Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
De Ardenner is een koudbloed paardenras afkomstig uit de Ardennen, om precies te zijn het bergachtige gebied op de grens van België, Frankrijk en Luxemburg. De stokmaat van dit trekpaard ligt tussen de 150 en 160 centimeter voor merries en tussen de 150 en 162 centimeter voor hengsten. In Frankrijk worden soms hogere stokmaten toegelaten. Het ras komt voor in de kleuren bruin, bruinschimmel, grijs en vos, heel zelden ziet men ook zwart. De Ardenner, meestal Ardens trekpaard genoemd, stamt af van een groot koudbloedpaard, hier dankt hij dan ook zijn afmetingen aan. De Ardenner heeft veel invloed gehad op het Middeleeuwse oorlogspaard en is de voorvader van de meeste trekpaarden in Europa. De paarden die Julius Caesar beschreef in zijn Commentarii de Bello Gallico worden gezien als de voorgangers van het huidige Ardenner ras en men gaat ervan uit dat dit ras al minstens tweeduizend jaar wordt gefokt op de hoogvlakten van de Ardennen. In de legerafdeling cavalerie werden deze paarden onder het zadel en als lastdieren gebruikt. De Ardenners waren zó sterk dat alleen zij de veldtocht van Napoleon tegen Rusland overleefden. Na de oorlog werden ze gebruikt in bosbeheer en bosexploitatie. In de 19e eeuw werd dit paard zwaarder doordat het opnieuw gekruist werd met Brabanders. Er was toen veel behoefte aan zware trekpaarden. Vele paarden werden en worden gefokt voor de vleesindustrie. Tegenwoordig worden ze ook weer op beperkte schaal in de bosbouw en meer en meer als vrijetijdspaard gebruikt vanwege hun uitgebalanceerde, rustige karakter. Er zijn stamboeken in België, Frankrijk, Luxemburg en in Zweden. Het eerste stamboek (Studbook du Cheval de Trait Ardennais) dateert reeds uit de 19e eeuw. Het gewicht van een volwassen Ardenner met zijn massieve, sterke en gespierde lichaam kan variëren van 800 tot 1000 kg. Vleespaarden bereiken een nog hoger gewicht. Met zijn korte, gebogen nek en zijn enorme borstkas toont hij de kenmerken van een uitstekend trekpaard. Zijn lichaam is kort en vierkant. Zijn hoofd is recht of met een lichte ramsneus, dit geeft hem een vriendelijk uiterlijk. De achterhand is zwaar en de benen zijn zeer stevig, met veel behang. Vroeger werden de staarten van de meeste trekpaarden geblokstaart, ingekort tot één wervel, ook zo bij de Ardenners. Deze praktijk is sinds 2001 verboden in Europa en wordt alleen nog getolereerd wanneer daar medische redenen voor zijn. De Ardenner staat bekend als vriendelijk en gehoorzaam. Hij wordt daarom soms de 'vriendelijke reus' genoemd. De Ardenner is een werklustig en energiek paard. Een ander kenmerk van de Ardenner is zijn onvermoeibaarheid; hij kan urenlang bomen slepen in het bos en dagenlange tochten volhouden zonder uitgeput te raken. Voor een koudbloedras heeft dit paard verhoudingsgewijs veel temperament. Ondanks zijn zware lichaamsbouw zijn de stap en de draf energiek. Ardenners worden vaak gebruikt bij het verslepen van bomen op plekken waar voertuigen niet kunnen komen of te veel schade aan de kwetsbare bodem zouden veroorzaken. In enkele Belgische en Franse gemeenten worden ze uit ecologische overwegingen ingezet voor het onderhoud van parken en plantsoenen. Voor de mensport is dit een zeer geschikt paard. Onder het zadel kunnen ze een galoppade van meerdere kilometers volhouden. Vanwege hun zeer goedmoedige karakter zijn het ideale paarden voor de kinderboerderij en de hippotherapie. Het Ardens trekpaard is overigens vrijwel het enige paardenras in de Benelux dat ook uitsluitend voor zijn vlees wordt gefokt.
Yann Arthus-Bertrand (Parijs, 13 maart 1946) is een Franse fotograaf, journalist en ecoloog. Hij wordt geboren in een juweliersfamilie. Al vroeg toont hij interesse voor de natuur en dieren. In 1963 begint hij op 17-jarige leeftijd aan een filmcarrière: eerst als realisatie-assistent en later als acteur. Zo speelt hij naast Michèle Morgan in Dis-moi qui tuer van Étienne Périer in 1965 en in OSS 117 prend des vacances van Pierre Kalfon in 1970. Hij verlaat de filmwereld en start de dierentuin Saint-Augustin in het midden van Frankrijk. In 1976 trouwt hij op dertigjarige leeftijd en trekt met zijn echtgenote Anne naar Kenia. Daar verblijft hij in het nationaal Masai Mara Park waar hij gedurende drie jaar een leeuwenfamilie observeert. Dagelijks maakt hij foto's van deze leeuwenfamilie en ontdekt zo zijn passie voor de fotografie. Hij trekt geregeld de luchtballon in om de omgeving vanuit de lucht te verkennen en maakt zo zijn eerste luchtfoto's. In 1981 keert hij terug naar Frankrijk en publiceert het fotoboek Leeuwen in 1983 . Hij wordt journalist, reporter en fotograaf, gespecialiseerd in grote reportages rond de thema's sport, natuur, dieren en luchtfotografie. Deze foto's verkoopt hij aan National Geographic, Paris-Match en Géo. Hij verslaat 10 rally's van Parijs-Dakar, geeft jaarlijks een boek uit over het toernooi Roland-Garros en fotografeert de internationale landbouwsalon in Parijs. Hij maakt ook foto's van natuurliefhebbers met een visie zoals Diane Fossey en haar berggorilla's in Rwanda.
Eventing is een discipline in de paardensport waarbij de verschillende aspecten van de training aan bod komen. Het werd voorheen 'military' genoemd. De combinaties moeten een dressuurproef, een terreinproef en een springparcours rijden. De combinatie die de minste strafpunten behaalt over de drie onderdelen is de winnaar. Het meest spectaculair is de terreinproef (ook bekend als cross country). Deze wordt afgelegd in een natuurlijke omgeving zoals bos en weilanden. Tijdens de terreinproef dienen verschillende soorten hindernissen te worden overwonnen. Voorbeelden van hindernissen zijn: de waterbak, constructies met boomstammen, picknicktafels, op- en afsprongen en gaten. Een eventingwedstrijd kan over meerdere dagen verdeeld zijn. Dit is het meest gebruikelijk bij de zwaarste wedstrijden en alle internationale rubrieken. Voor en na de terreinproef worden de paarden gekeurd door een dierenarts. Hierbij wordt gecontroleerd of het paard goed loopt en of de conditie goed is. Indien dit niet het geval is volgt uitsluiting. Deze veterinaire keuring wordt bij alle klassen van de eventingsport gedaan. Een groot verschil met een gewoon springparcours is dat de hindernissen waarover het paard dient te springen vast zijn, er kunnen dus geen balken vallen. Dit is risicovol, een hindernis geeft niet mee en kan het paard verwonden. In de geschiedenis van de sport zijn voor paard en/of ruiter dodelijke ongelukken regelmatig voorgekomen. De wedstrijden worden daarom begeleid door dierenartsen en eerste hulp teams. Eventing is volgens de beoefenaars niet meer zo gevaarlijk als vroeger. Uiteraard zijn er risico's aan verbonden, maar door goede training en voldoende bescherming kan de kans op problemen verminderd worden. Bovendien wordt gebruikgemaakt van zogenoemde 'breekbomen' die breken als een paard deze hard raakt. De bomen breken dan precies in het midden en vallen recht naar beneden. Op deze manier kunnen ze niet tussen de benen van het paard meerollen. Omdat de bomen van kunststof en karton gemaakt zijn ontstaan er bij breuk geen scherpe delen die paard of ruiter kunnen verwonden. Het massieve karakter van de hindernissen heeft als voordeel dat een paardenlichaam bij aanraken gemakkelijker over een hindernis 'glijdt' en zich erop kan afzetten als dat nodig is. De moeilijkheidsgraad in de verschillende klassen wordt steeds vaker bereikt door de hindernissen technischer van aard te maken in plaats van hoger en breder. Een smal sprongetje is bijvoorbeeld na een scherpe bocht moeilijk aan te rijden; een paard dat onvoldoende onder controle is zal er al snel langs vliegen. De beste combinaties zullen op die wijze bovenaan komen zonder dat de kans verwondingen toeneemt. 'SGW' is de benaming voor de samengestelde wedstrijd op basisniveau, dat wil zeggen van de oefencross tot en met het Z. Daarboven praat men over eventing – vroeger military genoemd – en daarin zijn een aantal varianten. Deze wordt verreden op vier niveaus, aangegeven met sterren. Er zijn maar zes 4* wedstrijden per jaar, in Adelaide, Badminton, Kentucky (Lexington), Luhmühlen, Pau en Burghley. De klassieke eventing wedstrijd heet CC long en bestaat uit dressuur, de cross country en springen en wordt over drie dagen verreden. Na de dressuur op de eerste dag volgt de dag erna de cross country. Op de laatste dag is er na de verplichte veterinaire keuring nog een springparcours. Hierin wordt met name de fitheid en zorgvuldigheid van de paarden na de zware cross van de dag ervoor getoetst. Vroeger omvatte de tweede dag vier onderdelen, namelijk een wegparcours, een steeplechase, weer een wegparcours en een crosscountry. Het eerste wegparcours was bedoeld als een lichte opwarming voor de steeplechase. Ruiter en paard legden dan een aantal kilometers in draf en galop af over een vast parcours dat geen hindernissen bevat. In de steeplechase werd in een zeer hoog tempo (zo rond de 40 km/uur) een aantal heggen gesprongen, waarna opnieuw een wegparcours in een lager tempo volgde om op adem te komen. Na het tweede wegparcours hadden ruiter en paard 10 minuten verplichte rust, waarna de crosscountry volgde. Om veiligheidsredenen is besloten alleen de cross country te verrijden op de tweede dag. In 2005 is in Burghley de laatste CCI 4* long verreden, vanaf 2006 zullen de 4 sterren wedstrijden en de internationale kampioenschappen volgens het 'short format' worden verreden. Dit lijkt zeer sterk op de hierboven beschreven CC long, alleen vervallen de wegparcoursen en de steeplechase. Deze twee varianten staan in het Engels bekend als Three Day Events. Vaak gebruikt men ook de afkorting CCI, dan is het een internationale wedstrijd. Dit doet meer denken aan de SGW maar dan op internationaal niveau. Het springen vindt voor de cross en op dezelfde dag plaats, en er zijn geen wegparcoursen. Dit staat bekend als International One Day Event. Om voor het eerst aan een officiële B cross mee te mogen doen, moet een ruiter zelf ten minste één winstpunt in het B springen hebben gehaald. Als men L of hoger springt, kun men ook meteen L sgw starten. Bij de pony's mag dat al als de ruiter B+4 springen is. Als er al eerder SGW is gestart en daarmee minstens een winstpunt in het L klassement is behaald mag men met ieder volgend paard direct SGW starten, naar keuze in het B of L klassement. Pony’s moeten ten minste vier jaar oud zijn, ook bij paarden geldt een minimumleeftijd van vier jaar (startgerechtigd na 1 augustus) voor het B en L, vijf jaar voor het M en zes jaar voor de Z en ZZ klasse. Deelnemers bij de pony's mogen starten in alle SGW klassen vanaf de dag waarop hij/zij acht jaar wordt, tot en met 31 december van het jaar waarin de achttienjarige leeftijd bereikt wordt. Voor deelnemers bij de paarden geldt een minimumleeftijd van twaalf jaar voor het B en L, dertien jaar voor het M en zeventien jaar voor het Z en ZZ. Voor een oefencross zijn geen formele eisen; dat is afhankelijk van de organiserende vereniging.
De Engelse volbloed is een van oorsprong Brits paardenras. In het Engels wordt dit ras de 'Thoroughbred' genoemd. Thoroughbred is afgeleid van de Engelse woorden thorough, dat “door en door” of “volledig” betekent en bred dat hier "gefokt" betekent. Net als het Nederlandse voorvoegsel vol- verwijst het eerste deel van de Engelse naam naar de zorgvuldigheid en zuiverheid van het fokprogramma van de volbloed. Deze volbloed is enkele eeuwen geleden ontstaan in Engeland. Daar werden, in de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw drie hengsten uitgekozen die aan de wieg zouden komen te staan van de volbloed: Darley Arabian, een Arabier; Godolphin Barb, een Berber, en Byerley Turk, een Turks paard (of Turkoman) dat waarschijnlijk als oorlogsbuit was buitgemaakt op Ottomaanse troepen en meegevoerd naar Engeland. Deze hengsten werden gekruist met de snelste merries met als doel de snelste paarden te fokken voor de wedrennen, die vanaf die tijd tot op heden zeer populair waren. Het fokmateriaal voor het ras werd voornamelijk geselecteerd op snelheid; het uiterlijk was van ondergeschikt belang en men vindt dan ook meerdere variaties binnen het ras, wat betreft kleur en exterieur. De Engelse volbloed is een sierlijk gebouwd paard met een krachtig en gespierd lichaam. Het heeft een hoge schoft met een schuine schouder en een zachte dunne vacht. Andere kenmerken zijn afhankelijk van het doel waarvoor het gefokt is: rijpaarden zijn lichter gebouwd, renpaarden zijn compact en gespierd. Over het algemeen zijn het grote, ruime paarden. De schofthoogte varieert tussen 1,50m en 1,85m. Het profiel van het hoofd is gewoonlijk recht, in tegenstelling tot de Arabische volbloed. De volbloed staat bekend om zijn gevoeligheid en onbegrensde werklust. Door zijn grote levendigheid kan het paard soms nerveus en gevoelig overkomen. De volbloed wordt gezien als een zeer intelligent paard. Ook bezitten deze paarden een groot uithoudingsvermogen en zijn ze zeer actief, moedig en bijna onverschrokken. De Engelse Volbloed is een paardenras dat overal bekendstaat om zijn snelheid. De volbloed staat duidelijk op nummer één als het gaat om het snelste ras ter wereld. Men komt deze paarden dan ook voornamelijk tegen op de renbaan. Een Engelse volbloed op topsnelheid kan sneller dan zestig kilometer per uur galopperen. Deze paarden zijn echter ook zeer geschikt voor andere takken van de paardensport, zo ziet men ze in gebruik als jachtpaard, en in de eventing. Door zijn werklustige karakter is de volbloed eigenlijk in elke tak van de paardensport inzetbaar, maar vooral in takken van deze sport waarbij de snelheid en het uithoudingsvermogen van belang zijn, zijn Engelse volbloeden vaak uitblinkers. Tegenwoordig worden Engelse volbloeden ook gebruikt voor endurance en dressuur. Bij verschillende sportpaardenstamboeken zoals onder andere het KWPN worden de laatste jaren steeds meer volbloeden gebruikt om gewenste eigenschappen als snelheid, prestatiedrang en uithoudingsvermogen te vererven. In de stamboekpapieren worden volbloeden aangeduid met 'xx' achter hun naam. Paarden met een percentage volbloed presteren vaak heel goed op hoog niveau in de paardensport. Veel paarden in de Grand Prix', het hoogste niveau zowel bij het springen als de dressuur, hebben een ruim percentage volbloed in hun afstamming. Om het ras gezond te houden wordt bij de volbloedfokkerij bijna alleen maar met natuurlijke dekking gewerkt. Als dit niet lukt, dan is het paard niet gezond genoeg, zo is de redenering en daarom mogen alleen paarden uit natuurlijke dekking op de renbaan starten.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Als je iets wilt pakken, moet je het heel even loslaten. Als je iets wilt loslaten, moet je het heel even pakken.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:De prettigste mensen zijn mannen met een toekomst en vrouwen met een verleden. I like men who have a future and women who have a past.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Alle vrouwen worden als hun moeders. Dat is hun tragedie. Geen man wordt het. Dat is zijn tragedie. All women become like their mothers. That is their tragedy. No man does. That's his.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Vrouwen zijn er om lief te hebben en niet om begrepen te worden. Women are meant to be loved, not to be understood.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen) Tags:De echtgenoten van heel mooie vrouwen behoren tot de misdadigersklasse. The husbands of very beautiful women belong to the criminal classes.
Het Belgisch Warmbloedpaard (BWP) is een sportpaard dat geregistreerd wordt door de Vzw Belgisch Warmbloed Paard. Het is een jong, maar toch zeer succesvol paardenras dat ontstond uit kruisingen van diverse andere Europese paardenrassen. Het Belgisch Warmbloedpaard is uniek in Europa omdat het niet stoelt op een oud inlands ras. Het stamboek kwam voort uit de Landelijke Ruiterij die in 1937 in Boezinge werd gesticht door kanunnik De Mey. Men stelde vast dat er een behoefte was aan een geschikt sportpaard voor de landelijke ruiters. Het stamboek werd twintig jaar later, in 1955, opgericht onder de naam 'vzw Nationale Fokvereniging van het Landbouwrijpaard'. Voordien werden de tornooien gereden met gewone trekpaarden omdat het in België tot 1954 verboden was om landbouwrijpaarden te veredelen om rijpaarden te fokken waarmee ook in het weekend kon worden gereden. Door het opheffen van het verbod werd de weg vrijgemaakt voor een veelzijdiger recreatiepaard. De naam 'landbouwrijpaard' verdween en werd vervangen door 'Belgisch Warmbloed Paard'. Vandaag de dag staat dit paard wereldwijd bekend als BWP. De eerste BWP-fokkers moesten vanaf het nulpunt beginnen, er was geen traditie in het fokken van een typisch warmbloed rijpaard en misschien ligt hierin wel de sleutel tot het grote succes van BWP. Men was vrij om buiten de grenzen te zoeken naar het allerbeste genetische materiaal om te komen tot een superieur sportpaard. Men probeerde aanvankelijk de fokkerij te starten met warmbloedpaarden uit Gelderland (Gelders paard), Normandië en Hannover (Hannoveraan). Uit Hannover haalden de gebroeders Deuss eerst de hengst Flügel, later Lugano. Marcel Van Dijck importeerde de driejarige Holsteiner-hengst Codex. Deze smeltkroes van de belangrijkste Europese bloedlijnen met een bestand van amper enkele duizenden fokmerries staat nu al decennialang garant voor paarden waar sportruiters naar op zoek zijn. Het stamboek is gevestigd in Oud-Heverlee. In Noord-Amerika bevindt zich ook een stamboek dat de BWP registreert. Een vergelijkbaar stamboek voor warmbloedpaarden in België is Stud-Book sBs. Dit stamboek registreert de meeste warmbloedpaarden in het zuiden van België en heeft een vergelijkbare geschiedenis. Omdat het een open stamboek betreft, waar paarden eerder op grond van hun prestaties dan op grond van hun uiterlijke kenmerken of afkomst worden toegelaten, is het moeilijk algemene raskenmerken te noemen. Het meest opvallende kenmerk is: geschiktheid voor de internationale topsport. Alle kleuren zijn toegestaan. Er is een strenge selectie op gezondheid en vitaliteit. Het karakter dient evenwichtig te zijn zodat de paarden zowel door vrijetijdsruiters als door professionele sporters te gebruiken zijn. Het ras is zeer vergelijkbaar met KWPN. In de World Breeding Federation for Sporthorses is het BWP niet meer weg te denken uit de eerste gelederen van het klassement. Uit de BWP-lijnen zijn veel wereldpaarden geboren die de faam van het Belgische Warmbloed Paard steeds weer hebben bevestigd op de grootste internationale concoursen. Ook lang na hun sportcarrière blijven deze toppers hun genen doorgeven aan nieuwe generaties BWP’ers. Hoewel het stamboek van het Belgisch Warmbloed Paard tot kleinste van de warmbloedstamboeken behoort, staat BWP in het klassement van deze stamboeken in de internationale top vijf. BWP-paarden vindt men in alle disciplines van de paardensport. De eigen en de door BWP goedgekeurde hengsten doen het uitzonderlijk goed in de internationale sport. In de top van de springsport overtreffen de BWP-hengsten de dekhengsten van vele andere stamboeken. Voorbeeld van een zeer succesvolle BWP hengst is Darco (1980-2006). Hij behaalde tussen 1988 en 1993 een indrukwekkende reeks overwinningen met als ruiter Ludo Philippaerts en leeft voort in zijn grote schare van nakomelingen.
Ik ben raimond 
