…Begin deze week, meer bepaald op maandagmorgen heel vroeg, werd er wederom geklopt en geboord dat het een lieve lust was. De nog slapende mensen onder ons, waaronder uw nederige schrijfster dezer, waren meteen klaarwakker.
Toen het kloppen en boren ’s avonds laat ophield, was er stilte…dinsdag, nog stilte…woensdag, nog altijd stilte. Blijkbaar was het wachten op de ploeg die de vijzen in de gaten moeten komen draaien. Tja, ieder zijn taak hè!
Donderdagmorgen was het dan zover. Maar O Malheur… een van die mannen laat die vijzen uit zijn handen vallen! Het is dan wachten op de ploeg die de vijzen terug moet oprapen. Worden de vijzen gevonden, en zijn ze nog bruikbaar, dan zal er misschien op maandagmorgen verder worden gewerkt. Zijn die vijzen echter onvindbaar en/of onbruikbaar, dan moet er iemand die wat tijd over heeft een nieuwe order plaatsen in, naar ik vermoed, Taiwan. Vervolgens is het wachten op een koelie die de bewuste bouten en moeren in een gezapig drafje tot hier kan komen brengen.

Om een lang verhaal wat in te korten, nee, onze terrassen zijn nog altijd niet af. Maar er komt toch al een beetje schot in de zaak.
En wees gerust, wanneer de dag ooit aanbreekt… zijn jullie de eersten die het horen.

Heb een fijn weekend! Liefs en tot de volgende….