Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
De Mustang is een bekend ras van sterke, rondzwervende paarden die vooral te vinden zijn in het Westen van Noord-Amerika. De eerste voorouders van het ras werden in Amerika ingevoerd door de Spaanse en Portugese conquistadores (veroveraars). Met mustangs duidt men in de pers en in dagelijks taalgebruik vaak 'wilde paarden' aan. Maar het gaat hier in feite om verwilderde gebruikspaarden, omdat alle in het wild rondzwervende paarden in Amerika afstammen van paarden die oorspronkelijk gedomesticeerd waren. Vandaag de dag is het enige paard dat algemeen als een echt wild paard wordt beschouwd het przewalskipaard, dat uit Centraal-Azië afkomstig is en dat in feite als wild paardenras in de gobiregio ook een 'reconstructie' is, met uitsluitend voorouders afkomstig uit westerse dierentuinen. In een ver verleden waren er al paarden in Noord-Amerika. Dit is gebleken uit fossiele skeletten, maar sinds de laatste IJstijd, ongeveer 10.000 jaar geleden zijn deze paarden uitgestorven. Hierdoor waren er geen paarden meer op het Amerikaanse continent tot de komst van de Conquistadores eind 15e eeuw en begin 16e eeuw. Sommige theoretici beschouwen daarom de mustang in Amerika als een geherintroduceerde diersoort die van nature in het ecosysteem thuishoort. Eerste mustangs De eerste mustangs stamden af van Spaanse paarden die door Conquistadores rond de 16de eeuw zijn ingevoerd in Mexico. Het grootste deel van deze paarden was afkomstig van rassen als Andalusiër, Arabisch volbloed en Berber. Sommige van deze paarden ontsnapten of werden losgelaten. Soms wellicht ook geruild met of gestolen door Indianen en zo raakten ze snel verspreid over het westelijk gedeelte van Noord-Amerika. Er zijn aanwijzingen dat de inheemse stammen verscheidene oeroude mythen over paarden kenden. Sommige Indianen beweerden dat 'het gras zich de paarden herinnerde.' De Indianen gingen al snel het paard gebruiken voor transportdoeleinden. Het verving de hond als trekdier en verbeterde als rijdier de kans op succes in gevechten, handel en jacht, in het bijzonder de jacht op bizons. Sommige stammen begonnen speciale paarden te fokken. De beste paardenfokkers waren de leden van de Comanche en Shoshoni stammen. De Nez Perce waren bijzonder goede fokkers en ontwikkelden een van de eerste echte Amerikaanse rassen: de Appaloosa. Gedurende het hele koloniale tijdperk tot en met de westelijke uitbreiding van de Verenigde Staten in de 19e eeuw werden paarden door ontdekkingsreizigers, handelaren en kolonisten naar Amerika geïmporteerd en werden nakomelingen vrijgelaten of wisten te ontsnappen. Zo vulden ze de genenpool van de kuddes die van Spaanse afkomst waren aan. Het kwam voor dat veehouders in de westelijke gebieden in de winter hun paarden loslieten en voor zichzelf lieten zorgen en dan in de lente die paarden of gelijkwaardige mustangs terugvingen. Sommige veehouders probeerden ook de eigenschappen van de wilde paarden te "verbeteren" door de dominante hengst te elimineren en te vervangen door dieren van hun eigen voorkeur. In sommige gevallen hielp dit inteelt te voorkomen, vooral in gebieden waar de kuddes genetisch geïsoleerd konden raken tijdens periodes van grote droogte. Op andere plaatsen werden gedomesticeerde paarden in de kudde geplaatst die niet geschikt waren voor het leven op de prairie, zoals rassen van zware trekpaarden. Dit leidde tot een dramatische teruggang van de populaties en een daling van kwaliteit onder de dieren die erin slaagden te overleven. Aan het begin van de 20e eeuw had Noord-Amerika volgens schatting nog twee miljoen rondzwervende paarden. Mustangs werden bij tijden nog gezien als een goede buit. Ze konden zelf gebruikt worden of verkocht (vooral aan het leger) of geslacht om als voeding te dienen, vooral voor huisdieren. De paarden waren later niet meer in trek als rijdier en hadden geringe handelswaarde. Het omstreden mustanging (mustangs vermoorden) werd verfilmd in The Misfits van John Huston. Dit soort misbruik, waaronder de jacht vanuit vliegtuigen en gebruik van gif leidde in 1959 tot de eerste federale wet ter bescherming van de rondzwervende paarden. Deze wet werd later samengevoegd met de Wet voor de Bescherming van het Wilde Rondzwervende Paard en de Burro (verwilderde ezel) van 1971. Het Amerikaanse Congres omschreef daarin de wilde paarden als "levende symbolen van de geschiedenis en de pioniersgeest van het Westen die tot de verscheidenheid van de levende wezens in dit land bijdragen en het leven van het Amerikaanse volk verrijken". De mustang is een heterogeen ras met diverse ondersoorten. Rassen waarvan beweerd wordt dat zij nog sterk op de originele Iberische voorouders lijken zijn de Spanish Mustang, de Kiger-Mustang en de Pryor Mountain Mustang. Het Engelse woord mustang is afgeleid van het Mexicaans-Spaanse woord mestengo dat komt van het Spaanse mesteño (gemengd ras). Dit betekende ook 'dier zonder bezitter' en werd de algemene aanduiding voor de in vrijheid levende paarden. Vanwege de symboolkracht van het wilde paard uit het westen van Amerika met eigenschappen als vrijheid, onafhankelijkheid, bevalligheid, kracht en snelheid werd de naam 'mustang' populair als merknaam voor bijvoorbeeld motorfietsen, auto's (de Ford Mustang) en vliegtuigen en als mascotte van verenigingen. De uitdrukking 'mustang' verwijst in het Amerikaanse leger naar een officier die (oorspronkelijk) als dienstplichtige (dus niet als beroepsmilitair met een dure opleiding) is toegetreden en dus voornamelijk op basis van zijn eigen prestaties promotie heeft gemaakt en helemaal onderaan de rangorde is begonnen. Ze zijn over het algemeen ouder en ervarener dan officieren die van de militaire academie komen. Hoewel mustangs vrijwel nooit de generaalsrang bereiken zijn er voorbeelden bekend van mustangs die het tot majoor of kolonel hebben geschopt.
De lipizzaner is een warmbloedpaardenras dat zijn oorsprong kent in de Habsburgse keizerlijke hofstoeterij "Lippiza" (1580-1915), thans bekend als Lipica (bij Se¸ana) in het huidige Slovenië. De lipizzaner paarden zijn meestal schimmel (als veulen donker geboren, maar na verloop van jaren wit wordend). Naast schimmels komen ook de kleuren bruin, donkerbruin en zwart voor, incidenteel vos en valk. Het hoofd is uitdrukkingsvol, met grote sprekende ogen. De neuslijn is subconvex (een licht bollende ramsneus) De stokmaat ligt in de praktijk tussen de 148 en 162 centimeter, de rassenstandaard is tussen 155 en 158 centimeter. De hals is vrij hoog aangezet en geeft een trotse indruk. Het lichaam kent een vloeiende bovenlijn, met weinig geprononceerde schoft, middellange rug en rond kruis. Het behang is fijn en zijde-achtig. De benen zijn kort, hard en sterk, de voeten klein en uitstekend gevormd. De bewegingen zijn trots en verheven. De lipizzaner behoort een natuurlijke aanleg voor verzameling te hebben, zodat de zwaarste oefeningen van de klassieke dressuur uitgevoerd kunnen worden. De oorsprong van het ras gaat terug tot 1580. In dat jaar stichtte door de Oostenrijkse aartshertog Karel II van Oostenrijk een eigen hofstoeterij. Hij kocht van de bisschop van Triëst het landgoed "Lippiza" bij Se¸ana (Sessana) en verordonneerde de bouw van een stoeterij. Zijn doelstelling was om paarden voor transport, parades, slagveld en jacht te fokken, vooral ten behoeve van zijn eigen hof in Graz. De statige Spaanse paarden van de hofstoeterij van zijn neef, de Spaanse koning Filips II, in Cordoba (Las Caballerizas Reales de Córdoba) waren voor hem een inspiratie. De bouw van de stoeterij omvatte ook het cultiveren van de ruwe karstbodem. Aarde werd aangevoerd uit de wijde omgeving om de stenige bodem te verrijken en vervolgens te bebossen. Wegens watergebrek werd een systeem voor regen- en dauwopvang ontwikkeld. De aankoop van de eerste paarden werd gedaan in Spanje in 1581. In de daaropvolgende jaren volgden verschillende transporten van hengsten en merries uit Zuid-Spanje, aangekocht door de Oostenrijkse ambassadeur in Spanje, Baron Khevenhüller. Naast Spaanse paarden werden later ook paarden van een vergelijkbaar type (de Napolitaner) uit Italië aangevoerd. Hoewel latere geschiedschrijvers hebben geschreven dat er ook inlandse paarden ("karster") in de hofstoeterij Lippiza zouden zijn gebruikt, valt hierover in de keizerlijke archieven niets terug te vinden. Toen de zoon van Karel II in Wenen keizer werd, werd de hofstoeterij Lippiza sindsdien hofleverancier van barokke rij- en koetspaarden voor het keizerlijke hof. Naast Lippiza bezat het hof nog andere stoeterijen, zoals de fokkerij van de Kladruber in Kladruby nad Labem, Kopcany, Enyed en Halbturn. Tussen deze stoeterijen bestond een voortdurende uitwisseling van fokmateriaal van het Spaanse type. Vanaf het begin van de 18e eeuw werden naast Spaanse en Napolitaanse paarden ook fokpaarden aangekocht of verkregen uit andere hofstoeterijen in Europa. Bijvoorbeeld uit de Deense koninklijke stallen in Frederiksborg en de hofstoeterij Bückeburg in Duitsland. Bovendien werden ook verschillende Arabische paarden ingezet. De paarden van de hofstoeterij Lippiza werden gedurende verschillende oorlogen regelmatig geëvacueerd. De eerste keren tijdens de Napoleontische oorlogen in 1796 en later. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, in 1915 werd het paardenbestand van Lippiza overgebracht naar het Oostenrijkse Laxenburg bij Wenen. Na de Eerste Wereldoorlog viel het oude keizerrijk Oostenrijk-Hongarije uiteen, en verviel de omgeving van Lippiza aan Italië. Het grootse deel van de keizerlijke kudde moest aan de Italianen worden afgegeven, die vanaf toen de Italiaanse spelling gebruiken: Lipizza en Lipizzaner. Zevenennegentig paarden bleven in de nieuwe republiek Oostenrijk, en werden in 1920 naar de stoeterij Piber bij Köflach gebracht. Deze paarden vormden, samen met de lipizzaners uit Radautz, de basis voor de huidige Oostenrijkse lipizzanerfokkerij, de leverancier van de Spaanse Hofrijschool in Wenen. Een aantal veulenjaargangen uit Lippiza en Laxenburg verbleven in 1919 nog in Kladrub, en vervielen aan de nieuwe Tsjechoslowaakse staat. In 1921 werden zij naar de nieuw opgerichte stoeterij Topol'cianky gebracht. In de overige nieuwe staten Hongarije, Roemenië, Tsjechoslowakije, en Joegoslavië werd de lipizzanerfokkerij tussen 1919 en de Tweede Wereldoorlog zelfstandig opgezet en uitgebreid, op eigen staatsstoeterijen. Een volgende grote verhuizing vond in de Tweede Wereldoorlog plaats. De Duitse legertop beval in 1942 alle lipizzaners die binnen hun macht bevonden, te verzamelen en naar het Tsjechische plaatsje Hostau (Hostouň) te deporteren. Het betrof hier de paarden uit de Italiaanse stoeterij Lipizza, het Oostenrijkse Piber, de Joegoslavische hofstoeterij Demir Kapija, de stallen van Dušanovo bij Skopje. Daarnaast werden de arabieren van de beroemde Poolse stoeterij Janow hieraan toegevoegd. Doel van de Duitsers was om een ideaalpaard te fokken voor de lichte bereden troepen, gebaseerd op lipizzaner bloed. In 1945 dreigden al deze paarden in Russische handen te vallen. Een reddingsactie door Amerikaanse troepen met goedkeuring van de beroemde generaal Patton bracht alle dieren in veiligheid. De Oostenrijkse paarden werden daarop naar Wimsbach (Oberösterreich) gebracht. Pas in 1952 konden ze terugkeren naar Piber. Omdat Lipizza niet meer Italiaans bleef maar aan Joegoslavië verviel, kwamen de Italiaanse paarden in Monterontondo (in de buurt van Rome) terecht. De overgebleven Joegoslavische paarden vielen onder het Amerikaanse leger, en werden pas in 1947 teruggegeven. Deze kwamen als enige oorspronkelijke paarden terug in de stallen van de oude Habsburgse hofstoeterij, vanaf toen "Lipica". De Lipizzaners doorstonden niet alleen de ondergang van het Habsburgse Rijk, de beide wereldoorlogen en de waanzinnige veredelingsproeven van Hitler, Stalin en Ceaușescu, maar ook de oorlog in de jaren negentig die het einde van het oude Joegoslavië betekende. Naast bovengenoemde stoeterijen, worden tegenwoordig lipizzaners ook nog gefokt in de Kroatische stoeterijen Djakovo en Lipik, de Bosnische stoeterij Vucijak(te Prnjavor), de Servische stoeterij Karadjordjevo, in de Hongaarse stoeterij Szilvásvárad en de Roemeense stoeterijen Sambata de Jos en Beclean. Bovendien waaierde de lipizzaner na de Tweede Wereldoorlog uit over de wereld. Privéfokkers zijn over de hele wereld actief, niet alleen in Europa, maar ook in de Verenigde Staten, Australië en Zuid-Afrika. Beroemde grotere privéstoeterijen zijn onder andere Tempel Farms in de buurt van Chicago de South African Lipizzaner in Kyalami en Kelebija in Servië Hoewel er in de drie eeuwen fokkerijgeschiedenis van de hofstoeterij Lippiza (1580-1915) honderden hengsten van het Spaanse, barokke type werden ingezet, ontstonden er uit eigen bloedlijnen een aantal hengstenstammen. Enkele, zoals Toscanello en Lipp, stierven reeds uit, maar we kennen nog steeds een zestal lijnen, die terugvoeren naar een stamvader in de 18e of 19e eeuw: Pluto (* 1765) Deense witgeboren hengst uit hofstoeterij Frederiksborg Neapolitano (* 1790) Napolitaanse bruine hengst Conversano (* 1767) Napolitaanse zwarte hengst uit de stoeterij van graaf Conversano Maestoso (* 1773) Schimmelhengst van het barokke rijpaard-type uit de hofstoeterij Kladrub Favory (* 1779) Valkkleurige hengst van het barokke rijpaard-type uit hofstoeterij Kladrub Siglavy (*1810) Arabische schimmelhengst, in 1816 direct in de woestijn aangekocht. Hoewel de keizerlijke hofstoeterij Lippiza altijd leidend is geweest in de ontwikkeling van het lipizzaner ras, ontstonden er aan het eind van de 18e eeuw in het Habsburgse keizerrijk verschillende militaire en staatsstoeterijen, zoals Mezöhegyes, Radautz, Bábolna en Piber. Hier werden ook lipizzaners gefokt, die uiteindelijk de basis vormden voor onder andere de huidige lipizzanerfokkerijen in Hongarije en Roemenië. In Mezöhegyes ontstond rond 1800 een zevende nog steeds bestaande hengstenlijn met de naam van stamvader Incitato. Zijn vader was de Spaanse hengst Curioso. Hengsten uit deze stam dekten in de 19e eeuw ook in de hofstoeterij Lippiza. Daarnaast fokte de hoge adel binnen het Habsburgse Rijk ook lipizzaners op hun privéstoeterijen. Bekende namen hier zijn Jankovic, Esterhazy, Eltz en Pallavicini. In de stoeterij van de graven Jankovic te Terezovac (Suhopolje) ontstond in de 19e eeuw de achtste nog bestaande hengstenlijn, Tulipan, vernoemd naar een barokke hengst uit de Spaanse fokkerij van deze familie. Naast deze hengstenstammen worden ongeveer 60 merriefamilies onderscheiden, onderverdeeld in klassieke (dat wil zeggen in hofstoeterij Lippiza ontstaan), Hongaarse, Kroatische en Roemeense merriefamilies. De lipizzaner is van oudsher gefokt als middelgroot, licht rij- en koetspaard. Een gezond, hard, sterk, wendbaar paard met veel uithoudingsvermogen en intelligent karakter. Dit maakt hem uitermate geschikt voor de hedendaagse (internationale) mensport. Beroemd zijn de Hongaren die al decennialang in de verschillende aangespannen disciplines wereldkampioenen met lipizzaners hebben. Meervoudig wereldkampioen IJsbrand Chardon heeft niet voor niets een paar jaar geleden voor zijn international indoor-vierspanwedstrijden voor de lipizzaner gekozen. Maar ook op nationaal niveau zijn verschillende aanspanningen actief, en met name in tandem-aanspanningen Nederlands kampioen geworden. Als rijpaard is de lipizzaner bij uitstek bekend als hét klassieke dressuurpaard. Vanwege zijn aangeboren vermogen tot verzameling is hij uitermate geschikt voor de allerzwaarste oefeningen uit de Klassieke Dressuur, met inbegrip van de zogenaamde "schoolsprongen" als levade, courbette en capriole. Wereldberoemd zijn natuurlijk de lipizzanerhengsten van de Spaanse rijschool uit Wenen. Vanwege zijn gemiddeld lagere stokmaat en relatieve kortbenigheid, lijkt de lipizzaner minder geschikt voor de hedendaagse dressuursport, hoewel ook daar uitzonderingen de regel bevestigen, zoals regelmatig dressuurruiters van het Sloveense A-dressuurkader ook internationaal laten zien. De fokkerij van de lipizzaner wordt internationaal aangestuurd door de regelgeving van de "Lipizzan International Federation" (LIF), de overkoepelende internationale organisatie voor alle staatstoeterijen en nationale lipizzaner stamboeken. Deze organisatie controleert de nationale lidorganisaties en stelt de rascriteria voor raszuiverheid en exterieur vast. De lipizzaner staat op de Sloveense euromunt van 20 cent. De Nederlands non-fictie auteur Frank Westerman schreef een boek, Dier, bovendier, over het lipizzaner paardenras, waarin hij de geschiedenis van de twintigste eeuw bekeek via de voorkeur van vorsten en dictators voor het lipizzaner ras. Geïnspireerd door dit boek maakte Hans Fels in 2015 de filmdocumentaire Perfect Horse. De lipizzaner is eeuwenlang niet alleen een gebruikspaard, maar zeker ook een statussymbool voor de heersende macht. De stal van een machtshebber bleek niet compleet, wanneer er niet zo'n keizerspaard aanwezig was. Zeer recent heeft Queen Elisabeth II nog een tweetal lipizzanerhengsten (symbolisch) cadeau gekregen. De spelwijze van lippizaner/lipizzaner en Lipitza/Lippiza/Lipizza/Lipica riep decennialang verwarring op. Het Nederlandse Groene Boekje volgde de wereldstandaard sinds 1945, "Lipizzaner" lange tijd niet. Ofschoon de Taalunie hierop meerdere malen formeel is gewezen, volhardde deze organisatie in de oude Duitse spelling van vóór 1945. Bij de zevende oplage van de Woordenlijst van 2005 werd de spelling dan toch gewijzigd in ‘lipizzaner’.
De Engelse volbloed is een van oorsprong Brits paardenras. In het Engels wordt dit ras de 'Thoroughbred' genoemd. Thoroughbred is afgeleid van de Engelse woorden thorough, dat “door en door” of “volledig” betekent en bred dat hier "gefokt" betekent. Net als het Nederlandse voorvoegsel vol- verwijst het eerste deel van de Engelse naam naar de zorgvuldigheid en zuiverheid van het fokprogramma van de volbloed. Deze volbloed is enkele eeuwen geleden ontstaan in Engeland. Daar werden, in de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw drie hengsten uitgekozen die aan de wieg zouden komen te staan van de volbloed: Darley Arabian, een Arabier; Godolphin Barb, een Berber, en Byerley Turk, een Turks paard (of Turkoman) dat waarschijnlijk als oorlogsbuit was buitgemaakt op Ottomaanse troepen en meegevoerd naar Engeland. Deze hengsten werden gekruist met de snelste merries met als doel de snelste paarden te fokken voor de wedrennen, die vanaf die tijd tot op heden zeer populair waren. Het fokmateriaal voor het ras werd voornamelijk geselecteerd op snelheid; het uiterlijk was van ondergeschikt belang en men vindt dan ook meerdere variaties binnen het ras, wat betreft kleur en exterieur. De Engelse volbloed is een sierlijk gebouwd paard met een krachtig en gespierd lichaam. Het heeft een hoge schoft met een schuine schouder en een zachte dunne vacht. Andere kenmerken zijn afhankelijk van het doel waarvoor het gefokt is: rijpaarden zijn lichter gebouwd, renpaarden zijn compact en gespierd. Over het algemeen zijn het grote, ruime paarden. De schofthoogte varieert tussen 1,50m en 1,85m. Het profiel van het hoofd is gewoonlijk recht, in tegenstelling tot de Arabische volbloed. De volbloed staat bekend om zijn gevoeligheid en onbegrensde werklust. Door zijn grote levendigheid kan het paard soms nerveus en gevoelig overkomen. De volbloed wordt gezien als een zeer intelligent paard. Ook bezitten deze paarden een groot uithoudingsvermogen en zijn ze zeer actief, moedig en bijna onverschrokken. De Engelse Volbloed is een paardenras dat overal bekendstaat om zijn snelheid. De volbloed staat duidelijk op nummer één als het gaat om het snelste ras ter wereld. Men komt deze paarden dan ook voornamelijk tegen op de renbaan. Een Engelse volbloed op topsnelheid kan sneller dan zestig kilometer per uur galopperen. Deze paarden zijn echter ook zeer geschikt voor andere takken van de paardensport, zo ziet men ze in gebruik als jachtpaard, en in de eventing. Door zijn werklustige karakter is de volbloed eigenlijk in elke tak van de paardensport inzetbaar, maar vooral in takken van deze sport waarbij de snelheid en het uithoudingsvermogen van belang zijn, zijn Engelse volbloeden vaak uitblinkers. Tegenwoordig worden Engelse volbloeden ook gebruikt voor endurance en dressuur. Bij verschillende sportpaardenstamboeken zoals onder andere het KWPN worden de laatste jaren steeds meer volbloeden gebruikt om gewenste eigenschappen als snelheid, prestatiedrang en uithoudingsvermogen te vererven. In de stamboekpapieren worden volbloeden aangeduid met 'xx' achter hun naam. Paarden met een percentage volbloed presteren vaak heel goed op hoog niveau in de paardensport. Veel paarden in de Grand Prix', het hoogste niveau zowel bij het springen als de dressuur, hebben een ruim percentage volbloed in hun afstamming. Om het ras gezond te houden wordt bij de volbloedfokkerij bijna alleen maar met natuurlijke dekking gewerkt. Als dit niet lukt, dan is het paard niet gezond genoeg, zo is de redenering en daarom mogen alleen paarden uit natuurlijke dekking op de renbaan starten.
De Ardenner is een koudbloed paardenras afkomstig uit de Ardennen, om precies te zijn het bergachtige gebied op de grens van België, Frankrijk en Luxemburg. De stokmaat van dit trekpaard ligt tussen de 150 en 160 centimeter voor merries en tussen de 150 en 162 centimeter voor hengsten. In Frankrijk worden soms hogere stokmaten toegelaten. Het ras komt voor in de kleuren bruin, bruinschimmel, grijs en vos, heel zelden ziet men ook zwart. De Ardenner, meestal Ardens trekpaard genoemd, stamt af van een groot koudbloedpaard, hier dankt hij dan ook zijn afmetingen aan. De Ardenner heeft veel invloed gehad op het Middeleeuwse oorlogspaard en is de voorvader van de meeste trekpaarden in Europa. De paarden die Julius Caesar beschreef in zijn Commentarii de Bello Gallico worden gezien als de voorgangers van het huidige Ardenner ras en men gaat ervan uit dat dit ras al minstens tweeduizend jaar wordt gefokt op de hoogvlakten van de Ardennen. In de legerafdeling cavalerie werden deze paarden onder het zadel en als lastdieren gebruikt. De Ardenners waren zó sterk dat alleen zij de veldtocht van Napoleon tegen Rusland overleefden. Na de oorlog werden ze gebruikt in bosbeheer en bosexploitatie. In de 19e eeuw werd dit paard zwaarder doordat het opnieuw gekruist werd met Brabanders. Er was toen veel behoefte aan zware trekpaarden. Vele paarden werden en worden gefokt voor de vleesindustrie. Tegenwoordig worden ze ook weer op beperkte schaal in de bosbouw en meer en meer als vrijetijdspaard gebruikt vanwege hun uitgebalanceerde, rustige karakter. Er zijn stamboeken in België, Frankrijk, Luxemburg en in Zweden. Het eerste stamboek (Studbook du Cheval de Trait Ardennais) dateert reeds uit de 19e eeuw. Het gewicht van een volwassen Ardenner met zijn massieve, sterke en gespierde lichaam kan variëren van 800 tot 1000 kg. Vleespaarden bereiken een nog hoger gewicht. Met zijn korte, gebogen nek en zijn enorme borstkas toont hij de kenmerken van een uitstekend trekpaard. Zijn lichaam is kort en vierkant. Zijn hoofd is recht of met een lichte ramsneus, dit geeft hem een vriendelijk uiterlijk. De achterhand is zwaar en de benen zijn zeer stevig, met veel behang. Vroeger werden de staarten van de meeste trekpaarden geblokstaart, ingekort tot één wervel, ook zo bij de Ardenners. Deze praktijk is sinds 2001 verboden in Europa en wordt alleen nog getolereerd wanneer daar medische redenen voor zijn. De Ardenner staat bekend als vriendelijk en gehoorzaam. Hij wordt daarom soms de 'vriendelijke reus' genoemd. De Ardenner is een werklustig en energiek paard. Een ander kenmerk van de Ardenner is zijn onvermoeibaarheid; hij kan urenlang bomen slepen in het bos en dagenlange tochten volhouden zonder uitgeput te raken. Voor een koudbloedras heeft dit paard verhoudingsgewijs veel temperament. Ondanks zijn zware lichaamsbouw zijn de stap en de draf energiek. Ardenners worden vaak gebruikt bij het verslepen van bomen op plekken waar voertuigen niet kunnen komen of te veel schade aan de kwetsbare bodem zouden veroorzaken. In enkele Belgische en Franse gemeenten worden ze uit ecologische overwegingen ingezet voor het onderhoud van parken en plantsoenen. Voor de mensport is dit een zeer geschikt paard. Onder het zadel kunnen ze een galoppade van meerdere kilometers volhouden. Vanwege hun zeer goedmoedige karakter zijn het ideale paarden voor de kinderboerderij en de hippotherapie. Het Ardens trekpaard is overigens vrijwel het enige paardenras in de Benelux dat ook uitsluitend voor zijn vlees wordt gefokt.
Yann Arthus-Bertrand (Parijs, 13 maart 1946) is een Franse fotograaf, journalist en ecoloog. Hij wordt geboren in een juweliersfamilie. Al vroeg toont hij interesse voor de natuur en dieren. In 1963 begint hij op 17-jarige leeftijd aan een filmcarrière: eerst als realisatie-assistent en later als acteur. Zo speelt hij naast Michèle Morgan in Dis-moi qui tuer van Étienne Périer in 1965 en in OSS 117 prend des vacances van Pierre Kalfon in 1970. Hij verlaat de filmwereld en start de dierentuin Saint-Augustin in het midden van Frankrijk. In 1976 trouwt hij op dertigjarige leeftijd en trekt met zijn echtgenote Anne naar Kenia. Daar verblijft hij in het nationaal Masai Mara Park waar hij gedurende drie jaar een leeuwenfamilie observeert. Dagelijks maakt hij foto's van deze leeuwenfamilie en ontdekt zo zijn passie voor de fotografie. Hij trekt geregeld de luchtballon in om de omgeving vanuit de lucht te verkennen en maakt zo zijn eerste luchtfoto's. In 1981 keert hij terug naar Frankrijk en publiceert het fotoboek Leeuwen in 1983 . Hij wordt journalist, reporter en fotograaf, gespecialiseerd in grote reportages rond de thema's sport, natuur, dieren en luchtfotografie. Deze foto's verkoopt hij aan National Geographic, Paris-Match en Géo. Hij verslaat 10 rally's van Parijs-Dakar, geeft jaarlijks een boek uit over het toernooi Roland-Garros en fotografeert de internationale landbouwsalon in Parijs. Hij maakt ook foto's van natuurliefhebbers met een visie zoals Diane Fossey en haar berggorilla's in Rwanda.
Eventing is een discipline in de paardensport waarbij de verschillende aspecten van de training aan bod komen. Het werd voorheen 'military' genoemd. De combinaties moeten een dressuurproef, een terreinproef en een springparcours rijden. De combinatie die de minste strafpunten behaalt over de drie onderdelen is de winnaar. Het meest spectaculair is de terreinproef (ook bekend als cross country). Deze wordt afgelegd in een natuurlijke omgeving zoals bos en weilanden. Tijdens de terreinproef dienen verschillende soorten hindernissen te worden overwonnen. Voorbeelden van hindernissen zijn: de waterbak, constructies met boomstammen, picknicktafels, op- en afsprongen en gaten. Een eventingwedstrijd kan over meerdere dagen verdeeld zijn. Dit is het meest gebruikelijk bij de zwaarste wedstrijden en alle internationale rubrieken. Voor en na de terreinproef worden de paarden gekeurd door een dierenarts. Hierbij wordt gecontroleerd of het paard goed loopt en of de conditie goed is. Indien dit niet het geval is volgt uitsluiting. Deze veterinaire keuring wordt bij alle klassen van de eventingsport gedaan. Een groot verschil met een gewoon springparcours is dat de hindernissen waarover het paard dient te springen vast zijn, er kunnen dus geen balken vallen. Dit is risicovol, een hindernis geeft niet mee en kan het paard verwonden. In de geschiedenis van de sport zijn voor paard en/of ruiter dodelijke ongelukken regelmatig voorgekomen. De wedstrijden worden daarom begeleid door dierenartsen en eerste hulp teams. Eventing is volgens de beoefenaars niet meer zo gevaarlijk als vroeger. Uiteraard zijn er risico's aan verbonden, maar door goede training en voldoende bescherming kan de kans op problemen verminderd worden. Bovendien wordt gebruikgemaakt van zogenoemde 'breekbomen' die breken als een paard deze hard raakt. De bomen breken dan precies in het midden en vallen recht naar beneden. Op deze manier kunnen ze niet tussen de benen van het paard meerollen. Omdat de bomen van kunststof en karton gemaakt zijn ontstaan er bij breuk geen scherpe delen die paard of ruiter kunnen verwonden. Het massieve karakter van de hindernissen heeft als voordeel dat een paardenlichaam bij aanraken gemakkelijker over een hindernis 'glijdt' en zich erop kan afzetten als dat nodig is. De moeilijkheidsgraad in de verschillende klassen wordt steeds vaker bereikt door de hindernissen technischer van aard te maken in plaats van hoger en breder. Een smal sprongetje is bijvoorbeeld na een scherpe bocht moeilijk aan te rijden; een paard dat onvoldoende onder controle is zal er al snel langs vliegen. De beste combinaties zullen op die wijze bovenaan komen zonder dat de kans verwondingen toeneemt. 'SGW' is de benaming voor de samengestelde wedstrijd op basisniveau, dat wil zeggen van de oefencross tot en met het Z. Daarboven praat men over eventing – vroeger military genoemd – en daarin zijn een aantal varianten. Deze wordt verreden op vier niveaus, aangegeven met sterren. Er zijn maar zes 4* wedstrijden per jaar, in Adelaide, Badminton, Kentucky (Lexington), Luhmühlen, Pau en Burghley. De klassieke eventing wedstrijd heet CC long en bestaat uit dressuur, de cross country en springen en wordt over drie dagen verreden. Na de dressuur op de eerste dag volgt de dag erna de cross country. Op de laatste dag is er na de verplichte veterinaire keuring nog een springparcours. Hierin wordt met name de fitheid en zorgvuldigheid van de paarden na de zware cross van de dag ervoor getoetst. Vroeger omvatte de tweede dag vier onderdelen, namelijk een wegparcours, een steeplechase, weer een wegparcours en een crosscountry. Het eerste wegparcours was bedoeld als een lichte opwarming voor de steeplechase. Ruiter en paard legden dan een aantal kilometers in draf en galop af over een vast parcours dat geen hindernissen bevat. In de steeplechase werd in een zeer hoog tempo (zo rond de 40 km/uur) een aantal heggen gesprongen, waarna opnieuw een wegparcours in een lager tempo volgde om op adem te komen. Na het tweede wegparcours hadden ruiter en paard 10 minuten verplichte rust, waarna de crosscountry volgde. Om veiligheidsredenen is besloten alleen de cross country te verrijden op de tweede dag. In 2005 is in Burghley de laatste CCI 4* long verreden, vanaf 2006 zullen de 4 sterren wedstrijden en de internationale kampioenschappen volgens het 'short format' worden verreden. Dit lijkt zeer sterk op de hierboven beschreven CC long, alleen vervallen de wegparcoursen en de steeplechase. Deze twee varianten staan in het Engels bekend als Three Day Events. Vaak gebruikt men ook de afkorting CCI, dan is het een internationale wedstrijd. Dit doet meer denken aan de SGW maar dan op internationaal niveau. Het springen vindt voor de cross en op dezelfde dag plaats, en er zijn geen wegparcoursen. Dit staat bekend als International One Day Event. Om voor het eerst aan een officiële B cross mee te mogen doen, moet een ruiter zelf ten minste één winstpunt in het B springen hebben gehaald. Als men L of hoger springt, kun men ook meteen L sgw starten. Bij de pony's mag dat al als de ruiter B+4 springen is. Als er al eerder SGW is gestart en daarmee minstens een winstpunt in het L klassement is behaald mag men met ieder volgend paard direct SGW starten, naar keuze in het B of L klassement. Pony’s moeten ten minste vier jaar oud zijn, ook bij paarden geldt een minimumleeftijd van vier jaar (startgerechtigd na 1 augustus) voor het B en L, vijf jaar voor het M en zes jaar voor de Z en ZZ klasse. Deelnemers bij de pony's mogen starten in alle SGW klassen vanaf de dag waarop hij/zij acht jaar wordt, tot en met 31 december van het jaar waarin de achttienjarige leeftijd bereikt wordt. Voor deelnemers bij de paarden geldt een minimumleeftijd van twaalf jaar voor het B en L, dertien jaar voor het M en zeventien jaar voor het Z en ZZ. Voor een oefencross zijn geen formele eisen; dat is afhankelijk van de organiserende vereniging.
De Engelse volbloed is een van oorsprong Brits paardenras. In het Engels wordt dit ras de 'Thoroughbred' genoemd. Thoroughbred is afgeleid van de Engelse woorden thorough, dat “door en door” of “volledig” betekent en bred dat hier "gefokt" betekent. Net als het Nederlandse voorvoegsel vol- verwijst het eerste deel van de Engelse naam naar de zorgvuldigheid en zuiverheid van het fokprogramma van de volbloed. Deze volbloed is enkele eeuwen geleden ontstaan in Engeland. Daar werden, in de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw drie hengsten uitgekozen die aan de wieg zouden komen te staan van de volbloed: Darley Arabian, een Arabier; Godolphin Barb, een Berber, en Byerley Turk, een Turks paard (of Turkoman) dat waarschijnlijk als oorlogsbuit was buitgemaakt op Ottomaanse troepen en meegevoerd naar Engeland. Deze hengsten werden gekruist met de snelste merries met als doel de snelste paarden te fokken voor de wedrennen, die vanaf die tijd tot op heden zeer populair waren. Het fokmateriaal voor het ras werd voornamelijk geselecteerd op snelheid; het uiterlijk was van ondergeschikt belang en men vindt dan ook meerdere variaties binnen het ras, wat betreft kleur en exterieur. De Engelse volbloed is een sierlijk gebouwd paard met een krachtig en gespierd lichaam. Het heeft een hoge schoft met een schuine schouder en een zachte dunne vacht. Andere kenmerken zijn afhankelijk van het doel waarvoor het gefokt is: rijpaarden zijn lichter gebouwd, renpaarden zijn compact en gespierd. Over het algemeen zijn het grote, ruime paarden. De schofthoogte varieert tussen 1,50m en 1,85m. Het profiel van het hoofd is gewoonlijk recht, in tegenstelling tot de Arabische volbloed. De volbloed staat bekend om zijn gevoeligheid en onbegrensde werklust. Door zijn grote levendigheid kan het paard soms nerveus en gevoelig overkomen. De volbloed wordt gezien als een zeer intelligent paard. Ook bezitten deze paarden een groot uithoudingsvermogen en zijn ze zeer actief, moedig en bijna onverschrokken. De Engelse Volbloed is een paardenras dat overal bekendstaat om zijn snelheid. De volbloed staat duidelijk op nummer één als het gaat om het snelste ras ter wereld. Men komt deze paarden dan ook voornamelijk tegen op de renbaan. Een Engelse volbloed op topsnelheid kan sneller dan zestig kilometer per uur galopperen. Deze paarden zijn echter ook zeer geschikt voor andere takken van de paardensport, zo ziet men ze in gebruik als jachtpaard, en in de eventing. Door zijn werklustige karakter is de volbloed eigenlijk in elke tak van de paardensport inzetbaar, maar vooral in takken van deze sport waarbij de snelheid en het uithoudingsvermogen van belang zijn, zijn Engelse volbloeden vaak uitblinkers. Tegenwoordig worden Engelse volbloeden ook gebruikt voor endurance en dressuur. Bij verschillende sportpaardenstamboeken zoals onder andere het KWPN worden de laatste jaren steeds meer volbloeden gebruikt om gewenste eigenschappen als snelheid, prestatiedrang en uithoudingsvermogen te vererven. In de stamboekpapieren worden volbloeden aangeduid met 'xx' achter hun naam. Paarden met een percentage volbloed presteren vaak heel goed op hoog niveau in de paardensport. Veel paarden in de Grand Prix', het hoogste niveau zowel bij het springen als de dressuur, hebben een ruim percentage volbloed in hun afstamming. Om het ras gezond te houden wordt bij de volbloedfokkerij bijna alleen maar met natuurlijke dekking gewerkt. Als dit niet lukt, dan is het paard niet gezond genoeg, zo is de redenering en daarom mogen alleen paarden uit natuurlijke dekking op de renbaan starten.
Ik ben raimond 
