Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
Een hengst is een mannelijk paard. Een hengst heeft over het algemeen een krachtige lichaamsbouw en een zware hals. Een hengst is meestal vierkanter gebouwd dan een merrie. Ook gedraagt een hengst zich meestal anders dan een merrie. Hij let meer op zijn omgeving en bruist vaak van energie. Er wordt vaak gezegd dat hengsten sneller afgeleid zijn dan merries, vooral in de paartijd. Aan de andere kant zouden ze sneller te beleren zijn. Een hengst die door mensen is geselecteerd en door het stamboek is goedgekeurd om nakomelingen te verwekken wordt een dekhengst genoemd. Een gecastreerde hengst wordt ruin genoemd. Als een of beide teelballen niet is ingedaald en de hengst daardoor onvruchtbaar is wordt het dier een klophengst genoemd. en stamboek is een lijst met gegevens en afstammingen van dieren. Bij vermelding van runderen hierin spreekt men van stamboekvee. Men onderscheidt een gesloten en open stamboek. Het gesloten bevat alleen de geregistreerde dieren en de open versie bevat ook dieren van onbekende afstamming. In Nederland en België kent men voor de meeste huisdieren een open stamboek. De beste dieren, gekeurd door keurmeesters, worden geregistreerd in een hulpstamboek of register, waarna de nakomelingen hiervan in het stamboek kunnen worden opgenomen. Opgenomen worden het signalement, de lichaamsmaten en productiecijfers. Bij runderen is daar vaak nog een vlektekening bijgevoegd. Geboorten van jongvee worden bijgehouden in het jongveeboek. Wanneer deze registers een aantal jaren beslaan, kan men spreken van een pedigree (de afstammingslijst), waarin ook ouders en grootouders zijn vermeld. Het stamboek kan ook informatie bevatten op genetisch gebied. Een dekhengst is een mannelijk paard dat speciaal wordt gehouden ter bevruchting van merries. Dit kan gebeuren op natuurlijke wijze of via kunstmatige inseminatie. De voordelen van kunstmatige inseminatie zijn dat er constante voorraden kwalitatief goed sperma beschikbaar gesteld kunnen worden en dat de hengsten en de merries niet meer per se hoeven te reizen. Deze methode geeft de fokkers een zeer ruime keuze en wordt tegenwoordig dan ook het meeste gebruikt in vele takken van de fokkerij. Dekhengsten kunnen een enorm stempel drukken op de verdere ontwikkeling van een paardenras, daarom wordt hun afstamming veelal nauwgezet bijgehouden in een stamboek. Een reeks opeenvolgende generaties die allemaal terug te volgen zijn naar één stamvader noemt men een 'hengstenlijn'. Soms, zoals bij de haflinger, krijgen alle mannelijke nakomelingen een bepaalde initiaal om deze hengstenlijn direct al aan de naam te kunnen herkennen.
De Camargue is een oud paardenras dat voorkomt in de Camargue in Zuid-Frankrijk. Al eeuwen, mogelijk zelfs duizenden jaren, leven deze kleine paarden in halfwilde kuddes in het drasland van de Rhônedelta. Daar hebben ze het uithoudingsvermogen en de wendbaarheid ontwikkeld waar ze vandaag de dag om dag bekendstaan.Camargue paarden zijn meestal grijs: bij hun geboorte zijn ze zwart, vos of (donker)bruin maar hun vacht wordt steeds lichter als ze ouder worden tot ze uiteindelijk lichtgrijs of wit zijn. Het zijn kleine paarden. De stokmaat ligt tussen 130 en 150 centimeter. Ondanks hun kleine formaat zijn ze sterk genoeg om een volwassen persoon te dragen. Ze hebben een korte nek, diepe borst, compact lichaam, sterke benen en volle manen. Eveneens kenmerkend zijn de kleine oren in verhouding tot het hoofd. De Camargue paarden hebben een kalm karakter en een goede cowsense. Hun goede wendbaarheid en uithoudingsvermogen maken de paarden geschikt voor werk met koeien, dressuur en het rijden over lange afstanden De paarden uit de Camargue werden zeer gewaardeerd door de Kelten en en ook door de Romeinen die achtereenvolgens het gebied veroverden. Men veronderstelt dat door de Moorse bezetting van Zuid-Frankrijk in de achtste eeuw het genetisch materiaal van Berbers van invloed was op het ras. De Camargue werd vermoedelijk in het verleden al vaak gekruist met andere rassen. De Spaanse Jaca Navarra was vermoedelijk een kruising tussen een Camargue en een Keltische pony. Ook rassen als het Chileens paard en de Criollo vertonen op sommige punten verwantschap met de Camargue. Camargue paarden worden gebruikt door de veehoeders van de Camargue, de gardian. Deze veedrijvers gebruiken een lange stok met een drietand om hun kudde (manade), bestaande uit zwarte runderen, bijeen te houden en op te drijven. De gardian gebruiken een speciaal soort zadel. Ieder jaar is er een paardenfeest in Les Saintes-Maries-de-la-Mer. In vele plaatsen, zoals Beauvoisin, Calvisson en Congénies, demonstreren de gardian hun vaardigheden met paarden en stieren (taureau) tijdens de abrivado. Voor de course camarguaise, de niet-bloedige stierenvechten van de Provence en andere gebieden in Zuid-Frankrijk, worden de stieren door de straten vanaf de weide naar de arena begeleid door een groep ruiters die in een gesloten formatie rijdend de dieren de weg wijst. Lopende jongelingen proberen de stieren tot uitbreken te bewegen en hun moed te bewijzen door de dieren aan hun staart te trekken of door er vlak achteraan te rennen. De terugtocht vanaf de arena naar de weide wordt bandido genoemd. Het ras werd pas sinds 1968 erkend. In 1976 stelde de Franse overheid een aantal regels op voor het fokken van de paarden om de raszuiverheid te behouden. In 1978 werd een officieel stamboek opricht. In Engeland is er momenteel maar één boerderij waar met paarden van dit ras gefokt wordt. Deze boerderij is ook de thuisbasis van de 'British Camargue Horse Society', die het Camargue-ras in Engeland vertegenwoordigt.
Mennen is in het algemeen het rijden met paard en wagen (een "aanspanning"). Tot de opkomst van de vrachtwagen was dit een belangrijk vervoermiddel, zowel voor goederen als personen. Tegenwoordig is het rijden met aangespannen wagens vooral een hobby, hoewel er bij biologische boeren in toenemende mate belangstelling is voor het gebruik van paarden in hun bedrijf. Er bestaan verschillende namen voor de persoon die de aanspanning bestuurt, zoals koetsier, voerman en menner. De koetsier zit rechts op de bok van de koets. De uitrusting van een koetsier bestaat uit handschoenen, een schort, een hoofddeksel en een lange zweep. Vele moderne koetsiers rijden volgens het systeem dat door Benno von Achenbach ontwikkeld werd. Er bestaan opleidingen tot koetsier en er bestaat een koetsiersbewijs, dat men kan verkrijgen door een examen af te leggen. Dit koetsiersbewijs heeft in België geen juridische waarde; het is niet verboden om zonder bewijs de weg op te gaan. In Nederland is dit slechts in bossen in vijf verschillende gemeenten verplicht. De assistent van de koetsier, de 'hulpkoetsier' die de koetsier helpt door bijvoorbeeld tijdens het halthouden van de bok af te gaan en vooraan bij de paarden te gaan staan, wordt een "groom" genoemd. De groom opent ook de deuren van de koets voor de gasten die willen in- of uitstappen. Verder kan de groom het paardentuig controleren en ervoor zorgen dat alles zit zoals het bedoeld is. De groom zit meestal links naast de koetsier op de bok van de koets. Bij wedstrijden in de mensport staat hij meestal achter op de marathonwagen. Bij het mennen zijn de paarden met het rijtuig verbonden door middel van strengen en andere riemen die tot het paardentuig behoren. De menner of koetsier bestuurt de aanspanning door middel van de leidsels, die zijn verbonden met het bit in de mond van het paard (vaak ook "stang" genoemd) of de paarden. Verder gebruiken koetsiers hun stem en de zweep om de paarden aanwijzingen te geven. Het geheel van koets, koetsier en paard(en) wordt een "aanspanning" genoemd. Er kunnen één of meerdere paarden voor een rijtuig worden gespannen. Bij één aangespannen paard spreekt men van een enkelspan. Twee paarden naast elkaar wordt tweespan of dubbelspan genoemd. Twee paarden achter elkaar noemt men een tandem. Ook gebruikelijk is een vierspan, met twee voorpaarden en twee achterpaarden. Andere manieren van inspannen zijn minder gebruikelijk, zoals drie paarden achter elkaar (randem) of naast elkaar (trojka). Ook probeert men wel, bijvoorbeeld om de vaardigheid van de menner te bewijzen, zo veel mogelijk paarden voor een wagen te spannen. Een tuigpaard is een krachtig gebouwd paard dat door zijn ruime gangen en door zijn rustige en betrouwbare karakter zeer geschikt is voor gebruik 'in het tuig'. Tuigpaarden zijn veelal warmbloedpaarden en hebben een ruime stap en draf. Sommige typische tuigpaardrassen hebben bijzonder hoge knieactie zoals Hackney's. Nederlandse paardenrassen in die traditioneel als tuigpaarden gebruikt werden zijn Gelders paard, Groninger paard en Fries paard. Tot de Duitse tuigpaarden behoren de Alt-Oldenburger en de Oost-Fries. Tuigpaarden worden meestal gereden met oogklepppen. In de paardenhandel spreekt men soms van paard dat wel of niet 'betuigd' is, hiermee kan men zowel bedoelen 'getraind onder het zadel' (bereden) als 'getraind in het tuig' (voor de kar). Trekpaarden zijn zwaar gebouwde koudbloedpaarden die zeer geschikt zijn voor landbouwwerkzaamheden zoals het trekken van ploegen en oogstwagens. Ook worden zij gebruikt als sleeppaarden in de bosbouw. Voorbeelden van trekpaarden in de Benelux zijn het Nederlands trekpaard, het Belgisch trekpaard en de Ardenner. Voor deze paarden worden soms speciale trekwedstrijden georganiseerd. Hoewel vele menners vooral recreatief rijden zijn er diverse mogelijkheden voor competitie: aangespannen sport, ook wel tuigpaardensport genoemd; hierbij gaat het om de schoonheid van de bewegingen van het paard, (de 'actie' van het paard) sleep en trekwedstrijden met trekpaarden authentiek gerij, waarbij met antieke rijtuigen wordt gereden in bijpassende stijlgetrouwe kledij, soms gejureerd als concours d'elegance. drafsport snelheidssport, wordt met sulky's beoefend op een drafrenbaan mensport een internationaal beoefende sport met de onderdelen dressuur, vaardigheid en marathon; wordt beoefend met enkel-, dubbel-, of vierspan.
Ik ben raimond 
