt je overal! De laatste dagen verlopen een beetje chaotisch want ik wil nog zoveel doen..Ik ben zeer blij met de fijne reakties op de blog. Het doet goed dat je succes word gewenst door bekenden maar ook onbekenden! Mensen die met je mee leven maar die je zelfs nog nooit hebt gezien . Eigenlijk heb ik wat weinig tijd, want ik ben ondertussen verknocht geraakt aan dat bloggen. Ik ben altijd zeer benieuwd naar reakties en ze mogen ook negatief zijn als dat nodig is. Daar kan ik dan weer iets uit leren. Zo,zaterdag vertrek ik .Mijn man gaat me met de wagen tot in Chalons-en-Champagne brengen en van daaruit kan ik dan s'anderdaags in deze mooie streek aan mijn tocht beginnen.Ik ga daar mijn eerste nacht op de camping doorbrengen. Het geeft me toch een beetje veilig gevoel want ik zal hierin duidelijk zijn, dit is mijn eerste reis gans alleen. Ik heb onze tuin als oefenterrein gebruikt om mijn tent te leren opzetten want bij het openen van de tentzak kreeg ik bijna een appelflauwte. Een hoop stokken die je niet weet waar je ze moet steken, twee zeilen met een hoop koordjes en zoveel pikketten!!Enfin,dat is inmiddels geen probleem meer maar toch denk ik dat het zandmannetje niet te vlug zal langs komen. Dit vraagt zoveel voorbereiding en als het moment dan is aangebroken zit je toch met een hoop twijfels die je dan zo snel mogelijk weer moet zien kwijt te raken. Vertrouw op jezelf Rita!!
Vandaag ga ik dus naar de zoon van mijn oudste zus om me alle mogelijke mannieren van draadloos verzenden eigen te maken .Hopelijk heeft hij geduld genoeg..Het is zaterdag en ik wil niet te veel van s'mens zijn kostbare tijd afnemen. Ik ga nog maar eens op zoek in de zoveelste campeerwinkel naar een klein en licht kookvuurtje. Men heeft me nochthans aangeraden om dit niet mee te zeulen maar een beetje eigenwijs als ik ben ga ik dit toch aanschaffen. Stel je voor dat je s'avonds, bij het schrijven in je dagboek,nog een lekkere beker thé kan drinken..En zeker bij het ontwaken zou ik mijn bakkie koffie niet willen missen! Voor het gewicht van mijn fotoaparaat kan ik twee vuurtjes meezeulen! Het is weliswaar een digitaal toestelletje maar in verhouding met al de light en extra light zaken die ik bij heb is dit toestel een zwaargewicht.Ik ben ook niet zinnens om daar nog dure euros aan te verspillen want die lijken wel te smelten. Later op de dag kan ik misschien nog verslag uitbrengen want ik kreeg van iemand de opmerking dat het niet genoeg vooruit gaat op de blog.Jeetje, ik zal me nog moeten reppen want nieuwsgierig maakt ongeduldig zeker?!
Het is me nu al duidelijk: ik zal nog veel moeten leren!Deze morgen heb ik een heel artikel geschreven en op het cruciale moment van 'toevoegen'druk ik op de verkeerde knop en ja hoor, alles weg!!Inclusief mijn kostbare tijd die ik eraan spendeerde..Blijkbaar heb ik er geen kaas van gegeten, of is bloggen dan toch niet zo makkelijk? Het is zeker niet het enige technische probleem dat zich heeft voorgedaan want daar ging het artikel eigenlijk over, over het DING en ONDING: de gsm.Sinds ruim een week heb ik een nieuw en meer geavanceerd toestel gekregen en het ding kan werkelijk alles!Niets is hem vreemd,je moet hem alleen maar laten gehoorzamen.Voor mijn part heb ik een mannelijk toestel.. Het is zoals met een computer, je geeft hem bevelen maar hij vertikt het om ze uit te voeren. Sakkeren, nondedorieën en nog erger, het heeft nog steeds niets uitgehaald. Zo is er de mogelijkheid om met je gsm te e-mailen,mét bijlage, naar je blog. Dit is toch wel pure luxe! En zo dacht ik dit vanmorgen vlug eens uit te testen maar het fotootje van mijn reisplan ligt nog steeds op verzending te wachten. Het lijvige boekje met de gebruiksaanwijzing in de vorm van een stappenplan, heeft me nog niets verder gebracht. Die vocabulaire is me geheel vreemd en vemists ik tot de na-oorlogse generatie behoor die nog niet is uitgerust met een extra hersenchip, versta ik er dus de ballen van. Ik zal me dus noodgedwongen tot de jongere generatie moeten wenden om hier mee om te gaan. Enfin, ik weet zeker dat dit in orde gaat komen. Ik heb trouwens nog ruim een week de tijd om me als informaticus te ontpoppen. Gelukkig zijn de andere voorbereidingen afgerond. Er komt een week van veel afscheid nemen en daar ben ik niet zo goed in maar dat is de eerste stap die ik zal moeten zetten.
El camino wil eigenlijk zeggen 'de weg', en daar gaat het vooral over gaan. Over mijn weg naar Santiago de Compostela. Het is niet de bedoeling om het zoveelste reisverhaal neer te zetten, alhoewel dat best wel boeiend kan zijn, het zal vooral het geestelijke aspekt zijn wat zo'n tocht kan inhouden,dat aan bod zal komen. Mijn vertrek zal op 19 april plaats vinden als er geen bijkomende hindernissen meer moeten genomen worden want het begint veel weg te hebben van een steaple-loop! Ik ga dus alleen op pelgrimstocht.Niet omdat ik boete wil doen of zo gelovig ben, nee, ik ben een gewone vrouw.Ik zeg wel alléén want ze lopen niet dik hoor de vlamingen die zich door dezelfde begeestering laten overspoelen en zich minimum 100dagen als een gek uitdagen om zichzelf te vinden. Om het zo bescheiden mogelijk te houden ga ik het althans proberen. De rugzak staat klaar maar is nog niet gepakt.Het geeft me nog wat veiligheid maar de spanning begint zich te laten voelen en de voorbereiding is nog niet helemaal afgerond. Vandaag ben ik bij de kapper om een 'coupe vacance' gegaan.Mooi is het niet maar kort en zo ben ik klaar om lekker zongedroogd drie maanden toe te komen met twee minuten onderhoud per dag. Morgen staat me weer een andere taak te wachten.
Aan iedereen die mijn blog bezoeken zal zeg ik: hartelijk welkom!! Dit is mijn eerste bericht en het is allemaal nog wat onwennig. Ik ga het dan ook kort houden en morgen schrijf ik mijn eerste tekstje. Groetjes en tot dan, Rita
