Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
Indianen (Surinaams-Nederlands: Inheemsen) zijn de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Columbus, die in 1492 dacht in Indië beland te zijn (het was zijn bedoeling om in westelijke richting de Atlantische Oceaan over te reizen en zo in Indië te komen), noemde de bewoners indios - indianen. Omdat de benaming "indiaan" van een westers standpunt uitgaat, zijn er verschillende alternatieve benamingen in zwang geraakt. In de Verenigde Staten introduceerden de Amerikaanse overheid en academici in de jaren 60 van de 20ste eeuw de term Native American (inheemse Amerikaan) voor de groepen die onder de verantwoordelijkheid van het Bureau of Indian Affairs vielen. Een bijkomende reden was de verwarring met inwoners van Indiase afkomst, die in het Engels ook Indians heten. Deze nieuwe terminologie werd echter niet algemeen gewaardeerd, omdat deze zonder inspraak van de betrokkenen werd aangenomen, en omdat met deze term indianen en de oorspronkelijke bewoners van Alaska, Hawaii, Puerto Rico en de eilanden in de Stille Oceaan op een hoop werden gegooid. Uit een in 2005 door het U.S. Census Bureau gehouden enquête bleek dat bijna 50% van de indianen het liefst "American Indians" worden genoemd, terwijl iets meer dan 37% de voorkeur geeft aan "Native American". Tegenwoordig worden beide termen gebruikt. Het Bureau of Indian Affairs wendt nu de term American Indian aan in plaats van Native American De benaming First Nations/Premières Nations wordt gebruikt in Canada. In Latijns-Amerika worden de indianen officieel indígenas (inheemsen) genoemd. In de wetenschappelijke wereld spreekt men ook wel van Amerindiërs of Amerindianen. De Eskimo's (soms Inuit genoemd, al slaat dat woord strikt genomen niet op de Yupik in Alaska) worden overigens vaak (in de politiek en in de wetenschap) niet als indianen beschouwd, zij het wel als "inheemse Amerikanen". De emancipatie wat de etnische naamgeving betreft is zowel in Canada als de VS in toenemende mate een zaak van de inheemse gemeenschappen zelf, die in cultureel en politiek opzicht steeds (zelf)bewuster worden. Zo geven inheemse volken die door de Amerikaanse en Canadese overheden officieel zijn erkend en zichzelf als een volwaardige politieke en culturele staat beschouwen, steeds vaker aan niet langer (zoals in de VS) tribes (stammen) of (zoals in Canada) bands genoemd te willen worden, maar Nations (naties of staten). Tevens worden de namen die de Europeanen (of omringende inheemse volken) in het verleden introduceerden, meer en meer vervangen door de namen die volkeren aan zichzelf gaven. In plaats van Irokezen spreekt men nu bijvoorbeeld vaker van Haudenosaunee. Andere naamsveranderingen zijn onder andere Lakota (Dakota/Nakota) voor Sioux, Mexicah voor Azteken, Ñudzahui voor Mixteken en Mapuche voor Araucaniërs. In het Nederlands wordt "indiaan" niet met een hoofdletter geschreven, omdat het niet een volk maar verscheidene etnische groepen aanduidt (net als bij zigeuners het geval is). Koning Willem I der Nederlanden benoemde destijds in een aantal van zijn koninklijke besluiten de bewoners van Nederlands-Indië als "indianen". De gangbare term werd echter "Inlander".
De Trakehner is een gerenommeerd paardenras uit het voormalige oosten van Duitsland. Het warmbloedras geniet bijzondere faam als modern sportpaard, met name in de tak van de dressuur. De Trakehner stamt oorspronkelijk van de stoeterij in het dorp Trakehnen in Oost-Pruisen, thans Jasnaja Poljana in het oblast Kaliningrad. Het fokken van paarden in deze streek is terug te volgen tot de dertiende eeuw, de tijd dat de Duitse Orde zich daar vestigde. De eigenlijke stoeterij, die bekend zou worden, werd pas gesticht in 1732 en wel door koning Frederik Willem I. Aanvankelijk was de stoeterij gespecialiseerd in tuigpaarden voor de koets en andere vormen van paardentractie, waarmee ze al gauw in het hele land een goede reputatie opbouwde. Tegen het einde van de achttiende eeuw verschoof het fokdoel in de richting van paarden voor de cavalerie. Het succes van het ras was mede te danken aan het voorbeeldige stamboek dat stalmeester Burchard von Oettingen erop nahield. In haar bloeiperiode beschikte de stoeterij over een oppervlakte van bijna 140 km² (14000 ha) aan weilanden. In de negentiende eeuw werden de paarden veredeld met Arabische en Engelse volbloedpaarden. Als gevolg daarvan stamden de Trakehners begin twintigste eeuw voor ongeveer de helft af van volbloeds. De fokkerij van paarden in Trakehnen kwam met de Russische bezetting eind 1944 tot een abrupt einde toen de stoeterij daar opgeheven en ontruimd werd. Veel paarden gingen bij wijze van herstelbetaling naar de Sovjet-Unie, andere kwamen terecht in de Sovjet-Russische bezettingszone, de latere DDR. Een klein aantal dieren uit privébezit (575 merries en 45 hengsten) ontkwam naar de westelijke bezettingszones, het latere West-Duitsland. In zowel de Sovjet-Unie als in West- en Oost-Duitsland werd daarna doorgefokt met deze dieren, al duurde het met name in het westen nog wel even voordat men het niveau van de oude Trakehners weer had bereikt. Sindsdien zijn Trakehners in vele landen gebruikt voor de paardensport, alsook voor de veredeling van andere rassen. Oorspronkelijk mochten alleen paarden die daadwerkelijk in de buurt van Trakehnen waren geboren, Trakehners heten. Paarden van hetzelfde ras die elders waren geboren noemde men 'Oost-Pruisisch warmbloed'. Volgens die definitie zouden er thans geen Trakehners meer bestaan. In de praktijk is die definitie thans dan ook losgelaten. De Trakehner is een edel en hoog in het bloed staand warmbloedras, waarin alleen kruising met Arabische en Engelse volbloeds, Anglo-Arabieren en Shagya-Arabieren is toegestaan. De schofthoogte bedraagt 1,60 tot 1,70 meter, hetgeen vrij groot is voor een warmbloedras, Het paard heeft een rank, maar goed gespierd lichaam en lange benen. De paarden kunnen alle kleurslagen hebben. De Trakehner geldt als intelligent en leergierig maar ook veeleisend. Trakehners lenen zich voor alle vormen van paardensport, maar in het bijzonder voor dressuur en veelzijdigheid. Geen ander ras vindt men binnen die laatste tak van sport vaker dan de Trakehner. In de springsport, bij het westernrijden en in de mensport treft men ze minder vaak aan. De Trakehner wordt sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in geheel Duitsland gefokt en ook daarbuiten, dit in tegenstelling tot bij voorbeeld de Holsteiner, de Hannoveraan of de Oldenburger die streekgebonden zijn. De fokkerijleiding zetelt in het Duitse Neumünster. Fokkers in Nederland, België en Luxemburg vallen direct onder het moederstamboek, maar er zijn in diverse landen dochter-stamboeken. In Nederland zijn fokkers, eigenaren, liefhebbers en geïnteresseerden in het Trakehner paard verenigd in de stichting Trakehner Contact Nederland.
De Oldenburger is een Duits paardenras dat van oorsprong gefokt werd in de omgeving van Oldenburg in Nedersaksen. Het is tegenwoordig een modern type prestatiepaard dat zeer geschikt is voor de topsport. Het stamboek van de Oldenburger stelt zich ten doel door strenge selectie van de hengsten, op grond van prestaties in de sport, tot een steeds beter rijpaard te komen. Het is een 'open stamboek' dat niet let op de afkomst of de kleur van een paard maar uitsluitend op zijn gebleken geschiktheid om mee te kunnen doen in de top van de professionele ruitersport De geschiedenis van de Oldenburger (OL) gaat terug op de oude paardenrassen de Oost-Fries en de Alt-Oldenburger, die in de afgelopen eeuwen door fokkers in de omgeving van Oldenburg en Oost-Friesland gefokt werden. In 1922 werd de Verband der Züchter des Oldenburger Pferdes e.V. opgericht als samenvoeging van twee voorgaande stamboeken. Dit stamboek fokte tot de jaren vijftig vooral zware warmbloedpaarden die geschikt waren voor trekwerk in de landbouw en als tuigpaard voor de koets. Door inkruising met hoog in het bloed staande warmbloedrassen, zoals Engelse volbloed, Anglo-Arabier en Arabier, Hannoveranen en Holsteiner ontstond vanaf het midden van de twintigste eeuw een groot, sterkgespierd en temperamentvol rijpaard dat voortdurend op de proef wordt gesteld en verbeterd. In 2001 ontstond er een afgesplitst stamboek speciaal voor de Oldenburger springpaarden, (die worden aangeduid met 'OS'). Sinds 2011 hebben beide organisaties zich verenigd in de overkoepelende 'Oldenburger Pferdezuchtverband e.V.'
Een draver is een bepaald type paard en in vele landen een eigen ras. Dravers werden oorspronkelijk slechts voor één doel gefokt: zo snel mogelijk draven voor de sulky en daardoor zo veel mogelijk koersen winnen. In tegenstelling tot hetgeen veel mensen denken is een draver niet uitsluitend een bepaald type paard maar vaak ook een officieel geregistreerd ras. In vele landen waar drafkoersen gehouden worden hebben deze paarden hun eigen stamboek. Ook als rijpaard zijn dravers populair bij sommige paardenliefhebbers. De fokkerij van de dravers is er al tientallen jaren op gericht een paard te fokken dat zo snel mogelijk kan draven. De snelheid in de drafsport staat voorop. De drafsport omvat twee richtingen: het meest algemeen in Nederland is het draven voor de sulky, minder bekend is het draven onder het zadel in een 'montékoers'. Drafkoersen vinden plaats op diverse drafbanen in Nederland, waaronder te Duindigt (Wassenaar), Alkmaar, Wolvega en een aantal zomer- en grasbanen zoals Groningen en Emmeloord. Dravers worden getraind in een 'entrainement', waarna ze zich moeten kwalificeren om te kunnen koersen. Niet alle nakomelingen van dravers worden uitgebracht in drafkoersen. Dit kan verschillende redenen hebben. Dravers kunnen te langzaam zijn om in de koers mee te komen, geen geschikt karakter hebben, een lichamelijk probleem hebben of gewoon een gebrek aan talent vertonen. Daarnaast zijn er veel paarden die na hun koerscarrière een tweede carrière tegemoet gaan als rijpaard. Het omscholen van een draver is meestal niet zo'n groot probleem. De paarden kennen al teugel- en stemhulpen en zijn al veel gewend, zoals transport en verpleging. Dravers zijn over het algemeen gevoelige en temperamentvolle paarden die ook geschikt te maken zijn voor recreatie en endurance. Ook voor de dressuur, springen, western en met name mensport zijn dravers geschikt. Omdat er niet naar een bepaalde rasstandaard gefokt is, is er een grote verscheidenheid aan uiterlijke verschijningen mogelijk tussen én binnen de draverstamboeken. Sommigen staan duidelijk erg hoog in het bloed, anderen zijn zwaarder gebouwd, tot zelfs een barok uiterlijk. Toch is er een aantal kenmerken te noemen dat karakteristiek is voor de meeste dravers: slanke bouw, gespierde achterhand, lange smalle hoeven, schuin aflopend kruis, lange oren. De meest voorkomende kleuren zijn bruin, zwart en vos. De kleur schimmel komt ook voor maar is zeldzamer Looplustig, werkwillend, veelzijdig, gevoelig en slim De oorspronkelijke bestemming van het ras is het lopen van harddraverijen, wedstrijden waarbij de paarden in de allersnelste draf moeten rennen. Ze mogen daarbij echter niet in galop springen. Uitgekoerste dravers kunnen ook als rijpaard ingezet worden, het zijn vaak goedkope en bruikbare recreatiepaarden. Dravers zijn zeer geschikt voor endurance, mede door hun grote uithoudingsvermogen en hun looplust. Ook kunnen sommige dravers leren springen. De basisdressuur zal weinig problemen geven, maar voor de M en Z klasse zal men een van de zeldzame dravers met de juiste capaciteiten daarvoor moeten vinden. Het is door hun specifieke aanleg voor de draf niet eenvoudig voor een draver om hoog in de dressuursport te komen waar immers ook soepele overgangen naar de galop gevraagd worden.
Ik ben raimond 
