Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
De Arabische volbloed, ook wel arabier genoemd, is een paardenras dat afstamt van Arabische paarden uit Noord-Afrika en het Nabije Oosten. Het paard zelf vindt zijn oorsprong in het Arabische schiereiland, die vervolgens mee is genomen naar Noord-Afrika in de achtste eeuw. Het ras is meer dan vijfduizend jaar oud en wordt zeer lange tijd gericht gefokt. Tegenwoordig worden Arabische volbloeden over de hele wereld gefokt. Een grote intelligentie en een vurig karakter zijn de kenmerken van een Arabische volbloed. De Arabier is een gevoelig dier. De ruiter moet eerst zijn vertrouwen winnen, waarna het paard alles voor hem wil doen. Het grote uithoudingsvermogen duidt op de oorsprong van woestijnbewoner. De Arabische volbloed is een gespierd paard maar weegt vaak niet veel meer dan 500 kilo. De stokmaat was oorspronkelijk tussen de 1,40 en de 1,50 meter, maar tegenwoordig worden ook grotere arabieren gefokt die soms wel een stokmaat hebben tot 1 meter 65. De gemiddelde grootte blijft wel rond de één meter vijftig liggen. Het paard heeft een vrij klein hoofd met grote uitdrukkingsvolle ogen en een fijngevormde neus. De meeste arabieren hebben een holle knik in de neus (een concaaf profiel). De oren zijn klein en spits. De hals is smal en een beetje gebogen en de borst is naar verhouding breed. De staartdracht is sierlijk en van het lichaam af gedragen. De croupe is bij voorkeur iets vlak en vrij kort. Het paard beweegt zich sierlijk en soepel, vooral in draf. Ook heeft de arabier een hoge staart. Het ras komt voor in de vachtkleuren vos, bruin, zwart en verschillende varianten schimmel met daarbij de schimmelvariant van de hoofdkleuren. Het ras heeft soms witte aftekeningen op de benen en aan het hoofd. Sommige arabieren hebben in tegenstelling tot de overige paarden slechts 17 ribben in plaats van de gewoonlijke 18 ribben. Opmerkelijk in verband met de neuslijn is het verhaal van Linda Tellington-Jones. Bekend is, dat met name in Europa, arabieren werden gefokt met een concave neuslijn. De beroemde Lady Wenthworth selecteerde haar paarden daar speciaal op. Linda Tellington Jones viel het op, dat in Arabische landen deze vorm van het hoofd niet overheerste. Hierop kreeg zij van de Arabische fokkers te horen, dat men deze paarden als 'zenuwpezen' beschouwde en er bij voorkeur niet mee fokte. De arabier is een elegant rijpaard en een uitstekend renpaard. De galop is de beste gang van het ras. Hoewel de arabier deze sportieve kwaliteiten bezit, wordt het meeste beroep op deze paarden gedaan in arabierenshows die wereldwijd worden georganiseerd. Bij deze shows keurt de jury, die uit ten minste drie personen bestaat, het uiterlijk van het paard, de draf, het voorkomen en de houding in stand. In draf toont het paard vrij hoge knieactie. Het ras blinkt uit in langeafstandswedstrijden, waardoor dit ras of kruisingen ervan de sport bijna domineren. Het ras wordt ook veel gebruikt om andere paardenrassen te veredelen en Arabisch bloed komt daardoor voor in de stamboom van heel wat warmbloedrassen, zoals de Engelse volbloed, de Trakehner, de Morgan, de Shagya-arabier, de Welsh pony, maar ook de Andalusiër, de Lipizzaner en het Friese paard. Sommige arabieren worden uitgebracht in military. Ook voor endurance zijn ze bijzonder geschikt vanwege hun grote uithoudingsvermogen. Volgens Arabische volkeren creëerde God de Arabische volbloed uit de zuidenwind. De profeet Mohammed gaf de nomadenstammen de opdracht om dit paardenras zuiver te houden. Ook is er het verhaal van de zeven stammoeders van het Arabische ras. Toen Mohammed uit Mekka moest vluchten naar Medina, galoppeerde hij met enige volgelingen urenlang door de woestijn. Op gegeven moment roken de paarden water. Men steeg af om de paarden te laten drinken. Op dat moment riep Mohammed de paarden terug. De zeven merries die terugkeerden, vormen de stammoeders van het ras. Deze legende verwijst naar het veronderstelde en gewenste trouwe karakter van de arabier, een arabier zal vaak bij een afgeworpen of gevallen ruiter blijven.
Trigger – Hollywood paard Een bekend paardenhoofd op de televisie was Trigger, die vele rollen aan de zijde van Roy Rogers vertolkte. In twintig jaar tijd verscheen Trigger in 81 films en 100 episodes van de Roy Rogers Show. Het paard kon onder andere dood neervallen als er een schot klonk en weer opstaan na het fluitsignaal van cowboy Roy. Trigger, geboren in 1932, verliet de wereld op een mooie leeftijd van 33 jaar.
Beautiful Jim Key – Slimste paard ter wereld Het slimste paard ter wereld werd Beautiful Jim Key genoemd, omdat hij kon spellen, tellen, Bijbelse verzen aanwijzen, wisselgeld terugtellen en nog veel meer. Samen met zijn trainer en compagnon William Key deed het paard optredens eind negentiende en begin twintigste eeuw. Zijn trainer was een voormalige slaaf en zelfbenoemde dierenarts die er op stond om met de zachte hand te trainen, zonder zweep. Dit verhaal had veel impact in het dierenactivisme en zorgde voor een diervriendelijkere mindset over de hele wereld.
Sergeant Reckless– Vele militaire onderscheidingen Deze keer een merrie in de hoofdrol, Sergeant Reckless, die in 1952 bij de Amerikaanse mariniers kwam. Ze werd het pakdier in de Koreaanse oorlog en droeg munitie, voorraad en wapens van de mariniers. Tijdens de strijd bij “Outpost Vegas” liep de merrie 51 keer de heuvel op en af, waarbij ze munitie naar boven droeg en gewonde soldaten mee terug nam. Dit alles deed zij zonder begeleiding, terwijl de kogels om haar oren vlogen. De mariniers bouwden een bijzondere band met haar op. Het geliefde paard mocht mee terug naar Amerika en ging in 1960 met pensioen. Acht jaar later overleed ze op twintig jarige leeftijd. Ze ontving diverse militaire onderscheidingen.
Bucephalus – Paard van Alexander de GroteVeel verder terug in de tijd vinden we het verhaal van Bucephalus, het paard van Alexander de Grote. De legende gaat dat het paard ontembaar was, totdat Alexander de Grote hem met zijn hoofd naar de zon draaide, zodat zijn schaduw achter hem viel. Sindsdien waren Alexander en Bucephalus onafscheidelijk. Alexander stichtte de stad Budephala, nadat Becuphalus stierf bij de slag bij de Hydaspes.
Seabiscuit – Beroemd racepaard Seabiscuit is een van de latere afstammelingen van Godolphin Arabian en dankt zijn naam aan vader Hard Tack. Hardtack is een Amerikaans koekje. Seabiscuit leek geen bijzondere toekomst te wachten te staan: met zijn korte, kromme benen, imperfecte lichaam en luie karakter, ondanks zijn succesvolle voorvaderen. Totdat jockey Red Pollar en trainer Tom Smith hem begonnen te trainen met schijnbare onorthodoxe trainingsmethodes. In de jaren erna begonnen Pollar en Seabiscuit steeds meer te winnen tot zijn pensioen in 1940. Hij overleed zeven jaar later op veertien jarige leeftijd.
Godolphin Arabian – Stamvaders van de Engelse volbloed Goldolhin Arabian is een van de stamvaders van de Engelse volbloed. Vermoedelijk is hij geboren in Tunesië en als diplomatieke schenking aan de Franse Koning gegeven in 1729. De Britse Edward Coke importeerde het paard en bracht het onder op zijn landgoed Longford Hall, waar Godolhpin Arabian voor nakomelingen zorgde. Na een aantal verhandelingen kwam het paard, toen nog onder de naam Ye Arabian, bij Graaf van Godolphin terecht en kreeg deze nieuwe naam. De zonen van Godolphin Arabian hebben veel bereikt op de renbanen en werden ingezet op de fokkerij. Godolphin Arabian stierf op 29 jarige leeftijd in 1753.
Comanche – Paradepaardje van de Amerikaanse Militie Comanche werd na vele veldslagen en verwondingen in de oorlog het militaire paradepaardje van de Amerikaanse militaire parades. Het Amerikaanse leger kocht deze hengst met Morgan- en Mustangbloed in 1868 voor $90, toen nog onder de naam Paddy. In een veldslag werd Paddy geraakt door een van de pijlen van de Comanche-indianen en zodoende veranderde de naam in Comanche. Na deze verwondingen volgden er nog meer, maar telkens krabbelde Comanche weer op en vocht weer mee in nieuwe veldslagen. Comanche mocht na de een verloren slag in 1876 in de vallei van Little Big Horn eindelijk met pensioen.
Marengo – Paard van Napoleon Bonaparte Marengo was het paard van de tegenstander, niemand minder dan Napoleon Bonaparte. Het vreemde is echter dat de naam Marengo nergens in de boeken van Napoleon terugkomt. Het is goed mogelijk dat de naam Marengo eigenlijk een koosnaam was. Het paard van Wellington, Copenhagen, mocht mee naar huis na de geslagen slag bij Waterloo. Marengo daarentegen werd verhandeld na de ondergang van Napoleon en werd zonder succes gebruikt als fokpaard. Marengo stierf in 1831, op 38 jarige leeftijd. Het skelet van deze grijze Arabier is vandaag de dag nog te zien in het National Army Museum in Londen.
Copenhagen – Paard van de slag bij Waterloo Copenhagen was het paard van Hertog van Wellington dat bekend staat om zijn ongeëvenaarde prestatie op de dag van de slag bij Waterloo. Copenhagen rende die dag vijftien uren aan een stuk. Deze Engelse volbloed met Arabische kenmerken met een vurig temperament was blijkbaar onuitputbaar. Toen de Hertog van Wellington het paard een klop op zijn flanken gaf na de slag bij Waterloo, reageerde hij met een flinke trap die de Hertog bijna zijn hoofd kostte. Copenhagen werd geboren in 1808 en in 1836 met militaire eer begraven.
Figure – Stamvader van het Morgan ras Figure is de stamvader van het bekende Amerikaanse Morgan ras. Morgan was een muziekleraar en componist en nam Figure over van een klant in ruil voor de schuld die de klant bij de leraar had. Figure had erg opvallend kenmerken. Figure was een stevig, compact en klein. Figure had een bijzondere manier van bewegen en bleek bijzonder geschikt om te werken en te rennen. Onder de zorg van Morgan werd Figure steeds populairder en versloeg bekende renpaarden op de baan. Figure wisselde nog een aantal keren van eigenaar tot hij in 1821 overleed. In de tussentijd heeft Figure zijn bijzondere sterke genen doorgeven aan drie hengsten, en zij weer aan hun nakomelingen.
De Camargue is een oud paardenras dat voorkomt in de Camargue in Zuid-Frankrijk. Al eeuwen, mogelijk zelfs duizenden jaren, leven deze kleine paarden in halfwilde kuddes in het drasland van de Rhônedelta. Daar hebben ze het uithoudingsvermogen en de wendbaarheid ontwikkeld waar ze vandaag de dag om dag bekendstaan.Camargue paarden zijn meestal grijs: bij hun geboorte zijn ze zwart, vos of (donker)bruin maar hun vacht wordt steeds lichter als ze ouder worden tot ze uiteindelijk lichtgrijs of wit zijn. Het zijn kleine paarden. De stokmaat ligt tussen 130 en 150 centimeter. Ondanks hun kleine formaat zijn ze sterk genoeg om een volwassen persoon te dragen. Ze hebben een korte nek, diepe borst, compact lichaam, sterke benen en volle manen. Eveneens kenmerkend zijn de kleine oren in verhouding tot het hoofd. De Camargue paarden hebben een kalm karakter en een goede cowsense. Hun goede wendbaarheid en uithoudingsvermogen maken de paarden geschikt voor werk met koeien, dressuur en het rijden over lange afstanden De paarden uit de Camargue werden zeer gewaardeerd door de Kelten en en ook door de Romeinen die achtereenvolgens het gebied veroverden. Men veronderstelt dat door de Moorse bezetting van Zuid-Frankrijk in de achtste eeuw het genetisch materiaal van Berbers van invloed was op het ras. De Camargue werd vermoedelijk in het verleden al vaak gekruist met andere rassen. De Spaanse Jaca Navarra was vermoedelijk een kruising tussen een Camargue en een Keltische pony. Ook rassen als het Chileens paard en de Criollo vertonen op sommige punten verwantschap met de Camargue. Camargue paarden worden gebruikt door de veehoeders van de Camargue, de gardian. Deze veedrijvers gebruiken een lange stok met een drietand om hun kudde (manade), bestaande uit zwarte runderen, bijeen te houden en op te drijven. De gardian gebruiken een speciaal soort zadel. Ieder jaar is er een paardenfeest in Les Saintes-Maries-de-la-Mer. In vele plaatsen, zoals Beauvoisin, Calvisson en Congénies, demonstreren de gardian hun vaardigheden met paarden en stieren (taureau) tijdens de abrivado. Voor de course camarguaise, de niet-bloedige stierenvechten van de Provence en andere gebieden in Zuid-Frankrijk, worden de stieren door de straten vanaf de weide naar de arena begeleid door een groep ruiters die in een gesloten formatie rijdend de dieren de weg wijst. Lopende jongelingen proberen de stieren tot uitbreken te bewegen en hun moed te bewijzen door de dieren aan hun staart te trekken of door er vlak achteraan te rennen. De terugtocht vanaf de arena naar de weide wordt bandido genoemd. Het ras werd pas sinds 1968 erkend. In 1976 stelde de Franse overheid een aantal regels op voor het fokken van de paarden om de raszuiverheid te behouden. In 1978 werd een officieel stamboek opricht. In Engeland is er momenteel maar één boerderij waar met paarden van dit ras gefokt wordt. Deze boerderij is ook de thuisbasis van de 'British Camargue Horse Society', die het Camargue-ras in Engeland vertegenwoordigt.
Ik ben raimond 
