Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
De Camargue is een oud paardenras dat voorkomt in de Camargue in Zuid-Frankrijk. Al eeuwen, mogelijk zelfs duizenden jaren, leven deze kleine paarden in halfwilde kuddes in het drasland van de Rhônedelta. Daar hebben ze het uithoudingsvermogen en de wendbaarheid ontwikkeld waar ze vandaag de dag om dag bekendstaan.Camargue paarden zijn meestal grijs: bij hun geboorte zijn ze zwart, vos of (donker)bruin maar hun vacht wordt steeds lichter als ze ouder worden tot ze uiteindelijk lichtgrijs of wit zijn. Het zijn kleine paarden. De stokmaat ligt tussen 130 en 150 centimeter. Ondanks hun kleine formaat zijn ze sterk genoeg om een volwassen persoon te dragen. Ze hebben een korte nek, diepe borst, compact lichaam, sterke benen en volle manen. Eveneens kenmerkend zijn de kleine oren in verhouding tot het hoofd. De Camargue paarden hebben een kalm karakter en een goede cowsense. Hun goede wendbaarheid en uithoudingsvermogen maken de paarden geschikt voor werk met koeien, dressuur en het rijden over lange afstanden De paarden uit de Camargue werden zeer gewaardeerd door de Kelten en en ook door de Romeinen die achtereenvolgens het gebied veroverden. Men veronderstelt dat door de Moorse bezetting van Zuid-Frankrijk in de achtste eeuw het genetisch materiaal van Berbers van invloed was op het ras. De Camargue werd vermoedelijk in het verleden al vaak gekruist met andere rassen. De Spaanse Jaca Navarra was vermoedelijk een kruising tussen een Camargue en een Keltische pony. Ook rassen als het Chileens paard en de Criollo vertonen op sommige punten verwantschap met de Camargue. Camargue paarden worden gebruikt door de veehoeders van de Camargue, de gardian. Deze veedrijvers gebruiken een lange stok met een drietand om hun kudde (manade), bestaande uit zwarte runderen, bijeen te houden en op te drijven. De gardian gebruiken een speciaal soort zadel. Ieder jaar is er een paardenfeest in Les Saintes-Maries-de-la-Mer. In vele plaatsen, zoals Beauvoisin, Calvisson en Congénies, demonstreren de gardian hun vaardigheden met paarden en stieren (taureau) tijdens de abrivado. Voor de course camarguaise, de niet-bloedige stierenvechten van de Provence en andere gebieden in Zuid-Frankrijk, worden de stieren door de straten vanaf de weide naar de arena begeleid door een groep ruiters die in een gesloten formatie rijdend de dieren de weg wijst. Lopende jongelingen proberen de stieren tot uitbreken te bewegen en hun moed te bewijzen door de dieren aan hun staart te trekken of door er vlak achteraan te rennen. De terugtocht vanaf de arena naar de weide wordt bandido genoemd. Het ras werd pas sinds 1968 erkend. In 1976 stelde de Franse overheid een aantal regels op voor het fokken van de paarden om de raszuiverheid te behouden. In 1978 werd een officieel stamboek opricht. In Engeland is er momenteel maar één boerderij waar met paarden van dit ras gefokt wordt. Deze boerderij is ook de thuisbasis van de 'British Camargue Horse Society', die het Camargue-ras in Engeland vertegenwoordigt.
Mennen is in het algemeen het rijden met paard en wagen (een "aanspanning"). Tot de opkomst van de vrachtwagen was dit een belangrijk vervoermiddel, zowel voor goederen als personen. Tegenwoordig is het rijden met aangespannen wagens vooral een hobby, hoewel er bij biologische boeren in toenemende mate belangstelling is voor het gebruik van paarden in hun bedrijf. Er bestaan verschillende namen voor de persoon die de aanspanning bestuurt, zoals koetsier, voerman en menner. De koetsier zit rechts op de bok van de koets. De uitrusting van een koetsier bestaat uit handschoenen, een schort, een hoofddeksel en een lange zweep. Vele moderne koetsiers rijden volgens het systeem dat door Benno von Achenbach ontwikkeld werd. Er bestaan opleidingen tot koetsier en er bestaat een koetsiersbewijs, dat men kan verkrijgen door een examen af te leggen. Dit koetsiersbewijs heeft in België geen juridische waarde; het is niet verboden om zonder bewijs de weg op te gaan. In Nederland is dit slechts in bossen in vijf verschillende gemeenten verplicht. De assistent van de koetsier, de 'hulpkoetsier' die de koetsier helpt door bijvoorbeeld tijdens het halthouden van de bok af te gaan en vooraan bij de paarden te gaan staan, wordt een "groom" genoemd. De groom opent ook de deuren van de koets voor de gasten die willen in- of uitstappen. Verder kan de groom het paardentuig controleren en ervoor zorgen dat alles zit zoals het bedoeld is. De groom zit meestal links naast de koetsier op de bok van de koets. Bij wedstrijden in de mensport staat hij meestal achter op de marathonwagen. Bij het mennen zijn de paarden met het rijtuig verbonden door middel van strengen en andere riemen die tot het paardentuig behoren. De menner of koetsier bestuurt de aanspanning door middel van de leidsels, die zijn verbonden met het bit in de mond van het paard (vaak ook "stang" genoemd) of de paarden. Verder gebruiken koetsiers hun stem en de zweep om de paarden aanwijzingen te geven. Het geheel van koets, koetsier en paard(en) wordt een "aanspanning" genoemd. Er kunnen één of meerdere paarden voor een rijtuig worden gespannen. Bij één aangespannen paard spreekt men van een enkelspan. Twee paarden naast elkaar wordt tweespan of dubbelspan genoemd. Twee paarden achter elkaar noemt men een tandem. Ook gebruikelijk is een vierspan, met twee voorpaarden en twee achterpaarden. Andere manieren van inspannen zijn minder gebruikelijk, zoals drie paarden achter elkaar (randem) of naast elkaar (trojka). Ook probeert men wel, bijvoorbeeld om de vaardigheid van de menner te bewijzen, zo veel mogelijk paarden voor een wagen te spannen. Een tuigpaard is een krachtig gebouwd paard dat door zijn ruime gangen en door zijn rustige en betrouwbare karakter zeer geschikt is voor gebruik 'in het tuig'. Tuigpaarden zijn veelal warmbloedpaarden en hebben een ruime stap en draf. Sommige typische tuigpaardrassen hebben bijzonder hoge knieactie zoals Hackney's. Nederlandse paardenrassen in die traditioneel als tuigpaarden gebruikt werden zijn Gelders paard, Groninger paard en Fries paard. Tot de Duitse tuigpaarden behoren de Alt-Oldenburger en de Oost-Fries. Tuigpaarden worden meestal gereden met oogklepppen. In de paardenhandel spreekt men soms van paard dat wel of niet 'betuigd' is, hiermee kan men zowel bedoelen 'getraind onder het zadel' (bereden) als 'getraind in het tuig' (voor de kar). Trekpaarden zijn zwaar gebouwde koudbloedpaarden die zeer geschikt zijn voor landbouwwerkzaamheden zoals het trekken van ploegen en oogstwagens. Ook worden zij gebruikt als sleeppaarden in de bosbouw. Voorbeelden van trekpaarden in de Benelux zijn het Nederlands trekpaard, het Belgisch trekpaard en de Ardenner. Voor deze paarden worden soms speciale trekwedstrijden georganiseerd. Hoewel vele menners vooral recreatief rijden zijn er diverse mogelijkheden voor competitie: aangespannen sport, ook wel tuigpaardensport genoemd; hierbij gaat het om de schoonheid van de bewegingen van het paard, (de 'actie' van het paard) sleep en trekwedstrijden met trekpaarden authentiek gerij, waarbij met antieke rijtuigen wordt gereden in bijpassende stijlgetrouwe kledij, soms gejureerd als concours d'elegance. drafsport snelheidssport, wordt met sulky's beoefend op een drafrenbaan mensport een internationaal beoefende sport met de onderdelen dressuur, vaardigheid en marathon; wordt beoefend met enkel-, dubbel-, of vierspan.
Een pinto is paard met een bontgekleurde vacht. Het type is ontstaan in de Verenigde Staten en heeft sinds 1941 een eigen stamboek, de Pinto Horse Association. De benaming 'pinto' is afkomstig van het Spaanse woord pintado. Dit betekent 'geverfd'. Deze paarden stammen af van gevlekte paarden van indianen in Noord-Amerika. Pintos zijn over het algemeen vriendelijk en leergierig. De paarden worden gebruikt als algemeen rijpaard en voor dressuur, springen en westernrijden. Stevige, krachtige bouw Korte, dunne staart Sterke rug
Galop is een snelle asymmetrische gang van viervoetigen als het paard, hond en jachtluipaard. De gang is asymmetrisch omdat niet alle ledematen in dezelfde mate worden gebruikt en omdat deze asymmetrisch is, is er een verschil tussen een linker-, rechter- en kruisgalop. Er zijn verschillende vormen van galop: transversale galop of rengalop (transverse gallop of diagonal gallop) handgalop of korte galop (canter) draaiende galop (rotatory gallop of lateral gallop) gestrekte galop (bound) spronggalop (half-bound) De meeste diersoorten met een galop gebruiken slechts een van de vormen daarvan, afhankelijk van omgevings-, morfometrische en biomechanische factoren. Een kleiner aantal gebruikt er meerdere, afhankelijk van de vereiste snelheid. Dieren met een transversale galop hebben over het algemeen grote en langere ledematen, terwijl bij roterende galop de uitslag van de ledematen veel groter is. Alberto Minetti heeft de galop beschreven als opgetelde vorm van twee tweevoetige huppelende gangen Bij modellen waarbij de elasticiteit van de rug buiten beschouwing wordt gelaten, is de efficiëntie van de galop lager dan andere gangen, ook bij hogere snelheid. De lange rugspier longissimus thoracis speelt echter een belangrijke rol bij de galop, waarbij de aponeurosis van deze spier elastische energie opslaat, zodat de wervelkolom als een veersysteem werkt. Aangezien de benen sneller naar achteren bewegen dan naar voren, kan dit alleen werken doordat de elastische energie van het ene been via de aponeurosis wordt overgedragen aan het andere been. Hierdoor kan een groot deel van de anders verloren gegane inwendige kinetische energie (IKE) worden teruggewonnen en dit maakt deze gang bij hogere snelheid de meest efficiënte. De transversale galop is de natuurlijke galop van paarden en is een viertakt of viertelgang. Bij een rechtergalop wordt eerst de linkerachtervoet neergezet, gevolgd door de rechterachtervoet, de linkervoorvoet en de rechtervoorvoet, waarna een zweefmoment volgt. De rechtervoorvoet maakt daarbij voor de afzet een langere stap, terwijl de linkerachtervoet de landing maakt. De rechterachtervoet levert de meeste kracht voor de afzet. Het is de snelste gang die ook op de renbaan wordt gebruikt, maar kost zeer veel energie. De handgalop is een drietelgang die hetzelfde patroon volgt als de rengalop, maar hierbij worden bij een rechtergalop de rechterachtervoet en de linkervoorvoet tegelijkertijd neergezet. Deze gang wordt wel op de rijbaan gebruikt De draaiende galop is een viertelgang en is de natuurlijke galop van carnivoren, knaagdieren, varkens en kleine hoefdieren, met het jachtluipaard en de greyhound als bekendste vertegenwoordigers. Het patroon is gelijk aan de rengalop, maar kent twee zweefmomenten. Ook na het afzetten met de achterbenen volgt hierbij een zweefmoment. De relatieve stap van het jachtluipaard is tweemaal zo groot als die van het paard en daarmee is deze galop de snelste van alle, maar kost ook de meeste energie. Zowel jachtluipaard als antilope maken gebruik van de draaiende galop, waarbij de antilope in het voordeel is met langere ledematen. Carnivoren verlengen hun stappen echter door hun flexibelere romp, zodat de achterbenen ver voor de afzet van de voorbenen neer kunnen komen. Bij de gestrekte galop bewegen achterbenen tegelijkertijd en de voorbenen tegelijkertijd, bij de spronggalop komen de voorbenen na elkaar neer. Onder meer konijnen, hazen en andere kleine zoogdieren maken hier gebruik van. De keuze voor een bepaalde gang is niet alleen afhankelijk van snelheid, helling en terreinstructuur, maar ook van de anatomie en fysiologie van een soort. Wat betreft anatomie zijn lichaamsmassa, de relatieve lengte van de ledematen en de hoek die ze maken en de hoogte-lengteverhouding bepalend voor het type galop. Dit resulteert onder meer in verschillende keuzes bij de roofdieren hyena's, katachtigen en hondachtigen. Dat verwante soorten een vergelijkbare gang gebruiken, lijkt vooral te wijten aan morfologische en ecologische factoren en is niet zozeer fylogenetisch bepaald. Zo gebruiken de rode vos en de poolvos elk een andere galop door een andere omgeving. Hyena's hebben een lange nek en lange voorpoten en gebruiken de transversale galop. Hondachtigen zijn voor de jacht afhankelijk van zowel snelheid als uithoudingsvermogen en wisselen de galop afhankelijk van de snelheid af. Katachtigen besluipen hun prooi vooral en maken gebruik van de draaiende galop.
De hoofd- en staatsstoeterij Marbach is de staatsstoeterij van de deelstaat Baden-Württemberg , die ook een van de vier overgebleven hoofdstoeltjes in Duitsland is. De stoeterij wordt geëxploiteerd als een staatsinstelling van het ministerie voor plattelandsgebieden en consumentenbescherming Baden-Württemberg . Het is gelegen in het district Reutlingen in het district Marbach aan de Lauter in de gemeente Gomadingen . De hoofd- en staatsstoeterij (HUL) in Marbach omvat ook de stoeterij in Offenhausen en het Fohlenhof in St. Johann . De stoeterij heeft een eeuwenoude traditie in Württemberg . In 1491 richtte graaf Eberhard een stoeterij op in Bart in Oberfeld bij Marbach. Naast dieren die afkomstig waren van zijn stoeterij Einsiedel in de buurt van Tübingen , die in 1460 werd geopend, huurde hij ook paarden in die naar het Heilige Land waren gebracht door bedevaarten of die waren geïmporteerd uit Hongarije, Bohemen, Transsylvanië, Turkije en Holstein. In het midden van de 16e eeuw werd het hoofdkantoor van de hengst verplaatst naar Marbach. Paardenfokkerij in Marbach werd voor het eerst genoemd in 1554. Vanaf 1590 werden ook muilezels gefokt naast paarden, die werden gebruikt als trekdieren in de hertogelijke stallen en in de kinderdagverblijven. Reeds onder hertog Christoph von Württemberg (1550-1568) begon de expansie van Marbach tot een statige stoeterij; In 1590 stelde Duke Ludwig fokdoelen in voor de rijpaarden die in Marbach werden gefokt. Hij had Andalusische, Engelse en Berberhengsten gekocht. De Dertigjarige Oorlog was echter een enorme tegenslag. Door een paardenbelasting, die 7820 gulden opleverde, kon de hertog na deze oorlog weer een voorraad hengsten financieren. De dieren werden gekocht in Lippe, Friesland, Holstein en Denemarken. Zo begon het fokken van efficiënte en veeleisende paarden voor de landbouw, waaruit het ras van het warmbloed van Württemberg zich in de loop van 200 jaar ontwikkelde. In 1687 werd de eerste "Wirtembergische Gestüttsordnung" van de Stud-directeur Lewin Freiherr von Kniestedt van kracht, die de ontwikkeling van dit ras moest bevorderen. Alleen hengsten goedgekeurd door de Oberstallmeister in Marbach mochten voor de fokkerij worden gebruikt. De vergunning is nog steeds een voorwaarde voor toelating tot de fokkerij; Prestatiebewijzen worden echter niet langer geleverd in het dagelijkse werk in het veld, maar als onderdeel van de 100-daagse Marbach-hengstenprestatietest. n 1817 groeide Marbach op tot de staatskudde van het koninkrijk Württemberg . De stoeterijen Offenhausen, St. Johann en Güterstein werden bekroond. De gebouwenvoorraad komt nog grotendeels overeen met die van de 19e eeuw. In 1816 kwam de eerste echte Arabische merrie vanuit Württemberg naar Württemberg. Haar naam was Murana I. Koning Wilhelm I , die de merrie-fontein in de stoeterij herdenkt, richtte samen met haar een eigen stoeterij op in Weil bei Esslingen. Dit was de eerste dekreu met raszuivere Arabieren buiten het oosten. De nakomelingen van Murana leven vandaag in de Arabische groep van hoofd- en staatskudde Marbach. Met de hulp van zijn vrouw Katharina kon Wilhelm I verdere zuiverbloedige Arabieren introduceren. Bairactar , het favoriete paard van Wilhelm, werd gefokt tot 1838. Bairactar werd een postzegelhengst van de Arabische fokkerij in Württemberg. Zijn skelet werd voorbereid na zijn dood en werd aanvankelijk bewaard in Hohenheim . Vandaag is het in het Stoeterijmuseum in Offenhausen. Wilhelm I had een testament opgesteld dat zijn Arabische fokkerij nooit zou worden opgelost. Zijn achterkleindochter Pauline zu Wied kon de stoeterij echter niet zelfstandig voortzetten na de Grote Depressie en droeg de Arabische fokkerij over aan de hoofd- en staatsstoeterij in 1932. Onder de uitstekende en bekendste Arabische hengsten van dit ras na Bairactar bevonden zich Hadban Enzahi , die een gedenkteken op de stoeterij heeft, en Gharib . In 2005 is een herstelplan opgesteld om de belangrijkste en landelijke stoeterijen, die worden geplaagd door tekorten, te beschermen tegen privatisering. Als onderdeel van deze bezuinigingsmaatregelen werden de meeste van de 20 buitendekstations gesloten en gedeeltelijk vervangen door adviescentra. Er is een inseminatiestation in Offenhausen dat wereldwijd sperma van Marbach-hengsten verstuurt. Er was ook meer aandacht voor toeristische marketing van het bedrijf en een intensiever gebruik van paarden in de sport. In augustus 2017 brandde een monumentale hal van de stoeterij in St. Johann af. Het graan opgeslagen in de hal vloog in brand vanwege een onbekende oorzaak. De brand veroorzaakte een geschatte schade van 2 miljoen euro, mensen en dieren werden niet geschaad. [3] De stoeterij is een belangrijk contactpunt voor paardenfokkers en ruiters , en de Arabische fokkerij is daar heel bekend. De grijze hengst Hadban Enzahi, gefokt in Egypte, was een stijl die bepalend was voor de volbloed Arabische fokkerij van de fokkerij. De jaarlijkse hengstenparade is een internationaal bekende attractie. Hengsten en merries van verschillende rassen worden hier gepresenteerd tijdens twee weekenden in september / oktober. Er zijn ongeveer 520 tot 600 paarden in Marbach. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het fokken van het Warmbloed met de Trakehner- hengst Julmond , die met de grote trek naar West-Duitsland was gekomen, overgeschakeld van een zwaar werkpaard dat niet langer nodig was naar een modern rijpaard. Het merk is een hertengewei paal . Met het Zwarte Woud koudbloed zorgt men ook voor het fokken van werkpaarden b.v. B. voor bosbouw.
Ik ben raimond 
