De Amerikaanse gitarist Chet Atkins (1924-2001) wordt ook wel de architect van de Nashville-sound genoemd. Chet Atkins werd geboren in Luttrell, Tennessee. Hij groeide op in armoe en zijn eerste muzikale onderricht kreeg hij van zijn vader en zijn halfbroer. De nadruk bij deze lessen lag op het religieuze lied. Aanvankelijk speelde Atkins naast gitaar ook viool, maar aan het einde van de veertiger jaren legde hij zich geheel toe op zijn favoriete instrument, de gitaar. Atkins ontwikkelde een geheel eigen "fingerpicking"-stijl naar het voorbeeld van Django Reinhardt en Merle Travis.
Chet Atkins was zeer productief in de vijftiger jaren. Hij was niet alleen soloartiest, maar ook producer en sessiemuzikant. Hij verkreeg landelijk bekendheid dankzij het radioprogramma The Grand Ole Opry. Als muzikant of producer was hij onder meer te horen op platen van Eddy Arnold, Perry Como, The Everly Brothers, Roy Orbison, Elvis Presley en Jim Reeves. Later werkte hij ook met uiteenlopende muzikanten als Waylon Jennings, Mark Knopfler, Willie Nelson en Ravi Shankar.
Vanaf de zestiger jaren werden de soloalbums van Chet Atkins gekenmerkt door orkestbegeleiding en gemakkelijk in het gehoor liggende achtergrondzang. Tot het midden van de zeventiger jaren was Atkins als stafproducer in dienst van het platenlabel RCA. Ook werkte hij met gitaarbouwer Gretsch aan de ontwikkeling van de gitaar.
Misschien een wat minder bekende naam in de blueswereld, maar toch een man die heel wat heeft bijgedragen bij de ontwikkeling van de Blues. Als je een opname van deze man te pakken kan krijgen, aarzel dan zeker niet om ze aan te schaffen. Schitterend gewoon!!
De Amerikaanse blueszanger en gitarist Blind Lemon Jefferson (1897-1930) werd geboren in Couchman in Texas. Deze bluesman behoort tot de invloedrijke blueszangers uit de jaren twintig. Tot zijn navolgers behoorden onder meer Lightnin' Hopkins, Big Joe Williams, T-Bone Walker en B.B. King.
Lemmon Jefferson werd blind geboren. Hij speelde reeds op jeugdige leeftijd op straat en tijdens feesten. Naast de wat hardere bluesnummers omvatte zijn repertoire gospel, ballads en gevangenisliederen. Blind Lemon Jefferson trad op in Texas en reisde daarna door het zuiden van Georgia. In de twintiger jaren werd Dallas zijn woonplaats, van waaruit hij zijn trips maakte. Rond 1925 tekende Blind Lemon Jefferson een platencontract bij Paramount Records. Voor dit label nam hij onder eigen naam bluesnummers op. Onder het pseudoniem Deacon L.J. Bates nam Jefferson religieuze nummers op.
Blind Lemon Jefferson was de best verkochte zwarte muzikant van de jaren twintig. In december 1930 kreeg Jefferson in Chicago een hartaanval. Hij werd op straat achtergelaten, waar hij overleed.
Bekende nummers van Blind Lemon Jefferson zijn onder meer: "Black shake moan", "Long lonesome blues", "Booger rooger blues" en "See that my grave is kept clean".
De Amerikaanse blueszanger, gitarist en songschrijver Jimmie Lee Robinson (1931-2002) werd geboren in Chicago in april 1931. Hij kreeg de bijnaam "Lonesome" (eenzaam). Moeder Robinson kreeg veertien kinderen, waarvan er slechts vier bleven leven. Jimmie Lee werd vernoemd naar de blueszanger Jimmie Lee Lane.
Reeds jong maakte Jimmie Lee kennis met de blues. Hij zag elk weekend bluesmuzikanten spelen op de openluchtconcerten op Maxwell Street. Jimmie Lee Robinson maakte in 1942 zijn debuut op Maxwell Street. "De rijken hadden alles en wij alleen de blues", verklaarde Jimmie Lee later.
In de begintijd werd hij begeleid door alles dat geluid voorbracht: wasborden, stokken en keukengerei. Aanvankelijk speelde Jimmie Lee Robinson akoestische blues. Later gebruikte hij ook de elektrische gitaar. In de jaren vijftig speelde Jimmie Lee Robinson met de band van Little Walter en nam hij platen op met Jimmy Reed, Magic Sam en Eddie "Playboy" Taylor. In 1965 bezocht hij met andere Amerikaanse folk- en bluesmuzikanten Europa.
Aan het einde van de jaren zestig liep de belangstelling voor bluesmuziek terug en moest Jimmie Lee Robinson allerlei baantjes aannemen om brood op de plank te krijgen. Hij werkte in een winkel en werkte als portier en timmerman. In deze periode trad hij sporadisch op met grootheden als Billy Boy Arnold, Bo Diddley en Tommy Tucker. In de jaren negentig verschenen weer enkele albums met werk van Robinson, waaronder "Guns, gangs and drugs" (1996) en "Maxwell Street blues" (1998).
In 1998 baarde hij opzien door zijn protest tegen de stadsrenovatie in Chicago rond Maxwell Street. Met hongerstakingen en protestliederen probeerde hij de aandacht van de pers en de politiek te trekken om te voorkomen dat deze historische plek door de slopers zou worden platgewalst.
Jimmie Lee Robinson overleed in Chicago op 6 juli 2002. Recent was botkanker bij hem geconstateerd. Hij besloot niet tot het laatst te wachten en maakte in eenzaamheid met een geweerschot een einde aan zijn leven.
De Amerikaanse soulzanger en pianist Raymond Charles Robinson werd in september 1930 geboren in Albany, Georgia. Nadat hij op 7-jarige leeftijd door de ziekte glaucoom blind werd bezocht hij een muziekschool voor blinden in St. Augustine, Florida. Vanaf zijn zestiende werkte Ray Charles als beroepsmuzikant.
Eind jaren vijftig kreeg Ray Charles als blues- en jazzpianist zijn eerste successen. Aan het begin van de jaren vijftig nam hij "Mess around" en "It should've been me" op. Eind jaren vijftig lijfde de muziekuitgeverij Atlantic Records Charles in. In de volgende jaren nam hij bijna al zijn grote successen op.
Ray Charles had weinig last van zijn handicap. Hij leefde het normale muzikantenbestaan. Seks speelde een grote rol in zijn leven. Er waren veel vrouwen in zijn leven en hij werd de vader van tenminste twaalf kinderen. Ook was Ray Charles jarenlang verslaafd aan heroïne. Uiteindelijk kwam hij in 1965 van zijn verslaving af.
Hij speelde een mix van soul, gospel, rhythm & blues en jazz. Tot zijn grote succes behoorden "Georgia on my mind", "Hit the road Jack", "I've got a woman", "Hallelujah I love you so", "I can't stop loving you" en "What'd I say". Charles had lak aan bestaande conventies. In het begin van de jaren zestig nam hij ook een country-album op. Er werden meer dan een miljoen exemplaren op genomen. De liefde voor zijn vaderland bezong hij met "America the beautiful".
Ray Charles overleed in juni 2004. Hij werd 73 jaar.
Onder het motto Belgium is Great breng ik u hier een levensoverzicht van een van de grootste Jazz-Muzikanten die ons landje rijk is. We hebben het hier over Jean Toots Tielemans.
- Geboren : Brussel, België 1922 Immigreerde : USA 1952 - Speelde accordeon vanaf 3 jaar - Begon harmonica te spelen als hobby - Won zijn eerste gitaar bij een weddenschap. - "Gegrepen" door Jazz tijdens de Duitse bezetting - Eerste idool : Django Reinhardt - Vroege invloed : Charlie Parker - Bijnaam "Toots" naar muzikanten Toots Mondello en Toots Camarata - Eerste internationale doorbraak met Benny Goodman op Europese concerttoer in 1950 - Eerste US-jobs : lid van Charlie Parker's All-Stars in Philadelphia; George Shearing Quintet; ... - Componeerde "Bluesette",1962 - Ontwikkelde een nieuwe klank : fluiten en gitaar in unisono - Floot voor commercials : meest gekende "Old Spice" - Harmonicasolist voor film-muziek : Midnight Cowboy, The Getaway, Sugarland Express, Cinderella Liberty, Turks Fruit, Jean de Florette , ... - Concerteerde en nam op met mensen als George Shearing, Ella Fitzgerald, Quincy Jones, Bill Evans, Jaco Pastorius, Natalie Cole,Pat Metheny, Paul Simon, Billy Joel, ... - Harmonica-solist - TV : Sesam Straat, Baantjer - Jaarlijks winnaar van Down Beat lezers- en criticipoll "verscheidene instrumenten" - Favoriete compliment (van wijlen Clifford Brown) : "Toots, the way you play the harmonica they should not call it a miscellaneous instrument"
Dit stond in een CD van Quincy Jones over Toots
" I can say without hesitation that Toots is one of the greatest musicians of our time. On his instrument he ranks with the best that jazz has ever produced. he goes for the heart and makes you cry. We have worked together more times than I can count and he always keeps me coming back for more ..."
Beste, Gisteren heeft hetzelfde trio gespeeld waar ik ik in een vorig stukje ook al over schreef nl. Little Eddy (piano), Jef Tommelein (Tenor Sax), Jean Groenen (Gitaar). Het was in het kleine café aan de Antwerpse Groenplaats weer volop ambiance met bekende en minder bekende Jazznummers. Dezelfde commentaren die ik gaf in het vorige artikeltje waren ook deze keer weer van toepassing.
Wie Little Eddy en zijn trio aan het werk wil zien kan op 25 december aanstaande in de namiddag terecht in HET HOFKE op de Sint-Andriesplaats te Antwerpen.
Nathaniel Adams Cole werd geboren op 17 maart 1919 te Montgomery, Alabama.
Hij was een Amerikaanse pianist en zanger en had aanvankelijk een vaudeville-orkest, Shuffle along. Hij gaf van 1936 tot 1945 zijn naam aan een beroemd trio (in eerste formatie met Oscar Moore en Wesley Prince).
Nadien trad hij hoofdzakelijk op als zangsolist en herhaaldelijk ook als filmacteur, onder andere in St. Louis Blues. Cole werd door zijn trio-opnamen als een van de groten uit de jazzwereld beschouwd.
Zijn echtgenote, Maria Ellington, zong in de band Duke Ellingtons. Ze leerden elkaar kennen toen deze band en Nat in 1947 optraden in een bar van New York, 10 maanden later trouwden ze. Ze kregen 5 kinderen: Carol, Natalie, Kelly en de tweeling Timolin en Casey.
Toen hij grote populariteit als zanger van amusementsmuziek kreeg, deed dit zijn reputatie als jazzsolist sterk afbreuk.
Op 15 februari 1965 stierf hij op 45-jarige leeftijd aan longkanker te Santa Monica, Nat King Cole was een man die trots was op zijn huidskleur.
In de jaren negentig raakte Cole opnieuw populair, dankzij zijn dochter Nathalie Cole, die op de cd Unforgettable haar zang combineerde met oude opnamen van haar vader.
Een biografie die zeker niet mag ontbreken; COUNT BASIE. Ik heb ook een uitgebreide biografie van Basie binnengekregen; maar die moet ik nog vertalen; ik zal die later nog wel publiceren.
Geboren te Red Bank, op 21 augustus 1904
Overleden te Hollywood, 26 april 1984
Amerikaans jazzpianist, componist, arrangeur en orkestleider, opgeleid door zijn moeder en door Fats Waller, nam in 1935 de leiding over van het orkest van Bennie Moten, dat in de jaren dertig en veertig één van de belangrijkste exponenten van de toen opkomende swingstijl werd.
Ook later bleef Basie een belangrijk orkestleider doordat hij in zijn stijl van musiceren wel met de nieuwere stromingen meeging, maar deze niet zonder meer overnam en doordat zijn op bluesthemas en riffs gebaseerde composities en arrangementen door hun eenvoud het improviseren binnen een jazzorkest gemakkelijk mogelijk maken.
Sinds Basies dood treedt het orkest op onder leiding van kornettist Thad Jones (tot 1986), tenorist Frank Foster (tot 1995) en trombonist Grover Mitchell.
Een CD die niet mag ontbreken in collectie van iedere Country liefhebber is Millennium Country. Deze CD bevat een sfeervolle collectie van oude en hedendaagse country-music. Onder de artiesten die erop staan vinden we onder andere Johnny Paycheck, Freddy Fender, Maar ook een aantal nieuwe artiesten waaronder de schitterende Reba McIntyre. De mix tussen oud en nieuw maakt de CD aangenaam om te horen omdat tussen de nieuwe nummers ook echte meezingers staan. Voor elk wat wils dus. Het nadeel dat de cd heeft is dat er geen begeleidend boekje bij zit met informatie over de opnamen en de auteurs. De geluidskwaliteit is gewoonweg fantastisch te noemen. Ook de geremasterde nummers klinken alsof ze pas gisteren om hyper-moderne apparatuur zijn opgenomen. Hoewel de samenstelling van Millennium Country door Belgen is gebeurd heeft deze CD toch in Amerika het label Hot Country gekregen; iets dat zelden weggelegd is voor niet Amerikaanse CDs.
Door sommigen wordt hij een van de geniaalste pianisten gevonden van zijn generatie; anderen vinden hem een regelrechte ramp. Voor mij zit de beoordeling ergens in het midden daartussen.
De Amerikaanse jazzpianist en componist Thelonious Monk werd in oktober 1917 geboren in Rocky Mount, North Carolina. Op 4-jarige leeftijd verhuisde Thelonious Monk met zijn moeder naar New York. Vader bleef achter. In de jaren dertig verhuisde het gezin naar een klein appartement in de wijk San Juan Hill. Monk zou in dit gebouw blijven wonen tot het enkele jaren voor zijn dood werd afgebroken.
In zijn tienerjaren begon Thelonious Monk op te treden. In de jaren dertig en veertig was Monk pianist in het huisorkest van Minton's Playhouse in Harlem. In deze club begeleidde hij de toen onbekende musici als Kenny Clarke, Dizzy Gillespie en Charlie Parker. Dit was de tijd waarin de bebop ontstond en Thelonious Monk aan de wieg van deze jazzstroming stond.
In 1944 kwam het succes voor Thelonious Monk. Zijn compositie "Round midnight" werd door het orkest van Coorite Williams uitgevoerd. "Round midnight" werd een jazzklassieker en werd door vele groten in de jazzwereld gespeeld en vastgelegd. Na de oorlog kreeg Thelonious Monk een contract met Blue Note. In 1947 verscheen zijn eerste album. Door een arrestatie wegens drugsbezit werd hij in 1951 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zestig dagen. Algemeen wordt aangenomen dat Monk hiermee een vriend een hand boven het hoofd hield, omdat hij zelf geen drugs gebruikte. Thelonious Monk raakte door zijn veroordeling wel zijn vergunning kwijt, waardoor hij niet meer in de clubs in New York kon optreden. De jaren vijftig waren daardoor erg moeilijk. Monk trad weinig op en gebruikte de tijd die daardoor vrijkwam voor het componeren van nieuwe stukken: '"Bemsha swing", ''Blue Monk", ''Little rootie tootie'' en "Pannonica". In 1957 trad Thelonious Monk weer op in de Five Spot in New York.
In de jaren zestig brak Thelonious Monk door naar het grote publiek. Hij werkte regelmatig met een kwartet, waarin onder meer de saxofonist Charlie Rouse speelde. Thelonious Monk was te zien in alle belangrijke concertzalen in de Verenigde Staten en Europa. Monk trad ook een aantal keren voor het voetlicht met grote orkesten en kreeg daarmee erkenning voor zijn indrukwekkende composities.
Thelonious Monk overleed in 1982 op 64-jarige leeftijd in het ziekenhuis Englewood in New Jersey.
Gezien het niet altijd buitenlandse artiesten moeten zijn die ik bespreek, komt er hier nog een Belg aan bod: DJANGO REINHARDT
Reinhardt, Django (1910-1953)
De Belgische gitarist Django (Jean Baptiste) Reinhardt werd in januari 1910 geboren in Liberchies in Henegouwen. De zigeunerfamilie van Django reisde veel. De familie trok door Frankrijk, Corisca en Noord-Afrika. Django Reinhardt groeide daarna op in een woonwagenkamp bij Parijs.
Lezen en schrijven kon Django Reinhardt niet. Wel leerde hij gitaar, banjo en viool spelen. Samen met zijn broers speelde Django in Parijs. In 1928 ontmoette Reinhardt Louis Vola. Enkele jaren werd hij lid van zijn kwintet. In de winter van 1928 raakte Django Reinhardt zwaargewond aan zijn linkerhand. Hij verbleef twee jaar in een ziekenhuis en zijn pink en ringvinger bleven misvormd en verlamd. Hierdoor moest hij een nieuwe gitaartechniek aanleren.
Via de kunstschilder Emile Savitry leerde Django Reinhardt de jazz kennen van Louis Armstrong, Duke Ellington en anderen. Na het horen van de Amerikaanse jazzmuziek zocht Django Reinhardt aansluiting bij Franse jazzmuzikanten. Met Stéphane Grappelli (viool), zijn broer Joseph (slaggitaar), Roger Chaput (slaggitaar) en Louis Vola (contrabas) vormde Django Reinhardt het Quintet du Hot Club de France. Ze kregen een platencontract bij Ultraphone. Het Quintet du Hot Club de France trad op tot 1939.
Stéphane Grappelli vestigde zich in Londen en Django Reinhardt reisde terug naar Parijs. Tijdens de Tweede wereldoorlog had hij, hoewel de Duitsers veel zigeuners naar concentratiekampen stuurden, weinig problemen. Hij trad zelfs op voor de Duitsers in Parijs en werd gevraagd om in Berlijn te spelen voor het Duitse opperbevel. Hier had Django Reinhardt weinig trek in en hij vluchtte naar Zwitserland, maar werd vlak voor de grens opgepakt. Reinhardt werd overigens weer snel vrijgelaten.
Na de Tweede Wereldoorlog speelde Django Reinhardt met het orkest van Duke Ellington. Ook kwam hij in contact met Les Paul en B.B. King. Vanaf 1947 trad Django Reinhardt weer op met Stéphane Grappelli en in zijn laatste levensjaren schilderde hij steeds meer. Rheinhardt was een virtuoos gitaarspeler, die de emotie nooit uit het oog verloor. Zijn composities werden door anderen genoteerd, want Django Reinhardt kon geen noten lezen.
Django Reinhardt overleed in mei 1953 op 43-jarige leeftijd in het Franse Samois-sur-Seine aan een hersenbloeding. Groeten, Jay
Een hele tijd geleden bracht ik u al de biografie van Johnny Cash. wat sommigen misschien nog nioet weten is dat hij getrouwd was met een uitstekende zangeres: June Carter. Daarom hier haar biographie.
June Carter Cash (1929-2003)
De countryzangeres en echtgenote van Johnny Cash, June Carter Cash werd in juni 1929 geboren in Copper Creek, Virginia. June Carter groeide op in een familie waarin countrymuziek een grote rol speelde. Vanaf het einde van de jaren twintig maakte de Carter Family platen. June maakte als tiener reeds deel uit van het reizende muziekgezelschap de Carter Family. Ze was de oudste van de drie zusjes June, Helen en Anita die vanaf 1939 optraden met The Carter Family. Nadat The Carter Family ophield te bestaan bleef June optreden in Mother Maybelle & The Carter Sisters.
Tijdens een tournee in de jaren vijftig maakte June Carter kennis met Johnny Cash. Het paar trad in 1968 in het huwelijk. De eerste jaren van haar huwelijk waren niet gemakkelijk, want Johnny Cash was verslaafd aan drank en amfetaminen. Over haar liefde voor Cash schreef zij met Merle Kilgore "Ring of Fire". Het nummer werd in 1963 een groot succes voor Johnny Cash. Aan het einde van de jaren zestig was het duo regelmatig op de radio te horen met een aantal duetten als "If I were a carpenter".
June werd in de Verenigde Staten gerekend tot een van de belangrijkste zangeressen van de countrymuziek. In 1999 liet ze nog eens horen waar ze deze reputatie aan te danken had. "Press on" werd een prachtig akoestisch album. Ze keerde met dit album terug naar de sfeer en het geluid van het begin van haar loopbaan. June Carter Cash was ook als actrice te zien. Zo speelde zij in 1997 naast Robert Duvall in The Apostle.
June Carter Cash overleed in mei 2003 op 73-jarige leftijd in een ziekenhuis in Nashville aan complicaties na een hartoperatie. Kinderen van Johnny en June traden in de voetsporen van hun ouders. Zoon John Carter Cash werd muzikant en dochter Carlene werd een succesvolle zangeres.
De term Jump-Blues refereert naar een up-tempo, jazzy stijl van de blues die ontstaan is in het midden van de jaren 40. Heel dikwijls ging het hier om een vocalist die ondersteund werd door een vrij grote groep muzikanten waarin de blazers-sectie een belangrijke rol speelde. De stijl wordt gedreven door een luidkeelse zangstijl, een duidelijk aanwezige tenorsax en saxofoon- en trompetsolos allerhande. Normaal gezien heeft de gitaar altijd een leidinggevende rol in de Bluesmuziek; maar in de Jump-Blues wordt de gitaar eigenlijk een beetje verbannen naar de ritme-sectie. Eigenlijk kan je de Jump-Blues een beetje bekijken als de brug tussen de oudere Blues en de Big-Band-Stijl van de jaren 40.
Groeten,
Jay
Op de foto ziet u de Deacon Johns Jump Blues Band
Bij deze vinden jullie het tweede deel van de historiek van de Jazz
Cool jazz 1949 tot 1955 Een generatie muzikanten, geconfronteerd met het verpletterende talent van Charlie Parker, gaat de uitdaging aan om zijn vernieuwingen te overtreffen. De visionaire pianist Thelonious Monk creëert met zijn excentrieke persoonlijkheid een geheel eigen muziekstijl, terwijl John Lewis met zijn uiterst stijlvolle Modern Jazz Quartet het evenwicht in de bebop verfijnt tussen improvisatie en compositie. Toch zijn er maar weinig mensen die luisteren naar bebop. Muzikanten uit Californië maken een nieuwe mellow muziekstijl: de cool jazz. En Dave Brubeck mengt jazz met klassieke muziek en produceert het eerste jazz album waarvan meer dan een miljoen platen worden verkocht: Time Out. In 1955 overlijdt Charlie Parker op 34-jarige leeftijd, zijn lichaam verwoest door heroïne. Ondertussen is voor zijn oude handlanger in de muziek, Miles Davis, de cool sound alweer passé en staat hij klaar om jazz een nieuwe richting te geven.
Turbulente jaren 60 1956 tot 1960 De naoorlogse welvaart in Amerika blijft toenemen, maar er zijn veranderingen zichtbaar: voorsteden, televisie en babyboomers die op leeftijd raken. In jazz treden jonge talenten aan om de muziek naar weer nieuwe stijlen te ontwikkelen. In 1956, het eerste jaar waarin Elvis bovenaan de hitlijsten staat, heeft Duke Ellington zijn best verkochte plaat ooit. Nieuwe artiesten maken hun opwachting: saxofoongigant Sonny Rollins, jazzdiva Sarah Vaughan; en natuurlijk het lichtend voorbeeld van dit tijdperk: Miles Davis. Zijn indrukwekkende opnames met Gil Evans bereiken een groter publiek en hij wordt een culturele icoon, die met zijn stoere imago van ontoegankelijkheid, de verpersoonlijking wordt van het begrip cool. Als de turbulente jaren zestig aanbreken, duiken er twee saxofonisten op met een zeer vrije benadering van jazz: John Coltrane en Ornette Coleman. Zij brengen de jazz op onbekend terrein en voor de eerste keer vragen zelfs muzikanten zich af: is dit nog wel jazz?
Fusion 1960 tot heden In de jaren zestig verkeert jazzmuziek in de problemen. De meeste jonge mensen luisteren naar rock & roll. Veel jazzmuzikanten gaan naar Europa, waaronder de meester in de bebop, saxofonist Dexter Gordon. In Amerika zoekt de jazz haar bestaansrecht geleid door bassist Charles Mingus, saxofonist Archie Shepp en avant-gardist John Coltrane. Miles Davis combineert jazz en rock & roll en hij lanceert een nieuw en zeer populaire sound genaamd fusion. In 1976, als Dexter Gordon zegevierend terugkeert naar Amerika, beleeft ook de jazz een succesvolle thuiskomst. In de daaropvolgende twintig jaar treedt weer een nieuwe generatie op de voorgrond, aangevoerd door trompettist Wynton Marsalis - opgeleid in de tradities van de muziek, zeer vakkundig in improvisatie en barstensvol ideeën die alleen in jazz kunnen worden uitgedrukt.
We hebben het hier al dikwijls gehad over de Jazz. Bij deze wil ik jullie ook eens een overzichtje geven van de verschillende periodes in de Jazz-wereld. In dit eerste deel neem ik jullie mee naar de periode tussen 1935 en 1949. Een tweede deel dat ik later nog ga publiceren gaat tot op +/- vandaag. Aan teksten over de vroege beginperiode van de Jazz (dus voor 1935) moet ik nog werken.
Swing! 1935 tot 1937 Jazz heeft nu een nieuwe benaming erbij: Swing! Jazz bandleaders zoals Benny Goodman, Tommy Dorsey, Jimmie Lunceford en Glenn Miller zijn het idool geworden van teenagers en van verslaafden aan de woeste moderne dans. Billie Holiday duikt na een tragische jeugd op en begint haar carrière als één van de grootste zwarte jazz-zangeressen. En in Chicago bewijzen Benny Goodman en Teddy Wilson dat ondanks rassenscheiding, beroemde zwarte en blanke musici naast elkaar op het podium kunnen staan. In de Savoy Ballroom in Harlem is daarentegen alleen maar plaats voor één koning van de Swing: Chick Webb. Op 11 mei 1937 reist Benny Goodman naar Harlem voor een krachtmeting met de Swingkoning. Meer dan 4000 dansers zijn op de vloer om de kampioen aan te moedigen maar aan het eind is het duidelijk wie als overwinnaar komt uit de muziekstrijd van de eeuw
De komst van de saxofoon 1937 tot 1941 Terwijl de depressie verergert, bloeit de jazz. De saxofoon wordt het icoon van deze muziekstijl en we ontmoeten twee virtuozen: de onbesuisde Coleman Hawkins en de introspectieve Lester Young. Ook vrouwelijke jazzmuzikanten maken hun entree in de jazzscene, waaronder de getalenteerde pianist en arrangeur May Lou Williams, maar ze worden wel regelmatig geconfronteerd met discriminatie van mannelijke critici en collegas. De ster van Ella Fitzgerald rijst snel met de band van Chick Webb en ze staat aan het begin van een lange carrière als virtuoze jazz-zangeres. Benny Goodman geeft het eerste jazz concert ooit in Carnegie Hall, waarmee hij jazz nog meer op de voorgrond brengt.
Big Band muziek 1940 tot 1942 Aan het begin van de jaren veertig, als de oorlog alles overschaduwt, verandert de jazz. In Mintons Playhouse, een club in Harlem, ontdekt een kleine groep jonge muzikanten een nieuwe en aanstekelijke manier van spelen: snel, complex en chaotisch. Onder hen de trompet virtuoos Dizzy Gillespie en de briljante saxofonist Charlie Parker. Wanneer Amerika in 1941 betrokken raakt bij de Tweede Wereldoorlog is big band muziek onderdeel van het wapenarsenaal, die de moraal van zowel het thuisfront als de troepen overzee hoog houdt. Sommige bandleiders gaan in dienst, anderen touren langs de legerbases en maken Victory Discs. Duke Ellington ontdekt zijn muzikale wederhelft, de getalenteerde jonge componist Billy Strayhorn. Samen maken ze onvergetelijke opnames.
Oorlog en chaos 1943 tot 1945 In een Europa dat verscheurd wordt door de oorlog, wordt jazz verbannen door de Nazis, maar de grote jazzmuzikanten blijven spelen en maken van muziek een wapen van verzet. Voor veel zwarte Amerikanen is dat een loze kreet. Zij vechten in het buitenland voor vrijheden die hen onthouden worden in hun eigen land. Ondertussen gaat het stuk van Duke Ellington in première, een portret van het leven van zwarten in Amerika dat klinkt als een symfonische suite, getiteld Black, Brown and Beige. Zoals altijd weet hij zijn orkest te laten klinken als één instrument, waarmee zijn muziek tot verbazende perfectie stijgt. Louis Jordan populariseert het muziekgenre dat rhythm and blues gaat heten en Charlie Parker en Dizzy Gillespie nemen Ko-Ko op, waarmee de muziekstijl bebop is gelanceerd. Als Amerikanen dit horen, zal jazz nooit meer hetzelfde zijn.
Bebop en drugs 1945 tot 1949 De spanningen van de Koude Oorlog zijn terug te horen in de gebroken ritmes en dissonante melodieën van de bebop en in het roemruchte leven van Charlie Bird Parker. Zijn improvisaties, roekeloze intensiteit en zijn zelfdestructieve, door drugs geteisterde levensstijl zijn veelvuldig gekopieerd door andere muzikanten. Zijn muzikale soulmate Dizzy Gillespie probeert de nieuwe muziekstijl aan de man te brengen maar het jongere publiek is gegrepen door popzangers als Frank Sinatra. Louis Armstrong formeert de All Stars een kleine, gemengde band. Deze band mag in 1949 niet optreden in New Orleans, hoewel het concert gepland was; een schending van de Jim Crow wetten. Organisator Norman Granz doorbreekt ondertussen de raciale barrières in het hele land als hij op tournee gaat met zijn Jazz at the Philharmonic Group, waarbij hij gelijke behandeling van al zijn muzikanten eist.
Slide is een methode van gitaar spelen waarbij over de snaren word gewreven met een huls die over de vinger wordt geschoven (ook wel bottleneck genoemd). Men gebruikt soms ook wel andere objecten hiervoor, zoals het lemmet van een mes. De toon die men op deze manier bekomt kan sterk fluctueren en kan Niet bekomen worden bij gewoon gitaarspel waarbij de snaren omlaag geduwd worden door de vingers. De stijl van de slide guitar is ontstaan in de Mississippi Delta en wordt geassocieerd met de vroege electrische Blues. De stijl is deels ontwikkeld in de jaren 40 en 50 door Muddy Waters.
U kunt op de foto klikken op duidelijk te zien hoe men de slide gebruikt.
Een stijl die hier tot nogtoe niet aan bod is geweest is de Gospel-Music; Daarom al eens een biografie van een van de grootste corifeeën uit deze muziekstijl: MAHALIA JACKSON
1911-1972 Amerikaanse gospelzangeres
De Amerikaanse zangeres Mahalia Jackson (1911-1972) werd geboren in New Orleans. Zij groeide op in een arm gezin. Vanaf haar vijfde jaar zong Mahalia in het plaatselijke kerkkoor van de Baptisten gemeente, waar haar familie kerkgangers waren. Op zestienjarige leeftijd verhuisde Mahalia Jackson naar Chicago, waar ze met verschillende baantjes haar inkomen verdiende. Uiteindelijk werd ze verkoopster in een bloemenwinkel. Van 1930 tot 1940 maakte Mahalia deel uit van een gospelkwartet, maar haar grote succes kwam in 1947 met het liedje "I will move on up a little higher". Van dit nummer werden meer dan een miljoen platen verkocht.
Mahalia Jackson werd niet alleen beroemd met haar gospels, maar ook met liederen met een religieus karakter. Ook deze platen werden in grote aantallen verkocht. Ook trad Mahalia op als zangeres in films als "St. Louis blues" en "Jazz festival in Newport". Mahalia Jackson trad op in alle belangrijke concertzalen in de Verenigde Staten van Amerika en zong in alle veel bekeken televisieshows. In 1959 werd zij uitgenodigd om een concert te geven voor de president in het Witte Huis.
In 1961 maakte Mahalia Jackson haar tweede succesvolle tournee door Europa. Tijdens deze reis werd zij in audiëntie ontvangen door paus Johannes XXIII. Haar vliegangst belette Mahalia Jackson om meer continenten en landen te bezoeken. Over haar vliegangst zei Mahalia: "Als God mij daarboven had willen hebben, dan zou hij mij niet hier hebben neergezet."
Mahalia beschouwde als haar grootste triomf haar optreden voor 200.000 mensen bij het Lincoln Monument in Washington tijdens de grote demonstratie tegen discriminatie op 20 augustus 1963. Tijdens dit concert zong Mahalia Jackson onder meer het beroemde en inspirerende lied "We shall overcome".
Hoewel haar optredens werden gekenmerkt door een grote mate van perfectie vond Mahalia Jackson de religieuze boodschap belangrijker dan het muzikale aspect. Uit haar liederen valt op te maken, dat zij een sterk geloof had. Als zij ziek was door bijvoorbeeld een verkoudheid en niet kon optreden luisterde Mahalia in bed naar haar eigen platen. Voor haar was dat hetzelfde als een bezoek aan een kerk.
Ik heb mijn blogje wat meer interactief gemaakt. In de linker kolom naast de tekstblokken staat nu een poll. De vraag van de week is "Wat is uw favoriete Muziekstijl?". Indien je zin hebt kan je even een stem uitbrengen. Ik ga proberen van om de week een nieuwe vraag te publiceren.
(geb. 22.8.1917 in Clarksdale/Mississippi), Amerikaans bluesmuzikant. John Lee Hooker leerde al op jonge leeftijd gitaar spelen van zijn vader. Hij groeide op in de katoenstreek in het zuiden van de Verenigde Staten. Maar het harde katoenplukkersbestaan beviel Hooker helemaal niet en hij liep op 14-jarige leeftijd van huis weg en trok naar Memphis. Na een tijdelijke terugkeer naar het ouderlijke huis trok Hooker in 1933 naar Cincinatti, waar hij meezong in verscheidene gospelgroepen. In 1943 trok hij zoals vele andere zwarten naar het noorden in de hoop werk te vinden in één van de vele industriecentra ginds. Hij vond een baan bij autoconstructeur Ford in Detroit. Hooker was één van de pioniers van de stampende city blues. Hij verwierf ook grote bekendheid dankzij een rol in de film "The Blues Brothers" (1980). Over de blues zei Hooker ooit eens: "Blues is de wortel van elke muziek. Is het nu jazz, ballads, rock 'n' roll, alles komt van de blues. Je mag dan nog zoveel veranderen - net als je denkt dat je er bent, zal je moeten toegeven dat muziek steeds zijn oorsprong heeft in de blues."
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
