Wentelteefjes met koffie of thee. Dat is het ontbijt een dag later(18 juli '98). Ik ben al vroeg onderweg want Emiel moet ook naar zijn werk. In Lom moeten de wegwijzers nog worden uitgevonden; dus is het weer steeds opnieuw de weg vragen. "Kom bij mij eten", zegt mij iemand, "daarna breng ik je terug op de juiste weg. Ik kan je nu niet opladen, want er steekt een varken in mijn koffer." Ja, waarom zou ik het niet doen? Ik rijd dus de ene maal voor, de andere maal achter zijn eenendertigjaar-oude wagen. Hij spreekt Duits,beter dan ik, is leraar aan een toeristisch instituut, maar vergeet stilaan de Duitse woorden omdat hij de taal maar zelden spreekt. Op de boerenbuiten ploeter ik achter zijn wagen aan door een zandweg. Midden de prachtige natuur woont Emiel,samen met zijn moeder, 69 jaar, en een zoon van 16. Hij heeft ook nog een studerende dochter. Natuurlijk beginnen we weer met een borrel- 58°, zegt hij. Daarna een glas rode, zelfgemaakte wijn. Daarbij hoort komkommer met ajuin, tomaten en olie. Dan beginnen we aan de bonensoep, eten omelet, patatjes met kip. Ik wandel met hem in zijn 4 ha grote moes-en andere tuin. hij stapt op zijn auto af, opent de koffer en inderdaad, hij pakt een biggetje bij zijn twee oren en zwiert het bij de anderen. "Wil je douchen?" vraagt hij. Maar even wachten: een tweehonderdliterwatertank op 'n dakje moet eerst opgewarmd worden. Primitief? -het werkt prima. "De kamer is klaar", zegt hij. "Eerst rust nemen! Eén uur, twee, drie",.. zolang ik wil. En terwijl iedereen thuis zich afvraagt van hoe en waar, zit ik hier op deze prachtige kamer met mooi behang, bureau, kast, naaimachine en diepvries en vul mijn dagboek in.
Da. Vandaag,17 juli 1998, geen honden, maar kinderen die mij lastig vallen. Zeer opdringerig; ze gooien met fruit en steentjes, willen sigaretten en geld, springen en fietsen voor mijn wiel... 'k Kom Duitse fietsers tegen die 5 uren aan de grens gewacht hebben: dat belooft! Dit is de streek van de"IJzeren Poort"(Filie de Fer).Ik neem de ferry, glip nogal gemakkelijk overal door en na twee uren komt een douane op mij af."Belgie--Go!" Zo verlaat ik Roemenie en fiets Bulgarije binnen.Gedaan met de DACA. Aan het grote kruispunt naar Vidin vraag ik in 't Engels naar een camping of hotel...Een man geeft mij, al fietsend een schouderklopje, zegt "Da" (ja) en doet mij teken hem te volgen. hij leidt mij naar zij huis, toont het tuinhuisje. Hier kan ik slapen. In de hoek staat een soort bed met deken erop. Het is zeker in maanden niet beslapen en de spinnenwebben zijn niet veraf.-"Goed, zeer goed," zeg ik. We drinken binnen in huis drie borrels, hij toont me wat boeken (van geometrie, de bijbel..) en telefoneert. We springen terug de fiets op; ik heb nog geen woord met hem kunnen spreken; hij spreekt alleen Bulgaars. We bezoeken zijn vriend wiens vrouw de school doet. Ze spreekt perfect Engels. Ik kan kiezen, vertelt ze. Hotel of camperen of bij Emiel slapen ( en eten,alles is gratis.) Natuurlijk terug naar zijn huis dus. Hij koopt onderweg nog brood en koffie. Ik hoor zijn vrouw tegen hem bezig, zoiets van "toch niet in dat vuil rommelkot zeker..."enz, zo kan ik er toch uit opmaken. Enfin-TV zien Eurosport : Mario wint voor de tweede maal in de Tour de France-Ik was me en kleed me om. Weggaan naar enkele vrienden. Weer enkele borrels( 60° zegt er iemand),met komkommerschijfjes,tomaat, paprika, olie en zout.Hij toont me fier zijn tractor met 4 ton graan, klaar voor verkoop. En hij wil me maar steeds een andere weg opdringen. Er komt nog een leraar Engels aan te pas die zelf bekent dat hij niets van de wegen weet. Ik bel nog eens naar huis; om 22 u is 't etenstijd: eerst brood met warm vlees, daarna een halve kip met patatjes en rijst, wijn en cola. ik krijg een mooie kamer toegewezen. Aan het voeten einde staat een tv en op een kast een foto van een knappe jongeman . Ernaast staat een ruiker bloemen en een motorhelm. Slaap ik in het bed van een verongelukte zoon? De dag die soms zo troosteloos was is nog happy geeindigd en ik word zeer gastvrij onthaald door mensen waarmee ik geen woord kan wisselen...
Wentelteefjes met koffie of thee. Dat is het ontbijt een dag later(18 juli '98). Ik ben al vroeg onderweg want Emiel moet ook naar zijn werk. In Lom moeten de wegwijzers nog worden uitgevonden; dus is het weer steeds opnieuw de weg vragen. "Kom bij mij eten", zegt mij iemand, "daarna breng ik je terug op de juiste weg. Ik kan je nu niet opladen, want er steekt een varken in mijn koffer." Ja, waarom zou ik het niet doen? Ik rijd dus de ene maal voor, de andere maal achter zijn eenendertigjaar-oude wagen. Hij spreekt Duits,beter dan ik, is leraar aan een toeristisch instituut, maar vergeet stilaan de Duitse woorden omdat hij de taal maar zelden spreekt. Op de boerenbuiten ploeter ik achter zijn wagen aan door een zandweg. Midden de prachtige natuur woont Emiel,samen met zijn moeder, 69 jaar, en een zoon van 16. Hij heeft ook nog een studerende dochter. Natuurlijk beginnen we weer met een borrel- 58°, zegt hij. Daarna een glas rode, zelfgemaakte wijn. Daarbij hoort komkommer met ajuin, tomaten en olie. Dan beginnen we aan de bonensoep, eten omelet, patatjes met kip. Ik wandel met hem in zijn 4 ha grote moes-en andere tuin. hij stapt op zijn auto af, opent de koffer en inderdaad, hij pakt een biggetje bij zijn twee oren en zwiert het bij de anderen. "Wil je douchen?" vraagt hij. Maar even wachten: een tweehonderdliterwatertank op 'n dakje moet eerst opgewarmd worden. Primitief? -het werkt prima.
