Beste mensen,
Het doet me werkelijk deugd te zien dat er toch zoveel interresse is in mijn blog.Jullie hebben lang moeten wachten en ik wil er dan ook zo snel mogelijk aan beginnen.
Dinsdagochtend ben ik na twee vermoeiende vluchten en geen slaap thuisgekomen.Het leven thuis terug opnemen is niet zo gemakkelijk want ik ben een ander ritme van leven gewend geraakt en ik mis de weidsheid van de natuur en de kontakten met mensen.Twee dagen na mijn thuiskomst heeft mijn dochter een zware operatie ondergaan en dat houdt me dan ook op een andere mannier bezig.Inmiddels gaat het goed met haar.
Mijn pelgrimstocht is niet zoals verwacht verlopen maar dat is eigen aan zo'n weg, niets kan je vooraf voorspellen.
Het is zwaar maar prachtig geweest en dit is het beste wat ik in mijn leven ondernomen heb,het is een zeer goede basis voor de start van een nieuw leven.
Dit is een korte inleiding van een lang verhaal.
Veel leesplezier, Rita
Eindelijk nog eens wat nieuws.Morgen is het mijn laatste dag stappen en ik ben er niet rouwig om. Het leven van een pelgrim is niet zo eenvoudig als het wel lijkt. Het is toch alle dagen wel een heel gedoe om een slaapplaats te vinden. Het is ondertussen wel een fabeltje dat er plaats genoeg is. Er zijn een massa duitsers op de been en op korte tijd zit alles overal overvol. De echte verhalen zullen volgende week te lezen zijn . Maandag avond neem ik een vlucht naar huis en het eerste wat ik ga doen is een warm en lang bad nemen.. Dit is zo een luxe geworden, je staat er nauwelijks bij stil als je thuis bent. morgen nog twintig km stappen en dan is er een einde gekomen aan dit dagelijks ritueel. Ik heb er in ieder geval veel vrienden aan over gehouden en zeer veel meegemaakt. Allen dit gedoe om op internet te kunnen heeft me stress gekost en dat wilde ik zeker niet op deze tocht. Vandaar het schaarse nieuws. volgende week zal ik alles inhalen. Nog 1nachtje slapen en ik weet nu al dat het aanschouwen van Santiago zeer emotioneel zal zijn. Tot later..
Eindelijk kan ik eens wat schrijven. Aan een pc geraken is hier niet simpel. Veel tijd is er niet. Mijn reis is niet verlopen zoals het moest. Na enkele dagen in Frankrijk in de koude te hebben gelopen heb ik een bokkage opgelopen in de rug. Het was afgelopen voor het begonnen was. Ik heb veel pijn gehad en heb me met pijnstillers moeten redden om mijn zware rugzak te kunnen opnemen. Het enige wat erop zat was een trein te nemen naar het zuiden. daarvoor meost ik terug naar Parijs, vandaar naar Bayonne met een nachttrein. Daar op de "rugzakkentrein" naar St Jean pied de Port. Dit is een klein dorpje voor de Pyreneeen. Mijn eerste dag was op 24 april en die kon tellen hoor. het was ongelooflijk zwaar met die bagage op mijn rug.Het werden 27km in de bergen op paadjes waar je nog geen ezel zou opsturen.Over deze tocht heb ik tien uren moeten zwoegen om in Roncevalles aan te komen.Ik was zeker de laatste niet want er kwamen er nog veel na mij. Doodmoe en stikkapot was ik! Ondertussen gaat het al heel wat beter, de voeten zijn nog niet blarenvrij.Erg is het niet want alles doet zo'n pijn in het begin dat het erbij hoord zeker. Nu ben ik ondertussen in een prachtig dorpje VIANA vlak voor LOGRONO. Ik heb er al 155km opzitten en nog 609km te doen. Het is hier al veel mooi weer geweest,met veel zon. De streek is gewoon prachtig en er is veel moois te zien van oude kerkjes en Romeinse bruggetjes enz. De sfeer onder de peregrinos is heel speciaal. Ieder komt hier met zijn eigen boodschap en bezieling: Morgen gaat het naar Logrono en nadien naar Navarrete, een tweeentwintig kms. De foto die ik stuurde is uit de Pyreneeen en daar lopen de paarden in het wild op de heuvels. Ik had het geluk om deze foto te nemen terwijl een paard de heuven afkwam op het pad en zich ook laafde aan dezelfde bron. Later op de reis zal ik mijn best doen om nog eens te schrijven maar deze comp. is op zijn Spaans en dus heel traag. Tot later..
De onderstaande foto van ons Molleke is toch wel schattig. Als dat niet solidair zijn is! Wat zal ik dat lieve beestje missen..Ik hoop maar dat ik ook zo'n gezellige momenten in mijn tentje kan doorbrengen. Het zou wel fijn zijn als ik onze poes zou kunnen meenemen maar helaas is zij veel te bang van mensen. Ze is eigenlijk een vondelingetje en wij weten natuurlijk niet wat het arme dier heeft meegemaakt voor ze in onze tuin verscheen.Alle dagen toont zij haar dankbaarheid door zo lief en schattig te wezen dat we haar niet meer willen missen. Morgen staat het vertrek op het programma en ik weet het nu al zeker dat het geen gemakkelijke dag zal worden. Ik hou me sterk en ga er echt iets van maken, de fundamenten voor een nieuwe toekomst gaan tijdens deze drie-vier maanden worden gelegd. De gemiddelde tijd die men nodig heeft voor deze tocht is een minimum van honderd dagen. Dat is lang maar het is ook heel ver: zo'n 2500km ongeveer. De eigenlijke St Jacobsroute loopt in het noorden van Spanje en is een kleine 800km lang. Van alle windstreken lopen er paden die duizenden pelgrims sinds vele jaren hebben belopen. De omstandigheden zullen vroeger heel anders zijn geweest maar de intenties zijn doorgaans dezelfde. De lange eenzaamheid onderweg, het één zijn met de natuur,helemaal op jezelf aangewezen enz. zijn zaken die een mens sterker maken. Ik hoop dat ik zo veel mogelijk kans heb om informatie door te sturen met af en toe wat foto's zodat jullie ook op de hoogte blijven want ik wil mijn trouwe bezoekers niet in de kou laten staan. Soms zal het even duren want de mogelijkheden zijn niet in ieder dorp aanwezig. Niet wanhopen,blijven kijken op de blog en reageren is altijd leuk! Lieve mensen, tot binnenkort!!
De laatste loodjes wegen het zwaartst, zegt het spreekwoord en die zijn meestal waar. Het wordt stilaan hoogtijd dat ik eraan kan beginnen want nu heb ik meer en meer het gevoel dat ik met niets klaar ben terwijl alles ok is. Ik ga ervan uit gaan dat dat de normale gang van zaken is en ga me er niet over opwinden. Iets vergeten zal nu ook weer niet zo'n ramp zijn, tenslotte blijf ik in de bewoonde wereld. De St. Jacobsroute is een pelgrimsroute die zeer gekend is en met een goede bewegwijzering. Hoe je naar het zuid-westen van Frankrijk trekt moet je min of meer zelf bepalen. De route uitstippelen heeft veel tijd gekost maar al bij al vond ik dat nog de minst moeilijke taak. De jaarlijkse vakanties in Frankrijk zijn in dat opzicht een rijke ervaring geweest waar ik nu mijn voordeel mee doe. Michelin,Michelin, hoe vaak heb ik jou toen vervloekt,je in alle richtingen gehouden, met ongelovige ogen bekeken,steevast gevolgd met de uitroep:dit kan niet juist zijn,hier moest nu een bruggetje liggen en er is ook geen eerst weggetje rechts!! Ergernis, zuchten,hopeloos Michelin achter in de auto zwieren..oh,oh, madre mia! Tot je jouw ware ik liet zien en het werd me zo duidelijk als wat.Ik leerde je steeds beter kennen en het werd een ware openbaring. Feilloos heb je ons geleid door prachtige streken en heb je me stillaan verlost van heel wat vakantiestress en nutteloze kilometers.Nu ben jij mijn leidraad gedurende heel wat weken.. Dikwijls krijg ik de vraag waarom ik toch aan zoiets wil beginnen. Een passend antwoord heb ik daar niet op, of men moet zich bereid verklaren enkele dagen werkonbekwaamheid voor te wenden om naar mijn beweegredenen te kunnen luisteren. Hoe meer ik kan schrijven hoe duidelijker het zal worden voor u en voor mij. De tittel van de blog, eros-philos-agape, gaat over de drie vormen van liefde die er bestaan. Onlangs las ik het boek 'De weg naar Santiago' van Paolo Coelho. Het is een schrijver naar mijn hart en dit boek leverde me deze prachtige titel. Een zoektocht naar zichzelf en de medemens. Beetje bij beetje zal dit aan bod komen in mijn ervaringen en zet alvast jullie hart maar open want daar gaat het over gaan: over mensen, warme mensen, en geen verloren wereld.
Het is nu zo dat het toch niet mogelijk blijkt om met mijn gsm e-mail te versturen.Wel, nieuws verzenden zal me toch wel op een of andere manier lukken zeker? Als het echt niet anders kan, duiven vindt je overal! De laatste dagen verlopen een beetje chaotisch want ik wil nog zoveel doen..Ik ben zeer blij met de fijne reakties op de blog. Het doet goed dat je succes word gewenst door bekenden maar ook onbekenden! Mensen die met je mee leven maar die je zelfs nog nooit hebt gezien . Eigenlijk heb ik wat weinig tijd, want ik ben ondertussen verknocht geraakt aan dat bloggen. Ik ben altijd zeer benieuwd naar reakties en ze mogen ook negatief zijn als dat nodig is. Daar kan ik dan weer iets uit leren. Zo,zaterdag vertrek ik .Mijn man gaat me met de wagen tot in Chalons-en-Champagne brengen en van daaruit kan ik dan s'anderdaags in deze mooie streek aan mijn tocht beginnen.Ik ga daar mijn eerste nacht op de camping doorbrengen. Het geeft me toch een beetje veilig gevoel want ik zal hierin duidelijk zijn, dit is mijn eerste reis gans alleen. Ik heb onze tuin als oefenterrein gebruikt om mijn tent te leren opzetten want bij het openen van de tentzak kreeg ik bijna een appelflauwte. Een hoop stokken die je niet weet waar je ze moet steken, twee zeilen met een hoop koordjes en zoveel pikketten!!Enfin,dat is inmiddels geen probleem meer maar toch denk ik dat het zandmannetje niet te vlug zal langs komen. Dit vraagt zoveel voorbereiding en als het moment dan is aangebroken zit je toch met een hoop twijfels die je dan zo snel mogelijk weer moet zien kwijt te raken. Vertrouw op jezelf Rita!!
Vandaag ga ik dus naar de zoon van mijn oudste zus om me alle mogelijke mannieren van draadloos verzenden eigen te maken .Hopelijk heeft hij geduld genoeg..Het is zaterdag en ik wil niet te veel van s'mens zijn kostbare tijd afnemen. Ik ga nog maar eens op zoek in de zoveelste campeerwinkel naar een klein en licht kookvuurtje. Men heeft me nochthans aangeraden om dit niet mee te zeulen maar een beetje eigenwijs als ik ben ga ik dit toch aanschaffen. Stel je voor dat je s'avonds, bij het schrijven in je dagboek,nog een lekkere beker thé kan drinken..En zeker bij het ontwaken zou ik mijn bakkie koffie niet willen missen! Voor het gewicht van mijn fotoaparaat kan ik twee vuurtjes meezeulen! Het is weliswaar een digitaal toestelletje maar in verhouding met al de light en extra light zaken die ik bij heb is dit toestel een zwaargewicht.Ik ben ook niet zinnens om daar nog dure euros aan te verspillen want die lijken wel te smelten. Later op de dag kan ik misschien nog verslag uitbrengen want ik kreeg van iemand de opmerking dat het niet genoeg vooruit gaat op de blog.Jeetje, ik zal me nog moeten reppen want nieuwsgierig maakt ongeduldig zeker?!
Het is me nu al duidelijk: ik zal nog veel moeten leren!Deze morgen heb ik een heel artikel geschreven en op het cruciale moment van 'toevoegen'druk ik op de verkeerde knop en ja hoor, alles weg!!Inclusief mijn kostbare tijd die ik eraan spendeerde..Blijkbaar heb ik er geen kaas van gegeten, of is bloggen dan toch niet zo makkelijk? Het is zeker niet het enige technische probleem dat zich heeft voorgedaan want daar ging het artikel eigenlijk over, over het DING en ONDING: de gsm.Sinds ruim een week heb ik een nieuw en meer geavanceerd toestel gekregen en het ding kan werkelijk alles!Niets is hem vreemd,je moet hem alleen maar laten gehoorzamen.Voor mijn part heb ik een mannelijk toestel.. Het is zoals met een computer, je geeft hem bevelen maar hij vertikt het om ze uit te voeren. Sakkeren, nondedorieën en nog erger, het heeft nog steeds niets uitgehaald. Zo is er de mogelijkheid om met je gsm te e-mailen,mét bijlage, naar je blog. Dit is toch wel pure luxe! En zo dacht ik dit vanmorgen vlug eens uit te testen maar het fotootje van mijn reisplan ligt nog steeds op verzending te wachten. Het lijvige boekje met de gebruiksaanwijzing in de vorm van een stappenplan, heeft me nog niets verder gebracht. Die vocabulaire is me geheel vreemd en vemists ik tot de na-oorlogse generatie behoor die nog niet is uitgerust met een extra hersenchip, versta ik er dus de ballen van. Ik zal me dus noodgedwongen tot de jongere generatie moeten wenden om hier mee om te gaan. Enfin, ik weet zeker dat dit in orde gaat komen. Ik heb trouwens nog ruim een week de tijd om me als informaticus te ontpoppen. Gelukkig zijn de andere voorbereidingen afgerond. Er komt een week van veel afscheid nemen en daar ben ik niet zo goed in maar dat is de eerste stap die ik zal moeten zetten.
El camino wil eigenlijk zeggen 'de weg', en daar gaat het vooral over gaan. Over mijn weg naar Santiago de Compostela. Het is niet de bedoeling om het zoveelste reisverhaal neer te zetten, alhoewel dat best wel boeiend kan zijn, het zal vooral het geestelijke aspekt zijn wat zo'n tocht kan inhouden,dat aan bod zal komen. Mijn vertrek zal op 19 april plaats vinden als er geen bijkomende hindernissen meer moeten genomen worden want het begint veel weg te hebben van een steaple-loop! Ik ga dus alleen op pelgrimstocht.Niet omdat ik boete wil doen of zo gelovig ben, nee, ik ben een gewone vrouw.Ik zeg wel alléén want ze lopen niet dik hoor de vlamingen die zich door dezelfde begeestering laten overspoelen en zich minimum 100dagen als een gek uitdagen om zichzelf te vinden. Om het zo bescheiden mogelijk te houden ga ik het althans proberen. De rugzak staat klaar maar is nog niet gepakt.Het geeft me nog wat veiligheid maar de spanning begint zich te laten voelen en de voorbereiding is nog niet helemaal afgerond. Vandaag ben ik bij de kapper om een 'coupe vacance' gegaan.Mooi is het niet maar kort en zo ben ik klaar om lekker zongedroogd drie maanden toe te komen met twee minuten onderhoud per dag. Morgen staat me weer een andere taak te wachten.
Aan iedereen die mijn blog bezoeken zal zeg ik: hartelijk welkom!! Dit is mijn eerste bericht en het is allemaal nog wat onwennig. Ik ga het dan ook kort houden en morgen schrijf ik mijn eerste tekstje. Groetjes en tot dan, Rita
