Hallo lieve allemaal!
Mijn eerste gedacht was om jullie allen een spetterend uiteinde te wensen! Maar bij nader toezien is die uitspraak voor enige interpretatie vatbaar, nietwaar!
Daarom geef ik jullie deze nieuwjaarsbrief:

Bij Nieuwjaar horen wensen
van gezondheid en geluk,
vooral dan voor die mensen
die me helpen stuk voor stuk.

Bij Nieuwjaar horen wensen
en soms zelfs een klein festijn,
waar heel veel mensen
toasten met een glaasje wijn.

Bij Nieuwjaar horen wensen
liefst vol kleur en ook vol licht,
die breng je dan het beste
met een vrolijk en blij gezicht.

Bij Nieuwjaar horen wensen
heel persoonlijk en speciaal,
voor jullie 't allerbeste!
voor mij blijven jullie ideaal!!!

En tot slot, als rechtgeaarde Antwerpse kan ik het niet laten om af te sluiten met een liedje dat we als kind van deur tot deur gingen zingen:

Nievejoarken hottentot
Me voader ij nen blottekop
Zeive joar zonder hoar
’k wens oe ne gelukkige Nievejoar!

PROOST!
EN TOT WEERZIEN IN 2012

En ik heb daar geen spijt van gekregen!
Nu moet ik wel toegeven dat ik niet meer kan wat ik vroeger wel kon. Maar wat een heerlijk en fijn gevoel gaf het toen iedereen gewillig en spontaan zijn steentje bijdroeg om er een geslaagd feest van te maken.

Kerstmis heeft voor mij persoonlijk niet te betekenis van het rooms-katholieke verhaal dat mij toen ik jong was door de strot werd geduwd. Ik opteer voor de heidense oorsprong waarin de zon, het licht van de wereld, wordt herboren en weer in kracht toeneemt.
Het feit dat de dagen beginnen te lengen en de nachten korter worden.
Het feit dat alles opnieuw in bloei zal komen en nieuw leven brengt in de natuur.
Dat moet je niet klakkeloos geloven, want dat wonder der natuur kun je steeds weer met je eigen ogen aanschouwen.

En toch…
Net als in het Bijbelse verhaal klopte er ook bij ons een onverwachte, maar zeer welgekomen, gaste aan. En ze bracht geluk mee voor ons allen, maar in het bijzonder voor Dochterlief.
Deze moeder sloeg in gedachten een kruisje en bad in stilte toch maar een Wees Gegroet-je opdat eindelijk het geluk zou mogen terugkeren in het leven van haar kind.

Tja, deze Mus krijgt zo af en toe te maken met rare kronkels in haar brein. Maar wie me kent weet dit al wel langer zeker!!! En wat voor jullie misschien belangrijk kan zijn om weten, het is niet besmettelijk.

Heb nog een hele fijne aanloop naar oudejaarsavond, tot de volgende…met een…

Dag lieve allemaal!

Ik heb een wens voor iedereen
Een samen zijn met lieve mensen om je heen.
Mensen die van je houden om wie je bent
In wie je een stukje van jezelf herkent.
Mensen die onvoorwaardelijk om je geven.
En waarmee je samen iets moois kunt beleven.
Geniet van de warmte dat dit alles geeft.
En heb een vrolijk kerstfeest!

Helaas kwam er een moment dat mijn oogziekte me bij dit alles lelijk parten begon te spelen.
Wie veel en graag met ‘HTML’ werkt zal weten dat je geen puntje of streepje verkeerd mag zetten want dan werkt de code niet. En laat het nu net die puntjes en streepjes zijn die ik niet meer kan zien.
En met heel veel spijt moest ik aan mezelf toegeven dat ik dit blogje niet meer kon voortzetten. Zodus stopte ik ermee.

Maar nu komt het bizarre!
Hoewel ik al vele maanden niet meer werk aan mijn muziek blogje, merkte ik van de week dat hij terug in de ranking staat van de categorie: Dagboek/Bedenkingen!
En tot mijn verbazing stijgt het nog elke dag!

Nu vraag ik mij toch af wat er aan de hand is?
Zou er iemand op het idee gekomen zijn om mijn werk beetje bij beetje te kopiëren? Zou men in de ingewanden van mijn blog de ‘HTML’ codes roven voor eigen gebruik? Of zou plots mijn muziek blog zo populair zijn geworden?
Nu aan diegenen die menen er muziek te kunnen afhalen kan ik meteen vertellen dat ze dan dikke pech hebben. Want elke keer weer werd het vorige lied (lees:link) verwijderd wanneer ik er een nieuw opzette. Kwestie van gene zever te krijgen met SABAM.

Enfin, we gaan er ons hoofd niet over breken en nog minder onze slaap voor laten. Er gebeuren wel vreemder dingen op SenNet en de rest van de wereld. Maar bizar vind ik het wel!

Ik wens jullie allen nog een fijne rest van de week toe!
Tot de volgende…

Maar wat zeur ik! Want ik mag mij gelukkig prijzen.
Wanneer ik thuis kom gaat door een tikje van mijn vinger op de thermostaat mijn chauffage in werking en is het in een mum van tijd aangenaam warm in mijn stulpje.
Ik trek mijn natte kleding uit, neem een warme douche, trek mijn super warme jogging en wollen pantoffels aan en vlei me onder mijn fleece deken in mijn relax voor de tv. Naast mij op de salontafel staat een lekker warme kop soep om de innerlijke mens te sterken.

Dit in tegenstelling tot vele anderen die geen dak boven hun hoofd en/of warm bed hebben om in te duiken. Zelfs geen kop warme drank om even hun verkleumde handen aan te warmen.
Ach ja, ik weet wel dat velen denken dat al die mensen het aan zichzelf te danken hebben. Dat ze hun luttele centen die ze bijeen gebedeld hebben verspillen aan booze. Dat ze werkschuw zijn en zich kwaadwillig buiten de maatschappij zetten. Een maatschappij die hen uitspuwt en die zij op hun beurt verachten.

Ik geef het ietwat beschaamd toe, ooit dacht ik hetzelfde.
Tot op de dag, nu jaren geleden, dat ik aan mijn vrijwilligers werk begon in een opvangtehuis voor daklozen.
Tot op de dag dat ik het verhaal hoorde achter die onwelriekende haveloze mens.
Vanaf toen, en nu nog, bekijk ik vele onder hen met andere ogen.
Niet de vele immigranten die naar hier komen om te profiteren van onze sociale welvaart en daar nog in slagen ook.
Niet die notoire luie dronkelap (want die zijn er gegarandeerd ook ) die zich niet wil laten helpen.
Maar die sukkelaar die zijn werk is verloren door reorganisatie en vervangen werd door een machine.
Die zijn afbetalingen niet meer kan doen en wier have en goederen in beslag werden genomen door de bank.
Die mens die door de vele kafkaiaanse regeltjes steeds weer door de mazen van ons sociale vangnet valt waardoor zijn situatie uitzichtloos is, en blijft.
En dan wil ik het nog niet eens hebben over alle verborgen armoede.

Zo net een week voor de kerst met al zijn praal en pracht, zijn overdaad aan eten en geschenken, vind ik het een mooie tijd om daar bij stil te staan op dit ontiegelijke uur midden in de nacht.
Want wat ik nooit zal kunnen begrijpen, is dat vele (gelukkig niet allemaal) mensen van kerstmis (toch een overwegend katholiek  gegeven) een decadent feest maken terwijl hun medemens van koude en honger vlak naast hun deur ligt te creperen.

Ik wens jullie allen nog een hele fijne en gezellige zondag toe! Tot de volgende…

Ik ben een ramp op het gebied van het onthouden van verjaardagen. De helft van de tijd weet ik niet eens in welke dag we leven, laat staan dat ik weet wie er op dat moment jarig is.
Die van mijn kinderen en aanverwanten zijn uiteraard geen probleem. Maar die van nauwe kennissen en goede vrienden, dat is andere koek. Al zijn er wel enkele bij die het me gemakkelijk maken.

Zoals bijvoorbeeld Bojako, die is op dezelfde dag jarig als Zoonlief. En mijn vriendin uit Canada is jarig op dezelfde dag als Dochterlief. Ook die van mijn Poetsiepoets onthoud ik wegens exact 1 maand later jarig dan Vicky. Mijn (pleeg) broer verjaart dan weer op tweede kerstdag en daarom niet moeilijk om te herinneren.
De verjaardag van de vader van mijn kinderen en die van mijn (pleeg)pa komen nog steeds spontaan in me op. 
Maar al de rest….olala!

En dan komt die dekselse 13e december!
Nog voor ik goed en wel wakker ben weet ik welke dag het vandaag is. Hel lijkt alsof ik ontwaakt ben uit een nachtmerrie. (En misschien is dat ook wel zo). Dat nare gevoel blijft de ganse dag door mijn lijf gieren.
Er komt vandaag ook niets fatsoenlijk uit mijn handen. Zelfs koffie zetten of een boterham smeren lukt niet probleemloos. Ik kan mij niet focussen op de dagdagelijkse bezigheden. Mijn gedachten dwalen voortdurend af naar vroeger…naar mijn kindertijd…naar alle ellende die ik mocht ondervinden…door haar...en het lijkt alsof de littekens van de slagen tweemaal zo groot, tweemaal zo pijnlijk zijn vandaag...alsof ze gisteren zijn toegebracht.
Want 13 december is de verjaardag van mijn pleegmoeder.
En hoewel zij reeds vele jaren dood is spookt zij nog steeds door mijn brein. Zij beheerst vandaag mijn doen en laten en brengt mij totaal van mijn stuk.

Hoe komt dat toch?
Waarom heeft dat mens tot op vandaag nog zo een enorme impact op mij! Zal ik het dan nooit  kunnen vergeten? Het nooit helemaal achter mij kunnen laten?
Tot op vandaag alleszins niet, zo blijkt.

Nee, ik wens haar geen gelukkige verjaardag toe.
‘May she rot in hell’ komt dichter bij de waarheid van mijn innerlijke gevoelens.
Vergeten en vergeven, het zou heilzaam voor me zijn.
Maar ik kan het niet….tot op de dag van heden kan ik het nog steeds niet. Misschien ooit...wellicht nooit...

Sorry aan de lezers die geschokt zijn door dit enigszins bitter klinkende epistel. Ik voelde een onweerstaanbare drang om het van me af te schrijven. Gelukkig kan en mag dit ook.
Voor de rest ben ik de lieftalligheid zelve hoor, hahaha….Daarom voor jullie allen, veel liefs, en een…

Maar alle gekheid op een stokje, wat me echt zorgen baart is dat mijn zicht weer achteruit is gegaan. Dit is zo sinds een grote week.
Vorige keer heeft de oogarts mij geen prik gegeven omdat mijn zicht stabiel was gebleven. En ook omdat er nog jarenlang zal moeten geprikt worden, als ik het geluk mag hebben om oud te worden, en problemen kan leveren voor mijn netvlies. Ik was blij toe, want zo’n naald in je oog is geen pretje, ook al wordt die dan plaatselijk verdooft, je voelt het wel. Maar nu blijkt toch dat een keertje overslaan geen goede beslissing is.
Komende woensdag moet ik naar de oogarts toe, en dan volgt er zeker weer een oog-injectie. Ik kan enkel maar hopen dat hierbij mijn zicht zich weer een beetje herstelt.

Maar ach, wat loop ik te zeuren…er zijn zoveel ergere dingen in het leven!
Wanneer ik ga lezen bij Natoken, of ik denk aan mijn vrienden Maria en Raoul, dan mag ik mij nog gelukkig prijzen.
Die snotvalling verdwijnt wel weer zoals hij gekomen is. En al zie ik dan nog maar weinig, het is nog altijd meer dan een blinde.
Voor de pijn in mijn knoken heeft de apotheker ‘goei stuff’. En daarmee kom ik de winter wel door tot er zich weer warmere temperaturen aandienen. Trouwens van kniezen wordt een mens ook ziek.

Zo, dat was het voor nu. Ik ga mijn hangmatje onder mijn neus vervangen en me effe horizontaal leggen.
Ik wens jullie allen een fijne week toe! En tot de volgende…bij leven en welzijn!

Verleden week maandag kwam Dochterlief even over vliegen voor twee daagjes. Oorspronkelijk om moeder te helpen bij het optuigen van de kerstboom.
Reeds twee jaar op rij heb ik geen kerstboom meer gezet. Geen zin, geen fut, teveel narigheid en verdriet te verwerken om feestelijk vrolijk te kunnen zijn.
Dit jaar kwam dan toch weer de vraag: “Mams, wat ga je doen met de kerst?” Toen ik niet vol enthousiasme, zoals vroeger, zei: …ha, natuurlijk komen jullie naar hier… ik versier de kamer… dek de tafel feestelijk… doe de nodige inkopen… kook uitgebreid… zorg voor de cadeautjes…en wanneer jullie terug naar huis zijn ruim ik de boel vrolijk weer op…en dat allemaal in me eentje….! Toen zag ik toch de teleurstelling op hun gezicht.
Kerstmis is natuurlijk het familiefeest bij uitstek. Maar ze begrepen wel dat ik dit allemaal niet meer aankan. Dat mijn visuele handicap daarvoor te belemmerend geworden is. Ik kan verdorie voor mezelf nog geen ei meer bakken, laat staan een feestmaaltijd op tafel zetten! En dus kwamen ze met een compromis; Zoonlief en vrouwtje (die beide een drukke baan hebben) zullen zorgen voor de hapjes en het dessert. Dochterlief komt helpen bij het hoofdgerecht (dat wordt dit jaar fondue, want dat is simpelweg lekker en gemakkelijk) en neemt het optuigen van de kerstboom voor haar rekening.

En zo gebeurde het dat Vicky verleden week maandag op logement kwam voor twee dagen.
Maar ondertussen zijn die twee dagen al uitgegroeid tot een ganse week. Want het is fijn en gezellig bij Moeders. Het is leuk om verwend te worden en om op haar beurt te kunnen verwennen. Mij hoor je alvast niet klagen! Tja, dat cocoonen heeft ze van geen vreemden.

Ik wens jullie allen een heerlijke Sinterklaasavond! Dat jullie schoentje mag gevuld worden met lekkers! Lieve groetjes en tot de volgende….

Dat dichte groene bladerdek vormt een natuurlijk gordijn dat me behoed tegen inkijk van de overburen. Moest ik dat al willen, ik zou gerust en sans gêne dag en nacht in me blootje door de kamers kunnen paraderen.
Het gebladerde geeft me ook een gevoel van weidsheid en van rust. Een plattelandsgevoel middenin een drukke stad. Mijn eigenste boerenbuiten. Geef toe, niet iedereen heeft die luxe.
Dit alles echter enkel in het zomerseizoen.

Helaas zitten we nu in de herfst, de voorbode van de winter. En dat is nu dus goed te merken aan de vele bladeren die naar beneden vallen en de reeds kale takken die gaten slagen in mijn privacy.
Ik zal vanavond weer de overgordijnen dicht schuiven en zo de wereld rondom mij buitensluiten.
Ik zal nu lijdzaam moeten toekijken hoe wind en regen “mijn” bomen geweld aan doen, en hoe vorst en sneeuw hen in bezit neemt.
Ondertussen kan ik enkel hopend wachten op dat ene kleine ontluikende takje. Op die eerste vroege vogel die moedig zijn nestje begint te bouwen. Want dan zal het weer lente zijn, dan is de cirkel rond.

Ik laat jullie even meegenieten van de vier seizoenen van “mijn muurtje”. Respectievelijk, lente, zomer, herfst, winter.

Het was de allereerste keer sinds mijn oogziekte dat ik naar de cinema ging. Ik vreesde dan ook dat het een maat voor niets ging zijn.
Tv kijken valt al niet meer mee! Een ondertiteling kan ik gewoon niet meer lezen en naar de identiteit van de acteurs kan ik enkel maar raden. Tv kijken is voor mij dan ook een enorme inspanning. Wellicht daarom ook dat ik steeds in slaap val voor mijn toestel, al zitten de vele en lange reclameblokken daar ook voor iets tussen. Maar ik dwaal af….De cinema dus.

Dat reuze grote scherm was een weldaad voor mijn ogen. Ik heb dan wel niet elk detail van de film meegekregen en vond hem ook nogal donker zijn (iets wat Dochterlief tegensprak) maar ik heb er toch van genoten.
Maar djeezes, wat een lawaai! Het leek alsof men de doden wilde opwekken. En dat voor amper tien (nog levende) mensen in de zaal!
Het was ook koud in de zaal. We hadden nochtans gekozen voor de middagvoorstelling. Vermoedelijk heeft men bedacht dat de hoge stookkosten niet opwogen tegen de lage inkomsten en vervolgens de verwarming af gezet.

Hoewel ik de serie steengoed vindt was de film zelf ietwat teleurstellend. Ofwel lagen mijn verwachtingen te hoog, dat kan ook zijn. Maar een spectaculaire verhaallijn was het  alvast niet. "Code 37" gaat op doek gewoon verder daar waar de serie vorig seizoen op tv is geëindigd. Dus is voor mij de serie ook al niet meer zo interessant omdat ik nu al weet waar de knoop in de rode draad zit, en hoe hij ontward wordt.

Goedkoop is een bioscoopkaartje ook niet! Maar liefst -18,80€ inkom voor ons beiden mocht ik neertellen. Dat is om en nabij -760 oude Belgische frankskes.
Maar enfin, ik heb genoten van het hapje vooraf, het drankje nadien, en de aanwezigheid van Dochterlief ( die me en passant een paar nieuwe laarzen heeft afgetroggeld, hahaha…) dus al bij al een heel leuke dag.

Vandaag was het dan weer iets minder prettig omdat ik nog maar eens een halve dag op stap moest om papieren te laten invullen.
Morgen zal het dan weer plantrekkerij worden met allerlei dringende zaken, want de zorghulp is ziek en men heeft geen vervanging. Maar in mijne plan trekken ben ik ondertussen al heel goed geworden, dus, ♫... Dont Worry Be happy... ♫

Heb allemaal nog een fijne rest van de week! Tot de volgende….met een,

Jean Bos wordt geboren op 11 januari 1951 te Stokrooie, een deelgemeente van Hasselt. Jean Bos wordt blind geboren
Een week voor zijn derde verjaardag doen zijn ouders hem op een internaat voor blinden te Huldenberg,. Als hij tien is, verruilt hij dat instituut voor het Koninklijk Instituut voor Doven en Blinden te St.-Lambrechts-Woluwe. Daar voltooit hij de lagere middelbare school en studeert in 1970 af als telefonist.
Hij vindt werk als telefonist bij een vestiging van Philips te Hasselt. Als dit bedrijf midden de jaren ‘90 een herstructurering doormaakt, krijgt hij de kans om vertaalwerk te doen.
In 2003 verlaat hij het bedrijf dat korte tijd later gesloten wordt. Sedertdien houdt hij zich op vrijwillige basis bezig met redactie-, vertaal- en radiowerk.

Reeds in zijn jeugd is de auteur een verwoede lezer en heeft hij ambitie om te schrijven. Twee mensen hebben de poorten van de poëzie echt voor hem doen opengaan; een leraar Nederlands die op het blindeninstituut stage liep, en dichter Anton van Wilderode.
Dat resulteerde in de dichtbundel ‘Tijd en daarbuiten’ geschreven tussen 1975 en 2008.
Ter kennismaking geef ik jullie hier twee gedichten:

TIJD EN DAARBUITEN

Tijd en daarbuiten sta je met niets om handen
handenvol niets
niets om aan te geven, niets om weg te geven
sta je met lege handen
want je komt van binnen buiten
zoals je met niets in handen
van buiten binnen bent gekomen
sta je in de schaduw van de tijd
tijd en daarbuiten.

GEDACHTEN ONTKOMEN NOOIT

Gedachten lijden schipbreuk op papier
want de hand die de pen voert
is altijd van een onmeedogend meester.
Gedachten versplinteren in de taal
want ze zijn te fijnbesnaard
en de haar van het woord
te hard om te bespelen.
Gedachten sterven in de open mond
vermoord door tong en lippen zijn ze niet meer
en toch worden zij geoordeeld.
Gedachten ontkomen nooit
want ontvangen in zuiverheid
worden ze verminkt geboren uit het vlees
alleen bij kinderen en simpelen
zijn gedachten mond,hart en handen
Een zuivere viervuldigheid.

Ik wens jullie allen nog een gezellig stukje weekend! Tot de volgende…en

Aangekomen aan de winkel neem ik een winkelwagentje, zet de Caddy op het daarbij voorziene uitschuifbare onderstel, en betreed de winkel. Ik was nog geen twee rekken ver toen de zaakvoerder mij aansprak en me vertelde dat het verboden was om mijn Caddy mee te nemen in de winkel. Ik kon hem achterlaten op de daarbij voorziene plaats nabij de rij winkelwagentjes, zei hij.
En dat maakte mij nu kregelig zie! Want de goede man had wegens een zeurende hoofdpijn en een knagende pijnlijke heup van ondergetekende, de verkeerde dag uitgekozen en de verkeerde toon aangeslagen om me dat te gebieden. Toen ontstond de volgende pittige dialoog.

Hij: Ziet u mevrouw, het is een nieuwe regel die we hebben ingevoerd want er is afgelopen weekend voor -100€ aan goederen gestolen uit onze winkel.
Ik: En zaten die goederen allemaal in een Caddy?
Hij: Nee mevrouw, maar u begrijpt dat we onze voorzorgen moeten nemen?
Ik: En u begrijpt misschien dat ik me nu danig beledigd voel omdat u mij wegens mijn boodschappenwagentje beschouwd als een potentiële dievegge... ik kan u naar eer en geweten verklaren dat ik in gans mijn leven NOOIT iets gestolen heb uit eender welke winkel dan ook.
Hij: We willen enkel maar voorkomen, mevrouw.
IK: Ten eerst, meneer, zit er in de daarvoor voorziene tas van mijn Caddy voor meer dan duizend euro aan optische hulpmiddelen (mijn digitale loep alleen al kost 735€ en mijn speciale bril met de licht & contrast filterende glazen 160€ ) want ik ben zeer slechtziend en kan niet zonder hen winkelen...ten tweede zitten daar tevens mijn betaalkaarten, portemonnee, paraplu en de reserve huissleutels in...en ik moet dat allemaal vooraan in de winkel laten...of is het de bedoeling dat ik dat allemaal open en bloot in uw winkelwagentje leg?
Ten derde, uw kassiersters zitten allemaal met hun rug naar de plaats die u hebt voorbehouden om de Caddy’s te plaatsen, hoe beschermd zijn MIJN spullen tegen eventuele diefstal... of is dat voor u geen prioriteit?
(ja ja, ik was goed op dreef).
Hij: Mevrouw, (ietwat kregelig) u kunt toch niet verlangen dat wij ons ook nog aansprakelijk gaan stellen voor een eventuele diefstal van uw bezittingen!
Ik: U wordt klantvriendelijker met de minuut meneer!
Hij: zucht…rollende ogen…zucht…maar u kunt toch een handtas meebrengen en uw persoonlijke spullen daar in stoppen!

Er stonden al wat mensen rondom ons zeer geïnteresseerd mee te luisteren. Toen ik zag dat de man met de hele situatie duidelijk verveeld zat stimuleerde me dat om er nog een schepje bovenop te doen, weliswaar dit keer met een klein leugentje en niet geheel onterecht profiterend van mij situatie.
Ik: Meneer, u kunt zich wellicht moeiteloos inbeelden dat ik met mijn Caddy in de ene hand, en mijn blindenstok in de andere, nog een hand te kort kom om ook nog eens een handtas te dragen...daarom net dat mijn boodschappenwagentje zo ideaal is voor mij omdat het beide bevat... of gaat u mij telkens hoogst persoonlijk veilig naar huis loodsen?
Hij: (duidelijk op zoek naar een argument om zijn gelijk te halen) Mevrouw, regels zijn regels, het is net als met honden, die mogen ook de winkel niet in en iedereen legt zich daarbij neer.
Met een uitgestreken gezicht en een sardonisch genoegen omdat ik wist dat ik met deze het pleit gewonnen had, zei ik hem: Meneer, als ik morgen in uw winkel binnen kom met een hond dan moet u dit toelaten, want dan is dat een blinde geleidehond en die mag door niemand en nergens de toegang worden ontzegd.
Ik, nog steeds; Uw nieuwe regel is trouwens niet wettelijk... u hebt enkel het recht om mijn boodschappenwagentje na te kijken bij het verlaten van de winkel... en dan nog na een uitdrukkelijk en vriendelijk verzoek... mij fouilleren of mijn persoonlijke tas mag u niet inkijken...dar recht heeft enkel de politie... en daar verstopt men vaak ook gestolen spullen in, niet!
En om dit alles weiger ik om uw nieuwe regel te volgen. Moest u mij nu daarom de toegang tot uw winkel ontzeggen, geen enkel probleem, want ik kan met mijn centen overal terecht. Bovendien komt die regel in geen enkele andere supermarkt voor, noch in Delhaize zelf, noch in Aldi, Carrefour, Lidll of Colruyt”.
De goede man stond duidelijk perplex om zoveel beargumenteerde tegenkanting. Bovendien lieten de luisterende omstanders duidelijk blijken aan mijn kant te staan. En dus droop hij af met ”nog prettig winkelen, mevrouw”.

Nu ben ik wel heel erg benieuwd of ik de volgende winkel beurt weer een opmerking ga krijgen. Want eerlijk gezegd is die nabije supermarkt wel handig omdat hij ook op zondag open is. Maar of ik nu gelijk heb, of niet, ik ben vastberaden en niet van plan om mijn Caddy achter te laten op een plaats waar men mijn dure en onmisbare spullen kan stelen zonder dat de zaakvoerder er om maalt. Voila!

Blijkbaar heerst er ook weer een virus onder de mensen, want zowel de maatschappelijke assistente van het ziekenfonds; als de ergotherapeut, belde af wegens ziekte.
Gelukkig kwam de zorghulp wel. Samen hebben we het dikke pak documenten voor het FOD nog eens grondig nagekeken en daarna aangetekend opgestuurd. Nu maar hopen dat ik, of een van de dokters, geen punt of komma verkeerd hebben gezet of ik krijg ze per kerende post terug en dan kan het hele circus opnieuw beginnen.

Door al die vrije tijd is wel gebleken dat ik echt geen zittend gat heb. Dus ben ik maar eens op zoek gegaan naar enkele klusjes in huis.
Sommige van die klusjes vielen dik tegen en werd de confrontatie van mijn beperkingen me keihard in het gezicht gesmeten. Maar sommigen heb ik toch tot een goed einde kunnen brengen en dat geeft me dan dubbel zoveel voldoening.
Ook had ik tijd te over om wat blogjes te gaan lezen, kwestie van op de hoogte te blijven van wat jullie allemaal uitspoken. Soms voel ik me daarbij als het oude dametje die verdoken vanachter haar gordijn met chronometer in de hand de ganse straat in de gaten houd. Ik zie jullie maar jullie zien mij niet, hihihi…! En dit omdat ik niet altijd een reactie schrijf, maar dat weten jullie ondertussen al wel hé.

Voor de rest heb ik niet veel te vertellen. Rest mij enkel nog om jullie allen een fijne week toe te wensen en hou de virussen buiten de deur! Tot de volgende….

Hallo lieve allemaal!
ANI, van het gelijknamige blog hier op Seniorennet, gaat het nu in Keulen horen donderen wanneer ik haar zeg dat ze heel erg wreed bedankt is voor haar tip! Want hoewel ik niet altijd reageer op een logje, en dat geldt voor al mijn favoriete blogs, ze lezen doe ik dus wel.
Waar tip, hoe tip, welke tip, hoor ik Ani nu denken. Wel, ik ga haar verlossen van die krakende hersenpan.

Enkele weken geleden schreef Ani in een logje dat ze boeken had gekocht voor haar zoon. Daarbij viel de naam, Patrick De Bruyn. Ik kende de bewuste schrijver niet, had nog nooit van de man gehoord. Groot gat in mijn cultuur, zo bleek, want na even gegoogeld te hebben kreeg ik een boel informatie.

Patrick De Bruyn is een Vlaamse auteur. Hij werd geboren in Halle op 22 augustus 1955. Hij woont in de buurt van Brussel. De auteur studeerde psychologie.
In 1998 kwam zijn eerste misdaadroman uit: 'File'. Daarna volgde: 'Indringer' in 2000. In 2001verscheen het eerste deel van de trilogie 'Vermist', 'Verminkt' (2004, 'Verdoemd' (2006).
Zijn boeken werden meermaals genomineerd voor de Gouden Strop (1x), de Diamanten Kogel (2x) en de Hercule Poirotprijs (3x).
Het werk van Patrick de Bruyn kenmerkt zich door een beschrijving van gewone mensen die door het noodlot of door eigen toedoen in een nachtmerrie belanden.
‘Ik wil graag vertellen over angsten die iedereen heeft’, aldus Patrick de Bruyn.

En laat dat nu mijn favoriete lectuur zijn.
Ook nog tot mijn grote vreugde zat de bewuste schrijver in de collectie van ‘Luisterpunt’, de bib waar ik mijn luisterboeken vandaan haal.

Ondertussen heb ik al twee boeken van hem gelezen, namelijk: 'De Indringer' en 'Vermist'. En ze zijn steengoed! Voor mij smaakt dat alvast naar meer. Een aanrader voor iedereen die graag een misdaadthriller leest.
Heel erg bedank voor deze tip, ANI!

Het dienstencheque-systeem werd ontwikkeld voor de RVA. Zij zijn een bron van dienstbetoon aan particulieren én een bron van werkgelegenheid. De cheques kunnen dienen voor zowel huishoudhulp als om begeleid transport van personen met verminderde mobiliteit.
Althans zo mooi wordt het voorgesteld door de overheid.
Maar waar het hen in werkelijkheid om te doen is, is het indijken van zwartwerk. Ha, alsof ze dat in België ooit mogelijk kunnen maken!

Met mijn horeca achtergrond weet ik als geen ander hoeveel, en hoe vaak, er aan zwartwerk wordt gedaan. Door de jaren heen werd het ons wel wat moeilijker gemaakt door allerlei opgelegde regeltjes. Maar we zouden geen Belgen zijn als we daar geen achterpoortje voorzouden vinden.
We vonden de “glijdende uren” uit en de “dagcontracten” die we pas invulden na de dienst.
Ok, af en toe werden we geklist bij een onverwachte controle en kregen we als eerst een waarschuwing en als tweede een geldboete. Maar dan nog woog die boetesom niet op tegen wat we wettelijk moesten betalen.
Dit gebeurt zeker ook zo in de bouwsector waar het zwartwerk nog altijd welig tiert.

Het systeem van de dienstencheques deugd langs geen kanten en hangt met haken en ogen in elkaar.
Het is net zoals met de inbraakbeveiliging. Men vindt een alarmsysteem uit en vooraleer jij het in je huis installeert hebben dieven al doorgrond hoe ze het moeten kraken en blijven de daders veelal spoorloos.

Ten eerste: De dienstencheques kosten de regering (lees: belastingbetaler) veel geld.
Het is zoals Camille ook al aanhaalt in een reactie, en ik citeer: “Velen zien dit als een aanloop om met alle diensten in orde te komen en trappen het dan af om te profiteren”, einde citaat.
Wanneer zij met alles in orde zijn vinden ze wel een manier om de door hen zo begeerde C4 in handen te krijgen om te gaan stempelen. Vervolgens gaan ze lekker in het zwart bijklussen. Kassa kassa voor hen, aderlating voor ons.

Ten tweede: De controle op zwartwerk.
De overheid heeft geen personeel genoeg om dat vele misbruik te controleren. Meer controleurs in dienst nemen betekent ook meer loon uitbetalen. Uiteraard, want niemand werkt gratis hè, je zou wel gek zijn!
Dus tel uit die winst van het dienstencheque-systeem!

Ten derde: Ik vind het dienstencheque-systeem ook nog eens verschrikkelijk oneerlijk zijn.
De oude alleenstaande vrouw of man met een KLEIN overlevingspensioen betaalt dezelfde prijs voor 1 dienstencheque als de dame met “a Mercedes, a luxury bungalow, sauna, and room for a pony” Waar zit de logica?

Nee beste overheid, u hebt met dit systeem de bal volkomen misgeslagen! Wat meer is, u beseft het zelf ook, maar of u het ook zal toegeven is zeer twijfelachtig. Eerder zal u de dienstencheques duurder maken en de belastingaftrek afschaffen.
De gevolgen daarvan zal de belastingbetaler, nog maar eens, mogen ophoesten.
Lang leve België!!!

Hen een fijne week! Tot de volgende en...

…Omdat k niet wil zeuren over de facetinfiltratie die ik verleden maandag voor de tweede keer mocht ondergaan wegens mijn (nog steeds) kaduke heup. Een zeer pijnlijke bedoening ondanks de plaatselijke verdoving. De vermomde sadist van diens met zijn kromme naald in aanslag liet me venijnig weten dat ik alles kon volgen op de monitor. Hahaha... dik tegen zijn kl_**** want wegens mijn prutogen  zag ik lekker niets.

…Omdat ik niet wil zeuren over het feit dat een administratieve bediende van het Zorgbedrijf me kwam melden dat ik mijn lieve en trouwe Poetsiepoets sinds jaren moet afgeven wegens reorganisatie binnen het bedrijf, en hoe pissed off ik daarover ben. Bovendien werd mij ook kortaf en zonder tegenspraak duidend gemeld dat ik nu verplicht ben om elektronische dienstencheques te nemen en toelating moet geven tot domiciliëring. Nog bovendien werd ik gedwongen om het contract stante pede te tekenen omdat men al verlaat was met de administratie.
No Way Jose!
Ten eerste is dat administratieve geklungel van hun niet mijn fout, en nog minder mijn probleem.
Ten tweede heb ik speciale hulpmiddelen nodig om iets te kunnen lezen en dat vraagt tijd.
Ten derde is men verplicht om je minstens 7 dagen bedenktijd te geven.
Vermits ik al langer op de hoogte was van hun reorganisatie en als dusdanig hun “nieuws” oude kost was voor mij, had ik mijn beslissing al genomen. Ik liet haar heel fijntjes weten dat ik van hun poets-dienst geen gebruik meer wens te maken.
Waarom, vroeg zij... Daarom, zei ik..

...Omdat ik ook wekelijks zorghulp heb. En die dame mag ook poetsen, zij het dan slechts de helft van de door mij gekozen diensturen. Maar wanneer ik die zorghulp tweemaal per week laat komen kom ik er ook. Bovendien ben ik dan ook nog eens goedkoper af want haar betaal ik met een systeem dat berekent wordt volgens mijn inkomsten. Daar bovenop krijg ik voor haar hulp ook nog eens een tegemoetkoming (Mantelzorg) van het ziekenfonds.
Daar kon de dame niet om lachen en met een zuur smoeleke stapte ze uit mijn leven.
Tja, deze Mus is dan wel bijna blind, half doof en loopt op krakkemikkige knoken, rekenen kan ze nog.

…Omdat ik meen dat jullie aan dit alles toch geen boodschap hebben en jullie daar niet rijker of armer, gelukkiger of ongelukkiger van worden...daarom schrijf ik het maar niet.

Wat ik jullie wel wil laten weten is dat met 1 november in aantocht mijn hart uit gaat naar alle rouwenden.
En verder wens ik iedereen een fijne zondag toe, met een dikke…

Dinsdag moest ik dan weer naar De Markgrave. Papieren laten invullen door de oogarts voor de herziening van mijn invaliditeit. Dochterlief ging weer met mij mee om de lieve reden dat er (ja ook daar) wegenwerken zijn en ik dus niet meer weet waar ik van de bus moet stappen. Om 9h15 werd ik daar verwacht. Het regende pijpenstelen en er waaide een koude gure wind. Schuilen terwijl we naar de bus stonden te wachten kon niet want men is alle bushokjes aan het afbreken.
Enfin, verkleumd en doornat kwamen we toch op tijd op onze bestemming. En jullie geloven het nooit, maar pas om 11h30 werden we binnen geroepen in het kabinet van de oogarts. Eén ding is me nu wel duidelijk geworden, ik heb beresterke zenuwen.

Maar ik kreeg deze week ook goed nieuws, meer bepaald van het VAPH die mijn aanvraag voor een beeldschermloep met aansluiting voor de laptop (prijskaartje: € 2.511,35) en een draagbare beeldschermloep met eigen scherm (prijskaartje: € 735,00) goedkeurden. ’t Is maar dat jullie weten dat niet al jullie belastinggeld verdwijnt in de zakken van de politiekers. Beide spullen heb ik heel erg nodig omdat de oude niet meer voldoen sinds mijn zicht zo drastisch is achteruit gegaan. Ik zie met beide ogen nog slechts 1/10 en geloof mij vrij, dat is bitter weinig.

Maar niet gezeurd of getreurd, we verliezen de moed niet en we blijven flink doorgaan, tot we aan het gaatje zijn, of tot we met ons smoeleke ergens tegenlopen, hahaha….
Ondertussen wens ik jullie een fijne zondag toe! Tot de volgende…..met een

Charel wou zijn dag vroeg beginnen en had zijn

Wekkerradio

(made in Japan)

Op 6 uur gezet

Terwijl zijn

Koffiezetapparaat

(made in China)

pruttelde, was hij zich aan het scheren met zijn

Elektrisch scheerapparaat

(made in Hong Kong)

Hij trok zijn

Hemd

(made in Sri Lanka)

aan en zijn

Jeans

(made in Singapore)

en zijn

Tennis schoenen

(made in Korea)

Nadat hij zijn eten had klaargemaakt in zijn

Microgolfoven

(made in India)

nam hij zijn

Rekenmachine

(made in Mexico)

Om te berekenen hoeveel hij die dag kon uitgeven

zette hij zijn

Horloge

(made in Taiwan)

juist volgens zijn

Radio

(made in India)

stapte in zijn

Auto

(made in Japan)

tankte hem vol met

Benzine

(van Saudi Arabië)

en ging verder met zijn zoektocht naar een goed betalende job in België !

Na een ontmoedigende en vruchteloze zoektocht kwam hij thuis en keek zijn mails na op zijn

Computer

(made in Maleisië)

Charel wou nu even rusten. Hij deed zijn

Sandalen

(made in Brazilië)

aan en goot zichzelf een glas

Wijn

(made in Chili)

in en zette zijn

TV

(made in Indonesië)

aan

en vroeg zich af waarom hij in België geen goed betaalde job kon vinden !!!

Ik wens jullie meteen een zeer fijn en prettig weekend toe! Met veel liefs van,  en met een,

Enfin, twee uur later dan afgesproken riep de dokter me binnen. Geen excuus, geen uitleg voor het lange wachten, dokters hoeven zich immers niet te houden aan de beleefdheidsformule tegenover hun patiënt. Andersom is vaak andere koek. Maar soit.
We beginnen aan de geijkte formule. Eerst wat vragen beantwoorden. Dan in oren, neus en keel kijken met een lichtje, om daarna in een hokje terecht te komen waar je een koptelefoon op je hoofd krijgt en je op een knopje moet drukken zodra je een 'biep' links of rechts hoort.
Ik mag terug naar de wachtzaal, de uitslag komt zo, de dokter is ondertussen met een andere patiënt bezig. Tja, het gaat daar aan de lopende band, al is het dan een hele trage.

Ik word na wat een eeuwigheid lijkt terug binnen geroepen en krijg dan het verdict. Ik hoor met mijn rechteroor nog slechts 35% en met mijn linkeroor nog 50%. Ik krijg een A-4’tje mee met adressen op waar ik terecht kan voor een hoorapparaat.
Thuisgekomen telefoneer ik naar het ziekenfonds om te vragen of, en hoeveel, zij tegemoet komen in die spullen. Men weet mij te vertellen dat de dokter daar een attest moet voor schrijven (heb ik)…dat ik vervolgens naar die bewuste winkel moet gaan om te kijken welk hoorapparaat het best bij me past en wat dat gaat kosten…vervolgens moet ik dat bewijs opsturen naar het ziekenfonds… waarna ik een uitnodiging zal krijgen van de controle-arts die al dan niet zijn goedkeuring geeft. (Dit naar gelang zijn hoed staat, vermoed ik).

NO WAY JOSE!!!
Ik heb geen zin, noch de fut, om dit er ook nog eens bij te nemen! Ik word nu al bedolven onder de papieren…loop nu al tal van instanties af om me te laten “controleren”…betaal me nu al blauw aan telefoongesprekken waar er nog 22 wachtenden voor mij zijn. Bovendien heb ik Tinitus in mijn rechteroor en daar verhelpt een hoorapparaat geen lieve moer aan.

Weet je wat, als jullie me nodig hebben, ROEP DAN GEWOON WAT HARDER.
Ik wens jullie allen een fijn weekend toe!
  Tot de volgende....en een,

…Ik word nog altijd bedolven onder een berg formulieren van allerlei instanties, en dit om te verkrijgen waar ik recht op heb wegens mijn visuele handicap. Meer zelfs, ik begin terug opnieuw! Dit komt omdat mijn zicht weer wat verminderd is en ik dus recht heb op meer punten, meer hulp, en meer centen, dixit de maatschappelijk assistente van het ziekenfonds. Dus is er opnieuw een herziening aanvraagd en kan Bibi terug haar tijd doorbrengen in de vele wachtzalen van verscheidene artsen.
Ondertussen ook om de zes weken een inspuiting in mijn lodderoogske, en weer enkel scans laten nemen voor mijn kaduke heup en knie waar men maar geen afdoende pijn bestrijding voor schijnt te vinden. Dus jullie zien dat men me voldoende bezigheden geeft opdat ik me niet zou vervelen.

Dochterlief is onlangs veertien dagen komen logeren en dat was erg leuk. Af en toe komt ze ook al eens een weekendje over om me bij te staan met die papiermolen.
Verder is er niets wereldschokkends gebeurd in mijn leven en gaat het gewoon zijn gangetje. Snoes, mijn kat, wordt nog altijd op zijn wenken bediend, en ik val nog altijd in slaap voor mijn tv.

Zo, dit is het voor nu.
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot de volgende….

Aan de woning aangekomen zet ik haar tas naast de deur. Zij bedankt me vriendelijk en ik vervolg mijn weg.
Halverwege kijk ik nog eens om... net op tijd om te zien hoe het vrouwtje verder stapt... zonder haar tassen! Hier klopt iets niet, denk ik en keer  terug naar haar toe. 'Heb je geen sleutel?' vraag ik haar. Maar ze kijkt me verward aan, net alsof ze me nog nooit gezien heeft.
Plots merk ik dat het vrouwtje een witte plastiek armband rond haar pols heeft met daarop een telefoonnummer. Helaas kan ik dat nummer niet kezen, ze laat het me ook niet toe. Dan maar aanbellen bij het bewuste huis waar ze haar tassen had gedeponeerd. Een jonge vriendelijke dame doet open en ik doe mijn verhaal. De vriendelijke dame kan haar polsbandje wel lezen. Zij telefoneert naar het bewuste nummer en een 20-tal minuten later komt een auto aangereden met daarin een jonge dame en een oude man om het vrouwtje op te halen. Beide zeer opgelucht want ze waren haar reeds aan het zoeken.

Tja, jullie raden het al wel he! Het vrouwtje was dement en was aan het wakende oog van haar echtgenoot ontsnapt terwijl die even in de badkamer was. Het vrouwtje woonde helemaal aan het andere eind van de stad en zij had maar liefst 3 uur gestapt om daar te komen waar ik haar ontmoette.
Nu ja, eind goed al goed. Maar dit had voor het vrouwtje ook slecht kunnen aflopen.

Ik wens jullie allen een heel fijn weekend toe!

Het “wrakhout” dat slaat op mezelf. Ik had ook nog als titel kunnen gebruiken: “Een jong wijf (in mijn hoofd dan toch nog) in een oud en versleten lijf”. Want na mijn zintuigen (zien, horen en ruiken) geven nu ook mijn gewrichten het op. Ik kreeg de diagnose: Reumatoïde Artritis.  En daarbij vraag ik mij af hoelang het nog gaat duren voor ook mijn organen het gaan opgeven door de hoge dosis vergif die ik momenteel dagelijks moet slikken. Een junk zou wreed jaloers zijn op de cocktail van pillen die ik door mijn strot duw.

De kommer en kwel komt van de nog steeds mank lopende administratie. Niet enkel die van mij, maar ook die van Dochterlief, die nog steeds in de lappenmand ligt. Er zijn dagen dat ik er gewoon moedeloos van wordt.

Maar wat me nog het meest genadeloos onderuit haalde was het slechte nieuws betreffende de gezondheid van een van mijn dierbaarste vrienden. Daar zijn mijn problemen slechts klein bier tegen. Dan pas voel je hoe nietig een mens is en hoe machteloos je tegenover het noodlot staat.

En om al die redenen had ik even geen zin in schrijven. Buiten enkele ramptoeristen zit er immers niemand te wachten op de miserie van een ander. Zo denk ik er tenminste over. Ik weet dat jullie dit kunnen begrijpen.
Maar vandaag had ik vanuit een innerlijke behoefte weer zin om te schrijven. Bij deze dus!

Deze week staat mijn agenda min of meer blanco. Buiten de zorghulp op donderdagnamiddag en de poetshulp op vrijdagmorgen ben ik helemaal vrij.
Die vrije tijd kan ik dan opvullen met aan de telefoon te hangen en uitleg te vragen over de brieven die het VPAH en het FOD me toestuurde. Mensengrut, wat een zooitje weer! Ik vraag mij af of er op die diensten iemand wakker is!!! Ik ga jullie niet lastig vallen met details, maar geloof me, het is weer de moeite. Je mag dan wel naar een gratis 0800 nummer bellen, maar voor je iemand aan de lijn krijgt (er zijn nog 22 wachtenden voor u is geen uitzondering) ben je al een uur zoet en ondertussen tureluurs van dat enerverende muziekje dat in je oren klinkt. Vervolgens wordt je dan doorgezonden van de ene dienst naar de andere, en als je pech hebt smijt de een of andere snuggere flauwe plezante de hoorn op de haak en kun je herbeginnen.
Om jullie toch een klein ideetje te geven van hoe onze diensten werken, één klein voorbeeldje:
Ik kreeg een brief van het FOD met de melding dat er mij een witte blindenstok wordt toegestaan. ??? Tegelijkertijd een brief van het VPAH dat ik daarvoor geen tegemoetkoming zal ontvangen omdat dit reeds de derde witte blindenstok is die ik aanvraag op tijd van één jaar. ???
Ik heb maar één blindenstok aangevraagd en er ook maar één gekregen, nu zo’n slordige zes maanden geleden. Die is volledig door mij betaald en daar heb ik ook al een vergoeding voor gekregen. Voor mij is de zaak dus afgehandeld. Voor de administratieve diensten blijkbaar nog niet, pfffft. En komt bij, wat moet ik met drie witte stokken? Ik heb maar twee handen!
Maar soit, zoals reeds gezegd, ik heb deze week de tijd om deze kromme bocht recht te trekken. En natuurlijk houd ik ook tijd vrij om bij jullie op bezoek te komen.

Over het nut van die blindenstok wil ik het nog  eens hebben met jullie. Maar dat is voor een volgende keer.
Voor nu wens ik jullie allen een hele fijne week toe. En als toemaatje…..

Maandag: Met mijn chauffeurreke en eega onze zoektocht verder zetten. Daar zijn we al enkele weken mee bezig. De zoektocht wordt georganiseerd door het Davidfonds, en is dus voor het goede doel. Daar mag een mens al wel eens een paar zolen voor verslijten, niet!
Dinsdag: Naar Mechelen sporen om bij Dochterlief te zijn. ’t Zou ook omgekeerd kunnen zijn, maar dat moeten we zondag nog afspreken. Vast staat dat Mus  niet thuis  is die dag.
Woensdag: Naar het Middelheim-ziekenhuis om mijn maandelijkse oogprik te gaan halen. Halvelings hoop ik dat ze eens een keertje overslaat. Dat heeft ze nog al eens gedaan wanneer mijn zicht stabiel gebleven was.
Donderdag: Samen met mijn lieve Poetsiepoets shoppen in Breda. Altijd leute en plezier met haar, altijd lachen geblazen.
Vrijdag: Na de middag is het blog-vrienden bijeenkomst. Reken maar dat er weer heel veel te vertellen zal zijn, aan gespreksstof geen gebrek bij ons. Die matinee gezelligheid eindigt meestal, voor mij en soulmate Lipske dan toch,  in de late uurtjes op het terrasje van ons gezamelijke stamkroegje.
Zaterdag: Overdag de boodschappen doen waar ik door de week geen tijd voor heb gehad, en ’s avonds naar een mosselsouper.
Zondag: Rustdag! Tenzij zoonlief & co langskomen, of er ondertussen nog iets nieuws uit de bus komt.

Dus jullie merken dat ik me niet verveel. Nu enkel nog hopen dat het weer wat wil meewerken en dat ik niet elke dag kletsnat geregend wordt.
Ik wens jullie allen nog een heel fijn weekend toe!

1. 1 fles Spaanse, rode wijn
2. 1 glas vers sinaasappelsap
3. 1 eetlepel citroensap
4. 3 eetlepels Cointreau of Grand Marnier
5. 1 glas cognac of brandewijn
6. 2 eetlepels suiker (Of meer naar believen)
7. 1 sinaasappel in schijfjes
8. 1 citroen in schijfjes
9. 1 appel in partjes
10. 1 perzik in partjes
11. 2,5 dl. mineraalwater
12. ijsklontjes

BEREIDING:
Was de citrusvruchten en droog ze goed af. Schil de citrusvruchten daarna af met een dunschiller.
Snijd vervolgens de schilletjes in dunne repen. Snijd de witte velletjes van het vruchtvlees en snijd dit dan vervolgens in plakjes.

Doe de plakjes samen met de schilletjes, het citroen- en sinaasappelsap in een ruime glazen kom.
Voeg vervolgens cognac of brandewijn, Cointreau of Grand Marnier en wijn toe.
Bestrooi het geheel met suiker en voeg het mineraalwater toe.
Roer alles goed door elkaar en voeg daarna de appel- en perzikpartjes toe.
Laat het geheel goed koud worden. Serveer de sangria in de glazen kan met ijsklontjes.

Ik verzeker jullie, wanneer de kom leeg is kan het je geen barst meer schelen wat voor weer het is!
SALUD….OLE!.....HIK…

…Zo rond 15:30h, de exacte tijd zag ik niet meer door al dat gedruppelde spul in mijn oog en aders, werd ik uiteindelijk binnen geroepen in het kabinet van mijn eigen behandelende oogarts. Gelijk schoot mij de gedachte te binnen alsof het leek dat ik voor een tribunaal moest verschijnen, want buiten de Prof en mijn eigen oogarts waren er nog twee oogartsen aanwezig. Eén van hen kende ik al van vroegere onderzoeken, de vierde bleek ook een oogchirurg te zijn.
Opnieuw moest ik plaatsnemen in de stoel en werd mij allerlei ijzerwerk op de neus geplaatst. Nog maar eens een leestest waarvan ik enkel de eerste letter, een dikke vette E, goed kan zien. De tweede regel is meer gissen dan weten en de derde regel is al onleesbaar voor mij. Ik liet hen voor de honderdste keer weten dat de witte verlichte achtergrond de oorzaak was dat ik de letters niet kan lezen. Alle vier knikten ze instemmend. Ze wisten het! Waarom dan telkens weer die test, vraag ik mij af?
Enfin, uiteindelijk kwam de aap uit mouw en kreeg ik te horen waarom de Prof erbij was gehaald en ik een ganse mooie zomerdag in het ziekenhuis had doorgebracht.

Even recapituleren: _*** door de lekkende adertjes in mijn oog komt er vocht op de macula. De inspuitingen rechtstreeks in het oog met medicatie (in mijn geval momenteel, Avastin) droogt het vocht (gelukkig tot hiertoe toch nog) op. Maar die lekkende adertjes maken dat de lichtkegels in je oog kapot gaan en de opgedroogde adertjes vormen littekenweefsel. Vandaar het verminderde zicht en het niet meer kunnen waarnemen van sommige contrasten. Dit is helaas onomkeerbaar._***

Wat nu nog wel een oplossing zou kunnen bieden en waarbij men bij mij de mogelijkheid heeft onderzocht, is een "macula-rotatie". Hierbij wordt het netvlies operatief gedraaid zodat het littekenweefsel aan de buitenhoeken of boven of onder het centrum van het oog komt te zitten zodat de patiënt terug een iets beter zicht krijgt. Maar deze operatie is technisch zeer ingewikkeld en de resultaten zijn beperkt. Bovendien bied zulke operatie geen garantie dat er binnen de kortste keren weer geen nieuw littekenweefsel wordt gevormd in het center van het oog door nieuwe lekkende adertjes.

Maar het ganse onderzoek was een maat voor niets. Mijn littekenweefsel zit pal in het midden van mijn oog en is vrij groot. De macula roteren heeft dus geen zin. Komt bij dat in mijn geval ik nog maar één en klein beetje ziende oog heb, en dat het risico dat ik dat oog verlies door het mislukken van de operatie, groot is. En dat risico wil ik niet nemen, liet ik hen weten. De Prof samen met de andere chirurg waren het daar volkomen mee eens.

Maar ik weet nu toch waar ik aan toe ben, wat kan, maar vooral, wat niet kan.
In de ogen van de medische wetenschap ben ik nog jong (halleluja) en heb ik nog vele jaren te gaan, (halleluja, halleluja). Het enige dat men voor mij kan doen is maandelijks inspuitingen blijven geven. Dit in de hoop dat men zo de  de ziekte kan stabiliseren of de vordering ervan kan vertragen. Maar dat is koffiedik kijken want ook daar zijn geen garanties voor.
Mijn enige hoop, en dat van vele slechtzienden en blinden met mij, is dat men door verder onderzoek toch nog oplossingen vindt. Ondertussen zullen we het moeten doen met wat we hebben.

Wat qua stiptheid geldt voor mij, geldt alvast niet voor de Prof. Pas om 11:00h komt zij met wapperende vlag door de gang gestoven, geeft links en rechts handjes aan dienstdoende en adorerende oogartsen, om vervolgens te verdwijnen in het kabinet van mijn oogarts.
Had ik al gedacht dat het nu eindelijk zou vooruit gaan, mis poes, pas om 11:45h wordt ik binnen geroepen.

Ik moet er op dat moment hebben uitgezien als een uitgewrongen natte dweil, want ze bekijkt me lang en doordringend. “Hebben ze je ogen al gedroppeld” vraagt zij? Oeps, vergeten! Dus terug naar buiten, druppels in de ogen en 20min wachten op de gang tot de druppels hun werk doen, namelijk mijn zicht nog waziger maken dan het al is.
Dan volgen een resem aan testen en scans. Een scan met de eerste oogdruppels…tweede scan met andere oogdruppels…dan een scan waarbij fluorescerende vloeistof door je aderen wordt gepompt en waarbij de ganse wereld roze wordt gekleurd.
Tussen elke scan moet een half uur tussen zitten. Gelukkig mag ik in die tussentijd naar buiten om wat adem te scheppen en wat te gaan drinken.
Wordt zeer kortelings vervolgd….

Allengs zag ik haar opgroeien tot een jonge vrouw.
Nadat ze eerst automonteur, en vervolgens, airhostess, dokter en moeder wilde worden, dit laatste na de geboorte van haar broer, kon ik beleven hoe ze jaren later haar diploma kleuterjuf behaalde,. En heel recent (en minstens zo belangrijk als haar diploma, hahaha…) haar rijbewijs.

Zij, is Sarah, 24 jaar jong en het eerste kind uit het huwelijk van mijn broer Luc. En gisteren huwde zij met haar grote liefde, Ken. Ik mocht getuige zijn van de mooiste dag uit haar leven en was blij, gelukkig en ontroerd tegelijk. Waar zijn de jaren?

Weer staat Zij aan een nieuw begin en ik wens haar, net als toen, alle geluk van de wereld toe.
Mocht ik het geluk hebben om haar eerste kindje in mijn armen te mogen houden, dan is voor mij de cirkel rond.

Enige schade heeft mijn oog toch opgelopen door die ontsteking want ik merk dat lezen en schrijven weer wat moeizamer gaat. Er vallen grotere gaten in de tekst, en sommige contrasten tussen achtgrond- en tekst-kleur zijn minder zichtbaar geworden. Dus ik hoop dat jullie het mij niet kwalijk zullen nemen dat ik mijn achterstand op jullie logjes niet meteen kan inhalen, maar ik doe mijn best. En voor nu probeer ik zoveel als mogelijk om jullie bij te benen.

Dus jullie zien me wel weer verschijnen, al zal dat mondjesmaatgewijs zijn.
Voor nu wens ik jullie nog een prettige dag verder en een knusse avond.
Tot fleus…tot de volgende…en…

Vrijdagmiddag was het dan even uitbollen met de vrienden op een terrasje waar ik een voor mij te zure Trappist heb binnen gegoten omdat er voor mij te weinig grenadine in zat, maar waarbij de dienster flagrant beweerde dat dit niet zo was. En wie ben ik om haar tegen te spreken he?!
Zaterdag vroeg op de dag Dochterlief van het station afgehaald om ons fanatiek op de solden te werpen in Antwerpen.
Nou moe!
Zij bijna een paniekaanval en ik bijna een zenuwcrisis, a zoveel volk!
Wij zijn beide niet geschikt om ons te werpen op overvolle kledingrekken en dito bakken. Ook niet geschikt om ons met de ellebogen een weg te banen naar de afgeprijsde waren. Dat is wel duidelijk gebleken. Maar al bij al heb ik toch een leuk kleedje gevonden voor op het huwelijk van mijn nichtje. En dat tijgerprint vestje waar ik al zo lang gek op was heb ik ook kunnen bemachtigen voor maar liefst -20€ goedkoper dan het oorspronkelijk geprijsd stond.

Deze week moet ik enkel naar de huisarts voor de uitslag van het bloedonderzoek en het vernieuwen van mijn medicatie. Vervolgens naar de apotheek om het nodige te gaan halen.
Moet ook nog naar de schoenmaker en ik wil ook eens op zoek gaan naar een nieuwe frietketel.
Maar al bij al wordt dit een rustige week.

Ik wens jullie allen hetzelfde toe, met als het mag, vele zonnige dagen. En tot slot….

Om jullie een ideetje te geven van wat me deze week zoal in beslag gaat nemen, laat ik jullie even een blik werpen in mijn agenda.
maandag: 11:00h in Middelheim ziekenhuis zijn voor de maandelijkse oogprik.
Heel uitzonderlijk dit keer niet op een woensdag omdat wanneer Mohamed niet naar de berg komt….enz. Waarmee ik bedoel dat wanneer ik niet naar Leuven kan gaan, een stukje Leuven, onder de vorm van een Prof/ confrater van mijn oogarts, naar Antwerpen zal komen om zich samen met haar te buigen over mijn oogziekte.
dinsdag: 09:00h naar de Vampierenbank om mijn driemaandelijkse hoeveelheid bloed te laten aftappen.
dinsdagmiddag: Naar het gemeentehuis om mijn nieuwe identiteitskaart te gaan aanvragen. Meebrengen: registratiekaart, pasfoto en -17,00€. (Bij Natoken kon ik lezen dat diezelfde identiteitskaart voor haar maar -12,50€ kost! Waarin zit voor mij die -4,50€ verschil, vraag ik mij af?)
woensdag 10:30h opnieuw naar het ziekenhuis voor controle van de oogprik. Dat is laten nakijken of het gaatje dat de injectienaald gemaakt heeft niet lekt of ontstoken is.
woensdagmiddag: Naar het ziekenfonds voor de zoveelste keer met papieren die wonderwel telkens weer verloren schijnen te gaan, of die aftandse pc’s niet als bestand schijnen te kunnen/willen opslaan. (Goed dat ik van thuis uit kan scannen, kopiëren en printen,‘k Zou anders nog veel meer tijd kwijt zijn…pfffft.)
Woensdagavond: naar Dochterlief.
donderdag: als jullie het mij niet kwalijk nemen blijf ik vanmorgen een uurtje langer in bed liggen, oef.
donderdagnamiddag: De zorghulp komt. Met haar auto gaan we dan eindelijk mijn ter ziele gegane frituurpan naar het containerpark brengen. Nadien gaan we boodschappen doen bij Colruyt. Iets wat ik te voet of met de fiets niet kan wegens te veel en te zware koopwaar nodig.
vrijdag: om 06:30h uit mijn bed want Poetsiepoets komt.
vrijdagmiddag: bijeenkomst met de vrienden.
zaterdag: Me fanatiek op de solden werpen samen met Dochterlief, hetzij in Mechelen, hetzij in Antwerpen.
zondag: moesten jullie nog iets in petto hebben voor mij, buiten dat ik het huisvuil moet buiten zetten, ben ik die dag vrij zene!

Voila, zo ziet deze week er voor mij uit. Goed gevuld, nietwaar? Dus wanneer jullie mij niet horen of zien, dan weten jullie tenminste waar ik uithang of mee bezig ben. Tussen de plooien in doe ik wel mijn best om jullie te volgen en te zien waar jullie je zoet mee houden. Hopelijk met leukere dingen dan ik.
En daarom wens ik jullie een fijne week toe! Tot de volgende….tot fleus…tot in den draai! En tot slot….

….Dochterlief lag een beetje verkreukeld te wezen in de lappenmand en werd door meneer doktoor platte rust voorgeschreven. En wat doe je dan als moeder? Dan spoor je om de andere dag naar Mechelen om haar was, strijk, administratie en boodschappen te doen. Onderweg koop je ook nog een soepkieken en maak je daar een soeppeke van, want dat sterkt aan volgens een hardnekkige legende.
Ondertussen mag de dochter de woonst af en toe verlaten en kan ze zichzelf wat meer beredderen. Et voilla, regarde moi, je suis la.

Wat ik nu wel heb kunnen merken is, dat wanneer je niet aan je pc zit met je eerste kopje koffie en je ogen nog maar half open, je een zee van tijd hebt om andere nuttige dingen te doen. Zo dronk ik nu mijn tasje koffie rechtstaande, at meteen ook mijn verse toast erbij, en kleedde me onderwijl aan om me vervolgens naar bus en trein te begeven. Dit allemaal waar ik normaliter nog half suf blogjes zou zitten lezen.
Die vrijgekomen blog tijd kwam me ook heel goed van pas om mijn eigen klusjes te klaren, noodgedwongen klussen, want door de vele lange weekends kwam er geen Poetsiepoets en ook geen Zorghulp.

Alle leed is nog niet geleden en ik spoor nog regelmatig over en weer, maar de urgente frequentie is gelukkig wat afgenomen.
En dus heb ik weer tijd om af en toe eens te schrijven op mijn blog en die van jullie te komen lezen.

Eerlijk waar, zo tussen ons gezegd en gezwegen, ik kreeg wel wat last van afkick verschijnselen. Want “old habbits die hard”, nietwaar!
Ik wens jullie allen een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende….

Verleden woensdag weer een oogprik gehad en dan ben ik altijd enkele dagen buiten strijd wat lezen en schrijven betreft. Mijn oogchirurg wil mij toch perse naar Leuven doen gaan om nog meer oogtesten te laten doen die men hier niet kan doen omdat men er het materiaal niet voor heeft. Ik ben er niet erg happy op, temeer omdat zij er steeds bij zegt dat ze ervan overtuigd is dat men daar niets meer kan doen voor mij dan zij nu al doet, maar dat ze zeker van haar zaak wil zijn.
Ik hou het nog even beraad.

Van de week zat er ook een uitnodiging in de brievenbus om mijn identiteitskaart te vernieuwen. Die verloopt namelijk in september. Daar had ik niet eens erg in gehad. Dus dat is een trip naar de fotograaf en daarna naar het gemeentehuis, want twee pasfoto’s meebrengen en -17€, alstublieft. Op voorhand te betalen dus.
Mijn digipasje om te kunnen internetbankieren geeft aan dat zijn batterij heel laag is, nog amper 4%. Dus een trip naar de bank is ook al voor volgende week gepland.

Voorbije vrijdag was ik op twee verjaardagsfeestjes tegelijk uitgenodigd. Ik heb de twee dan maar gecombineerd.
En morgen, zondag,  spoor ik nog maar eens naar Mechelen om bij dochterlief te zijn.

Dus jullie zien dat ik niet stil zit hè! En jammer genoeg schiet de tijd om te bloggen er dan wat bij in. Maar ik beloof beterschap. Nog maar eens! Ik doe in elk geval mijn best.
Ik wens jullie allen een hele fijne week toe, en...

Tot mijn verbazing, en ook tot mijn vreugde, merkte ik dat zij nu een gratis nummer hebben. Maar mijn vreugde werd al vlug een stuk minder toen ik van de nasale digitale stem vernam dat er nog 22 wachtende voor mij waren. TWEEËNTWINTIG!!!
Net geen 45 min. heb ik aan de telefoon mogen hangen voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ondertussen was ik al zover dat ik Vivaldi met plezier de nek zou hebben omgedraaid moest de goede man nog in leven zijn geweest. En dit alles om te horen dat men mij (nog maar eens) papieren ging opsturen die ik moet invullen alvorens men mij de toegekende integratietegemoetkoming kan uitbetalen. Enfin, mijn zwarte bic ligt klaar, nu de papieren nog krijgen. Hopelijk moet dit niet gebeuren met een groene pen want bij nader toezicht blijkt dat ik die ook niet bezit.

En dan was er nog het schrikbarende nieuws dat op woensdagmorgen zoonlief op het fietspad van zijn fiets werd geveegd door een automobilist die vervolgens vluchtmisdrijf pleegde.
Een barst in zijn rechter schoudergewricht en veel schrammen, builen en blauwe plekken zijn het gevolg.
Zijn superduredeluxe fiets is finaal om zeep. Nu maar hopen dat de verzekering tussenkomt of dat men die laffe automobilist kan opsporen. Gelukkig heeft zoon wel twee getuigen die het ongeval hebben zien gebeuren.
Al bij al valt het nog mee. Het had veel erger gekund, nietwaar. Zelf was ik er ook even niet goed van. Maag en darmen sloegen meteen in een knoop.
Die drukke week heb ik afgesloten met op vrijdagavond een verjaardagsfeestje en op zaterdag een dagje in Mechelen met dochterlief.

Zo stijf als een plank, een blaar op mijn voet en met zonverbrande schouders zit ik dit nu op een rustige zondag te schrijven zodat jullie mee kunnen genieten en op de hoogte zijn van een weekje uit het leven van ondergetekende.

Ik wens jullie een fijne week toe! Tot fleus… tot de volgende…

Daarstraks werd ik door een *artikel in de krant, waar vriendin Camille mij attent op maakte, op slag meer dan 50 jaar terug geworpen in de tijd.
Het artikel betreft een meisje dat jarenlang mishandeld is geworden door haar pleegouders. En wie mijn jeugdverhaal gelezen heeft zal niet verwonderd zijn dat dit artikel mijn gedachten vasthoudt en me op een emotionele rollercoaster doet belanden.

Wat mijn persoonlijke ervaring betreft vind ik nog het meest erge aan de ganse zaak dat ik nooit openbaar erkenning heb gekregen over de feiten die er gebeurd zijn. Niet door de toenmalige omstanders en ook niet van mijn toenmalige naaste omgeving. Omstanders (een enkele uitzondering daar gelaten) deden of hun neus bloedde en keken liever de andere kant op. Naasten negeerden en/of bagatelliseerden de feiten.
Hoe vaak heb ik in mijn leven van hen niet moeten horen dat ik toch maar groot en sterk ben geworden. Alsof het er allemaal niets toe heeft gedaan. Alsof ik nog dankbaar moet zijn ook?
Sterk? Uiterlijk misschien wel, maar binnenin blijf je huilen. Binnenin blijft de pijn. En vergeten doe, kun je, nooit!

Ik herinner mij nog de dag alsof het gisteren was. De dag waarop mijn pleegvader kwam melden dat mijn pleegmoeder overleden was. Ik was toen al 30+ en had mij er niet kunnen toe dwingen om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Toen ik mijn pleegvader liet weten dat haar dood minstens 30 jaar te laat kwam voor mij, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en weende. Zacht zei hij: “Ik weet het, ik heb me gedragen als een lafaard, ik was bang dat haar woede zich tegen mij zou keren, ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven.”
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde bij die woorden. Niet alleen omdat ik eindelijk erkenning kreeg, maar meer nog omdat mijn beide kinderen op dat moment aanwezig waren en getuigen waren van al die nare gebeurtenissen die mijn pleegvader opsomde. Feiten ook waarvan ik niet eens wist dat hij er op de hoogte van was geweest. Het maakte deel uit van mijn genezingsproces dat mijn kinderen kunnen getuigen dat ik me de feiten niet verbeeld of overdrijf, zoals sommigen mij zo graag wilden doen geloven. Omdat zij de draagwijdte ervan niet kunnen, of willen zien. En vooral omdat zij het jarenlange trauma dat dit alles heeft meegebracht niet kunnen vatten, omdat zij tenslotte in een andere en meer normale relatie stonden tegenover mijn pleegouders.

Wat mijn pleegmoeder mij aangedaan heeft, de zorgeloze kind en jeugdjaren waar elk kind recht op zou moeten hebben en die zij mij ontzegd heeft, heb ik uiteindelijk een plaats kunnen geven. Maar ook niet meer dan dat.
Van mijn pleegvader heb ik altijd gehouden en ben ik altijd blijven houden. Omdat hij uiteindelijk toch moeite heeft gedaan om dat beetje vader, een vader die ik nooit heb mogen kennen, voor me te zijn.

Voor het meisje uit het betreffende artikel, hoop ik dat zij sterk genoeg is om haar leven verder te zetten zonder haatgevoelens. Dat zij niet doet met haar kinderen wat haar zelf is aangedaan. Dat zij geleerd heeft en beseft hoe het zeker NIET moet.
Ik hoop dat zij de juiste mensen naast zich heeft die haar kunnen vertellen hoe het dan WEL moet. Want uit een liefdevolle ervaring kan zij helaas niet putten, net zo min als ik dat kon.
Ik hoop dat zij de wilskracht heeft, of kan vinden, om al die nare feiten een plaats te kunnen geven. Dat is mijn wens voor haar, en meteen ook voor alle slachtoffers die in dergelijke  omstandigheden hun kind en jeugd jaren hebben moeten doorspartelen. Maar bovenal wens ik dat mensen niet meer de andere kant zullen opkijken en menen dat het hun zaken niet zijn. Want zij die dit wel doen zijn even schuldig als de daders zelf.

Jullie zijn bedankt voor het luisteren en ik wens jullie nog een fijn weekend toe!

*Het bewuste artikel kun je lezen door op onderstaande button te klikken

Soms denk ik eraan om het bloggen op te geven. Geen fut, weinig tijd ook, niets te vertellen, lezen en schrijven vraagt een grote inspanning en gaat heel moeizaam wegens mijn oogziekte.
Komt bij dat wanneer het mooi weer is, ik toch liever buiten ben dan mijne Sjeeraar te zitten bepotelen.
Maar dan bedenk ik mij hoe onnoemelijk erg jullie allen mij zouden missen! Hahaha…..jullie merken het wel hè, aan groot ego totaal geen gebrek bij mij.
Nee hoor, au contraire, ik zou júllie heel erg missen!!!

Maar feit is en blijft wel dat ik mijn enige nog beetje ziende oog moet sparen. Dat dit zelfs heel noodzakelijk is wil ik het beetje zicht dat ik nog over heb blijven behouden.
Maar we zien wel, zei de blinde, en hij deed het licht uit.

Gisteren spoorde ik, nog maar eens, naar dochterlief toe in Mechelen. Ik begin echt van die stad te houden! Weet er zelfs al beter elke openbare instantie zijn dan in mijn eigen stad waar ik toch al gans mijn leven woon. Ken er ook reeds hele leuke terrasjes die niet noodzakelijk in het centrum moeten liggen. Ken er eveneens de gelegenheden waar je aan een democratische prijs toch heel lekker kunt eten. Maar ja, Mechelen is natuurlijk kleiner dan Antwerpen. Men noemt het niet voor niets ietwat ludiek de parking van Brussel.
Al die leuke en niet zo toeristische plekjes ken ik natuurlijk dankzij dochterlief als gids die nu toch al een slordige drie jaar in Mechelen woont.
Een ding is wel noodzakelijk, je hebt een paar stevige stappers nodig om door die stad te kuieren, want met al die kasseien, op stoepen inbegrepen, is het ondoenbaar om er op hoge hakken te lopen. Zo is het althans voor mij, misschien ligt het anders voor inboorlingen.

Dochterlief's nieuwe stekje oogt zonnig en vrolijk. Er mankeren enkel nog een bloemetje en wat kamerplanten om het geheel af te maken. En daar gaan we zaterdag over twee weken voor zorgen. Dan moet zij niet werken en hebben we voldoende tijd om te gaan rondkijken en kiezen.
En omdat ik gisteren eindelijk de beslissing heb gekregen van de herziening van mijn invaliditeit, en vermits dit een gunstige uitslag is en ik het tegoed met terugwerkende kracht krijg uitbetaald, kan er wel een mooie plant af, niet!

Zo, na dit gezegd en geschreven te hebben, kom ik straks even langs om te zien wat jullie te vertellen hebben. Nu ga ik eerst Blokken en Journaal bekijken.
Heb nog een gezellige en knusse avond!

Snel even een berichtje neerzetten...
…Waarom ik nog iets plan, diene clevere Joost mag het zeggen. Mijn lieve en trouwe Poetsiepoets haar schoonpapa is overleden en uiteraard komt ze dus vrijdagmorgen niet. Ter vervangen komt er nu poetshulp op donderdagmorgen.
De zorghulp komt donderdagnamiddag, en zelf moet ik om 17:00h in Mechelen zijn.
Dat wordt dus douchen om 07:00h voor de onbekende poetshulp komt… vliegensvlug boodschappen doen met de zorghulp…en ’s avonds misschien stinkend van het stresszweet aankomen bij dochterlief.
Leve de deodorant en het parfum!

Vrijdagmorgen mag ik dan wel iets langer in bed blijven. Vrijdagmiddag evenwel moet ik gewassen en gestreken naar onze maandelijkse vriendenbijeenkomst. En omdat ik dan toch buitenhuis ben keer ik nog niet meteen weer.

Zaterdag wordt dan een recupdag.
Voor zondag maak ik best nog geen plannen want die worden meestal toch overhoop gehaald.
En daarom nog snel even dit berichtje want ik weet niet wanneer ik nog eens tijd ga hebben om hier te schrijven.

Nu ga ik als de wiedeweerga naar mijn bedje, want het is al na middernacht en het is straks vroeg dag .

Heb allen een fijne dag, kus van Mus, en tot fleus!

Wakker worden (eerste vereiste natuurlijk) dan moeizaam uit bed rollen... plasje doen... kat eten geven... koffie maken. Dat is zowat de routine van elke dag ten huize Mus.
Vervolgens met dat vers kopje koffie mijne Sjeeraar (=laptop) wakker maken en gaan koekeloeren wat mijn blogmaatjes te vertellen hadden.
Nog vervolgens naar mijn FB-maatjes gaan kijken of die ook al wakker zijn. En voor je het weet ben je enkele uren verder en zit je tegen de noen nog altijd in nachtkledij.
”Tja, zo raakt je werk nooit klaar, he Mus!”

Ik heb hier anders weer een serieuze hoop vuil wasgoed liggen! Wel zeker vier machines alweer.
Waar ik dat vele te wassen goed vandaan haal, Joost mag het weten. Zoals gezegd, wanneer ik niet uit huis moet loop ik tot de noen in mijne pyjama, en om de huishoudelijke klussen op te knappen draag ik een oude T-shirt en een versleten tot aan de knieën afgeknipte joggingbroek. Je wilt me echt niet zo zien, geloof me.

Moesten jullie nu vinden dat aan het zagen ben….wel… dan zouden jullie wel eens gelijk kunnen hebben. Dat komt dan door mijne Wier. Ik zit er wel niet op, nee, ik loop er op. (Waar zou dat gezegde vandaan komen “Zij/Hij zit op een Wier?) Effe Apeldoorn euh... Natoken bellen.
Van de week voelde ik iets pijnlijks hard onder mijn voet bij het stappen. Eerst dacht ik dat er nagel door mijn schoenzool zat. Maar thuisgekomen en mijn pantoffels aangetrokken,bleef die pijn.
Vermits ik zelf niet meer kan zien wat er aan de hand is (voet in dit geval) belde ik naar mijn pedicure. Die was gelukkig bereid om me er even tussendoor te nemen. En het verdict was, een grote dikke wier onder de hiel van mijn linkervoet.

Dus nu smeer ik een zalfje en plak ik pleisters.
De wier wordt al iets zachter en de pijn al iets minder.
Nu het zagen nog afleren he!!!!

En nu zeg ik jullie tot later want ik ga eindelijk beginnen aan mijne was.
Heb allemaal een fijne dag, en tot fleus!

Sorry, driemaal sorry, omdat ik jullie afgelopen week schromelijk verwaarloosd heb! Maar First Things First, zegt de Engelsman, en the first thing voor mij was de verhuis van Dochterlief.
“Het wordt een makkie” zei ze! Daarmee bedoelde zij dat ze verhuisde naar een spiksplinternieuwe gemeubelde studio en dat ze haar eigen meubeltjes overliet aan de nieuwe bewoners van de oude woonst. Dat zijn pas in België aangekomen Polen en ze hebben weinig meer bij dan wat kledij.
Alleen wat keukenhulp toestellen, droogkast en wasmachine en “Thats It!” nog altijd dixit Dochterlief.

Ja Wadde! Naarmate de uren en dagen vorderden leek het wel of we meer achteruit dan vooruit gingen. “Ach ja, dit wil ik ook meenemen….en dat ook…en dit kan ik ook niet missen!!!” De kartonnen dozen hoopten zich in een ontzagwekkende stapel op.
Ondertussen moest Dochterlief ook nog haar boterhammetje gaan verdienen zodat moeder vaak haar laatste trein en bus naar huis maar net op het nippertje haalde.

Eindelijk uitgeput thuisgekomen en verlangend naar mijn bed, zat de kat me ietwat verontwaardigd aan te kijken, want hij miste wat aandacht en vooral zijn verzorging als daar zijn: schone kattenbak en fris gewassen kussentjes en plaids. Dus bedtijd nog maar wat uit stellen Mus.

Tot overmaat van ramp meldde mijn zorghulp zich ziek. Net nu ik de vorige week besloten had om de winterkleding in te pakken en de zomerkleding te voorschijn te halen. Die zomerkleding bestaat grotendeels uit wit katoenen en linnen rokken, bloezen en broeken en moesten dus fris gewassen en gestreken worden. “Oh djeezes, wat heb ik een hoop kleren!” Gelukkig was mijn lieve trouwe Poetsiepoets wel op post, zodat we met z’n twee de huishoudelijke klussen toch geklaard hebben gekregen.

En dan was er nog mijn treinabonnement!
Wegens mijn handicap spoor ik aan halve prijs door ons kleine landje. Maar dat abonnement moet elk jaar hernieuwd worden, en dat was ik uit het oog verloren. Net afgelopen week verviel het zodat ik ook nog eens naar het ziekenfonds kon trippelen om een bewijs van mijn handicap te gaan halen.
Jullie merken dus dat ik me niet verveeld heb.

Enfin, eind goed, al goed.
Dochterlief zit op haar nieuwe stekje en deze moeder kan nu haar pijnlijke knoken en gebruuskeerde spieren weer gaan samenrapen. Dat ga ik straks doen in een heerlijk warm en ontspannend ligbad.
Mij in het bad laten vallen zal geen probleem zijn. Hopelijk geraak ik er ook weer uit!!!
Maar dat merken jullie dan vanzelf wel wanneer het de komende dagen op dit blogje stil blijft.

IK WENS JULLIE ALLEN EEN HEEL FIJN WEEKEND TOE,
EN EEN PRETTIGE 1 MEI VIERING!

Al zal dat “gezapige” nog niet voor deze week zijn!
Het zit namelijk zo dat dochterlief op 29 april verhuisd. En wat doe je dan als moeder van een dochter die er alleen voor staat en lange werkdagen klopt? Juist! Je spoort dan regelmatig naar Mechelen om een handje te helpen.
Ju wast wat gordijnen en overgordijnen… je pakt wat spulletjes in kartonnen dozen… maar vooral zorg je er voor dat ze niet vergeet gezond te eten en dat ze op tijd naar bed kan gaan, want ze moet vrijwel  elke dag om 04:00h opstaan.
Net nu, natuurlijk, geeft haar laptop er de brui aan en mag de mama met haar laptop de administratieve rompslomp, die bij elke verhuis komt kijken, in haar plaats doen. Dat laatste vergt nog de meeste inspanning omdat het met mijn slecht zicht toch niet zo gemakkelijk is om te doen. Een puntje of komma verkeert plaatsen en je kunt opnieuw beginnen.... pfffft!

Daarom zullen jullie het mij hopelijk niet kwalijk nemen wanneer ik deze week niet vaak zal schrijven op mijn blogje, of jullie blogjes kom lezen. Al zal ik wel moeite doen om dat laatste toch wat bij te houden, zodat ik van jullie reilen zeilen toch een beetje op de hoogte blijf.

Ik wens jullie allen nog fijne Paas- en zonnige lentedagen toe!

Verleden week bleef dochterlief een ganse week logeren en dat was toppie!
Op woensdag evenwel moest ik mijn maandelijkse oogprik gaan halen in het ziekenhuis. Dat viel wel een beetje ongelegen want je bent daar al snel een uur of vier kwijt aan wachttijden en behandeling, zonder de reistijden mee te rekenen dan nog. Nadien kan ik weinig meer doen dan een koffietje gaan drinken in de cafetaria en daarna naar huis gaan zitten bekomen. Na de behandeling zie ik immers helemaal geen steek meer voor ogen.
De oogchirurg had anders wel goed nieuws. Mijn LMD is stabiel gebleven, dus al meer dan een maand geen achteruitgang. De oogziekte is ondertussen zo ver gevorderd (in september 2 jaar) dat ik met dit kleine lichtpuntje gelukkig ben.

Min puntje verleden week was de eindafrekening van mijn energie factuur. Liefst -200€ moet ik bij betalen.
Hoewel, al bij al valt dit nog mee als ik anderen hoor klappen, al zeker met de strenge winter die we achter de rug hebben, maar toch…
Alles wordt maar duurder en duurder, en ik begin dat heel goed te voelen in mijn portemonnee. Maar ik zal wel niet de enige zijn zeker!

Deze week wordt weer druk.
De ergotherapeut kwam deze namiddag en ze had een leuk snufje bij om uit te proberen, maar daarover later meer. Gisteren, maandag, tich aantal telefoontjes moeten doen voor het VAPH die me nog centjes moeten. Maar die struikelen nu weer over dit en dan weer over dat papiertje. Uiteindelijk bleek alles toch in orde. “Foutje van de computer, mevrouw!”. Me hoela! Maar dat laatste heb ik stilletjes gedacht en niet hardop uitgesproken. Anders moet ik misschien nog langer wachten op dat waar ik recht op heb en ik wacht nu al vier maanden. ‘k Ben ondertussen al 10€ of meer kwijt aan telefoon en postzegels. Straks blijft er niets meer over!

Woensdag op controle bij de oogarts, maar dat kan hier in het nabij gelegen ziekenhuis gebeuren. Donderdagnamiddag komt de zorg,  en vrijdagmorgen komt Poetsiepoets. In de zon liggen zal een klein tussendoortje worden.

Enfin, zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn reilen en zeilen.
Ik wens jullie nog veel genot van de zon. Tot de volgende, tot fleus….

PS: Ben een heel tof boek aan het beluisteren, meer daarover als het uit is.

Even laten weten dat mijn week weer druk bezet is. Maar, buiten dat ik woensdag weer een oogprik moet krijgen, zijn het leuke dingen die me bezig houden.

Zo logeert dochterlief een weekje bij mij en dat is dus altijd heel fijn.
Gisteren zijn we gaan shoppen in de koekestad. Met dat zomerse temperatuurtje dat we cadeau kregen zijn we natuurlijk ook op tijd en stond op een terrasje gaan zitten. Want schoppen maakt dorstig hè.

Vandaag zijn we dan de dagelijkse boodschappen gaan doen. Dat is natuurlijk iets minder leuk dan shoppen, maar toch leuker met z’n twee dan alleen.
Morgen dus weer een dagje ziekenhuis, maar donderdag zijn we weer ribbedebie, al weten we nog niet waar naartoe maar dat zien we dan wel de dag zelf. Alles zal van het weer afhangen.

Maar zo weten jullie dus met wat ik bezig ben deze week. Met hele leuke dingen samen met dochterlief.
Ik wens jullie allen ook een hele fijne week toe!

Genieten jullie ook zo van dit heerlijke zomerse weertje? Ik anders wel.
Onder deze prachtige boom, die te groot en te breed was om in een keer op de foto te kunnen, zat ik gisteren in aangenaam en prettig gezelschap zalig te genieten met een fris wit wijntje binnen handbereik.
Wat meer moet een mens nog hebben om gelukkig te zijn!

Ik wens jullie allen een zonnig weekend toe!

Het verhaal speelt zich af in Zweden. Het is een lijvig boek dat somberheid, maar ook vaak humor en ironie bevat.
Het is een fictieve roman over hoe sterk de relatie is tussen een moeder en haar drie pleegdochters als blijkt dat de moeder ook een kind van zichzelf heeft.

Centraal in het verhaal staat de volledig verlamde en levenslang aan een verpleeghuisbed in Vadstena gekluisterde Desirée. Zij blijkt in staat om op magische wijze vrijelijk te kunnen reizen door tijd en ruimte.
Zó "bespeelt" zij op mysterieuze wijze het leven van de pleeg-zussen Birgitta, Margareta en Christina, die alle drie tragische levensverhalen met zich mee zeulen. Als Desirée zodoende in het leven van haar pleeg-zussen binnendringt, wordt het evenwicht tussen de vrouwen ernstig verstoord.

Het is ook niet aan hen bekend dat Desirée de dochter van hun pleegmoeder "tante Ellen" is.
Als baby is Desirée begin jaren vijftig door haar moeder, die vroeg weduwe was geworden, in een inrichting geplaatst. Daarna heeft de moeder drie pleegdochters opgevoed zonder hen te vertellen dat ze ook een dochter van zichzelf heeft.
“Ik wil weten wie van mijn pleeg-zussen het leven gestolen heeft dat voor mij bestemd was.” Zo denkt de gehandicapte Desirée.

De roman is heel fascinerend en spannend door zijn verrassende wisselingen in tijd en ruimte van een generatie. Ook klaagt de schrijfster onderwijl op kritische wijze de Zweedse welvaartsmaatschappij aan.
De in 1947 geboren Zweedse schrijfster won met deze succesvolle roman in 1997 de Zweedse 'Augustpris'.

Jammer genoeg voor mij wordt het boek erbarmelijk voorgelezen.
De dame in kwestie struikelt in elke zin wel over een bepaald woord of spreekt het half uit en hakkelt veelvuldig. Zij last pauzes in waar er geen moeten zijn, en vice versa.
Ook slikt zij veelvuldig en hoorbaar. Zij heeft duidelijk een droge plakkerige mond. Het lijkt wel of de dame last heeft van een kunstgebit dat haar veel te groot is. Dat neemt bij mij ietwat het plezier van het inleven en de concentratie van het knappe verhaal weg.
Maar al bij al heb ik van deze roman enorm genoten. Een aanrader dus.

Toch handig om een pc krak als zoon te hebben! Want van de week kreeg ik bijna een toeval, en dat kwam zo…

… Ik doe al jaren aan Internet bankieren en het was weer die tijd van de maand dat ik mijn schamele centen kwistig uitdeel . Omdat mijn ziek oogske danig rap vermoeid raakt, en daarbij de letters en cijfers een wilde rondedans beginnen te maken, moet ik mijn overdrachten de laatste maanden in twee keer doen. Dus ’s middags al enkele rekeningen betaalt en ‘s avonds zou ik de rest doen.
Maar toen ik ’s avonds mijn bank weer wou opstarten gaf die een foutmelding en zei mijne Sjeeraar, foert.
Nu was het zo dat Mozilla ondertussen een update had uitgevoerd en dus ging ik als eerste daar de fout zoeken. Maar daar was niets vreemd te vinden.
Omdat ik ook niet helemaal een pc bleuke ben, ging ik rommelen in de buik van Sjeeraar. Wat ik allemaal geprobeerd heb ga ik hier niet uit de doeken doen, maar wat ik ook probeerde, het hielp allemaal niets. Mijn Internetbank bleef dicht.

Uiteindelijk dan maar een hulplijn naar zoonlief uitgesmeten en de lieve schat kwam vandaag nog  na zijn werk langs.
Net tien minuten op de kop af heeft het hem gekost om de fout op te sporen en op te lossen! En ik ben daar uren mee bezig geweest en gezocht zonder resultaat! Dees onozeldedoos dacht dat ze wat van computers kende! Ha, laat me niet lachen!!!

Wat hij juist gedaan heeft, en waar, heb ik niet kunnen zien. Daarvoor ging het veel te snel om volgen.
Enfin, diegene die op mijn centen zitten te wachten kunnen gerust zijn, ze zijn onderweg.

Ik vraag mij samen met velen af wat nut dat zomeruur in feite heeft? Dat het energie besparend zou zijn geloof ik niet.
Mensen die moeten gaan werken staan nu op een uur op dat het nog donker is buiten en dus moet het licht aan. De verwarming wordt ook op gezet bij het opstaan.
Wanneer de werkende mens ’s avonds thuis komt nestelt men zich na het avondeten meestal voor de tv. Wanneer het buitenlicht daarbij hinderlijk is worden de overgordijnen dichtgeschoven. De verwarming staat natuurlijk weer katoen te geven.
Op de werkvloer heeft dat zomeruur volgens mij ook geen nut. Acht uur werken betekent acht uur licht en verwarming aan. En al zeker in kantoren. Wat voor nut heeft dat zomeruur dan? En voor wie, vraag ik mij af?

Dus voor mij mogen ze dat afschaffen. Dat zou mij alvast een half uur werk aan, klokken, wekkers, uurwerken en toestellen allerhande, besparen.
Zeg dat Mus het gezegd heeft!

Van de week hing ik aan de telefoon wat te kletsen met een vriendin. Je kent dat wel hè, zo van die typische vrouwenpraatjes over koetjes en kalfjes en ditjes en datjes.
Ze laat me weten dat ze nog wat tuingerief moet gaan kopen en dat dit een gat in har budget zal slaan. We borduren wat verder op het thema “geld”, en op een bepaald moment vallen de woorden: “Rijke stinkerds”.
Nadat we het telefoongesprek beëindigd hebben zit ik mij af te vragen waar het gezegde “rijke stinkerds” eigenlijk vandaan komt?
De oorsprong van spreuken en gezegden hebben mij altijd al geïntrigeerd en dus ga ik surfen op het www of ik daarover iets kan ontdekken…en ja hoor, dit kon ik lezen…

…Heel vroeger werden mensen altijd begraven rond een kerk. Dat noemde men dan (nogal wiedes) een kerkhof.
De arme kreeg een plaatsje vanachter op de begraafplaats, en de meer gegoede burger mocht vooraan liggen rusten. (Ordnung muss sein, nicht!)
Maar de heel echte rijke, of hooggeplaatste in de maatschappij, kreeg een plaatsje in de kerk zelf. Die begon dan na een tijdje door het ontbinding proces een geurtje af te geven dat vaak sterk aanwezig was tijdens de kerkdienst omdat de afdichting van die graven niet optimaal was.

Ook zou het gezegde kunnen voortkomen uit het feit dat de rijken zich in vroegere tijden kwistig parfumeerden in plaats van zich te wassen en  waarbij zij dan een onappetijtelijke walm verspreidden.
Vandaar dus het gezegde: Rijke Stinkerds.

Voila zie, dat weten we dan ook weeral. Waar een telefoon gesprek al niet kan toe leiden he!
En ondertussen hield ik er toch maar mooi een logje aan over. Merci vriendin!

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND TOEGEWENST!
KUS VAN MUS.

Het laatste boek waar ik naar luisterde was, Wit Zand, geschreven door, Kriestien Hemmerechts.
Het verhaal bevat thema’s zoals, overspel, kindermishandeling met fatale afloop, een auto ongeval met dodelijke afloop, moord.
Het boek bestaat uit drie delen met elk acht hoofdstukken met intrigerende verhalen en goede dialogen. Minpuntje is wel dat wanneer je het boek niet in één ruk  leest/luistert, je dan vaak in de war raakt omdat zij nogal van de hak op de tak springt.
Nu eens volgt zij de gedachten van een dienstmeisje, dan weer van een oudere man, een vrouw, een jongen, of zijn grootvader. Of ze mengt in één fragment verschillende personen door elkaar, zodat je niet meteen weet over wie het gaat en je soms pas na een hele poos weet wie die hij of zij is.

Het verhaal speelt zich af in het hotel "Le Bateau Guizzantois" gelegen in Frans-Vlaanderen in het plaatsje Wissant.  Dat betekent: Wit zand. Het plaatsje ligt tussen Cap Blanc-Nez en Cap Gris-Nez.

Het eerste hoofdpersonage is Elisabeth Appelmans, een gescheiden vrouw met een zoon van eenentwintig en een dochter van vijftien. Zij is iemand die overkomt als een vrouw die weet wat ze wil en die haar mannetje kan staan in de wereld, maar dit is echter niet altijd zo. Samen met enkele vriendinnen is ze stichter van een immobiliënkantoor. Ze heeft veel verschillende relaties gehad maar nooit de ware gevonden. Daar komt nog bij dat haar zoon een jong meisje doodrijdt in dronken toestand.

De minnaar van Elisabeth heet Paul Jordens. Deze komt over als een nogal brave man van ongeveer veertig jaar. Zijn vrouw, Maja, is al enkele jaren geleden gestorven maar hij denkt nog veel aan haar terug. Hij heeft geen kinderen.Hij denkt ook  terug aan het feit dat zijn ouders voor de Duitsers waren gevlucht tijdens de oorlog, en dat dit samen met het feit dat hij enig kind is een grote invloed op hem heeft achtergelaten. Naarmate het verhaal vordert wordt hij veel minder timide en dat bevalt Elisabeth wel.

Op ’t eind van het verhaal loopt alles goed af.
En ik ben klaar voor een volgend boek....

Vandaag is het de eerste dag dat ik weer vrij door me neus kan ademen en niet gelijk een dwaas kieken met mijn mond open moet lopen om wat lucht te scheppen.
Diezelfde neus ziet er wel verschrikkelijk gehavend uit wegens het vele snuiten en mijn lippen dragen nog de sporen van de vele koortsblaasjes. Dus echt fris ogen doe ik nog niet. Maar soit, het meeste leed is weeral geleden voor nu. Al vrees ik dat dit niet van lange duur gaat zijn want momenteel zit ik al opnieuw te niezen, pffft.

Toch vreemd hé dat men tegen een simpele verkoudheid nog steeds geen afdoende remedie heeft gevonden hè? Volgens mij zou men daar goed geld aan verdienen, want rondom mij hoor en zie ik niets anders dan mensen die lopen te snotteren.

Een verkoudheid noemt in doktersjargon, rhinitis of acute coryza, en wordt altijd veroorzaakt door een virus. Dus niet door tocht of verschil in temperaturen. Ook niet door met natte hoofdharen buiten te lopen zoals heel vaak wordt beweerd.
Het virus is heel besmettelijk en de kans om het virus op te lopen is erg groot. Ten eerste omdat er enkele honderden virussen zijn die een verkoudheid kunnen veroorzaken en bovendien zijn die virussen zeer besmettelijk. Even niezen of iemand de hand schudden is al genoeg om het beestje door te geven.
Men kan dus ook twee of meer verkoudheden na elkaar krijgen, gewoonweg omdat het om twee verschillende virussen gaat.
Van al die uitleg wordt ik alvast niet vrolijker. Ik zal dus mijn grootmoedermiddeltjes nog maar niet opbergen of te ver weg zetten.

Op hoop van zegen en tot nader order horen jullie me dus wel weer, met of zonder snotvalling.
Geniet ondertussen nog van het lentezonnetje en heb nog een fijn weekend!

Vandaag is ook mijn lieve vriendin Bojako jarig.
Ook jou wens ik een gelukkige verjaardag toe, Bo;ke!

MAAK ER EEN FIJNE DAG VAN!

Lipske is van vandaag terug thuis uit het ziekenhuis. Volgens Nestje zat ze al boordevol plannen.
Dus dat is goed nieuws!

Deze Mus evenwel zit na de niesbuien nu geplaagd met hoestbuien.
En ondanks dat het zonnetje heerlijk schijnt en de cv op 23º staat, zit ik te rillen van de kou.
Dus vlei ik mij noodgedwongen met een kop thee en aspirine onder een wollen deken in mijne relax en ga nog wat verder uitzieken.

Geniet van deze mooie dag!
Dikke kus van kuch kuch Mus.

Een oude man van 98 jaar gaat naar zijn huisarts voor zijn jaarlijkse onderzoek.
De arts vraagt hoe hij zich voelt:
Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Mijn vriendin is 18 jaar en verwacht een kind van mij.
Niet slecht.... hè dokter ????!!!! zegt de oude man.

De arts denkt na en zegt: Laat me U een verhaal vertellen.
Ik ken een jager die nog nooit een jachtpartij heeft overgeslagen.
Maar op een dag deed hij per abuis zijn paraplu op zijn rug in plaats van zijn geweer.
Toen hij in het bos was stond er plotseling een beer voor zijn neus.
Hij nam de paraplu van zijn rug mikte en .......... PANG ! ! ! De beer viel dood neer.

Ha, ha, ha , lachte de oude man, dat kan niet. Er moet een andere jager geschoten hebben!!

Precies dat bedoel ik, zei de arts

Lipske verblijft nog altijd in het ziekenhuis.
Momenteel heeft men een drain gestoken om de pus te laten afvloeien van de ontsteking die achter, of nabij, haar galblaas zit.
Ze had deze middag geen koorts en ook niet veel pijn meer.
Verder weet ze nog niet wanneer ze naar huis mag want de dokter was nog niet langs geweest toen ik haar belde.
Ze liet me ook weten dat ze zich nog steeds heel moe voelt en dat ze enkel wat soep naar binnen lepelt en een sneetje brood.
Van zodra zij meer weet laat ik het op mijn beurt aan jullie weten.

Ik zit evenwel met een ander probleem!
Zaterdag sta ik klaar om me te douchen, draai de kranen open en….geen warm water! Al wat ik ken van mijn cv ketel is kijken of er water moet worden bijgevuld en of ik niet per ongeluk de aan/uit schakelaar heb ingedrukt. Maar dat is allemaal ok. Het probleem is dat de ketel steeds in veiligheid gaat telkens ik de warmwaterkraan opendraai. Gelukkig werkt de verwarming nog.
Natuurlijk valt dit altijd voor in een weekend wanneer je niemand kunt bereiken. Deze morgen als eerste gebeld naar de firma en ze zouden zo snel als mogelijk iemand sturen. Ik hoop dan maar dat hun “snel” mijn “snel”is.
Ondertussen is het behelpen met de waterkoker.

Ik vrees ook dat ik min of meer een kasplantje aan het worden ben. Geen weerstand meer vermoed ik, want bij het minste zuchtje is bibi verkouden.
Momenteel weer hoofdpijn, zere keel, niezen en een verstopte neus. Ben nog niet goed en wel van de ene verkoudheid verlost of ik heb al een volgende te pakken.
Nu ja, als het daar bij blijft hoor je mij niet al te erg klagen, er zijn ergere dingen dan een snotvalling. En met wat warme thee met honing en een aspirientje is dat ook zo weer over.

Zoonlief is me gisteren, zondag, wat wegwijs komen maken in de vergrotingssoftware die ik 60 dagen op proef mag gebruiken vooraleer ik hem eventueel aankoop. Iets waar je toch niet licht overheen kan gaan wegens de kostprijs van -780€. Die wordt dan wel vergoed door het VAPH, maar dat gaan ze natuurlijk geen twee keer doen.
Nu heb ik Zoomtext op de pc staan. Een prima programma met bijna een onbegrensde tal van mogelijkheden. Maar zo gecompliceerd dat je er bijna voor gestudeerd moet hebben.
Voor zoonlief de IT’er natuurlijk een fluitje van een cent, al zat de lieve schat ook serieus met het snot, ocharme.
Al is onderwijzen niet zijn sterkste kant en na enkele supersnelle klikken en de woorden “zo mams, de rest is voor jou”, zal ik toch nog wat tijd nodig hebben om alles onder de knie te krijgen.
Nu is geduld niet een van mijn sterkste kanten, maar opgeven staat ook niet in mijn woordenboek.

Idem dito met de Plexitalk-Pocket PTPT1.
Je kunt het vergelijken met I-Pod maar dan zonder scherm. Ook niet simpel voor een leek zoals ik!
Dus ik ben nog wel enkele dagen zoet met al die technische snufjes.
Van Lipske heb ik momenteel nog geen nieuws, maar zodra ik meer weet laat ik het jullie ook weten. En als ze vandaag naar huis mag, dan zal zijzelf jullie wel op de hoogte stellen.

Zo, dat was het voor nu.
Ik wens jullie allen een fijne week toe!
Tot fleus…Tot blogs…Liefs van mij.

Lipske is sinds vrijdag opgenomen in het ziekenhuis.
Oorzaak: Galstenen.
Wanneer de koorts zakt en er geen crisis meer volgt, dan mag ze maandag naar huis. Maar uitstel is geen afstel en een operatie zal nodig zijn. Het is enkel de vraag of het nu moet gebeuren of binnenkort.

Enkele dagen geleden pas schreef ik nog dat ik op 17 maart een afspraak heb met mijn oogchirurg. Niks speciaals aan ware het niet dat op die dag ook enkele profs uit Leuven zouden aanwezig zijn om mijn oogziekte nader te bekijken, dit met het oog op wat er verder nog kan gedaan worden, of niet.
Nu was vele maanden terug vanuit het ziekenfonds beslist om een herziening aan te vragen betreffende mijn invaliditeit. Niet om meer centen te krijgen, maar om meer punten te krijgen zodat ik van enkele sociale voordelen kan genieten. Zoals: gratis vervoer met de trein en begeleiderkaart.
Maar wat wil nu de ironie? Die herziening valt net op die 17e maart en net op hetzelfde uur!

Complicatie dus. Elke andere dag was goed geweest. Elke andere dag was geen probleem geweest. Maar nee dus, uitgezonderd op die dag van alle dagen moet bibi verschijnen voor de adviesarts.
Dit uitstellen is geen optie want dan gaan daar weer enkele maanden overheen. En daarbij, je moet al met doorslaande argumenten komen wil men je dat uitstel toestaan. Een bezoek aan je oogarts hoort daar niet bij.
Dus wordt het schuiven met de datum van de consultatie bij de oogarts. Iets wat ook niet zo evident is voor die profs wier tijd beperkt is en waarbij hun afspraken reeds maanden op voorhand vastliggen. Pfffft…vermoeiend zene als je van orde en regelmaat houdt zoals ik.

Maar enfin, er is ook een meevaller te melden, want de meeste aangekochte optische spullen zijn al geleverd en in gebruik genomen. De rest zal ik nog deze week ontvangen. Het maakt m’n leven toch weer iets gemakkelijker.
Zij die nu met data’s moet gaan schuiven, groet u.

Om al die spullen eens eerst te bekijken (er zijn er veel verschillende, de ene met nog meer mogelijkheden dan de andere) reed ik gisteren met de ergotherapeut van De Markgrave naar een gespecialiseerde winkel in Hoevene.
Man man man, dat was net als een kind loslaten in een snoepwinkel! Je kunt het zo gek niet bedenken of men heeft er een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden. Het ene al meer gesofistikeerd dan het andere.
Natuurlijk hangt daar wel een prijskaartje aan vast. Het VAPH vergoed natuurlijk niet alles, en wanneer het wel in hun lijst voorkomt, dan steeds maar gedeeltelijk.

Tegelijk met de optische spullen kreeg ik ook de goedkeuring voor de vergrotende software met spraak ondersteuning voor de pc. Dus alles wat je leest op de pc of Internet kun je tevens ook beluisteren. En daar kon ik ook kennis mee maken in die winkel. Ik kreeg zelfs een probeer versie mee die ik 30 dagen gratis kan uitproberen. Want daar zijn ook verschillende versies van met verschillende mogelijkheden en in een verschillende prijsklasse. De tegemoetkoming van het VAPH voor die software bedraagt: -768,70€. Raar getal, maar het voldoet voor de eenvoudige Engelstalige versie. Ik heb de probeer versie nog niet geïnstalleerd, dus kan er nog niets over vertellen.

En er is nog meer goed nieuws!
Mijn blogje is gelezen geworden een bepaalde Meneer. En die, voor mij volslagen onbekende Meneer die anoniem wenst te blijven, schonk mij via De Markgrave zijn “oude” Daisy-speler. Zomaar! Dus ook via deze weg nogmaals mijn grote en welgemeende dank, Meneer!
Om boeken te kunnen beluisteren via mijn nieuwe draagbare Daisy-speler, moet ik eerst de boeken koperen naar de pc om ze vervolgens weer te downloaden via een USB kabel. Want n dat kleine draagbare ding past natuurlijk geen cd. Maar niet elk boek kan en mag gekopieerd worden en zijn daarom beveiligd. Dankzij die Meneer kan ik zowel thuis als op een zonnig terras "lezen". Als het ooit nog zomer wordt tenminste   .

Nu dat was het goede nieuws.
Het slechte nieuws is dat mijn zicht verder achteruit gaat. Ik heb pas afspraak met de oogchirurg op 17 maart. Op die dag zullen tevens enkele professoren zich over mijn oogproblemen buigen. Maar ik vrees dat ik niet zolang ga kunnen wachten.
Ik vraag me bang af hoelang ik nog ga kunnen bloggen? Lezen en schrijven wordt nu wel heel moeilijk want er vallen grote lege gaten in de teksten.
Ik zal mijn hoop maar vestigen op de spraak software. Dus die ga ik nu installeren en het verslag daarvan krijgen jullie nog wel.
Voor nu wens ik jullie nog een fijne voortzetting van het weekend! Met liefs van,

Maar o wee! Gans mijn design lag aan diggelen! Het was echt niet toonbaar en nog minder leesbaar.
Komt bij dat er logjes tussen stonden die niet relevant waren voor mijn jeugd verhaal, en dus heb ik die als eerste verwijderd.
Dan ben ik begonnen met alles een beetje toonbaar te maken. Daarvoor moest ik constant in de broncode werken. Dat was nog geen lachertje met mijn oogzieke waarbij cijfers en letters een rumba dansen met elkaar. Komt bij dat je in die HTML codes geen haakje of puntje verkeerd mag zetten of het naar de boem.
Dus, dat was allemaal heel tijdrovend.
Wanneer Seniorennet je dan ook nog eens op een bepaald moment vraagt om terug in te loggen wanneer jij net iets aan het veranderen bent, dan ben je de correcties van dat moment kwijt en kun je terug opnieuw beginnen. Kortom, het was geen sinecure.

Maar, uiteindelijk is het me toch gelukt!
Ik heb een heel sober design gekozen en het ontdaan van alle liflafjes, persoonlijke foto’s en eveneens van alle reacties. Wat er nu nog op staat houdt enkel en alleen nog verband met mijn verhaal.
Ik heb ook alles ondergebracht in categorieën zodat het voor de lezer wat gemakkelijker is om volgen.
Tevens heb ik elk item in de juiste volgorde geplaatst zodat het leest als een boek.Voor diegene die willen gaan lezen, dit is de url: http://blog.seniorennet.be/lulu1

Later op de dag zal ik aan de linker kant van dit blog nog een link plaatsen, maar nu ga ik eerst een boke eten.
Heb nog een fijne dag, en veel leesplezier moest je willen gaan kijken op mijn oude blog.

Het las heel vlot en het verhaal was met veel humor geschreven. In de korte inhoud kon ik lezen dat de schrijfster van het boek nog meerdere boeken had geschreven. En ik nam me voor om naar meer van haar op zoek te gaan.
Maar zoals het vaak loopt in het leven gebeurde er ondertussen zoveel dat mijn voornemen in de vergeethoek geraakte.

Maar toen ik onlangs lid werd van “Luisterpunt” die luisterboeken voor blinden en slechtzienden verdelen, toen kwam dat boek weer in mijn gedachten. Alleen….ik kon verdorie niet meer op de naam van de schrijfster komen, laat staan dat ik de titel van het boek nog wist!
Wat ik nog wel wist was dat ik erover geschreven had op mijn blog. Maar wanneer juist? En in welk item? En op welk blog? Want ik heb er drie!

Enfin, de aanhouder wint en wie zoekt die vindt zegt men, en na lang zoeken heb ik het toch gevonden. De schrijfster was Marian Keyes en de titel van het boek was “Betrapt”.
Toen ik in de catalogus van de braillebib ging snuisteren bleek ik opnieuw sjans te hebben, want ze hebben verschillende titels van haar in hun bezit als Daisy-exemplaar.
Waar een blog al niet goed voor is ,hé!

Altijd reuze gezellig die samenkomst, iets waar ik altijd met veel plezier naar uitkijk.
We kletsen dan honderduit over ons wel en wee bij een lekker drankje, en lachen daarbij wat af zene! Onze kommer en kwel gooien we voor even in de vergeethoek.

Partner in crime Lipske, en ik, breien aan die namiddag altijd nog een staartje en trekken dan gezwind en in de mood naar ons stamkroegje waar we de gezelligheid nog enkele uurtjes voortzetten.
Die uurtjes kunnen voor mij variëren in tijd naargelang ik met de bus naar huis moet, of dat mijn “chauffeurke” in de zaal aanwezig is die me dan netjes met de auto tot aan de deur brengt.
Gisteravond moest “chauffeurke” gaan ping-pong spelen en dus werd het de bus en was bibi dus op een zedig uur thuis.

Maar ik kwam wel rijker terug thuis dan ik vertrokken was! Hoedat zo? Wel…

…Lipske had “koekebakken” gemaakt. (Ik weiger panne(N)koeken te schrijven want ik vind dat niet klinken, vandaar het Antwerps dialectische alternatief, koekebakken.) Maar dan wel voor een gans leger, naar eigen zeggen, dus veel te veel. En zodoende kreeg ik er een deel van.
Heb er deze morgen al drie van achterover geslagen en de rest zal worden soldaat gemaakt als vieruurtje. En lekker jongens!
Mijn dieet schiet er weeral bij in, but who cares!

Als surplus kreeg ik ook nog haar mooie paraplu.
Ik ben een ramp met paraplu’s! Ik verlies ze even snel dan ik ze gekocht heb. Ik hou op mijn eentje de paraplu industrie recht, denk ik vaak.
Nu had Lipske een winkeltje gevonden dat uitverkocht wegens stopzetting en waar de mooie paraplu’s aan een spotprijsje de deur uitgingen. Helaas, toen ik er uiteindelijk naartoe kon was de winkel al uitverkocht en gesloten. Dat was dus balen.
En dus had Lipske wreed compassie met mij en gaf ze mij de hare.
Wat een schatje he!
Nu beloof ik haar en mezelf dat ik in het vervolg goed op dat ding ga passen zodat ik het nog lang in mijn bezit kan houden.
Ik hoop dat ik het kan waar maken!!!

Ik wens jullie allemaal een fijn weekend toe. En hou jullie paraplu’s maar dicht voor de wind ze naar de knoppen helpt.

Lieve vriendin, Camille, zond mij het verhaal door van een zekere, Marie-Rose Rijnders. Een LMD lotgenote.
Deze dame beschrijft exact hoe men “ziet” wanneer je deze ziekte hebt. Zij beschrijft de moeilijkheden die je in- en buiten-huis ondervind. Dit in klaar en duidelijk verstaanbare taal voor de leek. Veel beter dan ikzelf het kan verwoorden.
Jullie zouden me dan ook een groot plezier doen om dit verslag eens te lezen dat ik hieronder in bijlage heb toegevoegd.

Het verklaart meteen waarom ik steeds weer te pas en te onpas in slaap val van pure vermoeidheid. Iets waar ik me zorgen om maakte omdat dit toch niet echt mijn natuur is.
Het verklaart meteen ook waarom ik niet meer dagelijks jullie blogjes bezoek en/of een reactie neerschrijf. Niet uit desinteresse, maar omdat het gewoon niet meer mogelijk is voor mij om veel achter elkaar te lezen.

Het verklaart tevens ook waarom men mij het vriendelijkste mens uit mijn omgeving vind. En dit omdat ik steeds tegen iedere passant vriendelijk lach en een goedendag zeg. Ze moesten eens weten, hahahaha…..!
De reden daarvoor is gewoon omdat ik geen gezichten meer herken op straat en derhalve het zekere voor het onzekere neem... omdat ik niet bestempeld wil worden als een nors en onvriendelijk mens dat niet eens een goede dag zeg tegen bekenden.
Maar dat ga ik natuurlijk niet aan hun neus hangen!
En daarbij, vriendelijk zijn is nog het minst vermoeiend.

Na elke oogprik (in feite zijn het er telkens twee) zit er een vervelende luchtbel in mijn oog. Die verdwijnt na enkele dagen, maar hindert ondertussen enorm.
Omdat mijn oog door de prikken danig gebruuskeerd is heb ik tevens een zeer wazig zicht de dagen nadien. Dat viel dit keer een beetje ongelukkig omdat ik vrijdagavond naar een toneelvoorstelling ben geweest waarin vriendin Paz’ke meespeelde. Ik zag enkel schimmen op het podium staan. Gelukkig is toneel ook een luisterspel en kon ik zodoende toch goed het verhaal volgen en genieten.

De bijwerkingen van de oogprik blijven meestal enkele dagen hangen.
Een van die bijwerkingen is ook een bloeddoorlopen en opgezwollen oog, omringd met een donkerrode rand.
Je ziet passanten dan steeds denken….maar dat zal me worst wezen.

Helemaal in het begin van mijn behandeling was ik daarvoor een beetje gegeneerd en probeerde dit op te lossen door een zonnebril op te zetten. Maar met dat ding op mijn neus zie ik al helemaal geen steek.
Dus trotseer ik die verwonderde en vragende blikken maar.

Zoals gezegd dus vandaag weer een beetje zicht op de wereld rondom mij. Maar het eigenlijke resultaat zal pas merkbaar zijn tegen het eind van deze week. Dan pas zal de medicatie optimaal werken.
Tot dan is het bang afwachten.

Maar gisteren viel het al bij al nog mee.
Pijnlijk is het altijd wel een beetje. Je voelt de prik en daarna een druk alsof men met zijn duim je oog in je kop wil duwen.
Maar zoals gezegd, het valt allemaal nog wel best mee.
Daarbij heb ik trouwens toch geen andere keuze dan het gewoon te ondergaan.

De oogarts had evenwel geen goed nieuws voor mij.
Mijn zicht blijft wel stabiel met de Avastine, maar ik heb er weer iets nieuws bij gekregen. Namelijk “Het membraan van Epiretinal”.
Die ziekte maakt dat mijn zicht troebel is en mijn beeld misvormt. En het heeft ook te maken met littekenweefsel dat zich vormt. Maar het fijne weet ik er niet echt van.

Mijn oogarts stelde dan ook voor om op consultatie te gaan bij een Prof in Leuven. Maar dat is voor mij met het openbaar vervoer en slecht zicht niet zo evident om daar te geraken. En dat begreep ze dan ook.
En dus werd beslist dat ik ga onderzocht worden door een kliek van oogartsen ergens in maart en in het Middelheim ziekenhuis zelf.
Dit omdat zij danig gefrustreerd is door de snelle en slechte ontwikkeling van mijn oogziekte. Temeer omdat ik haar jongste patiënt ben.

Om jullie nog eens een ideetje te geven van wat ik zie wanneer ik op straat loop, hieronder een voorbeeld.

Wie zich afvraagt waar mijn titel op slaat? Wel, dat ga ik meteen uit de doeken doen zie.
In de nieuwe week zal ik mij alvast niet vervelen en heb ik al zeker geen gebrek aan aandacht.
Een overzicht:

1. Maandag: Peter, van ‘De Markgrave’, komt praten over eventuele cursussen en activiteiten voor blinden en slechtzienden.
2. Dinsdag: Kelly, van ‘De Markgrave’, komt nog wat keuken tips geven en nog wat etiketten voor de kruidenpotjes brengen.
3. Woensdag: mijn maandelijkse trip naar mijn oogchirurg voor nazicht en mijn oogprik.
4. Donderdag: de gezinshulp.
5. Vrijdag: Poetsie Poets in de voormiddag en ’s avonds naar toneel om vriendin Paz’ke te zien spelen.

Dus jullie merken dat ik niet veel vrije tijd ga hebben komende week.
En vandaar die titel, die overigens humoristisch bedoeld is. Want mij hoor je niet klagen hoor met al die hulp die me geboden wordt. Maar feit is wel dat het toch allemaal een beetje vermoeiend zal zijn voor mij.

En zoals het zo vaak gaat in mijn leven, wisselt slecht nieuws zich af met goed nieuws en vice versa. Vermits jullie steeds de moeite nemen om het mindere te lezen, hebben jullie vanzelfsprekend ook recht op het goede.
Maar dat is voor wanneer ik nog eens een gaatje vind om het te schrijven.
Ik wens jullie ondertussen een heel fijne week toe! En tot de volgende!

Ach, morgen komt dochterlief en blijft ze logeren tot zondagavond. Dat is toch al iets leuk om naar uit te kijken.
Ik wens jullie allen een fijn weekend toe, en tot de volgende!

Zoals ik al schreef begon het reeds op zaterdagmiddag. Het ziektegevoel bedoel ik. En sindsdien ben ik totaal van de wereld geweest.
Ik heb drie dagen achter elkaar meer geslapen dan ik wakker was. Enkel de slaap onderbroken door de honger van mijn huistijger en de dorst van ondergetekende. Ik vreesde al dat ik gestoken was door de Tse Tse mug!
Ik die anders zeer weinig slaap kon me nu met de beste wil van de wereld niet wakker houden.

Het voelt een beetje raar aan om zomaar drie dagen kwijt te zijn. Ik wist deze nacht niet eens in welke dag ik leefde.
Maar de rust heeft me goed gedaan. En hoewel ik nog wat slapjes ben en nog wat snotter en hoest, gaat het me stukken beter.
Nu terug wat aansterken, en hop, terug de beuk erin.

En ik zal maar beginnen met mijn brievenbus leeg te maken.
Hopelijk wat beter nieuws dan de vorige week.
Maar dat vertel ik later wel als alles opgeklaard is.

Zaterdagmorgen was ik enkel naar de uitvaart geweest van Myette’s mama en daarna braaf naar huis.
Al op de middag stak een venijnige hoofdpijn te kop op. En naargelang de uren vorderden kwam ook de maagpijn, de misselijkheid, en speelden mijn darmen een spelletje met me.
Mijn vege lijf trilde als een espenblad. Had het nu gloeiend heet om meteen daarna te zitten rillen van de kou.
Koorts had ik niet. Die maak ik vrijwel nooit. ‘k Heb eerder 35° dan 37º.

Als een versleten dweil gooide ik mezelf dan maar in mijne relax met een tas thee en wat Aspro. En zodoende heb ik een ganse nacht en een hele zondag geslapen.
Enkel even wakker om de kat eten te geven en nog wat thee naar binnen te kappen en daarna weer geslapen.

Het vermoeden stijgt dat ik wat onder de leden heb zitten.
Hopelijk geen griep want ik heb een drukke week voor de boeg!
En bovenal heb ik op donderdag een plezierig uitje gepland en dat wil ik niet moeten missen door ziek te zijn.

Dit logje is geschreven met trillende handjes, ik voel me nog steeds ellendig.
Dus na dit gepost te hebben, en na de vuilnis te hebben buitengezet, (het nadeel van alleenstaande vrouw te zijn) kruipt bibi terug in haar nestje met de zoveelste kop thee en Aspro.

Ik wens jullie een fijne week toe en jullie zien me pas terug verschijnen na het uitzieken.

Maandag was “verloren maandag” en dan wil de traditie dat, wij Antwerpenaren, worstenbrood of/en appelbollen eten.
Nu was het in mijn geval zo dat men in ons stamkroegje die lekkernij gratis aanbood, en dat wou ik natuurlijk niet missen.
Dus ik daar naartoe.

Gezeten aan een tafeltje met vrienden begon ik heel zedig met een koffietje.
Maar algauw werd het heel gezellig en schakelde ik over op witte wijn.

Man man man!
Ligt het nu aan dat vette worstenbrood omdat ik al enkele jaren geen vet voedsel meer gewend ben? Of ligt het aan die vijf zes glaasjes wijn, Chateau Migraine?
Maar dinsdag werd ik wakker met een bonzend hoofd en mijn maag weigerde elk voedsel.

Je wilt dit dan wel dapper negeren maar je lijf en ingewanden denken daar anders over.
En zodoende voelde ik mij de ganse dag een levend lijk.
Ik heb dus aan die Verloren maandag ne verloren dinsdag aangebreid.

Haar kook tips waren dan ook gauw uitgeput. Haar oplossing dat ik misschien beter in boter kon bakken dan in olie, omdat je dan kunt horen of die klaar is om je stukje vlees in te leggen, vond ik niet echt een optie. Of nog, dat ik misschien moest overwegen om een elektrisch fornuis te kopen omdat ik dan niet moet vrezen dat ik mijn gaspit niet zie branden, vond ik ook niet echt een goede oplossing.
Maar ja, het kind wil maar helpen he, en dat waardeer ik toch.
Zo gaat ze voor mijn kruidenpotjes grote etiketten maken. We hebben samen het lettertype gekozen en de kleur van de achtergrond. En zij gat ze plastificeren, iets dat ik zelf niet kan doen wegens geen materiaal daarvoor.

Nu moeten jullie niet denken dat ‘De Markgrave’ dit allemaal gratis doet! Al die hulp, tips, bezoekjes en administratieve hulp moeten betaald worden.
Zo kreeg ik onlangs bijna een appelflauwte toen ik van hen een factuur in de bus kreeg. Maar liefst een bedrag van -752,11€ stond er ingevuld!
Gelukkig kreeg ik enkele dagen later het bericht dat mijn ziekenfonds dit voor hun rekening neemt vermits ik een goedkeuring heb gekregen van de geneeskundige adviseur. Oef!

In totaal krijg ik -50 uren gratis therapie over een periode van oktober 2009 tot 4/10/2013.
Men liet me ook weten dat ik nu nog 45-uren tegoed heb en dat daarna nog verlenging kan bekomen worden indien nodig.
Dus vanaf nu ga ik goed moeten beginnen tellen want een uurtje is zo voorbij.

Sinds kort heb ik dus een Daysy-speler te leen van de bibliotheek. Ik ben ook ingeschreven bij ‘Leespunt’ die gratis luisterboeken aan huis bezorgen voor blinden en slechtzienden. Je maakt je keuze via internet en twee dagen later ligt je keuze via de post in je brievenbus. Wanneer je de boeken uit hebt stuur je ze gewoon gratis weer terug. Super gemakkelijk, niet!
En zodoende kan ik weer genieten van een boek.

Er is echter één probleem! In mijn geval dan toch.
Die boeken zijn meestal ingesproken door mannen. Een donkere zachte mannenstem en over ’t algemeen ook nog eens een mannenstem van Nederlandse (Hollandse) origine.
Die mannenstemmen hebben blijkbaar een heel kalme en rustige uitwerking op mij.
En zo gebeurt het dat ik bij het luisteren al na enkele minuten steeds in dromenland verkeer.

En tja, dan gaat zo’n verhaal natuurlijk niet vooruit hè!
Het lijkt wel of ik weer een kleuter ben waarbij papa nog even een verhaaltje vertelt voor het slapen gaan.
Dus indoezeltijd instellen, oogjes dicht en snaveltje toe, en Bibi is vertrokken.

Gelukkig staat er geen tijdslimiet op die luisterboeken want anders ga ik nooit te weten komen wie de dader is van de moord op Dietrich.

Ik ben niet echt een zorgelijk type…hoewel…zorgeloos zijn, wat is dat in feite.
Het klinkt als dansen onder een waterval, als smullen van een reep chocolade, als vrijen met je grote liefde, als spontaan hardop lachen.
Maar wie kan nog zorgeloos door het leven gaan?

Elke dag staan de media vol gruwelberichten.
Verkrachters en mishandelaars, moordenaars, pedofielen en diefstal met geweld…het is dagelijkse kost geworden.
En dan zijn er nog de jongeren die zich te pletter rijden, of zichzelf van het leven beroven wegens te grote druk op hun bestaan.
Ook zijn er de ouderen die liever dood willen omdat het leven hen te moeilijk of ondraaglijk wordt, of die eenzaam sterven omdat men hen simpelweg vergeten is.

En dan zijn er nog de problemen met immigranten allerlei.
Tevens ook de terreurdreigingen waarbij onze afhankelijk van olie dat terrorisme financiert. Oliebronnen die stilaan opdrogen en waarbij we op zoek zullen moeten gaan naar andere energie voorzieningen.

En wat te denken over het milieu? Dat milieu dat wij naar de kloten aan het helpen zijn en dat een triest toekomstbeeld schept voor onze kinderen en kleinkinderen .
En dan laat ik hier nog wat hekel punten achterwege omdat mijn logje anders te lang wordt. Zoals onze Zorg bijvoorbeeld, of onze pensioenen die door wanbeleid en een immense schuldenberg in het gedrang komen.

Ik een zorgelijk type? Bijlange niet…..!

Het was in het Wilde Westen.
Twee cowboys en een Navajo-indiaan zijn de hele dag bezig met het opdrijven van een kudde koeien.
Aan het eind van de dag hebben de cowboys het er met elkaar over dat ze honger hebben.
Samen dromen ze over de uitgebreide maaltijden die ze gaan eten wanneer ze eindelijk bij een stadje zijn aangekomen.

Een van de cowboys vraagt de indiaan of hij geen honger heeft.
De indiaan haalt zijn schouders op en zegt: "Nee, ik heb geen honger."

Een uur later bereiken de drie een stadje.
Terwijl ze in een restaurant zitten te eten, zien de cowboys dat de indiaan het ene na het andere bord opschept.
"Hoe kan dat nou", zegt een van de cowboys.
"Nu eet je alsof je dagen niet gegeten hebt, terwijl je een uur geleden nog zei dat je geen honger had."

De indiaan kijkt de cowboys kauwend aan.
Dan zegt hij: "Het was niet slim om op dat moment honger te hebben.
Een uur geleden was er geen eten."

Ik draag dit verhaal op aan al diegene die, net als ik, het goede voornemen maken om terug te gaan diëten na het schransen tijdens de feestdagen.

Ook traditioneel zijn de goede intenties die we ons zelf voornemen aan het prille begin van elk nieuw jaar. En waar hooguit twee maanden later niets meer van overblijft. Zodus verspil ik daar mijn energie niet aan.
Of toch eentje misschien, dat ik mag blijven wie ik ben. Of klinkt dat een beetje hautain? Dan beloof ik daaraan te werken, want alles is voor verbetering vatbaar. Dat zijn er dus al twee.

En als traditioneel mens op vele vlakken heb ik toch nog wat mooie wensen voor jullie.
Bij NATOKEN kon ik lezen dat ze ons tijd wenst. Tijd om te genieten, te lachen en na te denken over jezelf en anderen, tijd om gewoonweg tevreden te zijn met wat je hebt. En omdat ik dat een super mooie wens vind, is dit ook mijn wens naar jullie allen toe.
Mijn eigen wens voor jullie is er een van A tot Z. Van vrijwillige en plezierige Arbeid tot een ongedwongen Zalig niets doen.
Daar tussenin zitten, geluk, gezondheid, liefde, succes en vriendschap.

Maar afsluiten doe ik graag met de woorden van, my partner in crime, LIPSKE:
"Geniet van het leven want, je hebt maar even!”
Dus, pluk de dag, elke dag van het jaar.