Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
Mennen is in het algemeen het rijden met paard en wagen (een "aanspanning"). Tot de opkomst van de vrachtwagen was dit een belangrijk vervoermiddel, zowel voor goederen als personen. Tegenwoordig is het rijden met aangespannen wagens vooral een hobby, hoewel er bij biologische boeren in toenemende mate belangstelling is voor het gebruik van paarden in hun bedrijf. Er bestaan verschillende namen voor de persoon die de aanspanning bestuurt, zoals koetsier, voerman en menner. De koetsier zit rechts op de bok van de koets. De uitrusting van een koetsier bestaat uit handschoenen, een schort, een hoofddeksel en een lange zweep. Vele moderne koetsiers rijden volgens het systeem dat door Benno von Achenbach ontwikkeld werd. Er bestaan opleidingen tot koetsier en er bestaat een koetsiersbewijs, dat men kan verkrijgen door een examen af te leggen. Dit koetsiersbewijs heeft in België geen juridische waarde; het is niet verboden om zonder bewijs de weg op te gaan. In Nederland is dit slechts in bossen in vijf verschillende gemeenten verplicht. De assistent van de koetsier, de 'hulpkoetsier' die de koetsier helpt door bijvoorbeeld tijdens het halthouden van de bok af te gaan en vooraan bij de paarden te gaan staan, wordt een "groom" genoemd. De groom opent ook de deuren van de koets voor de gasten die willen in- of uitstappen. Verder kan de groom het paardentuig controleren en ervoor zorgen dat alles zit zoals het bedoeld is. De groom zit meestal links naast de koetsier op de bok van de koets. Bij wedstrijden in de mensport staat hij meestal achter op de marathonwagen. Bij het mennen zijn de paarden met het rijtuig verbonden door middel van strengen en andere riemen die tot het paardentuig behoren. De menner of koetsier bestuurt de aanspanning door middel van de leidsels, die zijn verbonden met het bit in de mond van het paard (vaak ook "stang" genoemd) of de paarden. Verder gebruiken koetsiers hun stem en de zweep om de paarden aanwijzingen te geven. Het geheel van koets, koetsier en paard(en) wordt een "aanspanning" genoemd. Er kunnen één of meerdere paarden voor een rijtuig worden gespannen. Bij één aangespannen paard spreekt men van een enkelspan. Twee paarden naast elkaar wordt tweespan of dubbelspan genoemd. Twee paarden achter elkaar noemt men een tandem. Ook gebruikelijk is een vierspan, met twee voorpaarden en twee achterpaarden. Andere manieren van inspannen zijn minder gebruikelijk, zoals drie paarden achter elkaar (randem) of naast elkaar (trojka). Ook probeert men wel, bijvoorbeeld om de vaardigheid van de menner te bewijzen, zo veel mogelijk paarden voor een wagen te spannen. Een tuigpaard is een krachtig gebouwd paard dat door zijn ruime gangen en door zijn rustige en betrouwbare karakter zeer geschikt is voor gebruik 'in het tuig'. Tuigpaarden zijn veelal warmbloedpaarden en hebben een ruime stap en draf. Sommige typische tuigpaardrassen hebben bijzonder hoge knieactie zoals Hackney's. Nederlandse paardenrassen in die traditioneel als tuigpaarden gebruikt werden zijn Gelders paard, Groninger paard en Fries paard. Tot de Duitse tuigpaarden behoren de Alt-Oldenburger en de Oost-Fries. Tuigpaarden worden meestal gereden met oogklepppen. In de paardenhandel spreekt men soms van paard dat wel of niet 'betuigd' is, hiermee kan men zowel bedoelen 'getraind onder het zadel' (bereden) als 'getraind in het tuig' (voor de kar). Trekpaarden zijn zwaar gebouwde koudbloedpaarden die zeer geschikt zijn voor landbouwwerkzaamheden zoals het trekken van ploegen en oogstwagens. Ook worden zij gebruikt als sleeppaarden in de bosbouw. Voorbeelden van trekpaarden in de Benelux zijn het Nederlands trekpaard, het Belgisch trekpaard en de Ardenner. Voor deze paarden worden soms speciale trekwedstrijden georganiseerd. Hoewel vele menners vooral recreatief rijden zijn er diverse mogelijkheden voor competitie: aangespannen sport, ook wel tuigpaardensport genoemd; hierbij gaat het om de schoonheid van de bewegingen van het paard, (de 'actie' van het paard) sleep en trekwedstrijden met trekpaarden authentiek gerij, waarbij met antieke rijtuigen wordt gereden in bijpassende stijlgetrouwe kledij, soms gejureerd als concours d'elegance. drafsport snelheidssport, wordt met sulky's beoefend op een drafrenbaan mensport een internationaal beoefende sport met de onderdelen dressuur, vaardigheid en marathon; wordt beoefend met enkel-, dubbel-, of vierspan.
Een pinto is paard met een bontgekleurde vacht. Het type is ontstaan in de Verenigde Staten en heeft sinds 1941 een eigen stamboek, de Pinto Horse Association. De benaming 'pinto' is afkomstig van het Spaanse woord pintado. Dit betekent 'geverfd'. Deze paarden stammen af van gevlekte paarden van indianen in Noord-Amerika. Pintos zijn over het algemeen vriendelijk en leergierig. De paarden worden gebruikt als algemeen rijpaard en voor dressuur, springen en westernrijden. Stevige, krachtige bouw Korte, dunne staart Sterke rug
Galop is een snelle asymmetrische gang van viervoetigen als het paard, hond en jachtluipaard. De gang is asymmetrisch omdat niet alle ledematen in dezelfde mate worden gebruikt en omdat deze asymmetrisch is, is er een verschil tussen een linker-, rechter- en kruisgalop. Er zijn verschillende vormen van galop: transversale galop of rengalop (transverse gallop of diagonal gallop) handgalop of korte galop (canter) draaiende galop (rotatory gallop of lateral gallop) gestrekte galop (bound) spronggalop (half-bound) De meeste diersoorten met een galop gebruiken slechts een van de vormen daarvan, afhankelijk van omgevings-, morfometrische en biomechanische factoren. Een kleiner aantal gebruikt er meerdere, afhankelijk van de vereiste snelheid. Dieren met een transversale galop hebben over het algemeen grote en langere ledematen, terwijl bij roterende galop de uitslag van de ledematen veel groter is. Alberto Minetti heeft de galop beschreven als opgetelde vorm van twee tweevoetige huppelende gangen Bij modellen waarbij de elasticiteit van de rug buiten beschouwing wordt gelaten, is de efficiëntie van de galop lager dan andere gangen, ook bij hogere snelheid. De lange rugspier longissimus thoracis speelt echter een belangrijke rol bij de galop, waarbij de aponeurosis van deze spier elastische energie opslaat, zodat de wervelkolom als een veersysteem werkt. Aangezien de benen sneller naar achteren bewegen dan naar voren, kan dit alleen werken doordat de elastische energie van het ene been via de aponeurosis wordt overgedragen aan het andere been. Hierdoor kan een groot deel van de anders verloren gegane inwendige kinetische energie (IKE) worden teruggewonnen en dit maakt deze gang bij hogere snelheid de meest efficiënte. De transversale galop is de natuurlijke galop van paarden en is een viertakt of viertelgang. Bij een rechtergalop wordt eerst de linkerachtervoet neergezet, gevolgd door de rechterachtervoet, de linkervoorvoet en de rechtervoorvoet, waarna een zweefmoment volgt. De rechtervoorvoet maakt daarbij voor de afzet een langere stap, terwijl de linkerachtervoet de landing maakt. De rechterachtervoet levert de meeste kracht voor de afzet. Het is de snelste gang die ook op de renbaan wordt gebruikt, maar kost zeer veel energie. De handgalop is een drietelgang die hetzelfde patroon volgt als de rengalop, maar hierbij worden bij een rechtergalop de rechterachtervoet en de linkervoorvoet tegelijkertijd neergezet. Deze gang wordt wel op de rijbaan gebruikt De draaiende galop is een viertelgang en is de natuurlijke galop van carnivoren, knaagdieren, varkens en kleine hoefdieren, met het jachtluipaard en de greyhound als bekendste vertegenwoordigers. Het patroon is gelijk aan de rengalop, maar kent twee zweefmomenten. Ook na het afzetten met de achterbenen volgt hierbij een zweefmoment. De relatieve stap van het jachtluipaard is tweemaal zo groot als die van het paard en daarmee is deze galop de snelste van alle, maar kost ook de meeste energie. Zowel jachtluipaard als antilope maken gebruik van de draaiende galop, waarbij de antilope in het voordeel is met langere ledematen. Carnivoren verlengen hun stappen echter door hun flexibelere romp, zodat de achterbenen ver voor de afzet van de voorbenen neer kunnen komen. Bij de gestrekte galop bewegen achterbenen tegelijkertijd en de voorbenen tegelijkertijd, bij de spronggalop komen de voorbenen na elkaar neer. Onder meer konijnen, hazen en andere kleine zoogdieren maken hier gebruik van. De keuze voor een bepaalde gang is niet alleen afhankelijk van snelheid, helling en terreinstructuur, maar ook van de anatomie en fysiologie van een soort. Wat betreft anatomie zijn lichaamsmassa, de relatieve lengte van de ledematen en de hoek die ze maken en de hoogte-lengteverhouding bepalend voor het type galop. Dit resulteert onder meer in verschillende keuzes bij de roofdieren hyena's, katachtigen en hondachtigen. Dat verwante soorten een vergelijkbare gang gebruiken, lijkt vooral te wijten aan morfologische en ecologische factoren en is niet zozeer fylogenetisch bepaald. Zo gebruiken de rode vos en de poolvos elk een andere galop door een andere omgeving. Hyena's hebben een lange nek en lange voorpoten en gebruiken de transversale galop. Hondachtigen zijn voor de jacht afhankelijk van zowel snelheid als uithoudingsvermogen en wisselen de galop afhankelijk van de snelheid af. Katachtigen besluipen hun prooi vooral en maken gebruik van de draaiende galop.
De hoofd- en staatsstoeterij Marbach is de staatsstoeterij van de deelstaat Baden-Württemberg , die ook een van de vier overgebleven hoofdstoeltjes in Duitsland is. De stoeterij wordt geëxploiteerd als een staatsinstelling van het ministerie voor plattelandsgebieden en consumentenbescherming Baden-Württemberg . Het is gelegen in het district Reutlingen in het district Marbach aan de Lauter in de gemeente Gomadingen . De hoofd- en staatsstoeterij (HUL) in Marbach omvat ook de stoeterij in Offenhausen en het Fohlenhof in St. Johann . De stoeterij heeft een eeuwenoude traditie in Württemberg . In 1491 richtte graaf Eberhard een stoeterij op in Bart in Oberfeld bij Marbach. Naast dieren die afkomstig waren van zijn stoeterij Einsiedel in de buurt van Tübingen , die in 1460 werd geopend, huurde hij ook paarden in die naar het Heilige Land waren gebracht door bedevaarten of die waren geïmporteerd uit Hongarije, Bohemen, Transsylvanië, Turkije en Holstein. In het midden van de 16e eeuw werd het hoofdkantoor van de hengst verplaatst naar Marbach. Paardenfokkerij in Marbach werd voor het eerst genoemd in 1554. Vanaf 1590 werden ook muilezels gefokt naast paarden, die werden gebruikt als trekdieren in de hertogelijke stallen en in de kinderdagverblijven. Reeds onder hertog Christoph von Württemberg (1550-1568) begon de expansie van Marbach tot een statige stoeterij; In 1590 stelde Duke Ludwig fokdoelen in voor de rijpaarden die in Marbach werden gefokt. Hij had Andalusische, Engelse en Berberhengsten gekocht. De Dertigjarige Oorlog was echter een enorme tegenslag. Door een paardenbelasting, die 7820 gulden opleverde, kon de hertog na deze oorlog weer een voorraad hengsten financieren. De dieren werden gekocht in Lippe, Friesland, Holstein en Denemarken. Zo begon het fokken van efficiënte en veeleisende paarden voor de landbouw, waaruit het ras van het warmbloed van Württemberg zich in de loop van 200 jaar ontwikkelde. In 1687 werd de eerste "Wirtembergische Gestüttsordnung" van de Stud-directeur Lewin Freiherr von Kniestedt van kracht, die de ontwikkeling van dit ras moest bevorderen. Alleen hengsten goedgekeurd door de Oberstallmeister in Marbach mochten voor de fokkerij worden gebruikt. De vergunning is nog steeds een voorwaarde voor toelating tot de fokkerij; Prestatiebewijzen worden echter niet langer geleverd in het dagelijkse werk in het veld, maar als onderdeel van de 100-daagse Marbach-hengstenprestatietest. n 1817 groeide Marbach op tot de staatskudde van het koninkrijk Württemberg . De stoeterijen Offenhausen, St. Johann en Güterstein werden bekroond. De gebouwenvoorraad komt nog grotendeels overeen met die van de 19e eeuw. In 1816 kwam de eerste echte Arabische merrie vanuit Württemberg naar Württemberg. Haar naam was Murana I. Koning Wilhelm I , die de merrie-fontein in de stoeterij herdenkt, richtte samen met haar een eigen stoeterij op in Weil bei Esslingen. Dit was de eerste dekreu met raszuivere Arabieren buiten het oosten. De nakomelingen van Murana leven vandaag in de Arabische groep van hoofd- en staatskudde Marbach. Met de hulp van zijn vrouw Katharina kon Wilhelm I verdere zuiverbloedige Arabieren introduceren. Bairactar , het favoriete paard van Wilhelm, werd gefokt tot 1838. Bairactar werd een postzegelhengst van de Arabische fokkerij in Württemberg. Zijn skelet werd voorbereid na zijn dood en werd aanvankelijk bewaard in Hohenheim . Vandaag is het in het Stoeterijmuseum in Offenhausen. Wilhelm I had een testament opgesteld dat zijn Arabische fokkerij nooit zou worden opgelost. Zijn achterkleindochter Pauline zu Wied kon de stoeterij echter niet zelfstandig voortzetten na de Grote Depressie en droeg de Arabische fokkerij over aan de hoofd- en staatsstoeterij in 1932. Onder de uitstekende en bekendste Arabische hengsten van dit ras na Bairactar bevonden zich Hadban Enzahi , die een gedenkteken op de stoeterij heeft, en Gharib . In 2005 is een herstelplan opgesteld om de belangrijkste en landelijke stoeterijen, die worden geplaagd door tekorten, te beschermen tegen privatisering. Als onderdeel van deze bezuinigingsmaatregelen werden de meeste van de 20 buitendekstations gesloten en gedeeltelijk vervangen door adviescentra. Er is een inseminatiestation in Offenhausen dat wereldwijd sperma van Marbach-hengsten verstuurt. Er was ook meer aandacht voor toeristische marketing van het bedrijf en een intensiever gebruik van paarden in de sport. In augustus 2017 brandde een monumentale hal van de stoeterij in St. Johann af. Het graan opgeslagen in de hal vloog in brand vanwege een onbekende oorzaak. De brand veroorzaakte een geschatte schade van 2 miljoen euro, mensen en dieren werden niet geschaad. [3] De stoeterij is een belangrijk contactpunt voor paardenfokkers en ruiters , en de Arabische fokkerij is daar heel bekend. De grijze hengst Hadban Enzahi, gefokt in Egypte, was een stijl die bepalend was voor de volbloed Arabische fokkerij van de fokkerij. De jaarlijkse hengstenparade is een internationaal bekende attractie. Hengsten en merries van verschillende rassen worden hier gepresenteerd tijdens twee weekenden in september / oktober. Er zijn ongeveer 520 tot 600 paarden in Marbach. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het fokken van het Warmbloed met de Trakehner- hengst Julmond , die met de grote trek naar West-Duitsland was gekomen, overgeschakeld van een zwaar werkpaard dat niet langer nodig was naar een modern rijpaard. Het merk is een hertengewei paal . Met het Zwarte Woud koudbloed zorgt men ook voor het fokken van werkpaarden b.v. B. voor bosbouw.
De Appaloosa is een paardenras uit de Verenigde Staten. De Appaloosa wordt op de eerste plaats gekenmerkt door zijn opvallende, gevlekte vacht. De paarden van dit ras zijn heel veelzijdig en hebben vele goede eigenschappen: grote wendbaarheid, taai uithoudingsvermogen, een goed karakter. De paarden hebben een gedrongen lichaam, goede benen en harde hoeven. Het hoofd is edel. De stokmaat van het ras ligt gemiddeld tussen de 142 en 152 centimeter. Het hoofd is breed en de ogen zijn sprekend en levendig. De oren zijn zoals bij alle Amerikaanse paarden klein en spits, de hals is gespierd en de borst breed. De Appaloosa heeft een rond, krachtig kruis met een hoog geplaatste staart. De manen en staart zijn van een zijdeachtige kwaliteit. De paarden hebben een uitstekende galop. De Appaloosa is opvallend door het bijzondere patroon van de vachtkleuren. Er zijn veel verschillende patronen. De vijf hoofdpatronen zijn: sneeuwvlokkenbont: donkere huid met lichte vlekken over het hele lichaam panterbont: witte huid met donkere vlekken over het gehele lichaam sjabrakbont: donker met een witte 'deken' over de achterhand en hierop wel of geen vlekken marmerbont: stekelharig, de meeste haren donker met hier of daar enkele witte met of zonder 'deken' geheel wit met slechts enkele donkere vlekken Appaloosa’s hebben nog drie kenmerken waar ze aan te herkennen zijn: gevlekte geslachtsdelen en mond, verticaal gestreepte hoeven en een witte rand om de iris, net als ogen van mensen. Dit is vanaf ongeveer vijf meter afstand te zien. Gevlekte paarden als de Appaloosa zijn al heel lang bekend. In grotschilderingen van meer dan twintigduizend jaar geleden werden al gevlekte paarden afgebeeld. De oude Chinese keizers noemden deze paarden ‘Hemelse paarden’. In de 18e en 19e eeuw waren ze geliefd bij de aristocratie in Europa. Na de ontdekking van Amerika werden door de Spaanse veroveraars Iberische paarden meegenomen naar de Nieuwe Wereld. Het is aannemelijk dat de Appaloosa in beginsel teruggaat op de Andalusiër. Later werden ook vanuit andere landen in Europa gevlekte paarden naar Amerika verscheept omdat deze paarden in Europa uit de mode geraakt waren. In het gebied van de huidige Verenigde Staten had het fokken van Appaloosa's alles te maken met de indianen; vooral met de Nez Percé-stam die in het huidige Nez Perce County leefde. Dat was de enige stam die doelgericht en selectief fokte. De Nez Percé stonden bekend als grote paardenkenners. Alleen de beste hengsten werden gebruikt om te fokken, de andere werden gecastreerd, zodat ze geen nakomelingen konden krijgen. De paarden die niet voldeden werden geruild met andere indianenstammen. De paarden groeiden uit tot sterke, snelle dieren die stevig op hun benen stonden op oneffen terrein. De gevlekte paarden waren bij tijden het meest geliefd. De kolonisten noemden het ras ‘Paulouse’ naar de rivier Palouse. Hieruit is later de naam 'Appaloosa' ontstaan. De Nez Percé-indianen werden na de komst van Europese kolonisten in hun gebied naar Canada verjaagd. De Appaloosa-paarden die hun kracht én hun trots waren raakten ze daarbij kwijt. Vijftig jaar lang was de Appaloosa een zeldzaam ras, tot in 1938 in Amerika de 'Appaloosa Horse Club' werd opgericht met als doel het ras te redden. Ook in Nederland zijn meerdere Appaloosa-verenigingen actief. De Appaloosa is geschikt voor alle takken van de paardensport. Sommige paarden zijn snel en dus geschikt voor op de renbaan, andere zijn meer geschikt voor dressuur en springen en weer andere voor het westernrijden. Appaloosa's zijn zeer populair in de westernsport omdat ze snel en wendbaar zijn en lijken met hun opvallende vacht bijna een van de archetypes van het Wilde Westen te zijn geworden. Andere paarden met vlekken treft men aan bij de Europese rassen Knabstrupper en Noriker, en bij de Amerikaanse Pinto.
De shetlandpony of shetlander is een klein maar krachtig ponyras, dat zijn naam ontleent aan de Shetlandeilanden in het uiterste noorden van Schotland. Shetlandpony's behoren tot de kleinste pony's ter wereld. De falabella is een nog kleiner paardenras maar wordt niet tot de pony's gerekend. De shetlandpony wordt ook Hit genoemd, van Hitlandse paarden De eerste herkomst van de shetlander is onbekend maar deze pony's leven al eeuwen op de Shetlandeilanden en het is naar alle waarschijnlijkheid een zeer oud ras. Onder invloed van het koude klimaat en minimale hoeveelheden voer ontstond een kleine, taaie pony die alle kenmerken had van een koudbloedpaard en zijn lichaamswarmte zo goed mogelijk kon bewaren. Op de ruige Shetlandeilanden groeien geen bomen en op de schrale, zure veengrond groeien grassen en heidestruiken met weinig voedingswaarde. De shetlandpony's hebben zich zo ontwikkeld dat ze hiervan kunnen overleven. De shetlander werd van oudsher gebruikt als pak-, tuig- en rijpony. Inlandse boeren gebruikten het dier vooral om zeewier in grote manden naar hun land te brengen, waar het als mest werd verspreid. Turf voor de vuren in de keukens werd op dezelfde manier vervoerd. Daarnaast dienden de shetlanders ook als rij- en trekdier. Naarmate het gebruik in de steenkoolindustrie toenam, werden de shetlandpony's bekender. De pony's zijn naar vele landen over de gehele wereld geëxporteerd. Het ras lijkt zeer snel te veranderen van type als het ergens anders gefokt wordt. De stokmaat van de shetlandpony varieert. De officiële indeling van de shetlandpony's gebeurt volgens hun schofthoogte. Deze indeling is verschillend in België en Nederland. In België worden de shetlandpony's als volgt ingedeeld: De kleine maat pony's met een stokmaat t/m 75 cm De middenmaat pony's met een stokmaat van 76 t/m 80 cm De grote maat pony's met een stokmaat van 81 t/m 102 cm In Nederland, waar de shetlandpony's traditioneel een stuk groter zijn dan in België, wordt de volgende indeling gebruikt: De minimaat pony's met een stokmaat t/m 86 cm De kleine maat pony's met een stokmaat van 87 t/m 92 cm De middenmaat pony's met een stokmaat van 93 t/m 98 cm De grote maat pony's met een stokmaat van 99 t/m 107 cm Exterieur De shetlandpony wordt (in verhouding tot zijn grootte) gezien als een van de sterkste pony's en paarden van de wereld. Hij is goed aangepast aan het gure klimaat op de Shetlandeilanden. Aan zijn bewegingen is dit goed merkbaar. Hij tilt zijn benen op een specifieke manier op, het resultaat van het leven in een rotsachtige omgeving. De oren zijn klein, zodat er niet te veel warmte verloren gaat in de winter. Het hoofd mag niet te groot zijn en moet een recht of concaaf (hol) profiel hebben. Het lichaam is gerond met een korte en enigszins holle rug. De shetlander heeft een dikke, lange maantop en staart en dikke manen. De benen zijn kort en sterk. Rond de vetlokken bevindt zich langere beharing. De hals is kort, zwaar en sterk. Shetlanders worden nogal eens ervaren als eigenwijze en lastige pony's, dit heeft meestal met de opvoeding te maken. Vaak worden de pony's als veulen gekocht en niet goed opgeleid. Als een veulen geen goede, consequente opvoeding krijgt dan leidt dat tot karakterproblemen. Shetlanders zijn werklustig, nieuwsgierig en leren graag nieuwe dingen. Ze zijn slim en mede door hun nieuwsgierigheid willen ze weleens aan de verkeerde kant van de omheining staan. Shetlandpony's zijn sober, het zijn geharde pony's die maar weinig voedsel nodig hebben. De shetlandpony kan ook in de winter zonder dek buiten blijven, maar een schuilstal in de weide stelt hij bij slecht en koud weer wel op prijs. Shetlanders hebben een aanleg om dik te worden. Het eten van gras en ander voedsel dat te rijk is voor zijn gestel in combinatie met te weinig beweging kan leiden tot hoefbevangenheid, een hoefziekte die kreupelheid veroorzaakt en zelfs tot de dood van de pony kan leiden. Het is voor de sterke shetlandpony mogelijk om op een verharde weg lasten te trekken die wel twee maal zo groot zijn als zijn eigen gewicht. Omdat hij gezien wordt als een van de sterkste pony's en paarden ter wereld, denken veel mensen dat een shetlander ook grote lasten kan dragen. In werkelijkheid kan een shetlander slechts maximaal twintig procent van zijn eigen gewicht dragen omdat de pony anders op den duur last krijgt van de gewrichten in zijn rug en hij vrijwel onbruikbaar wordt om op te rijden, hoe jong of oud hij ook is. Niet alleen het gewicht van de ruiter is van belang maar ook zijn lengte; als de ruiter te lang is, brengt deze de pony uit zijn balans. Shetlanders zijn naast handzame pony's voor het rijden onder het zadel ook goede tuigpony's. Tegenwoordig is de shetlandpony vooral geliefd bij kinderen, die erop kunnen rijden indien de pony een goede, duidelijke opvoeding heeft gehad. Wanneer de kinderen voldoende ervaring hebben opgedaan en hun pony voldoende opgeleid is kunnen ze meedoen aan wedstrijden of recreatieve tochten. De pony vraagt een zorgvuldige, consequente behandeling. Shetlandpony's kunnen erg koppig zijn maar tegelijkertijd heel aanhankelijk. Ze zijn het liefst buiten in een kudde met andere shetlanders.
Ik ben raimond 
