Ik ben raimond
Ik ben een man en woon in blankenberge () en mijn beroep is to be busy.
Ik ben geboren op 21/12/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: carpe diem.
De Appaloosa is een paardenras uit de Verenigde Staten. De Appaloosa wordt op de eerste plaats gekenmerkt door zijn opvallende, gevlekte vacht. De paarden van dit ras zijn heel veelzijdig en hebben vele goede eigenschappen: grote wendbaarheid, taai uithoudingsvermogen, een goed karakter. De paarden hebben een gedrongen lichaam, goede benen en harde hoeven. Het hoofd is edel. De stokmaat van het ras ligt gemiddeld tussen de 142 en 152 centimeter. Het hoofd is breed en de ogen zijn sprekend en levendig. De oren zijn zoals bij alle Amerikaanse paarden klein en spits, de hals is gespierd en de borst breed. De Appaloosa heeft een rond, krachtig kruis met een hoog geplaatste staart. De manen en staart zijn van een zijdeachtige kwaliteit. De paarden hebben een uitstekende galop. De Appaloosa is opvallend door het bijzondere patroon van de vachtkleuren. Er zijn veel verschillende patronen. De vijf hoofdpatronen zijn: sneeuwvlokkenbont: donkere huid met lichte vlekken over het hele lichaam panterbont: witte huid met donkere vlekken over het gehele lichaam sjabrakbont: donker met een witte 'deken' over de achterhand en hierop wel of geen vlekken marmerbont: stekelharig, de meeste haren donker met hier of daar enkele witte met of zonder 'deken' geheel wit met slechts enkele donkere vlekken Appaloosa’s hebben nog drie kenmerken waar ze aan te herkennen zijn: gevlekte geslachtsdelen en mond, verticaal gestreepte hoeven en een witte rand om de iris, net als ogen van mensen. Dit is vanaf ongeveer vijf meter afstand te zien. Gevlekte paarden als de Appaloosa zijn al heel lang bekend. In grotschilderingen van meer dan twintigduizend jaar geleden werden al gevlekte paarden afgebeeld. De oude Chinese keizers noemden deze paarden ‘Hemelse paarden’. In de 18e en 19e eeuw waren ze geliefd bij de aristocratie in Europa. Na de ontdekking van Amerika werden door de Spaanse veroveraars Iberische paarden meegenomen naar de Nieuwe Wereld. Het is aannemelijk dat de Appaloosa in beginsel teruggaat op de Andalusiër. Later werden ook vanuit andere landen in Europa gevlekte paarden naar Amerika verscheept omdat deze paarden in Europa uit de mode geraakt waren. In het gebied van de huidige Verenigde Staten had het fokken van Appaloosa's alles te maken met de indianen; vooral met de Nez Percé-stam die in het huidige Nez Perce County leefde. Dat was de enige stam die doelgericht en selectief fokte. De Nez Percé stonden bekend als grote paardenkenners. Alleen de beste hengsten werden gebruikt om te fokken, de andere werden gecastreerd, zodat ze geen nakomelingen konden krijgen. De paarden die niet voldeden werden geruild met andere indianenstammen. De paarden groeiden uit tot sterke, snelle dieren die stevig op hun benen stonden op oneffen terrein. De gevlekte paarden waren bij tijden het meest geliefd. De kolonisten noemden het ras ‘Paulouse’ naar de rivier Palouse. Hieruit is later de naam 'Appaloosa' ontstaan. De Nez Percé-indianen werden na de komst van Europese kolonisten in hun gebied naar Canada verjaagd. De Appaloosa-paarden die hun kracht én hun trots waren raakten ze daarbij kwijt. Vijftig jaar lang was de Appaloosa een zeldzaam ras, tot in 1938 in Amerika de 'Appaloosa Horse Club' werd opgericht met als doel het ras te redden. Ook in Nederland zijn meerdere Appaloosa-verenigingen actief. De Appaloosa is geschikt voor alle takken van de paardensport. Sommige paarden zijn snel en dus geschikt voor op de renbaan, andere zijn meer geschikt voor dressuur en springen en weer andere voor het westernrijden. Appaloosa's zijn zeer populair in de westernsport omdat ze snel en wendbaar zijn en lijken met hun opvallende vacht bijna een van de archetypes van het Wilde Westen te zijn geworden. Andere paarden met vlekken treft men aan bij de Europese rassen Knabstrupper en Noriker, en bij de Amerikaanse Pinto.
De shetlandpony of shetlander is een klein maar krachtig ponyras, dat zijn naam ontleent aan de Shetlandeilanden in het uiterste noorden van Schotland. Shetlandpony's behoren tot de kleinste pony's ter wereld. De falabella is een nog kleiner paardenras maar wordt niet tot de pony's gerekend. De shetlandpony wordt ook Hit genoemd, van Hitlandse paarden De eerste herkomst van de shetlander is onbekend maar deze pony's leven al eeuwen op de Shetlandeilanden en het is naar alle waarschijnlijkheid een zeer oud ras. Onder invloed van het koude klimaat en minimale hoeveelheden voer ontstond een kleine, taaie pony die alle kenmerken had van een koudbloedpaard en zijn lichaamswarmte zo goed mogelijk kon bewaren. Op de ruige Shetlandeilanden groeien geen bomen en op de schrale, zure veengrond groeien grassen en heidestruiken met weinig voedingswaarde. De shetlandpony's hebben zich zo ontwikkeld dat ze hiervan kunnen overleven. De shetlander werd van oudsher gebruikt als pak-, tuig- en rijpony. Inlandse boeren gebruikten het dier vooral om zeewier in grote manden naar hun land te brengen, waar het als mest werd verspreid. Turf voor de vuren in de keukens werd op dezelfde manier vervoerd. Daarnaast dienden de shetlanders ook als rij- en trekdier. Naarmate het gebruik in de steenkoolindustrie toenam, werden de shetlandpony's bekender. De pony's zijn naar vele landen over de gehele wereld geëxporteerd. Het ras lijkt zeer snel te veranderen van type als het ergens anders gefokt wordt. De stokmaat van de shetlandpony varieert. De officiële indeling van de shetlandpony's gebeurt volgens hun schofthoogte. Deze indeling is verschillend in België en Nederland. In België worden de shetlandpony's als volgt ingedeeld: De kleine maat pony's met een stokmaat t/m 75 cm De middenmaat pony's met een stokmaat van 76 t/m 80 cm De grote maat pony's met een stokmaat van 81 t/m 102 cm In Nederland, waar de shetlandpony's traditioneel een stuk groter zijn dan in België, wordt de volgende indeling gebruikt: De minimaat pony's met een stokmaat t/m 86 cm De kleine maat pony's met een stokmaat van 87 t/m 92 cm De middenmaat pony's met een stokmaat van 93 t/m 98 cm De grote maat pony's met een stokmaat van 99 t/m 107 cm Exterieur De shetlandpony wordt (in verhouding tot zijn grootte) gezien als een van de sterkste pony's en paarden van de wereld. Hij is goed aangepast aan het gure klimaat op de Shetlandeilanden. Aan zijn bewegingen is dit goed merkbaar. Hij tilt zijn benen op een specifieke manier op, het resultaat van het leven in een rotsachtige omgeving. De oren zijn klein, zodat er niet te veel warmte verloren gaat in de winter. Het hoofd mag niet te groot zijn en moet een recht of concaaf (hol) profiel hebben. Het lichaam is gerond met een korte en enigszins holle rug. De shetlander heeft een dikke, lange maantop en staart en dikke manen. De benen zijn kort en sterk. Rond de vetlokken bevindt zich langere beharing. De hals is kort, zwaar en sterk. Shetlanders worden nogal eens ervaren als eigenwijze en lastige pony's, dit heeft meestal met de opvoeding te maken. Vaak worden de pony's als veulen gekocht en niet goed opgeleid. Als een veulen geen goede, consequente opvoeding krijgt dan leidt dat tot karakterproblemen. Shetlanders zijn werklustig, nieuwsgierig en leren graag nieuwe dingen. Ze zijn slim en mede door hun nieuwsgierigheid willen ze weleens aan de verkeerde kant van de omheining staan. Shetlandpony's zijn sober, het zijn geharde pony's die maar weinig voedsel nodig hebben. De shetlandpony kan ook in de winter zonder dek buiten blijven, maar een schuilstal in de weide stelt hij bij slecht en koud weer wel op prijs. Shetlanders hebben een aanleg om dik te worden. Het eten van gras en ander voedsel dat te rijk is voor zijn gestel in combinatie met te weinig beweging kan leiden tot hoefbevangenheid, een hoefziekte die kreupelheid veroorzaakt en zelfs tot de dood van de pony kan leiden. Het is voor de sterke shetlandpony mogelijk om op een verharde weg lasten te trekken die wel twee maal zo groot zijn als zijn eigen gewicht. Omdat hij gezien wordt als een van de sterkste pony's en paarden ter wereld, denken veel mensen dat een shetlander ook grote lasten kan dragen. In werkelijkheid kan een shetlander slechts maximaal twintig procent van zijn eigen gewicht dragen omdat de pony anders op den duur last krijgt van de gewrichten in zijn rug en hij vrijwel onbruikbaar wordt om op te rijden, hoe jong of oud hij ook is. Niet alleen het gewicht van de ruiter is van belang maar ook zijn lengte; als de ruiter te lang is, brengt deze de pony uit zijn balans. Shetlanders zijn naast handzame pony's voor het rijden onder het zadel ook goede tuigpony's. Tegenwoordig is de shetlandpony vooral geliefd bij kinderen, die erop kunnen rijden indien de pony een goede, duidelijke opvoeding heeft gehad. Wanneer de kinderen voldoende ervaring hebben opgedaan en hun pony voldoende opgeleid is kunnen ze meedoen aan wedstrijden of recreatieve tochten. De pony vraagt een zorgvuldige, consequente behandeling. Shetlandpony's kunnen erg koppig zijn maar tegelijkertijd heel aanhankelijk. Ze zijn het liefst buiten in een kudde met andere shetlanders.
Een cowboy is een persoon die vee hoedt in de extensieve veeteelt in Noord-Amerika. Deze taak wordt traditioneel uitgevoerd te paard. Tevens vervult de cowboy andere taken op en rond de ranch (boerderij). De cowboy werkt meestal voor de eigenaar van het vee, in vaste dienst of op een seizoenscontract. De historische Amerikaanse cowboy ontstond aan het einde van de negentiende eeuw, toen eerst in New Mexico en later ook elders de behoefte ontstond om grote hoeveelheden vee – meestal runderen, soms ook schapen – te hoeden, samen te brengen en te vervoeren naar locaties waar ze gemerkt, geslacht of onderzocht konden worden. De cowboytraditie gaat terug op de vaqueros in Nieuw Mexico, knechten van de landheer die het vee te paard hoedden, en vindt haar oorsprong in de manier waarop de extensieve veeteelt al in Spanje werd bedreven. Deze werkwijze kwam met de eerste immigranten mee naar Noord-Amerika. In de loop van de tijd zijn door de verschillen in terreingesteldheid, klimaat en veehouderijtradities verschillende stijlen en taken van cowboys ontstaan. Een aantal tradities qua kleding, vaardigheden en werkwijze bestaan tot op de dag van vandaag. Cowboys doen ook mee aan rodeo's, wedstrijden waar zij hun vaardigheden met vee en hun vaardigheden als ruiter kunnen tonen. Het clichébeeld van de cowboy als revolverheld is ontstaan door de opkomst van het westerngenre, dat vooral door Amerikaanse Hollywood-filmproducties populair werd.
Indianen (Surinaams-Nederlands: Inheemsen) zijn de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Columbus, die in 1492 dacht in Indië beland te zijn (het was zijn bedoeling om in westelijke richting de Atlantische Oceaan over te reizen en zo in Indië te komen), noemde de bewoners indios - indianen. Omdat de benaming "indiaan" van een westers standpunt uitgaat, zijn er verschillende alternatieve benamingen in zwang geraakt. In de Verenigde Staten introduceerden de Amerikaanse overheid en academici in de jaren 60 van de 20ste eeuw de term Native American (inheemse Amerikaan) voor de groepen die onder de verantwoordelijkheid van het Bureau of Indian Affairs vielen. Een bijkomende reden was de verwarring met inwoners van Indiase afkomst, die in het Engels ook Indians heten. Deze nieuwe terminologie werd echter niet algemeen gewaardeerd, omdat deze zonder inspraak van de betrokkenen werd aangenomen, en omdat met deze term indianen en de oorspronkelijke bewoners van Alaska, Hawaii, Puerto Rico en de eilanden in de Stille Oceaan op een hoop werden gegooid. Uit een in 2005 door het U.S. Census Bureau gehouden enquête bleek dat bijna 50% van de indianen het liefst "American Indians" worden genoemd, terwijl iets meer dan 37% de voorkeur geeft aan "Native American". Tegenwoordig worden beide termen gebruikt. Het Bureau of Indian Affairs wendt nu de term American Indian aan in plaats van Native American De benaming First Nations/Premières Nations wordt gebruikt in Canada. In Latijns-Amerika worden de indianen officieel indígenas (inheemsen) genoemd. In de wetenschappelijke wereld spreekt men ook wel van Amerindiërs of Amerindianen. De Eskimo's (soms Inuit genoemd, al slaat dat woord strikt genomen niet op de Yupik in Alaska) worden overigens vaak (in de politiek en in de wetenschap) niet als indianen beschouwd, zij het wel als "inheemse Amerikanen". De emancipatie wat de etnische naamgeving betreft is zowel in Canada als de VS in toenemende mate een zaak van de inheemse gemeenschappen zelf, die in cultureel en politiek opzicht steeds (zelf)bewuster worden. Zo geven inheemse volken die door de Amerikaanse en Canadese overheden officieel zijn erkend en zichzelf als een volwaardige politieke en culturele staat beschouwen, steeds vaker aan niet langer (zoals in de VS) tribes (stammen) of (zoals in Canada) bands genoemd te willen worden, maar Nations (naties of staten). Tevens worden de namen die de Europeanen (of omringende inheemse volken) in het verleden introduceerden, meer en meer vervangen door de namen die volkeren aan zichzelf gaven. In plaats van Irokezen spreekt men nu bijvoorbeeld vaker van Haudenosaunee. Andere naamsveranderingen zijn onder andere Lakota (Dakota/Nakota) voor Sioux, Mexicah voor Azteken, Ñudzahui voor Mixteken en Mapuche voor Araucaniërs. In het Nederlands wordt "indiaan" niet met een hoofdletter geschreven, omdat het niet een volk maar verscheidene etnische groepen aanduidt (net als bij zigeuners het geval is). Koning Willem I der Nederlanden benoemde destijds in een aantal van zijn koninklijke besluiten de bewoners van Nederlands-Indië als "indianen". De gangbare term werd echter "Inlander".
De Trakehner is een gerenommeerd paardenras uit het voormalige oosten van Duitsland. Het warmbloedras geniet bijzondere faam als modern sportpaard, met name in de tak van de dressuur. De Trakehner stamt oorspronkelijk van de stoeterij in het dorp Trakehnen in Oost-Pruisen, thans Jasnaja Poljana in het oblast Kaliningrad. Het fokken van paarden in deze streek is terug te volgen tot de dertiende eeuw, de tijd dat de Duitse Orde zich daar vestigde. De eigenlijke stoeterij, die bekend zou worden, werd pas gesticht in 1732 en wel door koning Frederik Willem I. Aanvankelijk was de stoeterij gespecialiseerd in tuigpaarden voor de koets en andere vormen van paardentractie, waarmee ze al gauw in het hele land een goede reputatie opbouwde. Tegen het einde van de achttiende eeuw verschoof het fokdoel in de richting van paarden voor de cavalerie. Het succes van het ras was mede te danken aan het voorbeeldige stamboek dat stalmeester Burchard von Oettingen erop nahield. In haar bloeiperiode beschikte de stoeterij over een oppervlakte van bijna 140 km² (14000 ha) aan weilanden. In de negentiende eeuw werden de paarden veredeld met Arabische en Engelse volbloedpaarden. Als gevolg daarvan stamden de Trakehners begin twintigste eeuw voor ongeveer de helft af van volbloeds. De fokkerij van paarden in Trakehnen kwam met de Russische bezetting eind 1944 tot een abrupt einde toen de stoeterij daar opgeheven en ontruimd werd. Veel paarden gingen bij wijze van herstelbetaling naar de Sovjet-Unie, andere kwamen terecht in de Sovjet-Russische bezettingszone, de latere DDR. Een klein aantal dieren uit privébezit (575 merries en 45 hengsten) ontkwam naar de westelijke bezettingszones, het latere West-Duitsland. In zowel de Sovjet-Unie als in West- en Oost-Duitsland werd daarna doorgefokt met deze dieren, al duurde het met name in het westen nog wel even voordat men het niveau van de oude Trakehners weer had bereikt. Sindsdien zijn Trakehners in vele landen gebruikt voor de paardensport, alsook voor de veredeling van andere rassen. Oorspronkelijk mochten alleen paarden die daadwerkelijk in de buurt van Trakehnen waren geboren, Trakehners heten. Paarden van hetzelfde ras die elders waren geboren noemde men 'Oost-Pruisisch warmbloed'. Volgens die definitie zouden er thans geen Trakehners meer bestaan. In de praktijk is die definitie thans dan ook losgelaten. De Trakehner is een edel en hoog in het bloed staand warmbloedras, waarin alleen kruising met Arabische en Engelse volbloeds, Anglo-Arabieren en Shagya-Arabieren is toegestaan. De schofthoogte bedraagt 1,60 tot 1,70 meter, hetgeen vrij groot is voor een warmbloedras, Het paard heeft een rank, maar goed gespierd lichaam en lange benen. De paarden kunnen alle kleurslagen hebben. De Trakehner geldt als intelligent en leergierig maar ook veeleisend. Trakehners lenen zich voor alle vormen van paardensport, maar in het bijzonder voor dressuur en veelzijdigheid. Geen ander ras vindt men binnen die laatste tak van sport vaker dan de Trakehner. In de springsport, bij het westernrijden en in de mensport treft men ze minder vaak aan. De Trakehner wordt sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in geheel Duitsland gefokt en ook daarbuiten, dit in tegenstelling tot bij voorbeeld de Holsteiner, de Hannoveraan of de Oldenburger die streekgebonden zijn. De fokkerijleiding zetelt in het Duitse Neumünster. Fokkers in Nederland, België en Luxemburg vallen direct onder het moederstamboek, maar er zijn in diverse landen dochter-stamboeken. In Nederland zijn fokkers, eigenaren, liefhebbers en geïnteresseerden in het Trakehner paard verenigd in de stichting Trakehner Contact Nederland.
De Oldenburger is een Duits paardenras dat van oorsprong gefokt werd in de omgeving van Oldenburg in Nedersaksen. Het is tegenwoordig een modern type prestatiepaard dat zeer geschikt is voor de topsport. Het stamboek van de Oldenburger stelt zich ten doel door strenge selectie van de hengsten, op grond van prestaties in de sport, tot een steeds beter rijpaard te komen. Het is een 'open stamboek' dat niet let op de afkomst of de kleur van een paard maar uitsluitend op zijn gebleken geschiktheid om mee te kunnen doen in de top van de professionele ruitersport De geschiedenis van de Oldenburger (OL) gaat terug op de oude paardenrassen de Oost-Fries en de Alt-Oldenburger, die in de afgelopen eeuwen door fokkers in de omgeving van Oldenburg en Oost-Friesland gefokt werden. In 1922 werd de Verband der Züchter des Oldenburger Pferdes e.V. opgericht als samenvoeging van twee voorgaande stamboeken. Dit stamboek fokte tot de jaren vijftig vooral zware warmbloedpaarden die geschikt waren voor trekwerk in de landbouw en als tuigpaard voor de koets. Door inkruising met hoog in het bloed staande warmbloedrassen, zoals Engelse volbloed, Anglo-Arabier en Arabier, Hannoveranen en Holsteiner ontstond vanaf het midden van de twintigste eeuw een groot, sterkgespierd en temperamentvol rijpaard dat voortdurend op de proef wordt gesteld en verbeterd. In 2001 ontstond er een afgesplitst stamboek speciaal voor de Oldenburger springpaarden, (die worden aangeduid met 'OS'). Sinds 2011 hebben beide organisaties zich verenigd in de overkoepelende 'Oldenburger Pferdezuchtverband e.V.'
Ik ben raimond 
