er ligt een bal op het gazon

het bloempje  er wiegde een bloempje     blauw en blauw in de lentewind   alsof het dansen wou met het spelend kind   het wérd geplukt maar ‘t ligt nu grauw   dat bloempje blauw, dood op het grind

hij sprak en sprak de leider kleefde op alles een cijfer wij gaapten in diepe twijfel allicht wordt Hij n'og rijker

vederlichte gedachten fladderen door mijn hoofd je komt, dat heb je beloofd al laat je nog even op je wachten maar je komt, dat heb je beloofd

een bus uit Ekeren is nochtans reeds voorbij gekomen

               loket 4

lachen ligt hem niet  liever koel en stijfjes    alleen maar aardig  als hij Niemand ziet

ik verander maar van rij en hoop

het huis een verloren thuis dan maar ijlings op de vlucht            weg voor haar 'grote kuis'

ik schud,   ik schud de winter   van me af   af, af   en trek de lente aan                            aan, aan

op het boordje van zijn stoel   nog aarzelend bang met vragen   'moe, mag ik naar die fuif nu, toe?'

vader had al ja gezegd

de lente druk in de weer prikkelt het leven om nog een keer het mooiste van zichzelf te geven.

en wij genieten mee

in jeugdig zot hun hoofden samen gniffelend, gidderend meisjes in speels complot

 

tien elf twaalf eieren in de mand vader weet je nog waar dertien is geland ?

we zijn er wel eentje kwijt aan de hond.

de avond strooit nog een snuifje wind de dag is gaar nu een milde herinnering

‘naïef, zei je ‘je ben naïef’   'ach kom'zei ik  ik voel me goed, of is dat soms  té primitief'

ze zat in de mooie kleertjes     tot ze in haar zoom trapte      en haar 'schone' woorden voor één schaars keertje  in eenvoud om lucht hapten

mietje precies was veel te kies pietje werd vies die nam zijn valies nu treurt zie om het verlies

   al is dit een 'rijmelap' (= dichterlijke smartlap),
   hij stemt toch tot nadenken
   (p.s : mietje en pietje zijn hier wel omwisselbaar)

aarde,   ik voel de aarde lucht ,   ik proef de lucht water,   ik hoor het water vuur,     ik ruik het vuur ik ,        ik leef

hij huppelt wat op één been      want er zit een blaar op zijn linkerteen

hij droeg een geheim al jaren met zich mee en toen hij het zeggen wou luisterde al niemand meer

  

morgen gaat de trein, mijn droom naar Calicatta ik ga hem missen

even wegdromen

op de tafel bij de thee één koekje nog en wat kruimels klein aan die tafel,  wij getwee

neem jij het maar, neen,  neem jij het maar,